[ hunter race ] เผ่าพันธุ์นักล่า

ณ.โรงเรียนแห่งหนึ่ง

ในขณะนี้เป็นเวลา 9:00 น ชายร่างสูงคนนึงกำลังเดินไปที่ห้องเรียนประจำของตัวเองพร้อมกับรายชื่อนักเรียนและเอกสารต่างๆในขณะที่เดินผ่านห้องเรียนแต่ละห้อง เขามักจะได้รับความสนใจจากคนรอบข้างเสมอด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น เขาเป็นชายที่ผิวขาว บวกกับทรงผมที่ถูกเซตให้ดูเป็นธรรมชาติ และใบหน้าพี่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ ซึ่งเป็นที่สาวๆในโรงเรียนให้ความสนใจ รวมถึงคุณครูผู้หญิง 

เมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง เสียงวุ่นวายในห้องเรียนที่เด็กๆเล่นกันก่อนหน้านี้ ก็พากันกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยความเร่งรีบ

แต่ครูชายหนุ่มคนนี้ก็เดินเข้ามาด้วยเป็นหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับบอกกับนักเรียนว่า

"ครูกลับมาแล้ว"

เด็กๆในห้องต่างพาดีใจกันยกใหญ่ที่ครูประจำชั้นที่แสนใจดีของพวกเขากลับมาแล้วหลังจากที่หายไปนานราวๆ 2 เดือน 

"เย้!! ครูกลับมาแล้ว"  เด็กนักเรียนชายตะโกนขึ้นมา

"ครูรู้ไหมคะ ว่าพวกหนูไม่ชอบครูที่มาแทนเลย"

 เด็กผู้หญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงอยๆเพราะระหว่างที่ครูไม่อยู่ครูผู้หญิงที่สอนคณิตศาสตร์ก็มาสอนแทนตลอด

"เอาละๆ ตอนนี้ครูกลับมาแล้วแถมมีเรื่องเล่ามาฝากพวกหนูๆด้วย "

"เรื่องเล่าอะไรหรอครับ?"

"ก็เรื่องเล่าระหว่างที่ครูไม่อยู่ยังไงล่ะ"

"งั้นแสดงว่าคาบนี้คุณจะไม่สอนใช่ไหมครับ"

เด็กชายถามครูด้วยความตื่นเต้น

"ใช่แต่แค่คาบนี้เท่านั้นนะคาบต่อไปครูจะสั่งงานและสั่งการบ้านด้วย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นหน้าที่ยิ้มแย้ม

แม้เสียงตอบรับจะเป็นเสียงโห่แต่นักเรียนก็ยังตั้งใจที่จะฟังครูจะเล่าด้วยความตื่นเต้น

"แล้วระหว่างที่ครูไม่อยู่ครูไปทำอะไรมาคะ"

"ครูไปผจญภัยมา ก่อนจะเล่าครูอยากถามนักเรียนในห้องนี้ก่อนตอนนี้พวกเธอก็อยู่ ม. 2 กันแล้ว ครูอยากรู้ว่าพวกเธอเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่าไหม"

"ผมเชื่อครับ!!"

"แล้ว...แวมไพร์ เอลฟ์ แม่มด ปีศาจ นางเงือก พวกเราเชื่อไหมว่ามันมีจริง"

"หนูเชื่อค่ะ "

ถึงจะมีคนเชื่อหลายคนแต่หลายคนที่คิดว่ามันไม่มีจริงและไม่เชื่อเรื่องราวและตำนาน

"งี่เง่า มีจริงที่ไหน! "

"มีจริงนะ"

เด็กๆต่างถกเถียงกัน บางคนเชื่อ บางคนไม่เชื่อ บางคนบอกว่าพ่อแม่ของเขาเคยเจอ บางคนก็บอกว่าหลอนไปเอง และเด็กผู้หญิงคนนึงบอกว่า เธออยากเป็นนางเงือก 

"หนูไม่เคยเจอนางเงือกแต่หนูอยากเป็นนางเงือก"

"ทำไหมหล่ะ?" ครูถาม

"เพราะว่าหนูอยากมีครีบสวยๆหายใจในนามได้แล้วก็ไปท่องโลกใต้มหาสมุทรมันต้องสวยมากแน่ๆเลย"

เด็กสาวพูดพลางตาเป็นประกายตามประสาเด็กผู้หญิงที่กำลังเพ้อฝัน

"แล้วหนูคิดว่านางเงือกจะกินอะไรเป็นอาหาร?"

"ปลามั้งคะ รึสาหร่าย"

"แล้วหนูกล้ากินหรอ"

"...."

เด็กสาวนิ่งเงียบพร้อมกับคิดอยู่ในใจ 'จะว่าไปแล้วมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะ ถ้ากินปลาสดๆ'เธอคิดแบบนั้นพร้อมกับทำหน้าเหยเก

"ครูเล่าได้แล้วครับเดี๋ยวจะหมดคาบเอานะ"

"โอเคๆ"

เรื่องราวเริ่มขึ้นเมื่อวัน ที่พระจันทร์สีเลือด.. ท้องฟ้าสีแดงน่ากลัว

 วันนั้นฉันลาพักร้อน3วัน ฉันเดินทางไปที่ชนบทแห่งหนึ่ง เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ในตอนนั้นเป็นฤดูหนาว หิมะปกคลุมทั่วผืนป่าและถนน ฉันเดินทางไปยังหมู่บ้าน  paradis ที่แปลว่าสวรรค์ พี่สาวได้มาเป็นหมอประจำอยู่ที่นี่ หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญติดกับป่าและทะเลสาบ ดูโดยรวมก็เป็นสถานที่ที่น่าอยู่ที่หนึ่ง ทั้งสงบเป็นกันเอง

"อ่าวไงพ่อหนุ่ม"

 หญิงชราคนดังกล่าวทักทาย

"สวัสดีครับ"

"มาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

"ผมแวะมาหาพี่สาวครับ"

"อ้าวงั้นหรอ..อืม?"

หญิงชราทำท่าทางครุ่นคิด

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับพี่คงรอผมอยู่"

"อ๋อจ๊ะๆ"

ที่นี้บรรยากาศก็ดีมากฤดูร้อนก็จะมีลมเย็นๆพัดผ่านเป็นบรรยากาศที่ทำให้ชวนออกจากบ้านมาก

ในตอนนี้ผมเดินมาถึงบ้านพักของพี่สาว 

ก็อก ก็อก ก็อก!

ผมเคาะประตูเรียกพี่สาวอยู่หลายครั้ง 

"พี่ครับ!? พี่! ผมเอง  "

แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย 

"ไม่อยู่หรอ?"

ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เมื่อผมรู้ว่าประตูไม่ได้ล็อคผมก็เลยรู้สึกแปลกใจเพราะพี่สาวของเธอไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไรเธอมักจะล็อคประตูไว้อยู่เสมอ 

"พี่ครับ! อยู่ข้างบนรึป่าว?"

เมื่อผมเดินเข้ามาในบ้านทุกอย่างในบ้านดูปกติดีผมจึงเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของบ้าน ก็ผมเดินเข้าไปผมก็เห็นหยากไย่อยู่ทั่วห้อง

และยังมีฝุ่นเขรอะเต็มห้องเหมือนไม่มีใครอยู่มานานทั้งๆที่ชั้นล่างก็ดูสะอาดเอี่ยม แต่ห้องนอนกลับมีแต่ฝุ่นเหมือนไม่ได้ใช้งาน

"อือหืมม ทำไมฝุ่นเยอะขนาดนี้เนี้ย"

แต่ผมสังเกตเห็นว่าลมพัดหิมะมากองอยู่ตรงหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้

"เปิดหน้าต่างทิ้งไว้? ปกติพี่ไม่เปิดทิ้งไว้นี้นา.."

ผมจึงตัดสินใจเดินไปดูแล้วชะโงกหน้าออกไป

 อยู่ๆท้องฟ้าก็เริ่มมืดทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลา 15:00 นท้องฟ้าเริ่มมืดสนิทผมเริ่มไม่สบายใจจึงตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง เพื่อที่จะไปปิดประตูในขณะนี้ผมเดินไปถึงหน้าประตูผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างข้างนอกท้องฟ้าเริ่มเป็นสีแดง 

"อะไรวะ?"

เมื่อผมเดินออกมาด้านนอกผมก็เห็นว่าผู้คนด้านนอกตอนนี้ต่างพากันเข้าบ้านปิดประตูและเงียบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทุกคนยังครื้นเครงและหัวเราะ 

"เกิดบ้าอะไรขึ้น? ทำไมมันแปลกๆ"

ในขณะนั้นเองก็มีเงาของนกบินผ่านไป จาก1ตัว 2ตัว 3ตัว แล้วก็บินมาเป็นฝูงเหมือนหนีอะไรสักอย่าง

"เห้ย! ตกใจหมด อยู่ๆก็บินมาเป็นฝูง น่ากลัวชะมัด แล้วมันหนีอะไรมา?"

" เห้ย! บ้าเอ้ย! ตัวไรวะนั้น!"

 แต่คำตอบมันก็ไม่รอให้ผมคิด ในขณะที่ผมเห็นสิ่งผิดปกติจากนกแล้วคำตอบมันก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า สิ่งนั้นมันทำให้ผมคิดว่าผมต้องหนีในขณะที่ผมตัดสินใจจะเข้าบ้านประตูก็ปิดสนิท

ปึง! ปึง! ปึง!

"ทำไมไม่เปิดวะ! เปิดดิ!!"

ผมพยายามทุบและเปิดประตูอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผลสิ่งนั้นมันใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆผมจึงตัดสินใจวิ่งหนี

"ช่วยด้วยครับ! ช่วยด้วย! เปิดประตูให้ผมที!"

ไม่ว่าจะผมจะไปเคาะประตูหลังไหนก็เขาก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดให้เลยภายในบ้านเงียบกริบราวกับไม่มีคนอยู่ และสิ่งนั้นก็คืบคลานเข้ามาเรื่อยๆจึงค่อยๆหลบไปตามมุมต่างๆ

"แม่งเอ้ย กูต้องมาเจออะไรวะ! แล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกอะไรเลยวะเนี้ย!"

แต่เมื่อผมคิดว่าผมหลบอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้เพราะมันทั้งเล็กและไม่มีที่ให้ซ่อนตัวและ สิ่งนั้นก็

คืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆผมจึงตัดสินใจวิ่งหนีเข้าป่า

 ในตอนแรกดูเหมือนผมจะหนีพ้นแต่เปล่าเลย

"อ้ากกกกกก!!!!!!!"

.

.

.

.

.

.

ของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก

ขอต้อนรับ สู่เผ่าพันธุ์นักล่า

.

เผยแพร่เมื่อวันที่19 เมษายน 2567

19/4/24