คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : "Thailand, I love you~" ---------- ตอนที่ 1
1
คิม จงอุน
อายุ 18 ปี
มีแม่เป็นอาจารย์ซึ่งผู้เป็นแม่ก็ดูทีท่าแล้วว่าอาจจะไม่จบม.ปลายจึงส่งมาเรียนต่อกับพ่อที่ต่างประเทศ นั่นก็คือประเทศไทย
.
.
.
.
“เฮ้อ.....แล้วจะไปยังไงวะเนี่ย?” เกาหัวดังแกรกๆ ก่นถามตัวเองในระหว่างที่เดินผ่านออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้า นี่หรอประเทศไทยที่ต่อจากนี้ไปเค้าจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับพ่อที่ชีวิตพ่อก็วุ่นวายพออยู่แล้ว แล้วอย่างนี้พ่อจะดูแลเค้าได้เหมือนแม่มั๊ยเนี่ย...
“หนีห่าว.....” ผู้ชายตัวคล้ำๆคนนึงเดินยิ้มเข้ามาทักทายเปรียบเสมือนเป็นญาติสนิทกัน จงอุนมองผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่ แต่ก็ยิ้มแหยๆให้ไป
...พูดอะไรใส่หน้ากูวะเนี่ย กูไม่รู้เรื่อง - * -...
“เอ่อ....อันยองฮาเซโย~” ไม่พูดเปล่ายังทำหน้ายิ้มแปล้นแล้นใส่จงอุนอีก แถมยังทำท่าเชื้อเชิญให้จงอุนขึ้นรถสีเขียวครึ่งเหลืองครึ่งนั่นอีก
...น่าน พูดเกาหลีเป็นด้วย จะเอากูขึ้นรถล่ะซิ กูไม่ไปหรอก กูกลัว ฮือ.. แม่คร๊าบทำไมต้องส่งผมด้วยเนี่ย พ่อก็ไปอยู่ไหนนะ ทำไมยังไม่มาอีก...
จงอุนยิ้มแหยๆใส่หน้าพี่ขับแท็กซี่คนนั้นก่อนที่รีบเดินจ้ำๆหนีออกมาให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ สายตาเลิกลั่กมองหาใบหน้าของบิดาที่ไม่ได้เจอกันมาพักนึงแล้ว
...พ่อคร๊าบ จะมาเมื่อไหร่เนี่ย???...
“Excuse me, what time is it?” จงอุนหันหน้าไปหาเสียงที่พูดกับเค้าเมื่อกี้
โอ้ว...คนอะไรหน้าตาดีขนาดนี้ ไหนจะการแต่งตัวนั่นอีก แล้วดูสำเนียงนั่นด้วย โอ้ว...เพอร์เฟ็คมาก ด้วยภาพลักษณ์ดังที่กล่าวมานั้นทำเอาจงอุนถึงกับนั่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบออกไปอย่างตะกุกตะกัก
“It’s four…เอิ่ม.... o..o’clock”
“โอ้...เป็นคนเกาหลีหรอกหรอเนี่ย ไม่ยักรู้ นี่ถ้าไม่พูดภาษาอังกฤษออกมาก็คงไม่รู้หรอก ตกลงบ่ายสี่ใช่มั๊ย ยังไงก็ขอบคุณมากละกัน” พูดรวดเร็ว ถามเองตอบเอง แล้วก็เดินจากไปเฉยๆ ทำเอาจงอุนนิ่งไปหลายวินาที
จงอุนนั่งมองนาฬิกาที่ข้อมืออยู่นาน แต่เอ๊ะ..ตั้งแต่มานี่เค้ายังไม่ได้เปลี่ยนเวลาให้เป็นเวลาของที่นี่เลยนี่นา อ้าวเฮ้ย..! งั้นไอ้คนเมื่อกี้มันคงได้เวลาที่เกาหลีไปแทน
...สมน้ำหน้ามัน ทำเป็นสำเนียงดีนัก แหวะหมั่นไส้นัก! ก็กูเป็นคนเกาหลีว๊อย กูรักชาติ พูดติดสำเนียงนิดหน่อยทำเป็นฟังแยกแยะออก นาฬิกาของที่นี่เรือนเท่าบ้านมันไม่เห็นรึไงนะ หงุดหงิดจริง พ่อก็ยังไม่มาอีก โอ๊ย...เบื่อ!...
เสื้อฮู๊ดที่ใส่อยู่ก็ดูจะหนาเกินไป เพราะจงอุนรู้สึกเหงื่อออกนิดหน่อย ไม่อยากจะคิดว่าข้างนอกจะร้อนขนาดไหนกันนะ ข้างในยังรู้สึกนิดๆเลย จงอุนเลือกที่จะนั่งอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินไปไหน ออกไปหน้าประตูทางเข้าก็เจอกับโชเฟอร์พูดได้ล้านแปดภาษา เดินมั่วๆไปเดี๋ยวพ่อจะหาเค้าไม่เจอ ทำไมชีวิตมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้นะ พูดไปมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงไปด้วย แล้วปลายนิ้วก็สัมผัสได้กับอะไรบางอย่างเหมือนกระดาษ เค้าหยิบมันขึ้นมาแล้วก็พบว่ามันเป็นเศษกระดาษใบเล็กๆยับหน่อยๆ เมื่อคลี่ออกจึงเห็นข้อความข้างในเขียนไว้สั้นๆว่า
081-381-1xxxx
พ่อ,,
อยากจะกรีดร้องออกมาตรงนั้น ทำไมแม่ไม่บอกว่าให้เบอร์พ่อมาด้วย แล้วถ้าไม่รู้สึกคัน...หน้าขาจนต้องเอามือล้องกระเป๋าแล้วเกาจะได้เจอกับเบอร์โทรของพ่อมั๊ยเนี่ย
จงอุนเดินออกไปหาตู้โทรศัพท์สาธารณะทันที นั่นล่ะมั๊งตู้แดงๆ จงอุนค่อยๆเดินเลียบๆเข้าไปใกล้โทรศัพท์และยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา หยอดเหรียญ จงอุนพยายามอ่านและแปลวิธีการใช้และพยายามทำให้ถูกต้องเป๊ะตามขั้นตอน แต่จงอุนไม่ยอมกดเบอร์ ยังคงมองกระดาษแผ่นจิ๋วที่อยู่ในมือของเค้าอยู่
... 081-381-1xxxx แล้วไอ้ตรง xxxx เนี่ยจะให้กดไรว๊า?...
[ เมียทึก : - * - เธอน่ะต้องเห็นตัวเลขก็กดเลขไปซิ ชั้นเซ็นเซอร์เอาไว้ ]
[จงอุน : อ้าวเรอะ ! ว่าแล้ว แหะ แหะ... เอาใหม่ๆ^^]
.
.
.
เมื่อกดเลขหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว จงอุนก็รอสัญญาณเรียก เสียงรอสายดังอยู่ไม่นาน เสียงพ่อก็ดังเล็ดลอดออกมาตามสาย
<ยอโบเซโย,,>
<พ่อนี่จะมารับผมมั๊ยเนี่ย?>
<โอ้ว...นี่เครื่องลงแล้วหรอลูก พ่อลืมดูเวลาไปเลย>
< -*- งั้นพ่อบอกมาว่าไปที่บ้านยังไง เดี๋ยวผมกลับเอง>
<ก็มาที่นี่นะลูก.........................................................>
………………………………….
“โอ้ว อันยอง~ เชิญเลยครับ Where are you gojng?” คนเดิมเลย คราวนี้ซัดมาสามภาษารวด
...ไม่มีใครขึ้นรถมันเลยรึไงนะ...
“เอ่อ...Go to the Sukumvit 12 เอิ่ม...มม..
“OK, I’m fine thank you. Let’s go!!!” พูดจบพี่แกก็จัดแจงช่วยยกข้าวของจะใส่ท้ายรถ จงอุนเองก็ได้แต่ยืนมอง จะว่าไปแล้วพี่คนนี้ก็ตลกดี ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร แต่เอาเถอะเราไว้ใจใครไม่ได้เด็ดขาด แม่บอกไว้!
“อ้าวนาย...ขอชั้นไปด้วยซิได้ยินว่านายจะไป โคเรียน ทาวน์ พอดี” ใครอีกล่ะเนี่ย พูดเกาหลี! เฮ้ย....ดีใจจัง เอาน่าเราเจอชาติเดียวกันอีกแล้ว หวังว่าจะพอคุยกันได้นะ จงอุนหันหน้าไปตอบรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ได้ครับ จะไปที่น่ะ...” ยังพูดไม่จบประโยคก็เหมือนมีอะไรติดคอ ก็ไอ้คนที่ขอไปด้วยน่ะ มันคนเดียวกันกะไอ้คนที่มาถามเวลาน่ะซิ
“ขอบใจมาก” ไม่ใช่แค่พูดแถมยังส่งของให้พี่คนขับรถยกใส่ท้ายรถแล้วขึ้นไปนั่งสะแหลนบนรถอย่างเร็วด้วย
“อ้าว นายน่ะ ไม่ไปหรอไง?” ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่...นิสัยเลวยังมีน้ำใจเปิดประตูรถชะโงกหน้ามาถามไถ่จงอุนที่ยืนน้ำตาตกในให้กับชีวิตแสนซวยของตัวเองอยู่
“ไปสิครับ T-T”
.
.
.
.
ระหว่างทางที่นั่งรถมา จงอุนได้แต่ทอดสายตามองไกลออกไป พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่หันมามองข้างๆ
“นายน่ะ ชื่ออะไรหรอ?” จู่ๆเพื่อนร่วมทางกิตติมาศักดิ์ก็เอ่ยถามขึ้น
“ห๊ะ...อ่อ...ชั้นชื่อ คิม จงอุน” เพิ่งจะนึกได้รึไงวะห๊ะ ว่าควรจะถามชื่อตูบ้างอะไรบ้าง
“อืม...ชั้นชื่อ ชีวอนนะ ชเว ชีวอน มาจากโซล” พูดจบเพื่อนร่วมทางตัวดีก็เอามือเสยผม ดูจากมุมของจงอุนแล้ว ด้วยแสง ด้วยหน้าตา ทำไมมันถึงได้ดูดีขนาดนี้นะ
...ดูมัน มีการมาบอกว่ามาจากโซลอีก กูก็มาจากโซลล่ะว๊าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องมาอวด ชิ...
“นายมาทำอะไรที่นี่หรอจงอุน” โอ้โหได้ทีนี่นึกว่าสนิทกันแล้วหรือไงฟระ ถึงจะมาเรียกว่า จงอุนเฉยๆ นี่ฉุนตั้งแต่เรียกว่านายแล้วนะ
“อ๋อ...ก็มาเรียนต่อน่ะ ” ใครจะไปบอกให้โง่ว่าเรียนที่นู่นไม่จบเลยมาเรียนที่นี่แทน
“อื้ม นี่ก็เหมือนกันมาเรียนต่อ” ชีวอนยังหยิบขวดน้ำที่อยู่ในกระเป๋าสะพายขึ้นมายกกระดก อึก อึก แถมยังเป็นช่วงที่รถขึ้นเนินพอดีอีก น้ำที่อยู่ในขวดก็ดั๊นกระเฉาะออกมาไหลเรื่อยลงมาตามลำคอขาวๆของนายชีวอน จงอุนที่มองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้ามาตลอด ถึงกับตาโตขึ้นโดยที่ไม่ตั้งใจ ชีวอนเองก็ตกใจรีบเช็ดน้ำที่หกอย่างลวกๆ และสายตาก็เหลือบหันมาเห็นคนตัวเล็กๆที่นั่งจ้องเค้า นัยน์ตาเหมือนมีอะไรซักอย่าง
“นี่นาย...นายจงอุน”
“ห๊ะ! อะไร” จงอุนรีบหันกลับไปมองนอกหน้าต่างทันที
...หึ๊ย ทำไมต้องมองไอ้บ้านั่นด้วยวะ เสียฟอร์มหมด...
.
.
.
“อ่ะนี่ นามบัตรชั้น เผื่อนายจะมีอะไรให้ชั้นช่วย โทรมาได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” ชีวอนยื่นนามบัตรของเค้าให้กับจงอุน จงอุนเอามาพลิกไปพลิกมาดูอยู่ครู่หนึ่งเห็นได้ชัดว่าเบอร์มือถือนั้นก็เป็นเบอร์ที่เป็นของประเทศไทยแล้ว นายชีวอนคนนี้นี่เตรียมตัวมาดีจริงๆ
...ไม่ต้องเกรงใจหรอ แต่แกน่ะควรจะเกรงใจชั้นบ้างค่าแท็กซี่น่ะ ช่วยจ่ายได้มั๊ยห๊ะคุณชาย...
“อืม ขอบใจนะ” ทำไมกูต้องขอบคุณมันด้วยล่ะเนี่ย พูดไม่เคยได้อย่างที่คิดเล้ย..ยย เฮ้อ
“งั้นชั้นไปก่อนนะ ต้องซื้อของก่อนแล้วถึงจะกลับหอ ชั้นไม่รู้ว่านอกจากที่โคเรียน ทาวน์เนี่ยมีที่ไหนที่ขายของเกาหลีอีกรึเปล่า” ชีวอนบอกกับจงอุนพร้อมกับสอดส่ายสายตาหาร้านที่คิดว่าจะซื้อของมาตุนเอาไว้ที่หอ
“อื้ม โชคดีละกัน” จงอุนโบกมือให้กับชีวอนที่กำลังจะเดินจากไป
…แล้วหวังว่าเราสองคนคงไม่ต้องเจอกันอีกนะ เจอแล้วซวยชะมัดเลยเจอแกเนี่ย ไอ้ชีวอน...
เมื่อล่ำลากันแล้ว บิดาผู้บังเกิดเกล้าก็ออกมาดูนอกร้านเพื่อที่จะมาดูว่าลูกชายมาถึงรึยังพอดิบพอดี ทำให้พ่อลูกได้เจอกันซะที ทำเอาจงอุนถึงกับน้ำตาซึมออกมาด้วยความอัดอั้นที่วันนี้เจอแต่คนแปลกในเมืองแปลกที่เค้าเองไม่เคยมีความคิดเลยที่จะมาใช้ชีวิตที่นี่
เอาน่า เดี๋ยวอยู่ๆไปก็ปลื้มเอง ก็มีตาชเวอยู่ด้วยทั้งคน คิกคิก >//<
ตอนละ shot กับ วอนเย่
สังเกตหน้าเยเย่ พริ้มได้อีก~
ความคิดเห็น