ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร ss1

ณ ห้างสรรพสินค้า

"ที่รัก ตัวนี้สวยไหม" หญิงสาวเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ พร้อมกับมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งรอเธอ เธอสามชุดเดรสสีขาวแขนยาว ชายกระโปรงยาวเลยหัวเข่าประมาณ 3 เซน มีประกายเล็กๆระยิบระยับ ทำให้ขับกับสีผิวของเธอที่ขาวราวกับไข่มุก บวกก้บเส้นผมของเธอที่สั้นเผยให้เห็นต้นคอเรียว ทำให้บุคลิกของเธอดูเรียบหรู และสวยสง่า เธอหันไปส่องกระจกและหมุนไปมาเพื่อดูความเรียบร้อย

"ว่าไง ฉันดูโอเครึป่าว?"

"สวยมาก เธอใส่อะไรก็สวย" ชายหนุ่มตอบคำถามพร้อมกับพยักหน้าและยกยิ้มให้กับเธอ 

"โถ่ ตั้งใจหน่อยสิ กี่ชุดนายก็พูดแบบนี้ ฉันจะตัดสินใจยังไงดีหล่ะ" หญิงสาวถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าบูดบึ้ง ที่แฟนหนุ่มของเธอไม่ติหรือออกความคิดเห็นอะไรเลย

ที่เธออยากแต่งตัวสวยๆเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ2ปีที่พวกเขาคบกัน และดินเนอร์คืนนี้เธอเตรียมเซอร์ไพรส์เขาเต็มที่

  "ก็ วา สวยจริงๆหนิ งั้นเอางี้ พนักงานครับเอาทั้งหมดที่เธอลองเมื่อกี้เลย" ชายหนุ่มบอก พร้อมกับยื่น Black Card ให้พนักงาน

"มันจะไม่เยอะไปหรอ" หญิงสาวถาม เพราะเสื้อผ้าที่เธอลองไปก่อนหน้านี้ก็เยอะมากและแพงๆทั้งนั้น ก่อนหน้านี้ เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาที่ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่หรูหราหรือเครื่องประดับราคาแพง

ใช้ชีวิตบ้านๆ เพราะพ่อกับแม่ของเธอทิ้งเธอไปตั้งแต่ยังเด็ก เพราะเลี้ยงไม่ไหว แต่ก็มีญาติของเธอมารับเลี้ยงเธอไว้ นั้นคือคุณย่าเธอ 

เธอชื่อ เอวา

แต่ชีวิตของเธอก็พลิกผลันโดยสิ้นเชิงเมื่อพบกับเขา

เวกัส 

ถึงตอนนี้อยากจะพาย่ามาอยู่ด้วยที่บ้านของเธอกับเวกัส แต่ย่าก็ยืนยันจะอยู่ที่บ้านเกิด เธอจึงทำงานส่งเงินไปให้คุณย่าเหมือนทุกที ก่อนที่จะเจอกับเวกัส

  เวกัส หรือ หวัง หลิงหลาน เป็นลูกครึ่งไทยจีน ตั้งแต่มีเขาชีวิตของเธอก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป เขาทำธุรกิจส่งออกต่างประเทศ ทำให้เธอสุขสบายไปตลอดชีวิตได้เลย แต่ว่าในชีวิตแต่ละวันก็ปวดหัวไม่น้อยเช่นกัน เพราะลูกพี่ลูกน้องเขา 

"พี่หลิงหลานนน!" เธอชื่อ  พายอาร์ ถึงเธอจะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่ก็สร้างความปวดหัวให้พวกเขาไม่น้อย

"มาซื้อของเหมือนกันหรอคะ^~^" สาวน้อยวิ่งมาพร้อมกับทักทายพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธออย่างเป็นมิตร เธอเป็นเด็กที่ดูเหมือนจะร่าเริงตลอดเวลา แต่กลับชอบหาเรื่องแฟนของเวกัสเสมอ ไม่ว่าใคร โดยเฉพาะ วา

"คุณหนู อย่าวิ่งสิครับ ಠ⁠︵⁠ಠ "  พ่อบ้านประจำตัวพายอาร์วิ่งตามมาพร้อมกับหอบของพะรุงพะรัง 

พ่อบ้านประจำตัวคุณหนู พายอาร์ ชื่อ มาร์ติน

"คุณพ่อบ้านละก็! ตามให้ทันสิคะ"

"ครับๆ ಠ⁠﹏⁠ಠ "

"เห้อ เธอมาทำอะไรที่นี่" เวกัสถอนหายใจพรางถามเธอ ที่ตอนนี้ยืนเกาะแขนเขาอยู่

"ก็มาช้อปปิ้งสิคะ นี้ดูสิ หนูซื้อของมาฝากพี่หลิงหลานเยอะแยะเลยนะ^_^"

เวกัสมองไปทางของที่พ่อบ้านถือ พร้อมกับถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะหันไปสะดุดตาเข้ากับผู้ชายชุดดำ 2 คน ทำให้เขารู้เลยว่าที่นี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เวกัสหันไปมองในร้านที่เพื่อดูว่าเอวาเปลี่ยนชุดเสร็จรึยัง ก็พบว่าเธอเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดเดิมเรียบร้อยแล้ว 

"เสร็จแล้วใช่ไหม" เวกัสหันไปถามพนักงานที่กำลังเดินเอาของพร้อมกับบัตรมาให้ ก่อนจะรับของมา

"ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ โอกาศหน้าเชิญใหม่ค่ะ"

พนักงานขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับไปประจำที่

"กลับกันเถอะ" 

เวกัสค่อยๆดึงมือของเด็กสาวออกก่อนจะเอื่อมมือไปจับมือวาพร้อมกับดึงมายืนข้างๆ

"พี่ไปก่อนนะ ช้อปให้สนุก มาร์ตินดูและเธอดีๆด้วย"

เวกัสบอกพ่อบ้านประจำตัวพร้อมกับส่งซิกให้เขา เพื่อเป็นสัญญาณว่าไม่ปลอดภัยให้ไป ก่อนจะดึงวาออกไปจากตรงนี้ทันที

"อ่าว! พี่หลิงหลาน! รอหนูด้วยสิ! พี่หลิงหลาน!"

ก่อนที่มิลินจะเดินตามไป พ่อบ้านประจำตัวก็รีบวิ่งไปดักหน้าก่อนจะบอกให้คุณหนูของตนกลับได้แล้ว

เธองอแงเล็กน้อยแต่ก็ยอมกลับตามที่พ่อบ้านบอกเพราะพ่อของเธอกำลังรอเธออยู่

ระหว่างทางกลับบ้าน

"วันนี้รถเยอะจังเลยนะ" บรรยากาศในรถดูเงียบเกินไปบวกกับเวกัสที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนอารมณ์ไม่ดีนัก ซึ่งเธอค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้เลย จึงเปิดหัวข้อในการคุย

"ผมก็คิดงั้น" เมื่อเวกัสตอบคำถามความเงียบก็ครอบงำอีกครั้ง เอวารู้สึกอึดอัดเกินจะทนบวกกับตอนนี่เวกัสเร่งความเร็วรถขึ้นทำให้เอวากลัว

"กัส..เป็นอะไรรึป่าว?" วาถามพร้อมกับมองสีหน้าของเขาสลับกับดูถนนไปด้วย

"ไม่มีอะไรหรอก เราแวะไปที่อื่นกันก่อนกลับบ้านเถอะ" ไม่ทันที่เอวาจะถามอะไร เวกัสก็รีบหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยทางแยกทันที

"ว้าย!...ค่อยๆขับก็ได้"

"ไม่เป็นไรนะ" เวกัสถามด้วยความเป็นห่วงแต่เขาก็ยังขับด้วยความเร็วพร้อมกับเหลือบมองไปที่กระจกรถ

"มีอะไรหรอ" วาถามพร้อมกับสักเกตเวกัส เธอจึงหันมองไปทางด้านหลัง พบว่ามารถมอเตอร์ไซค์2คันกำลังไล่ต่มหลังอยู่ และไม่นานพวกมันก็หยิบปืนออกจากกระเป๋าด้านหลัง 

"เขาไล่ตามพวกเราหรอ!?" 

"ใช่ ก้มหัวไว้นะ" เวกัสพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาใครบางคน

เสียงในสาย : ครับนาย

"ส่งตำแหน่งไปให้แล้วรีบตามมาช่วยด่วน!"

ติ๊ด!

เมื่อเวกัสวางสาย เอวาก็ถามขึ้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น 

ไม่ทันที่เวกัสจะตอบอะไร เสียงปืนก็ดังขึ้น ยังดีที่รถกันกระสุนแต่ก็อันตรายอยู่ดี และตอนนี้เอวาก็หวาดกลัวเป็นอย่างมาก เธอนั่งก้มหัวพร้อมกับร้องไห้ออกมา เวกัสจึงรีบขับรถหนีทันที และมุ่งไปยังเส้นทางใหม่ ทางไปคฤหาสน์ตระกูลหวัง ไม่นานเหล่าลูกน้องของเวกัสก็มาช่วยไว้ได้ และได้จัดการกับคนที่มาไล่ยิง แต่ดันหนีไปได้คนนึง ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ต่อจากนี้ได้มีการคุ้มกันจนปลอดภัย จนไปถึง คฤหาสน์

"ที่นี้คือ..." เอวาสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า เมื่อเธอลงจากรถ ก็มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว และเธอต้องการคำตอบตอนนี้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เวกัสก็เดินนำหน้าเข้าไปข้างในทันที เธอรีบเดินตามเข้าไป ก่อนที่ทั้งคู่จะไปหยุดที่ห้องทำงานที่มีเลขาคนสนิทของเวกัส นั่งจ้องโน้ตบุ๊กอยู่

มาวิน เลขาคนสนิทของเวกัส

"พวกมันคือใคร" เมื่อเวกัสเดินมาถึงห้องพร้อมกับเอวาที่ทำงานก็ถามมาวินทันที 

"พวก มันคือใคร ใช่คนของไอ่มาวินรึป่าว"

"ไม่ครับ มันน่าจะเป็นพวกที่ทำงานรับจ้างทั่วไป คาดว่าคนที่ส่งมาน่าจะเป็นไอ่มาร์คครับ"

"ไอ่มาร์ค...มันไม่เคลื่อนไหวมา2ปี จู่ๆก็โผล่มา ตามสืบให้ด้วย"

"ครับ"

หลักจากอดทนรอฟังข้อสงสัยตั้งแต่บนรถ จนมาถึงห้องทำงานภายในคฤหาสน์ที่ไหนสักที่ เอวาก็หมดความอดทน

"ใครก็ได้ อธิบายให้ฉันที!"

ทั้งสองหนุ่มชะงักก่อนจะหันมาหาเอวา พวกเขาลืมไปซะสนิท ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้รอฟังคำตอบ

"ผมขอโทษนะเอวา"

เวกัสหันมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับจับให้ทั้งสองข้างเธอ 

"เอาหล่ะฟังผมนะ ที่นี้คือบ้านของพ่อผม และตอนนี้กำลังมีศัตรูกำลังตามล่าเราอยู่"

"ศัตรู?..จากอะไร นักธุรกิจคนเดียวต้องกราดยิงกันขนาดนี้เลยหรอ"

ถึงเธอจะเรียนไม่จบ ไม่ได้มีความรู้อะไรมาก แต่เฌอก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดจะคิดอะไรไม่ได้ขนาดนั้น

"ต้องมีสักอย่างสิ...บอกฉันมาให้หมดนะ..." น้ำใสๆในตาเริ่มเอ่อล้นออกมา เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก โกหกเธอมาโดยตลอดงั้นหรอ แม้กระทั่งในเวลาแบบนี้ก็ยังไม่บอกเหตุผลจริงๆ

"วา.." เวกัสค่อยๆปาดน้ำตาลให้กับเธอพร้อมกับถอนหายใจมันเป็นเรื่องยากที่จะพูดกับเธอ 

"วาฟังผมนะ ที่นี่คือคฤหาสน์ของ หลี่เวย"

"หลี่เวย...ผู้หญิงที่เป็นมาเฟียหรอ"

เวกัสพยักหน้าตอบ ในขณะเดียวกัน ใจของเอวาก็หล่นวูบ! คนรักของเธอเป็นคนในตระกูลมาเฟีย ตระกูลของเขาค้าขายสิ่งผิดกฏหมายด้วยรึเปล่า? แล้วที่ผ่านมาเขาโกหกอะไรเราบ้าง คำถามมากมายผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน เอวาพยายามตั้งสติ ถึงแม้ตอนนี้น้ำตาของเธอจะเอ่อล้นขอบตาแล้วก็ตาม

เธอรู้สึกกลัวไปหมด กลัวตาย กลัวติดคุก กลัว..พวกเขา 'มันไม่แปลกใช่ไหม ที่ฉันเห็นจะแก่ตัวเล็กน้อย'

"โอเค..สรุปคือ นายเป็นมาเฟีย"

เวกัสพยักหน้าเล็กน้อยอีกครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง 

"ฉันอยากกลับบ้าน"

"ได้สิ เราจะกลับบ้านกัน แต่ขอเวลาผมเดี๋ยวนะ ไม่รู้ว่าพวกมันยังตามเรามาอยู่ไหม วาไปนั่งพักด้านนอกก่อนนะ ไม่ต้องกลัว" เวกัสลูบหัวหญิงสาวก่อนจะหันไปคุยกับมาวินต่อ 

เมื่อเธอเดินออกมานั่งรอที่นอกห้องได้สักพัก เสียงข้อความโทรศัพท์ก็เด้งขึ้น สีหน้าของเธอตกใจเป็นอย่างมากเมื่อได้รับข้อความนั้น  และเมื่อข้อความรัวมาเรื่อยๆ เธอจึงปิดโทรศัพท์ลง เธอหันซ้ายหันขวาด้วยท่าทีลุกลน ก่อนข้อความสุดท้ายส่งถึงเธอ เธอเปิดอ่านอีกรอบ เมื่อเห็นข้อความเธอจึงรีบลุกออกไปนอกคฤหาสน์ทันที 

เมื่อเวลาผ่านไป เวกัสเดินออกมาก็ไม่เห็นผู้หญิงตัวเล็กนั่งรอเขาเลย ในเวลาเดียวกันแม่บ้านเดินผ่านมา เขาจึงถาม

"เห็นผู้หญิงที่นั่งตรงนี้ไหม"

"อ๋อ ป้าเห็นเขาวิ่งออกตรงสวนหน้าบ้านหน่ะค่ะ"

พอฟังจบเวกัสรีบตามออกไปแต่ก็พบ จึงสั่งคนออกค้นหาโดยไว 

เวลาล่วงเลยผ่านไป เขาก็ไม่พบหญิงสาวผู้เป็นที่รักเลย 

ตลอดเวลาที่ผ่านมามีเพียงหญิงสาวตัวเล็กที่คอยแวะเวียนมาหาในทุกๆวันพร้อมคอยเอาอกเอาใจเขาเป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่ได้รับคำขอบคุณหรือความสนใจจากเขาเลยก็ตาม 

"พี่หลิงหลานนนน ดูสิวันนี้พายทำขนมมาให้ด้วยแหละ^^" ใบหน้าเด็กสาวเปี่ยมด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา ยื่นถาดพายแอปเปิ้ล ที่เหมือนจะไหม้เล็กน้อยอย่างภูมิใจ

"ฉันไม่กิน"

เขาปฏิเสธ โดยทันที ทั้งๆที่ไม่เหลือบตามามองเลยแม้แต่น้อย

"กินหน่อยนะ พี่ไม่ได้หินอะไรมาทั้งวัน" เด็กสาวบอกด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับเดินไปข้างๆ 

"ออกไป ฉันอยากอยู่คนเดียว"

"แต่ว่าพี่."

"ฉันบอกให้ออกไปไง!"

เพล้ง!

ข้าวของกระจัดกระจายรวมไปถึงพายแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือเด็กสาวในตอนแรก ตอนนี้มันร่วงลงไปกับพื้นแล้ว ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ จนกระทั่ง..

"นายครับผมเจอโทรศัพท์ของคุณเอวาครับ!...เอ่อ..."

"ไหน! เอาให้ฉัน" เมื่อมาวินมาถึง ยังไม่ทันได้อ่านสถานการณ์ตรงหน้า หัวหน้าของเขาก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วตรงมาหาเขาทันที

เมื่อเวกัสหยิบโทรศัพท์ไป มาวินก็หันมาดูเด็กที่ก้มหน้าก้มตา มือของเธอกำชายกระโปรงนักศึกษาแน่น เธอโดนเมินอย่างไม่ใยดี หลายครั้งหลายคราว

เมื่อเวกัสเปิดโทรศัพท์ของเอวาไม่ได้ จึงมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขาทันทีเพื่อที่จะไปหยิบสายชาร์จ

"...งั้นฝากพี่มาวินเรียกคนมาเก็บกวาดหน่อยนะคะ ^^"

เธอเงยหน้ามาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบถาดพายแอปเปิ้ล แล้วเดินจากไป

ทางด้านเวกัส เมื่อเขาเปิดโทรศัพท์ของเอวาได้ ก็พบว่าข้อความล่าสุดที่ส่งมาหาเธอ คือวันที่เธอกับเขาโดนไล่ยิง เป็นข้อความจากคนแปลกหน้า บอกให้ไปพบเขา และไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ส่งรูปบางอย่าง การสนทนาสิ้นสุดเพียงเท่านั้น 

"โธ่เว้ย!!!"