คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ก่อนการเริ่มต้น รีไรท์
เมื่อูนลที่ะเ้ารวมลุ่มับนิหน่อยนิหน่อย็เอาุที่เหมาะับูนออมาให้เธอไ้เปลี่ยน่อนออเินทาไป้วยัน
‘สถานะ’
ื่อ นิหน่อย อายุ 17 ปี ระับ/เลเวล 11
เพศ หิ มนุษย์
ทัษะ – ารใ้มี / ลูไฟ / รวสอบ / ายาเหล็ / โล่เหล็ / าร่อสู้ทุแน
อุปร์ – มีเี้ยวพยั์
พลัาน 100%
หินอัพเร – 10
ภาริหลั -
ภาริรอ - สามารถเอาัวรอโยไม่ายเป็นเวลา 3 วัน
อราวัล - ทัษะารทำอาหาร
บทลโทษ - ยึทัษะืน 1 ทัษะ (เลือไ้)
“อบุ่ะหัวหน้า”
ูนเมื่อแ่ัวใหม่แล้วรีบอบุนิหน่อยทันที เธอเรียนิหน่อยเหมือนับทุน
นิหน่อยหันไปยิ้มใหู้นเล็น้อย เธอถามทุนว่าะเปลี่ยนรถใหม่หรือเปล่า ทุนอบพร้อมันว่าไม่เนื่อาูนัวเล็นิเียว นั่้านหน้าสอ้านหลัสี่็ไ้อยู่
“โอเั้นเอาามนี้”
นิหน่อยบอและทุน็เินึ้นรถ
ูนแนะนำัวเอให้ทุนรู้ั ทุนสัเว่าูนยัมีร่อรอยแห่วามเสียใอยู่ในแววาึพยายามให้ำลัใ นิหน่อยมอไปทีู่นเหมือนับเห็นเาสะท้อนอัวเอ นิหน่อยลูบหัวูนเบาๆเพื่อปลอบโยน ูนมอทุนอย่าอบุ
“หัวหน้ารับเราเ้าไปในหมู่บ้านันเลยนะรับ”
แมนึ่ับรถอยู่เป็นนถามนิหน่อย
“เ้าไปเลย่ะพี่แมน ืนนี้เราอา้อหาที่พัันในนั้น่อน”
นิหน่อยบอ
“ูนหิวหรือเปล่า”
นิหน่อยหันไปถาม้วยวามใส่ใ เธอิว่าูนไม่ไ้ทานอะไรมาหลายวันแล้ว ูนเียบแ่เสียท้ออูนไม่เียบเลย ทุนลั้นยิ้มเอาไว้เพราะไม่อยาใหู้นอายไปมาว่านี้
“เอานมับนมไปิน่อนนะ หาพวเราไ้ที่พั่อยหาอะไรินที่อิ่มท้อมาว่านี้”
นิหน่อยยื่นนมปัับนมใหู้น
“อบุ่ะ”
ูนอบุนิหน่อยเสียเบาเพราะเธอยัอายอยู่ ็เธอหิวมาเพราะไม่ไ้ินอะไรมาหลายวันแล้ว หานิหน่อยไม่ถาม เธอ็ลืมไปแล้วว่าัวเอหิวมาๆ เธออยู่ับวามลัวมาลอ ่อนหน้านี้ึหลลืมวามหิวโหยไป
นิหน่อยมอูน้วยวามเอ็นู วามหลัอเ็สาวนนี้ะล้ายๆับัวเธอ นิหน่อยิในใ
“หัวหน้ารับ”
ริวเรียนิหน่อย
“ว่ายัไะพี่ริว”
นิหน่อยถามลับ ริวถามเธอว่าะเลือบ้านหลัไหน นิหน่อยอบลับไปทันทีว่า
“เอาเป็นบ้านหลัที่ให่ที่สุอโรารนี้็ไ้่ะ”
นิหน่อยบอ ารที่เธอเลือเอาบ้านหลัที่ให่ที่สุเนื่อาบาทีเธออาะไ้อะไรบาอย่าาบ้านหลันั้น็ไ้
“โอเ”
ริวอบและมอไปที่แมน ทั้สอพยัหน้าเหมือนรู้ันเพราะเป็นนพื้นที่เหมือนัน
อนนี้ลุ่มอนิหน่อยมายืนอยู่หน้าบ้านหลัให่ที่สุในโรารนี้
“บ้านสวยมาเลย”
น้ำเพรพูเหมือนนละเมอ นิหน่อยหันไปยิ้มแล้วพยัหน้าอย่าเห็น้วย
“็สวยริๆนั่นแหละ”
นิหน่อยพูพร้อมับเินนำหน้าทุนเ้าไปในบ้าน เธอให้ระบบเทพสัหารอเธอสำรวว่ามีสิ่มีีวิอยู่บริเวนี้หรือเปล่า พบว่าบริเวนี้ไม่มีสิ่มีีวิใๆหลเหลืออยู่เลย ทุนเินามหลันิหน่อยมา้วยวามระมัระวั นิหน่อยรู้ว่าทุนำลัื่นัวอยู่ึพูออไปอย่าสบายๆว่า
“บ้านหลันี้ไม่มีอะไรแล้ว ทุนหายห่วไ้เลย่ะ”
พอนิหน่อยพูออไปทุนถึับถอนหายใออมาพร้อมัน
“พี่ริวพี่แมนนาย นิหน่อยอให้ทั้สามไปสำรวห้อทีนะะ ห้อไหนที่ยัพอใ้านไ้บอให้นิหน่อยรู้ที่ะ”
นิหน่อยบอ
“น้ำับูนามนิหน่อยมา พวเราไปหาอที่ยัพอใ้านไ้ัน”
นิหน่อยเินนำไปทาที่เธอาว่าะเป็นห้อรัวอบ้าน
“หัวหน้า น้ำว่าอันนี้ยัพอใ้านไ้นะะ”
น้ำเพรบอนิหน่อย นิหน่อยบอให้น้ำเพรับูนนำอที่ยัพอใ้ไ้มาอรวมันเอาไว้่อน เธอะเ็บเ้า่อเ็บออเธอทีเียว ทั้สามนแยย้ายไปนละมุมห้อ
ทา้านสามหนุ่มที่อนนีุ้้นเยันในระับหนึ่็พูุยันอย่าสนิทใ
“เี๋ยวริวับแมนไปทานั้นนะ พี่ะไปทานี้เอ”
แมนบอให้ทั้สอนไป้วยัน ส่วนัวอเาะไปทา้านนี้นเียว เาเื่อมั่นในัวอหัวหน้าทีมอย่านิหน่อย ถ้านิหน่อยบอว่าบริเวนี้ไม่มีอะไร็สามารถวาใไ้
อนนี้ลุ่มอนิหน่อยไ้มารวมัวันที่ลาบ้าน
“เป็นยัไบ้าะ”
นิหน่อยถามทาผู้าย
“ห้อที่ยัพอใ้านไ้มีสามห้อรับหัวหน้า”
แมนเป็นนอบำถามอนิหน่อย
“สามห้อเหรอะ เอาเป็นว่าห้ออพวนิหน่อยพวเราทั้สามนะนอนรวมัน่ะ ส่วนพวพี่แบ่ันไ้เลยนะะหรือะนอนรวมัน็ไ้่ะอีสอห้อที่เหลือ”
นิหน่อยบอ เธอน้ำเพรและูนะนอน้วยัน ส่วนอีสอห้อให้ฝั่ายแบ่ันเอาเอ
แมนับริวนอน้วยันอยู่แล้ว ทั้สอนึหันไปทานาย
“เอิ่ม เอาเป็นว่าผมอนอนับพี่แมนพี่ริว้วยนะรับ”
นายบอออไป ถึยัไเา็ยัมีวามลัวอยู่ในใลึๆอยู่ี
“โอเ่ะามนี้”
นิหน่อยบอ เธอให้ทุนไปยัห้ออาหาร เธอสำรวมาแล้วว่าภายในห้ออาหารยัสามารถใ้านไ้บาส่วน
“ที่นิหน่อยให้ทุนมาห้อนี้เพราะะถามว่าเราะินอาหารสำเร็รูปหรือเราะทำอาหารปรุสุันีะ”
นิหน่อยถามวาม้อารอทุน หาทุนะินอาหารสำเร็รูปเธอ็ะไ้นำมันออมาหรือหาใรมีวามสามารถที่ะปรุอาหารหรือทำอาหารเป็นเธอ็ะไ้นำวัถุิบออมาให้เหมือนัน เรื่ออาหาร็เป็นเรื่อให่อีเรื่อหนึ่ เธอึอยาถามวามเห็นอทุนในลุ่ม่อน
“พี่ว่าวันนี้เราินอาหารสำเร็รูปัน่อนีว่ารับหัวหน้า”
แมนเสนอวามิเห็นเนื่อาวันนี้ทุน็่อสู้ับอมบี้ันมาอย่าหนัหน่วแล้ว
“นิหน่อย็ิเหมือนพี่แมน่ะ”
นิหน่อยบอ เธอนำเอาอาหารสำเร็รูปที่เยเ็บสะสมไว้ออมาำนวนสิบสามล่อ เธอเอาออมาเผื่อพวผู้ายเพราะผู้ายน่าะินันเยอะ
“เมื่อี้พวนิหน่อยสำรวห้อรัวแล้วพบว่าเรื่อใ้ไฟฟ้ายัใ้านไ้ เี๋ยวให้น้ำเพรนำอาหารสำเร็รูปพวนี้ไปเวฟมาให้็แล้วัน่ะ”
นิหน่อยอให้น้ำเพรเป็นนัาร น้ำเพรพยัหน้า้วยวามเ็มใพร้อมหันไปวนูนให้ไปับน้วย
เมื่อน้ำเพรับูนเินออไปนิหน่อยบอให้ทุนรอ่อนเพราะหลัาทานอาหารันเสร็เธอะนำหินอัพเรออมาให้ทุนไ้ใ้าน ในระหว่าที่รอนิหน่อยอให้ทาผู้ายเอาหินอัพเรไปทำวามสะอาให้เรียบร้อย
“ไ้รับหัวหน้า”
นายอบ นิหน่อยยิ้มให้ทั้สามและนำเอาหินอัพเรในส่วนอทุนออมา เธอเอาส่วนอัวเอเพิ่มเ้าไปให้ในส่วนอูนอี้วย
นิหน่อยนั่รอทุนอยู่ลาห้ออาหาร ในระหว่าที่รอเธอ็สำรวร่าายอัวเออีรั้ นิหน่อยพบว่าอนนี้ร่าายอเธอว่อไวมาึ้นว่าเิม ูเหมือนะล่อแล่วระับระเึ้นว่าเิมเยอะมาๆ น่าะเป็นผลมาาทัษะาร่อสู้ทุแนที่เธอพึ่ไ้มาแน่นอน หาเออมบี้รั้หน้าเธอน่าะัารับพวมันไ้่ายมาว่านี้ นิหน่อยิในใ
น้ำเพรับูน่วยันยอาหารสำเร็รูปเ้ามา ไม่นานแมนริวและนาย็ามเ้ามา นิหน่อยให้ทุนิน้าวให้เรียบร้อย่อน่อนะอัพเรัวเอ
“ินันามสบายเลยนะะ หาใรไม่อิ่มบอนิหน่อยไ้ เสบียอพวเรายัเหลืออีเยอะ่ะไม่้อเป็นห่ว”
นิหน่อยบอับทีมอัวเอ ทุนอบุนิหน่อย่อนลมือิน้าวที่วาอยู่รหน้าอย่ารวเร็ว นิหน่อยมอทุนิน้าวอย่าเอร็อร่อย ทุน่าหิวโหยันมานานพอไ้ินอาหารีๆและมีน้ำให้ื่ม็มีสีหน้าสื่นึ้นมาอย่าเห็นไ้ั ภายในใอทุน่าิเหมือนันว่าัวเอ่าโีที่ไ้มาพบับหัวหน้าทีมอย่านิหน่อย
“เอาล่ะ่ะ อิ่มันแล้วนะะ นิหน่อยออธิบายเรื่อหินอัพเร่อน็แล้วันเพราะูนอาะยัไม่รู้เรื่อนี้นิหน่อยอพูอีรั้นะะ”
นิหน่อยบอทุน เธออธิบายเรื่อหินอัพเรอีรั้เพื่อใหู้นเ้าใ้วย
“เมื่อี้นิหน่อยให้ทั้สามนไปทำวามสะอาหินอัพเรเรียบร้อยแล้ว”
นิหน่อยบอ เธอนำเอาหินอัพเรออมา อนนี้รหน้าอทุนเป็นอหินอัพเรที่วาอยู่บนผ้าสะอาผืนหนึ่
“นิหน่อยะบอส่วนแบ่นะะ”
นิหน่อยบอพร้อมแรายละเอีย แ่ละนพยัหน้าามำพูอนิหน่อยเพราะำำนวนัวเลที่สัหารอมบี้ไ้
“เออ ออนุานะะหัวหน้า ือหนูไม่ไ้่วยในาร่าอมบี้เลยทำไมถึมีส่วนแบ่ะ”
ูนยมือถาม นิหน่อยยิ้ม่อนอธิบายออไป
“ในส่วนอูนเป็นอพี่เอ พี่ใหู้นยืม่อนเพราะทุนะ้อทำารอัพเรัวเอ ่อไปแผนที่พี่วาไว้ือเราะทำานทัพเป็นอัวเอันั้นทุนะ้อแ็แร่มาว่านี้”
นิหน่อยบอูนแ่็สบาับทุนเพื่อให้รู้ถึวาม้อารอเธอ ทุนพยัหน้ารับทราบ
“โอเ่ะามนี้”
นิหน่อยบอ เธอให้ทุนรวบรวมสมาธิและินหินอัพเรเ้าไป นิหน่อยิในใว่าหานเอไ้ินหินอัพเรริๆ็ะิมาแบบนี้เหมือนัน ภาพที่ทุนผ่ามันออมาาสมอออมบี้ยัิาอยู่เลย
“นิหน่อยรู้่ะว่าทุนรู้สึยัไ แ่เท่าที่นิหน่อยศึษามาหินอัพเรมีรสาิีเลยทีเียว”
นิหน่อยบอให้ทุนไ้รู้สึี ้อมูลนี้เธอไ้มาาระบบเทพสัหารอนเอ ระบบไ้แส้อมูลอหินอัพเรว่าหินอัพเรมีลัษะเหมือนเยลลี่ มันะมีวามหอมและหวานเพาะัว ิน่ายมา ทุนเมื่อไ้ยินนิหน่อยบอ็สูลมหายใเ้าลึๆพร้อมัน่อนที่ะหยิบหินอัพเรอนเอึ้นมา
“มันอร่อยริๆ้วย”
แมนเป็นนแรที่ิน บำพูอแมนทุน็ินหินอัพเรทันที นิหน่อยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอทุนีึ้นามลำับ เธอใ้ทัษะรวสอบอเธอในารู่าสถานะอแ่ละน นิหน่อยพบว่า่าสถานะอทุนเพิ่มึ้นแล้ว
“รู้สึยัไันบ้าะ”
นิหน่อยถาม
รีไรท์
ความคิดเห็น