คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : YB :16 - Reconcile
16
Reconcile
“สิ่งที่ผมจะมาแถลงในวันนี้ก็คือ เรื่องโปรเจคเจเจที่ผมกำลังทำในตอนนี้
ซึ่งศิลปินน้องใหม่ที่ได้มาจากการคัดเลือกในครั้งนี้ก็คือแจ็คสันกับยองแจ.........แต่ยังมีอีกคนหนึ่งครับที่ผมยังไม่เคยเปิดตัวเขาที่ไหน
และยังไม่มีใครในเกาหลีได้เห็นหน้าเขา แต่อีกไม่นานเกินรอครับ
ผมจะเปิดตัวเขาพร้อมกับรายการเรียลลิตี้รายการใหม่ที่ผมกำลังซุ่มจัดทำอยู่..........รายการนี้จะมีรุ่นพี่จากจีโอทีไปข้องเกี่ยวด้วย
ยังไงก็ฝากทุกคนติดตามด้วยนะครับ” ประธานปาร์คพูดร่ายยาวท่ามกลางกลุ่มแฟนคลับที่จ่อไมค์มาตรงหน้าอย่างต้องการทำข่าว
“เด็กใหม่ที่ว่านี่เป็นชาวต่างชาติหรอคะ แล้วมาจากประเทศอะไรคะ?” นักข่าวสาวคนหนึ่งจากสำนักข่าวชื่อดังเอ่ยถามขึ้น
ประธานปาร์คหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะตอบ
“ผมขออุบไว้ก่อนละกันนะครับ แต่จะใบ้ให้ว่าเป็นประเทศที่อาหารอร่อยมาก”
“แล้วนอกจากโปรเจคนี้แล้วคุณปาร์คมีแพลนจะทำหนังหรือละครบ้างมั้ยคะ?”
“เรื่องละครนี่ขอพับเก็บไว้ก่อนครับ
แต่เรื่องหนังนี่หลานชายผมเค้ากำลังมีแพลนจะทำหนังสั้นอยู่น่ะครับ”
“หลานชายคุณปาร์หรอคะ? ที่เค้าลือกันว่าชอบปลอมตัวเป็นสปายใช่มั้ยคะ?”
พอเอ่ยมาถึงตรงนี้นักข่าวก็เริ่มตาโตกันเป็นแถว
นักข่าวสาวคนเดิมเอ่ยถามคำถามออกมาอีกครั้งในเรื่องที่เธอได้รู้มา
“ฮ่าๆๆ ใช่ครับ” ประธานค่ายเจวายพีหัวเราะออกมาน้อยๆแล้วก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“แล้ววันนี้เขามางานนี้ด้วยรึเปล่าคะ?”
“มาสิครับ ถ้าพวกคุณอยากรู้จักละก็.....แบมแบมออกมาหาลุงหน่อยลูก” ตอบคำถามนักข่าวเสร็จ ก็หันไปเรียกบุคคลที่โลกอยากรู้จักมากที่สุดในตอนนี้
ร่างเล็กค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังบานประตูที่เขาแอบมายืนฟังคุณลุงให้สัมภาษณ์กับนักข่าวอยู่สักพักแล้ว
กล้องทุกตัวหันไปตามทางที่ประธานปาร์คเรียกหลานชายตัวเอง แสงแฟลชกระพริบติดต่อกันรัวๆจากกล้องนับสิบ
เมื่อร่างเล็กปรากฏสู่ส่ายตาทุกคนอย่างเต็มตัว
แชะ! แชะ! แชะ!!!
แบมแบมหลับตาปี๋เพราะไม่คุ้นชินกับแสงแฟลชที่สาดเข้าตา
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยพบเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาบ้างตอนที่ไปเป็นสไตล์ลิสให้กับGOTแต่ตอนนั้นเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกกล้องเป็นสิบตัวถ่ายแบบนี้ มันให้ความรู้สึกแสบตัวแล้วก็เวียนหัวจนอยากจะอาเจียน
เข้าใจหัวออกคนที่เป็นซุปตาร์แล้วล่ะว่าเวลาโดนแสงแฟลชสาดใส่มันเป็นยังไง
หืม?
อยู่ความความรู้สึกวูบวาบก็หายไป
แม้ว่าเสียงแฟลชจะดังรัวมากกว่าเดิม แบมแบมค่อยๆลืมตามองก็พบเข้ากับแผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่คุ้นตา
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
ถึงไม่เห็นหน้าแต่แบมแบมก็ยังจำได้ดีว่าเจ้าของแผ่นหลังนี้เป็นของใคร
หายดีแล้วใช่มั้ย....
“เลิกถ่ายได้แล้วครับ
แบมแบมยังไม่เคยเจอแบบนี้เดี๋ยวเค้าก็หน้ามืดไปก่อนที่จะให้สัมภาษณ์พวกคุณหรอก”
เสียงทุ้มเอ่ยปรามบรรดานักข่าวที่รัวนิ้วกดชัตเตอร์กันอย่างสนุกสนาน
“หรือว่าพวกคุณไม่อยากสัมภาษณ์เขา” เสียงทุ้มอีกเสียงเดินเข้ามาก่อนที่แบมแบมจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่มือ
พอหันไปมองก็เห็นเป็นคุณจูเนียร์ และคนที่เพิ่งพูดเมื่อกี้ก็คือคุณเจบี
มาร์คฮยองเองก็ยืนส่งยิ้มบางๆมาให้อยู่ไม่ไกล ส่วนเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่แสนอบอุ่นนี่ก็คือคนที่เขาคิดถึงมากที่สุด
แม้จะโหยหา อยากกอด
แต่แบมแบมก็ทำได้เพียงยืนมองแผ่นหลังที่ไม่คิดจะหันมามองเขาเลยสักนิด
แต่แค่นี้มันก็เพียงพอแล้วล่ะ
อย่างน้อยยูคยอมก็ยังเข้ามาปกป้องเขาจากกองทัพนักข่าวที่โหยหาข้อมูลพวกนี้
ฟุบ!
“อ๊ะ!” ยูคยอมปรายตาไปมองคนตัวเล็กข้างหลังที่ฟุปหน้าลงมาที่หลังเขา
อยากจะหันไปดูให้เต็มตาว่าอีกคนไม่เป็นไรแต่ก็หันไม่ได้เพราะเดี๋ยวนักข่าวจะเห็น
“ขอบคุณนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ
แต่ยูคยอมก็ได้ยินมาชัดเจน
คิดถึงเสียงของนายจังแบมแบม
“ไปที่โต๊ะเถอะแบมแบม” จูเนียร์พูดก่อนจะดึงมือแบมแบมให้เดินขึ้นไปนั่งที่โต๊ะให้สัมภาษณ์ที่มีบอสของพวกเขานั่งรออยู่เมื่อนักข่าวทุกคนลดกล้องในมือลงแล้ว
แบมแบมไม่ได้หันไปมองด้านหลังแต่ก็รู้สึกได้ว่ายูคยอมเดินตามมาอยู่
และมาร์คฮยองกับคุณเจบีเองก็เช่นกัน
ร่างเล็กทรุดนั่งเก้าอี้ข้างลุงของตัวเอง
ถัดไปเป็นคุณจูเนียร์แล้วก็เจบี ส่วนมาร์คฮยองกับยูคยอมยืนอยู่ข้างหลังของแบมแบมกับคุณจูเนียร์
“นี่น่ะเหรอคะหลานชายของคุณปาร์ค”
“ใช่ครับ นี่คือปาร์คแบมแบม ลูกชายคนเดียวของปาร์คชินเฮ น้องสาวของผม”
ประธานปาร์คตอบอย่างภาคภูมิแล้วก็หันมากระซิบถามหลานชายคนเดียวที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ
“ไหวใช่มั้ย?”
“ไหวฮะ” แบมแบมกระซิบตอบกลับไป
ใช่! ทำไมเขาต้องกลัวด้วยล่ะ ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
ก็แค่กำลังจะประกาศตัวกับทุกคนก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรจะต้องกลัวเลย
แต่ร่างกายเขานี่สิไม่รักดี ไม่รู้จะสั่นอะไรกันนักกันหนา
ในนี้ไม่หนาวสักกะหน่อย
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ”
แรงบีบเบาที่หัวไหล่กับเสียงทุ้มที่ก้มกระซิบอยู่ข้างหูทำให้แบมแบมรู้สึกชื้นใจขึ้นมา
จะอยู่ด้วยกันจนจบเลยใช่รึเปล่า......ถ้าอย่างนั้นแบมแบมจะวางใจได้ใช่มั้ย
ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆเรียกพลัง ก่อนที่ปากเล็กจะเริ่มเอ่ยแนะนำตัวกับนักข่าว
“สวัสดีครับ ผมปาร์คแบมแบม
หลานชายคนเดียวของปาร์คจินยองหรือที่พวกคุณรู้จักกันในนามประธานปาร์คเจ้าของค่ายเพลงเจวายพี
วันนี้ผมจะไม่ตอบทุกคำถามที่พวกคุณสงสัยแต่ผมจะตอบแค่เฉพาะคำถามที่ผมอยากตอบเท่านั้น.......ถ้าคำถามไหนที่ทำให้ผมไม่สบายใจผมจะไม่ตอบ
หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะครับ”
เสียงใสที่พูดจาฉะฉานและมั่นใจ บอกเลยยูคยอมไม่เคยลุคนี้ของแบมแบม คำพูดที่ดูเป็นทางการขึ้นมาเมื่ออยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดทำให้ยูคยอมถึงกับแปลกใจ
แบมแบมของเขาทำไมดูเป็นผู้ใหญ่จังล่ะ
“ทำไมก่อนหน้านี้พวกเราถึงไม่เคยเห็นคุณแบมแบมออกสื่อเลยล่ะคะ?” นักข่าวคนแรกเริ่มคำถาม
แบมแบมหันไปมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตาไปมองทุกคนแล้วตอบคำถาม
“ผมไม่ชอบความวุ่นวายครับ ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าผมเป็นหลานชายของปาร์คจินยอง ผมอาจจะไม่รู้จักคำว่าชีวิตสงบสุขก็ได้..........ผมก็เลยเก็บตัวและก็เที่ยวเลยเก็บประสบการณ์ต่างๆไปในฐานะเด็กธรรมดาทั่วไปมาโดยตลอด”
“แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงอยากออกมาประกาศตัวให้ทุกคนรู้ล่ะคะ?
หรือว่าอยากดังขึ้นมาบ้างแล้ว” นักข่าวคนที่สองถามต่อ
แบมแบมหันไปมองหน้าเธอแล้วก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“ถ้าผมเชิญคุณออกไปข้างนอกตอนนี้จะได้รึเปล่าครับ.....แต่เอาเถอะ
ผมจะตอบคำถามคุณละกัน.....ที่ผมออกมาเปิดตัวในวันนี้ไม่ใช่ว่าอยากดังอย่างที่คุณนักข่าวคนเมื่อกี้เข้าใจ
แต่ผมแค่อยากเผชิญหน้าในความเป็นจริง อยากทำอะไรโดยใช้ชื่อว่าปาร์คแบมแบม
ไม่ต้องคอยโกหกคนอื่นว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นใครก็เท่านั้น......เข้าใจใช่มั้ยครับคุณฮันเยซึล”
นักข่าวเจ้าของชื่อหน้าเสียไปเลยเมื่อแบมแบมตอบคำถามของเธอเสร็จ
ใบหน้าหวานกระตุกยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดๆของคนที่ถามคำถามนั้นกับเขา
เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับปาร์คแบมแบม เมื่อก่อนเขาเคยปลอมเป็นนักข่าวอยู่ช่วงหนึ่งแหละแต่เป็นสำนักข่าวที่ไม่ค่อยดังแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เขาได้รู้จักหน้าตาของนักข่าวหลายๆคน
รวมถึงฮันเยซึลคนนี้ด้วย
ยูคยอมมองเสี้ยวหน้าของแบมแบมอย่างอึ้งๆ ให้ตายเหอะนี่มันแบมแบมโหมดดาร์กชัดๆ
นึกว่าจะไม่มีโหมดนี้ซะแล้ว โหดเป็นบ้า ตีแสกหน้านักข่าวคนนั้นกระจุยไปเลย
สุดยอด!!!
“โห
แบมแบมสุดยอดไปเลยตอบคำถามได้ดีมาก ตีหน้ายัยนักข่าวนั่นแหกไปเลย” จูเนียร์พูดอย่างตื่นเต้นหลังจากจบการให้สัมภาษณ์
ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในห้องรับรองของโรงแรม15&
ส่วนบอสก็กำลังคุยกับผู้จัดการโรงแรมอยู่ ซึ่งก็เป็นโรงแรมในเครือของปาร์คจินยองเองนั่นแหละ
“พวกนายเพิ่งเคยเห็นล่ะสิเลยตื่นเต้น.....จะบอกให้ว่าฉันเจอบ่อย”
แทคยอนเมเนเจอร์พูดอย่างยิ้มแย้ม
พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ก็อดอารมณ์ดีขึ้นมาไม่ได้ แบมแบมนี่สุดยอดจริงๆ
สะใจชะมัด!
“ใครบอกกันล่ะ
ผมเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง” มาร์คเอ่ยขึ้นเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะจูเนียร์ที่ดูจะแตกตื่นกว่าคนอื่น
“จริงหรอฮะมาร์คฮยอง ตอนไหนหรอฮะ”
“ก็ตอนที่ไปถ่ายแบบให้นิตยาสาร
Boy & Girl นั่นแหละ
ตอนที่เจบีเกือบจะอาละวาดเพราะชุดของนายไง” มาร์คอธิบาย
“อ๋อ ตอนนั้นนั่นเอง
มิน่าล่ะพวกนั่นถึงยอมง่ายๆ” เจบีพูดอย่างพินิจพิเคราะห์เพราะก่อนหน้านี้เขาก็เคยร่วมงานกับบริษัทนั้นอยู่หลายครั้ง
และก็ได้รู้ว่าพวกนั้นเรื่องมากเป็นที่สุดแต่ก็ยังดีที่ไม่เคยทำผิดข้อตกลงเลยสักครั้ง
จะมีก็ครั้งนั้นแหละที่เขาไม่ได้อ่านข้อตกลงให้ชัดเจน แต่จะว่าไปใครที่ได้เจอแบมแบมโหมดเมื่อกี้ก็ต้องยอมกันทั้งนั้นแหละ
วิธีการพูดกับใบหน้าที่มั่นคงดุจนางพญานั่นน่ะ ใครเห็นก็ต้องยอม
“ไม่ใช่แค่ตอนนั้นหรอกนะ
หลังจากนั้นตอนที่ไปถ่ายแบบให้จีสตาร์ก็ด้วย แล้วก็ตอนที่ฉันกับมาจากเกาะเชจูวันนั้นอีก.....พวกนายน่ะยังรู้จักแบมแบมน้อยไป”
แทคยอนพูด ตาก็เหลือบมองคนที่ถูกจับเป็นเป้าสนทนาอย่างหวาดๆ
นอกจากจะมีคำพูดคำจาที่น่ากลัวจนไม่กล้าต่อกรด้วยแล้ว
มือยังหนักอีกด้วย ถ้าหลบไม่ทันหลังอาจหักได้
แบมแบมมองคุณเมเนเจอร์ที่กระเถิบหนีเขาไปอยู่อีกทางแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
เห็นเขาเป็นยักษ์เป็นมารรึไงถึงทำหน้าหวาดกลัวขนาดนั้น
“จริงด้วยสินะ
พวกเรายังรู้จักนายน้อยไปจริงๆ” ยูคยอมเอ่ยขึ้น
เสียงหัวเราะที่เคยเกิดก็เงียบไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
จนแทคยอนต้องให้สัญญาณกับบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องทั้งหลายให้อพยพออกจากห้อง
ตอนนี้จึงเหลือแค่ยูคยอมกับแบมแบมเท่านั้นที่ยังคงยืนจ้องหน้ากันนิ่งไม่พูดอะไร
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ในที่สุดแบมแบมก็ทนความอึดอัดนี้ไม่ไหวเอ่ยขึ้นมาก่อน
ยูคยอมคนที่ให้กำลังใจเขาคนเมื่อกี้หายไปไหนล่ะทำไมถึงปล่อยให้ยูคยอมคนใจร้ายมาเผชิญหน้าแบมแบมแบบนี้
“ตอบคำถามฉันก่อนสิ” มือหนาเอื้อมไปจับแขนเล็กที่กำลังจะเดินหนีออกจากห้องดึงเข้าตัว
ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยกระแทกเข้ากับอกแกร่งอย่างจัง
ก่อนที่แขนแข็งแรงของยูคยอมจะกอดร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
คนโดนกอดดิ้นขลุกขลักพยายามเอาตัวรอดจากพันธนาการของร่างสูงแต่ก็ไม่เป็นผล
เลยได้แต่ยืนนิ่งๆให้อีกคนกอดอยู่แบบนั้นและเงยหน้าขึ้นไปเผชิญหน้ากับอีกคนแทน
“คุณอยากรู้อะไรล่ะฮะ” ยูคยอมอมยิ้มมุมปากเมื่อแบมแบมหยุดดิ้นยอมให้เขากอดดีๆและเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขา
ถึงปากเล็กนั่นจะบึนขึ้นเล็กน้อยแต่ก็น่ารักไม่หยอกนะ^^
“อย่าพูดจาห่างเหินกันแบบนั้นสิแบมแบม”
“ขอโทษฮะ
แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่แบมแบมคนเก่าที่คุณรู้จักแล้ว
กรุณาปฏิบัติกับผมให้แตกต่างจากที่ปฏิบัติกับแบมแบมคนนั้นด้วยฮะ” แบมแบมเอ่ยหน้านิ่ง
บอกเลยว่านี่ไม่มีอารมณ์โกรธเลยสักนิดนะ.....ทั้งหมดเนี่ย น้อยใจล้วนๆ
“นายโกรธฉันหรอ”
“ผมโกรธคุณได้ด้วยหรอฮะ
ผมมีสิทธิ์นั้นด้วยหรอ” ร่างเล็กพูดแล้วก็สะบัดหน้าหนีคนตัวสูงที่พยายามทำให้เขาสบตาตัวเองให้ได้
ซึ่งแบมแบมไม่ให้ความร่วมมือหรอกนะ!
“ไม่เอาแบบนี้สิแบมแบม อย่าทำแบบนี้กับฉัน” ยูคยอมพูดเสียงอ่อน
พยายามหันหน้าตามแบมแบมเพื่อที่จะได้สบตาคนตัวเล็ก แต่ร่างในอ้อมกอดนี่ก็ดื้อซะเหลือเกิน
หันหน้าหลบได้ทุกรอบ
“คุณมีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้ใช่มั้ยฮะ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยปล่อยผมด้วย”
มือเล็กยกขึ้นมาดันไหล่หนาอีกครั้งเมื่อยูคยอมเผลอ
แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อคนตัวยักษ์กอดรัดร่างเล็กแน่นขึ้น
“ไม่แบมแบม ฉันไม่ปล่อย....ฉันขอโทษ ฉันมันงี่เง่าเองที่ไล่นาย
อย่าโกรธฉันเลยนะ” ใบหน้าหล่อซุกลงไปที่ไหล่บางเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เห็นแบบนี้แล้วแบมแบมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกน้อยๆอย่างเหนื่อยใจ
“ผมบอกว่าไม่ได้โกรธคุณไงฮะ”
“ถ้างั้นก็เลิกเรียกฉันว่าคุณสิ เรียกฉันว่ายูคยอมเหมือนเดิมอย่างที่นายเคยเรียกไง”
“ถ้าผมเรียกคุณว่ายูคยอมแล้วคุณจะปล่อยผมใช่มั้ยฮะ.........งั้นยูคยอมช่วยปล่อยผมด้วยฮะ”
“ไม่แบมแบม ฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว.....ฉันคิดถึงนายแทบบ้าเลยรู้รึเปล่า
นายมันใจร้ายมากเลยรู้มั้ย
ฉันนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งหลายวันนายไม่เคยไปเยี่ยมฉันเลยสักครั้ง” เสียงทุ้มที่อ่อนลงเอ่ยตัดพ้ออย่างคนน้อยใจ
“ผมให้แทคยอนเมเนเจอร์ไปแทนแล้วไงฮะ” แบมแบมเอ่ย
พอได้ยินแบบนี้ยูคยอมก็หัวใจพองโตขึ้นมาหน่อย ที่อย่างน้อยๆแบมแบมก็ยังเป็นห่วงเขา
แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าเป็นห่วงแล้วทำไมไม่มาเยี่ยมเองล่ะ
“มันไม่เหมือนกันนี่ ฉันอยากเห็นหน้านายไม่ใช่หน้าแทคยอนฮยองซะหน่อย”
“แต่ก่อนหน้านั้นยูคยอมเป็นคนบอกผมเองนี่ฮะว่าไม่ให้ผมไปยุ่งด้วย”
“ฉันพูดไม่จบตางหากล่ะ.....ที่ฉันจะพูดจริงๆแล้วก็คือ ‘อย่ามายุ่งกับฉันถ้าคนที่นายเลือกคือมาร์คฮยองไม่ใช่ฉัน’….”
“ยูคยอม....” ได้ยินแบบนั้นแล้วแบมแบมถึงกับไปต่อไม่ถูก
รู้สึกถึงแรงกระชับของอ้อมแขนแกร่งนี้ว่ามันแน่นขึ้น
“กลับไปอยู่ด้วยกันนะ แจ็คสันมันคิดถึงนายมากเลยนะ” ยูคยอมถึงขนาดอ้างหมาเลยนะ
เนี่ยตอนนี้แจ็คสันตัวเน่ามากเลยเพราะไม่มีใครอาบน้ำให้มัน
“ผมคงกลับไปไม่ได้หรอกฮะ”
“ทำไมล่ะ” ยูคยอมถึงกับผละออกมาจากตัวร่างเล็กแต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยมือที่กอดเอวเล็กนั่นอยู่ดี
ตาคมมองใบหน้าหวานที่ไม่หลบสายตาเขาแล้วอย่างต้องการคำตอบ ในเมื่อไม่ได้โกรธกัน
ในเมื่อก็รู้เหตุผลโง่ๆของเขาแล้ว และทำไมถึงจะกลับไปอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ
“ผมกำลังจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส”
“โกหก! มาร์คฮยองบอกฉันหมดแล้วว่านายสละทุนนั่นให้เพื่อนนายไปแล้ว”
ยูคยอมเผลอตะคอกออกมาด้วยความโมโหเพราะรู้ว่าสิ่งที่คนตัวเล็กพูดเป็นคำโกหก
“งั้นมาร์คฮยองคงยังไม่ได้บอกใช่มั้ยฮะว่าผมกำลังจะขอคุณลุงไปเองไม่พึ่งทุน
แต่คงยังไม่ได้บอกหรอกฮะเพราะมาร์คฮยองก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน” แบมแบมตอบหน้าตาย ไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆทั้งสิ้นแม้ว่าจะโดนอีกคนตะคอกใส่
“ไม่จริงอ่ะแบมแบมนายกำลังโกหกฉัน”
ใช่! แบมแบมกำลังโกหจริงๆอย่างยูคยอมว่านั่นแหละ เขาคิดว่าวิธีนี้คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ยูคยคยอมยอมปล่อยเขาได้
“อยากคิดอะไรก็แล้วแต่ยูคยอมเลยฮะ”
“ไม่เอานะแบมแบม ฉันไม่ให้นายไป นายต้องกลับไปอยู่กับฉันนะ อย่าไปเลย”
ตอนนี้ยูคยอมไม่อยากฟังแล้วเหตุผล
แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดอีกครั้งและดันใบหน้าหวานให้ซบลงมาที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
ฟังสิแบมแบม เสียงหัวใจของฉันมันกำลังบอกนายอยู่นะ
มันกำลังขอร้องนายอยู่ได้ยินรึเปล่า
เสียงหัวใจที่เต้นรัวและแรงของยูคยอมทำให้แบมแบมสับสน
มือบางพยายามผลักหน้าอกกว้างของร่างสูงออกไปสุดแรง
แต่มันก็ทำได้เพียงแค่ให้ยูคยอมผละออกไปนิดหน่อยเท่านั้น
แบมแบมเงยหน้าขึ้นไปสบนัยน์ตาของยูคยอมที่มองมาที่เขาอย่างอ้อนวอน
ทำไมล่ะคิมยูคยอม ทำไมต้องมองมาแบบนั้นด้วย
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆพยายามควบคุมจิตใจให้สงบก่อนจะเปล่งเสียงพูดประโยคหนึ่งออกมา
“จะให้ผมกลับไปอยู่บ้านหลังนั้นหรอฮะ ทั้งๆที่ยูคยอมเป็นคนไล่ผมออกมาเองน่ะหรอ.....อยากจะให้ผมออกมาก็ไล่ พออยากจะให้ผมกลับไปก็มาง้อง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ.....ผมก็มีหัวใจนะฮะ”
“แบมแบม....”
“ปล่อยผมสักทีเถอะฮะ”
“ไม่! ต่อให้นายจะพูดอีกสักกี่ครั้งฉันก็จะไม่ปล่อย”
แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้นไปอีกราวกับกลัวว่าอีกคนจะปลิวหายไป.....แรงกอดที่มากเกินไปเริ่มทำให้แบมแบมรู้สึกหายใจไม่ออก
มือบางพยายามดันหน้าอกอีกคนออกแต่ยูคยอมก็ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
“ปล่อยผมเธอฮะ ผม...หายใจไม่ออก” สิ้นเสียงแบมแบมยูคยอมก็รีบผละกอดออกทันที
ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าหวานแดงกล่ำเพราะเลือดสูบฉีดไม่ทั่วถึง
แบมแบมมองหน้าคนตัวสูงอย่างคาดโทษ....ตกลงนี่จะมาง้อหรือมาฆ่าเขากันเนี่ย
คิมยูคยอม
“ฉันขอโทษ”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
ใบหน้าหงอยๆที่มองมาทำให้แบมแบมใจอ่อนยวบ แต่ความลังเลก็ยังคงมีอยู่ในจิตใจของแบมแบม
แบมแบมอยากจะลองเชื่อใจผู้ชายคนนี้ดูสักครั้ง แต่อีกใจเขาก็อยากจะหยุดความสัมพันธ์ลงแค่นี้ เขากลัวว่าถ้าหากวันหนึ่งที่เขารักคิมยูคยอมมากกว่านี้เขาจะต้องมาเสียใจกับคำพูดแย่ๆแบบนั้นอีก....แต่สิ่งที่เขากลัวมากกว่าก็คือถ้าวันนี้เขาเลือกที่จะจบลงตรงนี้ เขาจะต้องมานั่งเสียใจที่ปล่อยโอกาสของตัวเองให้หลุดลอยไป.....เขาอยากจะลองให้โอกาสตัวเองอีกสักครั้ง.....
ใจจริงแบมแบมอยากจะตอบตกลงกลับไปกับยูคยอมแล้วด้วยซ้ำ ตั้งแต่เห็นสายตาอ้อนวอนนั่นแล้ว แต่ก่อนจะไปก็ขอเอาคืนหน่อยเถอะ....คิมยูคยอมจะรู้บ้างรึเปล่าว่าทำให้เขานอนร้องไห้ไปกี่คืน
“ไหนคุณลองพูดอะไรก็ได้ที่คิดว่ามันจะทำให้ผมอยากกลับไปอยู่ที่นั่นอีกครั้ง
ลองพูดให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยครับ?”
แค่เพียงยูคยอมพูดคำว่ารักออกมาต่อหน้าเขา
แบมแบมจะยอมกลับไปโดยไม่มีข้อแม้ใดๆเลย...แบมแบมขอแค่ความมั่นใจ
ว่ายูคยอมรักเขาจริงๆ
“แจ็คสันไง!”
“ห๊ะ?” เครื่องหมายคำถามมากมายปรากฏขึ้นในหัวแบมแบมเต็มไปหมด
แจ็คสันทำไม?
ยูคยอมกำลังพูดอะไร??
“แจ็คสันมันคิดถึงนายมากเลยนะ ตั้งแต่นายไปก็ไม่มีใครอาบน้ำให้มันเลย
ตอนนี้ตัวเน่ามาก นายช่วยกลับไปอาบน้ำให้มันหน่อยนะ^^”
แทบอยากจะกระโดดเอาหัวโหม่งกำแพงตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
แบมแบมล่ะเชื่อยูคยอมเลย ยกหมาขึ้นมาอ้างเนี่ยนะ
คิดได้ไง....บอกว่าไม่มีคนทำอาหารให้กินยังจะหน้ากลับไปมากกว่าเลย
“คนโง่!”
พูดจบแบมแบมก็ผลักอกยูคยอมแรงๆจนร่างสูงเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนที่คนตัวเล็กจะสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งออกไปจากห้องไม่หันกลับมาพูดอะไรกับยูคยอมเลย
นี่เขาทำอะไรผิดเนี่ย???
To be continued...
#แนะนำตัวละคนตอนละคน
PARK SHINHYE
อายุ 45 ปี
:: แม่ของแบมแบม
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายไปนานนะคะ ช่วงนั้นเค้าไม่มีเวลาเลยอัพไม่ได้ ตอนนี้พอจะมีเวลาอยู่บ้างเดี๋ยวเปิดเทอมเเล้วก็คงจะกลับมาดองเหมือนเดิม จะพยายามอัพให้จบนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ยังรอนะคะ
ตอนนี้อาจจะงงๆนิดนึงนะ อารมณ์ประมาณว่าพี่ยูคนางจะมาง้อน้องแต่ใช้คำพูดไม่เป็นน่ะค่ะ
ใกล้จะจบพาร์ทยูคแบมแล้วนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่ยูคแกหน่อยนะ
#รักคนอ่านทุกคนค่ะ^^
ปล.รูปบนหัวเรื่องคือฮันเยซึลค่ะ
ความคิดเห็น