คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16
Charpter 16
มหาลัย KL
ทิฟฟานี่ร้อนรนเป็นห่วงเพื่อน เพราะวันนี้เพื่อนสาวสุดสนิทไม่มาเรียนด้วย
โดยรู้จากแทยอนเมื่อเช้าว่า เจสสิก้าไม่สบายทำให้มาเรียนไม่ได้
จนถึงตอนนี้ก็ยังติดต่อกับเจสสิก้าไม่ได้
ทิฟฟานี่เลยตัดสินใจโดดเรียนคาบสำคัญ เพื่อไปหาเพื่อนรักที่คอนโด
“ฟานี่! จะไปไหนอ่ะ อาจารย์จะเข้าแล้วนะ”
เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“จะไปหาเจสสิก้าน่ะ ฝากลาอาจารย์ด้วย”
พูดจบทิฟฟานี่ก็เดินออกจากห้องไปทันที
ทิฟฟานี่รีบมากจนไม่ทันได้ระวัง เลยชนเข้ากับใครบางคน จนทำให้ทิฟฟานี่เกือบจะล้ม
แต่โชคดีที่คนคนนั้นคว้าไว้ได้ทัน ไม่งั้นใบหน้าอันสวยงามของเธอคงจะได้ลงไปทักทายกับโคลนข้างๆแน่ๆเลย
//แต่ทำไมช่วยแล้วไม่ปล่อยสักทีเนี่ย หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตมาเนียนกอด รู้จักทิฟฟานี่น้อยไปแล้ว//
แต่ยังไม่ทันที่ทิฟฟานี่จะได้หันไปมองหน้าคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นโรคจิต ก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
“รีบไปไหนครับ”
//เอ๊ะ! ทำไมเสียงนี่มันคุ้นๆ//
“ว่าไงครับ จะไปไหนหื้ม เวลานี้เวลาเรียนไม่ใช่หรอ”
//นั่นไง เสียงนี้ ใช่เลย //
ทิฟฟานี่ค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ แล้วยิ้มแหย่ๆ ไปให้
//ถ้ารู้ว่าหนีเรียนมา พี่แทจะดุไหมนะ//
“หนีเรียนมาล่ะสิ”
แทยอนมองปราดเดียวก็ดูออกว่าทิฟฟานี่หนีเรียนมาแน่ๆ
พอเขาพูดออกไปแบบนั้นเท่านั้นแหละ คนเป็นน้องก็ทำหน้ารู้สึกผิด
เหมือนโดนอาจารย์จับได้ว่าลืมทำการบ้านมา
“ก..ก็..”
ทิฟฟานี่อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ เพราะคิดว่าอีกคนนั้นจะต้องดุเธอแน่ๆ
“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวแทไปส่ง”
//ผิดคาดแหะ นึกว่าจะดุซะอีก//
ได้ยินดังนั้นทิฟฟานี่ก็เผยยิ้มตามแบบฉบับเดิมออกมา
จนแทยอนอดที่จะเอื้อมมือไปขยี้ผมไม่ได้
“ฟานี่จะไปหาเจสสิก้าที่คอนโดค่ะ”
“งั้นไปแวะไปซื้ออาหารไปทำที่คอนโดเจสสิก้าเลยดีไหม”
แทยอนเสนอแนวทาง
“เอางั้นก็ได้ค่ะ”
แทยอนกับทิฟฟานี่ขับรถมาถึงคอนโดเจสสิก้าเป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่แวะไปซูปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆ
เพื่อซื้อของมาทำอาหารที่ห้องเจสสิก้า
“ฟานี่ลองโทรหาเจสสิก้าก่อนไหม”
“ลองโทรแล้วค่ะ แต่โทรไม่ติด”
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรหายุนอาแล้วกัน”
“โทรหาพี่ยุนอาทำไมคะ”
ทิฟฟานี่ถามด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจว่าจะไปหาเจสสิก้า ทำไมต้องโทรหายุนอา
แทยอนก็เลยไขข้อสงสัยให้
“ก็..เมื่อคืนยุนอาก็อยู่กับสิก้าน่ะแหละ คงยังไม่กลับหรอกมั้ง”
“อะไรนะคะ! เมื่อคืนพี่ยุนมาค้างที่คอนโดสิก้าหรอ”
“ช..ใช่ครับ”
“งั้นฟานี่ว่าเรารีบขึ้นไปเถอะค่ะ ถ้าคุณลุงรู้ยัยสิก้าตายแน่ค่ะ”
ไม่รอช้าทิฟฟานี่รีบจูงมือแทยอนเดินไปโดยเร็ว ก่อนที่จะมีคนของพ่อเจสสิก้ามาเห็นก่อน ก็คือคุณลุงของเธอนั่นเอง ไม่งั้นยัยเจสสิก้าถูกตามตัวกลับอเมริกาแน่ ถ้ามีคนรู้ว่านางมีผู้ชายมาค้างด้วยที่คอนโด แล้วที่สำคัญเธอเองก็อาจจะโดนหารรวมไปด้วย
“อืมมม อื้มมม ย..ยุนอา ร..รับ โ..ทร..ศัพท์.สิ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เรียกสติของเจสสิก้ากลับมา
“อือ อื้ม”
ยุนอาถอดจูบออกมาอย่างเสียดาย ไม่อยากละจากสิ่งหอมหวานตรงหน้า
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เจ้ากรรมที่มันดังอยู่ตอนนี้
ในใจก็นึกโมโหกับคนที่โทรมา
ก่อนจะปรากฎชื่อเพื่อนสนิทอยู่บนจอ และมิสคอลกว่า10สาย
เลื่อนหน้าจอกดรับทันที
//ถ้าเรื่องไม่ด่วนนะ กลับไปเจอแน่ไอ้แท มาขัดจังหวะได้ตลอด//
“ฮัลโหล”
“กว่าจะรับสายได้นะ” แทยอนกรอกเสียงลงไป
“เออมีอะไรล่ะ โทรมาขัดจังหวะดีจริงๆ”
“อะไรขัดจังหวะ ทำไรกันอยู่เนี๊ย” แทยอนพูดแซวเล่นๆ
“เปล่าไม่มีไรหรอก แล้วแกโทรมามีอะไร”
“อ่อ ก็จะโทรมาบอกว่าฉันกับฟานี่จะเข้าไปหาเจสสิก้าที่ห้องนะ ตอนนี้กำลังขึ้นลิฟต์ แค่นี้แหละ”
แทยอนวางสายไปแล้ว แต่ยุนอายังทำหน้าอ้อนๆเธออยู่ได้
“มีอะไรหรอยุน” เจสสิก้าถามเพราะยุนอาเอาแต่จ้องหน้าเธอ แล้วไหนจะสายตาที่ส่งมาอีก
“ต่อไม่ได้หรอ”
ยุนอาจะรู้หรือไม่ว่าคำพูดที่พูดออกมานั้นทำให้เจสสิก้าหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที
“บ..บ้าหรอ เก็บของเลยนะห้องรกหมดแล้ว”
“ค้าบๆ”
ติ้งน่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“สงสัยจะมากันแล้ว สิก้ารออยู่นี่แหละ เดี๋ยวยุนไปเปิดประตูเอง”
ไม่ทันให้เจาสิก้าได้เอ่ยถาม ยุนอาก็เดินไปเปิดประตูให้คนที่มาเยือนได้เข้ามาในห้องเรียบร้อย
“เจสสิก้าาาาาาาาาาาาาาาาา”
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาทิฟาานี่ก็ตรงดิ่งไปโถมกอดเพื่อนสนิทอย่างเต็มแรง
จนเซล้มลงบนโซฟากันทั้งคู่
พอทั้งสองสาวได้เจอกัน ดูเหมือนยุนอาและแทยอนจะกลายเป็นธาตุอากาศไปเรียบร้อย
“ย่าส์ ยัยฟานี่ตัวแกหนักมากเลยอ่ะ”
“ย่าส์ ฉันอุตส่าห์เป็นห่วงนะยะ ยอมโดดเรียนมาหาแกเลยเนี่ย”
“ฉันควรจะซึ้งใช่ไหมที่แกยอมโดดคาบสำคัญเพื่อมาหาเนี่ย”
“ก็ไม่มีแกคาบนั้นก็ไม่มีความหมายแล้ว ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ไอ้โจรชั่วนั่นมันทำส่วนไหนของแกบุบสลายหรือเปล่า”
ทิฟฟานี่จับตัวเจสสิก้าพลิกไป พลิกมาอยู่หลายรอบ ก็พบรอยเขียวช้ำเป็นบางส่วน ตามแขน
ตรงศีรษะยังมีแผลอีกด้วย เลยอดที่จะดึงเพื่อนรักเข้ามากอดไม่ได้ ช่วงเวลานั้นเจสสิก้าคงจะกลัวมากๆเลยแหละ เธอรู้สึกได้ นึกแล้วก็โทษว่าเป็นความประมาทของตัวเองที่ปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียว
“แกฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะอยู่เป็นเพื่อนแก” ทิฟฟานี่เอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ความผิดของแกสักหน่อย” เธอเข้าใจความรู้สึกของทิฟฟานี่ตอนนี้
เพราะถ้าเป็นเธอก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกัน
“แล้วแกโทรบอกแด๊ดแกหรือยัง”
“ยังเลย แต่ฉันว่าไม่ต้องโทรหรอก ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่”
ถ้าเธอโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้แด๊ดฟัง แด๊ดก็จะต้องรู้ว่ายุนอาเป็นใคร ดีไม่ดีอาจจะให้เธอบินกลับไปเลยก็ได้ ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่องยุนอา
เห็นเพื่อนปฏิเสธท่าเดียวทิฟฟานี่ก็ไม่อยากตื้อเท่าไร เลยปล่อยให้เลยตามเลย
พอดีกับสายตาไปสะดุดกับรอยลิปสติกที่เลอะมุมปากของเจสสิก้าเข้า เลยถามไปเล่นๆโดยไม่ได้คิดอะไร
“สิก้า ลิปเลอะอ่ะ”
“ห้ะ ห..หรอ” เจสสิก้าได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นมา ก็เริ่มลุกลี้ลุกลน แล้วภาพเมื่อยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ก็ลอยเข้ามาเป็นฉากๆ หน้าก็เริ่มแดงขึ้น หันหน้าหนีไปทางอื่นก็เจอยุนอายินยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ข้างๆแทยอน ทำให้เขินหนักเข้าไปอีก อดไม่ได้ที่จะมองค้อนอีกคน
“งั้นเอางี้ดีกว่า วันนี้พี่กับยุนอาจะทำอาหารให้กินกันดีไหม”
จู่ๆแทยอนก็เสนอไอเดียขึ้น
“งั้นดีเลยค่ะ ฟานี่อยากกินฝีมือพี่แท”
จบที่ทั้งสี่คนทานอาหารมื้อค่ำกันอย่างเอร็ดอร่อย ทิฟฟานี่ที่อวยแทยอนจนไม่รู้จะอวยยังไง
แล้วก็ได้รับรู้เรื่องที่เจสสิก้ากับยุนอาคบกันแล้ว ซึ้งมันก็น่าตกใจมากสำหรับทิฟฟานี่ แต่กับแทยอนที่พอจะรู้มาก่อนหน้านั้นแล้ว เลยไม่ตกใจเท่าไร
พอทานอาหารพูดคุยกันเสร็จแทยอนก็ขอตัวพาทิฟฟานี่ไปส่งที่บ้าน
ในห้องจึงเหลือแค่เจสสิก้ากับยุนอาที่กำลังเก็บของอยู่
“ยุนไม่ต้องล้างหรอก เอาไว้นั่นแหละเดี๋ยวสิก้าทำเอง”
เจสสิก้าเห็นยุนอาทำท่าจะล้างจานเลยห้ามไว้
“ไม่เป็นไรหรอก ยุนอาทำให้แค่นี้เอง”
ยุนอาหันมายิ้นอ่อนโยนให้เจสสิก้า จนเธอต้องยอมให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการ
เธอชอบรอยยิ้มของยุนอาที่สุด มันดูอบอุ่นและอ่อนโยนมากๆเลยล่ะ
อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครนะอิมยุน
“ล้างเสร็จแล้วหรอ”
“ครับผม” ยุนอาพูดแล้วส่งยิ้มฉบับตัวเอง
“นี่ก็จะดึกแล้ว กลับดึกมันอันตรายนะ”
“โห จะไล่กันแล้วหรอ ยังไม่อยากกลับเลย”
ยุนอาพูดอ้อนๆ ทำหน้าตาให้น่าสงสารที่สุด
เจสสิก้าอยากจะเอามือไปดึงแก้มนั่นซะ น่าหมั่นเขี้ยวชะมัดเลย
ผู้ชายอะไรทำหน้าแบ๊วก็เป็น
“ยังไม่อาบน้ำเลย เน่าแล้ว”
“ง่ะ งั้นกลับก็ได้ครับ แต่จะกลับหลังจากส่งคุณแฟนเข้านอนนะครับ”
ผู้ชายอะไรทำตัวน่ารักอีกแล้ว นี่เธอคิดว่าเขาทำตัวเด็กกว่าเธออีกนะเนี่ย
แต่ก็ชอบจังเลย ชอบให้พี่เขาทำแบบนี้กับเธอ
ณ มุมตึก 23.30
“งานไม่สำเร็จงั้นหรอ”
“คะ..ครับ มีผู้ชายมาช่วยไว้ทัน”
“แกทำงานแค่นี้ก็พลาดงั้นหรอ!!”
“ผะ..ผมขอโอกาสอีกหนึ่งครั้งนะครับ รับรองครั้งนี้ไม่พลาดแน่ๆครับ”
“ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพลาดแกน่าจะรู้ว่าจะโดนอะไร เข้าใจไหม!”
“ครับคุณยูริ รับรองว่าครั้งนี้จะไม่พลาดครับ”
“ถ้ามีใครมาขวางอีก ก็จัดการมันซะ!”
ความคิดเห็น