ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : YB :07 - You are baby
7
You are baby
“แจ็คสันนนนน!!!”
ร่างสูงร้องเสียงหลง เมื่อหมายักษ์ของเขากระโจนเข้าหาร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าเปลี่ยนตำแหน่งมายืนข้างเขาเมื่อไหร่ และทั้งคนทั้งหมาก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างรักใคร่ เน้นว่ารักใคร่ ไม่ใช่เกลียดชังอย่างที่เขาเคยเป่าหูเอาไว้
ยิ่งเห็นไอท่าทางหูตั้งหางกระดิกดิ๊กๆของเจ้ายักษ์ของตัวเองแล้วยูคยอมก็หมั่นไส้ นี่ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าเคยสั่งอะไรไว้
ไอ้หมาทรยศ!!
ถึงจะโล่งใจที่แบมแบมจะไม่โดนงับน่องแล้ว แต่ยูคยอมก็อดหมั่นไส้ไม่ได้นี่ ไอท่าทางดี๊ด๊าร่าเริงแบบนั้น ไหนจะเลียหน้าคนตัวเล็กอีก แล้วอะไรคือไอ้คนโดนหมาคร่อมทับและเลียหน้าเลียตาตัวเองอยู่หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจแถมยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเจ้าหมายักษ์อย่างกับสนิทสนมกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
ยูคยอมยังไม่เคยได้รับแบบนี้เลยนะเว้ย!!
นั่นหมากูมั้ย? ตอบ!!!
“ฮ่าๆๆ พอแล้ว”
แบมแบมหัวเราะเสร็จก็ดันเจ้าตูบออกจากตัวและเจ้าตูบก็ยอมฟังแต่โดยดี เดินถอยออกจากร่างเล็กมายืนมองเฉยๆแทน
เออ! เชื่อฟังกันดีเหลือเกิน เปลี่ยนเจ้าของเลยมั้ยล่ะห๊ะ! (ประชด!)
“เจ้าโฮ่งเป็นหมาของคุณหรอ?”
ร่างเล็กที่ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วหันมาถามคนตัวสูงที่ยืนมองเขาเล่นกับหมาอยู่ข้างๆ มือบางก็ปัดเศษหิมะที่ติดตามตัวออกไปด้วยเพราะหิมะเพิ่งหยุดตกเลยไม่แปลกที่จะมีหิมะติดตามเสื้อผ้าเขาเต็มไปหมด
เจ้าโฮ่งนะเจ้าโฮ่งกระโจนมาได้
“โฮ่งเฮิ่งอะไร มันชื่อแจ็คสันเรียกอะไรไม่รู้โคตรโรลคลาสเลย”
ยูคยอมเบ้หน้าทันทีที่เมื่อคนตัวเล็กพูดจบ เขาอุตส่าห์ตั้งชื่อหมาซะดิบดี เรียกมาได้เจ้าโฮ่ง!
“แจ็คสันนั่นชื่อคนไม่ใช่หรอฮะ คุณเอามาตั้งเป็นชื่อหมาได้ยังไง”
“ก็ฉันไม่ชอบหน้ามันนี่ ขี้เก๊ก ชอบคิดว่าตัวเองเท่ห์ ....เหอะ ขาก็สั้น!!”
ยูคยอมว่า ปากก็เบะออกอย่างหมั่นไส้เวลาที่พูดถึงคู่อริ
ใช่! คู่อริ ไอ้หวังแจ็คสันคนขาสั้นคนนั้นนั่นแหละ
จริงๆยูคยอมก็ไม่ได้อยากจะอะไรกับมันนักหรอกนะ แต่แม่งชอบทำตัวน่าหมั่นไส้ไง ยังไม่ทันดังเลยแต่ทำกร่าง คิดจะมาเทียบชั้นกับรุ่นพี่อย่างจีโอที
ขอบอกไว้เลยว่ากระดูกมันคนละเบอร์เว้ย!!
พูดถึงชื่อหมา ตอนแรกเขาก็ไม่ได้จะตั้งชื่อมันว่าแจ็คสันหรอก จะตั้งว่าเจค็อปด้วยซ้ำ เผื่อหมาเขาจะได้เป็นแม่ทัพเหมือนในหนังเรื่องทไวไลท์บ้างไรบ้าง แต่พอไปเจอไอแจ็คสั้นนั่นอารมณ์ขึ้นไง เลยเอาชื่อแม่งมาตั้งชื่อหมาซะเลย สะใจดี ฮ่าๆๆ (ไร้สาระมากข่า)
“ในเมื่อคุณไม่ชอบเขาแล้วคุณเอาชื่อเขามาตั้งเป็นชื่อสัตว์เลี้ยงเนี่ยนะ คิดได้ไง มีแต่เขาจะเอาชื่อคนที่ชอบมาตั้งเป็นชื่อสัตว์ จะได้รักมันมากขึ้น นี่คุณคงไม่รักมันเลยสินะ”
แบมแบมว่าเข้าให้ จากทฤษฎีที่เขาศึกษามา(?) คนเราจะเกิดแรงพิศวาสต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากขึ้นก็ต่อเมื่อมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ตัวเองรักหรือชื่นชอบ เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจว่าหมาที่บ้านแบมแบมชื่อว่าอะไร
จินยองไง!!
นี่เขารักลุงเขานะ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคุณลุงชื่ออาจจะลดสั้นลงเหลือแค่ ‘ยองงี่’ อะไรอย่างเงี้ย (ฮา)
“รักสิ ฉันรักแจ็คสันมากแล้วแจ็คสันก็รักฉันมากด้วย จริงมั้ยแจ็คสัน”
ไม่พูดเปล่ายูคยอมยังหันไปถามเจ้ามายักษ์ที่ยังคงยืนมองหน้าแบมแบมนิ่งๆไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น
“…..” เงียบ
‘แจ็คสัน นี่แก่ไม่รักฉันแล้วใช่ม้ายยยยย T_T’
ได้แต่ครวญครางคนเดียวในใจ
“ผมว่าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องรักไม่รักเลยนะฮะ....เราเข้าไปทานอาหารกันดีกว่านี่มันจะสิบโมงแล้วนะคุณ.....เจ้าโฮ่งเดี๋ยวฉันเอาไส้กรอกมาให้กินนะ”
“โฮ่ง!”
สิ้นเสียงเจ้าตูบ แบมแบมก็จัดการลากคนตัวสูงที่พร้อมจะตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัวตลอดเวลาเข้าบ้าน คนโดนลากก็ปล่อยตัวโดยไม่ขัดขืนใดๆ แต่ก่อนไปก็ไม่วายหันไปมองหน้าหมาสุดที่รักของตัวเองตาละห้อย
‘แกเปลี่ยนไปแล้วจริงๆสินะแจ็คสัน ฮรึก TT’
“เอาล่ะ เนื่องจากเรามีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านเพิ่มอีกคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าแบมแบมจะเป็นสไตล์ลิสก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่คนรับใช้ เพราะฉะนั้นฉันกับจูเนียร์เลยเขียนตารางทำความสะอาดและงานบ้านทั้งหมดขึ้นมาใหม่ โดยเราสองคนเห็นว่าเรื่องอาหารจะยกให้เป็นหน้าที่ของแบมแบมไปเลย.....บอกตามตรงนะมาร์คฉันโคตรเบื่อข้าวผัดกิมจิของนายเลย”
คุณลีดเดอร์ร่ายยาวโดยท้ายประโยคไม่ลืมหันไปพูดกับพี่รองที่ทำหน้าเซ็งไม่ต่างจากคนพูดสักเท่าไหร่
“อย่าว่าแต่พวกนายเบื่อเลยฉันก็เบื่อเหมือนกัน....ดีแล้วล่ะที่เปลี่ยนเป็นแบมแบม”
“นายโอเคใช่มั้ยสำหรับหน้าที่นี้”
“โอเคฮะ.....ถ้าพวกคุณอยากทานอะไรก็บอกผมได้เลยนะฮะ” แบมแบมยิ้มโชว์ฟันขาว
“นายโอเคก็ดี.....ต่อไปเรื่องทำความสะอาดห้องนอนกับซักผ้า.... อันนี้ก็ทำของใครของมัน ส่วนล้างจานก็ผลัดกันล้างคนละวันเหมือนเดิม รวมถึงทิ้งขยะ....คนที่มีหน้าที่ล้างจานในวันนั้นๆต้องเป็นคนเอาไปทิ้งด้วย เข้าใจตรงกันนะ”
“แล้วเราจะเริ่มเวียนกันยังไงอ่ะฮยอง”
ยูคยอมยกมือขึ้นถาม เพราะปกติจะเวียนตามอายุจะเป็นมาร์คฮยอง จูเนียร์ และก็เขา ส่วนเจบีฮยองน่ะเหรอ รายนั้นมือกระแดะแพ้น้ำยาล้างจาน
“เริ่มที่นายก่อนเลยยูคยอม เมื่อวานนายอู้หน้าที่แล้วปล่อยให้แบมแบมต้องมายืนล้างจานแทน ส่วนตัวเองก็หนีไปนอน ใช้ไม่ได้เลยนะ” เป็นจูเนียร์ที่บ่นขึ้นมา
“ก็ฉันง่วงนี่ก็เลยลืม ขอโทษได้ป่ะล่ะ”
ยูคยอมยู่ปากอย่างงอนๆ พรางเสหน้าหลบคนตัวเล็กที่เมื่อวานล้างจานแทนเขา
ก็มันหันมามองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มอ่ะ
ยิ้มทำไม!?
“แล้วงานบ้านกับงานสวนล่ะฮะ จะแบ่งกันยังไง” แบมแบมถาม
“ปกติเราจะช่วยกันทำความสะอาดกันทุกวันหยุดน่ะ แต่ถ้าเป็นงานยิบย่อยฉันจะเป็นคนทำเอง ส่วนงานสวนยูคยอมเป็นคนทำ” จูเนียร์บอก
“งั้นวันนี้เราก็ต้องทำความสะอาดกันใช่มั้ยฮะ”
“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ”
พูดจบมาร์คก็คว้าคอแบมแบมแล้วก็ลากไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับปฏิบัติหน้าที่
และไม่นานทุกคนก็มีอุปกรณ์ครบมือ ยูคยอมมีกรรไกรตัดหญ้า เจบีมีไม้ปัดขนไก่ มาร์คมีเครื่องดูดฝุ่น จูเนียร์มีผ้าขี้ริ้วไว้เช็ดพวกโต๊ะ ตู้ รวมถึงเก้าอี้ โทรทัศน์ ทุกที่ที่มีฝุ่นเกาะ ส่วนแบมแบมมีหน้าที่อันใหญ่หลวง ซึ่งแบมแบมอยากจะเอาอุปกรณ์ในมือฟาดหน้าคนเขียนบทซะจริงๆ คิดได้ไงให้เขามาเช็ดกระจก
เห็นกูตัวสูงมากสินะ! <<แบมแบมได้กล่าวไว้
“ฮึบ....ฮึบ”
“มานี่มา ตัวก็เตี้ยยังจะเช็ดกระจกอีก เดี๋ยวก็ตกลงมาคอหักตายหรอก”
ยูคยอมบ่นขึ้น หลังจากที่เขาทนยืนมองคนตัวเล็กนี่พยายามเอื้อมที่จะเอาฟองน้ำขึ้นไปถูกระจกด้านบนเพื่อทำความสะอาด แต่ด้วยขนาดตัวที่เล็กมินิเหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก เลยทำให้อีกคนต้องใช้เก้าอี้เพื่อต่อความสูง แต่ก็นั่นแหละมันยังไม่ถึง
ยูคยอมดึงฟองน้ำมาจากมือแบมแบมก่อนจะส่งสายตาเป็นทำนองว่าให้อีกคนลงมาแล้วตัวเองก็ขึ้นไปยืนเช็ดกระจกแทน
แบมแบมมองการกระทำของอีกคนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็อดอิจฉาคนตัวสูงกว่าไม่ได้ ก็ยูคยอมไม่เห็นต้องเอื้อมสุดแขนเหมือนแบมแบมเลยนี่ มันน่าน้อยใจในโชคชะตายิ่งนัก
“เฮ้อ....เสร็จซะที”
จูเนียร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวนอนกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อนโดยที่ทุกคนที่เหลือก็ทำเหมือนๆกัน กว่าจะทำความสะอาดเสร็จก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้ว
ดูจากสภาพบ้านที่เปลี่ยนไปแล้ว ดูสะอาดขึ้น แบมแบมเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ทำงานน้อยที่สุด เพราะเขาแค่เช็ดกระจกเท่านั้น หนำซ้ำยูคยอมยังเป็นคนเช็ดกระจกด้านบนให้ทั้งหมดด้วย เหมือนแบมแบมเอาเปรียบทุกคนเลยอ่ะ
“เย็นนี้ผมทำผัดไทให้ทานกันเอามั้ยครับ ต้มยำกุ้งด้วย”
แบมแบมพูดพร้อมกับเด้งตัวขึ้นนั่ง หันไปมองหน้าขอความเห็นจากทุกคนที่พร้อมใจกันพยักรัวๆ
“ดีๆ ฉันอยากกินมากเลย ครั้งสุดท้ายที่ได้กินก็เมื่อปีก่อนนู้นแหนะ”
มาร์คเอ่ยเสียงหงอย แต่พอนึกว่าคนตัวเล็กจะทำให้กินอีกก็ตาวาวขึ้นมาทันที
“งั้นมาร์คฮยองไปช่วยผมหน่อยได้มั้ยฮะ”
“ได้สิ”
ว่าจบทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าครัวไปโดยทิ้งอีกสามคนที่มองตามไปด้วยสายตาที่สงสัยเอาไว้ตรงนี้
“สองคนนั้นเค้าสนิทกันเร็วนะฮะ ฮยองว่ามั้ย?”
“อืม..ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่อย่าไปสนใจเลยเราขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะจูเนียร์ฉันเหนียวตัวจะแย่”
และเจบีกับจูเนียร์ก็พากันเดินขึ้นห้องไป เหลือเอาไว้แค่น้องเล็กของวงที่ยังคงมองไปที่ครัวอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น
ทำไมถึงสนิทกับแค่มาร์คฮยอง…..
“อร่อยอ่ะแบมแบม ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้เลยจริงๆนะ”
เจบีพูดประโยคเดิมๆซ้ำไม่หยุด มือก็ยักคงตักน้ำซุปของต้มยังกุ้งเข้าปากเรื่อยๆ แม้จะต้องซี้ดปากเพราะความเผ็ดเป็นระรอกๆก็เถอะ เจบียอม
“นี่นายต้องขอบคุณฉันนะเจบี ไม่งั้นนายอาจจะไม่ได้กินต้มยำกุ้งที่แสนอร่อยนี่ก็ได้”
มาร์คเอ่ยเยาะ หยักไหล่ใส่เจบีที่เลิกคิ้วอย่างต้องการคำตอบ
“คือมาร์คฮยองขอให้ผมทำให้ทานตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะฮะ แต่วันนั้นวัตถุดิบยังไม่ครบผมเลยไม่ได้ทำให้ทาน”
ยูคยอมชะงักมือที่กำลังคีบกุ้งจากจานผัดไท เงยหน้าไปมองหน้าแบมแบมที่กำลังอธิบาย
อยู่ๆยูคยอมก็รู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกเริ่มไม่อยากกินอาหารตรงหน้าซะแล้วสิ ทั้งๆที่มันก็อร่อยมากๆอย่างที่เจบีฮยองพูด แต่ยูคยอมก็ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เขาไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
ยูคยอมวางกุ้งลงที่เดิมก่อนจะหันมาตักข้าวเปล่าในจานเข้าปากแทน
เป็นอะไรกันแน่นะคิมยูคยอม
“โหย ไรอ่ะ.....แบมแบมฉันก็อยากกินส้มตำอ่ะทำให้กินมั้งสิ....ส้มตำปูปลาร้าพริกสองเม็ดอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ”
แบมแบมหลุดขำกับท่าทางออดอ้อนของคุณลีดเดอร์ที่ปกติเวลาอยู่ในจอมักจะคีพลุคเย็นชาเสมอๆ
“ใช่แบมแบมฉันก็อยากกินเหมือนกันส้มตำน่ะ”
จูเนียร์เสริม และทั้งสองเจก็พากันทำหน้าออดอ้อนใส่พ่อครัวคนใหม่กันยกใหญ่
“ผมคงทำให้ไม่ได้หรอกฮะ วัตถุดิบที่ต้องใช้หาซื้อไม่ค่อยได้ ผมว่าไปหาทานตามร้านอาหารไทยน่าจะง่ายกว่านะฮะ...อีกอย่างผมก็ไม่ค่อยถนัดกับเมนูนี้เท่าไหร่”
แบมแบมตอบยิ้มๆ ทำเอาคู่รักตัวเจทำหน้าหงอยไปตามๆกัน
“แบมแบมใจร้าย ทำให้แต่มาร์คฮยอง!”
จูเนียร์ตัดพ้อก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“ไม่เอาหน่าจูเนียร์ พวกนายน่ะอยากกินของยากนี่ลองหาอะไรที่มันง่ายๆสิแบมแบมจะได้ทำได้”
มาร์คพูดจบก็หันมายิ้มให้แบมแบมที่ยิ้มตอบ
ยูคยอมมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ มือหนาวางช้อนกินข้าวลงและลุกขึ้นยืนจนทั้งโต๊ะต้องหันมามองเป็นตาเดียว
“ผมอิ่มแล้วอ่ะ....แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าลืมให้อาหารแจ็คสัน เดี๋ยวผมกลับมาล้างจานนะ”
พูดจบก็เดินออกไปข้างนอกทันที แบมแบมมองตามไปอย่างงงๆ สายตาของคิมยูคยอมที่มองมาเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันนะ
“เฮ้อ...ฉันเป็นอะไรเนี่ยแจ็คสันนายรู้มั้ย?”
ยูคยอมก้มหน้ามองหมาคู่หูที่กำลังอร่อยกับอาหารเม็ดที่เขาเทให้เป็นเชิงขอความคิดเห็น แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมาแค่นั้น
ไอ้หมาตะกละ สนใจแต่เรื่องกิน! (น่านน ด่าหมาด้วย)
“ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรอ่ะแจ็คสัน นี่มันแค่สามวันเองนะฉันต้องเกลียดไอ้เตี้ยดิ ทำไมตอนนี้ฉันถึงไม่รู้สึกเกลียดมันแล้วอ่ะ”
ยูคยอมยังคงพูดต่อไป โดยไม่สนใจว่าหมาจะฟังหรือไม่ เขาก็แค่อยากระบายก็แค่นั้น
“แกว่ามันทำของใส่ฉันป่ะวะ เจบีฮยองกับมาร์คฮยองก็ด้วย...แกก็อีกคน ไอ้เตี้ยนั่นทำของใส่พวกเราแน่ๆเลยว่ะ”
ยังคงพูดเรื่อยๆ มือก็ลูบขนปุยๆไปพรางๆ
“ฉันรู้สึกเหมือนตอนจูเนียร์เลยอ่ะ ไม่ชอบแบบนี้เลย.....โว้ย ทำไมแกเอาแต่กินห๊ะ ฟังที่ฉันพูดบ้างป่ะเนี่ย!”
มือหนาส่งไปถูหน้าแจ็คสันอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะดึงเจ้าหมายักษ์เข้ามาฟัดแรงๆสองสามที
“อือหือ กลิ่นเริ่มไม่ดีละนะแจ็คสัน สงสัยพรุ่งนี้ต้องอาบน้ำกันสักหน่อยแล้วล่ะ....ยี้ เป็นหนุ่มแท้ๆปล่อยให้ตัวเน่าได้ไงเนี่ย”
ยูคยอมจับหน้าแจ็คสันให้หันมามองหน้าตัวเองแล้วก็ชี้นิ้วสั่งสอนให้หมาตัวเองรักษาความสะอาดอย่างนู้นอย่างนี้ โดยยูคยอมหารู้ไม่ว่ามีใครอีกคนยืนฟังบนสนทนากับสายลมของเขาอยู่เงียบๆด้านหลัง
แบมแบมยืนมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ พยายามกลั้นขำให้ได้มากที่สุด
คิมยูคยอมนี่นะ คุยกับหมาเป็นวรรคเป็นเวรขนาดนั้นได้ยังไงกัน เหมือนแบมแบมเลย
“เฮ้ย! มาทำอะไรตรงนี้”
ยูคยอมถามเสียงหลงเมือ่หันหน้ากลับมาเจอแบมแบมที่ยืนอยู่ด้านหลัง นี่มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ผมเอาไส้กรอกมาให้เจ้าโฮ่งน่ะฮะ”
แบมแบมตอบพร้อมกับชูจานที่ใส่ไส้กรอกให้ร่างสูงดู
“ละ แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่คุณกำลังบ่นหมาตัวเองนั่นแหละฮะ.....มันน่ารักออกจะไปบ่นมันทำไม”
พูดเสร็จก็เดินเข้าไปนั่งยองๆตรงหน้าเจ้าตูบที่กระดิกหางริกๆอย่างน่าหมันไส้
ทีตอนยูคยอมมายังไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย
ไอ้หมาอ้อร้อ!
“ฉันมาตามสัญญาแล้วนะเจ้าโฮ่งงง”
แบมแบมว่าพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่ส่งไส้กรอกเข้าปากเจ้าตูบ ส่วนอีกข้างก็ลูบขนปุยไปพราง
ยูคยอมมองภาพตรงหน้าแล้วก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่แบมแบมไม่ได้ยินเขาบ่นเมื่อกี้ ไม่งั้นโดนล้อแย่
“ให้เสร็จแล้วก็เข้าบ้านดิ ข้างนอกมันหนาว”
ยูคยอมเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าไส้กรอกที่คนตัวเล็กเอามาหมดแล้วโดยฝีมือการสวาปามของเจ้าหมายักษ์
แบมแบมลูบขนปุยๆอีกสองสามครั้งก็ลุกยืนขึ้นเต็มความสูง(อันพอดีมาตรฐานของตัวเอง) หันมาประชันหน้ากับร่างสูงที่ยืนกอดอกมองเขานิ่งๆ ก่อนมุมปากบางจะยกยิ้มขึ้นมา
เป็นยิ้มที่ยูคยอมไม่เข้าใจ
ทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้นคนตัวเล็กก็เดินกลับเข้าบ้านปล่อยให้ยูคยอมยืนงงอยู่อย่างนั้น
“อะไรของไอเตี้ยมันวะ”
พึมพำกับตัวเองแล้วก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองอย่างสับสน ไอเตี้ยนั่นมันต้องเล่นของแน่ๆ
ยูคยอมฟันธง!!
ทางด้านแบมแบม.....หลังจากที่คนตัวเล็กเดินผ่านร่างสูงมาก็ไม่วายหันไปมองท่าทางสติแตกของอีกคน เห็นอย่างนั้นแล้วแบมแบมต้องยกยิ้มขึ้นมาอีกรอบ
คิมยูคยอมนี่อ่อนหัดชะมัด!!
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
YOUNGJAE CHOI
อายุ 22 ปี
:: นักร้องหน้าตี๋ เสียงดี หนึ่งในโปรเจคเจเจ ร่าเริง แจ่มใส และนิสัยดี
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.ขอสักนิด
ตอนนี้แอบมีพาร์ทแจ็คแบมเบาๆด้วยอ่ะแกร~ ถรุ้ยยยย
คิมยูคยอมนายมันอ่อนหัดเจรงๆ ฉันเป็นคนแต่งฉันยังรู้เลยว่าแกชอบเค้าน่ะ แล้วน้องแบมเค้าจะไม่รู้ได้ยังงาย ฟายย #มันใช่มั้ยแก -_- ตอนหน้าค่ะใครเป็นเอฟซีแทคยอนเมเนเจอร์เตรียมตัวรอไว้ได้เลย นางจะยังไม่ออก ฮา #โดนตบ เอาเป็นว่าขี้เกียจละ บาย
#ฟิคปมเด็กโข่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น