คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ช่วยเหลือบุรุษ ภารกิจฉุกเฉิน รีไรท์
วันนี้เป็นวันที่สอที่ลุ่มอนิหน่อยอาศัยอยู่ในอาารแห่นี้ สรุปแล้วนิหน่อยเลือที่นี่เป็นานทัพอลุ่ม
“หัวหน้ารับ”
ริวเรียนิหน่อย
“ว่ายัไะพี่ริว”
นิหน่อยถามริว เธอิว่าริวน่าะมาถามเธอเรื่อเสบีย
“อนนี้พี่ับนายเราัห้อเสบียเสร็เรียบร้อยแล้ว พี่ะถามหัวหน้าว่าะเริ่มัั้นวาอเลยหรือเปล่ารับ”
ริวถามนิหน่อย อนนี้ริวับแมนเรียแทนัวเอว่าพี่เพราะนิหน่อยไม่อบให้ทั้สอนเรียแทนัวเอว่าผม มันูเป็นทาารมานเินไป
“ัเลย็ไ้่ะ ”
นิหน่อยบอ เธอเินนำหน้าริวไปทาห้อเ็บเสบียอานทัพ เธอะเอาเสบียที่อยู่ใน่อเ็บอออมาเรียไว้้านอบาส่วนเนื่อา่อไปริวับนายะทำหน้าที่เป็นพ่อรัวหรือทำอาหารให้ับทุนไ้ทาน
“หัวหน้า ไม่นึเลยว่าเสบียอเราะเยอะนานี้”
นายพูับนิหน่อย้วยวามื่นเ้น อนแรเาแอบัวลใว่าเสบียอลุ่มะเหลือน้อยหรือาแลนหรือเปล่า
“มีเยอะอยู่่ะ อันนี้นิหน่อยยัเอาออมาไม่หมนะะ”
นิหน่อยบอพร้อมยิ้มให้เล็น้อย เธอฝาให้ทั้สอเป็นนัารรนี้่อเพราะเธอะไปูน้ำเพรับูนที่อนนี้ำลััารเรื่อที่พัอยู่
“น้ำ ูน เป็นไบ้า”
นิหน่อยเรีย เธอเห็นทั้สอนำลันำเอาผ้าปูที่นอนออมาาแ
“เรียบร้อยี่ะหัวหน้า”
น้ำเพรอบ เธอับูนนำผ้าปูเีย ที่นอนที่นิหน่อยเยเ็บเอาไว้ออมาาแให้หอม
นิหน่อยมอวามเรียบร้อยรหน้าอย่าพอใ ทีมอเธอ่อน้าทำานเ้าันไ้ี เธอให้ำลัใน้ำเพรับูน่อนไปหาแมน่อ
“พี่แมนะ”
นิหน่อยเรีย
“หัวหน้า”
แมนหันมาพร้อมเรียนิหน่อย
“รนี้ถึไหนแล้วะ มีอะไรให้นิหน่อย่วยหรือเปล่าะ”
นิหน่อยถาม แมนเป็นรอหัวหน้าทีมที่สุยอมาในวามรู้สึอนิหน่อย
“ไม่เป็นไรทานี้พี่นเียว็พอแล้ว”
แมนบอ
นิหน่อยยืนูแมนทำรั้วใหม่รอบานทัพ เธอะ่วยแมน็ไม่ยอมให้่วย ไม่น่าเื่อว่าพละำลัอแมนะเยอะนานี้
“ั้นนิหน่อยนั่ให้ำลัใรนี้็แล้วัน่ะ”
นิหน่อยบอแมน เธอนั่มอแมนทำานอย่ายันันแ็
‘สถานะ’
ื่อ นิหน่อย อายุ 17 ปี ระับ/เลเวล 12
เพศ หิ มนุษย์
ทัษะ – ารใ้มี / ลูไฟ / รวสอบ / ายาเหล็ / โล่เหล็ / าร่อสู้ทุแน / ารทำอาหาร
อุปร์ – มีเี้ยวพยั์
พลัาน 100%
หินอัพเร –
ภาริหลั -
ภาริรอ -
นิหน่อยไม่มีอะไรทำึเรียู่าสถานะอนเอ หลัาที่เธอไ้านทัพแล้วเธอไ้ทำารอัพเรัวเอโยใ้หินอัพเรทั้หมที่เหลืออยู่ ันั้นอนนี้เธอึมีระับหรือเลเวลอยู่ที่ 12 อีทั้เธอยัสามารถใ้ีวิรอในระยะเวลา 3 วันเธอึไ้รับทัษะารทำอาหารมา
“วันนี้นิหน่อยะไป่วยพี่ริวับนายทำอาหารหน่อยนะะพี่แมน”
นิหน่อยบอเมื่อเวลาผ่านไป เธอเินลับเ้าไปในานทัพที่อนนี้ำลัปรับปรุันอยู่ เธอาว่าอีไม่เินหนึ่อาทิย์านทัพอเธอน่าะเสร็สมบูร์
“พี่ริว นาย”
นิหน่อยเรียทั้สอ เธอเินเ้ามาในห้อรัว
“อ้าว มีอะไรรับหัวหน้า”
พี่ริวถาม
“ไม่มีอะไร่ะ แ่นิหน่อยะมา่วยทำอาหาร”
นิหน่อยอบ ริวับนายมอหน้านิหน่อยเหมือนไม่ไว้ใ เาทั้สอนไม่เยเห็นนิหน่อยเ้ารัวเลยสัรั้ั้แ่อยู่้วยันมา
“อย่าทำหน้าแบบนี้ใส่นิหน่อยสิ่ะ นิหน่อยทำอาหารเป็นเหมือนันนะ”
นิหน่อยบอ ทัษะที่ระบบให้เธอมาเธอมั่นใเ็มหนึ่ร้อยเปอร์เ็น์ว่ามันทำให้เธอสามารถทำอาหารไ้อย่าแน่นอน
“็ไ้รับหัวหน้า”
นายเป็นนอบ
นิหน่อยยิ้มและ่วยทั้สอนเรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นวันนี้
“เย็นนี้เราลอันสัหน่อยีว่า วันนี้ทำอาหารให้เยอะหน่อย นิหน่อยอยาลอในโอาสที่พวเราสร้าานทัพันอย่าเป็นทาาร”
นิหน่อยบอ ริวับนายมอหน้าัน้วยวามแปลใแ่็ไม่ไ้พูอะไรออไป
เวลาผ่านไปริวับนายที่อนนี้ยืนอึ้อยู่ับารทำอาหารอนิหน่อย พวเาทั้สอนไม่ิว่านิหน่อยะทำอาหารเ่แบบนี้
“ทำไม่อนหน้านี้หัวหน้าไม่เยทำอาหารให้พวเราเห็นเลย?”
นายถาม
“็แบบว่าวันนี้อยาทำ นิหน่อยะทำอาหารอนที่มีอารม์อยาทำเท่านั้น่ะ”
นิหน่อยอบแบบเอาัวรอไป่อน ถ้าหาเธอบอนอื่นว่าเธอทำไ้เพราะทัษะที่ไ้มาทุนอาะใไปมาว่านี้ ทุวันนี้เธอยัเ็บไพ่ายอัวเอเอาไว้อีหลายใบ
“มันอร่อยมา”
ริวบอนิหน่อยเมื่อไ้ิมอาหารที่นิหน่อยปรุ
“เรายออไปั้โ๊ะันีว่า่ะ”
นิหน่อยยิ้มรับำม เธอบอให้ทั้สอ่วยันยอาหารออไปรอสมาิลุ่มนอื่นๆมา
ห้ออาหารอานทัพ
“ว้าว ทำไมวันนี้อาหารเยอะแบบนี้ะหัวหน้า”
น้ำเพรถาม เธอมออาหารรหน้าที่มีปริมาเยอะมาว่าทุวัน้วยวามสสัย
“ทุนวันนี้เรามาลอันเนื่อในโอาสที่พวเราทุนมีานทัพอย่าเป็นทาารันีว่า”
นิหน่อยประาศ หลัาที่เธอไ้มีทีมเป็นอัวเอเธอ็พูไ้เยอะึ้น แ่หาเป็นนที่เธอไม่รู้ัหรือเธอยัไม่ไว้ใเธอ็ะลับมาสู่โหมเิมอัวเอที่มอแล้วเหมือนเป็นนเยาไม่รู้สึับอะไร
“เย้ สุยอเลย่ะ”
ูนปรบมือเสียั วันนี้ทุน่าินอาหาร้วยันอย่ามีวามสุ ลูทีมอนิหน่อยทุนพูเป็นเสียเียวันว่านิหน่อยทำอาหารไ้อร่อยมา หามีอารม์ที่อยาะทำอาหารพวเาทั้หม็พร้อมที่ะรอิน
ลาึ
“ทุน”
นิหน่อยเรียรวมัว เธอรู้ว่าทุนรู้สึัวันหมแล้วเนื่อาเสีย้านอเหมือนมีาร่อสู้เิึ้น เธอให้ระบบเทพสัหารอเธอรวสอบบริเวโยรอบอานทัพพบว่าอนนี้มีอมบี้อยู่พอสมวร
“หัวหน้าะเิอะไรึ้นะ”
น้ำเพรถามออมา้วยน้ำเสียที่เป็นัวล
“้านอมีอมบี้ำลัเินทามายัานทัพอเรา นิหน่อย็ไม่รู้เหมือนันว่าเป็นเพราะอะไรพวมันถึมา พวเรา้อออไปัารให้เรียบร้อย”
นิหน่อยบอ เธอมอสมาิทีมอัวเออย่าัสินใ
“พี่แมน พี่ริว นาย ทั้สามนออไปับนิหน่อย”
นิหน่อยบอ เธอหันไปบอน้ำเพรับูน่อว่า
“ทั้สอเฝ้าานอเรานะ ไม่้อเป็นห่ว อยู่ที่นี่็ระวััวัน้วย ถ้าใรเรียอย่าเปิรับนอาพวเรา”
ทุนพยัหน้ารับทราบ
“นายไปับนิหน่อยนะะ พี่ริวไปับพี่แมน”
นิหน่อยแบ่ทีมออเป็นสอทีม อนที่เธอำลัะพู่อมี้อวามแสออมารหน้าอเธอ่อน
ภาริุเิน - ่วยเหลือบุรุษ ำนวน 2 น
อราวัล - าบวายุลั่
บทลโทษ - านทัพถูทำลาย
นิหน่อยมอ้อวามรหน้า้วยวามใ ารที่ะให้เธอ่วยเหลือผู้ายสอนมันไม่น่าใเท่าับหาทำภาริไม่สำเร็านทัพอเธอะถูทำลาย เธอะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ไ้
“พี่แมน พี่ริว นาย หาเิอะไรึ้นหรือมีนที่รอีวิอยู่ให้พวเรา่วยเหลือเาเอาไว้่อนนะะ”
นิหน่อยสั่ลูทีม ทุนพยัหน้าอย่าเ้าใ พวเาไม่สสัยที่นิหน่อยสั่แบบนี้เพราะเ้าใว่านิหน่อย่วยเหลือนที่อยู่ในสถานาร์อันรายแบบนี้ทุน
“ั้นแยนะะ หามีอะไรให้เรียผ่านวิทยุนะะ”
นิหน่อยบอ วิทยุที่ว่าเป็นสิ่ประิษ์ิ้นโบว์แอนาย มันสามารถใ้านไ้เป็นอย่าี แ่มี้อเสียือหาอยู่ไลันเินสิบิโลเมระไม่สามารถส่สัาหาันไ้
“รับ”
ทุนอบนิหน่อยพร้อมัน
“ไหวหรือเปล่าวะนนท์”
ไนท์ถามเพื่อนสนิทที่อนนี้สภาพแทบูไม่ไ้ ทั้สอไ้ียา้านเื้อไวรัสออมบี้แล้วึไม่ลายเป็นอมบี้เมื่อถูพวมันัหรือโมี ารที่มียาปิีวนะหรือยา้านเื้อยัเป็นวามลับออทัพอยู่ ันั้นไม่แปลที่บุลภายนอะไม่รู้เรื่อนี้ ปัุบันรับาลวบรวมระหว่าทหารับำรวเรียบร้อยแล้ว
สอผู้อหนุ่มพาันหลบอมบี้อยู่หลัึแห่หนึ่ พวเาทั้สอนไม่แน่ใว่าออมาไลาานทัพอัวเอมาน้อยแ่ไหน รู้เพียว่ามุ่หน้ามาทาทิศใ้เรื่อยๆ
“ไนท์มึิว่าเรื่อนี้มันแปลๆหรือเปล่า”
นนท์ถามอย่าั้้อสัเ ารที่พวเาไ้มาประำารอยู่ที่เมือนี้มันมีอะไรหลายอย่าที่ไม่่อยสมเหุสมผล นนท์ิ ไนท์เอ็ิเหมือนนนท์ ำแหน่แ่ผู้ออพวเาทั้สอนไม่น่าะไ้มาวบุมูแลานทัพนาให่แบบนี้?
“อย่าเพิ่ิอะไรเลยวะนนท์ เอาีวิรอาอมบี้ให้ไ้่อนืนนี้”
ไนท์พูเหมือนำแ่เาไม่ไ้ำเลย สอเพื่อนี้มอสบาันอย่าเ้าใ
“ทุน่ะ”
นิหน่อยรีบเรียสมาิทีม่อนที่ะแยย้าย เมื่อรู่ระบบอเธอแ้ำแหน่ภาริุเินที่เธอ้อไป่วยเหลือ
“หัวหน้ามีอะไรหรือเปล่ารับ”
นายถาม้วยวามสสัย
“นิหน่อยว่าเราไม่้อแยันแล้ว่ะ ามนิหน่อยมาทานี้่ะ”
นิหน่อยไม่อธิบายให้มาวาม เธอเินนำหน้าทุนไปในทิศที่ระบบอเธอไ้บอำแหน่เอาไว้
รีไรท์
ความคิดเห็น