(BTS) 'อสงไขย' รักนี้ไม่สิ้นสุด...

ลำดับตอนที่ #1 : A - S o n g - K a i : สั ญ ญ า

A - S O N G - K A I

1

- สั ญ ญ า -

 

 

 

 

 “จอนจองกุก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

 

 

 

พรึบ!

 

 

 

 

 

อีกวันแล้วครับที่ผมจะต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกมหาประลัยของพี่ชายต่างสายเลือดของผม

 

 

 

 

 

มินซูก้า ผู้ชายผิวสีเผือกส่วนสูง173ซม. หน้าตาก็ผ่านมาตรฐานชายทั่วไป ส่วนนิสัยน่ะเหรอ? คุณเชื่อมั้ยล่ะว่ามันพร้อมที่จะเป็นพ่อของทุกคนบนโลกใบนี้ ซึ่งผมก็ไม่ได้ถูกละเว้นให้มันคิดว่าเป็นเพียงแค่น้อง

 

 

 

 

 

17ปีแล้วครับที่ผมจะต้องทนใช้ชีวิตอยู่ร่วมบ้านเดียวกับมัน ถามว่ามันลำบากมากมั้ย? ก็ไม่อ่ะ แต่โคตรน่ารำคาญเลย

 

 

 

 

 

ก็เข้าใจอ่ะนะว่าผู้ชายที่มีการงานมั่นคงแล้วแบบมันจะทำอะไรก็ต้องตรงเวลา ห้ามสาย ห้ามเลท แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเคร่งตลอดเวลาก็ได้ไม่ใช่หรอครับ? จงช่วยตอบว่าใช่ และพยักหน้าเห็นด้วยกันผม เพราะคุณจะกลายเป็นอีกหนึ่งเสียงที่ร่วมขบวนการต่อต้านการปฏิวัตินาฬิกาของผู้ชายที่ชื่อมินซูก้า

 

 

 

 

 

“ไอ้กุกมึงยังไม่เสร็จอีกเหรอว้ะ!! โรงเรียนมึงเข้าสอบแปดโมงนะเว้ยไม่ใช่บ่ายสาม!”

 

 

 

 

 

“เฮ้ย!!!” ผมรีบเด้งตัวขึ้นหมุนคอเก้าสิบองศาหันไปดูนาฬิกาทีหัวเตียงทันที

 

 

 

 

 

7.40 น.

 

 

 

 

 

“ชิบหา_!!!”

 

 

 

 

 

ไม่รอช้าแล้วครับ ณ ตอนนี้วิชาวิ่งผ่านน้ำต้องมา

 

 

 

 

 

#สิบนาทีผ่านไป.....

 

 

 

 

 

ตึกๆๆๆ

 

 

 

 

 

“เฮ้ยๆ มึงจะรีบไปไหนกินข้าวเช้าก่อนดิ”

 

 

 

 

 

“ไม่ทันแล้วเหลือเวลาแค่สิบนาทีไปก่อนนะ”

 

 

 

 

 

“เฮ้ยมึงสอบแปดโมงไม่ใช่หรอ?”

 

 

 

 

 

“ก็ใช่อ้ะดิจะชวนคุยอะไรนักหนาเนี้ยจะแปดโมงแล้ว” ผมหันไปบอกไอ้พี่ชายที่เดินออกมาจากในครัวพร้อมกับใส่รองเท้าไปด้วยเตรียมใส่เกียร์หมาเต็มที่ แต่ก็ต้องเบรกหัวแทบทิ่มเมื่อมันพูดประโยคนี้

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว! นี่เพิ่งเจ็ดโมงสิบห้าเองนะ”

 

 

 

 

 

“ห๊ะ!!!”

 

 

 

 

 

พี่ชายหน้าขาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่กลางบ้านเพื่อยืนยันหลักฐานว่า ‘ที่กูพูดไม่ได้โกหกนะเว้ย’

 

 

 

 

 

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ ‘แล้วกูจะรีบเพื่อออ!!’ เวลาเหลือเฟือขนาดเนี้ยให้แวะกินกาแฟสักแก้วแถมตีลังกาม้วนตัวไปโรงเรียนยังทันอ่ะ

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาห๊งมาห๊ะเลย มากินข้าว”

 

 

 

 

 

ผมค่อยๆเดินไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับซูก้าก่อนจะจ้องหน้ามันเขม็ง ทำไมน่ะเหรอ? ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าทั้งหมดนี่เป็นฝีมือมันแน่ๆ แล้วยังมามีหน้าลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่อีกนะ

 

 

 

 

 

“นี่แกล้งอีกแล้วหรอ?” ผมถามเสียงขุ่นไม่รู้สึกดีสักนิดที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้กำลังจะไปสอบสาย

 

 

 

 

 

“แกล้ง? อะไรของคุณมึงครับ ไร้สาระรีบๆกินจะได้ไปโรงเรียน” คนขาวบอกปัดๆ

 

 

 

 

 

“ไปปรับนาฬิกาในห้องใช่มั้ย ทำไมชอบยุ่งกับของๆคนอื่นวะ!”

 

 

 

 

 

“อ้าวห่านี่ถ้ากูไม่ยุ่งวันนี้มึงจะมานั่งกินข้าวเช้ากับกูแบบนี้มั้ยครับถามหน่อย? คนอุตส่าห์หวังดีกลัวว่าจะเป็นโรคกระเพาะก็โดนหาว่าเสือก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆกู” ไม่พูดเปล่าปากอิ่มยังเชิดแบบงอนๆ ถ้าเป็นเด็กก็คงจะน่ารักอยู่หรอก แต่ลืมไปรึเปล่าว่าคุณมึง 21 แล้วนะครับ

 

 

 

 

 

“เออๆ ไม่ว่าก็ได้วะ พูดแค่เนี้ยบ่นซะยาว”

 

 

 

 

 

เฮ้อ.. ขี้เกียจจะเถียงกับมันละเพราะยังไงก็ไม่มีวันชนะหรอก ผู้ชายอะไรเถียงเก่งยิ่งกว่าเด็กร้องไห้ตอนอยากได้ขนมแล้วพ่อแม่ไม่ซื้อให้อีก

 

 

 

 

 

“อ้า..อิ่ม” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องที่ขนาดเพิ่มขึ้นมาหลังจากที่ผมกลืนทุกอย่างที่อยู่ในชามลงท้องจนหมดเกลี้ยง วันนี้ซูก้าทำข้าวต้มหมูของโปรดผมให้กิน แอบหายเคืองเรื่องที่โดนแกล้งนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าผมจะซึ้งในพระคุณของพี่ชายอะไรนักหรอกนะ แต่ว่าอาหารเช้าในวันนี้ถ้าพลาดไปคงเสียดายแย่ ใช่ว่าซูก้ามันจะมีอารมณ์ทำให้ผมกินบ่อยๆซะที่ไหน

 

 

 

 

 

“กินเสร็จก็รีบๆไปได้แล้วเดี๋ยวสาย แล้วเย็นนี้จะกินอะไรก็โทรบอกด้วยนะจะได้ทำให้”

 

 

 

 

 

“คร้าบบ คุณพ่อ”

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเหอะ! รีบๆไปเลยไป๊!” ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้านทันทีก่อนที่จะโดนตะหลิวปาหัว พอโดนล้อเข้าหน่อยก็เล่นสายโหดทุกทีสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

ออดดด~

 

 

 

 

 

เสียงออดบอกว่าหมดเวลาสอบวิชาสุดท้ายดังขึ้นผมรีบเด้งตัวขึ้นจากโต๊ะเอามือลูบหน้าลูบตาก่อนจะเดินเอาข้อสอบไปส่ง กว่าจะหมดเวลาเล่นเอาผมไปเข้าเฝ้าพระอินทร์มาตั้งหลายรอบ ก็ไม่รู้ว่าจะให้เวลาคิดอะไรนักหนากะอีแค่ข้อสอบศิลปะยี่สิบข้อให้เวลามาเป็นชั่วโมง ระดับอัจฉริยะอย่างผมอ่ะเสร็จตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้วครับจะบอกให้

 

 

 

 

 

“จอนจองกุก”

 

 

 

 

 

“ค..ครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็อาจารย์ฮิมชาน อาจาร์ยคุมสอบผมเองแหละ

 

 

 

 

 

“ก่อนกลับเดี๋ยวไปพบครูที่ห้องหน่อยนะ”

 

 

 

 

 

ว่าจบนางก็เดินบิดก้นไปโดยไม่หันมาถามสุขภาพผมสักคำ เวลาอันแสนสุขของจอนจองกุกคงจะหายไปอีกยี่สิบนาทีหรือคงจะมากกว่านั้นสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

“ห๊ะ!! ว่าไงนะครับอาจารย์จะให้ผมไปแข่งตอบปัญหาวิชาการเนี้ยนะ?”

 

 

 

 

 

  “ใช่”

 

 

 

 

 

นั่นไง! คิดไว้ไม่มีผิด เวลาที่แสนสุขของผมกำลังจะหายไปจริงๆด้วย บ้าไปแล้วครับอาจารย์ฮิมชานของผม ผมก็อุตส่าห์มองเป็นไอดอลมาตั้งนานไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ มีอย่างที่ไหนจะให้ผมไปแข่งตอบปัญหาระดับประเทศเลยนะ มันใช่เรื่องเล่นๆซะที่ไหน แล้วจะให้ผมไปอาจารย์ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะครับ ผมว่าอาจารย์ต้องเข้าใจอะไรผิด ผมให้เวลาอาจารย์คิดอีกห้าวิแล้วค่อยตอบใหม่อีกรอบนะครับ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ....”

 

 

 

 

 

“ใช่”

 

 

 

 

 

“อะ....”

 

 

 

 

 

“หยุด! อย่าเพิ่งเถียง ครูคิดดีแล้วว่าจะส่งเธอเข้าแข่งขันครั้งนี้”

 

 

 

 

 

“อาจารย์...แล้วทำไมต้องเป็นผมอ่ะ” ผมโอดครวญจนอาจารย์หลายๆคนในห้องต้องหันมามองพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ก็ผมแทบจะลงไปดิ้นที่พื้นอยู่แล้ว(คือกะว่าถ้าลงไปนอนดิ้นที่พื้นจริงๆได้ก็ทำอ่ะ) แต่ผู้ชายตรงหน้าผมก็ยังคงนั่งหน้านิ่งยืนยันคำตอบเดิมที่จะให้ผมทำในสิ่งที่เขายัดเยียด

 

 

 

 

 

“ก็เธอสอบวิชาครูได้คะแนนเต็ม”

 

 

 

 

 

“แต่คนอื่นก็มีอีกตั้งเยอะแยะนี่ครับ”

 

 

 

 

 

“ไม่ มีแค่เธอสองคนเท่านั้นที่สอบได้คะแนนเต็ม”

 

 

 

 

 

“งั้นก็เอาไอคนนั้นลงเลยครับครู ผมไม่ค่อยว่างไปก่อนนะครับ” ผมรีบรวบรัดตัดตอนก่อนจะโค้งลาอาจารย์ฮิมชานเตรียมจะชิ่งเต็มที่ แต่เหมือนเดจาวู ภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าลอยเข้าแทรก ผมเบรกแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆอาจารย์ฮิมชานก็ยื่นข้อเสนอที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้ออกมา

 

 

 

 

 

“คอนเสิร์ต BTS ที่จะมีขึ้นในอีกสองอาทิตย์นายคงจะมีบัตรไปแล้ว ว้าเสียดายจัง” อาจารย์พูดพลางทำหน้าเสียดายสุดขีด ซึ่งถ้าไม่โง่พอก็คงจะดูออกว่าเฟคชัดๆ แต่อะไรนะที่อาจารย์บอก

 

 

 

 

 

บะ...บี ที เอส งั้นหรอ? บังทันบอยส์ ?.................................อ๊ากกกก อยากไปๆๆๆ

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้อาจารย์ว่าอะไรนะครับ?” ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเผื่อบางทีผมอาจจะหูฝาดไปเอง อาจารย์อาจจะแค่พูดว่าจะให้ตั๋วนั่ง BTS ฟรีรอบกรุงเทพฯ ก็ได้ (ช่างเปรียบเทียบ-..-)

 

 

 

 

 

“ถ้านายตกลงที่จะแข่งบัตรคอนเสิร์ตบังทันซอนันดันที่นั่งชิดติดขอบเวทีจะตกเป็นของนายทันที ว่าไง”

 

 

 

 

 

“ตกลงครับ*O*”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

 

 

“อะไรนะ 5555 มึงอำกูอยู่หรอวะไอกุก หน้าอย่างมึงเนี้ยนะจะลงแข่งขันตอบปัญหาทางวิชาการ ถ้าบอกว่าไปแข่งคัดลายมือกะเด็กป.3กูยังจะเชื่อมากกว่าอีกนะ”

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลย ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ ก็เพราะใครที่ทำให้เป็นแบบเนี้ยอ่ะ”

 

 

 

 

 

“อะไรมึง โทษกูอีก กูผิดอีกช้ะ?” ซูก้าทำหน้าตาเหลอหลาที่ถูกผมมองด้วยสายตาคาดโทษ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ผมต้องไปแข่งตอบคำถามบ้าบอนั่นน่ะ

 

 

 

 

 

“เออ! โทษ ต้องรับผิดชอบด้วย!!”

 

 

 

 

 

“รับผิดชอบ อะไรว้ะ นี่มึงพูดเหมือนกูไปเอามึงท้องอ่ะ ไม่รู้เว้ยไม่เกี่ยว” ไอห่านี่พูดจาน่าเกลียดมาองมาเอาอะไรแถวนี้วะนี่ถ้าไม่ติดว่ายังมีประโยชน์อยู่ กูตั๊นหน้าไปแล้วนะ

 

 

 

 

 

“ต้องรู้ และก็ต้องเกี่ยว......ติวให้เลย” ผมพูดเสียงแข็ง เอาสิมึงปฏิเสธสิกูจับทำเมียจริงๆด้วย

 

 

 

 

 

“…..”

 

 

 

 

 

“…..”

 

 

 

 

 

“ดูปากซูก้าชัดๆนะครับ..........................................................................................ไม่!!”

 

 

 

 

 

พรึบ!

 

 

 

 

 

“เฮ้ย! มึงทำเชี้ยไรเนี่ย! ปล่อยกูนะเว้ย!!” คนใต้ล่างร้องเสียงหลงเมื่อถูกผมจับกดลงกับโซฟาตัวยาว ไม่พอผมยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆทำท่าเหมือนเสือหิวกระหายที่พร้อมจะกลืนกินกระต่ายน้อยตัวขาวเข้าไปทั้งตัว แล้วผมเชื่อว่าภาพนี้เป็นภาพที่ถ้าสาววายเห็นแล้วต้องจิ้นกระจายเป็นแน่

 

 

 

 

 

“จะติวไม่ติว ถ้าไม่ติวจูบนะ”

 

 

 

 

 

“เออๆ ติวๆๆ ปล่อยกูได้แล้ว!!”

 

 

 

 

 

“ก็เท่านั้น….โอ้ย!”

 

 

 

 

 

ทันทีที่ผมผละออกมือบางก็จัดการโบกหัวผมทันที

 

 

 

 

 

“ไอ่ห่า เล่นเชี้ยไรแผลงๆ เดี๋ยวกูตบหัวทิ่มเลยนิ”

 

 

 

 

 

มึงตบกูแล้วครับ ไม่ต้องเดี๋ยวหรอก

 

 

 

 

 

“ตบหรอ? เดี๋ยวจูบนะ โอ้ย!!”

 

 

 

 

 

“ไปไกลๆตีนกูเลย เดี๋ยวกูถีบไปนู้น ไอเชี้ยขนลุก บึ้ย~” คนโดนแกล้งทำท่าขนลุกสุดกู่ ความจริงผมก็ไม่ได้จะจูบเจิบอะไรจริงๆหรอกเพราะยังไงๆก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องกันถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันเลยก็เถอะ แต่จะให้จูบกันเนี้ยก็ต้องคิดนานหน่อยนะ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อบังทันฯเท่านั้นล่ะ

 

 

 

 

 

เพื่อไอดอลที่รัก ข้ายอมทำได้.....

 

 

 

 

 

ใจจริงก็อยากจะพูดคำนั้นอยู่หรอก แต่ก็ไม่พูดได้ไม่เต็มปาก เพิ่งมารู้ว่าตัวเองเสียเหลี่ยมให้กับอาจารย์ฮิมชานก็ตอนที่ถูกจับประทับลายนิ้วมือลงบนสัญญางี่เง่านั่นไปซะแล้ว

 

 

 

 

 

เนื้อความในนั้นบอกว่าผมจะได้รับบัตรคอนฯทันทีที่ตอบตกลงเข้าแข่งขันตอบปัญหาวิชาการ โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องชนะด้วย แต่ถ้าไม่ผมจะโดนปรับเป็นเงินจำนวนเท่าราคาบัตรคอนฯแถมต้องมานั่งติวกับอาจารย์ฮิมชานทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนด้วยเป็นเวลาสองเดือน และถ้าเกิดผมทำผิดข้อตกลงก็ถือว่าผมจงใจไม่ช่วยเหลืองานโรงเรียน โดนประนามอีก งี่เง่าป่ะล่ะ ไอ้เงินค่าบัตรไม่เท่าไหล่แต่ที่ให้ไปนั่งติวสองเดือนนั่นน่ะ นรกชัดๆ

 

 

 

 

 

ผมหันไปมองหน้าซูก้าอีกครั้งโดนที่อีกคนก็จ้องตอบกลับมาเหมือนกัน มือขาวทำท่าจะหยิบหมอนอิงขึ้นมาเตรียมฟาด ผมเลยชิงลุกหนีขึ้นมาซะก่อน

 

 

 

 

 

“คิดว่าพิศวาสนักหรอ นอกจากขาวแล้วก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด เตี้ยก็เตี้ย ขาก็ใหญ่!!” พูดจบผมก็รีบวิ่งขึ้นห้อง

ปิดประตูใส่กลอนเลยครับ ไม่งั้นหัวอาจแตกได้ คนเตี้ยเวลาองค์ลงนี่ผู้ชายสิบคนก็เอาไม่อยู่นะครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้เชี้ยกุกกก!!!!”

 

 

 

 

 

 

TBC.

 

ฮะฮ่าๆๆ น้องกุกเกือบหัวแตกแล้วมั้ยนั่น ไปว่าซูก้าแบบนั้นได้ยังไง ว่าเตี้ยยังพอทำใจว่าขาใหญ่นี่รับไม่ได้นะครับ (ฮา)

อาจารย์ฮิมชานนี่ก็แสบใช่ย่อยถึงขนาดจับเซ็นต์สัญญากันเลยทีเดียว อย่าเพิ่งว่ามันไร้สาระนะคะเพราะว่ามันจะมีความสำคัญมากในพาร์ทต่อๆไปค่ะ อุ๊ปส์! เผลอสปอยด์ เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนละกันเนอะเอาไว้เจอกันตอนต่อไปค่ะ

 

ปล.เนื้อหาเดิมไม่ได้รีไรท์ค่ะ แค่เอามาลงใหม่เพราะมีบางคนบอกว่ามันอ่านในโทรศัพท์ลำบากเค้าก็เลยลงให้ใหม่ ไม่ได้ลงธีมแล้วนะ อ่านแบบโล่งๆไม่ว่ากันนะคะ พอดีลงในโทรศัพท์อ่า ผิดพลาดยังไงก็บอกด้วยนะคะ

 

Thank u for reading.