ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ที เค เอช
[พาร์ทอินยอ]
อนนี้ผมำลันั่อยู่บนรถอแบอม ารเินทาไปในยาม่ำืน่อน้าที่ะรถิมาสมวร แ่สัพัแบอม็ับมาถึที่
"เป็นไวะ" แบอมเินไปที่เิเหุ่อนที่ผมะอามมา้วย "ุน้าเ้าอบ้านบอว่าเมื่อืนสามีอุน้าบอว่าะออไปทำธุระแ่พอื่นมาอนใล้รุุ่น้าแ็เอหมายนี่วาอยู่หน้าบ้านแล้ว"
ผมฟัแ็สันเล่าเหุาร์่อนะอูหมายบับนั้น "อันูหน่อย" ผมรับหมายามือแ็สัน่อนะเปิอ่าน 'อนนี้มันปลอภัยี แ่มันายแน่ถ้าแแ้ำรว า ที เ เอ'
"นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย?" ผมสบถออมาอย่าหัวเสีย่อนะ่อยๆทำให้ใเย็นล "แล้วอนนีุ้น้าเ้าอยู่ไหนวะ?" แบอมหันไปถามแ็สัน "อยู่ในบ้าน" เมื่อผมและแบอมไ้ยินอย่านั้น็เินามแ็สันเ้าไปหาุน้าทันที
"สามีอุน้า ออาบ้านไป่วเวลาไหนรับ?" ผมเอ่ยถามุน้า้วยน้ำเสียนุ่มนวล "่วเย็นๆ้ะ" ุน้าอบลับมา้วยน้ำเสียสะอื้น แบอมึยับเ้ามาุมมือให้วามมั่นใับุน้า
"พูออมาเลยรับไม่้อลัว ำรวอยู่นี่แล้ว" แบอมเอ่ยับุน้า้วยน้ำเสียอ่อนโยน(แบบที่ไม่เยุยับผม)
"สามีอันบอว่ามีนาบริษัทมารับไปุยธุระ เี๋ยว็ลับ ัน็ไม่เอะใอะไรเลยเ้าไปนอนพัผ่อน่อน แ่พอันื่นมาอนเ้า็เห็นว่าเ้ายัไม่ลับมา ันเลยเอหมายอมันวาที่หน้าบ้าน ันลัว ลัวว่าเ้าะเป็นอันราย" ุน้าเอ่ยับผมและแบอม้วยสีหน้าเป็นัวล ผมึพยายามะปลอบใหุ้น้าหายเรีย่อนะออมานอบ้านเพื่อรวสอบอะไรเล็น้อย
"ทีเเอ มันเี่ยวอะไรับบริษัทรถยร์รึเปล่านะ?" ผมพึมพำับัวเอ่อนที่ะโนแบอมหลอผมให้ในผมเผลอ่อยเ้าไปที่แผลเ่าอแบอมอย่าแร
"่อยมาไ้ไเนี่ยเ็บนะ" แบอมร้อออมา่อนที่ผมะอโทษแบอมยให่ "อโทษนะ ไม่ไ้ั้ใ" ผมอโทษแบอม่อนะเินไปูแผลที่มุมปา
"เป็นห่วันหรอ?"
"เปล่า ลัวเสียื่อว่าทำร้ายำรว้วยันเอ!"
ผมหลุยิ้มให้ับนรหน้าเมื่อไ้ยินำพูอผม็ูหอยลทันทีทันใ 'นี่ผมผิหรอ?'
"ายแล้วแบอม แม่โทรมาเป็นสิบๆสายเลยอ่ะ ลับเหอะ" ผมล้วโทรศัพท์าระเป๋า่อนะ้อใเมื่อแม่อผมโทรหาั้สิบว่าสาย ป่านนี้ะโรธผมยัเนี่ย?
"ไอ้แ็ฝาู่อ้วยนะเว้ยูไป่อน" แบอมหันไปบอแ็สัน่อนะับมือผมแล้วลาผมึ้นรถ่อนที่ะรีบับรถลับอนโทันที
อนโ
ผมใส่รหัสที่ประู่อนะ่อยๆเปิประูเ้ามาในห้อที่มีแ่เสียแอร์ แม่ผมำลันั่้อผมอยู่ ผมหันไปมอแบอม่อนะเินไปหาแม่ที่นั่รอผมอยู่ที่โฟา
"ะไปไหน! มานี่เลย" แม่ผมหันไปพูับแบอมทำให้นโนเรียสะุ้โหยอย่าับเอผี แบอมเินมาามำสั่อแม่ผม่อนะทิ้ัวนั่ลใล้ๆินยอ
"แม่ ินอโทษนะที่ออไปโยไม่บอ ือานมัน่วนมาเลยอ่ะแม่ ไม่โรธผมนะ" ผมเอ่ยเสียสอับแม่้วยวามนุ่มนวล่อนะส่สายาเป็นประายให้ับแม่เพื่อหวัให้แม่ไม่โรธผม
"ยัไแม่็ะให้แแ่านับนที่แม่หาไว้ให้ แม่ไม่ยอมให้ินมาแ่านับนายำรวนนี้หรอ" ผมะัเมื่อแม่ยืนยันำเียวับผม ผมหันไปมอหน้าแบอม้วยวามัวล่อนที่แบอมะุมมือผมไว้ทุรั้เวลาที่ผมลัวหรือัวลอะไร
"ิน็ไม่ยอมแ่านับนที่แม่หาให้เหมือนัน" ผมเอ่ย "ผมรัแบอม รัแบอมนเียว ไม่ว่าแม่ะหาใรที่ีว่าแบอมผม็ไม่แ่าน้วย" ผมเอ่ยับแม่่อนะั้ใพูเรื่อนี้ให้มันบๆไปะ
"..."
"มันอาะัใแม่นะ แ่วันนี้ผมะพูให้เลียร์ๆไปเลย ว่ายัไผม็ไม่แ่านับนแปลหน้าที่แม่หามาให้ผมรู้ั ผมับแบอมเราผ่านอะไรันมาเยอะ เราเือบายแทนันมาแล้ว แบบนี้ ะให้ผมหนีเ้าไปแ่านับอื่นหรอรับแม่? ผมทำไม่ไ้ ผมรัแบอม"
ผมเอ่ยับแม่้วยเหุผลและวามรู้สึริๆาิใอผม "โอเ ถ้าินิอย่านั้น็แล้วแ่ แม่ห้ามอะไรไม่ไ้แล้ว" ผมยิ้มออมา้วยวามีใ่อนะหันไปยิ้มให้ับแบอม แม่ผมลุึ้นยืน่อนะเินเ้าห้อไป
พาร์ทอแบอม
ผมนั่ฟัินยอพูนผมรู้สึว่าินยอน่าะิแบบเียวับผม แ่อีในึ...ผม็ไม่อยาหวัอะไรให้มาเินัว แ่ไ้อยู่เป็นเพื่อนันแบบนี้มัน็ีับผมแล้วล่ะ
"ีใัแม่ยอมรับะที " ินยอหายใเ้าเฮือให่่อนะหายใออมาอย่าโล่อ "ออไปูาวันมั้ย?" ินยอเอ่ยวนผม แ่ยัไม่ทันที่ผมะอบผม็โนินยอลาออไปที่ระเบียห้อ้วยะแล้ว
ผมำลัแอบมอินยอที่ำลัเหม่อมอท้อฟ้าที่วันนี้โีเห็นาวเ็มท้อฟ้า 'เวลาินยอมอหรือทำอะไรที่มีวามสุมัน่าสเน่ห์เหลือเิน'
"เป็นอะไรอ่ะ?" ินยอหันมามอผมที่ำลัมอินยออยู่ ินยอึโบมือใล้ๆหน้าผม่อนะถามผม้วยวามสสัย
"เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ผมปิเสธินยอ่อนะเยหน้ามอไปบนท้อฟ้าบ้า "าวนี่!" ินยอเอ่ยออมา้วยวามื่นเ้น
"ลออพรูสิ" ผมเอ่ยับินยอ "บ้า อไ้ที่ไหนันาวหายไปเล่า!" ินยอเอ่ยับผมพร้อมยู่หน้าใส่ผมเหมือนลูแมว
"ลออ่อนสิ" ผมเอ่ยับินยอ "็ไ้" ินยออบผม่อนะลอหลับาและอพรที่้อาร ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้ินยอเรื่อยๆและ้าๆในอนที่ินยอำลัหลับาอพร 'ใอย่าเพิ่เ้นแรสิ'
"อแล้ว เพี้ย!" ินยอลืมาึ้นมา่อนที่ะหันมาเอับหน้าอแบอม อนนี้เรียว่าผมับินยอใล้ันถึนาว่าไ้ยินเสียลมหายใอันและันเลยล่ะ
"ันมีเรื่ออยาะถาม"
"อะไร?"
"ที่ผ่านมา...นายเยิอะไรับเราบ้ามั้ย?" ินยอะัเมื่อเอำถามที่ไม่ิว่าผมะถาม "็..."
"แ่ันินะ" เพียเสี้ยววินาทีผม็โน้มัวลูบินยอทันที ผมูบแบบไม่รุล้ำแ่อย่าใ เพียปาประับปาเท่านั้น ไม่นานผม็ถอนูบออให้ินยอเป็นอิสระ
"นายโมยูบันอีแล้วนะแบอม นนิสัยไม่ี" ว่าแล้วผม็โนหมัหนัอินยอทุบลับอผมทันที แ่ผมไม่ยอมโนแล้ฝ่ายเียว ผมเลยึัวินยอมาไว้ในอ้อมอทันที
"ปล่อยนะแบอม ปล่อย!" ินยอเอ่ยับผมพลาพยายามออาอ้อมออผม "ไม่ นาย้ออบันมา่อนว่านายเยิแบบเียวับันรึเปล่า แล้วะปล่อย" ผมพูับนในอ้อมอ
"ถ้าไม่อบอ่ะ..."
"็ะอไว้แบบนี้แหละ" ผมเอ่ยพลาระับอ้อมอให้แน่นึ้น
"เฮ้ย! โอเๆ ยอมแล้ว" ินยอเอ่ยับผมเสมือนยธาว ผมึลายอ้อมอออให้ินยอเป็นอิสระ
"ลนายเยิแบบเียวับันรึเปล่า?" ผมถามินยออีรั้
" ถ้าไม่ิะยอมให้อแบบนี้รึไไอ้บ้า!"
ุ๊บ! ยัไม่ทันที่ผมะร้อีใออมาผม็โนินยอูบลับเหมือนวันนั้นอีรั้
"เอาืนที่นายูบัน" ินยอเอ่ยับผมทั้ๆที่สายาไป้อมอที่อื่น "ูบอีไ้ป่ะ?"
"ไม่ให้แล้ว!" ินยอเอ่ยเสียร้าว่อนะแทศอใส่หน้าท้อผมนุ
'ใรว่าินยอปาแ็...ินยอน่ะปานุ่มะาย'
[บพาร์ทแบอม]
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น