คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ลมหนาวเชฟสาวอนาคตไกล
“เฟะ ลู้าโ๊ะวีไอพีอยาเิเฟไปุย้วย่ะ”
ลมหนาวไ้ยินลูน้อบอ็รอาึ้นมอบนอย่าเบื่อหน่าย ที่นี่มีแ่พวมีเินแ่ไม่มีสมอ ิแ่ะหาสาว ๆไปบริาร นพวนี้ิอะไรันอยู่นะ ลมหนาวิในใ
“บอไปว่าันไม่ว่า ำลัทำอาหารอยู่”
ลมหนาวบออย่าไม่แยแส
ลมหนาวสาวสวยหุ่นี ีรีเฟสาวอนาไล เธอไ้มีโอาสไปออรายารัหลายรายาร ันั้นพวที่เยเห็นเธอผ่านรายารัแล้วถูใ็อบมาามื้อเธอที่โรแรมหรูระับห้าาวที่ลมหนาวทำานอยู่ ลมหนาว่อน้าเบื่อหน่ายับเรื่อพวนี้ เธอใ้ีวินเียวมาโยลอ แม่ับพ่ออเธอายไปเมื่อสามปีที่แล้ว้วยอุบัิเหุทารถยน์ ยัีที่พวท่านไ้ทิ้สมบัิให้เธอเอาไว้ใ้อย่ามามาย ลมหนาวใ้สมบัิเหล่านั้นไปับวามฝันอัวเอ ที่ว่าเธอนั้นอยาะเป็นเฟาวรุ่อันับ้น ๆอประเทศ
วันนี้วามฝันอลมหนาวสำเร็แล้วในวัยยี่สิบเ้าปี นิสัยส่วนัวอลมหนาว เธอเป็นนอบ่วยเหลือนเป็นีวิิใ เป็นนใบุ อบทำบุทำทาน มสััวยุสััว็ไม่เย่า เธอใ้ีวิอยู่บนวามเรียบ่าย เป็นนไม่ยึิับอะไร ีวิไม่ิหรู ถึแม้ว่าอนนี้เธอะมีเินเ็บหลัหลายล้านแล้ว็าม แ่เธอ็ยัทำัวเหมือนเิม
“ออ!!!!”
เสียออสัาเือนไฟไหม้ัึ้นภายในโรแรมห้าาวสุหรู
“เิอะไรึ้น”
เสียอลมหนาวพูับัวเอ อนนี้ไม่มีใรสนใใรอีแล้ว ทุน่าิ้นรนเอาัวเอให้รอ่อน ลมหนาวรีบวิ่ไป้านหน้าอย่าื่นระหน เธอไ้ยินเสียระเบิเป็นรั้สุท้าย่อนสิอเธอะมืับล
ระบบฝึฝน 100 เท่าำลัทำาริั้ ำลัพาโฮส์ไปยัาวหมายเลที่ 17
ทำาริั้ 1 2 3 4 …….% ………….100% ิั้เสร็สมบูร์
ยินี้อนรับท่านเ้าสู่าวหมายเลที่ 17
ทำาริั้้อมูลพื้นาน - ้อมูลลับ
ทำาริั้่อเ็บอำนวน 9999 ่อ
ทำาริั้สิลพิเศษ หยั่รู้อนา
ทำาริั้ระบบฝึฝน 100 เท่า (ระับำนาน)
ลมหนาวพยุร่าอัวเอลุึ้นนั่ เธอปวที่ศีรษะนแทบะระเบิ
“อ้า!!!”
เสียร้อ้วยวามเ็บปวอลมหนาวั่ลั่นป่าที่เธอไม่รู้ั ที่นี่ที่ไหนัน?
“แฮ่ แฮ่”
เสียหอบหายใอลมหนาวัึ้นอย่า่อเนื่อ เธอรู้สึเหนื่อยมา
“ที่นี่ที่ไหน?”
ลมหนาวมอไปรอบ ๆอย่าสำรว อนนี้เธอนอนอยู่ลาป่า ยัีที่เวลานี้ยัมีแสสว่าให้เธอพอไ้เห็นสิ่รอบ้า เธอั้สิและเรียบเรียวามิที่อยู่ภายในหัวอัวเอ
โลที่เธออยู่อนนี้เป็นโลอนา ื่อาวที่เธออยู่ือาวหมายเลที่ 17 โลนี้เป็นโลที่ทุน่ามีพลัหรือเรียันว่าโลออมยุทธ์
“มันะแฟนาีเินไปหรือเปล่า?”
ลมหนาวถามัวเอ เธอลุึ้นอย่ายาลำบา เธอมอไปบนท้อฟ้า ไม่ว่าอะไร็ามที่ส่เธอมาที่นี่
‘อบุมา่ะ’
ลมหนาวิในใ เธอะใ้ีวิ่อานี้ให้ีที่สุ ลมหนาวเป็นประเภทที่ปล่อยวาทุอย่าไ้อย่ารวเร็ว เธอไม่ยึิับอะไรเลย ะให้เธอยึิับอะไร เพราะีวิอเธอไม่มีใรเลย ไม่แปลที่เธอะปรับัวไ้ภายในระยะเวลาไม่ถึหนึ่ั่วโม
สถานที่แห่หนึ่
“ยายเ่า เ้าไม่เสียายบะที่นเอไ้บำเพ็เพียรมาหลายร้อยปีหรือ”
เสียายราถามึ้นท่ามลาวามเียบ
“้าไม่เสียาย”
เสียอหิราอบลับอย่ามั่น ารที่นาส่ให้หิสาวผู้นั้นไปยัโลอนาือาร่วยเหลืออนา นาไม่สามารถให้ผู้ที่เย่วยีวิอนาเอาไว้บีวิอย่าอนาถเ่นนั้นไ้ นายอมเสียบะที่บำเพ็เพียรเอาไว้ถึสามร้อยปี้วยัน เพื่อส่ลมหนาวไปยัที่นั่น นาไ้มอบอวิเศษให้ลมหนาวิัวไป้วย นาหวัว่าลมหนาวะสามารถใ้านมันไ้ นาอให้ลมหนาวมีีวิรอนถึวาระสุท้ายอีวิ นา่วยไ้เพียเท่านี้
“้าอให้เ้าโี”
เสียอหิราัแล้ว็เียบหายไป
รั้หนึ่ลมหนาวไ้่วยเหลือแมวำัวหนึ่เอาไว้ แมวำัวนี้น่าเลียน่าลัว่อผู้พบเห็น มันอัปลัษ์เสียนทุน้อไล่ให้มันไปไลาสายา ลมหนาวที่เห็นแมวำถูไล่และถูทุบีอย่าทารุ็รู้สึสสาร เธอเ็บมันมาเลี้ยและูแลมันเป็นอย่าี ลมหนาวรัมันมาเพราะมันถือว่ามันเป็นเพื่อนนสำัอเธอ แมวำที่ว่า็ือหิราที่อวยพรให้ับลมหนาว
ลมหนาว้มมอุอัวเอแล้วรู้สึไม่ิน อนนี้เธอใสุ่แนบเนื้อสีเทาเหมือนุไปท่ออวาศ ีหน่อยที่ว่าที่นี่ใ้ภาษาเหมือนโลเิมอเธอ เวลาที่ใ้เรีย็เรียเหมือนเิม เว้นแ่่าอเินที่่าาโลเิม ่าเินอที่นี่มีสุลเียวือ ลิบู ารใ้่ายเินอที่นี่่ายผ่านนาฬิาอัริยะหรือที่เรียว่า GC อนนี้ลมหนาวมีวามรู้อยู่เ็มหัว
ลมหนาวเื่อมั่นในัวเอว่า เฟสาวอนาไลอย่าเธอ้อสามารถเอาีวิรอาโลนี้ไ้แน่ อย่าน้อยเธอไม่อาย ถึอนนี้ไม่มีเิน แ่หาเธอหาวัถุิบมาทำอาหารไ้เธอ็สามารถมีีวิรอไ้แล้ว
“ว่าแ่ผัผลไม้หรือสัว์อโลนี้่าแ่าาที่ันรู้ั”
ลมหนาวพูพร้อมับมออย่าสำรว เธอมอ้อมูลอัวเอผ่าน GC เธอถอนหายใออมาอย่าโล่อที่ัวเธอไม่ไ้เป็นนเถื่อนอที่นี่ เธอมีัวนอยู่บนโลใบนี้ริ สิ่ที่่าออไป็ืออายุอเธอ อายุาโลเิมเธออายุ 29 ปี แ่มาโลนี้เธอลับมีอายุเพียแ่ 17 ปีเท่านั้น
‘็ีเหมือนัน เหมือนเราไ้ลับไปเป็นเ็อีรั้’
ลมหนาวิในใพร้อมรอยยิ้มอ่อน
ื่อ ลินินท์ ศรีรันา ื่อเล่น ลมหนาว
อายุ 17 ปี เพศ หิ
สิลิัวพิเศษ หยั่รู้อนา / ่อเ็บอ 9999 ่อ / ระบบฝึฝน 100 เท่า (ระับำนาน)
สิลทั่วไป - ไม่มี
สถานะ 60/100 (่าสถานะรวมอร่าาย 100 เ็มือสุภาพี)
“ระบบฝึฝน 100 เท่าเหรอ?”
ลมหนาวพู้วยวามสสัยที่นเอเห็น้อมูลรหน้า เธอ้อใอีรั้เมื่อไ้ยินเสียภายในหัวัึ้น
‘เปิระบบฝึฝน 100 เท่า สวัสีเ้านาย ๆ ๆ ๆ’
เสียโมโนโทนัึ้นอย่า่อเนื่อ
“หยุ ๆ ๆ ันปวหัว ระบบฝึฝน 100 เท่าืออะไร”
ลมหนาวถาม เธอยมือึ้นุมหัว เธอบอให้ระบบเลิเรียเธอว่าเ้านายไ้แล้ว เธอบอให้มันเรียื่ออเธอ็ือลมหนาว
‘รุาั้ื่อให้ระบบ’
เสียนับถอยหลั
10 9 8 7 …..
ลมหนาวมอัวเลที่นับถอยหลั้วยวามใ เธอิอะไรไม่ออึพูื่ออสัว์เลี้ยัวแรอเธอ
“มันนี่”
ลมหนาวอบเินเลยั้ื่อสัว์ัวแรว่ามันนี่ มันนี่ที่ว่า็ือแมวสีำที่เธอเ็บมันมาเลี้ยและูแลมันเป็นอย่าี
อบุสำหรับารั้ื่อ มันนี่ือระบบฝึฝน 100 เท่า ระบบะอยู่ับลมหนาวนว่าลมหนาวะหมอายุัยล ลมหนาวะไม่เหาอี่อไปหามีมันนี่อยู่
ลมหนาวรู้สึีใที่อย่าน้อยเธอ็ยัมีระบบเอาไว้ให้พูุย้วย เธอมอ้อวามรหน้าแล้วยิ้มออมา
“ยินีที่ไ้รู้ันะมันนี่ อฝาัว้วย”
ลมหนาวพูับระบบ
‘มันนี่แนะนำให้ลมหนาวพูในใับมันนี่ะีว่า’
ระบบแนะนำลมหนาวเนื่อาไม่อยาให้ลมหนาวูแปลประหลาในสายานอื่น
‘อบใมาที่แนะนำ’
ลมหนาวพูในใ
‘อนนี้เราอยู่บริเวไหนอาวหมายเลที่ 17’
ลมหนาวถามระบบ ระบบแสพิัที่ลมหนาวอยู่ทันที ลมหนาวูพิั็รู้แล้วว่าอนนี้เธออยู่ในป่า รอบ้าอเธอเป็นป่าทั้หม
‘้อารรับอวัมือใหม่หรือไม่?’
มันนี่ถามลมหนาว ลมหนาวาโ เธอีใมา โลเิมเธอเป็นผู้ที่ื่นอบเล่นเมออนไลน์เป็นีวิิใ โยเพาะเมเ็บเวล (เลเวล) หรือเมแนว RPG รวมไปถึเมปลูผั ทำอาหาร เธอเล่นหมเพื่อ่าเวลาที่แสนะเบื่อหน่ายให้ผ่านพ้นไปแ่ละวัน
“รับ”
ลมหนาวพูออเสียอย่าลืมัว
ยินี้วยท่านไ้รับอวัมือใหม่ มี (1) / ุ (2) / อาหารุเล็ (10) / ยารัษาโร (10) / น้ำื่ม (15) / เ็นท์ (1)
‘มันนี่ เินาโลเิมอันไม่ามมา้วยเหรอ’
ลมหนาวลอถามู เธอแ่เสียายที่ายไปโยไม่ไ้ใ้เินเ็บอัวเอเลยสับาทเียว
อแสวามยินี้วย ปลล็อเวสพิเศษ มีเินใน่อเ็บอำนวน 5,500,000 ลิบู
ลมหนาวอ้าปา้า้วยวามใ เวลา่อมาเธอ็ยิ้มว้าออมาอย่ามีวามสุ
“รอแล้วเรา”
ลมหนาวพูับัวเอ้วยวามีใ เธอมอามแผนที่ที่ระบบแสเอาไว้ หาเธอเินไปอีสอิโลรึ่็ะพบับหมู่บ้านเล็ ๆที่อยู่้านหน้า ลมหนาวไม่สนใที่ะสำรวอะไรในอนนี้ อันับแรเธอ้อหาที่พัให้ไ้เสีย่อน
‘มันนี่ ะไม่มีใรสสัยันใ่ไหมทีู่่ ๆัน็ทะลุมาที่นี่’
ลมหนาวถามระบบเพื่อวามมั่นใ เธอลัวว่าัวเอะไม่ปลอภัย
‘ลมหนาวไว้ใไ้ ที่นี่ไม่มีใรสามารถหา้อมูลอลมหนาวพบ’
ระบบบอและอธิบายให้ลมหนาวเ้าใว่าระบบไ้ทำารปรับปรุ้อมูลอลมหนาวให้เ้าับโลใบนี้เรียบร้อยแล้ว หาลมหนาวอยาอ่านประวัิอัวเอ็สามารถอ่านมันไ้
‘ลมหนาวะอ่านหรือไม่’
ระบบถาม
ลมหนาวบอว่าเธอยัไม่อ่านอนนี้ เธอรีบเินเท้าไปที่หมู่บ้าน้านหน้า่อนที่ะเสียเวลาไปมาว่านี้
“ในที่สุ็ถึสัที”
ลมหนาวพูับัวเอพร้อมหอบหายใ้วยวามเหนื่อย ีว่าโลเิมอเธอเธออบออำลัายเป็นประำ แ่พอมาอยู่ในร่านี้ลับเหนื่อย่ายว่าเิม สสัยเธอ้อบำรุร่านี้เป็นอันับแร
“สวัสี่ะ มีใรอยู่ไหมะ”
ลมหนาวะโนเรียเมื่อพบับบ้านหลัแร
“ใรันมาส่เสียัหน้าบ้าน”
ลมหนาวยืนรออยู่หน้าบ้าน
“อ้าว แม่หนู หนูมาหาใร”
หิราถามลมหนาว ลมหนาวรีบส่ยิ้มหวานไปให้
“หนูไม่ไ้มาหาใร่ะ แ่หนูหลทามา หนูอยาะถามว่าหนู้อเินทาเ้าไปในเมือยัไะุยาย”
ลมหนาวถาม
าวหมายเล 17 ประอบไป้วย 5 เ ือ าวหมายเล 17-1 ถึ 17-5 อนนี้เธออยู่ที่เ 17-1 เธอ้อารไปเที่ีที่สุอาววนี้็ือ าวหมายเล 17-5
“อ่อ”
หิรามอลมหนาวอย่าสำรว ูแล้วแม่หนูนนี้ไม่รู้ทาริ ๆ
“ไป ยายะไปส่หนูเอ ุวาปอยู่ใล้ ๆนี่เอ ว่าแ่มีเินใ่ไหม”
หิราถามลมหนาวอย่าใี
“มี่ะุยาย”
ลมหนาวบอหิราพร้อมส่ยิ้มหวานไปให้อีหนึ่รั้
รีไรท์
ความคิดเห็น