คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เก่งแต่ปาก
แจ้งเตือนจากระบบ : “ระบบกำลังอัพโหลดข้อมูลของโลกนี้ 50%”
“เธอนี่ปากไม่สิ้นกลิ่นนํ้านมซะจริงๆ งั้นฉันก็จะสอนให้รู้ว่าการที่ทำตัวเป็นคนอวดดีอวดเก่ง แบบนี้มันจะมีจุดจบยังไง เธอกล้ามีอะไรมาเป็นข้อต่อรองกับฉันห๊ะ เจ้าหนู หากเธอสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันไม่เหมาะที่จะเป็นครูผู้สอนได้แล้วละก็ ฉันจะยอมลาออกแต่โดยดี และประกาศให้โลกรู้ว่า ฉันลงโทษนักเรียนคนหนึ่งเกินเหตุรุนแรงเกินไป ดีไหมล่ะ ข้อเสนอของฉัน แล้วของเธอละเจ้าหนู ข้อเสนอของเธอ???”
“ฉันยอมลาออกจากโรงเรียนสถาบันแห่งนี้ และจะเลียเท้าอาจารย์ให้สะอาด และจะยอมทำตัวเป็นสุนัขรับใช้เพื่อนในห้อง เดินคลานเหมือนหมา ข้อเสนอคือ ฉันจะต้องสอบ ปฎิบัติให้ได้300คะแนน รวมของฉันกับไบรอันเข้าด้วยกัน แต้มสูงสุดคือ 600 ข้อ และก็หากฉันสอบปฎิบัติผ่านเกณฑ์การทดสอบ ถือว่าฉันผ่าน แน่นอนฉันจะขอสอบในส่วนของเขาด้วย”
“เธอแน่ใจเหรอ??? ที่ยื่นขอเสนอนี้มาให้ฉัน เป็นถึงลูกของพระเจ้าผู้มีเกียรติสูงส่ง ถ้าหากแพ้แล้ว แล้วต้องมาเลียเท้า และทำตัวเป็นสุนัขรับใช้เดินคลานเหมือน ครูเกรงว่าภาพลักษณ์ของเธอ อาจจะเสียหายได้นะ”
“ภาพลักษณ์!!!”
“ภาพลักษณ์เสียหายงั้นหรอครับ ฮาๆๆๆ น่าขันสิ้นดี”
“ คนอย่างผมเคยมีภาพลักษณ์ด้วยหรอครับ ทุกวันนี้ ผมก็ถูกคนรอบข้างมองไม่ต่างจากเศษขยะไร้ค่าอยู่แล้วนิ เป็นแค่หมูตอนอ้วนตัวหนึ่ง ที่มีดีแค่ มีศักดิ์เป็นลูกพระเจ้า ถ้าเทียบกับพวกบรรดา พี่ๆของผมแล้ว ผมนั้นก็ถือว่าเป็นคนไร้ประโยชน์มากที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นเกียรติและศักดิ์ศรี ของการเป็นบุตรแห่งสวรรค์ ผมก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร เทพทีดี ควรรู้จักความเมตตากรุณา ไม่ดูถูกผู้อื่น ช่วยเหลือมวลมนุษย์ เมื่อพวกเขาทุกข์ร้อน แต่พวกคุณ มีบุญวาสนาได้เกิด เป็นเทวดา กับทำตัวโสมม น่ารังเกลียด อิจฉา ริษยา นินทา ว่าร้าย ดูถูกรังแก ผู้ที่อ่อนแอกลัว ถ้าหากผมยังกลัวที่จะเสียภาพลักษณ์ที่มันไม่ได้มีค่าตั้งแต่ ผมนั้นคงไม่ต่างจากกองขยะอย่างที่คนอื่นพูดไว้จริงๆ สู้ให้ผมรับข้อเสนออาจารย์ และแค่ชนะให้พวกที่ชอบดูถูกคนอื่นได้เห็นว่า คนที่มันด่าว่าไร้ค่า มันผิด โดยเฉพาะแก เป็นคุณครู แต่กับ ทำให้นักเรียนเกลียดกัน ครูดีๆที่ไหนจะให้นักเรียน โดนรังแก โดนเหยียดหยามได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะไร้ค่า หรือไร้ประโยชน์ ฉันก็จะทำให้พวกแกทั้งหมดได้เห็น และทำให้พวกแกทั้งหมดมาก้มกราบแทบเท้าฉัน”
“ฮาๆๆๆ ทุกคนได้ยินที่ เจ้าลูซิเฟอร์มันพูด เมื้อกี้ไหม มันบอกจะให้พวกก้มกราบแทบเท้ามัน ฮาๆๆ”
“นํ้าหน้าอย่างแกนี่นะ จำทำให้พวกเราก้มกราบแทบเท้าแก อย่าพูดเป็นเล่นไปหน่อยเลย เจ้าหมูตอน”
“เอาล่ะ พอได้แล้ว งั้นเอาเป็นว่าฉันจะขอรับข้อเสนอของเธอแล้วกันนะ แต่ครูหวังว่าเธอจะไม่ขอแก้ตัวที่หลังแล้วกัน!!!”
“ไม่่อยู่แล้ว!!!!”
“เอาล่ะนักเรียนทุกคนตอนนี้เริ่มสอบกันได้ ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบ และปฎิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งคัด”
("หลังจากเริ่มสอบได้ไม่นาน ผมก็เริ่มทำข้อสอบโดยทันที โดยผมมีระยะเวลาในการทำเพียง 1ชั่วโมงต้องทำให้ได้อย่างตํ่าคือผ่าน 300ข้อ เพราะผมนั้นได้ยื่นข้อเสนอ ว่าจะสอบให้กับ ไบรอันด้วย ซึ่งตอนนี้เท่ากับผมนั้น รับภาระเพิ่มให้ตัวเองเป็นสองเท่า ตัวผมนั้น ไม่ได้ตั้งใจที่เข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้เลย แต่ว่าอยู่ดีๆ ร่างกาย อารมณ์ ความรู้สึกนั่น มันก็เดือดพล่านขึ้นมา เมื่อได้ฟังคำพูดของเด็กนักเรียนพวกนั้น ที่กำลังดูถูกคนอ่อนแอ เลยเผลอระเบิดอารมณ์ออกไป แต่ว่า บางข้อนั้นก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด เรื่องเกี่ยวกับเวทย์มนต์ ถ้าพอเข้าใจ มันก็พอเดาๆทางได้ ถึงจะได้ฟังจากเจ้าครูบ้านั่น เพียงนิดเดียว แต่ก่อนที่ผมจะหลับไป ผมก็ได้อ่านหนังสือ เกี่ยวกับเวทย์มนต์ไปแล้วบ้าง ทำให้พอมีความรู้อยู่บ้าง แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ผมหมั่นใจมากที่สุดนั้นก็คือ ข้อสอบเกี่ยวกับเครื่องจักรกล ยังไงละ เดิมทีแล้ว การประดิษฐ์ สร้างเครื่องมือ อุปกรณ์ หรือ โครงสร้างตึกอาคารต่างๆนี้ ชาติก่อน คงเป็นพวกสถาปัตย์ แต่ ในโลกแห่งนี้ คนที่รับผิดชอบหน้าที่นี้ คือ พวกเผ่าคนแคระ
("ถึงจะเป็นเผ่าที่ไม่มีพลังเวทย์มากมาย แต่พวกเขานั้นมีภูมิปัญญาที่สูงส่ง คิดค้นอุปกรณ์ เทคโนโลยีต่างๆให้ทันสมัย นี้ล่ะจึงเป็นจุดเด่นของพวกเขา และเหตุนี้ล่ะฉันจะทำข้อที่เกี่ยวกับ เทคโนโลยีพวกนี้ ให้ถูกทุกข้อ และจะได้ผ่านถึง300คะแนน มาวัดใจกับโชคชะตาครั้งใหม่กันไปเลย ถึงจะได้มาอยู่ในร่างเจ้าหมูอ้วนนี่ แต่เราก็ยังพอมีความทรงจำจากชาติก่อน แม้ค่าสติปัญญา ของเราในร่างนี้จะน้อยนิดก็ตาม")
1ชั่วโมงผ่านไป~~~~
("เสร็จสักที เหนื่อยเป็นบ้าเลยเรา")
“เอาล่ะนักเรียนวางพู่กันลงได้ ตอนนี้หมดเวลาสอบแล้วขอให้ทุกคนวางกระดาษไว้ที่โต๊ะ คุณครูจะเป็นคนตรวจสอบกระดาษคำตอบของพวกเธอเอง ตอนนี้เชิญออกจากห้องสอบได้ มีเวลาพัก 30นาที จากนั้นขอให้ทุกคนไปที่ลานประลองทดสอบ เพื่อที่จะสอบปฎิบัติเป็นการต่อไป”
“นี่ๆ เจ้าหมูตอนวันนี้เราไปกินข้าวด้วยกัน ที่โรงอาหารกัน”
“เหว๋อ!!! ช้าๆลงหน่อยซี่ เธอจะจับมือฉันทำไมเนี่ย แถมยังวิ่งอีก ฉันเหนื่อยนะ”
“งั้น ฉันจะไม่วิ่งก็ได้ งั้นเราฉันจะควงแขนนายแล้วเดินไปช้าๆ แบบนี้แล้วกัน โอเครไหม??”
“โอเคร ก็ได้ๆ แต่แค่ครั้งนี้นะ”
“จ้าๆ เข้าใจแล้ว”
“หน๊อยเจ้าหมูตอน เชิญมีความสุขกันไปอีกสักพักเถอะแก วันนี้แกกล้าดีมากที่พูดจาโอหังในห้องสอบ หน๊อยแกจะได้เจอดีแน่ หวังว่าฉันจะได้จับคู่กับแกในการทดสอบปฎิบัตินะ จะได้กระทืบแก”
ณ โรงอาหาร สถาบันเทพบรรกาล เวลา 10.00 น.
“นี่ เจ้าหมูตอนวันนี้เราจะกินอะไรกันดี ”
“อืมม ไม่รู้ซิ อันไหนดูน่าอร่อยก็คงจะกินอันนั้นแหละ”
“เราไปตรงดูตรงนู้นกันเถอะ”
“เดียวก่อนครับ คุณลูซิเฟอร์?”
“คือว่า ขอบคุณนะครับ เรื่องเมื้อกี้ที่ห้องสอบ”
“อ๋อเรื่องพวกนั้นนายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันมันก็ไม่ใช่คนดีอะไรที่นายจะมาขอบคุณฉันด้วย ที่ทำไปก็เพราะตัวฉันเองต่างหาก เพราะฉันก็ไม่ชอบไอ้ครูนั่น แล้วก็ไม่ชอบขี้หน้านักเรียนพวกนั้นอยู่แล้ว”
“แต่ยังไงผมก็อยากจะขอบคุณ คุณลูซิเฟอร์อยู่ดีครับ!!!”
("เห้ยๆเจ้าหมอนี่ ก็เข้าใจอยู่หรอว่าอยากขอบคุณ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องก้มหัวขนาดนั้นก็ได้นิหน่า เกรงใจชะมัดเลยเรา")
“ชั่งเถอะฉันขอรับคำขอบคุณนั่นไว้ละกัน ถ้านายไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน”
“เดียวก่อนครับ คือว่า…”
“ว่าไงมีอะไรก็รีบพูดมา??? (นี่เราพูดแรงเกินไปหรือเปล่านะ)"
“คือว่า ผมขอไปนั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกับ คุณลูซิเฟอร์ได้หรือเปล่าครับ”
“ก็แล้วแต่นายแล้วกัน เดิมทีคงไม่มีใครอยากนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารร่วมกับฉันหรอก”
“ขอบคุณครับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”
("เอาเข้าไป เจ้าหมอนี่ ก้มหัวให้ฉัน จนฉันเริ่มเกรงใจแล้วเนี่ย ถ้าเป็นโลกเก่าของเรา เจ้าหมอนี่น่าจะเป็นคนที่ ให้เกียรติคนอื่นๆสุดเลย"
“นายนี่ใจดีกับคนอื่นเป็นด้วยแหะ”
“เอ๋ พูดแบบนี้หมายความว่าไง เธอจะบอกว่าฉันไม่ดีอย่างงั้นหรอ”
“เปล่าฉันก็แค่พูดเล่น อย่าใส่ใจเลย คิๆคิๆ”
หลังทั้งสามเลือกสั่งอาหารได้เสร็จและกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะแต่ก็เจอเข้ากับ
เพล๊ง!!!
“คุณลูซิเฟอร์ เป็นไรไหมครับ”
"เจ้าหมูตอน นายบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า
“โอ๋ๆๆ ขยะกับขยะอยู่ด้วยกัน มันชั่งเหมาสมกับซะจริงๆ”
“นายแกล้งเขาทำไมกัน ทำไมต้องสะดุดขาเจ้าหมูตอนกับไบรอันด้วย”
"ฉันจะยังเป็นเทพบุตรต่อหน้าเธอ ถ้าเธอกับมาหาฉัน เธอก็รู้นิ ว่าครอบครัวของพวกเรา พวกคุณพ่ออยากให้ตระกลูพวกเราหมั่นหมายกัน ถ้าเธอยอมแต่โดยดี ฉันสัญญาจะเลิกแกล้งเจ้าหมูตอนอ้วน ไร้ค่านี่
“นั่นมันเรื่องของครอบครัวฉัน แต่นี่คือตัวฉันเอง มันคือชีวิตของฉัน ฉันมีสิทธที่จะเลือกใครเป็นคู่หมั่นก็ได้ ที่ฉันรัก…”
“พอได้แล้ว พูดกับเจ้าหมาบ้านี่ไป ก็ไม่มีประโยชน์ แกนะมันขยะ มากกว่าฉันซะอีก”
“หน๊อยแก ว่าใครเป็นหมาบ้ากับขยะกันห๊ะ สงสัยต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว”
“หยุดนะ เฮนรี่ ”
(“เอื้อ!!! หลบหมัดของเจ้านี่ไม่ได้เลยแหะ”)
“เป็นยังไง เจ้าเศษขยะ ไอ้ท่าทีอวดดีแบบเมื่อกี้ของแก มันหายไปไหนหมดวะ”
“หย๊า!!! ปล่อยมือเน่าๆของแกจากผู้มีพระคุณของฉันซะ”
“ต่อให้มีขยะอย่างพวกแกมาเพิ่มอีกสักสิบตัว ฉันก็จะอัดพวกแกให้เละ ไม่ว่ายังไงผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม"
เฮนรี่ หนุ่มที่เกลียดลูซิเฟอร์อย่่างมาก เขาพุ่งตัวไปเข้าไปต่อยลูซิเฟอร์อย่างหนักหน่วง แม้ลูซิเฟอร์จะพยายามล้มแต่ร่างกายของเขานั้น ก็ไม่สามารถตามความเร็วหมัดของเฮนรี่ได้แม้แต่น้อย ทำให้ถูกซัดจนหมอบจมกับพื้น
ไบรอันรู้ตัวดีว่าแม้เขาจะต่อสู้ได้ เป็นเพียงแค่เนิร์ดแว่น ไม่มีพลังอะไรมากมาย แต่เขาก็รู้สึกประทับใจกับคำพูดของลูซิเฟอร์ที่พูดในห้องสอบ แม้จะตัวจะกลัวแต่ใจยังสู้ เขาพุ่งไปหวังจะต่อย เฮนรี่ แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างจากลูซิเฟอร์
“หยุดนะ"
“นายไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าหมูตอน ฉันขอโทษมันเป็นความผิิดของฉันเอง”
“หน๊อย รักกันดีเหลือเกินนะ”
“ฉันบอกให้นายหยุดยังไง เฮนรี่ ทำไมต้องทำแบบนี้กับพวกเขาด้วย”
“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเธอ ถ้าเธอยอมแต่แรกพวกเขาคงไม่มีสภาพเช่นนี้”
“ไม่เกี่ยวกับเธอเลย ถึงเธอจะไม่อยู่นี้ นายก็เกลียดฉันอยู่ดี อย่าใช้เรื่องนั้นมาอ้างแล้วทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเลย มันโครตไม่สุภาพบุรุษเลยวะ”
“เก่งแต่ปากแบบนี้สงสัยคงอยากโดนอีกซินะ”
“ไม่น้าาา!!!”
ในวินาทีนั่นเอง ลูซิเฟอร์ก็ได้หยิบเศษข้าวที่อยู่บนพื้นปาใส่เข้าที่หน้าของ เฮนรี่ อย่างจัง แล้วก็ได้ทำการชูนิ้วกลางขึ้นมา 2 มือ ใส่เฮนรี่
“ใครกันแน่ที่เก่งแต่ปาก ถ้าเก่งจริงก็จับตัวฉันให้ทันซิ”
“นี่รีบวิ่งเร็ว!!!”
ลูซิเฟอร์ได้จับมือ ไบรอัน และ เด็กสาว วิ่งหนี เฮนรี่
เฮนรี่ที่กำลังโกรธจัดเลือดขึ้นหน้าก็ได้สั่ง ให้พวกนักเรียนบางส่วนที่เป็นลูกน้องของเฮนรี่ ไปไล่จับแทนตัวเอง ตัวเขานั้นแม้จะไม่รู้ความหมายของท่าทาง ที่ ลูซิเฟอร์ ชูนิ้วกลางใส่ แต่เขารู้ได้เลยว่า มันคือการเยาะเย้ยและด่าเขาแบบอ้อมๆแน่ๆ
“พวกแกทั้งหมดรีบไปจับตัวเจ้าลูซิเฟอร์ กับเจ้าขยะไบรอันมาซะ และห้ามทำอะไรกับ เอมิเลีย ที่รักของฉันเด็ดขาด รีบทำก่อนที่จะเริ่มสอบ ปฎิบัติ อย่างน้อยถ้าพาตัวมาไม่ได้ ก็เอามันให้แข้งขาหักก็พอ"
“ได้เลยครับลูกพี่ พวกผมจะไม่ทำให้ลูกพี่ต้องผิดหวัง”
("หน๊อยแกนะแก เจ้าหมูตอน สงสัยฉันกับแกคงจะอยู่ร่วมโลกใบเดียวกันกับฉันไม่ได้ซะแล้วซินะ!!!!")
“เร็วพวกเรารีบไปจับตัวเจ้าหมูตอนนั่นมาให้ท่านเฮนรี่ ถ้าลูกพี่พอใจ พวกเราอาจะได้รางวัลอย่างงามเลยก็ได้ ฮาๆ”
โปรดติดตามต่อไป : ตอนที่ 5 เสียงร้องคร่ำครวญของเด็กหนุ่ม
ฝากกดหัวใจกดติดตามกดแชร์คอมเม้นเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะครับ
ความคิดเห็น