ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : YB :02 - Anti Bambam
2
Anti Bambam
ไม่เข้าใจๆ คิมยูคยอมไม่เข้าใจ!
ทำไมทุกคนจะต้องเอาแต่ทำดีกับไอเตี้ยหัวเหลืองนั่นด้วย ตั้งแต่เจบีฮยองที่ยอมให้แชร์ห้องด้วยทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนรักความเป็นส่วนตัวมาก ไหนจะจูเนียร์ที่ยอมเสียสละห้องตัวเองแล้วไปนอนกับเจบีฮยองแทนอีกทั้งๆที่ก็รู้ว่าเจบีฮยองนั้นจุกจิกจู้จี้ขี้บ่นน่าเบื่อน่ารำคาญเป็นที่สุด (เดี๋ยวๆนี่แกหรอกด่าฮยองป่ะเนี่ยตะยูค)
แล้วนี่ทีเด็ดที่สุดก็คือมาร์คฮยองกำลังยืนสอนมันชงชาสูตรลับของตัวเองอยู่ทั้งๆที่ตอนแรกคิมยูคยอมคนเนี่ยขอให้สอนแทบตายแต่มาร์คฮยองก็หวง ไม่ยอมสอนสักที แล้วนี่มันอะไรกันฮึ่ม!!
“เป็นไรยูคยอมทำหน้าอย่างกับอึไม่ออก”
มาร์คเอ่ยแซวเจ้าน้องเล็กที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับมองเขากับแบมแบมที่กำลังชงชากันอยู่
“ท้องผูกหรอฮะ ผมมียาธาตุอยู่ในกระเป๋าเอามั้ยฮะเดี๋ยวผมไปหยิบให้”
แบมแบมเอ่ยพูดขึ้นมาเป็นการตบมุขของมาร์คพอดี ถึงจะรู้ก็เถอะว่าหน้าตาเหมือนหมีเพิ่งกินรังแตนมาของอีกคนเนี่ยเป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะหมั่นไส้เขาก็คงจะเพราะหมั่นไส้เขานั่นแหละ สรุปก็คือก็เพราะหมั่นไส้แบมแบมยังไงล่ะ
“ไม่ต้อง!...ผมไม่ได้เป็นอะไรครับฮยอง แค่หมั่นไส้คนบางคน!”
เน้นประโยคหลังเสียงแน่นก่อนจะหันไปจิกตาใส่คนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ข้างๆมาร์คฮยอง
เห็นมั้ยล่ะแบมแบมพูดผิดซะที่ไหน
“อ้าวไอนี่! ถ้าหมั่นไส้ฉันก็ออกไปนั่งข้างนอกนู้นไป มานั่งทำหน้าแบบนี้แล้วฉันทำอาหารต่อไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ?”
“เดี๋ยวจะเผลอปล่อยมีดใส่หัวนายซะก่อนน่ะสิ ไปรีบไปเลย”
ไม่พูดเปล่ายังปัดมือไล่เจ้าเด็กยักษ์ให้ออกไปข้างนอกอีก
“ชิส์! ไปก็ได้!!”
คนโดนไล่ก็หันมาส่งปากบึนๆให้ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไป
“ไล่ไปแบบนั้นมันจะดีหรอฮะคุณมาร์ค”
พอคนตัวสูงเดินพ้นออกไปแบมแบมก็เอ่ยถามขึ้นมา แม้จะไม่ได้อยากให้นั่งอยู่ในนี้ก็เถอะ แต่พอเห็นหน้าตาตอนโดนไล่แล้วก็อดสงสารไม่ได้นี่นา
“ช่างหมอนั่นเถอะ อยู่ที่นี่ก็เอาแต่จะหาเรื่องนายซะเปล่าๆ เรามาทำอาหารกันต่อดีกว่า”
มาร์คเอ่ยแล้วก็หันมาสนใจวัตถุดิบในตู้เย็นที่จะใช้ทำอาหารมือเย็นนี้แทนเจ้าเด็กยักษ์ที่เขาเพิ่งเอ่ยปากไล่ไป เดี๋ยวค่อยทำอาหารอร่อยๆไปง้อก็ได้ เห็นแก่กินแบบเจ้านั่นน่ะแค่นี้ก็หายโกรธแล้ว
“แล้วเราจะทำอะไรดีฮะ”
แบมแบมเดินมาหยุดยืนอยู่หลังมาร์คมองเข้าไปในตู้เย็นที่อีกคนกำลังเลือกวัตถุดิบอยู่
“ข้าวผัดกิมจิน่ะ นายกินเผ็ดได้มั้ย?”
ตอบก่อนจะหันมาถามคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่ข้างหลังอย่างสนใจ
“ได้ฮะ...สบายมาก ตอนอยู่ที่ไทยมีแต่อาหารเผ็ดๆทั้งนั้นเลย”
“จริงสิ นายเป็นคนไทยนี่นา แล้วนายพอจะทำอาหารไทยเป็นบ้างมั้ย?”
ถามอย่างสนใจ มือหนาหยิบแครอทออกมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะจัดการปิดตูเย็นและหันมาสนใจคู่สนทนาตรงหน้าแทน
“แน่นอนสิครับ ผมทำได้แทบจะทุกอย่างเลยนะ นอกซะจากอะไรที่มันยากเกินไปผมทำไม่ได้”
“งั้นนายทำผัดไทเป็นรึเปล่า ตอนที่ไปทัวร์คอนเสิร์ตที่ไทยนะฉันเคยกินอยู่ครั้งหนึ่งอร่อยมาก...แล้วก็อะไรอีกนะ ต้ม...ต้มยังกุ้งป้ะ?”
“ฮ่าๆ ต้มยำกุ้งฮะ ไม่ใช่ต้มยังกุ้ง”
แบมแบมหัวเราะน้อยๆกับสำเนียงเพี้ยนๆของมาร์คที่พยายามจะพูดเมนูอาหารไทยที่ตัวเองชอบให้แบมแบมฟัง
“เออ นั่นแหละๆ นายทำเป็นรึเปล่าผัดไทด้วย”
“เป็นสิฮะ ทั้งสองอย่างเลย”
“ดีเลย งั้นนายทำให้ฉันกินทีสิ เบื่อข้าวผัดกิมจิแล้วอ่ะกินบ่อยเกิน”
มาร์คมองหน้าคนตัวเล็กสายตาวาววับ ใบหน้าหล่อเหล่าที่เคยเรียบนิ่งและอ่อนโยนแต่บัดนี้แบมแบมกลับได้เห็นมันกำลังออดอ้อนเขาอยู่อย่างน่ารัก
“ถ้าเบื่อแล้วทำไมไม่ทำอย่างอื่นล่ะฮะ”
คนตัวเล็กถามกลับ หันมาหยิบของบนโต๊ะที่มาร์คเพิ่งหยิบออกมาจากตู้เย็นแทนการมองหน้าของอีกคน
“ก็ฉันคิดไม่ออกนี่นาว่าจะทำอะไรกินดี ได้มั้ยอ่ะทำให้ฉันกินหน่อย นะๆ”
มือหนาจับแขนบางเขย่าเบาๆอย่างออดอ้อน เอียงคอมองหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังร้อนผะผ่าว
“ได้สิฮะ แต่คงยังไม่ใช่วันนี้เพราะวัตถุดิบที่มียังไม่ครบ ถ้าคุณมาร์คอยากทานเดี๋ยววันหลังผมออกไปซื้อของมาทำให้ละกันนะฮะ”
แบมแบมตอบกลับไปก่อนจะจับมือมาร์คออกจากแขนตัวเอง
ก็เล่นอ้อนกันซะขนาดนี้ใครปฏิเสธลงก็บ้าแล้ว! ><
“สัญญาละนะ....แล้วนี่เราจะทำอะไรกินกันดีอ่ะเริ่มไม่อยากกินข้าวผัดกิมจิแล้วอ่ะ”
จากที่ตอนแรกจะเป็นคนทำเองมาร์คก็เปลี่ยนใจให้อีกคนทำแทนส่วนตัวเขาเองก็จะคอยเป็นลูกมือแบมแบมอยู่ข้างๆ
“ในตู้พอจะมีเส้นสปาเก็ตตี้หรือรามยอนรึเปล่าฮะ”
“อ๋อ อืมมีสิแต่เป็นรามยอนนะ”
“นั่นแหละฮะช่วยหยิบให้ผมหน่อยฮะ เอามาสักหกห่อนะฮะ”
พอได้รับคำสั่งจากคุณเชฟจำเป็นคุณลูกมือชั่วคราวก็หันไปหยิบรามยอนทั้งหกห่อที่อยู่บนตู้โดยที่พวกเขาไม่มีใครสนใจที่จะหยิบมันออกมาทำกินเลยออกมาส่งให้คนที่ตัวเล็กกว่า
“อ่ะนี่ นายจะทำอะไรอ่ะ”
“ของอร่อยฮะ (:” คนตัวเล็กตอบยิ้มๆก่อนที่ทั้งสองจะลงมือช่วยกันทำอาหารมือเย็นของวัน
“เฮอะ! เพราะแกคนเดียวเลยไอเตี้ยทำให้มาร์คฮยองไล่ฉันออกมาข้างนอก!!”
ร่างยักษ์บ่นกระปอดกระแปดเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าบานหลังถูกพี่รองไล่ตะเพิดออกมา ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะไอเตี้ยนั่นคนเดียว!!
“โฮ่งงงง”
“โอ๊ะ! แกมาพอดีเลยมานี่แจ็คสันมาให้ฉันกอดหน่อย”
เสียงร้องเรียกของเพื่อนสี่ขาเรียกสายตาของยูคยอมให้หันไปมอง ก่อนจะอ้าแขนรับให้เจ้าตูบวิ่งเข้ามาหา
“แกรู้มั้ยไม่มีใครรักฉันแล้ว ไม่มีใครสนใจฉันด้วย ทุกคนเอาแต่สนใจไอเตี้ยนั่น เมื่อกี้มาร์คฮยองก็ไล่ฉันออกมาข้างนอกทั้งๆที่ข้างนอกมันหนาวจะตาย แกเห็นมั้ย!”
แขนยาวโอบกอดรอบตัวเจ้าไซบีเลียนฮัสกี้ตัวใหญ่อย่างเต็มรัก พรางปากก็บ่นฟ้องเจ้าเพื่อนขนปุยไปด้วยราวกับว่ามันจะฟังรู้เรื่อง
จริงมันก็ไม่ได้หนาวอะไรมากหรอกถ้ายูคยอมใส่เสื้อผ้าเหมือนคนปกติ แต่สิ่งที่อีกคนสวมมีแค่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆกับกางเกงผ้าร่มขาสามสวนเท่านั่น ไม่ให้หนาวก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ
“คงจะมีแต่แกสินะที่อยู่ข้างฉัน งืออ แจ็คสันฉันรักแกที่สุดเลย จำไว้นะว่าถ้าเจ้านั่นเดินเข้ามาใกล้ๆงับขามันไปเลยนะ ไอคนเตี้ยๆหัวเหลืองๆน่ะ กัดมันไปเลยเข้าใจมั้ย?”
ใบหน้าหล่อซุกเข้ากับขนปุยๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะดันตัวเจ้าตูบออกแล้วชี้หน้าสั่งแผนการอันชั่วร้ายของตัวเองให้เจ้าตูบฟัง ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าหมายักษ์จะตอบรับเป็นอย่างดี
“โฮ่งงงง”
“ดีมากก ^^”
มือหนาลูบหัวของสุนัขคู่ใจด้วยรอยยิ้มของความสะใจ
คอยดูเถอะไอเตี้ย! เมื่อไหร่ที่แกก้าวขาออกมานอกบ้านแกโดนแจ็คสันงับขาแน่!! ฮ่าๆๆๆ
“เสร็จแล้วววว”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจัดการตักเส้นรามยอนที่แปรรูปแล้วใส่จานทั้งหมดห้าจานเป็นที่เรียบร้อย
“น่ากินจัง แต่ว่าไอนี่มันหน้าตาเหมือนกับสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าของอิตาเลี่ยนเลยนี่”
“ใช่ฮะ มันคือรามยอนคาโบนาร่าเป็นอาหารที่ประยุกต์มาจากอาหารอิตาเลี่ยนอีกทีน่ะฮะ เพราะเส้นสปาเก็ตตี้มันใช้เวลาลวกนาน คนทำงานส่วนใหญ่ที่เป็นพวกเร่งรีบเลยหันมาใช้เส้นรามยอนแทนเพราะแค่ลวกสองนาทีก็เสร็จแล้วฮะ”
แบมแบมอธิบายอย่างภาคภูมิใจกับฝีมือทำอาหารของตัวเองที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคงอร่อยและน่ากินอยู่เสมอต้นเสมอปลาย
“ไม่ยักรู้ว่านายทำอาหารอิตาเลี่ยนเป็นด้วย”
“ผมเคยไปอยู่ที่อิตาลีมาสองปีน่ะฮะก็เลยทำเป็น”
“หื้ม? ไปอยู่อิตาลีหรอ?”
มาร์คเลิกคิ้วอย่างสงสัยในประโยคบอกเล่าของคนตัวเล็ก แบมแบมที่พอนึกได้ก็รีบแถได้อย่างทันควัน
“อะ...อ๋อ อยู่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนนะฮะ ที่ไทยมีร้านพวกนี้อยู่เต็มเลยผมเคยไปทำงานมาก่อน ไม่ใช่แค่อาหารอิตาเลี่ยนอย่างเดียวนะฮะ อาหารฝรั่งเศส อาหารญี่ปุ่นผมก็ทำได้นะฮะ”
“ดีจังต่อไปนี้พวกเราคงได้กินอาหารนานาชาติมากขึ้น”
มาร์คพูดยิ้มๆ แบมแบมแอบถอนหายใจเบาๆออกมาอย่างโล่งอก
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ
“หื้อ หอมจัง ทำอะไรกินหรอฮะมาร์คฮยอง”
จูเนียร์ที่เพิ่งย้ายของจากห้องตัวเองไปห้องของเจบีฮยองเสร็จ เดินเข้ามาถามหน้าตาสนใจหลังจากเดินลงบันไดมาแล้วได้กลิ่นหอมยั่วน้ำลายซะเหลือเกิน
“รามยอนคาโบนาร่าน่ะแบมแบมเป็นคนทำ”
“หูวว น่ากินจัง”
ร่างบางตาวาวเมื่อมองไปเห็นอาหารหน้าตาน่ากินอยู่บนโต๊ะ ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่มากสำหรับเขา ก็ทุกวันมาร์คฮยองเอาแต่ทำข้าวผัดกิมจิไม่ก็ข้าวห่อสาหร่ายให้กินอยู่ทุกมื้อไป กินจนหน้าจะเป็นข้าวห่อกิมจิอยู่แล้วเนี้ย!
อ้อ! ลืมบอกไป นอกจากจูเนียร์จะมีหน้าที่ทำงานบ้านแล้ว มาร์คฮยองที่ทำอาหารเก่งที่สุดก็รับหน้าที่พ่อครัวประจำบ้านไปด้วย ส่วนยูคยอมก็คอยดูแลต้นไม้และสนามหญ้าหน้าบ้านรวมถึงเจ้าหมายักษ์ของหมอนั่นด้วย
ถามว่าเจบีฮยองทำอะไร?
แค่นั่งหล่อๆใช้สมองแต่งเพลงก็พอแล้วป่ะล่ะ น่อววว
“ทำอะไรกินน่ะ หอมขึ้นไปถึงข้างบนเลย”
แค่จูเนียร์นึกถึงคนหล่อก็เดินมาหา
“รามยอนคาโบนาร่าน่ะฮะ คุณเจบีทานได้รึเปล่าฮะ”
แบมแบมตอบก่อนจะถามกลับไปแล้วลอบมองอาการของอีกคน.....ก็ได้ข่าวมาว่าลีดเดอร์ของจีโอทีน่ะ เรื่องมากจะตายนี่นา เขาไม่อยากโดนดุแล้วถูกเฉดหัวออกจากบ้านตั้งแต่วันแรกหรอกนะ แค่ได้เด็กยักษ์ซกมกนั่นแอนตี้ก็เกินพอแล้ว
“ได้สิฉันไม่เรื่องมากนักหรอกเรื่องกินน่ะ ไหนดูสิ...น่ากินใช้ได้เลยนี่”
เจบีเอ่ยชมออกมาตาวาวอย่างไม่เก็บอาการหรือคีพมาดลีดเดอร์จอมเย็นชาเลย.... ก็อาหารหน้าตาหน้ากินแถมยังกลิ่นหอมตรงหน้านี่เป็นสิ่งที่พวกเขาโหยหาอยากจะกินมานานนี่นา ถึงแม้จะหน้าตาประหลาดไปจากที่เคยรู้จักก็เถอะ แค่ขอให้ไม่เป็นข้าวผัดกิมจิกับข้าวห่อสาหร่ายก็นับว่าเป็นบุญอันยิ่งใหญ่แล้วล่ะ
“แค่น่าตาดูดีแต่จะกินได้รึเปล่าเหอะ รสชาติอาจจะห่วยแตกก็ได้นะ”
เหมือนเสียงเพิ่งผุดออกมาจากนรก....ร่างสูงของยูคยอมยืนกอดอกมองอาหารบนโต๊ะสลับกับหน้าคนทำอย่างเหยียดๆ
ถามว่าทำไมถึงรู้ว่าแบมแบมเป็นคนทำ?
ก็ถ้าเป็นมาร์คฮยองทำ มื้อนี้ก็คงไม่พ้นข้าวผัดกิมจิอีกเป็นแน่ เพราะเมื่อวานกินข้าวห่อสาหร่ายไปแล้วไงล่ะ
“แล้วที่เดินเข้ามานี่ไม่ใช่เพราะตามกลิ่นเข้ามาหรอกเหรอ?.... ฉันยังไม่ได้บอกให้เข้ามาสักหน่อย”
มาร์คหันไปพูดกับคนมาใหม่ที่พร้อมจะหาเรื่องแบมแบมอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ซึ่งคนหล่อก็ไม่เข้าใจว่ามันจะอคติอะไรกับคนตัวเล็กนักหนา
“ใจคอมาร์คฮยองจะให้ผมนั่งข้างนอกทั้งคืนเลยรึไง หนาวจะตาย!”
ยูคยอมพูด มองหน้าพี่รองอย่างตัดพ้อที่ใจร้ายกับเขามากในวันนี้
“เออ”
“มาร์คฮยองใจร้าย เชอะ!”
พูดจบก็ส่งปากบึนๆมาให้ก่อนจะสะบัดก้นออกไปอีกครั้งอย่างงอนๆหลังจากโดนประโยคไร้เยื่อใยของมาร์คสวนกลับไป
“เดี๋ยวนี้แอ็ดวานซ์ถึงขนาดโดนมาร์คฮยองไล่เลยหรอฮะเนี้ย”
จูเนียร์พูดขำๆกับท่าทางของเจ้าน้องเล็กที่ไม่รู้วันนี้แอบไปกินน้ำตาลก้อนมารึไงถึงได้ขู่แง่งๆทั้งวันแบบนี้
“ก็ไม่ได้อยากใจร้ายหรอก...แต่หมอนั่นน่ารำคาญจะตายชัก...ตามเข้ามานั่งแขวะแบมแบมถึงในครัวเลยคิดดูสิ”
แต่สิ่งที่จูเนียร์ไม่เข้าใจมากกว่าก็คือมาร์คฮยองคนดีนี่แหละ.....เหมือนว่าวันนี้จะโหดขึ้นแฮะ
“ช่างมันเหอะอย่าไปสนใจมันเลยฉันหิวละ กินกันเถอะ”
เจบีที่ทนความน่ากินของอาหารตรงหน้าไม่ไหวถึงกับเอ่ยปากและลากเก้าอี้นั่งลงเป็นคนแรก โดยเขานั่งที่หัวโต๊ะ จูเนียร์นั่งทางซ้ายมือ และมาร์คนั่งทางขวามือ มีแบมแบมนั่งถัดจากมาร์คอีกที
“เอ่อ...ไม่คิดจะเรียกเขาให้มาทานพร้อมกันหรอฮะ เดี๋ยวก็งอนแย่หรอก”
แบมแบมว่าพรางชะเง้อคอมองอีกคนที่ไม่อยู่ร่วมโต๊ะที่น่าจะกำลังงอนตุ๊บป่องอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“เดี๋ยวหิวมันก็เดินกลับเข้ามาเองแหละ ไม่ต้องสนใจหรอก”
คุณลีดเดอร์พูดก่อนจะหยิบส้อมขึ้นมาเตรียมโซ้ย
“แต่ถ้าเราไม่เรียกเขามาทานตอนนี้พอเย็นแล้วมันก็จะไม่อร่อยนะฮะ....แล้วเดี๋ยวก็ เอ่อ....”
“เดี๋ยวมันจะเอามาเป็นข้ออ้างโจมตีนายสินะ”
เจบีพูดขึ้นมาอย่างเข้าใจแบมแบม ซึ่งคนตัวเล็กก็พยักหน้าหงึกหงักทันที
“ฮะ”
“โอเค เข้าใจละ......ยูคยอมมากินข้าวว!”
พยักหน้าเข้าใจเสร็จแล้วพี่ใหญ่ก็ใช้ส้อมเคาะจานเรียกเจ้าน้องเล็กทันที
คือกูหิวแล้วไงครับแล้วแม่งก็เสือกมางอนไง ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยเป็น ลีลา!!
เคร้งๆๆ
“ยูคยอมโว้ยยยย”
“ฮยองผมไม่ใช่หมานะ!”
และมันก็ได้ผลเมื่อร่างยักษ์ๆเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่บูดบึ้งยิ่งกว่าเก่า
“อ้าวเรอะ....แต่เคาะเรียกนายก็มานี่”
“ฮยอง!!”
“เลิกทำหน้าเป็นตูดไอแจ็คสันแล้วมานั่งได้แล้ว คนอื่นเค้ารอเนี่ยเห็นมั้ย!”
“เชอะ!”
“จะมานั่งกินดีๆหรือให้ฉันเอาส้อมเคาะหัวก่อนห๊ะ! อย่าลีลา หิว!!!”
“นั่งก็ได้!”
ว่าจบแล้วก็เดินมากระแทกก้นนั่งเก้าอี้ที่ว่างข้างจูเนียร์ แต่ก็ยังไม่ยอมลงมือกินเอาแต่กอดอกแล้วจ้องหน้าแบมแบมเขม็งอยู่อย่างนั้น
คนโดนมองก็ถึงกับกินต่อไม่ถูก ไม่ได้กลัวอะไรหรอกน่ะ แต่แบบ...มันอึดอัดไง เข้าใจฟีลป่ะ
“จะนั่งมองอีกนานมั้ย จะกินหัวเขารึไง....ถึงจะสีเหลืองเหมือนกันแต่นั่นผมนะไม่ใช่เส้นรามยอน มองแล้วมันอิ่มมั้ยวะ!”
เจบีที่ทนสายตาน่ารำคาญของยูคยอมไม่ได้เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ปกติก็ไม่พูดมากขนาดนี่หรอกนะ แต่สงสัยวันนี้ยูคยอมมันว้อนท์ไง คงอยากกินขาโต๊ะแทนข้าวมั้ง
“กินไม่ลง!”
ไม่พูดเปล่ายังจิกตาใส่แบมแบมที่เงยหน้าขึ้นมามองจนคนโดนมองต้องรีบหลบตาแล้วก้มหน้ากินรามยอนต่อไป
“ทำไม? คิดถึงข้าวผัดกิมจิหรอห๊ะ.....ไม่กินก็เอามานี่ฉันกินเอง”
ว่าจบก็เอื้อมมาหยิบจานรามยอนของยูคยอมไปจนเจ้าตัวแทบคว้าไว้ไม่ทัน จึงเกิดศึกแย่งจานรามยอนเล็กๆ
“อ๊ะ! ฮยองก็กินของตัวเองไปดิ มายุ่งกับของผมทำไมเล่า!”
ส่งค้อนเล็กๆให้พี่ใหญ่ก่อนจะวางจานรามยอนของตัวเองลงหลังจากแย่งพื้นที่กลับคืนมาได้และเริ่มหยิบส้อมขึ้นมาตักเส้นเข้าปากเหมือนคนอื่นบ้าง
อะไรเล่า! ยูคยอมก็หิวเป็นนะครับ คนเหมือนกันนะ
และพอลิ้นสัมผัสกับเส้นรามยอนเท่านั้นแหละ ยูคยอมก็รู้ซึ้งถึงคำว่าสวรรค์ชั้นเจ็ดก็วันนี้ล่ะ
อร่อยอ่ะ ><
แต่จะไม่ชมหรอกครับเดี๋ยวไอเตี้ยมันได้ใจ.....กินเงียบๆดีกว่า
แบมแบมเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ตรงข้ามที่นั่งโซ้ยเอาๆโดยไม่บ่นอ่ะไรสักคำแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ที่แท้ก็แค่เด็กฟอร์มจัดสินะ (:
“ยิ้มร่ะ?....ที่ไม่บ่นเพราะหิวหรอกนะไม่ใช่ว่ามันอร่อยจนพูดไม่ออก รสชาติก็งั้นๆแหละ”
เกิดการแถขึ้นเมื่อยูคยอมหันมาเห็นคนที่ทำอาหารในวันนี้นั่งยิ้มมองเขากิน จนพี่ๆคนอื่นนี่แอบถุ้ยในใจไปตามๆกัน
“เหรอ....แต่นายกินหมดก่อนชาวบ้านเขาเลยนะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าหิวน่ะ ผมแค่หิว....เข้าใจตรงกันนะฮยอง”
“โอเค้”
มาร์คหยักไหล่อย่างยอมแพ้ ขี้เกียจเถียงกับเด็กชอบแถ เอาเถอะวันนี้อาบน้ำคงจะแสบน่าดู ถลอกไปทั้งตัวแล้วมั้งนั่น
มือหนายกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างไม่รู้จะทำอะไร ก็ดันกินเสร็จก่อนคนอื่นเขาเลยนี่ เสียฟอร์มชะมัด!
และที่เกลียดที่สุดนอกจากจะโดนเหล่าฮยองเหน็บแนมแล้วยังโดนไอเตี้ยนี่ยิ้มเย้ยอีก ทำไมต้องยิ้มด้วยวะ!!
คอยดูนะไอเตี้ยฉันจะตั้งเพจแอนตี้แกแล้วก็จะยุให้แจ็คสันแอนตี้แกด้วย คอยดู!!!
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
YUGYEOM KIM
อายุ 21 ปี
:: มักเน่วงจีโอที ร่างยักษ์แต่ใจมด ชอบทำตัวขวางโลก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.ช่วงนี้ชี้แนะ
จะมีใครมาวางระเบิดหน้าบ้านเราป่ะเนี้ยเขียนให้แจ็คสันเป็นหมา555
เพราะรักหรอกไม่อยากให้นางมีคู่ แต่ใครอยากเป็นหมาตัวเมียรีบมาเสนอตัวเลยนะจะรับไว้พิจารณาค่ะ^^
ตอนนี้ก็คือแบบนังน้องยูคนางบ้างค่ะคิดแต่จะหาทางดีดน้องแบมออกจากบ้านอย่างเดียวถึงขนาดให้หมาแจ็คสันไปกัดเลยดูสิ แต่น้องหมาจะเชื่อเจ้าของมั้ยติดตามค่ะ
#ฟิคปมเด็กโข่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น