คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter14
Chapter 14
ความเดิมตอนที่แล้ว….
“ลืมอะไรหรอ ย ยุ… อื้อ..”
“ว่าไงสาวน้อย….”
เจสสิก้าเปิดประตูออกไปก็พบกับผู้ชายชุดดำ รูปร่างสูงใหญ่
เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ถูกดันเข้ามาด้านในห้องและใช้มือปิดปากเธอไว้
“อื้อ อ่อย อ้ะ!!” [อื้ออ ปล่อยนะ!!]
“ว้าว! เสียงเธอนี่เพราะหูจริงๆ ฉันชอบนะ”
“โอ้ย!!!”
เจสสิก้าพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมเเขนอันน่ารังเกียจ
ของชายชุดดำ
เธอเลยกัดไปที่มือหยาบสกปรก ที่ปิดปากเธอไว้
และพยายามที่จะวิ่งไปที่ประตู
“นังนี่!!”
แต่ก็ไม่ทัน คนร้ายตามมากระชากตัวเจสสิก้าออกไปห่างจากประตู
และเหวี่ยงร่างบางไปชนกับผนังห้องอย่างจัง
อึก!
“ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม”
คนร้ายตะโกนใส่ร่างบางอย่างนึกโมโห
และกระชากให้ร่างบางลุกขึ้น เจสสิก้าพยายามขืนอย่างสุดตัวแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงยักษ์มารของผู้ชายได้
จึงต้องเดินไปตามแรงกระชาก
ผ่านทางห้องนั่งเล่น เจสสิก้าเหลือบไปเห็นมือถือของยุนอาวางอยู่บนโซฟา
จึงใช้ฟันกัดไปที่ท่อนแขนของคนร้ายอีกครั้ง
“โอ้ยย!!! นังบ้านี่!!”
เจสสิก้ากำลังจะวิ่งไปที่โซฟา
แต่คนร้ายคว้าแขนไว้ได้ก่อน
“นังบ้านี่ อยากตายหรือไงหา!!!”
“มานี่!!”
“ไม่!! ปล่อยฉันนะ!!”
เจสสิก้าคิดว่า ถึงเธอสู้ไปก็ไม่มีทางหนีพ้นมันแน่
“แกอยากได้เงินเท่าไรล่ะ ฉันบอกแด๊ดฉันให้โอนให้แกได้นะ แกจะเอาเท่าไรว่ามาสิ”
คนร้ายหันหน้ามายิ้มร้าย ส่งเสียง หึ ในลำคอ
“เงินน่ะหรอ ฉันจะได้มันหลังจากที่พาเธอขึ้นสวรรค์ไงล่ะสาวน้อย”
“กะ..แกทำแบบนั้นไม่ได้นะ ถ้าแกทำแกจะต้องติดคุก ทางที่ดีแกปล่อยฉันแล้วเอาเงินไปไม่ดีกว่าหรอ
ถ้าแกไม่ทำอะไรฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องแก”
ระหว่างที่ทำการต่อรองอยู่นั้น เจสสิก้าเหลือบไปเห็นเเจกันอยู่ด้านหลังคนร้าย
นี่คงจะเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะรอด
คนร้ายจ้องร่างบางด้วยสายตาที่เเทะโลม จนเจสสิก้าต้องสบัดหน้าหนี
“เธอช่างต่อรองดีนะ แต่ฉันอยากได้เธอมากกว่า”
คนร้ายกระชากร่างบางเข้ามาใกล้อีก
จนมีระยะห่างเพียงแค่คืบ
จังหวะนี้ เจสสิก้าจึงออกแรงให้มากที่สุดผลักคนร้ายออก
และวิ่งไปหยิบแจกัน ฝาดใส่คนร้ายจนเลือดสาด และวิ่งออกไปให้ไกลที่สุด
ในนาทีนี้เธอหวังเพียงจะให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้
“โอ้ยย!!! นังนี่! คิดจะลองดีกับฉันใช่ไหม!!”
คนร้ายรีบวิ่งตามร่างบางไปจนทัน
“มานี่!!”
“ชอบให้ใช้ความรุนแรงใช่ไหม!”
เพียะ!!
อ๊ะ!!
มือใหญ่สบัดใส่ใบหน้าอันบอบบางของร่างบางจนต้องหันไปตามแรง และจัดการอุ้มร่างบางขึ้นมาและตรงไปที่ห้องนอนทันที
“ปล่อยนะ! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!”
ร่างบางตัวสั่นอยู่บนตัวของยักษ์มาร เหมือนลูกไก่ในกำมือ
“ลืมไปแล้วหรอว่าห้องนี้เก็บเสียง ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เก็บเสียงไว้ร้องตอนเรามีความสุขกันดีกว่า”
//ใช่ห้องนี้มันเก็บเสียง ไม่มีทางที่คนข้างนอกจะได้ยิน...//
ตอนนี้เธอนึกถึงใครอีกคน….ใช่ยุนอา...
//ยุนอยู่ที่ไหนน่ะ..ช่วยสิก้าด้วย ได้โปรด...//
ปึก!!
ร่างกำยำวางร่างบางลงบนเตียงไร้ความปรานีใดๆทั้งสิ้น ถึงเตียงมันจะนุ่มแค่ไหนแต่ด้วยสภาพร่างกายของเจสสิก้านั้นบอบช้ำมาก ก็ทำให้ร่างบางนั้นปวดร้าวไปทั้งตัว
คนร้ายกดร่างบางไว้ ไม่ให้ขยับไปไหนได้
และถอดเข็มขัดของตัวเองออก โยนไปทางไหนสักที่ในห้อง และเริ่มปลดกระดุมเสื้อ
“เรามาสนุกกันเถอะคนสวย”
“อย่านะ...ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ…”
เจสสิก้าอ้อนวอนด้วยเสียงที่สั่นเพราะความหวาดกลัว
“โถ่..อย่าร้องไห้ไปเลยนะคนสวย”
มือสกปรกลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของร่างบางที่สั่นเทาด้วยความกลัวจับใจ
“เราจะมีความสุขด้วยกันนะ..”
มือใหญ่ลูบไล้ที่แก้มร่างบาง แต่ร่างบางหันหน้าหนี
“หึ กลัวหรอ ไม่ต้องกลัว.. แต่ฉันจะขออะไรไว้เป็นที่ระลึกหน่อยนะ” พูดจบก็หยิบกล้องอัดวิดีโอที่เตรียมมาไว้แบล็กเมล์
“ไม่นะ..อย่า..ขอร้องล่ะ..ไม่เอาแบบนี้..”
การข้อร้องอ้อนวอนที่เปล่าประโยชน์นั้นทำให้น้ำตาของเจสสิก้าพรั่งพรู่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเธอจะต้องเผชิญในอนาคตไม่กี่นาทีนี้
เธอจะทำยังไงต่อไป จะใช้ชีวิตได้อย่างไร..
ณ นาทีนี้ เธอไม่รู้ว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เธอรู้เพียงว่า เธอจะต้องหนีออกจากที่นี่
เจสสิก้าใช้จังหวะที่คนร้ายกำลังตั้งค่ากล้องอยู่ ใช้แรงทั้งหมดที่มีกำไปที่** (ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจนะคะ) และบิดอย่างแรง
“โอ้ย!!”
จนคนร้ายต้องลงไปกุมไอ้นั้นข้างเตียง และจังหวะนี้เจสสิก้าวิ่งลงจากเตียงและฝากฝีเท้าให้คนร้ายไปครั้งหนึ่ง และรีบวิ่งไปที่ประตูให้เร็วที่สุด ด้วยแรงที่เหลืออยู่
“แก!!” คนร้ายพูดด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าหมดความอดทนแล้ว ก่อนจะรีบตามร่างบางไป
ระหว่างที่เจสสิก้าวิ่งไปที่ประตูนั้น ไม่ทันระวังเลยเหยียบไปที่เศษแจกันแตกไปเต็มๆ
“อะ..โอ้ย! บ้าจริง!”
แต่เธอต้องรีบไปให้ถึงประตูก่อนที่คนร้ายมันจะตามมาทัน…
//อีกนิดเดียวเท่านั้น เจสสิก้าอีกนิดเดียว//
“นี่! แกจะหนีไปไหน นังตัวดี!!”
แต่ก็ไม่ทัน….
คนร้ายตามมาจนถึงตัวเจสสิก้าแล้ว
หมับ!!
คนร้ายตามมากระชากแขนร่างบางไว้ได้
“ป..ปล่อยฉันนะ!!”
“หึ! แสบนักนะ”
คนร้ายจับร่างบางอัดไปที่ผนังห้องอย่างแรง
จนร่างบางมีของเหลวแดงสดไหลลงมา
“อยู่เฉยๆไม่ชอบ ชอบเจ็บตัวดีนัก! ยังไงวันนี้เธอก็ไม่รอดหรอก!!”
พูดจบก็อุ้มร่างบางและตรงไปที่ห้องนอนทันที
ปึก!
เหมือนหนังที่ฉายซ้ำสองรอบ คนร้ายวางร่างบางอย่างไร้ความปรานี และขึ้นคร่อมบนตัวร่างบางอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้เธอคงจะหมดหนทางหนี้ต่อไป..
ได้แต่นอนแน่นิ่ง หลับตา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แต่ไร้แม้แต่เสียงสะอื้น แม้จะร้องไห้อยู่ก็ตาม
ของเหลวสีแดงสดก็ยังไหลลงมาเรื่อยๆ
ความเจ็บปวดยังคงอยู่..
//ฟานี่อา..ฉันขอโทษนะ หลังจากนี้เราอาจจะไม่ได้พบกันอีก….
แด๊ดคะ สิก้าขอโทษแด๊ดนะคะ ที่สิก้าดื้อไม่ค่อยเชื่อฟัง..แต่สิก้ารักแด๊ดมากนะคะ..
ยุน..ยุนอาฉันคงไม่มีโอกาสได้บอกด้วยตัวเอง แต่ฉันอยากจะบอกว่า… ฉันว่าฉันคงหลงรักนายแล้วล่ะ
…...ลาก่อนทุกคน//
“หึ ง่ายอย่างงี้ตั้งนานก็ไม่ต้องเจ็บตัวหรอก”
พูดจบคนร้ายก็กระชากเสื้อที่ร่างบางสวมอยู่ออก เหลือเพียงบราเชียสีดำที่ปกปิดร่างกายของร่างบางอยู่ตอนนี้
แล้วก็ตรึงแขนทั้งสองข้างของร่างบางไว้บนเตียง
“พร้อมรึยังจ๊ะ สาวน้อย.. ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนไม่มีวันลืมเลยล่ะ”
พูดจบก็ก้มลงไปไซร้คอร่างบาง
เจสสิก้าเพียงหลับตาลง มีเพียงน้ำตาที่รินไหลลงมาอาบแก้ม ไม่มีแม้แต่เสียงพูดหลุดออกมาจากปากร่างบาง
ตอนนี้เธอทรมานเหลือเกิน
เธอรู้ซึ้งถึงคำว่า ‘นรกบนดิน’ แล้วล่ะ
เพราะที่เธอเผชิญอยู่ก็ไม่ต่างอะไรกับการตกนรกเลยสักนิด….
คนร้ายเงยหน้าขึ้นมาเเละกำลังเอื้อมมือไปถอดชิ้นส่วนสุดท้ายที่ปกปิดเรือนร่างของคนที่อยู่บนเตียงออก
แต่ทว่า…
“ไอ้เลวเอ้ย!!”
พลัวะ!!
หลังจากคนร้ายล้มลงข้างเตียง ก็วิ่งเข้าไปซ้ำอีก จนคนร้ายสลบไป แล้วจึงลากออกไปนอกห้อง แจ้งให้คนมาจัดการต่อไป แต่ก่อนจะออกไปก็ไม่ลืมหยิบผ้าห่มมาคลุมเรือนน่างของร่างบางไว้
เดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง นั่งลงข้างเตียงข้างๆร่างบางที่นอนร้องไห้อยู่…
“ ฮึก ฮึก ยุ นอา..”
เจสสิก้าเงยหน้าไปสบตากับคนมาใหม่ พอรู้ว่าเป็นใครก็โผเข้าไปกอดยุนอาไว้แน่น บ่งบอกว่าเรื่องที่ผ่านมาเธอกลัวเหลือเกิน…
เจสสิก้าร้องไห้จนตัวโยนในอ้อมกอดของยุนอา น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอด เจสสิก้าปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
“ยุนขอโทษ..”
ยุนอาได้แต่กอดปลอบร่างบาง และพูดปลอบ มองไปรอบๆห้องเห็นร่องรอยการต่อสู้มากมาย ข้าวของกระจัดกระจาย ถ้าเขาเข้ามาช่วยร่างบางช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น..
“ฮึก ฮึก ฮือ ยุน สิก้ากลัว ฮึก”
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ยุนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัว”
ยุนอาพูดด้วยเสียงที่อบอุ่น
สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ยุนอาจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
ก่อนหน้านี้
หลังจากที่ยุนอาออกมาจากห้องเจสสิก้า กำลังจะตรงไปที่ลานจอดรถ ก็สวนทางกับผู้ชายชุดดำคนหนึ่ง ดูคุ้นๆแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน ยุนอานึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
“แค่คนหน้าคล้ายมั้ง”
ยุนอาขับรถออกไปทันทีที่มาถึงรถ
มาได้ไม่ไกลมากก็ต้องจอดรถเพราะติดไฟแดง
ระหว่างนั้นก็คลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋าแต่ไม่พบ
“อ้าว! โทรศัพท์หายไปไหนวะ”
//ลืมอยู่ห้องสิก้าแน่เลย ดีเลย!//
เมื่อไฟจราจรเปลี่ยนสี ยุนอาก็เลี้ยวรถกลับมุ่งหน้าไปที่คอนโดเจสสิก้าทันที
จนมาพบกับร่างบางบนเตียงกับผู้ชายที่คร่อมเธออยู่ ยุนอาเห็นดังนั้นไม่รอช้า วิ่งไปซัดผู้ชายคนนั้นทันที
กลับมาที่ปัจจุบัน
ทั้งสองร่างยังกอดกันอยู่ที่เดิม ไม่มีการพูดคุย มีเพียงเสียงสะอื้นของร่างบางที่กำคอเสื้อยุนอาเเน่น แม้ว่าร่างบางนั้นจะหลับไปแล้ว
“ฮึก ฮึก ฮึก”
ยุนอาคลายอ้อมกอดจากร่างบาง
หลังจากสังเกตเห็นคราบเลือดบริเวณขมับด้านซ้าย
ตรงแก้มมีรอยเเดงเป็นปื้น ไหนจะรอยช้ำตามร่างกายอีก
เอื้อมมือไปลูบเบาๆ
จัดแจงท่านอนให้ร่างบางอย่างเบามือ
ผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้จะสู้แรงผู้ชายแบบนั้นได้อย่างไรกัน
คิดแล้วก็โทษว่าเป็นความผิดของตนที่ไม่สามารถดูแลร่างบางได้ดีกว่านี้
ยุนอากลับมาอีกครั้งพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล
หลังจากเก็บกวาดทำความสะอาดห้องให้ร่างบาง
ยุนอานั่งลงที่ปลายเตียง ยกเท้าร่างบางขึ้นมาไว้บนตักอย่างเบามือ
แต่คงจะเบาไม่พอ ร่างบางจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกรอบ
“อื้อ”
“ยุนทำให้ตื่นหรอ ขอโทษนะ”
ร่างบางขยี้ตาเบาๆ เธอตำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้แค่เธอกอดยุนอาและร้องไห้อยู่
“ยุนจะทำอะไร”
ยุนอาเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างบาง
“จะทำแผลให้ เดี๋ยวมันจะอักเสบ”
“เคยทำหรอ”
“ก็..ไม่เคยหรอก แหะๆ แต่จะตั้งใจมำให้ดีที่สุดเลยนะ วางใจได้ ยุนไม่ทำให้เจ็บหรอก”
แล้วเจสสิก้าก็ขยับไปนั่งพิงที่หัวเตียง ปล่อยให้ยุนอาทำแผลที่เท้าให้
เจสสิก้าได้มีโอกาสมองหน้าร่างสูงชัดๆก็วันนี้แหละ
ใบหน้าเรียวคม ดวงตาที่ใสเหมือนกวาง แต่เจสสิก้าชอบที่เรียวปากสีแดงสดนั่นที่สุด
“ ซี๊ดดด”
มัวแต่มองหน้าร่างสูงเพลิน ไม่ทันรู้ตัวว่าเขาทำแผลให้อยู่ พอโดนเบตาดีนเข้าไปเท่านั้นแหละซี๊ดเป็ยแมวน้อยเลย
ยุนอาหัวเราะน้อยๆ กับเสียงซี๊ดของร่างบาง
ก่อนจะใช้ผ้าพันแผลให้อย่างเบามือ
//ผู้ชายอะไรมือเบาจริงๆ ขอบคุณนะยุนอา..//
ร่างสูงขยับขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆร่างบาง
เจสสิก้าที่ไม่ทันได้ตั้งตัวสะดุ้งตกใจ
จนต้องส่งสายตาถามไป
“ก็...จะทำแผลให้อีกที่ไง”
ยุนอาเห็นรางบางมองมาด้วยคำถามก็รีบอธิบายออกไปทันที แล้วก็ชี้ไปที่ขมับร่างบางที่ยังมีคราบเลือดอยู่
รอจนร่างบางพยักหน้าเข้าใจ จึงได้เริ่มทำแผลให้
ระหว่างทำแผลนั้นเจสสิก้าไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าเรียวได้เลย
เหมือนถูกมนต์สะกดไว้ไม่ให้ละสายตาออกจากใบหน้าอันน่าหลงใหลของยุนอา
หลังทำแผลจนเสร็จเรียบร้อยยุนอาเงยหน้าขึ้นมาเผลอสบตาเข้ากับร่างบางพอดี
ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ…”
ส่งมือไปลูบหัวร่างบางเบาๆ
“สิก้า…”
“หื้ม”
“ยุนมีอะไรจะบอก…”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ยุนรักสิก้า เป็นแฟนกันนะ”
ความคิดเห็น