คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 "คนอย่างคุณกับคนอย่างผม"
“คุณชื่ออะไรหรอครับ ผม เชว ชีวอนนะ ^^” ชีวอนหันมาถามคนที่นั่งหน้าตาเครียดอยู่ข้างๆ ขณะที่มานั่งรอรับยา
“ผม คิม จงอุน ครับ หรือจะเรียกว่าเยซองก็ได้” เยซองหันมาตอบชีวอนที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เค้าแล้วจึงพูดต่อ
“แล้วเรื่องที่ผมชนท้ายรถคุณ”
“ไม่ต้องครับ ไม่เป็นไร คุณเองก็เจ็บ” ชีวอนตอบทันควัน เค้าไม่ได้ต้องการให้เยซองคนนี้มาชดใช้เค้าจริงๆ
“ไม่ได้หรอกครับ ผมชนคุณ ผมก็ต้องรับผิดชอบ” สีหน้าของเยซองนั้นจริงจังมาก ถึงแม้ว่าเค้าเองจะไม่มีเงินแต่เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเค้าเป็นคนผิด ดังนั้นเค้าจึงต้องรับผิดชอบ
“...........” ชีวอนไม่รู้จะตอบอะไรดี เค้าไม่อยากได้เงิน ไม่อยากให้เยซองคนนี้ต้องมารับผิดชอบเพราะชีวอนแค่ดูก็พอจะรู้ว่า เยซองไม่ได้มีเงินมากมายนัก บางทีอาจจะเข้าขั้นอยู่อย่างลำบากด้วย
“ให้ผมรับผิดชอบเถอะครับ อย่าใจดีกับผมมากนักเลย ผมรู้สึกผิด” เยซองดูท่าทางจะเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ
เพื่อไม่ให้เยซองดูเครียดมากไปกว่านี้ เพราะหัวของเยซองแตกเพิ่งจะเย็บมา ชีวอนเกรงว่าจะกระทบกระเทือนกับสมอง หากคิดมาก ชีวอนจึงตอบตกลง แต่เค้าไม่อยากได้เงินจากเยซอง จึงบอกให้เยซองมาหาที่บ้านเมื่อถอดเฝือกออกเรียบร้อยแล้ว แล้วจะบอกว่าจะให้ทำอะไร
“จำบ้านผมได้มั๊ยครับ” ชีวอนถามเยซอง
“ได้ครับๆ” เยซองจำบ้านของชีวอนได้ และจำได้มาตั้งนานแล้วด้วย ก็เค้าน่ะเคยแอบมองชีวอนบ่อยๆเวลาที่มาส่งพิซซ่าแถวนั้น
“คุณคิม จงอุนเชิญรับยาค่ะ” เสียงนางพยาบาลเรียกเยซองให้มารับยาที่เคาน์เตอร์
“เดี๋ยวผมไปเอาให้ครับเยซอง” ชีวอนหันมาบอกเยซอง แล้วรีบลุกไปรับยาแทน
......ทำไมคุณถึงดีกับผมขนาดนี้ครับ ผมควรจะได้รับมันด้วยหรอ คนอย่างผมกับคนอย่างคุณ...... เยซองพูดในใจกับตัวเอง
ตลอดระยะเวลาตั้งแต่เล็กจนโต เยซองไม่เคยได้เห็นหน้าผู้ที่เป็นพ่อเป็นแม่ซักครั้ง ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากบุคคลที่เรียกว่าเป็นครอบครัวสายเลือดเดียวกัน ความอบอุ่นเดียวที่เค้าได้รับนั้น มาจากยายขอทานแก่ๆคนนึงที่เก็บเค้ามาเลี้ยงเพราะไปเจอเค้าเกิดอยู่ในกระบอกไม่ไผ่ (นี่คือสิ่งที่ยายบอกกับเยซอง ที่จริงแล้วยายเห็นพ่อกับแม่ของเยซองนำเค้ามาทิ้งไว้แล้ววิ่งหนีไป ยายจึงเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นเด็กแก้มป่องๆน่าสงสารคนนึง จึงนำมาเลี้ยงไว้เป็นลูก ที่ไม่บอกความจริงเพราะกลัวว่าเค้าจะเจ็บปวด) แต่ความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัวต่างสายเลือดเพียงคนเดียวที่เค้ามี ก็ต้องจบลงเพราะยายต้องมาจากไปด้วยโรครุมเร้า ไม่มีเงินรักษา เค้าจึงต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง สู้ชีวิตด้วยตัวเองมาโดยตลอด คงเป็นเพราะเหตุนี้เค้าจึงเป็นคนที่จริงจัง มุ่งมั่น และโดดเดี่ยว เค้าไม่มีเพื่อนฝูงมากนัก เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เค้ามี คือ เรียวอุค เพื่อนสมัยประถม (เค้ามีโอกาสเรียนถึงแค่ชั้นประถม ก่อนที่ยายจะจากไป) เค้าและเรียวอุคไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย จะว่าไป เรียวอุคก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่เยซองรักที่สุดในตอนนี้
“ไปครับเยซอง เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ” ชีวอนที่รับยามาเรียบร้อยแล้ว เดินมาบอกเยซอง
เยซองเดินตามชีวอนไปขึ้นรถ ทั้งสองไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมายนักตลอดการเดินทาง ชีวอนอาสาจะไปส่งเยซองที่บ้าน แต่เยซองปฏิเสธลูกเดียว บอกว่าไม่เป็นไร ให้ไปส่งที่รถชนเมื่อเช้าก็พอ จนชีวอนต้องจำใจ
“ขอบคุณมากนะครับ คุณชีวอน” เยซองบอกก่อนที่เปิดประตูรถลงไป
“ไม่เป็นไรครับเรียกผมว่าชีวอนเฉยๆก็ได้ครับ หรือจะเรียกว่า วอน ก็ได้นะ แล้วเยซองดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“ครับ”
ทั้งสองล่ำลากัน ชีวอนขับรถออกไปแล้ว แต่เยซองยังยืนอยู่ที่เดิม มองดูซากมอเตอร์ไซค์คันแรกและคันเดียวในชีวิตของเค้าอย่างหมดความหวัง เพราะสภาพมันดูแย่มาก จากเดิมที่แย่อยู่แล้ว ตอนนี้กลับยิ่งแย่เข้าไปอีก คงยากเกินกว่าที่จะซ่อม
อีกฟากของถนน ชีวอนจอดรถ คอยมองดูเยซองที่ยืนอยู่
......โถ่ ผมลืมเรื่องรถของเยซองไปเลย..... ความรู้สึกตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจผู้ชายที่ชื่อเยซองอย่างมาก ชีวอนกล้าพูดได้เลยว่าตั้งแต่เค้าเกิดมา เค้ายังไม่เคยเจอใครที่น่าสงสาร(และน่ารัก)ได้ขนาดนี้ เค้าคิดว่าเค้าควรจะช่วยดีมั๊ยเรื่องรถที่พัง แต่เค้าคิดดูแล้วเยซองเป็นคนขี้เกรงใจ หากยื่นมือเข้าไปช่วยมากกว่านี้ เยซองอาจจะไม่อยากคุยกับเค้าอีกต่อไป เค้าจึงคอยดูอยู่ห่างๆดีกว่า หากเยซองยังไม่มีทางแก้ อีกสักพักเค้าค่อยเข้าไปช่วยก็ได้ ชีวอนเริ่มสบายใจขึ้นเมื่อเห็นว่ามีเยซองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
………………………………..............................................
เยซองโทรหาเพื่อนสนิท เรียวอุค ให้ช่วยนำรถกระบะที่บ้านของเรียวอุคมาขนมอเตอร์ไซค์คันนี้ไปหน่อย ไม่ถึง 30 นาที เรียคอุคก็มาปรากฏตัวพร้อมกับสีหน้าตื่นตกใจ พุ่งมาหาเยซองที่นั่งอยู่ริมฟุตบาท
“เฮ้ย...แกเป็นไรมากมั๊ยน่ะ” ถึงแม้ว่าเรียวอุคจะรู้แล้วแล้วว่าเยซองรถชน ตอนที่เยซองโทรไปบอก แต่ก็อดตกใจไม่ได้อยู่ดีเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสนิทเป็นอย่างนี้
“ไม่เป็นไรมากหรอกเรียว ขอบใจนะที่มาช่วย”
“ขอบใจทำไม เราเป็นเพื่อนกันนี่” ทั้งสองช่วยกันยกรถมอเตอร์ไซค์ขึ้นหลังกระบะ แล้วเรียวอุคก็ขับรถไปส่งเยซองที่ห้องของเค้า แต่ก็มาพบว่าเจ้าของห้องที่เยซองเช่าอยู่นั้น ติดแผ่นกระดาษเล็กไว้หน้าห้อง ข้อความทั้งหมดเกี่ยวกับการทวงหนี้ค่าเช่าห้องที่เยซองค้างไว้ตั้งแต่ 2 เดือนที่แล้ว และคราวนี้เจ้าของห้องยื่นคำขาด หากไม่จ่ายใน 2 วัน เยซองจะต้องย้ายออกไปทันที
“ไปอยู่บ้ายฉันก็ได้” เรียวอุคบอกเยซองที่ถอนหายกับตัวเองเบาๆ แต่เรียวอุคก็รู้ดีว่าการที่เยซองเพื่อนสนิทคนนี้จะพึ่งใครฟรีๆมีโอกาสเป็นไปได้พอๆกับหมาออกลูกเป็นแมวนั่นแหล่ะ
เรียวอุคล่ำราเยซองก่อนที่จะกลับเพราะเค้าต้องกลับไปเฝ้าร้านกาแฟให้แม่ต่อ เยซองทิ้งตัวลงนอนกับเตียงเล็กของเค้า น้ำตาเม็ดใสๆไหลออกมาจากดวงตาเล็กๆไม่ขาดสาย เค้าร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหมดกำลังใจอยู่นาน ก่อนที่จะตั้งสติแล้วลุกไปกินยาทั้งๆที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวัน แล้วล้มตัวลงนอนและหลับไปเพราะฤทธิ์ยาในที่สุด
ไม่รู้ว่าจะเกิน 4-5 ตอนรึป่าวเนี่ย 555+
วอนเย่ นะคะ เรื่องนี้ ^^ แปลกรึป่าวหว่า ??
พอจะจิ้นกันมั๊ยเค๊อะ?? ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
รักคนอ่านมาก.ก.กกกกก.....ก
ความคิดเห็น