(BTS) 'อสงไขย' รักนี้ไม่สิ้นสุด...

ลำดับตอนที่ #8 : A - S o n g - K a i : ตั้ ง ใ จ

 

A - S O N G - K A I

8

ตั้งใจ

 

 

 

 

 

‘จูบ’

 

 

 

 

 

ตอนนี้ผมกำลังถูกคนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าคนป่วยครอบครองริมฝีปากอยู่ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยอมปล่อยให้ลิ้นร้อนนั้นตักตวงความหอมหวานอยู่ได้โดยไม่คิดจะผละออกไป

 

 

 

 

 

หรือว่าเป็นเพราะเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิดของร่างสูงกันนะ

 

 

 

 

 

“อื้ม” เสียงประท้วงในลำคอบ่งบอกว่าผมใกล้จะหมดอากาศหายใจ ร่างสูงจึงยอมผละออกไปเอง

 

 

 

 

 

ไม่มีใครพูดอะไรปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม จนผมต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปก่อน

 

 

 

 

 

“ผมยืมชุดนอนชุดนึงนะ”

 

 

 

 

 

 คนป่วยไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าผมเลยเดินไปหยิบเสื้อยึดที่เหมือนกันกับคนที่นอนอยู่บนเตียงแล้วก็กางเกงขาสั้นอีกหนึ่งตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่หันมามองข้างหลังอีก

 

 

 

 

 

“เฮ้อ...” พอปิดประตูห้องน้ำได้ผมก็ทรุดฮวบไปนั่งคุยกับพรหมเช็ดเท้าทันที นี่เดินเข้าห้องน้ำมาได้ก็บุญแล้วนะ พอนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้หน้าก็พานจะร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

 

 

 

 

 

 ให้ตายเถอะจอนจองกุกทำไมถึงไปหลับตาพริ้มแบบนั้นกันนะ น่าอายเป็นบ้า -/////-

 

 

 

 

 

 ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานที่สุดเท่าจะทำได้ นี่ถ้านอนในนี้ได้นี่ทำไปแล้วนะแต่บังเอิญว่าผมไม่ใช่จางแจยอล* สุดท้ายผมก็ต้องออกไป

 

 

 

 

 

 ค่อยๆแง้มประตูออกมาก็เห็นว่าคนป่วยนอนหลับแล้ว โล่งอกไปที ถ้าเกิดว่าพี่จินยังไม่หลับผมคงต้องหนีกลับบ้านแน่ๆ

 

 

 

 

 

 ผมค่อยๆย่องไปหยิบหมอนอีกใบที่วางข้างพี่จินแล้วหยิบผ้าห่มสำรองที่ถูกเก็บไว้ในตู้ออกมาวางไว้บนโซฟา จะว่าไปคอนโดพี่จินนี่ก็หรูใช่เล่นนะมีโซฟาทั้งข้างนอกข้างในเลย จัดการเดินไปปิดไฟก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอน หัวยังไม่ทันถึงหมอนก็ต้องเด้งขึ้นมาซะก่อน

 

 

 

 

 

“จองกุก เมื่อกี้น่ะขอโทษนะ”

 

 

 

 

 

“……”

 

 

 

 

 

 

“แต่ฉันจะไม่พูดว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าฉัน ตั้งใจ”

 

 

 

 

 

 เพียงเท่านั้นหัวใจที่พยายามควบคุมให้มันหยุดเต้นแรงก็ทำงานหนักอีกครั้ง เต้นแรงขนาดนี้เดี๋ยวก็ส่งไปประกวดซะเลยนิ่

 

 

 

 

 

“ฝันดีครับ” ไม่รู้จะเอ่ยอะไร เลยบอกเหมือนกับข้อความนั้นที่อีกคนเคยส่งข้อความมาบอกก่อนจะมุดผ้าห่มไปทันที โชคดีที่มันมืดไม่งั้นพี่จินต้องเห็นแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

หน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุกของผม -////-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

-เช้า-

 

 

 

 

 

ผมตื่นขึ้นมาก่อนเลยต้มโจ๊กซองเหมือนที่ทำเมื่อคืนให้คนป่วย ร่างสูงที่ตื่นขึ้นมาก็ดูเหมือนว่าอาการจะดีขึ้นแล้ว ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินออกมากินโจ๊กและยาที่ผมเตรียมไว้ให้ ไม่มีใครพูดอะไรแต่ก็แอบมองหน้ากันไปมา หลายครั้งที่เราหันมาสบตากันพอดีแต่ก็ต้องรีบหันหนี ไม่อยากจ้องนานเดี๋ยวจะเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปแบบเมื่อคืนอีก

 

 

 

 

 

วันนี้เป็นวันเสาร์ผมกับพี่จินเลยไม่ต้องไปติวเข้มกับอาจารย์ฮิมชานที่โรงเรียน เลยกลายเป็นว่าผมไม่มีอะไรจะทำไปโดยปริยาย นี่ถ้าวันนี้เป็นวันปกติก็ดีสิผมจะได้ตื่นมาอาบน้ำไปโรงเรียนและก็ไม่ต้องมานั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกในห้องพี่จินแบบนี้

 

 

 

 

 

“แล้วนายไม่กินหรอ” เป็นพี่จินเองที่เอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบ ตัวเขาเองคงจะรู้สึกอึดอัดไม่ต่างจากผมเหมือนกันนั่นแหละ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวผมกลับไปกินที่บ้านครับ เอ่องั้นผมกลับก่อนดีกว่าลาละครับ” พูดจบก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าก่อนจะโค้งลาเดินออกจากห้องมาเลย

 

 

 

 

 

 ร่างสูงก็ไม่ได้พูดหรือเอ่ยอะไรเพียงแต่มองตามออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแค่นั้น นี่นายหวังอะไรอยู่ห๊ะ? จอนจองกุก!

 

 

 

 

 

 ทึ้งหัวตัวเองแรงๆสองสามทีเพื่อเรียกสติก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนฟุ้งซ่าน ขี้มโนก็วันนี้แหละ มีอย่างที่ไหนหวังให้เขารั้งไว้ เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ก็แค่คนเคย ‘จูบ’ กันก็เท่านั้น

 

 

 

 

 

ครืด ครืด

 

 

 

 

 

 ล้วงหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดดู

 

 

 

 

 

 เป็นข้อความจากเจ้าของห้องที่ผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้นี้เอง ไม่กล้าเปิดดูเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะส่งมาว่าอะไร แต่ก็นะถ้าอยากรู้ก็คงต้องเปิดอ่าน

 

 

 

 

 

‘นายโอเคมั้ย?’

 

 

 

 

 

 พออ่านจบผมนี่รู้สึกสีหน้าของพี่จินออกเลยอ่ะ เค้าต้องคิดว่าผมโกรธแน่ๆ นี่ผมไปแสดงอาการให้เค้าเข้าใจผิดไปแบบนั้นเลยหรอ

 

 

 

 

 

 เห็นอย่างนี้แล้วก็อยากจะตะโกนออกไปดังๆให้เค้ารู้กันทั้งบางเลยว่าผมอ่ะ‘โคตรจะโอเคเลยแต่ที่ต้องหนีออกมาก่อนก้เพราะเขินเว้ย!’ แต่ก็นะถ้าตอบกลับไปแบบนั้นมีหวังพี่จินมองผมเป็นเด็กใจแตกแน่ๆ ผมเลยทำได้แต่ส่งข้อความสั้นๆกลับไปให้เค้าสบายใจ

 

 

 

 

 

‘อืม ผมโอเค’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

 

[Jin’s Part]

 

 

 

 

 

 

‘อืม ผมโอเค’ ข้อความสั้นๆที่ถูกส่งกลับมา เรียกรอยยิ้มจากผมได้ง่ายๆ อย่างน้อยๆก็ได้รู้ว่าจองกุกไม่ได้โกรธผม

 

 

 

 

 

 หลังจากที่ผมตื่นมาในตอนเช้าก็เห็นว่าร่างเล็กไม่ได้นอนอยู่ที่โซฟาแล้วแต่พอเดินออกมาดูก็เห็นว่าเจ้าตัวกำลังขะมักเขม้นในการเตรียมอาหารเช้าให้ผมอยู่ พอเห็นแบบนั้นแล้วรู้สึกดีเป็นบ้าเลย

 

 

 

 

 

อาการผมดีขึ้นมากกว่าเมื่อคืนเยอะเลยหลังจากได้กินยา ไม่สิ ต้องบอกว่าหลังจากได้จูบคนตัวเล็กนั่นตางหาก ผมยังจำสัมผัสนั้นได้ดีความหอมหวานที่ผมไม่เคยพบเจอจากที่ไหน ยิ่งตอนที่เห็นแก้มขาวๆนั่นแดงปรั่งเพราะความเขิน

อายนั่นอีก ไหนจะเสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้ของผมด้วย

 

 

 

 

 

‘ฉันจะไม่พูดว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าฉัน ตั้งใจ’ บอกตามตรงนะว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่พูดคำนี้เลย รู้สึกเสี่ยวสัดๆอ่ะ แต่ว่าผลตอบรับจากน้องมันก็โอเคดีนะ งั้นเปลี่ยนใจแล้ว เอาใหม่ๆ ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ผมก็จะพูดประโยคเมื่อกี้เพราะผมเป็นศิษย์ของอาจารย์ฮิมชานไม่เคยทำอะไรเพราะความไม่ตั้งใจ!

 

 

 

 

 

พอจองกุกกลับไปผมก็เปิดทีวีดูแก้เซ็งแต่เปลี่ยนไปกี่ช่องกี่ช่องก็ไม่มีอะไรสนุกเลย แม้แต่การ์ตูนช่องบูมเมอแรงที่ผมติดงอมแงวันนี้ก็หน้าเบื่อ ผมยอมรับเลยว่าพอไม่มีจองกุกอะไรๆก็ดูหน้าเบื่อไปหมดเลย ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่น้องก็เพิ่งกลับไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแต่ผมกลับคิดถึงเค้าซะแล้ว

 

 

 

 

 

บอกหน่อยๆ ใครก็ได้บอกผมหน่อยว่าไออาการแบบเนี้ยมันเรียกว่าอะไร

 

 

 

 

 

‘นายชอบเธอชัวร์’ ผมรีบหันไปมองจอที่วีที่เปิดช่องซีรีย์ค้างไว้อย่างตกตะลึง

 

 

 

 

 

‘นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบยัยนั่น’ คนที่ถูกกล่าวหาถามออกไปอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

‘ก็นายบอกฉันเองว่านายใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ชอบเห็นเวลาเธอยิ้ม เป็นห่วงเธออยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญตอนนี้นายก็กำลังคิดถึงเธอ เพราะฉะนั้นนายชอบเธอแน่ ฉันฟันธง’

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง!” เป็นเสียงผมเองที่ตอบออกไป ส่วนไอพระเอกซีรีย์ก็เอาแต่ระลึกความหลังอยู่ ไม่ว่าจะเป็นหัวใจเต้นแรงตอนที่นางเอกล้มมาทับ นั่งมองนางเอกยิ้มแล้วก็ยิ้มตาม แอบเดินไปส่งนางเอกกลับบ้านอย่างห่างๆ แล้วก็ตอนนี้กำลังว้าวุ่นใจเพราะนางเอกไม่อยู่

 

 

 

 

 

ใช่เลย

 

 

 

 

 

นั่นมันผมชัดๆ

 

 

 

 

 

แต่คงไม่หรอกมั้ง ผมเนี้ยนะจะไปชอบจองกุก หมอนั่นไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยก็แค่ตัวเล็ก ขาว แก้มก็ยุ้ยเหมือนมาชเมลโลยิ่งเวลาแดงๆนี่น่าเอานิ้วไปจิ้ม เสียงก็ใสร้องเพลงก็เพราะเวลาฟังไปนานๆก็เคลิ้ม ปากก็หวานด้วยอันนี้ผมชิมมาแล้ว เอ้ยไม่ใช่ดิ นี่มันข้อดีทั้งนั้น เอาใหม่ๆ ข้อเสียของหมอนั่นก็คือ.... คือ..

 

 

 

 

 

คิดไม่ออกเว้ยย เออ!ไม่มีก็ได้วะ!

 

 

 

 

 

 แต่ไม่มีก็ไม่ได้แปลว่าผมต้องชอบหมอนั่นสักหน่อย

 

 

 

 

 

 ‘การที่นายมองเห็นแต่ข้อดีของเธอนั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้วล่ะ ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นก็มีข้อเสียเยอะแยะทั้งเตี้ย ขี้โวยวายแต่นายก็เลือกที่จะมองแต่ข้อดีของเธอนั่นก็เพราะว่านายน่ะชอบเธอเข้าให้แล้วไงล่ะ’ ผมหันไปสนใจที่จอทีวีอีกครั้ง ทำไมซีรีย์เรื่องนี้มันถึงตรงกับชีวิตผมตอนนี้จังล่ะ หรือว่าเค้าสร้างมันขึ้นมาเพื่อผม บอกมานะว่าพระเอกชื่อคิมซอกจินใช่ม้ายยยย

 

 

 

 

 

 นั่งเถียงกับตัวเองสักพักผมก็ตัดสินใจปิดทีวีเข้าห้องไปนอน ไม่อย่างนั้นผมไม่เลิกฟุ้งซ่านแน่ แต่พอกลับมานอนผมก็ยิ่งคิดถึงหมอนั่น ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากหมอนที่น้องใช้หนุนนอนเมื่อคืนก็ยิ่งเพ้อละเมอหา

 

 

 

 

 

หรือว่าผมจะชอบจองกุกขึ้นมาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

“ฮัดชิ้ว!”

 

 

 

 

 

“เอ้า เอาเข้าไปจามให้คอมันแตกไปเลย” ซูก้าบ่นยกใหญ่หลังจากที่ผมกลับมาถึงบ้านทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วมาขอให้เจ้าตัวติวให้ แต่ผมก็ดันจามไม่หยุดเลย

 

 

 

 

 

 

“ฮัดชิ้ว!!”

 

 

 

 

 

“ไหวมั้ยเนี้ย เอายาหน่อยมั้ย?”

 

 

 

 

 

“อืม” ผมพยักหน้าบอกก่อนที่คนถามจะลุกขึ้นไปแล้วกลับมาพร้อมยาสองเม็ดและน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว

 

 

 

 

 

“อ่ะนี่กินไปเลยสองเม็ดจะได้หายไวๆ”

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณ” ผมรับยามากรอกเข้าปากตามด้วยดื่มน้ำตามอีกจนหมดแก้วถึงค่อยวางแก้วลง

 

 

 

 

 

“ไปทำอะไรมาเนี้ยถึงเป็นไข้ได้ อ๋อ เมื่อคืนใช่มั้ยที่มึงไปนอนกับไอรุ่นพี่นั่นอ่ะห๊ะ!” ผมมองหน้าซูก้าอย่างหวาดๆ นี่พี่ชายผมจะรู้มั้ยเนี้ยว่าผมกับพี่จินเราจูจุ๊บกันอ่ะ แหมผมก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสานะถึงจะไม่รู้ว่าแบบเนี้ยเค้าเรียกว่าฝากไข้น่ะ

 

 

 

 

 

“เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรหรอก ก็..”

 

 

 

 

 

“จะไม่เป็นได้ไงมันไอไม่ปิดปากแบบนี้ไม่คิดว่าเชื้อโรคมันจะแพร่ไปสู่ผู้อื่นบ้างรึไง ต่อไปนี้ถ้ามันเป็นไข้มึงไม่ต้องไปนอนเฝ้ามันแล้วนะ” คนตัวขาวว่าอย่างหัวเสียก่อนจะลุกเอาแก้วน้ำไปเก็บในครัว

 

 

 

 

 

ผมก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อย่างน้อยพี่ผมก็ไม่ติดนิยายตาหวานแบบที่ผมติดจนงอมแงม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

[Suga’s Part]

 

 

 

 

 

“นี่ดูข้อนี้ จำได้ป่ะที่กูเคยบอกว่าการปกครองในเกาหลีกับสหรัฐอเมริกาคล้ายกันอยู่อย่างนึงคือปกครองโดยประธานาธิบดี มึงจำได้มั้ยเนี้ยทำไมเงียบจัง อ้าว...”

 

 

 

 

 

 หันไปมองไอน้องชายตัวแสบก็เห็นว่าหลับไปเสียแล้ว ก็ปล่อยให้กูพูดคนเดียวอยู่ตั้งนานจะหลับก็ไม่บอกกันก่อน(?) เพราะฤทธิ์ยาเลยทำให้ง่วงนั่งหลับคอพับคออ่อนอยู่แบบนี้เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้เลยต้องจับมันขึ้นมานอนโซฟาดีๆ

 

 

 

 

 

 ก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นคนกระหม่อมบางโดนอะไรนิดอะไรหน่อยร่างกายก็พร้อมจะเป็นไข้เสมอ แต่ก็ยังกระแดะไปนอนเฝ้าไข้คนอื่น สุดท้ายก็ต้องมาลำบากไอคนเป็นพี่ที่ต้องมาเฝ้าไข้ หาหยุกหายามาให้กินอีก

 

 

 

 

 

ครืน~

 

 

 

 

 

 เสียงฟ้าร้องทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างอดไม่ได้ ฝนจะตกแล้วสินะ เฮ้อ..เบื่อจริงๆเลย

 

 

 

 

 

 ผมขึ้นไปบนห้องนอนก่อนจะเดินออกมาพร้อมหมอนกับผ้าอีกสองผืน ดูท่าไอน้องชายคงจะไม่ตื่นง่ายๆแน่งานนี้ งั้นก็ปล่อยให้มันนอนไปก่อนแล้วกัน จัดการห่มผ้าให้คนป่วยเสร็จก็เดินไปเข้าครัวทำอาหารอ่อนๆให้มันโดยไม่ลืมที่จะทำกินเองด้วย เสร็จแล้วก็เอามาวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวีที่มันนอนอยู่แต่ไม่ได้ปลุกมันหรอกนะกะว่าตื่นมาเมื่อไหร่ก็ค่อยกินเมื่อนั้น ไม่ลืมหยิบเจลลดไข้มาแปะหัวมันด้วย ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปอาบน้ำแล้วก็ลงมานั่งทำงานที่เดิม

 

 

 

 

 

 ถามว่าก่อนหน้านี้ผมเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาทำไม ก็กะว่าจะนั่งทำงานให้เสร็จแล้วก็นอนตรงนี้มันซะเลยขี้เกียจเดินขึ้นห้อง ดีที่ตรงนี้มันเป็นพรหมขนนุ่มๆเวลานอนก็ไม่แข็งไปหลับสบายดีด้วย มันก็เป็นปกติของนักข่าวใหญ่อย่างผมเนี้ยแหละครับ

 

 

 

 

 

ชีวิตดี๊ดี~ นอนพรหมมากกว่าเตียง

 

 

 

 

 

“ฮ้าวว” ทำงานไปเรื่อยๆหนังตาก็เริ่มจะปิด เลยหันไปมองไอน้องชายที่นอนหลับอุตุโดยไม่มีอาการเพ้อเพราะพิษไข้เลย คงหลับสบายหน้าดูเลยสินะ

 

 

 

 

 

“ฝันดีนะน้องชาย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

 

“อื้อ” ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกเย็นที่หัวพอจับดูก็เลยรู้ว่ามันเป็นเจลลดไข้ คงจะเป็นฝีมือพี่ชายผมสินะเพราะผมคงไม่ละเมอเดินไปหยิบมาแปะที่หัวเองเป็นแน่ แต่จะว่าไปมันไปไหนแล้วเนี้ยปล่อยให้ผมนอนที่โซฟาแบบนี้อยู่ได้

 

 

 

 

 

 ยังไม่ทันจะลุกไปหาเพียงแค่ลุกขึ้นนั่งก็หันไปเห็นบุคคลตัวขาวกำลังลังฟุปหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ ข้างๆประดับไปด้วยกระดาษสรุปรูปแบบการปกครองของประเทศต่างๆ ซึ่งเป็นเนื้อหาที่ผมขอให้ช่วยติวให้ มองเลยไปก็เห็นถ้วยข้าวต้มกับแก้วใส่ยาวางอยู่พร้อมกับโน้ตเหลืองอีกแผ่น

 

 

 

 

 

‘ตื่นมาก็กินซะนะ แล้วถ้ามันเย็นแล้วก็ไม่ต้องลุกไปอุ่นกินแบบเย็นๆนี่ล่ะจะได้ไม่ลวกปาก...เขียนบอกไว้เผื่อกูหลับไปก่อน’

 

 

 

 

 ข้อความเป็นห่วงเป็นใยแบบประหลาดของพี่ชายทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ จะว่าไปนอนท่านี้มันก็น่าจะเมื่อยนะอยู่นะ

 

 

 

 

 

 ผมจัดการหยิบหมอนที่วางไว้ข้างตัวซูก้ามาวางไว้ดีๆก่อนจะค่อยๆจับคนเฝ้าไข้ที่หลับไปแล้วนอนให้สบายแล้วห่มผ้าให้จนถึงคอไม่คิดจะปลุกให้ขึ้นไปนอนบนห้องเพราะผมรู้นิสัยของพี่ชายคนนี้ดีและอีกอย่างพรหมนี้ก็นุ่มมากด้วยผมเคยนอนเล่นอยู่บ่อยๆ เห็นแบบนี้ก็อดขำไม่ได้เลย ซูก้าเวลาหลับนี้ก็เหมือนลูกแมวไร้เขี้ยวดีๆนี่เอง

 

 

 

 

 

ดูใสซื่อ ไม่มีพิษมีภัย

 

 

 

 

 

“ฝันดีนะพี่ชาย”

 

 

 

 

 

 

TBC.

มันมาอีกแล้วความสัมพันธุ์ของพี่น้องที่แน่นแฟ้น ละมุนอ่ะ

แอบชอบคู่นี่เบาๆถ้าเค้าแต่งให้พี่ก้าเป็นพระเอกจะมีใครโวยมั้ยอ่า แต่ยังนะยังไม่ได้บอกว่าใครเป็นพระเอกลองไปเดาๆกันดูนะคะ

*จางแจยอล เป็นชื่อของพระเอกซีรีย์เรื่อง It’s okey that love. ในเรื่องพระเอกป่วยทางจิตต้องนอนในห้องน้ำไม่งั้นจะฝันร้าย ผลมาจากการถูกพ่อเลี้ยงทำร้ายมาตั้งแต่เด็กๆ

 

ปล.ฟิคของไรท์ไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยคอมเม้นเเต่ขับเคลื่อนด้วยยอดวิว สักสี่เเสนวิวเเล้วจะมาอัพตอนต่อนไปนะคะ #โพร่งงง ชาติหน้าก็ไม่ได้อัพหลอก เอาเป็นว่ายังไงก็ช่วยเเชร์ต่อหน่อยนะคะถ้าชอบ หรือถ้าไม่ชอบก็ช่วยเเชร์ได้น