คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เดินทางถึงเมือง MT รีไรท์
อนแรเธอะลารถไป่วยเพื่อนแล้วแ่ถูนิหน่อยโบมือไม่ให้ลมาารถึ้อรอทั้สอนอยู่บนรถนทั้สอรอน้ำมันเสร็
“เหนื่อยนิหน่อย”
นิหน่อยบอ
“็ไม่มาเท่าไหร่”
นายอบยิ้มๆ
นิหน่อยบอนายว่าอย่าเพิ่ออรถินอะไรสันิ่อนออเินทา เธอนำนมปัับนมออมาให้ทุนิน นายินเยอะที่สุเพราะน่าะไม่ไ้ินอะไรมาหลายวันแล้วนอาน้ำ
“อโทษนะนิหน่อยเราินเยอะเลย”
นายบอ้วยวามรู้สึผิ
“ไม่เป็นไรเสบียอพวเรายัมีอีเยอะ เอาไว้เรา่อยไปหาุนเสบียอีถ้าถึเมือใหม่ ินันให้เ็มที่เลย”
นิหน่อยบอเพื่อนร่วมทาทั้สอน ทุนยิ้มให้ัน เมื่อินเสร็็รีบออเินทาัน่อ
ารเินทาอทั้สามนไร้อุปสรรเพราะอมบี้ไม่อบแสแมันึไม่ออมาใน่วเวลานี้
“อีไลหรือเปล่าะถึเมือ MT”
นิหน่อยถามนาย
“อีไม่ไลมาแล้วนิหน่อย”
นายอบ
“ที่นิหน่อยถามเพราะว่าำลัิว่าเราะหาที่พััน่อนหรือะไปหาที่พัในเมือ MT เลยทีเียว”
นิหน่อยอธิบาย
“นายิว่าไปหาที่พัในเมือ MT ่อนีว่าเพราะอีไม่ถึ 40 นาที็ะถึเมือแล้ว”
นายบอนิหน่อย เมื่อนิหน่อยพยัหน้าให้นายนายึับรถ่อไปโยไม่หยุพัที่ใ
ในระหว่าทานิหน่อยทำารรวสอบสถานะอัวเอ
‘สถานะ’
ื่อ นิหน่อย อายุ 17 ปี ระับ/เลเวล 5
เพศ หิ มนุษย์
ทัษะ – ารใ้มี / ลูไฟ / รวสอบ / ายาเหล็ / โล่เหล็
อุปร์ – มีเี้ยวพยั์
พลัาน 100%
หินอัพเร – 7
ภาริหลั - ัั้ทีมสัหารอมบี้ ำนวน 5 น
อราวัล - ทัษะาร่อสู้ทุแน ระยะเวลา 2 อาทิย์
บทลโทษ – าย
ภาริรอ - สามารถเอาัวรอโยไม่ายเป็นเวลา 3 วัน
อราวัล - ทัษะารทำอาหาร
นิหน่อยแล้หลับา เมื่อเธอเห็นว่าหินอัพเรอัวเอมีอยู่ 7 ิ้นึทำารยืนยันใ้ทันที เธอเยลอใ้อัพเรัวเอแล้วึรู้ว่ามันไม่ไ้มีผลอะไรับร่าายนอาวามรู้สึอุ่นๆและวามแ็แร่ที่เพิ่มมาึ้น แ่นอื่นเธอไม่แน่ใว่าะเป็นเหมือนเธอหรือเปล่า เี๋ยว่อยให้นายทสอบู เธอรู้สึีับพลัที่ไ้รับ นิหน่อยทำารูสถานะอัวเออีรั้เพื่อูว่าระับหรือเลเวลอัวเอะเพิ่มึ้นี่เลเวล
‘สถานะ’
ื่อ นิหน่อย อายุ 17 ปี ระับ/เลเวล 11
เพศ หิ มนุษย์
ทัษะ – ารใ้มี / ลูไฟ / รวสอบ / ายาเหล็ / โล่เหล็
อุปร์ – มีเี้ยวพยั์
พลัาน 100%
หินอัพเร – ไม่มี
ภาริหลั - ัั้ทีมสัหารอมบี้ ำนวน 5 น
อราวัล - ทัษะาร่อสู้ทุแน ระยะเวลา 2 อาทิย์
บทลโทษ – าย
ภาริรอ - สามารถเอาัวรอโยไม่ายเป็นเวลา 3 วัน
อราวัล - ทัษะารทำอาหาร
บทลโทษ - ยึทัษะืน 1 ทัษะ (เลือไ้)
นิหน่อยยิ้มเมื่อเห็นว่าระับอัวเอเพิ่มึ้นมาถึ 6 เลเวล เธอนำน้ำผลไม้และนมปัออมาให้เพื่อนใหม่ทั้สอนไ้ินระหว่าทา ทุนเินทา้วยวามผ่อนลายมาึ้น นิหน่อยถือว่าเป็นหัวหน้าลุ่มที่ีเพราะเธอูแลน้ำเพรและนายเป็นอย่าีึทำให้ทั้สอยอมรับและยย่อนิหน่อย้วยใริ
“อบุรับหัวหน้า”
นายพูับนิหน่อย นิหน่อยะัเมื่อไ้ยินนายเรียัวเอว่าหัวหน้า
“นั่นสินาย เราวระเรียนิหน่อยว่าหัวหน้าเพราะนิหน่อยเป็นหัวหน้าลุ่มอพวเรา อบุนะะหัวหน้า”
นิหน่อยหน้าแเมื่อไ้ยินน้ำเพรพู
“พวเธอไม่เห็นำเป็น้อเรียหัวหน้าเลยเรียื่อเราเหมือนเิม็ไ้”
นิหน่อยบอ พอเธอพูออไปแบบนั้นทั้สอ็ยืนยันว่าะเรียเธอว่าหัวหน้าให้ไ้อยู่ี
“โอเเอาามวาม้อารอพวเธอ็แล้วัน”
นิหน่อยเมื่อห้ามไม่ไ้ึยอมให้ทัู้่เรียัวเอว่าหัวหน้า ทั้หมนัุ่ยันในรถอย่าผ่อนลาย
“หัวหน้าอนนี้เราถึเมือ MT แล้ว”
นายบอ
“นายเี๋ยวนายเอารถไปอที่ปลอภัย่อนนะ”
นิหน่อยบอเธออธิบายว่าพวเราะลารถและเ็บรถันนี้เ้าไปในมิิอเธอ ทุนเ้าใึ่วยันหาบริเวทีู่แล้วปลอภัยและไม่มีใร ำว่าไม่มีใรในที่นี้็ือไม่มีผู้รอีวิและไม่มีอมบี้อยู่นั่นเอ
นายมอไปรอบๆและเห็นบริเว้าหลัึแห่หนึ่ไม่มีใรอยู่รนั้นึรีบับรถเ้าไปทันที เมื่อเาอรถและให้ทุน่วยสัเพบว่าไม่มีใรริๆทั้สามนึเินลมาารถ นิหน่อยทำารเ็บรถิ๊ปเ้าไปในมิิอัวเอ้วยวามรวเร็ว
“ไปันเถอะหาที่พััน่อนืนนี้”
นิหน่อยบอ วันนี้ทั้วันทุนเหนื่อยับารเินทามามาแล้วโยเพาะนับรถอย่านาย นาัวเธอเอนั่อยู่บนรถเยๆยัรู้สึเพลียเลย
อนนี้ใล้เย็นแล้วึเห็นว่ามีพวอมบี้ออมา้านอบ้าแล้ว
“ทุนระวััว้วย”
นิหน่อยบอ
“รับทราบหัวหน้า”
นายับน้ำเพรอบนิหน่อยพร้อมัน ทัู้่เินามนิหน่อยไป พวเาทั้สอน็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมถึไ้รู้สึไว้ในิหน่อย มันเหมือนมีอะไรบาอย่าในใบอให้พวเาสามารถเื่อใและวาใหัวหน้าลุ่มนนี้ไ้ ถึนิหน่อยะบอทั้สอว่ามีแ่พลัมิิ แ่้วยวามสามารถหลายๆอย่าที่พวเาสัเเห็นพบว่านิหน่อยมีวามสามารถหลาย้านเลยไม่ว่าะเป็นเรื่ออาร่อสู้หรือารสัเสถานาร์รอบ้าไ้เป็นอย่าี
“เอาเป็นบ้านหลันี้็แล้วัน”
นิหน่อยบอ เธอมอสำรวไปรอบๆบ้าน บ้านหลันี้ไม่มีใรอยู่แล้ว บ้านที่ทุนเห็นเป็นบ้านนาลา ประูบ้านและ้าวอเรื่อใ้่าๆ็ูไม่เสียหายมาเท่าไหร่ ทั้สามเินเ้าไปในบ้านพร้อมัน
“เราแยันสำรวีหรือเปล่า ไม่้อห่วบ้านหลันี้ปลอภัยไม่มีใรอยู่แน่นอน”
นิหน่อยบอทั้สอเพื่อวามมั่นใอีรั้ ทั้สามนพยัหน้าให้ันและเินแยย้ายันไปูามห้อ่าๆ
“หัวหน้ารับมีห้อนอน 2 ห้อที่ยัใ้านไ้อยู่รับ”
นายลับมารายานนิหน่อย นิหน่อยพยัหน้ารับรู้ สัพัน้ำเพรเินเ้ามาและบอว่าอุปร์ในห้อรัวยัมีสภาพีมา เธอให้นิหน่อยเ็บเ้ามิิให้หม
“ั้นเราไปเอาอเ้ามิิ่อน แล้วนายอย่าลืมหาเสื้อผ้าใหม่้วยเพราะในมิิอนิหน่อยมีแ่เสื้อผ้าผู้หิที่น้ำเพรสามารถใ้ไ้นเียว”
“เ้าใแล้วรับหัวหน้า”
นายบอนิหน่อย
นิหน่อยเ้าไปห้อรัว่อนเป็นอันับแร เธอเ็บทุอย่าที่สามารถใ้านไ้ เธอบอให้นายูอ่าๆถ้าอิ้นไหนสามารถนำไปประิษ์ไ้็ให้รีบบอ เธอะเ็บเอาไว้ให้
“หัวหน้ารับมาทานี้หน่อย ผมะอให้หัวหน้าเอาเสื้อผ้าผู้ายเ็บไว้ในมิิให้หน่อยรับ”
นายบอนิหน่อย้วยน้ำเสียสุภาพ นิหน่อยถึะรู้สึแปลๆที่อยู่ๆมีนมาพูับเธอแบบนี้แ่เธอ็เ้าใว่านายยย่อให้เธอเป็นหัวหน้าลุ่มาใริึพูับเธอแบบนี้
“แ่นี้พอแล้วใ่ไหมนาย”
นิหน่อยถาม นายพยัหน้าให้นิหน่อย ลืมบอไปว่านาย็อายุเท่าับเธอและน้ำเพร ทั้สามึพูุยันไ้อย่าสนิทสนมเพราะอายุเท่าัน
“หัวหน้าะมาทานี้หน่อย่ะ ทานี้็มีุผู้หิอยู่เยอะแยะเลย่ะ เราเ็บเ้ามิิันเถอะ”
น้ำเพรเรียนิหน่อย
“โอเไ้เลย”
นิหน่อยอบน้ำเพรและเินามหลัน้ำเพรไปโย้านหลัสุเป็นนายที่เินามเ้ามา
“บ้านหลันี้น่าะมีานะพอสมวรเสื้อผ้าพวนี้เป็นอแบรน์ทั้หมเลย”
นิหน่อยบอในระหว่าที่เธอเ็บเสื้อผ้าเ้าไปในมิิ
“เี๋ยวพรุ่นี้เรา้อไปหาห้าสรรพสิน้าอเมือนี้่อนเพื่อูพว้าวอเรื่อใ้รวมไปถึเสบีย หาเราไ้ที่พัถาวรหรือานทัพอเราแล้วเราะไ้นำอพวนั้นออมาใ้ประโยน์ไ้”
นิหน่อยบอลูทีมทั้สอน
“รับทราบรับ/รับทราบ่ะ”
นิหน่อยยิ้มพร้อมส่ายหัวที่เห็นทั้สอนอบเธออย่าริั เธออยาะบอว่าไม่้อริัับำพูอเธอมานานั้น็ไ้แ่ห้ามทั้สอนไม่ไ้ึเียบและไม่พูอะไรออไป
“ืนนี้นายพัอีห้อหนึ่็แล้วัน ส่วนนิหน่อยับน้ำะนอน้วยัน หามีอะไรเรียไ้เลยนะ”
นิหน่อยบอนาย
“ไ้รับหัวหน้า ฝันีรับ”
นายบอพร้อมหันหลัเินเ้าห้อนอนที่แบ่ันเอาไว้่อนหน้านี้
“ไปันเถอะน้ำ”
นิหน่อยบอ ทั้สอเินเ้าห้อนอนอีห้อหนึ่ เธอบอนายไปแล้วว่าถ้าห้อน้ำยัสามารถใ้ไ้็อาบน้ำไ้เลย แ่้อ่อยๆอาบ ห้ามเสียัมาเพราะเธอไม่มั่นใว่าอมบี้แถวนี้อนลาืนะมีำนวนเยอะหรือเปล่า และเธอไม่รู้ว่าอมบี้อเมือนี้มีลัษะอย่าไรเธอึปลอภัยไว้่อน
รีไรท์
ความคิดเห็น