คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การทดสอบดวลดาบตัวต่อตัว ลูซิเฟอร์ กับ ฮวน
("ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเด็กหนุ่ม เด็กสาวที่ทำท่าเหมือนว่าจะสนิทกับผมก็ได้พูดขึ้นมา ผมนั้นก็ไม่เคยจะถามชื่อเธอเลยนิหน่าถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าเธอจะชื่อ…")
“นี่เจ้าแว่นนายหยุดร้องไห้ ฟูมฟายได้แล้วน่า”
“ก็ผมนะ ไม่เข้าจริงๆนิครับ ว่าทำไมผมถึงต้องโดนกระทำแบบนี้ ด้วยผมไม่…”
“โอ๊ย คุณตบหัวผมทำไมเนี่ย มันเจ็บนะ!!!”
“ตีซิก็นายยังอ่อนแอแบบนี้ไง ถ้านายยังคิดว่าตัวเองยังอ่อนแอนายก็จะอ่อนแออยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต นายต้องทำตัวให้แข็งแกร่งกว่านี้ซิ นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าขอบคุณเจ้าหมูตอนอ้วนนี่แล้วนี้หรอ คือสิ่งที่นายตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือนาย”
“คุณมันจะไปรู้อะไรล่ะ คุณมันก็เป็นคุณหนูจากตระกลูดีจะมาเข้าใจเด็กจากหมู่บ้านเล็กที่เป็นแค่ลูกที่เกิดจากมนุษย์กับเทพแบบผมกัน พ่อผมก็แค่เป็นขุนนางเล็กๆ”
เพี้ย!!!!
("ยัยนี่ชักจะรุนแรงเกินไปแล้วมั้งเนี่ย ฉันควรจะห้ามดีไหมนะ เข้าใจอยู่หรอกว่าตอนนี้ไบรอันกำลังเครียดและกดดัน และกำลังหลงทาง นี้แหละถือเป็นบทเรียนสำคัญที่เขาจำต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้"
“นายลองพูดอีกทีซิ ฐานะชนชั้นวรรณะ ชาติกำเนิดเป็นแค่ครึ่งเทพงั้นหรอ แล้วมันจะทำไมกันละ นายโดนดูถูก โดนกลั้นแกล้งรังแก นายก็เลยขี้ขลาดกลัวงั้นหรอ คิดจะหนีปัญหางั้นหรอ งั้นสิ่งทีี่นายบอกกับลูซิเฟอร์ มันก็แค่เรื่องโกหกอ้างไปเรื่อยละซินะ"
“ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้โกหก”
"แล้วทำไมนายไม่พิสูจน์หน่อยละ ถึงพ่อนายเขาจะไม่ได้เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ แต่เขาก็ต่อสู้อย่างมีเกียรติและศักดิ์ศรีตายเพื่อปกป้องคนที่ตัวเองรัก นั่นไม่ใช่หรอสิ่งที่นายอยากจะเป็น นายมัวแต่พูดว่าอยากเป็นแบบนั้นแบบนี้ เอาแต่คอยให้คนอื่นช่วยเหลือประคบประหงมอยู่ตลอดละสิตอนอยู่ที่หมู่บ้าน นายบอกว่าพวกเขาคาดหวังในตัวนาย แต่ตอนนี้แค่โดนด่าโดนคำดูถูก นายกลัวจนอยากจะถอยแล้วหรอ ทั้งๆที่ตัวเองยังลองสู้ดูสักตั้ง ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร ไม่ว่านายจะแพ้หรือชนะ นักรบที่สู้จนตัวตายแม้จะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธ์ชนะ แต่ก็สู้เพื่อปกป้องคนที่ตนรัก
“หากนายมัวแต่สนใจคำพูดดูถูก นายก็ไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอกนะ ถ้าสิ่งที่ไหนทำให้นายดูแย่คำพูดไหนที่รบกวนนายทำให้ไม่สบายใจก็อย่าเก็บเอามาคิด นายคิดว่านายโดนคนเดียวงั้นหรอ ดูอย่างเจ้าหมูตอนซิทั้งโดนกลั่นแกล้งโดนล้อรูปร่างหน้าตา แต่เจ้าหมอนี่ก็ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเก็บมาใส่ใจเลย”
“ก็ผมไม่ได้เป็นแบบคุณลูซิเฟอร์ซักหน่อยผมก็คือผมเอง”
“ใช่นายก็คือตัวนาย เจ้าหมูตอนก็คือตัวของเขาเอง แต่ที่ฉันหมายถึงคือการแบกรับต่างหากล่ะ นายลองนึกถึกความคาดหวังต่างๆในหมู่บ้านสิ แม่ของนาย คุณป้าคุณน้า เด็กๆในหมู่บ้านที่เขาคาดหวังไว้กับตัวนาย นายบอกว่าเค้าคาดหวังไว้กับตัวนายไม่ใช่หรอ อย่าทำให้ความหวังที่เขาเชื่อในตัวนาย ต้องสูญเปล่าไปโดยใช่เหตุ เพียงเพราะเรื่องแค่นี้ ฉันกับเจ้าหมูตอนจะเป็นกำลังให้นายเอง ต่อจากนี้มาสู้ด้วยกันเถอะ"
“ขอบคุณนะครับผมเข้าใจแล้ว ผมจะสู้ ผมจะพยายามผมจะต้องพิสูจน์ให้เห็นว่าผมไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาพูดกัน”
(“ยัยนี่ไม่อยากจะเชื่อเลยแหะ ว่าจะพูดปลอบใจได้เก่งเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้ เจ้าหนูไบรอันรู้สึกสดชื่นขึ้นมาได้แหละ ภายนอกยัยนี่ถึงจะเป็นคนน่ารักดูบ้าๆบอๆแท้ๆ แต่ถ้าเรื่องหาคำพูดทำให้คนอื่นผ่อนคลายรู้สึกดี ฉันนับถือเลยจริงๆ ต่างกับฉันเลยแหะ”)
“ฉันมีชื่อว่า เอมิเลีย ต่อจากนี้ไปก็เรียกชื่อฉันตามปกติได้เลยละกัน ฉันจะเป็นเพื่อนนายให้เอง นายก็ต้องพยายามด้วยหล่ะคาบต่อไปคือการสอบปฎิบัติแล้ว”
“เอ่อขอบคุณมากเลยนะครับ คุณเอมิเลีย”
“ไม่เป็นไรๆแฮร่ๆ ฉันก็พูดปลอบใจคนไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน ตอนนี้พวกเรามากินกันเถอะ นี่ฉันห่อข้าวกล่องมาแหนะแฮร่ๆ”
“เอ๋ นี่เธอห่อข้าวมาแล้วทำไมถึงต้องไปกินที่โรงอาหารด้วยหล่ะ”
“ชั่งฉันเถอะหน่าฉันก็มีเหตุผลของฉัน”
“โห๋ดูหน้าตา หน้าทานมากเลยนะครับ”
("เห้ยๆอาหารข้าวกล่องนี่ดูดีกว่าที่โรงอาหารของสถาบัน ทำไมยัยนี่ถึงยังต้องไม่สั่งอาหารที่โรงอาหารด้วยละ"
“มากินกัน กินอิ่มแล้วจะได้มีพลัง กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ฉันห่อมาเยอะเลย”
“งั้นทานหล่ะนะครับ งํ่าๆ อร่อยมากเลย”
“โห่นี่อร่อยมากเลย ฉันชอบมากเลยแหละ”
“เอ๋!!! ขอบคุณนะ…”
ลูซิเฟอร์ทำสีหน้าสงสัย แต่เขาก็เก็บไว้ในใจไม่ได้เอ๋ยถามออกมาและตั้งใจรับประทานข้าวกล่องของเอมิเลีย อย่างเอร็ดอร่อย
ณ สนามสอบปฎิบัติ ลานประลอง
("ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว สามสิบนาที ทุกคนก็มาเตรียมตัวสอบกันพร้อมหน้าแล้ว อยากจะรู้กฎกติกาการสอบเร็วจัง"
"จัดแถวหน้ากระดานสองแถว ให้เรียบร้อย ห้ามเสียงดัง ตอนนี้ก็ครบสามสิบนาทีแล้ว ฉันหวังว่านักเรียนคงจะมากันพร้อมแล้วสินะ
"เอาล่ะเพื่อให้เสียเวลา จะอธิบายกฎการสอบอย่างละเอียด การทดสอบปฎิบัติ จะเป็นการวัดทักษะการต่อสู้ ด้วย ดาบไม้ และหอกไม้ ห้ามใช้เวทย์มนต์โดยเด็ดขาด หากใครใช้จะถือว่าถูกปรับแพ้
การทดสอบ จะเป็นการจับคูู่แบบสุ่มด้วยแท่นศิลาเวทย์ มาสู้กันแบบหนึ่งต่อหนึ่ง หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เป็นลมหมดสติก็จะถือว่าแพ้ หากบาดเจ็บไม่มากจะให้ทำการแข่งต่อจนกว่าจะรู้ผล โดยจะมีการสุ่มแข่งทั้งหมดสามรอบ หากใครชนะทั้งหมดสามรอบก็จะถือว่าพลาด หากทำไม่ได้ก็ถือว่าตกรอบไม่ผ่าน ขอให้นักเรียนทุกคนที่อยู่ที่นี้เข้าใจตรงกัน เริ่มทำการจับคู่ได้"
("ตอนนี้ก็ได้ผ่านไปหลายคู่แล้ว เอมิเลียเธอมีฝีมือมาก แค่เริ่มทดสอบ ผลการต่อสู้ก็รู้ผลได้ในทันที เรียกได้ว่าเธอเป็นอัจฉริยะตัวจริงเลยล่ะ ส่วนเจ้าเฮนรี่เจ้าหมอนั่นไม่ยั้งมือให้คู่ต่อสู้ที่อ่อนแอกว่าตน สู้แบบป่าเถื่อนอำมหิตมาก เรียกได้ว่าคู่ต่อสู้เจ้านั้นเจ็บเจียนตายก็ว่าได้ ไม่แปลกที่มันจะดูถูกว่าเราเป็นขยะ ถ้าเราได้สู้กับมันจริงๆด้วย ร่างกายฉันในตอนนี้คงสู้กับมันไม่ไหวแน่ๆ ถึงจะมีพลังจากระบบช่วยเหลือร่างกายก็อาจจะรับพลังนั่นไม่ไหว ส่วน ไบรอันแม้ช่วงแรกเขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบฝั่งศัตรูไปหน่อยก็เถอะแต่ก็สามารถ พลิกสถาณการณ์เสียเปรียบให้มาชนะได้ ก็ไม่เลว
("แต่ว่ารอบต่อไปของฉัน ผลการจับคู่ของศิลาได้ออกมาว่า ฉันได้คู่กับลูกน้องคนสนิทของเจ้าเฮนรี่ ชื่อของมันคือ ฮวน มันนั้นเป็นลูกขุนนางตระกลูเทพชั้นกลาง ซึ่งตระกลูของมันนั้นเป็นตระกลูใต้อาณัติอยู่ใต้ความดูแลของตระกลูของเจ้าเฮนรี่ เรื่องเกี่ยวกับตระกลูตอนนี้ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องมากเท่าไหร่ ว่าตระกลูใดเป็นตระกลูใหญ่ แต่ที่แน่ๆ เท่าที่รู้คือ
ตระกลูของเฮนรี่เป็นตระกลูขุนนางเทพสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจมากพอสมควร")
“นายนี่โชคดีจังเลยนะที่จะได้สั่งสอนเจ้านั่นแทนฉัน ถึงจะเสียดายที่มันจะไม่ถึงมือฉันก็ตามแต่ถึงมือนายมันก็คงเละไม่เหลือชิ้นดีอยู่ดี นี่เป็นคำสั่งของฉัน อย่าพึ่งรีบปิดฉากเจ้าหมูตอนนั่น แกต้องทำให้มันได้ลิ้มรสถึงความเจ็บปวดที่แท้จริงที่บังอาจมาท้าทายและทำกับฉันไว้”
“ได้ขอรับลูกพี่ มันทำกับลูกพี่ไว้แบบไหนผมจะเอาคืนให้มัน สิบเท่า”
“คุณลูซิเฟอร์ สู้ๆนะครับผมเชื่อว่าคุณต้องเอาชนะให้ได้แน่”
“เจ้าหมูตอนนายต้องสั่งสอนเจ้านั่น ให้มันนอนกริ้งไปบนพื้นเหมือนหมาให้ได้นะ มันจะได้รู้ว่ากำลังยุ่งเงียบ”
("หึ้ยพวกแกจะพูดเสียงดังเกินไปแล้วเฟ้ยย!!!"
“โห่ๆ จะทำให้ผมนอนกริ้งลงกับพื้นยังงั้นหรอครับ แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”
ฮวน เปิดฉากพุ่งเข้ามาโจมตีก่อนอย่างทันถ่วงทีหลังจากมีการประกาศเริ่มการประลอง ลูซิเฟอร์ แทบไม่ทันได้ตั้งตัว
“นี่เจ้าหมูตอน อย่าแพ้เจ้าหมอนั่นเชียวนะ”
“ฮาๆ ไอ้ท่าทีอวดดีแบบตอนนั้น มันหายไปหมดซะแล้วล่ะ เจ้าหมูอ้วน บังอาจมาดูถูกลูกพี่ แกก็ต้องโดนแบบนี้แหละ ฮาๆ สนุกจริงๆที่ได้กระทืบแก ฉันจะขอใช้แกเป็นที่ระบายหน่อยละกัน เจ้ากระสอบทรายเคลื่อนที่”
("แย่แน่ๆ ถ้าพูดกันตามความจริงอย่าว่าแต่เจ้าเฮนรี่เลย เจ้าหมอนี่เองก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน ฝีมือของเรากับเจ้าหมอนี่มันห่างชั้นกันเกินไป ถ้าวัดตามลำดับความสามารถแล้วละก็เจ้าหมอนี่ก็ถือว่าเป็นอัจฉริยะ ไม่แพ้เจ้าเฮนรี่เลย
("โถ่เว้ย คิดไม่ออกเลย จะทำยังไงดี….")
“โอ๋ ผมขอโทษด้วยนะครับที่รุนแรงหนักมือไปหน่อย หัวท่านถึงกับเลือดออกเลยหรือ หวังว่าท่านหมูตอน เอ้ย ท่านลูซิเฟอร์บุตรแห่งพระเจ้า จะไม่ถือสาเอาความข้าน้อยนะขอรับฮาๆๆ”
("ถึงเราจะตั้งรับได้ แต่ก็มีบางจังหวะที่เราไม่สามารถกันไว้ได้ทัน ทำให้ดาบปะทะเข้ากับร่างกายเราอย่างจัง ขืนเป็นแบบนี้ รอบแรกของเราคงแพ้แบบไม่มีชิ้นดีแน่ๆ ถ้ามัวแต่ตั้งรับ ก็แพ้อยู่ดี ดังนั้นตอนนี้เราต้องหาวิธีโต้กับเจ้านี่ด้วยวิธีอื่น")
เสียงหอบที่เปร่งออกมาแสดงถึงอาการเหนื่อยล้าอย่างหนักจากต่อสู้กับ ฮวน ลูซิเฟอร์รู้ดีว่า ความสามารถ สมรรถภาพท่างร่างกายของเขานั้นเสียเปรียบเป็นอย่างมาก สองมืดจับดาบไม้ไว้ให้หมั่น สายตาจับจ้องไปที่คู่ต่อสู้ สายตามองไปที่ดวงตาของศัตรู ลูซิเฟอร์ใช้เพียงหางตาวิเคราห์พื้นที่โดยรอบ แม้เขาจะไม่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับฮวน แต่เขาจะต้องชนะด้วยวิสัยทัศน์ของตัวเขา และอาศัยใช้พื้นที่โดยรอบให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
("ที่เราสามารถป้องกันได้นั้นไม่ใช่เพราะสัญชาติญาณเพียงอย่างเดียว แต่เรานั้นพึ่งการบอกของระบบ หากมีการโจมตีที่มุ่งหมายจะทำร้ายเรา ระบบจะแจ้งเตือนขึ้นโดยทันที แต่กะนั้นก็ไม่สามารถต้านหมอนั่นไว้ได้ พื้นที่สนามสอบ มีลักษณคล้ายลานประลองกีฬาของกรุงโรม ในโลกของเรา ที่นั้นจะเรียกว่า โคลอสเซียม โดยจะจับนักสู้หรือนักโทษมาต่อสู้กัน และให้แขกหรือพวกชนชั้นสูงแทงเลือกฝั่งว่าใครจะชนะ แพ้เท่ากับเป็นผู้ขี้แพ้ ไร้ค่าไรประโยชน์ต้องตายสถานที่ ผู้ชนะก็จะเปรียบดั่งผู้กล้า ที่มีเกียรติถูกยกยอสรรเสิญ
("พื้นของสนาม ปกครุมไปด้วยผืนดินและหญ้าเขียวขจี เป็นย่อมๆ หากชนะด้วยกำลังไม่ได้ ฉันก็จะใช้วิถีกลยุทธ์ของฉัน ในการเอาชนะแก ขอยอมรับเลยว่า ฝีมือของแกมันเป็นของจริง นับว่าเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์เลยก็ได้ แต่ว่านะ คนอย่างพวกแกมันไม่สมควรเรียกตัวอีกว่าเทพเทวดา พวกแกมันก็แค่ ผู้มีบุญวาสนา ที่ได้เกิดเสวยบุญ เป็นลูกคนใหญ่คนโต จิตใจตํ่า เลวทรามเหยียบยํ่าผู้อื่น พวกแกมันตํ่าเสียยิ่งกว่าขยะเสียอีก")
“มัวแต่ยืนคิดอยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่จะเข้ามาซักที ฉันอยากจะสั่งพวกหยิ่งยโสแบบแก ที่ทำตัวอวดดีต่อหน้าผู้ที่แข็งแกร่งกว่าให้รู้สึกนึกเสีย ถ้าแกยังไม่เข้ามาอีก ฉันจะเข้าไปหาเองล่ะนะ”
“แกนี่มัน ปากดีซะจริงๆ!!! เป็นแค่ลูกขุนนางตระกลูใต้อาณัติของเจ้าบ้าเฮนรี่ ก็คิดว่าตัวเองมีอำนาจมากแล้วหรือ กะอีแค่ทำเลือดหัวฉันออกได้แค่นิดหน่อย จะมาทำวางมาดมันจะไม่เร็วไปหน่อยรึ เคยได้ยินสำนวนนี้ไหมว่า เกมยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพทหาร ของจริงนะมันต่อจากนี้่ แกยืนรอโง่ๆอยู่ตรงนั้นไปก่อนเถอะ เดียวฉันจะเข้าไปช่วยเอาเลือดออกจากปากเน่าๆของแกเดี๋ยวนี่แหละ”
ลูซิเฟอร์ใช้สองมือจับดาบไว้ และพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับเขามั่นใจว่าตนจะเป็นผู้ชนะในศึกการดวลครั้งนี้
โปรดติดตามต่อไป : ตอนที่ 7 โกรธสุดขีดระบบโทสะคลั่งทะลุพิกัด
ฝากกดหัวใจกดติดตามกดแชร์คอมเม้นเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะครับ
*ความจริงตอนนี้จะเป็นตอน โกรธสุดขีดระบบโทสะคลั่งทะลุพิกัดแต่ผมตัดเนื้อออกไปครึ่งหนึ่งแล้วมาใส่เป็นตอนนี้แทนอดใจรออ่านตอนหน้าได้เลยอิอิ
ความคิดเห็น