ไอดอลใต้ดิน

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 แบทเทิล

แบทเทิล

-7-

“เฮนรี่หลิว” ลู่ซือประกาศผลการประเมิน “คลาสเอ”

ทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบสงัด ก่อนที่เสียงพูดคุยของเด็กฝึกที่นั่งอยู่ด้านบนจะดังขึ้น

“หมายความว่ายังไง”

“แบบนี้ก็ต้องมีคนตกลงมาจากคลาสเอน่ะสิ”

“แบทเทิล!”

“ตามกติกาที่ผมเคยประกาศไปก่อนหน้านี้ คุณจะต้องเลือกใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนคลาสเอลงมา เพื่อแบทเทิลกับคุณครับ” เจียงเหลียนเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

เฮนรี่พยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงขึ้นไปยังบริเวณที่นั่งของเด็กฝึกคลาสเออย่างไม่รีบเร่ง เขาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าของที่นั่ง กวาดสายตามองเด็กฝึกคลาสเอทีละคนพร้อมกับประเมินความสามารถของพวกเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ โดยไม่นานนักเขาก็เลือกที่จะเดินผ่านที่นั่งของซีนไปและหยุดยืนอยู่บริเวณด้านหน้าที่นั่งของเอเคอร์

ในการแสดงที่ผ่านมาของเฮนรี่ เขาเลือกที่จะแสดงการแรปออกมาสำหรับการประเมิน ดังนั้นหากเขาต้องการใช้จุดแข็งของตนในการแข่งขัน เอเคอร์จึงเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาที่สุด เขาจึงเลือกที่จะชิงตำแหน่งของเอเคอร์ที่มีความสามารถในการแรปเช่นเดียวกัน

ทว่าด้วยประสบการณ์ของที่ผ่านมาทั้งหมดของอีกฝ่ายทำให้โอกาสในการชนะของเขาค่อนข้างต่ำ เฮนรี่กังวลกับผลลัพธ์ที่จะตามมาแต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อสัญชาตญาณของตนและตัดสินใจเลือกเอเคอร์ในที่สุด

“หวังว่านายจะตอบรับคำท้าของฉัน”

“แน่นอนเพื่อน” เอเคอร์ตอบรับคำท้า

“ตามกติกาสามัญในการเลือกลำดับการแสดง” เจียงเหลียนอธิบายกติกาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “เป่ายิ้งฉุบ”

“ผมเริ่มก่อน” เอเคอร์เอ่ยออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นเหนือศีรษะ เขาออกค้อนในขณะที่อีกฝ่ายออกกรรไกร ดังนั้นเขาที่ได้รับชัยชนะจึงได้รับสิทธิในการเลือกลำดับการแสดงไปครอง

ด้านบนเวทีมีเพียงเอเคอร์เท่านั้นที่ยืนอยู่ เฮนรี่ที่ต้องทำการแสดงต่อจากอีกฝ่ายหลบไปยืนอยู่บริเวณด้านข้างของเวที ท่ามกลางสายตาของเด็กฝึกทั้งหมด เขายกมือขึ้นป้องริมฝีปากและทำเสียงบีตบ็อกซ์เป็นจังหวะ เสียงแรปอันดุดันดังขึ้นพร้อมกับจังหวะที่รวดเร็ว

น้ำเสียงที่ลื่นไหลไปพร้อมกับทำนองของเพลง ด้วยลูกเล่นที่เขาใส่เข้าไปในระหว่างการแรปทำให้เด็กฝึกที่นั่งอยู่ด้านบนยืนขึ้นและส่งเสียงร้องตะโกนออกมาด้วยความคึกคะนอง

เรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาได้ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านเนื้อแรปที่เขาแต่งขึ้น น้ำตาและหยาดเหงื่อ ความท้อแท้และความสิ้นหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสูญเสียไปแลกกับการที่วันนี้ได้มาถึง

เสียงดนตรีจบลงอย่างเชื่องช้า ทว่าเอเคอร์กลับแรปต่อด้วยเนื้อแรปที่แต่งขึ้นในชั่วขณะ เขาเดินลงไปบริเวณด้านข้างของเวทีและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเฮนรี่ วางแขนพาดลงบนบ่าของอีกฝ่ายในขณะที่มืออีกข้างของเขาจ่อไมค์เข้ากับริมฝีปาก

“นายอยากชนะฉันเหรอ” เสียงหัวเราะในลำคอของเอเคอร์ทำให้เด็กฝึกที่นั่งรับชมต่างอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “ภาวนาให้วันนั้นมาถึงแล้วกันนะ”

เอเคอร์สามารถจบการแสดงได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซีนปรบมือให้กับเอเคอร์พร้อมกับครูฝึกและเด็กฝึกคนอื่น ๆ

เฮนรี่เดินขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งเพื่อทำการแสดงในลำดับต่อไปขณะที่เอเคอร์เดินลงไปยืนรอที่บริเวณด้านข้างของเวที

เสียงเพลงดังขึ้นด้วยจังหวะที่เบาสบายให้ความรู้สึกราวกับอยู่ที่ริมชายหาด ราวกับได้สัมผัสกลิ่นอายของทะเลและแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น รูปแบบการแสดงของเฮนรี่แตกต่างจากเอเคอร์อย่างสิ้นเชิง การแรปของเอเคอร์จะให้ความรู้สึกดุดันและทรงพลังในขณะที่การแรปของเฮนรี่จะเป็นการแรปแบบมีเมโลดี้ที่สามารถฟังได้ง่ายกว่า

ทว่าหากประเมินจากความสามารถในทุกด้าน เอเคอร์ที่มีประสบการณ์ฝึกถึงเจ็ดปีย่อมได้เปรียบกว่ามาก เขาสามารถสะกดสายตาของผู้ชมด้วยการนำเสนอตัวตนผ่านการแสดงออกมาได้อย่างน่าสนใจ และนั่นเป็นสิ่งที่เฮนรี่ไม่สามารถทำได้

จากผลการลงคะแนนของเด็กฝึกทั้งหมดทำให้เอเคอร์สามารถรักษาตำแหน่งในคลาสเอไว้ได้ด้วยคะแนนหกสิบต่อยี่สิบสามคะแนน โดยมีเด็กฝึกที่สละสิทธิ์การลงคะแนนทั้งหมดเจ็ดคน

“เชิญกลับไปยังตำแหน่งเดิมของคุณครับ”

เอเคอร์เดินตรงขึ้นไปบนคลาสเออีกครั้งด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ซีนและเด็กฝึกที่นั่งอยู่บนคลาสเอปรบมือให้กับอีกฝ่ายด้วยความยินดี

“ทำได้ดีมาก”

“แน่นอน ฉันไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว”

บทสนทนาของเอเคอร์และโจวจางเหยี่ยนจบลงในเวลาอันสั้น สายตาของซีนจับจ้องไปยังพื้นที่ด้านล่าง อี้ฟานปรากฏตัวขึ้นบนเวทีพร้อมกับเด็กฝึกอีกสี่คน เหลือเพียงหนึ่งการแสดงเท่านั้นสำหรับการประเมิน การถ่ายทำในวันนี้เดินทางมาใกล้ถึงจุดสิ้นสุดเต็มที

“อี้ฟาน คลาสเอ”

เสียงร้องตะโกนของเด็กฝึกที่นั่งอยู่ด้านบนดังขึ้นอีกครั้ง อี้ฟานเป็นเด็กฝึกคนหนึ่งที่พวกเขาคาดหวัง เพลงที่เขาเลือกใช้เป็นเพลงที่นำดนตรีพื้นบ้านมาประยุกต์เข้ากับเพลงป๊อปในปัจจุบัน การแสดงของเขาให้กลิ่นอายที่แตกต่างออกไปจากเด็กฝึกทั้งหมด เขาสามารถนำเสนอวัฒนธรรมดั้งเดิมของประเทศจีนออกมาได้อย่างสวยงามและน่าสนใจ

อี้ฟานเป็นเด็กหนุ่มที่ให้ความรู้สึกสุภาพ เขาสามารถรักษากิริยาในการแสดงออกได้อย่างดีเยี่ยม ทว่าในความอ่อนน้อมนั้นกลับมีความทะเยอทะยานที่แอบซ่อนอยู่

“เชิญคุณเลือกเด็กฝึกคลาสเอลงมาแบทเทิลกับคุณครับ”

ระหว่างที่เด็กฝึกทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็คาดเดากันไปต่าง ๆ นานา ว่าอี้ฟานจะเลือกเด็กฝึกคนไหนในคลาสเพื่อมาเป็นคู่แข่ง ทว่าสิ่งที่อี้ฟานเอ่ยขึ้นกลับทำให้พวกเขาต้องตกตะลึง

“สำหรับผมแล้วการเป็นบอยแบนด์จะต้องมีความสามารถในการร้องและการเต้น และต่อให้คุณมีทั้งสองอย่างนี้แล้ว หากคุณไม่มีความน่าสนใจมากพอ นั่นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่จะทำให้คุณไม่ได้รับการยอมรับจากเหล่าแฟนคลับ” อี้ฟานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกทว่าคำพูดของเขากลับมีจุดประสงค์ซ่อนอยู่

“เด็กฝึกคลาสเอทั้งหมดที่นั่งอยู่ที่นี่ล้วนผ่านการยอมรับจากครูฝึกทั้งห้าท่าน พวกเขาได้แสดงทักษะทั้งการร้อง การแรปและการเต้น ซึ่งผมก็เคารพในการตัดสินของครูฝึกทั้งสิ้น”

“นั่นหมายความว่า?”

“แต่การยอมรับจากผมก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เด็กฝึกคนหนึ่งที่ไม่ได้แสดงทักษะที่บอยแบนด์พึงมี ผมไม่ได้เห็นความสามารถของเขาเลยนอกจากการร้องเพลง เป็นเด็กฝึกเพียงคนเดียวที่ไม่ผ่านเกณฑ์ของผม”

เด็กฝึกนั่งฟังคำพูดของอี้ฟานด้วยสีหน้าตื่นตกใจ คำพูดชวนหาเรื่องรวมถึงเกณฑ์ความสามารถที่ตั้งขึ้นมาเองนั้นอีก เด็กฝึกคลาสเอเพียงคนเดียวที่แสดงความสามารถในการร้องเพลงเพียงอย่างเดียวคือซีน โจวจางเหยี่ยนหันมามองเขาด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก

“ไช่เสวี่ยซิน ฉันขอท้าให้นายเต้นแข่งกับฉัน”

ใบหน้าของเอเคอร์ฉายชัดถึงความไม่พอใจ ขณะที่โจวจางเหยี่ยนละสายตาออกจากเขาและจับจ้องไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย อี้ฟานเป็นเด็กฝึกที่มีความสามารถพิเศษในการระบำจีนโบราณ ทว่าสำหรับการเต้นชนิดอื่น ๆ เขากลับทำได้ดีไม่แพ้กัน ขณะที่ซีนเป็นเด็กฝึกที่โดดเด่นในด้านการร้องเพลง ดังนั้นเด็กฝึกคนอื่น ๆ จึงไม่ได้คาดหวังความสามารถในการเต้นของเขามากนัก

“ครับ”

ซีนก้าวเดินลงไปยังเวทีที่อยู่ด้านล่างด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ผลจากการเป่ายิ้งฉุบอี้ฟานเป็นฝ่ายที่ได้รับชัยชนะ เขาจึงเลือกที่จะแสดงเป็นอันดับแรก บนเวทีมีเพียงอี้ฟานเท่านั้นที่ยืนอยู่ ซีนที่ต้องทำการแสดงต่อจากอีกฝ่ายจึงหลบไปยืนที่บริเวณด้านข้างของเวที

เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับเรือนร่างที่ขยับไปตามท่วงทำนอง การเต้นรำเป็นศาสตร์หนึ่งของการเคลื่อนไหวที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

ท่าเต้นที่ดูพลิ้วไหวให้ความรู้สึกราวกับปลาที่แหวกว่ายในสายน้ำ ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถละสายตา ท่วงท่าและอารมณ์ที่ถูกถ่ายทอดออกมาบาดลึกลงไปในจิตใจของผู้รับชม การแสดงในรอบแบทเทิลของเขาแตกต่างจากการแสดงในรอบการประเมินอย่างสิ้นเชิง

“การแสดงของคุณทำให้ผมตกใจจริง ๆ ครับ” โลแกนลุกขึ้นยืนและปรบมือให้กับการแสดงอันยอดเยี่ยมของอี้ฟาน “คุณสามารถสลัดกลิ่นอายความย้อนยุคออกไปได้อย่างหมดจด ยอดเยี่ยมจริง ๆ ครับ”

“คุณสามารถเข้าถึงอารมณ์ของบทเพลงและถ่ายทอดมันออกมาได้อย่างดีเยี่ยมเลยล่ะครับ ผมหวังว่าในการแสดงครั้งต่อไป คุณจะทำออกมาได้ดียิ่งกว่าเดิม” เกรย์เอ่ยออกมาด้วยความชื่นชม

“ฉันหลงรักคุณเข้าแล้วล่ะค่ะ”

ซีนเดินขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งขณะที่อี้ฟานเดินลงไปยืนรอที่บริเวณด้านข้างของเวที การแสดงของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกประหม่ามากกว่าเดิม

เขาถอดไมโครโฟนที่ถูกติดตั้งออกเพื่อความสะดวก ก่อนจะยืดกล้ามเนื้อเล็กน้อยเพื่อป้องกันอาการบาดเจ็บ ซีนไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์ มีเพียงความพยายามเท่านั้นที่จะเป็นขั้นบันไดสู่ความสำเร็จ

ความฝันของเขาเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาฝึกซ้อมทุกวัน วันแล้ววันเล่า เพื่อรอคอยวันที่เขาจะได้แสดงความสามารถที่แท้จริงออกมา น่าเสียดายที่ต่อให้พยายามแค่ไหน มีเพียงความสำเร็จเท่านั้นที่จะสามารถตัดสินคุณค่าในตัวของเขาได้

วงการไอดอลใต้ดินนั้นมีวงร้องเต้นมากมายจนเกลื่อนตลาด หากต้องการจะสู้กับวงพวกนั้นในอุตสาหกรรมเดียวกัน การทำวงดนตรีจึงเป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้เขาสามารถโลดแล่นอยู่ในวงการ ด้วยรูปแบบที่ต้องไม่ซ้ำกับใคร ผู้คนที่ต้องความสดใหม่ทำให้พวกเขาต้องเริ่มต้นจากศูนย์ที่ไม่เคยแม้แต่จับเครื่องดนตรี มีเพียงการร้องเพลงเท่านั้นที่เขาสามารถทำได้

ซีนได้เรียนรู้จากอดีตที่ผ่านมา ความฝันและความสำเร็จไม่ใช่สิ่งที่เคียงคู่กัน มันเปรียบเสมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบ เขาทำได้เพียงเฝ้ารอและเฝ้ารอ จนกระทั่งในที่สุดโอกาสนี้ได้มาถึง สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้มีเพียงการพยายามอย่างสุดความสามารถเท่านั้น

“นายคิดว่าใครจะชนะ” เอเคอร์หันไปกระซิบกับโจวจางเหยี่ยนเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

ไม่มีใครคาดคิดว่าอี้ฟานจะพูดในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะได้ยินออกมา การกระทำแบบนี้แม้จะสามารถตัดขวัญกำลังใจของอีกฝ่ายได้ แต่ไม่มีเด็กฝึกคนไหนเลือกที่จะทำมัน เพราะหากซีนนี้ถูกปล่อยออกอากาศไป แน่นอนว่าแฟนคลับส่วนใหญ่จะต้องไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดอย่างแน่นอน สิ่งที่อี้ฟานได้รับจะมีเพียงคำก่นด่าสาปแช่งจากทั่วสารทิศ ขณะที่คนที่จะได้รับผลประโยชน์ที่แท้จริงจากเรื่องนี้ก็คือซีน

“ฉันเชื่อว่าเขาจะชนะ”

“จะเป็นอย่างนั้นแน่เหรอ” เด็กหนุ่มเหม่อมองตรงไปยังเวทีด้านหน้า

การกระทำเหล่านี้ถือเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติซีนเลยแม้แต่น้อย อีกฝ่ายอาจจะรู้สึกดีในระหว่างที่ได้พูดมันออกมา ทั้งความถือดีและความเย่อหยิ่ง สักวันเมื่อเขาได้มองย้อนกลับมาเขาจะพบว่ามันเป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิต

“อย่างน้อย อี้ฟานจะต้องได้รับผลจากสิ่งที่เขาทำอย่างแน่นอน”

ซีนที่ตอบรับคำท้า :