(BTS) 'อสงไขย' รักนี้ไม่สิ้นสุด...

ลำดับตอนที่ #5 : A - S o n g - K a i : ท ร ย ศ

A - S O N G - K A I

5

- ท ร ย ศ -

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่.............................ไม่ใช่ชเวโฮ...ใช่มั้ย?”

 

 

 

 

 

“อ๊ะ! อะ...อาจารย์ฮิมชาน!!”

 

 

 

 

 

และคำตอบของอาจารย์หนุ่มก็ถูกตอบทันทีที่เด็กนักเรียนคนนั้นหันหน้ามาเห็นเขา

 

 

 

 

 

ชเวโฮ...

 

 

 

 

 

เป็นนายจริงๆสินะ

 

 

 

 

 

“ไอ้ชั่ว!!!”

 

 

 

 

 

พลั๊ก!!!

 

 

 

 

 

“กรี๊ด!!!”

 

 

 

 

 

ร่างของชเวโฮกระเด็นไปกองที่พื้นสนามหญ้าพร้อมกับเลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจากมุมปากช้าๆโดยฝีมือของนักเรียนรุ่นเดียวกัน หญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นี้ก็ได้แต่กรีดร้องอย่างทำอะไรไม่ถูก พอหันไปเห็นหน้าอาจารย์หนุ่มก็พูดอะไรไม่ออก

 

 

 

 

 

พลาด! เธอพลาดมาก

 

 

 

 

 

“ไอ้เชวโฮ ไอ้สารเลว”

 

 

 

 

 

ผลัว!!

 

 

 

 

 

หมัดหนาพุ่งเข้าชนใบหน้าหล่ออีกครั้ง โดยที่เจ้าตัวไม่มีเวลาได้ตอกกลับเลย

 

 

 

 

 

ครูสาวหันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูก จะวิ่งไปเรียกคนมาช่วยก็กลัวความจะแตกเรื่องที่ตัวเองแอบเคลมเด็ก วิธีทางเดียวตอนนี้ก็คือให้อาจารย์หนุ่มเป็นคนห้ามศึกนี้

 

 

 

 

 

“อาจารย์ฮิมชานคะ ทำอะไรสักอย่างสิคะ ชเวโฮจะตายอยู่แล้วนะ!”

 

 

 

 

 

“แก!!”

 

 

 

 

 

“พอเถอะคิมซอกจิน” มือเรียวเดินเข้าไปจับแขนแกร่งเอาไว้ก่อนที่อีกหมัดจะพุ่งเข้าชนใบหน้าของชเวโฮอีกเป็นครั้งที่สาม

 

 

 

 

 

เจ้าของชื่อสะบัดมือที่กำคอเสื้อคนโดนต่อยออกพรางสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับอารมณ์

 

 

 

 

 

“ชเวโฮเป็นยังไงบ้าง” ครูสาวรีบวิ่งไปพยุงร่างของคนถูกกระทำขึ้นโดยไม่ลืมหันมามองคาดโทษคนทำที่ยังคงจ้องใบหน้าเปื้อนเลือดนั้นไม่วางตา

 

 

 

 

 

“รีบพาเค้าไปห้องพยาบาลซะ....แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าเค้าแค่เดินชนต้นไม้” อาจารย์หนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

 

 

 

 

“นี่คุณ! หน้าช้ำขนาดเนี้ยใครดูก็รู้ว่าโดนต....”

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่แอบโดดเรียนมาพลอดรักกับอาจารย์สาวจนโดนเพื่อนร่วมชั้นต่อย” คำพูดเรียบๆของอาจารย์หนุ่มหยุดคำด่าทอที่กำลังจะออกมาจากปากอาจารย์สาวได้อย่างทันที หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างของศิษย์ตัวเองออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

 

 

 

 

 

“อาจารย์มาห้ามผมทำไมครับ” เด็กหนุ่มหันหน้ามาถามผู้เป็นอาจารย์อย่างหัวเสีย นี่เขายังซัดไอ้หมอนั่นไม่สะใจเลยนะ

 

 

 

 

 

“แล้วนายไปต่อยเค้าทำไม”

 

 

 

 

 

“คนเลวอย่างมันสมควรโดนแล้วครับ” ไม่พูดเปล่ามือหนายังชกไปที่ฝ่ามือตัวเองแรงๆอย่างเก็บกด จริงๆสิ่งที่ควรจะมารองรับหมัดของเขาควรจะเป็นหน้าของไอ้คนทรยศนั่นต่างหาก

 

 

 

 

 

“แต่คนดีๆอย่างเธอ ไม่ควรจะมาเสียประวัติเพราะเรื่องพวกนี้หรอกนะ” เด็กหนุ่มหันไปมองอาจารย์หนุ่มที่เดินหันหลังไปแล้ว

 

 

 

 

 

ทั้งๆที่ก็เจ็บใจไม่แพ้กัน แต่อาจารย์ฮิมชานก็เลือกที่จะปกป้องเขาโดยการอยู่เฉยๆ

 

 

 

 

 

และทั้งที่อาจารย์ก็แสนดีอย่างนี้แต่ทำไมนะไอ้เลวนั่นถึงกล้าหักหลังอาจารย์แบบนี้

 

 

 

 

 

เพียงเพราะแค่คำว่า ‘ไม่ตั้งใจ’ อย่างงั้นเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

 “นึกถึงตอนนั้นแล้วผมยังเจ็บใจไม่หาย อาจารย์น่าจะปล่อยให้ผมซัดมันไปอีกซักสองสามหมัดนะครับ”

 

 

 

 

 

 “คิดว่าต่อยหมอนั่นแล้วอะไรๆจะดีขึ้นรึไง ขอบอกไว้เลยนะแอร์ห้องปกครองไม่ได้เย็นอย่างที่พวกเธอคิดหรอก”

 

 

 

 

 

 อาจารย์ฮิมชานพูดสีหน้าเรียบๆตามสไตล์จองแทคอุน*

 

 

 

 

 

 ตอนนี้สถานการณ์เข้าสู่สภาวะปกติเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ผมและพี่จินกลับเข้ามาในห้องและอาจารย์ฮิมชานก็เหมือนจะอารมณ์เย็นลงแล้วด้วย

 

 

 

 

 

 พออารมณ์กลับมาปกติอาจารย์ฮิมชานก็เริ่มเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน เพราะกลัวผมจะสงสัยถึงพฤติกรรมที่ดูเหมือนว่าจะมีแค่สองคนนี้ที่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 หลังจากที่ได้ฟังแล้วผมก็อดที่จะขึ้นไม่ได้ คนอะไรเลวจนไม่อยากจะบรรยายทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลย ผู้หญิงก็นะตัวเองเป็นครูแท้ๆแต่ไร้จรรยาบรรณเป็นที่สุด มีอย่างที่ไหนเคลมเด็กนักเรียนไปเป็น(ผอสระอัว)เพื่อน(พ้องท้องติดกัน) ผมว่าผมต้องระวังยัยครูคนนี้ซะแล้วสิ

 

 

 

 

 

 “ว่าแต่หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้นบ้างมั้ยครับ” ผมถามขึ้นมาอย่างสงสัย จะว่าไปแล้วผมก็ไม่เคยได้ยินชื่อครูเอมมี่นมโตนั่นด้วยสิ

 

 

 

 

 

 “ก็หลังจากนั้นยัยครูเอมมี่นมโตนางก็ลาออกไปไง..._)&^$#!#&@(W*W)@_)(*W^@&%...”

 

 

 

 

 

 และพี่จินก็เริ่มเล่าอย่างออกรสออกชาตส่วนอาจารย์ชิมชานก็นั่งฟังอย่างไม่หยี่ระ จะมีเข้ามาแทรกบ้างเวลาที่พี่จินพูดผิด กว่าจะจบก็เล่นเอาซะเย็นเลย และก็ได้ความมาว่าหลังจากที่ครูเอมมี่พารุ่นพี่ชเวโฮไปที่ห้องพยาบาล ก็ดันไปทำตัวไม่เหมาะสมจนโดนเด็กนักเรียนที่แอบโดดเรียนไปนั่งเม้าส์ที่นั่นถ่ายคลิปไว้ไปลงเว็บข่าวโรงเรียน กลายเป็นที่ฮือฮาจนโดนเรียกตัวไปสอบสวนสุดท้ายทั้งครูเอมมี่และรุ่นพี่ชเวโฮก็ทนความอับอายไม่ไหวจนต้องลาออกไปทั้งคู่

 

 

 

 

18.35 น.

 

 

 

 

 “กลับบ้านดีๆนะเด็กๆและอย่าลืมไปทำตัวอย่างคำถามที่ครูให้ไปด้วยล่ะ”

 

 

 

 

 

 “ค้าบบบบบ” ผมและพี่จินเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนที่เราทั้งสองจะโค้งให้คนเป็นครูและพากันเดินออกมาจากตัวอาคารเพื่อที่จะกลับบ้าน

 

 

 

 

 “เออ จองกุกวันนี้รีบไปไหนรึเปล่าอ่ะ ไปหาอะไรกินก่อนกลับมั้ยกันมั้ย” พอเดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียนพี่จินก็เอ่ยถามขึ้น ผมก้มลงไปมองนาฬิกาก็พบว่ามันหกโมงกว่าแล้วถ้าขืนไปต้องยาวชัวร์ คงอาจจะต้องเกินสองทุ่มและถ้าเป็นเช่นนั่นหูผมคงไม่ปลอดภัยจากเสียงของพี่ชายเป็นแน่

 

 

 

 

 

 “ไม่ได้อ่ะพี่ วันนี้ผมต้องรีบกลับไม่งั้นโดนบ่นหูชาแน่” เอ่ยปฏิเสธไปและก็เห็นคนถามทำหน้าหงอยๆอย่างเสียดาย ซึ่งพอผมเห็นแล้วก็อดใจหายไม่ได้

 

 

 

 

 

 “ว้าแย่จัง งั้นพี่คงต้องไปคนเดียวแล้วล่ะ ยังไงก็กลับบ้านดีๆนะน้อง” พี่จินโบกมือลาก่อนจะหันเดินไปอีกทางที่เป็นคนละทางกับผม

 

 

 

 

 

 ทำไมแผ่นหลังของพี่เค้าดูเศร้าจัง ไม่อยากเลย ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย...

 

 

 

 

 

 “เดี๋ยวพี่!”

 

 

 

 

 

 “หื้อ?” ร่างสูงหันมามองอย่างสงสัย ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมตะโกนเรียกพี่เค้า ก็แค่ไม่อยากเห็นพี่เค้าเศร้าก็แค่นั้น ตอนนี้ปัญหามันก็เลยอยู่ที่ว่าผมจะพูดอะไรต่อไปดีน่ะสิ

 

 

 

 

 

 “ว่าไง?” คนโดนเรียกถามย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!

 

 

 

 

 

 “เอ่อ...ถ้าไม่รังเกียจ ไปบ้านผมมั้ยครับ”

 

 

 

 

 

 “ได้หรอ จริงอ่ะ*o*” คนตัวสูงพุ่งมาเขย่าแขนผมทันทีที่ผมพูดจบ ไม่พอยังทำหน้าดีใจโอเว่อร์จนผมถึงกับพูดไม่ออก อะไรจะดีใจปานนั้น

 

 

 

 

 

 “ไปกันเลยมั้ยครับ?”

 

 

 

 

 

 “ไปสิๆ ไปเลยๆ^o^” พี่จินทำตัวเหมือนเด็กเพิ่งได้ของเล่น ระหว่างทางที่เดินไปบ้านผมก็เอาแต่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ก็แค่จะมาบ้านผม ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ?

 

 

 

 

 

 “กลับมาแล้วค้าบบ”

 

 

 

 

 

 “หนึ่งทุ่มสิบห้านาทีไม่เกินเวลาดีมาก อ้าว...แล้วนั่นใครอ่ะ?” ซูก้าที่เพิ่งเดินออกมาจากในครัวเอ่ยถามเมื่อหันไปเห็นคนที่เดินตามผมเข้ามา

 

 

 

 

 

 “อ่อ นี่..”

 

 

 

 

 

 “หวัดดีครับผมคิมซอกจินเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของจองกุกครับ ผมดีใจมากเลยที่ได้มาเจอพี่ ผมเป็นเอฟซีพี่นะครับ^^” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรรุ่นพี่ตัวสูงก็วิ่งถลาไปเกาะแขนพี่ชายตัวขาวของผมและก็แนะนำตัวอย่างออกนอกหน้า จนซูก้ายังหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆให้เอฟซีตัวเอง

 

 

 

 

 

 นี่สินะ คำตอบของคำถามที่ผมสงสัยมาตลอดทาง ผมก็ลืมไปว่าพี่แกปลื้มพี่ชายผมขนาดไหน

 

 

 

 

 

 “งั้นตามสบายเลยนะเดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวเพิ่มก่อน จองกุกนี่ก็จริงๆเลยจะพาเพื่อนมาบ้านก็ไม่โทรบอกพี่ก่อนจะได้ทำกับข้าวไว้เผื่อ” หันมาบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวต่อ ส่วนพี่จินก็ไม่รอช้าเดินไปวางกระเป๋าแล้วรีบเดินตามพี่ชายผมเข้าครัวไปในทันที ผมก็ได้แต่มองตามอย่างเนือยๆและก็เดินเข้าไปสมทบด้วยอีกคน

 

 

 

 

 

 “ผมช่วยครับ”

 

 

 

 

 

“อ่า ขอบใจ” ซูก้าตอบแล้วก็ละมือจากผักที่กำลังล้างให้คนตัวสูงทำแทนแล้วหันไปหยิบหัวหอมมาหั่น จินที่พอเห็นแบบนั้นก็กวักมือให้จองกุกมาล้างผักแทนส่วนตัวเองก็รีบทำคะแนนแย่งมีดมาถือไว้ซะเอง คนตัวขาวก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ หันไปมองหน้าน้องชายที่ไหวไหล่อย่างเซ็งๆ

 

 

 

 

 

“พี่ซูก้าทำอาหารเองทุกวันเลยหรอครับ”

 

 

 

 

 

“ก็ส่วนมากน่ะ ว่าแต่เรากินเผ็ดได้มั้ย” ซูก้าตอบก่อนจะถามต่อไป มือก็ละจากเขียงไปหยิบกระทะมาตั้งไว้บนเตา

 

 

 

 

 

“ได้ครับ” ร่างสูงเอ่ย

 

 

 

 

 

จองกุกที่ล้างผักเสร็จแล้วก็ยกมาวางไว้บนโต๊ะเดียวกันกับที่จินหั่นหอมอยู่ พอหันไปเห็นหน้าคนตัวสูงที่จู่ๆก็เงียบไปแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้

 

 

 

 

 

“พรืดด นี่แค่หั่นหอมนิดเดียวพี่ถึงกับร้องไห้เลยหรอพี่จิน ฮ่าๆๆ” คนตัวเล็กหัวเราะอย่างออกนอกหน้าจนคนโดนหัวเราะต้องรีบยกแขนขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

 

 

 

 

 

”ฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย มันไหลเองตางหาก หยุดขำเดี๋ยวนี้นะ!”

 

 

 

 

 

“โอเคๆ ฮ่าๆๆ โอ้ยปวดท้องไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆ” ไม่ว่าเปล่ายังลงไปนั่งกุมท้องขำต่อที่พื้น ไม่วายคนเป็นพี่ต้องเดินมาตีน้องตัวเองเบาๆให้หยุดขำสักที

 

 

 

 

 

“พอได้แล้วจองกุก มารีบๆช่วยกันทำจะได้รีบๆกิน เดี๋ยวดึกไปกว่านี้แล้วรุ่นพี่เราจะกลับบ้านลำบาก”

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับพี่ผมไม่รีบ” จินรีบตอบแบบไม่ต้องคิด ก็แหมโอกาสที่จะได้เจอมินซูก้าตัวเป็นๆแบบนี้มันมีบ่อยซะที่ไหน ล่าสุดที่ได้เจอกันก็สองปีมาแล้ว เป็นไงล่ะ เอฟซีคงกะพัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

“อ้า~ อิ่มจัง”

 

 

 

 

 

“เป็นไงบ้างรสชาตพอกินได้มั้ย”

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่แค่พอกินได้ครับพี่แต่มันอร่อยเลยตางหาก”

 

 

 

 

 

“ ฮะๆ งั้นหรอ” ซูก้าหัวเราะออกมาน้อยๆตอนที่เอฟซีของเขาชมว่าฝีมือการทำกับข้าวของเขาอร่อยแม้ได้กินครั้งแรก ทั้งๆที่น้องชายตัวดีของเขาที่กินฝีมือเขาแทบจะทุกวันกลับบอกว่ากินกันตายไปงั้น

 

 

 

 

 

“กินเสร็จแล้วใช่ป่ะพี่ งั้นก็กลับได้แล้วมั้ง” จองกุกหันไปพูดกับรุ่นพี่ตัวสูงที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้พี่ชายหน้าแป๊ะของเขา

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ได้คุยกับพี่ซูก้าเลยนะ” หันไปป้องปากกระซิบกับรุ่นน้องแล้วหันกลับมาส่งยิ้มให้ไอดอลของตัวเองต่อ

 

 

 

 

 

“ว่าแต่เราอ่ะ จบไปแล้วอยากเป็นอะไรล่ะ”

 

 

 

 

 

“ผมอยากเป็นเหมือนพี่ครับ พี่รู้มั้ยผมปลื้มพี่มากเลยนะ จนบางครั้งผมเคยคิดว่าอนาคตจะไปเป็นนักการเมืองเผื่อจะได้เจอพี่บ่อยๆ”

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆ ขนาดนั้นเชียว วันหลังถ้าอยากเจอพี่ก็แวะมาที่นี่ได้เสมอนะ บ้านนี้ยินดีต้อนรับ”

 

 

 

 

 

“จริงหรอครับ ผมมาได้ตลอดเลยหรอครับ *o*”

 

 

 

 

 

“อื้ม ^^” ซูก้าขานตอบในลำคอ ส่วนจองกุกนี่กลายร่างเป็นอากาศไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ

 

 

 

 

 

กูไม่น่าพามาเลยจริงๆ นี่คือสิ่งที่เขากำลังคิดในตอนนี้

 

 

 

 

 

“นี่ก็ดึกแล้วพี่ว่าเราก็กลับบ้านได้แล้วนะ ดึกๆมันอันตราย”

 

 

 

 

 

“ครับผม”

 

 

 

 

 

แหม่ ที่กูบอกไม่เห็นจะเชื่อฟังกันอย่างนี้เลย ดูเถอะคนเรา -..-

 

 

 

 

 

 

“กลับบ้านดีๆนะพี่” ผมพูดหลังจากเดินออกมาส่งพี่จินที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

“อื้ม นายก็อย่าลืมทำแบบข้อสอบนะ พรุ่งนี้เจอกัน บาย”

 

 

 

 

 

“บายครับ.....อุ้ย! ตกใจหมด” ผมโบกมือลาให้รุ่นพี่ก่อนจะปิดประตูเดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเจอเจ้าพี่ชายตัวขาวยืนพิงขอบประตูพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศใน

 

 

 

 

 

“หึๆ นายชอบหมอนั่นหรอ?” เอียงคอถามอย่างคนไร้เดียงสา แต่สำหรับจองกุกนี่มันเจ้าเล่ห์สุดๆ

 

 

 

 

 

“อะไรเล่า” คนโดนถามเลี่ยงที่จะไปตอบก่อนจะแทรกตัวเดินเข้าบ้าน โดยไม่ลืมหยิบกระเป๋านักเรียนวิ่งขึ้นห้องอย่างเร็วจี๋

 

 

 

 

 

โธ่ จองกุก ไอ่อ่อนเอ้ย!!!

 

 

 

 

 

TBC.

 

อะไรกัน น้องกุกหนูชอบเค้าแล้วหรอลูก? ไม่รู้ค้าบบ

แลดูตัวละครน้อยๆ ยังค่ะ บังทันยังออกไม่ครบเลยเหลือใครบ้างน้า เรียงคิวกันมาซะดีๆ

พาร์ทนี้เป็นพาร์ทสำหรับพี่จินโดยเฉพาะ เป็นไงล่ะแกฟินป่ะล่ะได้เจอไอดอล เดี๋ยวจะได้ฟินกว่านี้อีกแน่

ปล.*สไตล์จองแทคอุนที่ว่านี่ก็คือ แทคอุนจากวงVixxนะคะหรือที่เรารู้จักกันในนามพ่อเสือเลโอนั่นเอง

 

ปล2.เนื้อหาเดิมไม่ได้รีไรท์ค่ะ แค่เอามาลงใหม่เพราะมีบางคนบอกว่ามันอ่านในโทรศัพท์ลำบากเค้าก็เลยลงให้ใหม่ ไม่ได้ลงธีมแล้วนะ อ่านแบบโล่งๆไม่ว่ากันนะคะ พอดีลงในโทรศัพท์อ่า ผิดพลาดยังไงก็บอกด้วยนะคะ

 

Thank u for reading.