ฝันลำเอียง..รึเปล่านะ

ช่วงวันหยุดยาวแบบนี้ทุกคนก็ต่างพากันออกไปเที่ยวกันหมด ส่วนผมน่ะหรอก็ต้องอยู่หออยู่แล้วข้างนอกน่ะมันวุ่นวายจะตายไป คนก็เยอะน่าอึดอัดไปหมดผมเลยเลือกที่จะนั่งวาดรูปอยู่ในห้องนี่แหละสำหรับผมการวาดรูปมันก็เหมือนกับการได้ปลดปล่อยความคิด จินตนาการ ลงไปในกระดาษเป็นสิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้โดยไม่เบื่อเลยซักนิด อ่าผ่านไปแค่แปปเดียวก็สามชั่วโมงแล้ว เห็นมั้ยล่ะมันเพลินจริงๆนะ ระหว่างที่ผมกำลังขึ้นแบบร่างของรูปล่าสุดที่ผมวาดอยู่ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายสมาธิของผม

“อินวันหยุดนี้กลับบ้านมั้ยคะ”

อ่าคุณแม่ของผมเอง

“ไม่กลับครับ”

หลังจากตอบข้อความนั้นผมก็ปิดเครื่องไปทันทีเพราะกลัวว่าจะมีข้อความอะไรมาทำลายสมาธิของผมอีก สิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดก็คือการมีคนมากวนเวลาเราตั้งใจจะทำอะไรนี่แหละน่าหงุดหงิดที่สุดเลย ผมกลับมาตั้งใจจดจ่อกับภาพวาดของผมต่อเกือบชั่วโมงกว่าจะร่างเสร็จ รูปที่ผมกำลังวาดน่ะมันคือรูปผู้ชายคนนึงที่ผมวาดมาจากจินตนาการของผมเอง เป็นคนที่ดูสดใสร่าเริงเหมือนดอกทานตะวันเลยล่ะ
เรียกได้ว่าเหมือนเป็นคนที่ตรงกันข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิง เห้อ ผมกะจะทุ่มเททั้งวันหยุดนี้ให้กับภาพนี้เลย เค้าควรดีใจนะเนี่ยที่ผมเอาเวลาวันหยุดของผมมาวาดคนในจินตนาการคนนี้ จะว่าไปเรียกว่าคนในจินตนาการมันก็ดูแปลกๆมั้ยคงต้องตั้งชื่อให้นิดนึง ชื่ออะไรดีล่ะปัญหาใหญ่นะเนี่ย.....หลังจากคิดมาเกือบสิบนาทีผมก็ตัดสินใจว่าจะเรียกคนในรูปนี้ว่า “จอร์ช”



อันนี้เป็นเรื่องที่ขัดต่อตรรกกะเหตุผลและทุกอย่างบนโลกเลยค่ะหาสาระไม่ได้5555มาจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆเลยฝากเอ็นดูน้องพินอินกับนายจอร์ชกันด้วยนะคะ•~•