ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : YB :03 - Planners
3
Planners
“ก่อนเข้านอนก็ต้องตรวจดูให้หมดว่าแก๊สกับน้ำปิดสนิทรึยัง ส่วนไฟก็เปิดเฉพาะแค่ตรงบันไดพอ.....แล้วก็นี่ ตารางงานของพวกเราตลอดทั้งเดือนนี้ นายเอาไปทำความเข้าใจละกันนะว่างานไหนต้องใส่ชุดยังไง”
มาร์คยื่นตารางงานที่เขาปริ้นซ์มาส่งให้คนตัวเล็กสมาชิกคนใหม่ของบ้าน
“ฮะ...ขอบคุณมากนะฮะคุณมาร์ค”
“อืมไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เองยังไงนายก็เป็นคนที่จะกำหนดชะตากรรมพวกเราอยู่แล้ว ฉันแค่ไม่อยากชะตาขาดน่ะ ฮ่าๆๆ”
มาร์คพูดกลั้วหัวเราะ ก็อย่างที่พูดศิลปินมีหน้าที่กำหนดอนาคตของตัวเองก็จริง แต่สไตล์ลิสมีหน้าที่กำหนดชะตากรรมของศิลปินอีกทียังไงล่ะ
“ไม่ต้องห่วงหรอกฮะผมไม่ให้พวกคุณใส่กางเกงขาก๊วยเสื้อยืดขาดๆขึ้นเวทีหรอกหน่า”
“งั้นฝากชีวิตพวกผมด้วยนะครับ ฮ่าๆ…..เข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
มาร์คหัวเราะเสร็จก็เอ่ยเตือนคนตัวเล็กอีกครั้งถึงเรื่องเวลาตื่น
“ฮะ....เอ่อคุณมาร์คฮะ”
“หืม?”
“กู๊ดไนท์นะฮะ”
“อืมกู๊ดไนท์ (:”
พี่รองส่งยิ้มให้สไตล์ลิสคนใหม่ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
หวังว่าคงจะไม่ใช่หรอกนะ
พอประตูห้องทั้งสองบานของมาร์คและแบมแบมปิดลง ประตูห้องฝั่งตรงข้ามก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของร่างยักษ์ที่ยืนยิ้มชั่วร้ายมองบานประตูสีขาวตรงอย่างคนโรคจิต
“หึ! ยิ้มไปเถอะไอเตี้ย คืนนี้แกไม่ได้หลับแน่ หึๆๆ”
[เป็นไงหลานรักวันแรกไหวมั้ย?]
คำถามแรกที่แบมแบมได้ยินจากปลายสายที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรมา ร่างบางหยิบบลูทูธมาเสียบหูแล้วก็จัดการละเลงครีมสีฟ้าลงไปทั่วใบหน้าหวานของตัวเองหลังจากจัดการทำความสะอาดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรียกว่าเป็นกิจวัติประจำวันเลยก็ว่าได้ที่แบมแบมจะต้องมาร์กหน้าก่อนนอน
เห็นแบบนี้แบมแบมก็รักสวยรักงามนะครับ
“ก็ดีฮะ คุณมาร์คก็ดูใจดีดี...เขาสอนแบมชงชาสูตรลับด้วยนะ คุณจูเนียร์ก็น่ารักนะฮะเขาให้ผมนอนห้องเขาด้วยแหละส่วนตัวเองก็ย้ายไปนอนกับคุณเจบีแทน คุณเจบีก็ไม่ได้เรื่องมากอย่างที่คิดไว้ในตอนแรกด้วย”
[ก็ดีแล้วล่ะ แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนลุงบอกเลยหมอนี่เป็นที่หนึ่งของความเรื่องมากเลยนะ]
ประธานเจวายพีว่าพรางนึกย้อนไปถึงเมื่อคราวตอนที่จูเนียร์ย้ายเข้ามาใหม่ๆ ตอนนั้นนะเจบียิ่งกว่าแอนตี้อีก ถ้าเกิดเอาไม้ฟาดหัวจูเนียร์ได้หมอนั่นคงทำไปแล้ว
“แต่วันนี้คุณเจบีใจดีมากๆเลยนะฮะ ชมรามยอมคาโบนาร่าของแบมว่าอร่อยด้วย แล้วยังคอยว่าไอคุณยูคยอมที่จ้องแต่จะหาเรื่องแบมอีก....เอ้อ คุณลุงแบมถามหน่อยดิ ไอคุณยูคยอมนี่ที่บ้านมีปัญหาอะไรรึเปล่าฮะถึงได้ชอบทำตัวขวางโลกแบบเนี้ย”
แบมแบมถามอย่างสงสัยแบบสงสัยจริงๆนะ คนอะไรหาเรื่องคนอื่นได้ตลอดเวลา ทำเป็นงานอดิเรกรึไง
[ป่าวหรอก เจ้านั่นน่ะบ้าๆบอๆแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวหลานอยู่ไปเรื่อยๆก็ดีขึ้นเองล่ะ]
“แบมก็หวังให้เป็นแบบนั้นเร็วๆนะฮะ เบื่อที่ต้องมานั่งหลบสายตาจิกกัด”
[ฮ่าๆ โอเค ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก้รีบนอนซะนะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้านี่....แต่อย่าลืมนะว่าห้ามเปิดเผยตัวตนเด็ดขาดแล้วถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็โทรหาลุงได้ตลอดรู้มั้ย]
“รับทราบฮับผม....ฝันดีนะฮะคุณลุง”
ตอบรับเสียงใสแล้วก็ดึงบลูทูธที่เสียบหูออก ก่อนจะเดินไปปิดไฟดวงใหญ่และกลับมาล้มตัวลมนอนที่เตียง
ปึก!
ยังไม่ทันจะได้นอนลงดีๆเสียงที่ดังอยู่ตรงระเบียงก็เรียกให้แบมแบมเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที มือบางเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงก่อนร่างบางจะค่อยๆลุกไปหยิบไม้กวาดที่มุมห้องมาถือไว้ให้มั่น
อาจเป็นเพราะความเคยชินที่แบมแบมมักจะหมกตัวทำงานอยู่ในห้องนอนจนบ้างครั้งลืมวันลืมคืน บางทีก็ปิดไฟอยู่ในห้องมืดๆคนเดียว เลยกลายเป็นว่าดวงตากลมโตปรับสายตาให้มองเห็นในความมืดได้อย่างรวดเร็ว
ปึกๆ!
ร่างบางค่อยๆก้าวเท้าไปยังหน้าต่างที่เป็นที่มาของเสียงอย่างช้าๆเพราะกลัวจะเตะโดนข้าวของที่ยังวางไม่เป็นระเบียบแถมเขายังไม่ค่อยคุ้นชินกับสภาพห้องใหม่เท่าไหร่ ถ้าเตะโดนขาเก้าอี้เมื่อไหร่แล้วน้องนิ้วก้อยจะมานั่งร้องไห้น่ะสิ
ถามว่าทำไมแบมแบมไม่เปิดไฟแถมยังปิดไฟหัวเตียงอีกตางหาก.....ขอตอบเลยนะว่า ประสบการณ์สอนให้แบมแบมรู้ว่าการเปิดโอกาสให้ตัวเองก็เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้กับศัตรูเหมือนกัน ถ้าแบมแบมเปิดไฟจนห้องสว่างเขาอาจจะมองเห็นทางก็จริงแต่ผู้ที่ไม่หวังดีกับเขาที่อยู่นอกระเบียงก็จะเห็นเขาอย่างชัดเจนไปด้วย สู้ปิดไฟแล้วรอไฝว้ในความมืดดีกว่า
และแบมแบมก็ไม่คิดว่าเสียงที่ดังอยู่ข้างนอกนั่นจะเกิดจากสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าผีหรอกนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงไม่มีผีที่ไหนมาทำเสียงดังปึงปังหรอก ถ้าจะหลอกกันจริงๆว๊าปเข้ามาบีบคอเขาไม่ง่ายกว่าเหรอ เพราะฉะนั้นแบมแบมเลยมั่นใจเลยว่าไอตัวกำเนิดเสียงที่นั่งแอบอยู่ข้างนอกนั่นน่ะเป็นสิ่งมีชีวิตแน่นอน ซึ่งอาจจะเป็นนกที่บินมาชนกระจก หรืออาจจะเป็นคนที่เรียกว่า โจร!
ร่างบางเดินไปใกล้ประตูระเบียงมากขึ้นโดยยืนหลบอยู่ตรงมุมที่มีผ้าม่านกองบังอยู่ และมันก็เป็นอย่างที่แบมแบมคิดเมื่อเงาของคนตัวใหญ่กำลังปีนข้ามราวระเบียงมาที่ห้องเขา ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมาจับบานประตูให้เลื่อนเปิดออก
พี่จูเนียร์นี่สะเพร่าจริงๆทำไมถึงนอนไม่ล็อคประตูระเบียงเนี่ย แต่ดีนะที่วันนี้คนที่นอนห้องนี้เป็นแบมแบม เพราะถ้าเป็นพี่จูเนียร์คนน่ารักอาจจะโดนทำมิดีมิร้ายไปก่อนจะรู้ตัวว่ามีคนย่องเข้าห้องก็ได้
ครืนน~
แต่เชื่อมั้ยวันนี้อาจจะเป็นวันดวงขาดของไอโจรนั่นก็ได้ ที่โง่มาปีนบ้านของเหล่าไอดอลที่มีกล้องวงจรปิดอยู่รอบบ้าน และที่สุดๆคือปีนเข้ามาในห้องที่แบมแบมนอนอยู่นี่ไง
เดี๋ยวพี่จะฟาดให้เห็นดาวเลยครับ!
“ย๊ากกกก!!!!”
“เฮ้ย!!!!”
โป๊ก!!
ร่างใหญ่ๆของไอโจรห้าร้อยล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเพียงไม้เดียว แบมแบมรีบวิ่งไปเปิดไฟก่อนจะกลับมาใช้เท้าเขี่ยอีกคนเบาๆจนแน่ใจว่าสลบไปแล้วจริงๆ
“หนอย! กะจะมาหลอกให้กลัวผีแล้วก็ขโมยของสินะ แต่อยากจะบอกว่าแกพลาดแล้วล่ะไอโจรโง่! ฉันไม่กลัวผีเกาหลีหรอกนะ......กลัวแต่ผีไทยโว้ย!“
พูดจบมือบางก็จัดการก้มลงไปดึงหน้ากากผีที่อีกคนสวมอยู่ออก ขอดูหน้าโง่ๆหน่อยเถอะ!
“อ๊ะ! นี่มัน......”
“อรุณสวัสดิ์แบมแบม”
“อรุณสวัสดิ์ฮะคุณมาร์ค”
“อ้าว...ยูคยอม ทำไมหน้าถึงเป็นแบบนั้นล่ะ”
มาร์คทำหน้าตกใจเมื่อหันมาเห็นซากคนตัวใหญ่นั่งชันเข่าทำหน้าหงิกงออยู่ตรงโต๊ะกินข้าว อ่านไม่ผิดหรอกซากคนจริงๆ
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็คนดีของฮยองเอาไม้กวาดฟาดหัวผมน่ะสิ ตีเข้ามาได้เจ็บชะมัด!”
ยูคยอมบุ้ยปากไปทางแบมแบมก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองป้อยๆ อย่างนึกแค้นใจ
“จริงเหรอแบมแบม”
พี่รองหันไปถามแบมแบมที่น่าจะกำลังตักข้าวต้มอะไรสักอย่างใส่ชามอยู่อย่างนึกแปลกใจ
แค่เอาไม้กวาดฟาดหัว ทำให้คนกลายเป็นผีได้เลยหรอเนี้ย?
“จริงฮะ......แต่ใครใช้ให้คุณมาปีนห้องผมกันล่ะ ผมก็นึกว่าโจรน่ะสิ”
เจ้าของชื่อตอบมาร์คยิ้มๆก่อนจะหันไปโวยใส่คนตัวใหญ่ที่เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดเขาอย่างเดียวเลย
อะไรกันล่ะ แบมแบมตางหากที่เป็นผู้เสียหายนะก็หมอนี่จะปีนเข้ามาในห้องเขาทำไมกันเล่า!
“อะร่ะ?”
ยูคยอมถามอย่างกวนๆ มองชามข้าวต้มหมูสับที่ถูกดันมาอยู่ตรงหน้าตัวเองสลับกับใบหน้าหวานของคนทำที่มองมาติดจะงอนๆเล็กน้อย
คือร่ะ? ควรเป็นยูคยอมป่ะที่ทำแบบนั้นอ่ะ โดนตีจนหัวปูดเลยนะเว้ย! ไหนจะขอบตาที่คล้ำเป็นหมีหลินปิงนี่อีก ต้องเป็นเขาดิวะที่งอน!
“ข้าวต้มไง เห็นเป็นอาหารเม็ดหรอ?”
“นี่นาย!”
“กินๆเข้าไปเถอะหน่าอย่าถามมาก”
“ฉันหมายถึงว่าทำให้ฉันทำไมตางหาก หรือคิดว่าจะวางยาฉันอีกงั้นหรอ นายนี่มัน...”
“ประสาท! ก็คิดได้นะ ใครจะไปเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนคุณกัน.....ที่ทำให้กินเพราะอยากจะขอโทษ ทีนี่จะกินได้รึยัง”
แบมแบมบ่นแทรกขึ้นมาอย่างเคืองๆ อุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำข้าวต้มให้แต่เช้าแต่ดันมาหาว่าข้าวต้มของเขาใส่ยาไว้อีก
ถ้าจะใส่จริงๆจะใส่ยาฆ่าหมาในปากให้กินก่อนเพื่อนเลย!
“เหอะ! ขอโทษ แค่ข้าวต้มชามเดียวเนี่ยนะ! ไม่คิดว่ามันน้อยไปหน่อยเหรอ หัวฉันก็ปูดแล้วดูหน้าฉันหมองคล้ำเป็นผีแบบเนี่ยจะไปถ่ายแบบได้ยังไง!”
ไม่พูดเปล่ายังชี้หน้าตัวเองที่ใกล้คำว่าผีเข้าไปทุกทีให้คนตัวเล็กดูเพื่อที่อีกคนจะได้รู้สึกผิดมากขึ้น
แต่เปล่าเลยเหอะ แบมแบมไม่ผิดสักหน่อย!!
“นี่คุณบอกว่าน้อยไปหรอ แล้วไอที่คุณปีนเข้ามาในห้องผมดึกๆดื่นๆแบบนั้นแถมยังใส่หน้ากากผีเข้ามาอีก ถ้าเกิดผมหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง.......อีกอย่างที่ผมขอโทษก็แค่เรื่องที่ผมฟาดคุณจนหัวปูดหรอกนะ ส่วนไอเรื่องที่คุณหน้าหมองเพราะดันกลัวผีเนี่ยไม่ใช่ความผิดผมแต่มันเป็นกรรมของคุณเองตางหาก”
แบมแบมเถียงขาดใจเลยใครจะว่าเขาผิดไม่ได้นะ เรื่องนี้พี่แบมเป็นผู้เสียหายครับ ห้องพี่แบมโดนบุกรุก!
“แล้วใครใช้ให้นายพอกหน้าซะเขียวแบบนั้นล่ะ” (ฟ้าเหอะแก)
ยูคยอมชี้หน้าอีกคน ขาที่เคยยกขึ้นมากอดไว้ถูกปล่อยลงไปเหยียบพื้นอีกครั้ง กะเตรียมไฝว้เต็มที่
“แล้วใครใช้ให้คุณปีนเข้ามาในห้องผมล่ะ”
“ไม่รู้แหละยังไงนายก็ต้องรับผิดชอบ!”
คราวนี้ร่างสูงถึงกับยืนขึ้นประจันหน้ากับคนตัวเล็ก ให้มันรู้ไปสิว่าใครจะแน่กว่ากัน
“ไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่ใช่ความผิดผม”
แบมแบมก็ไม่น้อยหน้าสะบัดบ๊อบหันหน้าหนีคนตัวใหญ่กว่า คิดว่าจ้องแบบนั้นแล้วจะกลัวรึไง ชิส์!
“นายผิด”
“คุณตางหากที่ผิด”
“นายนั่นแหละผิด”
“คุณนั่นแหละ”
“นาย!”
“คุณ!”
“นาย!!”
“คุณ!!!”
“พอ!!!!!!!!”
หนึ่งเสียงของพี่รองสยบความเคลื่อนไหวของริมฝีปากยูคยอมและแบมแบมที่กำลังแข่งกันเถียงเป็นคนถูกได้เป็นอย่างดี คนเป็นพี่ที่ยืนมองสองน้องทะเลาะกันก็บันเทิงไปสิครับ
ขี้หูเนี้ย! เต้นกันมันส์ไปแล้วมั้ง!!!
“จะเถียงกันอีกนานมั้ย? รำคาญ!!”
“เอ่อ / เอ่อ”
เสียงตะโกนของพี่รองทำเอาสองคนที่กำลังเถียงกันหุบปากฉับแทบไม่ทัน ถ้าไม่สังเกตก็จะเห็นว่าตอนนี้มีรังสีอำมหิตลอยอยู่รอบตัวมาร์คเต็มไปหมด นี่ขนาดไม่สังเกตนะยังรู้สึกได้
คนอะไร น่ากลัวชิบ!
“แบมแบม”
“เอ่อ ฮะ”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กๆเมื่อถูกเรียก
“ทำอะไรให้ฉันกินหน่อย”
“ดะ ได้ฮะ”
แบมแบมรับคำก่อนจะรีบเดินเข้าไปในครัวและจัดการทำข้าวต้มที่เหมือนกับของยูคยอมให้คุณมาร์ค
ไม่ได้ ต้องรีบสิ เดี๋ยวโดนกินหัวล่ะยุ่งเลย
“ส่วนนาย!”
“เย้ยย ว่าไงฮยอง”
ยูคยอมเองก็สะดุ้งไม่แพ้กันแต่หนักกว่าตรงที่สายตาคมมองมาที่เขาอย่างคาดโทษมากกว่าที่มองไอเตี้ย
“รีบกินเข้าไปเลยนะแล้วไม่ต้องพูดมาก!!”
แถมยังตะคอกใส่ยูคยอมอีกอ่ะ ทีกับไอเตี้ยล่ะพูดดีเชียว
มาร์คฮยองคนสองมาตรฐาน!!
“คะ ครับ”
“ฮ่าๆๆ โคตรจี้เลยว่ะ โอ้ยฉันขำ ไม่ไหวละ ฮ่าๆๆๆ”
ใครที่มาเห็นภาพนี้คงรีบหยิบโทรศัพท์ไม่ก็กล้องขึ้นมากดชัตเตอร์รัวๆเป็นแน่ ไออาการขำจนตัวงอของเจบีแบบเนี่ยเคยมีใครเห็นซะที่ไหนกัน
“แล้วนายคิดยังไงถึงปีนเข้าไปหลอกผีแบมแบมแบบนั้นน่ะห๊ะยูคยอม”
จูเนียร์ถามขึ้นมา จริงๆก็อยากหัวเราะให้ลั่นเหมือนเจบีฮยองอยู่หรอกนะแต่ความอยากรู้อยากเห็นก็เยอะอยู่ ขอรู้เรื่องให้หมดก่อนแล้วค่อยขำก็ได้
“ก็หมันไส้อ่ะ! …โอ้ย! ฮยองผมเจ็บนะ”
มือหนาถูกยกขึ้นมากุมหัวตัวเองอีกครั้งหลังโดนหมอนอิงฟาดเข้าให้เต็มกะบาล ประสานงากับรอยปูดเดิม เจ็บเลยสิครับงานนี้
“สมควร...ถ้าเป็นฉันนะอาจจะไม่ใช่แค่หัวปูดแต่จะแถมเผือกใส่แขนขาให้ด้วย”
ฮรึก มาร์คฮยองใจร้าย!!
“นายก็โหดไปมั้ยมาร์ค ดูหน้าไอหมาของเราดิหงอยเป็นหมาเหงาแล้วนั่น ฮ่าๆๆ”
“แล้วไง.....นายก็พูดได้นี่เจบี ถ้าเกิดนายตื่นมาแล้วมาเจอแบบฉันเมื่อเช้าฉันว่านายคงเอาตะหลิวเขกหัวเจ้านี่ไปอีกทีละสิไม่ว่า”
มาร์คพูดแล้วก็หันไปขึงตาดุๆใส่น้องเล็กจนเจ้ายักษ์หน้าหดเหลือสองนิ้วล่ะ
“โอเค ฉันไม่เถียงด้วยละ..... ไปยูคยอมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ววันนี้เรามีงานแปดโมงครึ่งนะ”
“ครับ”
ยูคยอมตอบรับเสียงอ่อยก่อนจะเดินคอตกขึ้นห้องไปทำธุระส่วนตัวตามที่พี่ใหญ่บอก
“แบมแบมมีอะไรกินบ้างอ่ะเช้านี้”
“ก็มีข้าวต้มหมูน่ะครับ คุณเจบีจะกินเลยรึเปล่าครับเดี๋ยวผมไปอุ่นให้”
“ไม่ต้องหรอกเพิ่งทำไม่ใช่หรอคงยังไม่เย็น ป่ะไปกินด้วยกัน”
พูดจบเจบีก็เดินกอดคอแบมแบมเดินเข้าไปในครัว เหลือไว้แค่มาร์คที่ยังคงทำหน้าเครียดกับจูเนียร์ที่นั่งยิ้มกริ่มเมื่อสังเกตเห็นอาการผิดปกติของพี่รอง
“ฮยองคิดเหมือนผมมั้ยครับ?”
“คิด? คิดอะไร”
มาร์คทำหน้างง ปรับสีหน้าให้กลับมาปกติอีกครั้ง เมื่อคนที่ถามขึ้นมาเป็นจูเนียร์
“แบมแบมน่ะ.....น่ารักเนอะ ^^”
ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นร่างบางก็เดินตามสองคนที่เดินนำไปก่อนแล้วเข้าครัวไป ทีนี้ก็เหลือแค่มาร์คที่อารมณ์แปรปรวนอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น
หวังว่ากลับมาทีวีคงจะยังไม่พังนะ
กลัวมาร์คฮยองจะเอาหัวโขกทีวีไปซะก่อนนะสิ (:
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
MARK TUAN
อายุ 24 ปี
:: พี่รองแสนอบอุ่นของวงจีโอที เป็นชายผู้กุมความลับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.ช่วงนี้ชี้แนะ
ไม่รู้จะเอ่ยคำใดกับน้องยูคดี งั้นขอสงสารด้วยคำนี้เลยนะคะ สมควรค่ะ5555
แกทำตัวเองมั้ยตะยูค เป็นไงล่ะจะแกล้งเขาโดนด้ามไม้กวาดเข้าให้ น่าสงสารจริงๆ
อะไรเอ่ยเป็นพี่มาร์ค? ไม่ใช่สิต้องถามว่า พี่มาร์คเป็นอะไรเอ่ยตะหาก พี่มาร์คเป็นอะไรน้อ อะไรน้อ~ #โดนตบ
เรารู้หน่าว่าเธอรู้ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะพี่มาร์คก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ
วันนี้ทอล์คแค่นี้ล่ะ ไม่ค่อยมีประเด็น ไปละน้า
#ฟิคปมเด็กโข่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น