ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : YB :15 - Manly tears
15
Manly tears
“ยูคยอมไหวมั้ย อดทนก่อนนะจะถึงโรงพยาบาลแล้ว…..ขับเร็วอีกนิดได้มั้ยฮะมาร์คฮยอง”
“นี่ก็แทบจะเหินแล้วจูเนียร์ เร็วกว่านี้ก็ได้คว่ำทั้งคันหรอก”
“แต่ยูคยอมไม่ไหวแล้วนะฮะเจบีฮยอง”
“ใจเย็นก่อนนะจูเนียร์ เดี๋ยวฉันจะขับเร็วให้กว่านี้”
“ยูคยอมอย่าเป็นอะไรนะ”
ร่างสูงได้แต่นอนฟังเสียงของสมาชิกทั้งสามพูดคุยกันโดยที่เขาไม่อาจรู้เลยว่าพวกนั้นคุยอะไรกัน รู้แค่ว่าไม่มีเสียงของแบมแบม
แบมแบมหายไปไหน
#MA Hospital , Room 407
“ย๊า! วันหลังถ้าไม่สบายก็กินยาสิวะ ฉันคิดว่าจะต้องหาสมาชิกเพิ่มแล้วรู้มั้ย!!”
“เออรู้แล้ว ขอโทษได้ป่ะล่ะ”
ยูคยอมเอ่ยเสียงเหนื่อยๆมือก็จับจูเนียร์ที่กำลังโวยวายให้นั่งลงดีๆ หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาร่างบางก็เอาแต่โวยวายลั่น ก็แค่เป็นไข้ปะวะไม่ได้จะตายสักหน่อย (แต่เคสแกขนาดต้องหามส่งโรงพยาบาลไม่เรียกว่าแค่นะยูคยอม)
“รู้มั้ยว่ามันเสียการเสียงานขนาดไหน จะทำอะไรก็นึกถึงใจคนอื่นที่ต้องมาเดือดร้อนมั่งสิยูคยอม!!”
“ก็บอกว่าขอโทษไง ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นหนักขนาดนี้”
ก็หลังจากที่เขาติดหวัดมาจากแบมแบมก็นอนซมอยู่ที่บ้านตั้งหลายวันกว่าจะมีคนหามส่งโรงพยาบาล รวมๆกันแล้วก็เกือบสองอาทิตย์เห็นจะได้
“ทำอะไรกันอยู่เด็กๆเสียงดังไปถึงข้างนอกเชียว”
แทคยอนฮยองที่เปิดประตูเข้ามาเหมือนเทวดาที่มาช่วยชีวิตแก้วหูของยูคยอมเอาไว้ ตามมาด้วยร่างสูงของเจบีฮยองและมาร์คฮยอง แต่ไร้ซึ่งวี่แววของใครบางคนที่เขาไม่เห็นหน้ามาหลายวันแล้ว
“มองหาใครอ่ะยูคยอม”
แทคยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนป่วยเอาแต่ชะโงกมองผ่านพวกเขาไปข้างหลัง
“เปล่านี่ ผมจะมองหาใครล่ะฮยอง”
ยูคยอมแถ ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ตาก็ยังไม่เลิกชะเง้อหาคนตัวเล็ก
“มองหาแบมแบมรึไง”
เจบีที่พูดขึ้นมาจี้จุดจนยูคคยอมถึงกับไปต่อไม่ถูก ใบหน้าหล่อเหลอหลา ยกมือขึ้นมาเกาแก้มแก้เก้อ
“ก็แค่สงสัยว่าทำไมถึงไม่มาก็แค่นั้น คนอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆป่วยเข้าโรงพยาบาลแทนที่จะมาเยี่ยม ก็ไม่มา ไม่มีน้ำใจเลยสักนิด!”
เสียงทุ้มอย่างตัดพ้อ ฟังดูก็รู้ว่ากำลังน้อยใจ ก็แหงสิที่เขาเป็นไข้หนักขนาดนี้ก็เพราะใครล่ะ แล้วดูสิตัวต้นเหตุก็ไม่เคยจะโผล่มาให้เห็นหน้าเลยสักนิด มันน่าโมโหมั้ยล่ะ!
“แบมแบมไปแล้วนะ”
“ห๊ะ?”
ยูคยอมถามเสียงหลงที่อยู่ดีๆจูเนียร์ก็พูดอะไรบางอย่างออกมา ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เดินไปทรุดนั่งข้างบนเตียงผู้ป่วยก่อนจะเริ่มเปิดปากพูดต่อ
“เพราะนายป่วยเอาแต่นอนซมเลยไม่รู้ว่าแบมแบมไม่ได้อยู่บ้านเราแล้ว.....เค้ากลับไปอยู่บ้านเค้าแล้วล่ะยูคยอม”
ช็อคสิครับ พอได้ยินแบบนี้.....นี่อย่าบอกนะว่าที่แบมแบมย้ายออกไปก็เพราะคำพูดโง่ๆของยูคยอมวันนั้นน่ะ
โธ่เว้ย!! บ้าที่สุด!!
“เหอะ! งั้นหรอ ฮะๆ”
จะว่ายูคยอมเสียสติไปแล้วก็ได้ที่เอาแต่นั่งหัวเราะสมเพชตัวเองอยู่แบบนั้น แต่จะให้เขาไปทำอะไรได้ล่ะ ก็ในเมื่อเป็นคนออกปากไล่เค้าไปเองนี่ มันก็สมควรแล้วที่จะต้องเป็นฝ่ายนั่งคิดถึงเค้าอยู่ฝ่ายเดียว
“ขำอะไรอ่ะยูคยอม”
จูเนียร์มองหน้าน้องเล็กอย่างงงๆที่เอาแต่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ ถ้าไม่รู้จักกันก็จะคิดว่าเป็นบ้าแล้วนะเนี่ย ไม่ใช่ว่ายูคยอมเป็นไข้หนักจนช็อคประสาทกลับหรอกนะ
“ก็แค่ดีใจอ่ะจูเนียร์ ต่อไปนี้ฉันจะได้ไม่ต้องทนอึดอัดอยู่ร่วมบ้านกับคนแบบนั้นอีก”
ไม่เลย ไม่ได้ดีใจสักนิด ยูคยอมมันก็แค่ผู้ชายงี่เง่า ปากแข็งไปวันๆก็เท่านั้น แต่แล้วไงล่ะ แบมแบมหนีเขาไปแล้วนี่ หมอนั่นคงจะเกลียดขี้หน้าเขามากจนไม่อยากเห็นกันอีก คงอยากจะเห็นแต่หน้ามาร์คฮยองคนเดียวสินะ
“นายพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไง ดีซะอีกที่หมอนั่นเข้าใจและทำตามที่ฉันพูดด้วย”
ไม่พูดเปล่ายังปรายตาไปมองหน้าพี่รองที่ตอนนี้ยืนกำมือแน่นอย่างเหลืออด
“นายว่าอะไรนะ?”
“ฮยองเป็นคนหูหนวกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“นายบอกให้แบมแบมไปอย่างนั้นหรอ”
“ใช่”
“ไอเลว!”
“มาร์ค!! ใจเย็น!”
จนสุดท้ายมาร์คก็ทนไม่ไหวตรงเข้ามากระชากคอคนป่วยที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ทันที โชคดีที่เจบีดึงตัวไว้ทันไม่งั้นยูคยอมอาจจะโดนซัดสักหมัดสองหมัดไปแล้ว
“นายทำแบบนี้ได้ยังไงวะ! นายรู้มั้ยว่าแบมแบมยอมสละสิทธิ์ ทิ้งความฝันของตัวเองที่จะไปปารีส เพื่อที่จะได้อยู่กับคนงี่เง่าแบบนาย! แล้วนายตอบแทนเค้าแบบนี้หรอวะ”
“มาร์คฮยองใจเย็นก่อนนะฮะ”
“เย็นไม่ไหวแล้วจูเนียร์.......ฉันไม่น่าโง่ยอมหลีกทางให้นายง่ายๆเลย เพราะฉันคิดว่านายจะไม่ทำให้แบมแบมเสียใจ แต่ฉันเพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าฉันคิดผิด เพราะนายมันงี่เง่า!!”
พี่รองชี้หน้าด่าน้องเล็กที่ตอนนี้สติหลุดไปแล้ว เมื่อมาร์คพูดจบ อะไรกัน? มาร์คฮยองพูดอะไร?
“ฮยองว่ายังไงนะ”
“ฉันบอกว่านายมันงี่เง่า นายมันโง่!!”
“แบมแบมยอมทิ้งความฝันเพราะผมหรอ…”
น้ำตาแทบไหลเมื่อประมวลคำพูดของพี่รองได้ บ้าไปแล้วจริงๆด้วย ยูคยอมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ดิวะ จะร้องไห้ออกมาไม่ได้นะเว้ย จะร้องออกมาได้ยังไง!!
ต้องห้ามไว้สิ! อย่าให้น้ำตามันไหลออกมา นายต้องห้ามมันไว้สิคิมยูคยอม ห้ามไว้!!
“อึก!”
ไม่ทันแล้ว...... ตอนนี้ยูคยอมเหมือนนางเอกละครหลังข่าวที่นั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้น้ำตาไหลพรากเพราะโดนพระเอกทิ้ง แต่สิ่งที่ทำให้ยูคยอมเสียใจไม่ใช่เพราะแบมแบมทิ้งเขาไป แต่เขากำลังเสียใจให้กับความโง่งี่เง่าของตัวเองที่ไม่เคยคิดที่จะถามหรือรับฟังอะไรจากแบมแบมเลย
นายมันโง่ที่สุด!! คิมยูคยอม!!!
“แบมแบม....ฉันขอโทษ....”
#บ้านประธานปาร์ค
“แทคยอนเมเนเจอร์ฮะวันนี้ไปโรงพยาบาลมาเป็นยังไงบ้าง”
เสียงใสเอ่ยถามคุณเมเนเจอร์ที่ถูกเขาส่งตัวให้ไปดูอาการของยูคยอมแทน ตอนนี้แบมแบมย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วล่ะ ตั้งแต่วันที่โดนยูคยอมไล่เขาก็ออกมาจากบ้านหลังนั้นในวันถัดไปเลย ไม่อยากอยู่นานกลัวว่าอีกคนจะรำคาญใจ แต่ออกมาได้ไม่ถึงสามวันก็ได้ข่าวว่าคนร่างยักษ์ถูกหามส่งโรงพยาบาลเพราะไข้ขึ้นสูง
พอรู้แบบนั้นแบมแบมก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเพราะรู้ตัวว่าเป็นคนทำให้ยูคยอมเป็นไข้ เลยส่งแทคยอนเมเนเจอร์เอาของไปเยี่ยมทุกๆวัน จริงๆก็อยากไปด้วยตัวเองนะ แต่กลัวว่าจะถูกเมินใส่น่ะสิ ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงเจ็บน่าดูเลยนะ
“อาการดีขึ้นมากแล้วล่ะ ลุกขึ้นมาทะเลาะกับเจ้ามาร์คได้แล้ว”
แบมแบมตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ฟังคำบอกเล่าจากแทคยอนเมเนเจอร์ มาร์คฮยองกับยูคยอมทะเลาะกันมันต้องเรื่องใหญ่มากแน่ๆ เพราะคนอย่างมาร์คฮยองคงไม่ทะเลาะด้วยหรอกถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระ
“ทะเลาะกับมาร์คฮยองหรอฮะ รุนแรงรึเปล่า”
“นี่แบมแบม ถ้านายอยากรู้ทำไมนายไม่ไปเยี่ยมเองล่ะ มันดีกว่าให้ฉันไปแทนเป็นไหนๆเลยนะ”
แทคยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ใช่ว่าเขาเบื่อหรือว่าขี้เกียจที่จะต้องค่อยเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านท่านประธานกับโรงพยาบาลหรอกนะ แต่เขาเหนื่อยใจที่จะต้องมาคอยเห็นอาการซึมเศร้าของแบมแบมเวลาที่ได้ยินเรื่องของยูคยอมกับท่าทีของเจ้าเด็กยักษ์ที่เอาแต่ชะโงกหาคนตัวเล็กคนนี้อยู่ทุกครั้งที่เขาไปเยี่ยม
“ผมไปไม่ได้หรอกฮะ เขาไม่อยากเห็นหน้าผม ถ้าผมไปเขาอาจจะโกรธเอาได้”
“เฮ้ออ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายทะเลาะเรื่องอะไรกันแต่ถ้าไม่หันหน้ามาปรับความเข้าใจกันแบบนี้มันจะดีแล้วแน่เหรอ”
“มันดีที่สุดแล้วฮะ ขอบคุณแทคยอนเมเนเจอร์มากนะฮะ สิ้นปีนี้ผมจะบอกให้คุณลุงเพิ่มโบนัสให้อีกยี่สิบเปอร์เซ็นนะฮะ”
“คิดให้ดีละกันนะแบมแบม ฉันคงบอกนายได้เท่านี้”
พูดจบคนตัวสูงก็เดินจากไป ปล่อยให้แบมแบมได้คิดทบทวนตัวเองดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อไป เขาคงทำเพียงให้คำแนะนำเท่านั้น ส่วนเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปก็ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวนั่นแหละ
แบมแบมไม่ใช่คนโง่ กลับกันยังเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่งเพราะฉะนั้นแค่เรื่องเล็กๆที่ทะเลาะกับยูคยอมคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาทางแก้ไข ยกเว้นเสียแต่ว่าการทะเลาะกันครั้งนี้จะมีเรื่องของหัวใจเข้ามาเกี่ยวด้วย อันนี้ก็ต้องคิดดูอีกที
“กาแฟฮะคุณลุง”
“อ่าขอบใจมากนะแบมแบม”
จินยองเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารตรงหน้าต่อสีหน้าเครียด แบมแบมที่เห็นแบบนั้นเลยเดินเข้ามาหาญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของตัวเองอย่างเป็นห่วง
“ช่วงนี้ดูคุณลุงเครียดๆ มีอะไรรึเปล่าฮะ”
“อ๋อ เปล่าหรอกแค่ลุงกำลังวางแผนจะเปิดตัวศิลปินคนใหม่น่ะ”
“ใครหรอฮะ?”
“เป็นเด็กต่างชาติน่ะ ลุงว่าจะจับมาเดบิวต์วงเดียวกับสองเจนั้นเลย ที่นี้นะสนุกแน่”
คนเป็นลุงพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนเป็นหลานเลยสักนิด แบมแบมชั่งใจอยู่ว่าจะพูดธุระของตัวเองกับคุณลุงตอนนี้ดีหรือเปล่า มือบางกำกางเกงแน่น สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยปากพูดธุระของตัวเองขึ้น
“คุณลุงฮะ”
“ว่าไงหลานรัก”
“คือ....แบมอยากเปิดตัวแล้ว คุณลุงจัดงานเปิดตัวให้แบมได้มั้ยฮะ”
ท่านประธานเจวายพีเงยหน้าขึ้นมามองหลานชายคนเดียวที่กำลังยืนรอคำตอบจากเขาอย่างใจจดใจจ่อ ร้อยวันพันปีแบมแบมไม่เคยคิดที่จะอยากเปิดเผยต่อสาธาณะชนว่าตัวเองเป็นใคร จะมีแค่ชื่อปาร์คแบมแบมเท่านั้นที่คนทั่วไปรู้จักว่าเป็นหลานของเขา แต่ไม่เคยมีใครเคยรู้ว่าใบหน้าค่าตาของหลานชายเขาเป็นยังไง แล้วอยู่ๆวันนี้แบมแบมก็มาบอกกับว่าอยากเปิดตัวแบบนี้ แสดงว่ามันต้องมีเหตุผลที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ
“เอางั้นหรอ ไม่กลัวชีวิตวุ่นวายแล้วใช่มั้ย”
ลองถามหยั่งเชิงก่อนและคำตอบที่ได้ก็คือการพยักหน้ารัวๆของร่างเล็ก
“ฮะ แบมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่แบมจะต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงสักที”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ งั้นจัดพร้อมกับงานแถลงข่าวเรื่องสมาชิกใหม่ของเจเจเลยละกัน”
“ขอบคุณฮะคุณลุง”
มันถึงเวลาแล้วที่แบมแบมจะเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ใช้ชีวิตภายใต้ชื่อปาร์คแบมแบม หลานชายคนเดียวของปาร์คจินยอง และก็เลิกปลอมตัวเป็นสปายสักที
แบมแบมคนที่เป็นสไตล์ลิสให้กับจีโอทีจะต้องไม่มีอีกแล้ว
“ตอนบ่ายมีงานแถลงข่าวเรื่องสมาชิกคนใหม่ของเจเจโปรเจคที่โรงแรม15& ส่วนตอนเย็นมีอีเว้นท์เปิดตัวสินค้าตัวล่าสุดของ บลาๆๆ แล้วก็ตอน....”
“จะไปโรงแรมเมื่อไหร่ก็ขึ้นไปเรียกผมด้วยนะ ขอไปงีบสักแปปนึง” พูดจบยูคคยอมก็เดินหายขึ้นไปบนห้องปล่อยให้คุณเมเนเจอร์อ้าปากพะงาบๆเพราะโดนพูดแทรกเป็นปลาขาดน้ำ
“ฮยองฮะ ถ้างานนี้ยูคยอมไม่ไปจะเป็นอะไรมั้ยฮะ ผมว่าเจ้านั่นอาการหนักขึ้นทุกวันๆแล้วนะฮะ”
จูเนียร์เอ่ยถามเมเนเจอร์อย่างเห็นใจน้องเล็กที่ถูกอาการซึมเศร้าเข้าแทรก เห็นแล้วก็สงสารเพราะยูคยอมไม่เคยเงียบขนาดนี้มาก่อน ขนาดตอนที่มีเรื่องกับเขาตอนนั้นยังไม่เป็นขนาดนี้เลย (ปล.โปรดอย่าถามว่าเรื่องอะไร คิดเอาเองแล้วกันโตๆกันแล้ว.....อ่าว-..-)
“ใช่ฮยอง มันซึมเป็นหมาหงอยแบบนี้ให้ไปออกงานไม่ไหวหรอก”
เจบีช่วยพูดเสริม เขาก็ไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกนะกับการเอาเปรียบเมมเบอร์ในวงคนอื่นๆ แต่ในกรณีของยูคยอมนี่มันเข้าขั้นโคม่าแล้วล่ะ นี่ถ้าไม่บอกก่อนว่าอกหักก็จะคิดว่าหมามันตายแล้วนะ
#แจ็คสันร้องไห้ทำไมTT
“เดี๋ยวพวกเราคุยกับบอสเองว่าหมอนั่นไม่สบาย ฮยองจะได้ไม่โดนดุ”
มาร์คเองก็ช่วยพูด แม้จะยังเคืองๆเรื่องที่ยูคยอมไล่แบมแบมออกจากบ้านไป แต่ตอนที่เห็นเจ้าน้องเล็กนั่งร้องไห้ที่โรงพยาบาลแล้วต่อมขี้สงสารของเขาก็ทำงานขึ้นมาทันที
แทคยอนที่เจอทั้งสามคนอ้อนวอนใส่ก็ต้องรีบส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ได้นะ ไม่ได้ ยังไงยูคยอมก็ต้องไปงานนี้”
“ทำไมล่ะฮะฮยอง ฮยองก็เห็นว่ายูคยอมไม่โอเคมากๆเลยนะ”
“นั่นแหละ ยิ่งไม่โอเคก็ยิ่งต้องไป”
แทคยอนยืนยันเสียงหนักแน่นไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆหรอก ถึงจะเห็นด้วยว่ายูคยอมไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ถ้ายูคยอมไม่ไปงานครั้งนี้ไออาการซึมเศร้านี่อาจจะรักษาไม่หายเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นต่อให้หัวเด็ดตีนขาดยังไงเขาก็ต้องลากยูคยอมไปงานนี้ให้ได้!!
“งานวันนี้มีอะไรหรอ ฮยองถึงอยากให้ยูคยอมไปนัก”
เจบีถามออกมาอย่างสงสัย มองหน้าเมเนเจอร์อย่างขอคำตอบ
“แบมแบมจะไปงานนี้ด้วย.... และถ้าพวกนายอยากให้เจ้ายักษ์หายเศร้าก็ต้องให้สองคนนั้นเจอกัน”
“จริงหรอ!!!”
“เฮ้ย!!!”
แทคยอนร้องเสียงหลงที่โดนเจ้าน้องเล็กของวงที่เพิ่งบอกว่าขอขึ้นไปงีบกระโจนใส่
“แบมแบมไปงานนี้จริงๆหรอฮยอง!!”
มือหนาเขย่าร่างของเมเนเจอร์หนุ่มจนปากคอสั่นไปหมด ถ้าใครไม่รู้ก็คงจะคิดว่าแทคยอนเป็นหุ่นยนต์อาลาเล่เวอร์ชั่นสั่นได้ไปแล้ว.....ถุ้ย!!!
“ละ..เลิก..ขะ ยะ...เขย่า ฉัน สะ สักที!!”
แทคยอนตะโกนสุดเสียง มือหนาหยุดเขย่าร่างของเมเนเจอร์แต่ก็ยังคงจับไหล่หนาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน
“ฮยองพูดจริงใช่มั้ยที่ว่าแบมแบมจะไปงานนี้น่ะ”
“ก็เออดิวะ ฉันจะโกหกพวกแกหาพระแสงอะไรล่ะ ได้ตังค์มั้ย ถามหน่อย?”
“รักฮยองที่สุดเลย!!”
ไม่พูดเปล่ายูคยอมยังดึงตัวเมเนเจอร์ร่างยักษ์เข้ามากอดอย่างเต็มรัก จนสมาชิกในวงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้กับท่าทางของเมเนเจอร์สุดหล่อของตัวเอง
อะไรจะทำหน้าขยะแขยงขนาดนั้น55555
“เฮ้ย!! ทำอะไรวะปล่อยฉันนะเว้ย!!”
“ไปกันเถอะฮยอง”
“ไปไหน???”
แทคยอนทำหน้างงที่จู่ๆไอมักเน่ก็ปล่อยกอดเขาแล้วก็ยืนขึ้นฉุดให้เขาลุก
“ก็ไปโรงแรมไง”
“แต่นี่มันเพิ่งสิบโมงแกจะรีบไปทำไม”
“ก็ไปเตรียมตัวไง ผมแต่งหน้านานจะตาย...ไปเร็วฮยองงง”
สุดท้ายแทคยอนก็ต้องลุกเดินตามเจ้ายักษ์ออกไปเพราะแรงลากที่มหาศาล นี่มึงคิดว่าตัวเองเป็นเดอะฮักใช่มั้ย.....ตอบกูมา!
เจบี มาร์ค แล้วก็จูเนียร์ ช่วยกันเช็คน้ำกับไฟก่อนจะเดินตามอีกสองคนไปที่รถอย่างรวดเร็ว เพราะไอเจ้าน้องเล็กมันจะกินหัวแทคยอนฮยองแล้วน่ะสิ
อะไรของมันวะ? ไหนบอกจะขึ้นไปงีบ ไหงมาลากทุกคนไปโรงแรมเลยแบบนี้ล่ะ
ชราไลน์งงครับ บอกเลย!
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
CHOA
อายุ 28 ปี
:: สไตล์ลิสของจีโอที ที่ลาไปคลอดลูก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้นที่จะต้องพูดมา แค่ร้องว่า อ๊า อี ยา อียา อ๊า อี ยา อียา ก็พอ~~
อะไรคือมาร้องเพลง55555 ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาเลยค่ะ ใกล้จบแล้วค่ะ สำหรับพาร์ทของยูคแบม แต่มันจะต่อด้วยพาร์ทของอีกคู่ที่เหลือ ใครหนอ? รักเราเท่าชีวี (คุณพ่อ คุณแม่) #ใช่เรอะ!!
กะไว้ว่าสักประมาณยี่สิบตอนจบ สำหรับคู่นี้นะ อีกห้าตอนเนอะ อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่านั้น ก็เป็นแค่ประมาณแหละ อยู่ที่ว่าไรท์จะดำเนินเรื่องเก็บปมได้ไวแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีปมแล้วนะ งั้นก็จบซะเถอะเนอะ ฮิฮิ
#ฟิคปมเด็กโข่ง
ชอบแชร์ต่อน้า ขอบคุณทุกคอมเม้นคะ เป็นกำลังใจให้ได้มากเลย^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น