Love Never Dies ( แค่พรุ่งนี้ฉันมีเธอ )

 “ นี่คุณ นังนี่มันเป็นใคร !!" 

แม่ฉันถามพ่อด้วยแววตาที่เจ็บปวด พร้อมยกมือถือที่มีรูปพ่อของฉันเดินควงแขนกับหญิงสาวรูปร่างเล็กผิวขาว มองดูแล้วเธอน่าจะอายุไล่เลี่ยกับฉัน 

” คุณกล้าควงมันออกหน้าออกตา ไปเที่ยวกันแบบเปิดเผยแล้วหรอ คุณไม่แคร์ฉันอีกต่อไปแล้วใช่มั้ย!! ” 

แม่ฉันตะคอกถาม แต่พ่อฉันยังนิ่ง จิบกาแฟพร้อมอ่านหนังสือพิมพ์โดยราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของแม่ฉัน 

“ ถ้าคุณจะเอาแบบนี้ก็ได้ ฉันโดนคุณเหยียบย่ำมามากพอแล้ว วันพรุ่งนี้ไปพบกันที่อำเภอ "  แม่ฉันสงบสติอารมณ์แล้วหันมาพูดกับฉัน    

“ เมษาลูกไปเก็บของวันนี้เราจะไปอยู่ที่ดอนโดของคุณตาก่อน ถ้าแม่หาบ้านใหม่ได้เมื่อไหร่ เราค่อยย้ายออก ” แม่มองหน้าฉันด้วยความเศร้า ใบหน้านั้นมีแต่ความหมองมัวและคราบมาสคาร่าที่เปื้อนน้ำตา ในดวงตายังมีน้ำตาที่พร้อมจะเอ่อล้นออกเมื่อไหร่ก็ได้ 

" ค่ะแม่ ” ฉันตอบแม่โดยไร้อารมณ์ พร้อมกับเดินขึ้นชั้นสองเพื่อไปเก็บของ ฉันชำเลืองมองไปหาพ่อ แอบหวังว่าพ่อจะพูดอะไรเพื่อเป็นการปกป้องครอบครัวของเราสักหน่อย แต่กลับมีแต่ความเงียบ …. 

อาทิตย์ต่อมา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! " เมษา!! ตื่นได้แล้วลูกแม่เตรียมอาหารไว้ให้แล้ว เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ " แม่ฉันปลุก

ฉันตื่นขึ้นมาในห้องนอนใหม่ ที่เมื่อคืนยังจัดไม่เสร็จ แต่ตอนนี้สภาพห้องดูเป็นระเบียบคุณแม่ฉันต้องเป็นคนมาจัดตอนที่ฉันหลับอยู่แน่ๆ ฉันรีบลุกจากเตียงแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที

เวลา 7.00 น. ณ โรงเรียนใหม่

" สวัสดีตอนเช้าค่ะนักเรียน วันนี้ห้องเรามีนักเรียนใหม่เพิ่มมา 1 คนนะคะ นักเรียนใหม่เข้าห้องมาได้เลยจ่ะ " คุณครูเรียกฉันให้เข้าห้องไป ฉันเดินเขาไปด้วยอารมณ์ที่เรียบเฉยเนื่องจากเหตุการณ์วันนั้นยังจำติดตา 

เนื่องจากแม่ฉันอยากจะตัดขาดจากคุณพ่อพวกเราจึงเปลี่ยนที่อยู่และโรงเรียนของฉันใหม่ทั้งหมดเพื่อไม่ให้คุณพ่อเจอพวกเราได้อีก

“ สวัสดีค่ะ เมษา นรินทรภัคสกุลค่ะ ” ฉันแนะนำตัว ฉันสังเกตุได้ว่ามีนักเรียนกลุ่มนึงมองหน้าฉันแบบจิก และแสดงสีหน้าไม่พอใจที่ฉันเข้ามาเรียนที่เดียวกับเธอ แพรวา เพื่อนวัยเด็ก พ่อแม่ของเธอเป็นนักธุรกิจที่ทรงอำนาจที่สุด และฉันไม่ถูกกับหล่อนเพราะตอนเด็กๆ ฉันเคยต่อยหน้าเธอเพราะแย่งตุ๊กตาบาร์บี้ของเธอ ใครใช้ให้เอามาอวดเล่า -_-

“ ไปนั่งที่ได้จ่ะ ที่ของเธออยู่ตรงนั้นนะจ้ะ” คุณครูชี้มือไปทางโต๊ะว่างริมหน้าต่าง ฉันผงกหัวไหว้ครูแล้วไปนั่งที่

อย่างน้อยก็ไม่ได้นั่งใกล้พวกยัยแก๊งปีศาจละว้า ฉันคิดในใจ 

 “ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร บังอาจมานั่งใกล้นิลเนตรที่รักของฉัน!! ” ฉันเงยหน้าขึ้นมา พร้อมอุทาน อุตะ!! ในใจ

สวัสดีค่า ^O^ เพื่อนๆ ที่รักนักอ่านทุกท่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราที่อยากจะลองแต่งนิยายดูบ้าง มีอีก 2-3 เรื่องที่อยากจะลองเขียนจากประสบการณ์ชีวิตของเราเองเลย แต่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครเลยนะคะ ไม่ได้เอามาจากชีวิตใคร แต่งเองล้วนๆค่ะ ยังไง ฝากติดตามผลงาน และคอมเม้นท์ให้หน่อยนะคะว่าอยากให้นิยายเรื่องนี้เป็นไปในทิศทางไหน