(YugBam feat.MarkBam) You're beautiful Ver.GOT7

ลำดับตอนที่ #12 : YB :11 - love to growth in heart

11

 love to growth in heart

 

 

 

 

 

                 “แฮกๆๆๆ”

 

 

 

 

 

                ร่างเล็กยืนหอบหายใจอยู่หน้าตึกๆหนึ่ง ใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็มาถึงที่นี่ โดยการวิ่ง มือบางดันประตูเข้าไปข้างในช้าๆ สอดส่ายสายตาหาบุคคลที่ตัวเองต้องการพบแล้วก็เจอเข้ากับร่างของผู้ชายสองคนกำลังซ้อมเต้นอยู่หน้ากระจก

 

 

 

 

 

                 สถานที่นี้คือห้องซ้อมของเด็กในค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของบริษัทเจวายพีที่มีคุณลุงปาร์คจินยองของแบมแบมเป็นประธานค่าย และคนที่แบมแบมมาพบในวันนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กฝึกในค่ายที่กำลังจะเดบิวต์ในอีกไม่ช้าในฐานะคู่หูดูโอ้ ใต้ชื่อโปรเจคย่อยของเจวายพี เจเจโปรเจค หวังแจ็คสันกับชเวยองแจไงล่ะ

 

 

 

 

 

                 “อ้าวแบมแบม”

 

 

 

 

 

                 ยองแจเอ่ยทักเจ้าของชื่อหลังจากมองเห็นร่างเล็กผ่านกระจก ก่อนจะหันไปบอกคู่หูตัวเองให้ปิดเพลงและพากันเดินมานั่งที่โซฟาตรงมุมห้อง

 

 

 

 

 

                 “ไงเรา มาทำอะไรที่นี่เนี่ย ได้ข่าวว่าไปเป็นสไตล์ลิสให้จีโอทีนี่ นึกยังไงฮึ”

 

 

 

 

 

                 แจ็คสันเอ่ยถามเมื่อทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่มแล้ว

 

 

 

 

 

 

                 “หวัดดีฮะยองแจฮยอง มิสเตอร์หวัง คือพอดีผมมีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อยน่ะฮะ”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมเอ่ย มองหน้าสองฮยองอย่างขอร้อง

 

 

 

 

 

                 นอกจากแทคยอนเมเนเจอร์แล้วก็มีสองคนนี้นี่แหละที่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของแบมแบมคือใคร เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งตอนที่แบมแบมกลับมาอยู่เกาหลีใหม่ๆตอนนั้นพอดีกับที่มีการคัดเลือกคนที่จะเข้ามาเป็นเจเจโปรเจ็กซ์พอดี และก็เป็นแบมแบมนี่แหละที่เป็นคนชี้ตัวเลือกพวกเขาสองคนมาทั้งๆที่คาแรกเตอร์ต่างกันลิบลับ ดูไม่เข้ากันที่สุด แต่แบมแบมก็บอกเพียงแค่ว่า

 

 

 

 

 

                 ‘นี่แหละคือจุดขาย’

 

 

 

 

 

                 และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนที่ทางบริษัทปล่อยทีเซอร์แนะนำตัวของพวกเขาออกไปผลตอบรับดีเยี่ยมจนบอสเองยังตกใจ และเพราะเหตุนี้เลยทำให้พวกเขาทั้งสองคนสนิทกับแบมแบมมาก

 

 

 

 

 

                 “เรื่องอะไรหรอ เรื่องเงินรึเปล่า เฮียไม่มีให้หรอกนะ”

 

 

 

 

 

 

                 แจ็คสันพูดตลก ส่งยิ้มให้เจ้าตัวเล็กของพวกเขาที่นั่งแหง่วอยู่ตรงกลาง

 

 

 

 

 

 

                 “เปล่าฮะ..... ฮยองจำเรื่องทุนเรียนต่อโทที่ผมเคยบอกได้ป่ะ ที่ไปปารีสอ่ะฮะ”

 

 

 

 

 

                 “อ๋อ... จำได้ทำไมหรอ”

 

 

 

 

 

                 ยองแจร้องอ๋อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าน้องเคยเล่าให้ฟังเมื่อสองเดือนก่อนว่าจะไปปารีสอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ

 

 

 

 

 

                 “คือตอนเนี้ยแบมกำลังทำโปรเจคพิเศษเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของเหล่าไอดอลน่ะฮะ”

 

 

 

 

 

                 “มิน่าล่ะ เพราะแบบนี้ใช่ป่ะถึงได้ไปเป็นสไตล์ลิสให้กับพวกจีโอที”

 

 

 

 

 

                 แจ็คสันพยักหน้าขึ้นลง พอเข้าใจแล้วว่าทำไมแบมแบมถึงต้องไปเป็นสไตล์ลิสของจีโอทีด้วย เหตุมันเกิดมาจากเรื่องนี้นี่เอง

 

 

 

 

 

                 “ใช่ฮะ.....แต่ตอนนี้มันเกิดปัญหาตรงที่ว่า กำหนดส่งโปรเจคมันเลื่อนจากอีกสามเดือนมาเป็นสิ้นเดือนหน้านี้แล้ว”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมเอ่ยหน้าเครียด ตั้งแต่ที่เคยทำโปรเจคมาไม่มีครั้งไหนที่เขาลงทุนมากขนาดนี้เลย และก็ไม่มีครั้งไหนที่ยากและเร่งรัดมากเท่าครั้งนี้ด้วย คนแข่งขันกันก็มีเป็นพันเป็นหมื่น บอกเลย แบมแบมเครียด!!!

 

 

 

 

 

                “งั้นก็เหลือเวลาทำแค่เดือนกว่าๆเองสิ”

 

 

 

 

 

                ยองแจเอ่ยเสียงนุ่ม ก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บอกวันที่เป็นวันที่18แล้ว

 

 

 

 

 

                 “เพราะแบบนี้แหละฮะผมก็เลยอยากให้พวกฮยองช่วย”

 

 

 

 

 

                 “แต่พวกเรายังไม่ได้เป็นไอดอลนะ คงยังให้ข้อมูลได้ไม่มากเท่าไหร่”

 

 

 

 

 

                 “ข้อมูลที่ผมต้องการ คือชีวิตก่อนที่จะมาเป็นไอดอลน่ะฮะ ส่วนข้อมูลหลังจากนั้นน่ะผมพอจะได้มาบ้างแล้ว”

 

 

 

 

 

                 “ฮยองแปลกใจ ทำไมแบมถึงไม่ไปถามข้อมูลจากพวกนั้นเลยล่ะ ในเมื่อก็อยู่บ้านเดียวกันพวกเขาน่าจะให้ข้อมูลได้เยอะกว่านะ ไม่เห็นต้องเหนื่อยมาหาพวกเราถึงที่นี่เลย”

 

 

 

 

 

                 แจ็คสันเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยหลังจากที่เงียบมาหลายประโยค

 

 

 

 

 

                 จะให้พูดก็พูดเถอะถ้าแบมแบมต้องการข้อมูลจริงๆก็แค่ขอสัมภาษณ์ตรงๆไปเลยก็ได้ ไม่เห็นจะต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากขนาดนี้เลย แค่เอ่ยปากขอบอสคำเดียวพวกจีโอทีก็นั่งเรียงหน้ากระดานตรงหน้าแล้ว

 

 

 

 

 

                 หรือว่าแบมแบมชอบความลำบาก?

 

 

 

 

 

                 “จะพูดยังไงดีล่ะฮะ....คือ...พวกเขาไม่รู้ว่าผมเป็นใครน่ะ คุณลุงบอกให้ผมปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มีแต่พวกฮยองเท่านั้นแหละที่รู้ว่าผมเป็นใคร เพราะฉะนั้นช่วยน้องหน่อยนะฮะ”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมอธิบาย พรางทำหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ถ้าเกิดฮยองสองคนนี้ไม่ช่วยแบมแบมก็ไม่รู้จะไปขอให้ใครช่วยแล้วล่ะ แล้วทีนี้ข้อมูลที่ต้องการก็จะไม่ครบ งานก็ทำต่อไม่ได้ โปรเจ็กซ์ก็ไม่เสร็จ สุดท้ายแบมแบมก็ไม่ได้ทุนแล้วก็ไม่ได้ไปปารีสด้วย แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้วTT

 

 

 

 

 

                 “ก็ได้ แต่พวกเราคงมีเวลาให้ไม่นานนะเพราะเดี๋ยวบ่ายโมงต้องไปงานต่อ เสร็จก่อนเที่ยงได้มั้ย?”

 

 

 

 

 

                แจ็คสันเอ่ยถามพร้อมกับก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงสี่สิบห้าแล้ว เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงหน่อยๆ

 

 

 

 

 

                 “ฮะ แค่นั้นก็พอแล้วฮะ งั้นเริ่มเลยนะฮะ”

 

 

 

 

 

                พอได้รับคำอนุญาตแบมแบมก็หยิบกล้องวิดีโอขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ ปรับมุมองศาให้เห็นหน้าสองดูโอ้อย่างชัดเจน วางเครื่องอัดเสียงไว้บนตัก ก่อนที่มือบางจะหยิบสมุดกับปากกาขึ้นมาเตรียมจดข้อมูลอีกที ถือว่าเป็นการทำงานที่เตรียมพร้อมและรอบคอบพอสมควรเลยล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

                 เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง และแล้วแบมแบมก็สัมภาษณ์แจ็คสันกับยองแจเสร็จ ข้อมูลที่ได้มาถือว่าโอเคมากทีเดียว ความรู้สึกของเด็กผู้ชายที่มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นไอดอลจนวันหนึ่งได้มีโอกาสมาออดิชั่นและได้รับเลือกจนในที่สุดก็กำลังจะได้เดบิวต์ .....ให้อารมณ์นักล่าฝันสุดๆอ่ะ

 

 

 

 

 

                 หลังจากนั้นไม่นานเมเนเจอร์ของแจ็คสันกับยองแจก็มาตามให้ทั้งคู่ไปเตรียมตัวเพื่อที่จะไปงานบ่ายนี้ ส่วนแบมแบมก็กะว่าจะเอาของไปเก็บที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปบริษัทแต่ก็ต้องพับความคิดนั้นเก็บไปทันทีเมื่อยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นเวลาเที่ยงสี่สิบห้าแล้ว

 

 

 

 

 

                 “ชิบ_าย!!!”

 

 

 

 

 

                 สองเท้าเล็กรีบวิ่งออกมาจากตึกไปโบกแท็กซี่ก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปในรถแล้วบอกจุดหมายปลายทางให้กับโชเฟอร์ บ้านเบิ้นไม่ต้องกงต้องกลับมันละ

 

 

 

 

 

                 ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแบมแบมก็มาถึงหน้าบริษัท JYP ของคุณลุงสุดที่รัก สองขารีบวิ่งเข้าไปที่ห้องแต่งตัวของ GOT ทันที

 

 

 

 

 

                 สาย.....แบมแบมกำลังสาย และสมาชิกวงนี้ก็เกลียดการมาสายที่สุดไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ถึงจะเป็นศิลปินที่ดูเหมือนเรื่องมากไปหน่อย ซึ่งก็อาจจะไม่หน่อย แต่เรื่องเวลาถือว่าเป๊ะมาก นัดกี่โมงต้องมาให้ตรง สายแม้แต่นาทีเดียวก็เคืองแล้ว ละนี่แบมแบมสายไปจะยี่สิบนาทีแล้วเนี่ย

 

 

 

 

 

                 โดนเชือด! คำเดียวเลย

 

 

 

 

 

                 “แฮกๆๆ”

 

 

 

 

 

                 ร่างเล็กยืนหอบหายใจหน้าประตู มือบางค่อยเอื้อมไปจับลูกบิด สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก็เปิดเข้าไป

 

 

 

 

 

                 “ขอโทษฮะที่ผมมาสาย ต่อไปจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีกแล้วฮะ!”

 

 

 

 

 

                เสียงใสพูดออกไปอย่างหนักแน่นแล้วก็ก้มโค้งรัวอย่างสำนึกผิด โดยมีสายตาของทุกคนมองมายิ้มๆ และก็เป็นมาร์คที่เดินเข้ามาหาแบมแบมก่อน

 

 

 

 

 

                 “ไม่เป็นไรแบมแบม แค่สิบกว่านาทีเองยังไงพวกเราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะ (:”

 

 

 

 

 

                 มาร์คพูดแล้วก็ยิ้มหวาน มือหนาก็เอื้อมมาลูบหัวทุยๆอย่างเอ็นดู ทุกคนเองก็ยิ้มเว้นเสียแต่ยูคยอมที่นั่งมองด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

 

 

 

 

 

                 “ว่าแต่แทคยอนเมเนเจอร์ไปไหนหรอฮะ”

 

 

 

 

 

                แบมแบมถามขึ้นขณะวางกระเป๋าและของในมือลงบนโต๊ะที่มีไว้รับรอง.....รีบขนาดจนลืมเก็บของอ่ะคิดดู

 

 

 

 

 

                 “ไปเอาของน่ะ เห็นบอกว่าอยากถ่าย GOT TV เล่นๆสักสามสี่ตอนไว้เรียกเรตติ้งสักหน่อย”

 

 

 

 

 

                เป็นเจบีที่ตอบออกมาก่อนจะเดินไปแต่งหน้าเป็นคนที่สามต่อจากจูเนียร์ ตอนนี้ทุกคนทำผมเสร็จหมดแล้วเหลือแค่มาร์คที่ยังไม่ได้แต่งหน้าส่วนยูคยอมเสร็จไปตั้งแต่คนแรกแล้ว

 

 

 

 

 

                 แบมแบมพยักหน้ารับคำบอกเล่าก่อนจะเดินไปที่ราวแขวนเสื้อผ้าเลือกๆอยู่สักพักก็หยิบชุดของจูเนียร์ส่งให้คนร่างบางเอาไปเปลี่ยน ตามด้วยหยิบชุดของยูคยอมไปยื่นให้คนร่างสูงที่เอาแต่นั่งกดโทรศัพท์เล่นเกมอยู่ที่โซฟาไม่ยอมลุก ยูคยอมเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะรับเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนต่อจากจูเนียร์ที่เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

                 ชุดของจูเนียร์เป็นเสื้อยีนส์สีเข้มแขนยาวกับกางเกงขาวยาวสีน้ำตาลอ่อน ของยูคยอมเป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวสวมทับด้วยกักยีนส์แขนกุดสีซีดกับกางเกงยีนส์สีเข้ม เจบีเป็นเสื้อยืดสีเทาสวมทับด้วยแจ็คเก็ทสีน้ำเงินเข้มแล้วกางเกงยีนส์สีเดียวกับของยูคยอม และมาร์คเป็นเสื้อสีขาวแขนกุดข้างในสวมทับด้วยแจ็คเก็ทยีนส์สีเข้ม กางเกงเป็นสีน้ำตาลอ่อนขาสามส่วน พอมารวมกันแล้วโคตรเพอร์เฟกซ์อ่ะ

 

 

 

 

 

                 ก็เงี้ย! ได้สไตล์ลิสดีอ่ะนะ ^^

                 (อวยตัวเองก็เป็น -..-)

 

 

 

 

 

                 “มาแล้วเด็กๆ”

 

 

 

 

 

                 แทคยอนส่งเสียงทันทีที่มาถึงจนทุกชีวิตในนี้ต้องหันไปมองเป็นทางเดียว

 

 

 

 

 

                 “ไหงกลับมามือเปล่าล่ะฮยอง”

 

 

 

 

 

                จูเนียร์ถามเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีของติดมือกลับมาเลยสักอย่าง

 

 

 

 

 

                 “กล้องวิดีโอที่ฉันจะไปยืมมาถ่ายถูกเบิกไปใช้หมดแล้วน่ะสิ......อ๊ะ!นี่กล้องใครน่ะ”

 

 

 

 

 

                 เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นเมื่อหันไปเห็นกล้องวิดีโอตัวหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ แบมแบมที่เห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งไปหยิบกล้องขึ้นมากอดไว้อย่างหวงแหน

 

 

 

 

 

                 “ของผมเองฮะ ทำไมหรอ?”

 

 

 

 

 

                 “แบมแบมนา~”

 

 

 

 

 

                 มาเรียกกันเสียงหวานแบบนี้ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ กำลังคิดอะไรที่ไม่ดีอยู่แหงๆ

 

 

 

 

 

                 “ขอยืมกล้องมาถ่ายรายการทีวีหน่อยสิ”

 

 

 

 

 

                 “ไม่ได้นะ!”

 

 

 

 

 

                 เสียงใสรีบปฏิเสธทันทีพรางกระชับอ้อมแขนที่กอดกล้องตัวโปรดเอาไว้แน่นขึ้น

 

 

 

 

 

                 ก็ในนี้น่ะมีข้อมูลอะไรที่แบมแบมไม่อยากให้คนอื่นรู้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอที่ถ่ายคู่กับคุณลุง หรือแม้แต่วิดีโอสัมพาษท์สองหนุ่มเจเจนั่นอีก ถึงแม้แทคยอนเมเนเจอร์จะรู้เรื่องตัวตนของเขาแต่คนอย่างแทคยอนฮยองน่ะไว้ใจไม่เคยได้เลยน่ะสิ ความรับผิดชอบติดลบยี่สิบเลยล่ะ!

 

 

 

 

 

                 “ทำไมล่ะ?”

 

 

 

 

 

            “คือ...เอ่อ...เดี๋ยวผมถ่ายให้ฮะ คุณเมเนเจอร์น่ะไม่ค่อยระวังเดี๋ยวทำกล้องผมพังขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมบอก จริงๆก็ไม่ได้อยากให้หรอกแต่โดนสายตาสงสัยของอีกสี่คนมองมาแล้วก็เลยต้องยอมให้เพราะเดี๋ยวโดนสงสัย

 

 

 

 

 

                 “ได้ๆ ดีไปเลย งั้นนายเริ่มถ่ายที่มาร์คเลยนะ”

 

 

 

 

 

                แทคยอนว่าอย่างตื่นเต้นก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาที่จัดไว้รับรอง แบมแบมเลยต้องยอมหยิบกล้องออกมาถ่ายวิดีโออย่างจำใจ

 

 

 

 

 

                 เอาวะ! อย่างน้อยก็ไม่มีใครได้จับกล้องนอกจากเขาคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

                 “เฮ้ออ เหนื่อยเป็นบ้า”

 

 

 

 

 

                คุณลีดเดอร์บ่นเสียงโหยหวนทันทีเมื่อกลับมาถึงบ้านเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน

 

 

 

 

 

                ตั้งแต่บ่ายพวกเขาก็ไปขึ้นเวทีเปิดงานแถลงการณ์ของบริษัทเรื่องศิลปินหน้าใหม่ที่กำลังจะเดบิวต์ มันจะไม่เหนื่อยมากมายอะไรเลยถ้าเขาไม่ต้องมานั่งฟังเจ้าน้องเล็กร่างยักษ์โอดครวญเป็นหมีกินผึ้งแบบนี้ เพราะวงที่กำลังจะเดบิวต์ใหม่นั่นก็คือเจ้าพวกดูโอ้นรกแตก แจ็คสันหวังกับชเวยองแจนั่นแหละ

 

 

 

 

 

                 จริงๆเจบีกับสมาชิกในวงก็ไม่ได้แอนตี้อะไรเจ้าพวกนั้นนักหรอกนะ จะมีก็แต่ยูคยอมนั่นแหละที่ดูจะรังเกียจรังงอนแจ็คสันหวังมาก ถึงขนาดเอาชื่อเค้ามาตั้งเป็นชื่อหมาเลยล่ะ

 

 

 

 

 

            ถามว่าตกใจมั้ย? ก็นิดนึงนะเพราะบอสไม่เคยบอกว่าสองคนนั้นเป็นศิลปินในค่าย และเขาก็เพิ่งรู้วันนี้แหละว่าทางค่ายมีโปรเจคย่อยด้วย

 

 

 

 

 

 

                 น่าตัดออกจากกองมรดกใช่มั้ยล่ะ 55555

 

 

 

 

 

                 “พวกคุณขึ้นไปอาบน้ำกันก่อนนะฮะ เดี๋ยวผมจะทำนมร้อนขึ้นไปให้ จะได้นอนหลับสบาย”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมสั่งสมาชิกทุกคนหลังจากที่วางของเสร็จก่อนจะเดินเข้าครัวไป และสี่หนุ่มก็ว่าง่ายเดินขึ้นห้องแยกย้ายกันไปอาบน้ำในห้องของตัวเอง

 

 

 

 

 

                 มือบางจัดการยกถาดที่ใส่แก้วนมร้อนทั้งสี่แก้วขึ้นมาด้านบน แล้วก็ไล่เคาะประตูห้องแต่ห้องไปเรื่อยจนจบที่ห้องของมาร์คเป็นห้องสุดท้าย

 

 

 

 

 

                 “ขอบคุณนะแบมแบม ฝันดี (:”

 

 

 

 

                 “ฝันดีฮะมาร์คฮยอง”

 

 

 

 

                 เอ่ยจบทั้งสองก็แยกย้าย มาร์คถือแก้วนมกลับเข้าห้องไป ส่วนแบมก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อจะเอาถาดมาเก็บ

 

 

 

 

 

                แบมแบมสำรวจเตาแก๊สกับก๊อกน้ำอย่างละเอียดอีกครั้งว่าปิดสนิทดีแล้ว สองเท้าเตรียมจะก้าวออกจากครัวแต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีใครอีกคนอื่นอยู่ข้างหลัง

 

 

 

 

 

“อุ๊ตะ!! โอ้มายก้อด พระเจ้าช่วยย!...มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย!!”

 

 

 

 

                 เสียงหวานแหวขึ้นมาอย่างตกใจ มองคาดโทษร่างสูงที่ยืนถือแก้วนมร้อนที่ยังคงมีอยู่เต็มแก้วมองหน้าเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

 

 

 

 

 

 

                 “ไหนของนายล่ะ?”

 

 

 

 

 

                 ยูคยอมไม่ตอบคำถาม แต่มองผ่านหลังไปที่โต๊ะกับซิ้งล้างจานก็ไม่เห็นซากแก้วนมซักแก้ว

 

 

 

 

 

                 “อะไรฮะ?.....อ๋อ ผมไม่ดื่มนมหรอก”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมตอบเสียงใสเมื่อเข้าใจประโยคคำถามแล้ว ร่างสูงย่นคิ้วเข้าหากันอย่างขัดใจก่อนจะเดินไปหยิบแก้วเปล่ามาแล้วเทนมอุ่นจากแก้วของตัวเองใส่ไปครึ่งนึงก่อนจะยื่นมันให้ร่างเล็ก

 

 

 

 

 

                 “อ่ะ”

 

 

 

 

 

                 “เห?”

 

 

 

 

 

                แบมแบมมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ มือก็ยังคงอยู่ข้างตัวไม่ได้ยื่นออกไปรับแก้วจากร่างสูง จนยูคยอมต้องยัดใส่มือให้

 

 

 

 

 

                 “กินซะบ้างเถอะ จะได้สูงๆ”

 

 

 

 

 

                 ยูคยอมเอ่ยแล้วก็ยกแก้วนมขึ้นดื่ม แบมแบมที่พอได้ยินคำพูดสบประมาทก็ยอมไม่ได้ ยกแก้วนมขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดแก้ว

 

 

 

 

 

“เชอะ! ผมไม่ได้เตี้ยสักหน่อย ยูคยอมต่างหากที่สูงเอง”

 

 

 

 

 

                 แบมแบมกระแทกเสียงนิดหน่อยอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่มือก็ไม่วายฉกแก้วนมที่หมดแล้วของยูคยอม มาล้างที่ซิ้งล้างจาน

 

 

 

 

 

                 “ฉันหวังดีต่างหากล่ะ”

 

 

 

 

 

                 เสียงทุ้มเอ่ย แบมแบมรีบหันไปมองหน้าคนตัวสูงที่ชอบว่าเขาเตี้ยหมายจะค่อนอีกดอกแต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนเข้ามายืนประชิดตัวพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

                 ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

 

 

 

 

 

                 อะไรกัน? ทำไมหัวใจเต้นแรง?

 

 

 

 

 

                 บ้าจริง!

 

 

 

 

 

                 “ยะ...ยู..”

 

 

 

 

 

                 “กินเลอะเหมือนเด็กๆ”

 

 

 

 

 

                ยูคยอมพูดหลังจากเช็ดคราบนมที่เปื้อนขอบปากของแบมแบมออกให้ด้วยนิ้วหัวแม่มือ ร่างสูงส่งยิ้มหวานให้หนึ่งครั้งก่อนจะเดินหันหลังออกจากครัวไป

 

 

 

 

 

                 “เฮ้อ....ตกใจหมดเลย”

 

 

 

 

 

                แบมแบมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อไม่ได้ถูกทำในสิ่งที่คิด

 

 

 

 

 

                 แต่เดี๋ยว.....แบมแบมคิดอะไร?

 

 

 

 

 

                 ข้ามมันไปเถอะ!

 

 

 

 

 

                 มือบางจัดการปิดไฟห้องครัวหลังจากเช็คแก๊สกับน้ำอีกครั้งแล้วก็เดินกลับขึ้นห้องไปพักผ่อนบ้าง

 

 

 

 

 

                 วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลย ตื่นตั้งแต่เช้ามาทำอาหาร กว่าจะเสร็จงานก็ปาไปห้าทุ่มแล้ว ดีนะที่วันนี้แวะทานมื้อเย็นจากข้างนอกก่อนกลับบ้านไม่งั้นแบมแบมอ่วมแน่ ไหนจะวิ่งไปสัมภาษณ์แจ็คสันฮยองกับยองแจฮยองอีก

 

 

 

 

 

                 ว่าแต่เขาไม่ได้เอากล้องกับสมุดโน้ตขึ้นห้องมาด้วยนี่นา ถ้าไม่พูดก็คงลืมไปแล้ว สงสัยลืมวางไว้ที่ห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

 

                 ให้ตายเถอะแบมแบมขี้ลืมจริงๆ!

 

 

 

 

 

                 มือบางยกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองก่อนจะเปิดประตูออกไปเอาของข้างล่าง

 

 

 

 

 

                 โป๊ก!

 

 

 

 

 

                 “โอ้ย!”

 

 

 

 

 

                 “โอ๊ะ!แบมแบมฉันขอโทษ”

 

 

 

 

 

                 มือบางถูกยกขึ้นมากุมหน้าผากตัวเองที่ถูกคนตัวสูงเคาะมาซะเต็มแรง โดยไม่ลืมมองด้วยสายตาคาดโทษกลับไปด้วย

 

 

 

 

 

                 “เจ็บนะ! ทำอะไรของยูคยอมเนี่ย?”

 

 

 

 

 

                 “คือฉันตั้งใจจะเคาะประตูแต่นายดันเปิดออกมาพอดี ฉันก็เลยยั้งมือไม่ทันอ่ะ แหะๆ”

 

 

 

 

                ร่างสูงทำได้แค่ยิ้มแห้งๆแล้วส่งสายตารู้สึกผิดไปให้ ถึงก่อนหน้านี้จะกัดกันตลอดแต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ ยูคยอมเลิกแอนตี้แบมแบมแล้วด้วย

 

 

 

 

 

                 ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก.....ก็เห็นว่าแจ็คสันชอบหรอกนะ เลยไม่แอนตี้ (หืม? อ้างหมา??)

 

 

 

 

 

                 “ว่าแต่มีอะไรหรอฮะ ถึงมาเคาะประตูห้องผม”

 

 

 

 

 

                 “คือว่า.....เอ่อ....”

 

 

 

 

 

                 “หืม?”

 

 

 

 

 

                ร่างเล็กเอียงคออย่างสงสัยเมื่ออีกคนเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมาสักที ยูคยอมเองที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยจับแบมแบมหันหลังแล้วดันร่างเล็กให้กลับเข้าห้องไป

 

 

 

 

 

                 “นายเดินไปอยู่ตรงนู้นก่อนนะ เดี๋ยวฉันเคาะใหม่อีกรอบแล้วนายค่อยเดินมาเปิด เข้าใจมั้ย”

 

 

 

 

 

                  พูดจบก็ปิดประตูห้องให้แบมแบมเสร็จสรรพ ร่างเล็กได้แต่มองบานประตูที่ปิดลงด้วยความงงงวย

 

 

 

 

 

                 “เล่นอะไรของเขา?”

 

 

 

 

 

                 เสียงเล็กบ่นพึมพำ ไม่นานประตูห้องของตัวเองก็ถูกเคาะขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

 

 

 

                 ไม่รอช้า ร่างเล็กรีบสาวเท้าไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว มือบางหมุนลูกบิดประตูแล้วดึงเข้าตัวแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งเงาของคนเคาะ ตากลมหันซ้ายหันขวามองหาร่างของยูคยอมที่เขาคิดว่าคงจะแอบอยู่แถวๆนี้เพื่อแกล้งเขา แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกระดาษสีขาวขนาดเท่าเอสี่ที่ถูกแปะอยู่หน้าห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องนอนของยูคยอม

 

 

 

 

 

                 สองขาค่อยก้าวเข้าไปอ่านข้อความที่เขียนอยู่บนกระดาษ มือบางดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาแล้วหยิบปากกาจากในห้องของตัวเองออกมาเขียนตอบข้อความนั้นกลับไป ก่อนจะเอากระดาษแผ่นนั้นมาติดที่หน้าประตูห้องของตัวเอง จัดการเดินไปเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้ามแล้วก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องของตัวเองอย่างเร็วที่สุด

 

 

 

 

 

                 เพราะกลัวน่ะสิ.....กลัวว่าคนตัวสูงขี้แกล้งนั่นจะเห็นหน้าของเขา

 

 

 

 

 

                 หน้าแดงๆที่ยิ้มกว้างไม่หุบจนเมื่อยแก้มไปหมดแล้วแบบนี้ >/////<

 

 

 

 

 

                 ‘ที่ให้กินนม ไม่ได้อยากให้สูง แต่อยากให้หลับสบาย จะได้หลับฝันดี.........แล้วก็ฝันถึงฉัน (:'

 

 

 

 

 

                 ‘คงจะเป็นฝันดีมากๆแน่เลย......ฝันดีเหมือนกันนะฮะ (:'

 

 

 

 

 

                ยูคยอมยืนมองข้อความในกระดาษของตัวเองที่บัดนี้มันถูกติดอยู่ที่ประตูอีกบานและยังมีข้อความตอบกลับมาจากคนตัวเล็ก มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่ออ่านข้อความในนั้นจบ มือหนาดึงกระดาษใบนั้นออกมาแล้วก็เดินกลับเข้าห้องมานอน

 

 

 

 

 

                 รีบนอน.....รีบฝันดี^^

 

                 

               To be continued...

#แนะนำตัวละครตอนละคน

TAE YONG

อายุ 21 ปี

:: เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของเตนล์

  

   ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk.ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีติดเรื่องแอดเข้ามหาลัยเลยไม่มีเวลามาลง

ว่าด้วยเรื่องของฟิค นั่นแน่ หวานเล็กๆน้อยๆจากคิมยูคยอม อ่านแล้วช่วยเขินตามกันด้วยนะคะ55555

ใกล้แล้วค่ะ ตอนนี้เค้าเริ่มปิ๊งกันแล้ว อีกนิดนึงใกล้จะรู้ความจริงละ

มารอดูปฏิกิริยาตอบรับจากพระเอกกันเถอะว่าจะเป็นยังไง

ถ้าชอบก็กดแชร์ กดโหวตก็ได้นะคะ^^

#ฟิคปมเด็กโข่ง

O W E N TM.