"ว่าไง(___)"
"หนูขอคุยกับคัง ยูชานหน่อยค่ะ"
"อ้าว ทำไมไม่โทรหามันล่ะ?"
ปลายสายถามกลับอย่างงงๆว่าทำไมไม่โทรเข้าเบอร์ของน้องชายเธอเลย
"เขาไม่รับสายหนูค่ะ"
ใช่ ยูชานไม่รับสายคุณเลย ตัดบ้างเป็นบางครั้งที่โทรไป
"ยูชานอ่า! (___)โทรมา!"
เสียงตะโกนเรียกน้องชายตัวเองที่อยู่ในห้อง แต่เหมือนว่าจะไม่มีวี่แววของเจ้าของห้องว่าจะเดินออกมาหรือตอบกลับมาเลย
"ไอ้ชานโว้ย!! เปิดประตูมาคุยกับน้องก่อน!"
เหมือนว่าทางนั้นจะเคาะประตูเรียกแล้วล่ะ และอีกไม่นานเธอคงถีบประตูห้องน้องชายเธอแน่นอน
ปัง!
คิดผิดที่ไหน -_-
ตุบ!
"เอาไป! คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ!"
ได้ยินเสียงเธอไกลๆจากโทรศัพท์ เดาได้ว่าเสียงเมื่อกี๊นี้เธอคงโยนใส่น้องชายที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
"มีอะไร"
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ที่พี่สาวโยนมาให้ขึ้นมาแนบหูแล้วกรอกเสียงถามด้วยโทนนิ่งๆ
"ทำไมไม่รับสายกันอ่ะ"
คุณรู้ว่าเขาคงโกรธ แต่ที่ถามเพราะอยากรู้ว่าเขาจะตอบว่ายังไง
"ชาร์จแบตอยู่"
คิดไว้แล้วล่ะ ว่าเขาจะต้องตอบคุณแบบนี้ เขาติดโทรศัพท์จะตายแบตไม่หมดไม่วางมือ ถ้าไม่มีซ้อมแข่งซึ่งตอนนี้ก็คือว่าง!
ทั้งคุณและยูชานต่างก็เงียบกันทั้งคู่
ที่คุณไม่พูดเพราะกลัวว่าเขาจะโกรธคุณมากกว่าเดิมเลยเงียบไว้ก่อน ส่วนยูชานนั้น ความเงียบไม่ใช่นิสัยเขา เพียงแค่ตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับคุณ
"ถ้าไม่อยากคุยก็ออกมาเจอกันหน่อยมั๊ย?"
"...."
"ฉันอยู่หน้าบ้านนายแล้วนะ ออกมาเจอกันหน่อยสิ"
"...."
ปลายสายยังคงเงียบเช่นเคย จนกระทั่ง
"ชานอ่า (___)มาหา!"
พี่สาวเขาตะโกนบอก เพราะนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา ซึ่งประตูเป็นกระจกใสเลยง่ายที่จะมองเห็นว่าใครมา
ส่วนยูชานที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเปิดประตูห้องออกไปหน้าบ้านที่มีคุณยืนอยู่ทันที
"ไง วิ่งมาล่ะสิ"
คุณถามเพราะเห็นเขาหอบทั้งยังทำหน้าตกใจอีกด้วย
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่เปิดประตูหน้าบ้านดึงคุณเข้ามาและเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนที่หน้าบ้านแทน
ทั้งคู่ต่างก็นั่งกันอยู่เงียบๆข้างๆกัน ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา จนคุณที่ทนความอึดอัดไม่ไหว
"ยูชาน"
คุณเรียกชื่อเขาพร้อมหันหน้าไปหาเขาที่มองคุณอยู่ก่อนแล้ว
"ดึกขนาดนี้แล้วมาทำไม"
เขาพูดขึ้นมาทันทีที่คุณเรียกเขา
"ผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายไม่รู้หรือไง!"
เขายังไม่อยากคุยกับคุณก็จริง แต่ความเป็นห่วงมันมีมากกว่าจนเผลอขึ้นเสียงใส่คุณจนสะดุ้ง
แล้วดูชุดที่ใส่มาสิ ยังไม่เปลี่ยนจากที่ซ้อมเสร็จด้วยซ้ำ สปอร์ตบลากับกางเกงขาสั้นพร้อมเสื้อคลุมตัวยาวอ่ะนะ เขาชินแล้วแหละ เห็นกันทุกวัน มีวันไหนคุณจะแต่งตัวมิดชิดบ้าง แต่กับคนอื่นเขาไม่รู้ มันเลยทำให้เขาหงุดหงิดไม่ชอบใจที่เห็นคุณแต่งตัวแบบนี้มาหาเขาคนเดียวตอนจะห้าทุ่มนี่
"ก...ก็มาหานายไง"
คุณพูดตะกุกตะกักเพราะยังตกใจที่เขาขึ้นเสียงใส่คุณ
"ทำไมไม่ไปหามัน"
คุณชะงักเล็กน้อยกับประโยคที่เขาพูด นี่เขาโกรธคุณขนาดนั้นเลยเหรอ
"เข้าใจผิดแล้ว!"
คุณพูดออกไปด้วยท่าทางน้อยใจนั่น พร้อมกับหันหน้าหนีเขา ทำไมเวลาโกรธแล้วชอบพูดแบบนี้นักนะ คุณจะงอนเขาแทนแล้วนะ!
"ฉันเข้าใจถูกแล้ว ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่"
"ก็เป็นแฟนกันซักทีสิ!"
ใช่ ระหว่างเราทั้งสองคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็แค่คุยกัน ชอบกัน แต่ก็ไม่ได้คบหากันซักที คุณเคยขอคบกับเขาแล้วและคำตอบที่ได้กลับมาก็แบบเดิมๆเช่นวันนี้
"ไม่เอาอ่ะ เธอไม่ชัดเจน"
นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ ที่คุณเป็นแบบนี้กล้ามาหาเขาดึกๆคนเดียวแบบนี้เพราะกลัวว่าเขาจะโกรธหรือไม่อยากคุยกับคุณ นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอว่าคุณน่ะชอบ ไม่สิ รักเขาที่สุดและเขาคนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครอื่นในใจเลยด้วยซ้ำ
"ต้องให้ฉันพูดว่ารักนายมั๊ย"
คุณหันหน้ามาทางเขาที่หันไปอีกทาง
"ไม่จำเป็น"
"รักนะ ไม่ใช่แค่ชอบ"
คุณพูดเน้นคำอีกครั้งเพื่อให้เขาฟังให้มันชัดๆ
ปกติคุณจะบอกเขาว่า'ชอบ' แต่วันนี้ไม่ใช่ คุณบอกว่า 'รัก' ซึ่งมันทำให้เขาอึ้งและค่อยๆหันหน้ากลับมาหาคุณอย่างรวดเร็วแบบคอแทบเคล็ด
"ที่เห็นวันนี้น่ะ เด็กนั่นมันแค่แกล้งนายเล่นเฉยๆ"
คุณอธิบายเรื่องวันนี้ให้เขาฟังทั้งหมด เรื่องที่เด็กยอนจุนนั้นรู้ว่าคุณและยูชานคุยกันอยู่ เลยอยากจะแกล้งเขาเล่นนิดหน่อยพอขำๆโดยการเดินเข้ามาโอบไหล่คุณ ยืนคุยอย่างสนิทสนมซึ่งเป็นแบบนั้นก็จริง แต่มันไม่มีอะไรแบบที่เขาเข้าใจผิด ทั้งคุณและเด็กนั่นแค่สนิทกันเฉยๆ
ยูชานที่นั่งฟังคุณอย่างเงียบๆก็ระบายยิ้มออกมา คุณกลัวเขาเข้าใจผิด กลัวเขาโกรธคุณจนไม่อยากจะคุยกับคุณแล้ว
"ฉันมีแค่นาย คุยกับนายแค่คนเดียวนะยูชาน"
เมื่อรู้ว่าเขายิ้มแล้ว คุณที่รู้ตัวก็เขินจนหันหน้าหนีเขาไปอีกครั้ง
ยูชานที่เห็นว่าคุณรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมาก็เขินอายจนหันหน้าหนีไปอีกทาง นั่นมันทำให้เขาอยากแกล้งคุณเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าตัวเองก็รักคุณไม่ใช่แค่ชอบคุณเช่นกัน
"มีแค่ฉันคนเดียวจริงๆเหรอ"
เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปเกยคางที่ไหล่ขวาของคุณ
"หื้ม?"
ใกล้ไปแล้วยูชาน ใกล้ไปแล้ว
"อื้ม"
คุณตอบกลับพลางพยักหน้าขึ้นลงหนึ่งทีเพื่อยืนยันคำตอบของตัวเอง
"งั้นเราก็เป็นแฟนกันได้แล้วสิ"
"ห้ะ!?"
คุณตกใจกับคำพูดของเขาจนต้องหันกลับไป แต่ก็ลืมไปด้วยเช่นกันว่าหน้าของเขานั้นอยู่ใกล้คุณแค่ไหน
จุ๊บ!!
เร็วมากอย่างกับแสงเหนือ ยูชานจุ๊บที่ปากของคุณทันทีที่คุณหันมาอย่างรวดเร็วก่อนผละใบหน้าออกห่าง
"ก็เป็นแฟนกันไง"
"หรือไม่อยากเป็นแล้ว?"
นี่เขา...ขอคุณเป็นแฟนแล้วจริงๆใช่มั๊ย? คุณที่ยังอึ้งอยู่ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป จึงได้แต่ประมวลคำพูดของเขาในหัวอยู่
"(___)"
เขาเรียกคุณอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคุณยังนั่งนิ่งไม่ตอบเขา
"อยาก...อยากสิ"
พอคุณตอบออกไป ทั้งคุณและเขาต่างสบตากัน ก่อนที่เขาจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆคุณ (แอ๊~ ฉากในหนังทั่วไปมากเลยน้อง!!!) แต่คุณนั้นไวกว่า คุณที่จับหน้าเขาและขยับตัวลุกขึ้นไปนั่งบนตักของเขาทันทีที่ปากนุ่มทั้งสองแตะชิดกันจนอากาศก็ไม่สามารถที่จะผ่านได้ (เว่อร์น่ะน้อง55)
"กลับบ้านกัน เดี๋ยวไปส่ง"
ยูชานเอ่ยขึ้น เมื่อทั้งเขาและคุณจูบกันอย่างพอใจแล้ว
คุณที่ยังนั่งอยู่บนตักของเขาอยู่พร้อมใบหน้าที่ซบลงบนไหล่แกร่งเขานั้นก็พยักหน้าหงึกๆตอบอือไปด้วยความเขินอายที่ตัวเองกล้าทำขนาดนี้
-끝-
แก~ นั่นมันหน้าบ้านนะ!!! แต่ก็ไม่มีใครเห็นหรอก55555 พี่สาวนางเหรอ ดึกแล้วคงเข้าห้องไปแล้วแหละ เอาล่ะยูชาน ไปส่งแฟนแล้วก็กลับบ้านตัวเองนะจ๊ะ
ฮัลโหลลลลลลลลลล วันนี้เป็นวันพิเศษ!!!!! วันนี้วันเกิดน้องเองค่าาาาา กะว่าจะลงให้อ่านในวันนี้กัน
จริงๆเรื่องนี้แต่งจบตั้งแต่พร้อมกับเรื่องก่อนเลย~ เรื่องจุนเน่ปะถ้าจำไม่ผิด ทุกวันนี้ความจำไม่ค่อยจะดีค่ะ ต้องจำทุกอย่างเยอะหน่อย 55555 แล้วก็!!! สุขสันต์วันเกิด!!!!
น้องให้ของขวัญตัวเองแล้วล่ะค่ะ วันนี้น้องอยากแบ่งปันความฟินให้กับทุกคนบ้าง ชอบก็บอกนะ
ส่วนมากน้องจะเห็นงงๆกัน เพราะอะไรหรือตรงไหนน้องไม่อาจทราบได้ ต้องขอโทษด้วยนะคะสำหรับคนที่งงๆกัน
เอาล่ะ!! น้องขอไปเคลียร์เรื่องต่อไปต่อก่อนนะ สู้! 55555
