คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 "สัมผัสที่อบอุ่น"
ติ๊งหน่อง~~~
“พิซซ่ามาส่งแล้วครับ” เสียงหนุ่มหน้าตี๋ แก้มป่อง ร้องเรียกคนที่อยู่ในบ้าน
“คร๊าบ..บบบ มาแล้วครับ” ผู้เป้นเจ้าของบ้านวิ่งออกมาจากในบ้าน ในมือกำเงินมาจำนวนหนึ่ง
“สวัสดีครับ คุณเชว ชีวอนนะครับ ทั้งหมด 750 บาทครับ”
“นี่ครับ ไม่ต้องทอนนะครับ” ชีวอนส่งเงิน 800 บาทให้กับพนักงานส่งพิซซ่า และรับของมา
“โอ๊ะ! ขอบคุณมากครับ ยินดีที่บริการครับ ^o^” หนุ่มหน้าตี๋รีบขอบคุณชีวอน หน้าตาเก็บอาการดีใจที่ได้ทิปไว้ไม่อยู่ จนชีวอนแอบยิ้มนิดๆกับอาการของเค้า
........................................................................................
“อ่า.... มาแล้วๆ”
“เย้ เย้ .. คยูๆเสร็จรึยัง มากินเร็ว เดี๋ยวไม่คุ้มเงิน” ผู้ชายหน้าตาน่ารักร้องเรียกแฟนหนุ่มของตัวเอง
“แหมๆ มินมิน ให้มา ร้อยนึง เนี่ยนะ แล้ว คยูยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย” ชีวอนวางของลงบนโต๊ะแล้วปล่อยให้ซองมินจัดการแทน
“นั่นน่ะสิ นานมาก..ก.ก.ก.” ซองมินหยิบจาน มีดและส้อม มาเตรียมไว้
“แล้ววอนเป็นอะไรน่ะ? ยิ้มอยู่ได้” ซองมินถามด้วยความสงสัย ตั้งแต่เข้ามา วอน ก็ยิ้มแปลกๆ
“ห๊ะ! ปล๊าว..แค่ยิ้มน่ะ”
“ชิชิ เดี๋ยวนี้มีไรไม่บอกเพื่อนแล้วใช่มะ” ซองมินทำงอนแก้มป่อง พลางจัดจานบนโต๊ะไปด้วย
“ทีมินมิน ชอบน้องชายเราไม่เห็นเคยบอกเลย” ชีวอนเดินมาหามินมิน แล้วดันหัวเบาๆไปหนึ่งที
ซองมินไม่ตอบอะไร ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นาที่เค้าไม่เคยบอกว่าแอบปิ๊งน้องชายเพื่อนเมื่อหลายเดือนก่อนหน้านี้ เลยทำแก้มป่องกว่าเดิมอีก....
“เอ้า...มินนี่เป็นไรไป” คยูฮยอนที่ลงมาจากข้างบน เห็นสีหน้าแฟนตัวเองแล้วก็อดถามไม่ได้
“ฮ่า ๆ มินมิน งอนพี่น่ะ” ชีวอนบอกเสียงกลั้วหัวเราะกับคยูฮยอน มือขยี้หัวซองมินเบาด้วยความหมั่นไส้
“โถ่ มินนี่ ขี้งอนจังเลย พี่วอนเค้าพูดเล่นน่ะ” คยูฮยอนไม่รู้หรอกว่ามินนี่ของเค้างอนพี่วอนเรื่องอะไร แต่ที่พูดไปก็เพราะอยากให้แฟนสุดที่รักคนนี้เลิกทำแก้มป่องหน้างอได้แล้วมิฉะนั้นอาจจะทัดทานอารมณ์ตัวเองไม่ไหว ก็มินนี่ของเค้าเวลางอนเนี่ยน่ารักมากๆๆ
“โอ๋ๆ มาเดี๋ยวคยูตีพี่วอนให้” คยูฮยอนเดินเข้าไปสวมกอดซองมินจากด้านหลัง
“บ้าๆๆ คยูอ้ะ มินไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” ง้อแบบนี้ทำให้มินนี่ หายโกรธทุกที
ชีวอนที่ยืนมองอยู่ อดหัวเราะตามไม่ได้ ก็เพราะทั้งน้องชายและเพื่อนสนิทของเค้าคนนี้ น่ารักเอามากๆทีเดียว และทั้งสามคนก็รุมกินพิซซ่าที่ซื้อมาจนเรียบ......
..............................................................................
วันต่อมา
“โอย...ให้ฉันไปอีกคันไม่ได้รึไงนะ” ชีวอนถึงกับบ่นอุบ เพราะต้องมาติดไฟแดงพอดิบพอดี เค้ายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาอย่างร้อนรน
เอี๊ยด...ดด...ดด....โครม!!!!!!!!
“โอ๊ย!!! อะไรเนี่ย” ชีวอนรีบลงมาจากรถ เดินไปท้ายรถอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่เค้าเห็นอยู่ตรงหน้าคือ ผู้ชายที่สวมชุดฟอร์มของพนักงานส่งพิซซ่า นอนหน้าคว่ำอยู่โดยมีมอเตอร์ไซค์ทับอยู่ที่ตัวเค้าอีกที ชีวอนตกใจเป็นอย่างมากแต่ก็รวบรวมสติเอาไว้ได้ จึงรีบเข้าไปยกมอเตอร์ไซค์ออกก่อนโดยมีผู้คนแถวนั้นเข้ามาช่วย เมื่อคนอื่นๆช่วยกันยกมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว เค้าจึงรุดไปช่วยคนที่นอนหน้าคว่ำไม่แม้แต่จะขยับตัว เมื่อชีวอนหงายหน้าคนๆนั้นขึ้นมา ทำให้เค้าถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ก็เพราะว่าผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่มาส่งพิซซ่าที่บ้านเค้าเมื่อวานนี้นี่เอง ถึงแม้ว่าจะมีเลือดไหลออกมาเลอะหน้าแต่เค้าก็ยังจำได้ดี ชีวอนรีบอุ้มร่างไร้สตินั้นขึ้นรถของเค้าและขับออกไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
1 ชั่วโมงผ่านไปแล้ว ยังไม่มีวี่แววใดๆจากห้องฉุกเฉิน ชีวอนยังคงนั่งรออย่างกังวลอยู่ที่เดิมไม่กล้าที่จะลุกไปไหน แม้แต่จะไปเข้าห้องน้ำเพราะกลัวว่าหากคุณหมอออกมาแล้วไม่เจอเค้า เค้าก็จะไม่รู้อาการของผู้ชายคนนั้นว่าเป็นยังไงบ้าง
“เอ่อ....ใครเป็นเจ้าของไข้คร..”
“ผมเองครับ” ชีวอนรีบไปหาคุณหมอที่เปิดประตูห้องฉุกเฉิน
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ แค่กระดูกแขนร้าวนิดหน่อย เข้าเฝือก 3 อาทิตย์ ส่วนแผลแตกหมอเย็บให้เรียบร้อยแล้วครับ” คุณหมอยิ้มให้ชีวอน
“เดี๋ยวพาคนไข้ไปรับยาได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” ชีวอนก้มหัวขอบคุณคุณหมออย่างสุภาพ
......ขอบคุณพระเจ้าที่เค้าปลอดภัย.......
ครู่หนึ่งนางพยาบาลเข็นรถเข็นที่มีผู้ชายหน้าตายับเยินคนนึงออกมา ชีวอนเห็นจึงรีบเดินออกไปหาแต่ยังไม่ทันที่ชีวอนจะพูดอะไร ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นก่อน
“ผมขอโทษจริงๆครับ รถของผมมันดันเป็นอะไรไม่รู้ คุณอย่าฟ้องที่ทำงานผมเลยนะครับผมไม่อยากโดนไล่ออก ถ้าคุณจะให้ผมชดใช้ผมจะทยอยจ่ายให้นะครับ ผมขอร้องล่ะครับ” คำขอร้องพรั่งพรูออกจากปากบางๆเล็กๆนั่นมากมาย น้ำตาเม็ดใสๆร่วงลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เอ่อ.....ผม....” ชีวอนไม่รู้ว่าตัวเค้าจะตอบอะไรกลับไปดี ตอนนี้เค้ารู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ ชีวอนเอื้อมมือไปจับไหล่ของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาไว้ ทั้งสองคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพียงแค่นี้ สัมผัสแค่นี้ก็ทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นรู้สึกอบอุ่นเข้าไปข้างในอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนในชีวิต____________________________________________________________________________________________________
คิคิ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว??? คนอ่านรู้ยังว่า ใคร กับ ใคร ????
ติชมหน่อยนะคะ จะได้มาปรับปรุง .........
ปล.เรื่องนี้จะเป็นการแต่ง NC ครั้งแรกของคนแต่งค่ะ (ไม่แรงหรอกเพราะว่า เราแต่ง NC ไม่เป็น) 555+
ความคิดเห็น