คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : "Thailand, I love you~" ---------- ตอนที่ 2
2
วันนี้เป็นวันแรกที่จงอุนจะต้องไปโรงเรียน โรงเรียนที่พ่อเลือกเอาไว้ให้เค้าก็คือ “ทึกอะคาเดมี่แฟนเทเชียร์ไฮสกูล” ซึ่งในกรุงเทพฯนั้นถือว่าเป็นโรงเรียนนานาชาติที่ดีที่สุดแล้ว ที่สำคัญนักเรียนส่วนใหญ่ที่มาเรียนที่นี่ก็จะเป็นชาวไทย เกาหลี และชาวอังกฤษ พ่อจึงเลือกให้เค้ามาอยู่ที่นี่
บ้านของพ่อนั้นอยู่ในย่านสุขุมวิท ใกล้ๆกับโคเรียน ทาวน์เพื่อความสะดวกในการไปมาระหว่างร้านอาหารของพ่อ พ่อเลิกกับแม่เพราะพ่ออยากเปิดร้านอาหารที่ประเทศไทย แต่แม่เองอยากจะเป็นอาจารย์อยู่ที่เกาหลีเลยทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจที่จะเลิกรากันไปทำอย่างที่ตัวเองอยากจะทำ พ่อกับแม่ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยเถียงกันให้เค้าเห็นซักครั้ง ทั้งคู่ต่างคุยกันอย่างมีเหตุผล ทุกวันนี้เค้าก็ยังโทรคุยกันอยู่เสมอ จะมีก็แต่จงอุนนี่แหล่ะที่ไม่ยอมคุยกับพ่อเพราะในช่วงแรกคิดว่าพ่อไปแต่งงานใหม่ และเมื่อมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่ก็ยังไม่ยอมคุยด้วยอีกเพราะว่ารู้สึกผิดที่คิดว่าพ่อเป็นคนไม่ดี จนกระทั่งเค้าต้องมาอยู่ที่ไทยนี่แหล่ะจึงได้ยอมคุยกับพ่อซักที
“เดี๋ยวลูกขึ้นรถไฟฟ้าไปเลยนะ ลงสถานีสยามนะลูกนะ แล้ววันหลังพ่อจะไปสอนลูกศึกษาเส้นทางเอง วันนี้พ่อไม่ว่างเลย ลูกไปได้นะ”
…เอ่อ..คุณพ่อครับมีประโยคไหนที่คุณพ่อไม่บังคับให้ผมไปได้เองบ้างครับเนี่ย - -‘’ ...
“ดีมากลูก แมน! พ่อชอบ” ตบไหล่ลูกชายตัวเองดังปั่ก แล้วก็รีบเดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปทันที เหลือเพียงแต่เค้ากับแม่บ้านที่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆแทน
“คุณหนู จะทานอาหารเช้ามั๊ยคะ” แม่บ้านคนนั้นถามจงอุน จงอุนพยักหน้าหงึกๆแล้วเดินนำลิ่วเข้าไปที่ห้องทานอาหารก่อน
.
.
.
จงอุนเดินมาถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้ว พ่อบอกว่าโรงเรียนเข้า แปดโมงเช้า ตอนนี้เพิ่งจะ 07.15 เอง จงอุนก็เลยยังเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ เค้าค่อยๆก้าวขาขึ้นบันไดเลื่อนไปอย่างเลื่อนลอย อยากกลับบ้านไปหาแม่ คิดถึงเกาหลีเป็นที่สุด เมื่อขึ้นมาบนสถานีแล้วก็ถึงกับเอ๋อทำอะไรไม่ถูก คนเยอะมาก ทุกคนก็ดูรีบกันทั้งนั้น จงอุนมองเด็กตัวเล็กๆ 2-3 คนมาขึ้นรถไฟฟ้าเอง ทำให้เค้ารู้สึกว่า ไม่มีเหตุผลที่ต้องกลัวอะไรเลยเค้าตัวใหญ่กว่าเด็กพวกนั้นตั้งเยอะนี่นา
เค้าเดินไปที่ตู้ซื้อบัตร อ่านวิธีการซื้อ แล้วจึงเดินไปแลกเงินมา และกดตั๋วไป โอ้โห ง่ายนิดเดียวเองไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย ฮ่า ๆ จงอุนยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับตู้ซื้อตั๋วอยู่ครู่หนึ่งจนเริ่มรู้สึกว่ามีคนมาต่อหลังยาวเหยียดแล้ว จึงรีบหันไปก้มหัวขอโทษขอโพยคนข้างหลังเป็นการใหญ่ เค้าคิดว่าคงโดนด่าแน่ๆเลย แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเพียงแต่ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ จงอุนจึงยิ้มแบบอายๆกลับไปแล้วรีบเดินออกมา
...ฟู่ว..ววว เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ...
บนรถไฟฟ้าคนแน่นมาก จนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว จงอุนได้แต่ยืนหายใจเขาออกลึกๆ อดทนไว้ๆอีกแป๊ปเดียวเดี๋ยวลงแล้ว ๆ เฮ้อ........
“สถานีต่อไป สยาม…”
…เย้ ถึงสยามแล้วว๊อย...
“ท่านผู้โดยสารสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปยังสายสีลมได้”
…อ๊าววววว ตกลง สยาม หรือ สีลมวะเนี่ย? เอาแล้วไง...
“Next station
…ฟู่ววว โล่งหน่อย สถานีสยาม ถูกแล้ว ลงดีกว่า...
.
.
.
...อู้หู นี่เราก็ฮอตไม่เบานะ โฮะๆ...
หลังจากที่เดินออกมาจากรถไฟฟ้าแล้ว จงอุนก็สังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงหลายคนจ้องมองมาที่เค้า บ้างก็ยิ้มให้แบบเขินๆ อย่างว่าแหล่ะได้ยินมาว่าช่วงนี้กระแสเกาหลีที่ไทยกำลังมาแรง ไอ้เรามันก็คนหล่อซะด้วย
จงอุนยิ้มนิดๆให้กับผู้หญิงพวกนั้น ก่อนที่จะมีใครคนหนึ่งดึงคอเสื้อเค้าจากข้างหลัง
“โว้ว...ววว..ว....ว” ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากอุทานให้ดูเป็นคนต่างชาติเข้าไว้ เอาน่าเค้าอาจจะทักคนผิดก็ได้ แต่ขอหันไปดูหน้าหน่อยเหอะ
จงอุนหันขวับกลับไป ก็แทบจะลมใส่ ก็ไอ้บ้าที่ดึงคอเสื้อเค้ามันดันเป็นคนเดียวกับไอ้คนที่ขอติดรถมาเมื่อวันก่อนแล้วแถมยังเป็นคนเดียวกับไอ้คนที่ถามเวลาแล้วมาว่าเรื่องสำเนียงเค้าอีก ไอ้บ้า เชว ชีวอน !!
“นายจะไปไหนน่ะ โรงเรียนหรอ?” ปากหยักเอ่ยถามทั้งๆที่มือยังคงจับอยู่ที่คอเสื้อของคนตัวเตี้ยกว่าอย่างสบายอารมณ์ มุมปากอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยพอใจของจงอุน
...เห็นชุดมั๊ย ชุดนักเรียนเนี่ย กูก็ต้องไปโรงเรียนซิวะแล้วทำไมต้องมาเจอไอ้นี่ด้วยเนี่ย กรุงเทพนี่มันแคบจริงๆว๊อย หึ่ย...ยยย...
คิดไปก็อยากจะเอามือทึ้งหัวตัวเองให้ผมร่วงให้หมดไปเลย สงสัยว่าเค้าจะทำกรรมมาเยอะจริงๆ วันนี้ไปเรียนวันแรกด้วยซวยแต่เช้าเลย
“น่ะ นาย....เออ ใช่ๆ ชั้นกำลังจะไปเรียน” จงอุนพยายามกระพริบตาถี่มากขึ้น แล้วเล็งไปที่เครื่องแบบของนายชีวอนนั่น รู้สึกคุ้นตายังไงไม่รู้เหมือนว่าเค้าเองก็ใส่แบบนั้นเหมือนกัน
…ชิบ..บบบหาย...ยย!!!! ซวย!! ทำไมมันต้องมาอยู่โรงเรียนเดียวกะตูด้วย....
จงอุนตัดสินใจไม่อยู่ตรงนั้นดีกว่า รีบสลัดตัวเองออกมาแล้วเดินจ้ำเอาๆ แต่ชีวอนเองก็จ้ำตามๆเหมือนกัน แถมยังตะโกนเรียกอีกด้วย
“เฮ้ย! นายๆ จงอุน ..จงอุน!!” ยิ่งชีวอนเรียกเสียงดังเท่าไหร่ จงอุนเองก็ยิ่งเดินเร็วขึ้นเท่านั้น แต่ด้วยความที่ขาสั้น สองก้าวของจงอุนจะเท่ากับหนึ่งก้าวของชีวอน ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นานชีวอนก็สามารถเดินตามมาจนทันจนได้
“โหย นายน่ะ ทำไมเดินเร็วนักห๊ะ?” เสียงหอบเล็กน้อยเพราะเดินจ้ำตามจงอุนมาตั้งไกล
...อ๊ะ มาว่ากูอีก แกเดินตามมาเองนะว๊อย...
จงอุนลอบส่งค้อนขวับไปหนึ่งวงใหญ่เต็มๆ เค้ารำคาญนายชีวอนมาก อยากจะด่า อยากจะตะโกนใส่หน้า แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเค้าไม่กล้า ก็เลยต้องอดทนไว้ ๆ ๆ ๆ
“ชั้นเป็นคนเดินเร็วน่ะ” เอาอีกแล้ว ไม่เคยได้พูดอย่างที่ใจบอกซักครั้งเล้ย...ยยย
“เออ ช่างเหอะ ต่อไปนี้เราไปโรงเรียนพร้อมกันนะ เจอกันที่นี่ 7.30 นะ”
“ห๊ะ ! เอ่อ..คือ ” คืออะไรดีวะ??
“ป่ะ ไปโรงเรียนได้แล้ว โรงเรียนที่นี่เค้าก็ฟิกเรื่องเวลาไม่แพ้บ้านเรานะ” พูดจบชีวอนก็เอาแขนหนักพาดคอของจงอุนแล้วออกแรงลากเค้าออกเดินทันที เพียงไม่กี่นาทีทั้งสองคนก็ถึงที่โรงเรียน แล้วก็ต้องพบว่า…
“นายกับชั้นอยู่ห้องเดียวกันนี่นาจงอุน โชคดีจังเนอะ” ชีวอนพูดไปพร้อมมองกระดาษรายชื่อที่อยู่ในมือ ต้นเหตุที่ทำให้ได้รู้ว่าเค้ากับจงอุนอยู่ห้องเดียวกัน
…โชคดีแกน่ะซิ แต่ชั้นโชคโครตร้ายว๊อย ฮือ...อออ แม่คร๊าบ เอาไอ้ชีวอนนี่ไปเก็บที...
“หระ..หรอ นั่นซิดีจังเลย.....T^T”
ยังไงก็ "สวัสดีปีใหม่นะคะ" ทุกคน
ขอให้มีความสุขมากๆๆๆๆๆถ้วนหน้ากันเลยค่ะ
แล้วก็ แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ซองมินด้วยเนอะ~ (ย้อนหลังไปซะหลายวัน - -'')
ช๊อตนี้ชิดใกล้ได้อีก อ๊าง...งงง >//<
ยังไงก็ช่วยติดตามเรื่องนี้กันด้วยน๊า... จะขอบคุณมากเลย ^^
ความคิดเห็น