ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : YB :04 - First Job
4
First Job
#18.25 น.
“จูเนียร์เอียงซ้ายอีกนิดนึงครับ....ดีมาก โอเค เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นชุดต่อไปได้เลยนะ”
สิ้นเสียงของช่างภาพ สี่หนุ่มไอดอลจากจีโอทีก็ถูกลุมล้อมไปด้วยบรรดาช่างแต่งหน้าที่วิ่งไปซับเหงื่อให้แทบไม่ทัน
“เหลืออีกกี่ชุดอ่ะแบมแบม”
เจบีถามขึ้นหลังจากที่มือหนารับน้ำดื่มที่คนตัวเล็กส่งให้
“เหลือชุดสุดท้ายแล้วฮะ ผมว่ารีบไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่าครับจะได้รีบกลับบ้านกัน”
“ไม่ต้องบอกพวกฉันก็รู้หน่า”
พูดจบยูคยอมก็เดินกระแทกไหล่แบมแบมไปทางห้องแต่งตัว ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่เดินตามเข้าไปอย่างเอือมๆในตัวน้องเล็ก
“อย่าไปสนใจเลย หมอนั่นก็เป็นแบบนี้แหละ”
มาร์คตบบ่าเล็กเบาๆอย่างให้กำลังใจ ถึงแบมแบมจะดูเหมือนคนไม่ค่อยคิดอะไรมาก แต่เรื่องบางเรื่องถ้าโดนตัดกำลังใจกันบ่อยๆมันก็ท้อได้เหมือนกัน
มาร์คแค่ยังไม่อยากให้แบมแบมเสียกำลังใจในตอนนี้เพราะมันอาจจะส่งผลกระทบกับงานของพวกเขาไปด้วย
วันนี้หนุ่มจีโอทีมาถ่ายแบบขึ้นปกนิตยาสารวัยรุ่นชื่อดังของเกาหลีที่ชื่อว่า Boys & Girls โดยมีคอนเซ็ปต์ของแต่ละหนุ่มแตกต่างกันไป ของมาร์คก็จะเป็นหนุ่มโรแมนติก เจบีก็จะเป็นหนุ่มเย็นชา ยูคยอมก็จะเป็นหนุ่มซนๆขี้เล่น และจูเนียร์ก็จะเป็นหนุ่มอ่อนหวานที่แฝงไปด้วยความเซ็กซี่
แบมแบมก็ได้มาทำงานเป็นวันแรกในภาคสนาม ซึ่งหน้าที่ของเขาในวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่คอยตรวจดูเสื้อผ้าว่าตรงกับที่ตกลงกันไว้รึเปล่าส่วนเสื้อผ้าทางบริษัทนิตยาสารเป็นคนจัดหามาให้ และแบมแบมยังต้องคอยดูแลสี่หนุ่มแทนแทคยอนเมเนเจอร์ที่แอบพาศิลปินหน้าใหม่ไปรับอีเว้นท์ข้างนอกอีกแล้ว
นี่ถ้าไม่ติดว่าจะเก็บเงินไปเป็นค่าสินสอดล่ะก็ แบมแบมจะโทรฟ้องคุณลุงให้บรรลัยไปเลย โทษฐานที่แทคยอนเมเนเจอร์ปล่อยให้เขาดูแลศิลปินทั้งสี่คนเดียว
“ไม่ได้!! นายไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยจูเนียร์!”
เสียงโวยวายของพี่ใหญ่ดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นสภาพของคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด จนแบมแบมที่เพิ่งเดินเข้ามายกมือปิดหูแทบไม่ทัน
“ฮยองอ่ะ นี่มันเป็นคอนเซ็ปต์ของเขานะฮะ”
จูเนียร์เอ่ยเสียงแผ่ว รีบเข้าไปฉุดแขนคุณลีดเดอร์เอาไว้ไม่ให้โวยวายไปมากกว่านี้
“ไม่รู้! ไม่สน! ถ้านายยังไม่ใส่เสื้อวันนี้ก็ไม่ต้องถ่าย เลิก!!”
ร่างสูงสะบัดแขนคนรักทิ้งก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆยูคยอมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
เจบีล่ะอยากจะทึ้งหัวตัวเองซะจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าจะต้องมานั่งเซ็ตใหม่ละก็นะ ก็ดูสภาพปาร์คจูเนียร์สิ เขาล่ะอยากจะเห็นหน้าไอคนคิดคอนเซ็ปต์ซะจริงๆว่ามันเป็นใคร มีอย่างที่ไหนให้คนตัวบางๆมาถ่ายแบบแล้วถอดเสื้อใส่แค่ยีนส์ตัวเดียวน่ะห๊ะ!?
แม่งโว้ย!!!!
“ฮยองมีเหตุผลหน่อยสิฮะ”
จูเนียร์ที่พอเห็นหน้าพี่ใหญ่ตีขรึมก็เดินไปทรุดตัวนั่งลงข้างๆ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ไม่!!!!”
“ฮยองงง”
“คุณเจบีฮะ ผมว่าใจเย็นๆก่อนนะครับ เรื่องนี้ค่อยๆพูดกันดีกว่า”
แบมแบมที่ทนเหตุการณ์มาคุตรงหน้าไม่ไหวต้องรีบเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะเกิดสงครามสองเจขึ้น
“ใช่ ฉันว่านายอย่าโวยวายนักเลย เพราะถึงยังไงจูเนียร์ก็ต้องถอดเสื้อถ่ายอยู่ดี นายทำใจแล้วรีบๆไปถ่ายต่อให้เสร็จเร็วๆเถอะ ไม่อย่างนั้นจูเนียร์อาจจะโดนสายตาโลมเลียไปมากกว่านี้ก็ได้นะ”
มาร์คเองก็ไม่ทนเฉย ถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจกับชุดที่จูเนียร์ใส่ก็เถอะ แต่ในเมื่อมันต้องเป็นแบบนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้
“ไม่! นายก็พูดได้นี่มาร์ค ก็คนที่ต้องมาถอดเสื้อไม่ใช่แฟนนายนี่!”
“ฮยอง /ฮยอง!!”
ทั้งจูเนียร์และยูคยอมโพล่งขึ้นพร้อมกันหลังจากจบประโยคร้ายกาจของเจบี จนแบมแบมที่เหมือนจะถูกตัดออกจากวงสนทนาต้องหันไปมองหน้ามาร์คสลับกับเจบีอย่างสงสัย
“เอ่อ...”
เจบีที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ถึงกับพูดต่อไม่ออก
“ใช่.... เพราะไม่ใช่แฟนฉันไง ฉันถึงไม่เดือดร้อน.....แต่ถ้าฉันเป็นนายนะ ฉันจะทำทุกวิถีทางให้เรื่องงี่เง่านี่จบไปเร็วๆ ไม่ใช่มานั่งโวยวายปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อแบบนี้หรอก”
“มาร์ค!!”
มาร์คตอกกลับเจบีไปอย่างเจ็บแสบไม่ต่างกัน คำพูดของเจบีนี่ทำให้มาร์คสะอึกไม่เบาเลยล่ะ แม้แต่น้องๆก็ยังไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาสักคน เพราะทุกคนรู้ดีว่าใครคือคนที่น่าสงสารที่สุดในอดีต ถึงแม้ว่าปัจจุบันนี้อะไรๆมันจะดีขึ้นมากแต่ยังไงซะ เวลาก็ยังไม่สามารถลบรอยแผลออกจากใจของทุกคนไปได้แต่เพียงแค่ช่วยบรรเทาให้ดีขึ้นเท่านั้น
“เอ่อ... ใจเย็นๆก่อนนะฮะทั้งคุณมาร์คและคุณเจบีด้วย ผมว่าเรื่องนี้มันมีทางแก้นะฮะ เราอย่ามานั่งทะเลาะกันเลย”
แบมแบมเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างมาร์คกับเจบีที่กำลังสู้กันทางสายตาอย่างไม่มีใครยอมใคร นี่ถ้าเป็นการ์ตูนมาสไรเดอร์นะ คงเห็นลำแสงสีแดงสีเขียวออกมาจากดวงตาสองคนนี้แน่ๆ
“จะแก้ยังไง? ก็คอนเซ็ปต์มันเป็นแบบเนี่ย ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี่นะฉันไม่ทำหรอก!”
เจบีหันไปถามแบมแบมก่อนจะล้มลงไปนั่งที่โซฟาตามเดิม มือหนายกขึ้นมาขยี้หัวอย่างหัวเสีย
สุดท้ายก็ต้องเซ็ตใหม่อยู่ดีล่ะนะ
“เอาเถอะฮะ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับพวกเขาเอง พวกคุณก็อย่าเพิ่งตีกันนะฮะเดี๋ยวผมรีบกลับมา........ฝากดูด้วยนะอย่าให้พวกเขาตีกัน”
ประโยคหลังแบมแบมหันไปกระซิบบอกยูคยอมก่อนร่างเล็กๆจะวิ่งออกไป โดยไม่รอฟังคำตอบเลย
“รู้แล้วหน่า”
คนโดนสั่งพึมพำออกมาคนเดียว มองตามแผ่นหลังบางที่ออกนอกไปประตูไปแล้วอย่างหงุดหงิดเล็กๆ
สั่งอย่างกับเขาเป็นคนโง่อย่างนั้นแหละ!
“ผมอยากจะแก้คอนเซ็ปต์หน่อยน่ะครับ แบบนี้มันดูวาบหวิวเกินไป”
แบมแบมเอ่ยขึ้นกับช่างภาพของงานที่ควบตำแหน่งหัวหน้างานในวันนี้ด้วย
“ไม่ได้หรอกนะครับน้องถ้าเกิดแก้ คอนเซ็ปต์ที่เราวางไว้มันก็พังหมดน่ะสิ...แล้วอีกอย่างทางเราก็วางแบบแผนมาไว้หมดแล้วว่าคอนเซ็ปต์เป็นแบบนี้จะมียอดขายเท่าไหร่ ถ้าเกิดมาเปลี่ยนคอนเซ็ปต์กันแล้วเกิดหนังสือเราขายไม่ได้ตามที่ตั้งยอดไว้ใครจะรับผิดชอบครับ”
ช่างภาพหนุ่มตอบออกมาอย่างตัดหนทาง เรื่องอะไรเขาจะยอมให้มาแก้คอนเซ็ปต์ที่เขาเป็นคนคิดขึ้นมาเองแบบนี้ ฝันไปเถอะ!
“เรื่องนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับทางบริษัทคุณไม่ได้เกี่ยวกับพวกผม ถ้าเกิดคุณไม่ยอมเปลี่ยนคอนเซ็ปต์ เราคงต้องโบกมือบ๊ายบายกันแล้วล่ะครับ”
แบมแบมตอบกลับยิ้มๆ ไม่มีแววสะทกสะท้านหรือเกรงกลัวใดๆ ถึงแม้ว่าอีกคนจะเป็นผู้ใหญ่และน่าเกรงขามมากกว่าก็เถอะ
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าเจวายพีคงจะต้องจ่ายค่าชดใช้เยอะอยู่นะ น้องอยากตกงานรึไง”
ช่างภาพหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเหนือกว่า พรางสายตาก็มองสำรวจร่างบางนี่ไปอย่างนึกหมั่นไส้
มันไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหนวะ เห็นแล้วอยากจะจับมาเป็นแบบถ่ายรูป!
“มันคงจะแย่น่าดูเลยนะครับถ้าเกิดเป็นแบบนั้น แต่ในสัญญาไม่ได้ระบุไว้สักหน่อยว่าจะต้องมีการถอดเสื้อแบบนี้.....นี่มันนิตยาสารวัยรุ่นนะครับ ไม่ใช่หนังสือผู้ใหญ่ ถ้าเกิดคุณยังยืนยันให้ศิลปินของเราถอดเสื้อผมก็ยืนยันคำเดิมครับว่าลาก่อน”
“นี่น้องเป็นใครเนี่ย กล้ามากเลยนะที่มาต่อรองกับเราโดยที่ไม่มีใครหนุนหลังแบบเนี้ย”
“ฮ่าๆ ผมก็ลืมแนะนำไป ผม...ปาร์คแบมแบมครับ เป็นสไตล์ลิสคนใหม่ของจีโอที”
แบมแบมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวออกไป พออีกฝ่ายได้ยินปุ๊ปก็ถึงกับอ้าปากค้าง และมองหน้าคนตัวเล็กอย่างอึ้งๆ
“ปาร์คแบมแบม นี่น้อง....”
“เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณนะแบมแบมรู้สึกหวิวน้อยลงไปเยอะเลย.....แบบนี้โอเคแล้วใช่มั้ยฮะเจบีฮยอง”
จูเนียร์หันไปถามคุณลีดเดอร์ที่ตอนนี้ทำหน้าเรียบนิ่งปกติไม่ได้ตีหน้ายักษ์เหมือนเมื่อกี้แล้ว ค่อยหายใจโล่งหน่อย
“อืม...ถ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ถ่ายเสร็จไปนานละ”
เจบีพูดจบก่อนจะเดินไปจูงมือจูเนียร์ที่ตอนนี้มีเสื้อเชิร์ตสีขาวตัวบางสวมทับเสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัวปกปิดร่างกายอยู่ออกไปจากห้อง แม้มันจะดูเซ็กซี่อยู่บ้างแต่ก็ถือว่าดีกว่าเมื่อกี้นี้ที่ไม่ใส่อะไรเลย
“เฮ้อออ....”
แบมแบมที่เห็นว่าเจบีไม่ได้มีปฏิกิริยาแอนตี้เหมือนในตอนแรกก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มาร์คที่เห็นแบบนั้นก็อดเอ่ยชมออกมาไม่ได้
“เก่งจังเลยนะ”
“ขอบคุณฮะ^^”
ร่างบางส่งยิ้มหวานกลับไปให้ จนพี่รองที่ได้รับรอยยิ้มนั้นต้องรีบเสมองไปทางอื่นและรีบเดินออกจากห้องตามคู่รักเจเจออกไป
ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไร หัวใจมันเต้นแรงแปลกๆ
“เฮ้ยยย!!!”
โครม!!!
ทุกสายตาหันมามองทางต้นกำเนิดเสียงเป็นทางเดียว และภาพที่เห็นคือแบมแบมกำลังนั่งอยู่บนตักของยูคยอมที่พื้นและแขนแกร่งของยูคยอมกำลังโอบกอดรอบเอวบางของแบมแบม โดยที่พื้นถัดไปจากตัวพวกเขาอีกนิดเดียวมีบันไดเหล็กล้มอยู่ นี่ถ้ายูคยอมเข้ามาคว้าตัวแบมแบมไม่ทันนะ บันไดเหล็กนั่นได้โขกหัวเหลืองๆของแบมแบมเป็นแน่
“เป็นอะไรมั้ย?”
เป็นมาร์คคนแรกที่วิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุก่อน มือหนาส่งไปให้แบมแบมจับเพื่อยืนขึ้น สายตาคมมองสำรวจร่างบางว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า
“ผมไม่เป็นอะไรฮะ”
แบมแบมตอบ ก่อนจะหันไปมองคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้ที่ลุกขึ้นมายืนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ตายแล้วกางเกงขาดเลย จะทำยังล่ะคะทีนี้”
เสียงของสตาฟผู้หญิงร้องขึ้น เมื่อหันไปเห็นว่ากางเกงที่ยูคยอมสวมอยู่มีรอยขาดตรงตะเข็บด้านข้างขวาเพราะน่าจะเกี่ยวกับขาตั้งก้องที่วางกองอยู่ที่พื้นตรงที่เขาล้ม
“ไม่เห็นจะยากก็ไปเอาตัวใหม่มาให้ผมเปลี่ยนสิ”
ยูคยอมพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวที่เพิ่งเดินออกมา โดยไม่ลืมหันไปมองหน้าคาดโทษคนที่เกือบจะทำบันไดเหล็กล้มใส่หัวไอเตี้ยจนอีกคนต้องก้มโค้งขอโทษเป็นการใหญ่
“ช่วยถ่ายส่วนของคนอื่นไปก่อนนะฮะ เดี๋ยวคุณยูคยอมค่อยถ่ายปิดเป็นคนสุดท้าย”
“ได้เลยไม่มีปัญหา”
ช่างภาพหนุ่มตอบรับเสร็จก็หันไปเช็คกล้องกับฉากต่อ ส่วนแบมแบมก็วิ่งกลับมาที่ห้องแต่งตัวตามเดิม เพราะรู้สึกว่าเหมือนจะมีปัญหาให้ต้องแก้อีกแล้วน่ะสิ
“ไหนล่ะกางเกง เอามาให้ผมเปลี่ยนสิจะได้รีบกลับไปทำงานต่อ คนอื่นรออยู่นะ”
ร่างสูงพูดหันไปถามหากางเกงตัวใหม่จากสตาฟผู้หญิงที่เดินตามเข้ามาหน้าหงอยๆ
“เอ่อ...ไม่ได้หรอกค่ะ คือกางเกงสี่ตัวเนี้ยเป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ผลิตเพียงแค่ไม่กี่ร้อยตัว โรงงานที่ผลิตก็อยู่ที่อเมริกา.....และตัวที่คุณยูคยอมใส่อยู่เป็นตัวที่ผลิตออกมาเพื่อเป็นแบบในการผลิตตัวต่อๆไปด้วยแล้วที่สำคัญตอนนี้ที่เกาหลีมีกางเกงรุ่นนี้ สีนี้ แค่ตัวเดียวค่ะ”
หญิงสาวกลั้นใจพูดออกมารวดเดียวก่อนจะก้มหน้ารับกรรมที่กำลังจะตามมา
“อะไรนะ! ฉันจะบ้า!! บริษัทพวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย จะส่งสินค้ามาเป็นแบบก็ส่งมาแค่อย่างละตัว ให้ตายเถอะ”
และก็เป็นอย่างที่คิดที่พอแบมแบมมาถึงเสียงทุ้มของยูคยอมก็ดังเข้ามาในโสตประสาททันที
“เอางี้ คุณไปหากางเกงอะไรก็ได้มาให้ผมใส่ เอาแค่เป็นแบรนด์นี้ก็พอผมไม่ซีเรียสหรอก ว่าจะต้องลิมิเต็ด”
เสียงทุ้มพูดเนือนยๆ ยูคยอมล่ะแทบอยากจะหัวโขกกำแพงเป็นรอบที่สิบของวัน แต่ก็นึกได้ว่าหัวยังไม่หายปูด นี่ดีนะที่คอนเซ็ปต์วันนี้เขาไม่ต้องเปิดเหม่ง ไม่อย่างนั้นบนปกนิตยาสารคงมีนายแบบคนหนึ่งหัวปูดเป็นลูกมะนาว แต่ก็ถือว่ามีเรื่องดีแค่เรื่องเดียวเนี่ยแหละนอกนั่นนะไม่อยากจะเอ่ย
ก่อนหน้านี้เจบีฮยองกับมาร์คฮยองก็แทบจะตีกันตาย แล้วนี่กางเกงที่เขาต้องใส่ถ่ายแบบยังจะมาขาดแถมยังไม่มีตัวใหม่ให้เปลี่ยนอีก
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณชานซองเคร่งมากว่าต้องเป็นสี่ตัวนี้เท่านั้น และยิ่งตัวที่คุณยูคยอมใส่ท่านยิ่งชอบมาเป็นพิเศษด้วยค่ะ”
“ไอนู่นก็ไม่ได้ ไอนี่ก็ไม่เอา แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงครับ ผมง่วงแล้วนะ!”
ยูคยอมเริ่มโวยวาย เพราะดูเหมือนอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจไปหมด อีกทั้งยังง่วงเพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนอีกแล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมไอคุณชานซองอะไรเนี่ยจะต้องเรื่องมากขนาดนี้ด้วยกะอีแค่กางเกงตัวเดียว
“เอาอย่างนี้นะฮะ พี่สาวช่วยไปหากางเกงที่สีคล้ายๆแบบนี้มาให้ผมหน่อย แล้วก็หาของตามที่ผมจดในนี้ให้ด้วยนะ เดี๋ยวผมจะผลิตกางเกงแบบนี้ให้พี่ตัวนึง”
แบมแบมพูดแทรกขึ้น ส่งกระดาษโน้ตที่ตัวเองจดรายการเอาไว้ให้หญิงสาว
“ได้แน่หรอคะ?”
สต๊าฟสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ตาวาวขึ้นมาทันที หันมามองหน้าแบมแบมแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล ในที่สุดฟ้าก็ส่งคนมาช่วยเธอแล้ว
“แน่สิครับ เชื่อใจผมหน่อย”
ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กยังขยิบตาให้หญิงสาวจนเธอมีแรงฮึดขึ้นมา
“งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมานะคะ”
ว่าจบเธอก็วิ่งออกไปหาของตามที่แบมแบมจดรายการมาให้ทันที
“คุณน่ะจะนั่งอีกนายมั้ย ถอดกางเองออกมาสิ”
พอพ้นร่างสตาฟสาวแบมแบมก็หันมาพูดกับยูคยอมที่เอาแต่นั่งกอดอกอยู่ที่โซฟา
เต๊ะท่าเป็นซุป’ตาร์เรื่องมากอยู่ได้
“ห๊ะ!? ถอดทำไม?”
“อ้าว คุณก็ถามแปลกผมก็จะเย็บน่ะสิ รีบๆถอดมาเถอะหน่าเดี๋ยวคนอื่นเขาถ่ายเสร็จคุณก็ต้องไปถ่ายต่อละ”
แบมแบมอธิบาย ยูคยอมทำหน้าโล่งอกก่อนจะลุกไปถอดกางเกงแล้วกลับมาในสภาพที่เบื้องล่างมีบ็อกเซอร์ปกปิดอยู่
“เย็บเป็นด้วย?”
ร่างสูงชะโงกหน้าไปถามอย่างสนใจตอนที่เห็นคนตัวเล็กหยิบกล่องเข็มออกมาทำท่าจะเย็บกางเกง
“เป็นสิ คุณคิดว่าหน้าที่สไตล์ลิสเนี่ยผมจับฉลากเข้ามาได้รึไง”
“ถ้าจะเย็บตั้งแต่แรกแล้วจะให้เจ้คนนั้นออกไปหากางเกงมาทำไม”
กันไว้ดีกว่าแก้ไง เกิดมีอะไรผิดพลาดจะได้แก้ไขทัน”
แบมแบมตอบเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาเย็บกางเกงโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
คนอย่างยูคยอมอ่ะพูดด้วยมากๆไม่ได้หรอก เดี๋ยวเลียปาก
#สิบห้านาทีผ่านไป
“เสร็จละ”
แบมแบมเอ่ยก่อนจะจัดการเก็บเข็มกับด้ายลงกล่องตามเดิม
“งั้นเอามานี่ฉันจะได้ไปเปลี่ยน”
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรอีกล่ะ ฉันจะรีบถ่ายๆให้เสร็จแล้วจะรีบกลับไปนอน ง่วง!”
ยูคยอมพูด ท่าทางงัวเงียกลับมาอีกครั้ง เห็นแล้วแบมแบมก็นึกสงสารคนที่ทำงานมาติดต่อกันมาหลายชั่วโมง นี่ถ้าเมื่อคืนไม่นึกแผลงๆมาหลอกผีเขาล่ะก็คงไม่โดนหลอกกลับจนนอนไม่หลับทั้งคืนหรอก
พี่แบมเปล่านะ พี่แบมไม่ได้ทำอะไรเลย พี่แบมก็แค่พอกหน้านอนเฉยๆ ฮา
“รู้แล้ว แต่รอแป๊ปนึง”
“มาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณมากนะฮะ....พี่สาวไปรอข้างนอกก่อนนะฮะ”
“ได้ค่ะ”
หญิงสาวส่งยิ้มให้แบมแบมก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปตามคำสั่ง
“จะทำร่ะ?”
ยูคยอมถามขึ้นมองหน้าแบมแบมที่เดินกลับมาทรุดนั่งตรงหน้าเข้าก่อนจะทำท่าหาของในถุงที่เพิ่งได้มาจากสต๊าฟสาว
“ถกขากางเกงขึ้น”
“เฮ้ย! ทำไม นายโรคจิตหรอ?”
ยูคยอมตามโต ถอยห่างคนตัวเล็กที่เริ่มน่ากลัวขึ้นมานิดๆ คนอะไรเดี๋ยวก็สั่งให้ถอดกางเกง เดี๋ยวก็สั่งให้ถกกางเกง โรคจิต!!
“บอกให้ถกก็ถกเถอะหน่า อย่าลีลาคนอื่นเขารออยู่”
“โอ้ยยยยย!!”
แบมแบมที่เห็นท่าทางของคนตัวใหญ่ก็อดรำคาญไม่ได้ เลยเป็นฝ่ายถกกางเกงอีกคนขึ้นเองก่อนจะจัดการกดสำลีชุบแอลกอฮอล์ไปที่ต้นขาขวาของคนตัวใหญ่โดยไม่บอกไม่กล่าวก่อนล่วงหน้า จนคนโดนกระทำถึงกับร้องลั่น
“ก็แค่จะทำแผลให้ ทำมาเป็นโวยวาย ตัวใหญ่ซะเปล่า”
แบมแบมพูดค่อนขอดสักหน่อย มือบางทิ้งสำลีก้อนที่เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลลงถังขณะ แล้วก็หยิบสำลีก้อนอีกอันออกมาชุบเบตาดีน ทาไปที่แผล ก่อนจะจัดการปิดแผลด้วยผ้าก็อต
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นแผล”
ยูคยอมถามออกมาอย่างแปลกใจ ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแผลยาวเกือบสามนิ้ว แค่รู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่คนตัวเล็กกลับรู้ซะได้
“ผมไม่ได้ตาบอดนะคุณ เอาเถอะหน่าผมจะรู้ได้ยังไงนั่นมันก็เรื่องของผม เสร็จละ....คุณก็รีบไปใส่กางเกงแล้วตามออกไปด้วยล่ะ ผมจะออกไปก่อน”
“อืม”
ยูคยอมรับกางเกงมาใส่ก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กออกไปหน้าเซต รีบถ่ายให้เสร็จจะได้รีบกลับ
บอกเลยตอนนี้คิมยูคยอมง่วงมากกกกกกกกกก
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
JUNIOR PARK
อายุ 22 ปี
:: โกมีนัมแห่งจีโอที ผู้เป็นสาเหตุของรักสี่เส้าในอดีต
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.ช่วงนี่ที่(ไรท์)รอคอย
พาร์ทนี้ตีกันน้อยลง มีปมเล็กๆให้สงสัยกันด้วย แท้ที่จริงน้องแบมเป็นใคร
พี่มาร์คเป็นอะไรทำไมถึงเคยน่าสงสาร มันป่วงๆนิดนึงอ่ะแต่เอาเถอะพอแค่นี้ไม่มีไรทอล์ค บะบาย
#ฟิคปมเด็กโข่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น