คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 70%
Chapter 5
ความเดิมตอนที่แล้ว…
“กะ..กอด ยุนได้ไหม แค่ก!! แค่ก!!”
ร่างบางตอนนี้ทนเห็นร่างสูงตรงหน้าทรมานไม่ได้ก็เลยกอดร่างสูงไว้แน่น ร่างสูงก็กอดร่างบางตอบเช่นกัน
“สะ...สิก้า..ยุ..น..มี..อะไร..จะบอก” ยุนอาพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงเต็มที
“ตั้งใจ..ฟังดีๆนะ”
“ยุน… แค่ก!! ฟุบบบ
“ยุนอา!!!!”
พรึ่บ!!!!
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเมื่อกี้ตัวเองนั้นฝันไป
“เฮ้อ...ฝันเองหรอนี่ น่ากลัวจัง”
‘ยุนอาจะเป็นไงบ้างนะ’
ร่างบางเดินออกไปดูร่างสูงที่นอนอยู่ด้านนอก
แอ๊ดดดดดด
ร่างบางเปิดไฟแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆร่างสูง
“เห้อ ค่อยยังชั่ว คงไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกมั้ง”
ร่างบางกำลังจะหมุนตัวกลับ
“สิก้าาาา สิก้าาาา”
ร่างสูงพูดเหมือนคนละเมอ
หื้ม ร่างบางลองเดินเข้าไปใกล้ๆร่างสูงมากขึ้น
“สิก้า ยุนหนาวจัง” ยุนอายังคงละเมอต่อไป
“หนาวหรอ ห่มผ้าให้แล้วนี่” ร่างบางพูดเบาๆพร้อมกระชับผ้าห่มให้ร่างสูง
พรึ่บ!!
“ว๊ายยย!!”
จู่ๆร่างสูงก็ดึงร่างบางลงไป แถมยังกอดไว้ไม่ยอมปล่อยอีก
“กอดหน่อยยย หนาววว” ตอนนี้ร่างบางเริ่มรู้สึกละว่าร่างสูงไม่ได้ละเมอ
“นี่ยุนปล่อยเลยนะ สิก้ารู้นะว่ายุนแกล้งละเมอ”
“หนาวๆ กอดกันๆ”
“นี่ยุนอา บอกให้ปล่อย..ไง ... ว๊ายยย!!” ร่างสูงเห็นร่างบางรู้แล้วว่าเขาแกล้งเลยจับตัวร่างบางพลิกขึ้นมาทับอยู่บนตัวเขา
“ยุนอาา ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ร่างบางโวยวายเสียงดังใส่ร่างสูง พร้อมกับสีหน้ายุ่งๆ
ยุนอามองหน้าเจสสิก้า แล้วหัวเราะเบาๆ มองหน้าร่างบางแล้วอมยิ้ม
“หัวเราะอะไร” ร่างบางทำหน้ายุ่งๆ ยิ่งทำให้ยุนอาหัวเราะชอบใจใหญ่ แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยร่างบางจากอ้อมกอด
“ฮ่า ฮ่า ๆๆ”
“นี่แนะ!!” ร่างบางตีไปที่อกของร่างสูง
“แรงเท่าแมวข่วนแค่นี้ ไม่เจ็บหรอก555”
“นี่ยุนอาาา ปล่อยเลยนะสิก้าจะไปนอนนนน”
“นอนด้วยกันตรงนี้แหละ”
“ม่ายยเอา!……....อ๊ายย!!”
จู่ๆไฟก็ดับพรึ่บร่างบางตกใจก็เลยเบียดตัวเองไปใกล้ร่างสูงยิ่งขึ้น
‘ยุนอาใจเย็น ๆๆ ตั้งสติไว้ ‘ ยุนอาคิดในใจ
ก็เพราะร่างบางน่ะสิยิ่งเบียดเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนตรงนั้นมันก็เลยโดนที่อกเขาเต็มๆ
ฟิ้วววว ฟิ้ววว [เสียงลมพัดเข้ามา]
ร่างบางตอนนี้นอนอยู่บนตัวของยุนอาไม่ยอมขยับไปไหนแม้แต่นิด ไฟก็ยังดับอยู่เหมือนเดิม
“ไหนว่าง่วง จะไปนอนไม่ใช่หรอ” ยุนอาเริมแกล้งคนตรงหน้าที่กอดเขาไว้แน่นกว่าทีแรกเสียอีก
“งื้อ...เดินไปส่งหน่อยสิ” ร่างบางพูดเสียงอ้อนๆ ส่งผลให้หัวใจของร่างสูงเต้นเเรงขึ้นมานิดๆ
“ยุนง่วงแล้วอ่ะ นอนตรงนี้แหละ”
“ยุนเดินไปส่งสิก้าหน่อยน้าา” ร่างบางพยายามใช้เสียงอ้อนร่างสูงแต่ก็ไม่ได้ผล
‘นี่มาหลับตอนนี้ไม่ได้นะ เดินไปส่งหน่อยก็ไม่ได้ ชิ’
ร่างบางบ่นร่างสูงในใจ
แต่ก็ไม่ลุกไปไหน เพราะไม่กล้านอนคนเดียวอยู่ดี แถมข้างนอกตอนนี้ฝนก็เริ่มจะตกแล้วด้วย ไหนฟ้าจะร้องอีก ลมอีก เธอยอมนอนเบียดกับยุนอาของนอกดีกว่านอนคนเดียวในห้องซะอีก
“ยุนขยับไปอีกสิ จะให้นอนตรงไหนล่ะ”
ยุนอาตบมาที่ไหล่แขนของตัวเอง และจัดการท่านอนให้ร่างบาง
สรุปว่าตอนนี้ทั้งสองนอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่ม และเผลอหลับไปพร้อมกัน
07.00 น. คอนโดเจสสิก้า
ยุนอาตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้ว แต่ไม่ยอมลุกไปไหน ก็เพราะว่ามีแมวน้อยนอนกอดเขาอยู่ตอนนี้น่ะสิ
‘คนอะไรน่ารักชะมัด ขนาดนอนยังน่ารักเลย’
ยุนอานอนมองร่างบางที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยสักนิด
‘คนอะไร ขี้เซาจัง’
ยุนมองสำรวจใบหน้าอีกคนอย่างละเอียดแต่เขารู้สึกชอบที่ริมฝีปากของร่างบางที่สุด เลยเเอบจุ๊บไปหนึ่งทีถือเป็นการลงโทษที่ให้เขากินกุ้ง
ฝุด ฝุด
ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน
‘มานอนตรงนี้ได้ไงเนี๊ย’ ได้กลิ่นอะไรหอมๆออกมาจากทางห้องครัวเลยเดินออกไปดู
‘หอมจัง..’ เดินไปจนถึงห้องครัวก็เห็นแผ่นหลังของใครบางคนกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหาร
ดูเหมือนเขาจะทำอาหารได้ดีเลยทีเดียว
“อะ ตื่นแล้วหรอ” ยุนอาสังเกตเห็นร่างบางมายืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“อื้อ ทำเองหรอ อาหารพวกนี้น่ะ”
“แน่นอนสิ เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ”
“หวังว่ามันจะกินได้นะ” ร่างบางดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรว่าอาหารที่ทำจะกินได้
แต่พอกินเข้าไปแล้วถึงกับเก็บอาการไม่อยู่
“เป็นไง อร่อยจนพูดไม่ออกอ่ะเด้”
“ไม่เห็นจะอร่อยเลย ก็เฉยๆ”
ร่างบางพูดแต่ตรงข้ามกับการกระทำ ทำให้ร่างสูงอมยิ้มเล็กๆ
ให้กับคนปากแข็ง
“กินเสร็จไปส่งด้วย”
“อื้อ รู้เล่า” พูดเสร็จร่างบางก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ
ร่างสูงมองดูคนตรงหน้าทานอาหารที่เค้าทำเองอย่างนึกชอบใจ ขนาดกินยังสวยเลย..
คอนโดแทยอน
07.45 น.
Taeyeon_ss : อรุณสวัสดิ์ครับ ^o^
---------read----------
ผ่านไป 20 นาที
‘อ่านแล้วแต่ไม่ตอบ เป็นอะไรรึเปล่านะ วิดีโอคอลไปหาดีกว่า จะได้เห็นหน้าด้วย ’ แทยอนจัดการวิดีโอคอลไปหาทิฟฟานี่ทันที
ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ
ทิฟฟานี่ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเสร็จได้ยินเสียงโทรศัพท์ ก็เดินเข้าไปกดรับทันทีเพราะคิดว่าเป็นการโทรธรรมดา
“สวัสดีค่ะ” ร่างบางใช้การเปิดลำโพงและพิงโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ
“อะ….เอ่อ..ฟานี่แต่งตัวก่อนดีไหมครับ”
แทยอนตอบเสียงอ้อมแอ้ม เพราะว่าตอนนี้เลือดของเขาเเทบจะไหลหมดตัวแล้วน่ะสิ ก็ดูอีกคนรับโทรศัพท์เค้าสิ เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว เผยให้เห็นไหล่ขาวๆนั่น
‘ให้ตายสิ แทยอนอยากจะบ้า อ้าากกกเขินอ่ะ’ แทยอนตอนนี้หน้าเริ่มอมชมพูเเล้ว
“ว๊ายย!” ทิฟฟานี่หลังจากได้ยินเสียงคู่สนทนาแล้วก็มองไปที่โทรศัพท์พบว่ามันเปิดโหมดวิดีโอคอลอยู่ก็รีบคว้าโทรศัพท์และวิ่งมุดไปใต้ผ้าห่มที่เตียงทันที
“พี่แทยอนคะ เดี๋ยวฟานี่โทรกลับนะคะ” ร่างบางพูดเสียงตื่นๆ และรีบวางสายทันที
ทำให้แทยอนที่มองอยู่นั้นอดอมยิ้มไม่ได้ ทิฟฟานี่ดูจะเขินเขาไม่น้อยเลยล่ะ
‘ไอ้พี่แทยอน คนบ้า อุตส่าห์ว่าจะไม่คุยด้วยแล้วเชียว โทรมาทำไมก็ไม่รู้ เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี๊ยฟานี่เอ้ย’
ร่างบางคิดในใจแต่ตอนนี้เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
พอร่างบางแต่งตัวเสร็จก็โทรหาแทยอนทันที
“พี่แทยอนโทรหาฟานี่มีอะไรคะ”
“เอ่อ..พี่เห็นฟานี่ไม่ตอบข้อความพี่เลยคิดว่าฟานี่จะเป็นอะไร พี่ก็เลยโทรมาเช็คครับ”
“อ่อ….ค่ะ” ทิฟฟานี่ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะคนในสายบอกกับเธอเองว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ‘พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว พี่มาเป็นห่วงฟานี่ทำไม..’
ทิฟฟานี่คิดในใจ
“พอดีฟานี่อาบน้ำน่ะค่ะ ก็เลยตอบช้า”
“อ่อ งั้นหรอครับ แล้ววันนี้ฟานี่ว่างไหมครับ”
“เอ่อ….พอดีว่าฟานี่ต้องไปธุระกับคุณพ่อน่ะค่ะ”
“งะ..งั้นหรอครับ” แทยอนตอบเสียงเจือนปนเสียดายนิดๆ
“งั้นฟานี่ไปก่อนนะคะ”
“ครับ..”
ร่างบางรู้สึกได้ว่าคนในสายดูจะเสียดายไม่น้อยเลยทีเดียว แต่วันนี้เธอมีนัดกับคุณพ่อเลยไปด้วยไม่ได้
----------------------------talk------------------------------
.
ความคิดเห็น