(GOT7) Your heart หัวใจพ่ายรัก JackBam feat. Mark [Mpreg]

ลำดับตอนที่ #8 : 07 Your heart (30%)

 

 

 

ตอนที่7 (Chapter Seven)...





 

“พี่มาร์คคค~” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนรักเสียงยานคราง ตากลมก็คอยสอดส่ายมองหาร่างสูงเจ้าของชื่อที่ตัวเองเรียกจนมาเจออีกคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

 

 

 

 

 

 ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้กับคนที่เรียกตนด้วยรอยยิ้มหวานเหมือนอย่างเคย ก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาลูบหัวทุยของคนตัวเล็กกว่าที่ยืนยิ้มร่าไม่ต่างกัน

 

 

 

 

 

“น้องแบมครับ พี่ต้องไปแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้ม เป็นเหตุให้คิ้วเรียวของแบมแบมขมวดเข้าหากันอย่างไม่อาจห้ามได้

 

 

 

 

 

“ไป......พี่มาร์คจะไปไหนครับ?” เสียงหวานถามอย่างร้อนรน มือบางก็ยื่นไปเกาะแขนคนรักเอาไว้แน่น

 

 

 

 

 

ท่าทางของพี่มาร์คแปลกไป น้ำเสียง สายตาก็เปลี่ยนไปด้วย.....เหมือนพี่มาร์คกำลังจะทิ้งน้องแบมไปเลย

 

 

 

 

 

ถ้าเป็นแบบนั้นก็แย่น่ะสิ ไม่ได้นะ!

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ไม่มีพี่แล้ว น้องแบมดูแลตัวเองดีๆนะครับ”

 

 

 

 

 

ทำไมกัน? ทำไมพี่มาร์คถึงพูดแบบนั้นกันล่ะ พี่มาร์คไม่รักน้องแบมแล้วหรอ

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะพี่มาร์ค! อย่าทิ้งแบมไป......แบมรักพี่มาร์คนะครับ” เสียงหวานเอ่ยอย่างอ้อนวอน กอดแขนแกร่งของร่างสูงไว้แน่นราวกับว่าถ้ากอดไม่แน่นมันจะปลิวหายไปอย่างไงอย่างงั้น

 

 

 

 

 

มาร์คมองใบหน้าหวานของคนรักที่เริ่มมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม มือหนายื่นไปเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ร่างเล็กหลับตาพริ้มรับสัมผัสนุ่มนวลที่อีกคนมอบให้ แต่เพียงแค่คิดว่ามันจะไม่มีอีแล้วน้ำตาก็พากันไหลลงมาอย่างกับเขื่อนแตก

 

 

 

 

 

 ร่างสูงอมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดให้ใบหน้าหวานซุกเข้ากับอกแกร่งของตัวเอง

 

 

 

 

 

“พี่ก็รักน้องแบมนะครับ แต่พี่คงอยู่ข้างน้องแบมต่อไปไม่ได้แล้ว.......ลาก่อนนะครับ หัวใจของพี่” พูดจบก็ผละร่างบางออกก่อนจะหันไปมองหน้าอีกคนที่ยืนถัดจากพวกเขาไปเพียงไม่กี่เมตร

 

 

 

 

 

มาร์คยิ้มให้คนๆนั้น เขาก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน.....ทั้งสองสื่อสารกันผ่านทางสายตาอยู่สักครู่ แล้วมาร์คก็หันหลังเดินจากไป

 

 

 

 

 

ร่างบางได้แต่มองแผ่นหลังของคนรักค่อยๆเดินไกลออกไปเรื่อย ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลนองจนภาพตรงหน้าพร่าเลือนแล้วเลือนอีก

 

 

 

 

 

 มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ.......น้องแบมจะปล่อยให้พี่มาร์คเดินจากไปอย่างนี้ง่ายๆได้ยังไง

 

 

 

 

 

ตะโกนออกไปสิ! ตะโกนเรียกเขาไว้! ตะโกนออกไปเลยแบมแบม!

 

 

 

 

 

“พี่มาร์ค!!!!”

 

 

 

 

 

“น้องแบม...น้องแบมครับ”

 

 

“พี่มาร์ค” ร่างเล็กโผกอดร่างสูงแน่นทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นว่าอีกคนอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

 

“น้องแบมเป็นอะไรครับ หืม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน แขนก็กอดปลอบคนตัวเล็กที่สั่นเทิ้มอยู่ในอ้อมกอด

 

 

 

 

 

“แบมฝันร้าย.....แบมฝัน.....ว่าพี่มาร์คทิ้งแบมไป ฮือออ” พูดแล้วก็อดปล่อยโฮออกมาไม่ได้ ยิ่งพอรู้ว่าเมื่อกี้นี้เป็นแค่ความฝันก็รู้สึกดีใจไปหมด แต่ก็ยังอดใจหายไม่ได้อยู่ดี

 

 

 

 

 

ฝันแบบนี้แบมแบมไม่ชอบเลย

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะครับ พี่อยู่นี้แล้วนะ พี่ไม่ได้ทิ้งน้องแบมไปไหนนะครับ” มาร์คเอ่ย มือก็ลูบหลังปลอบคนรักที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ง่ายๆ เห็นแล้วก็สงสาร แต่ในใจลึกๆก็รู้สึกดีเป็นบ้า

 

 

 

 

 

“ฮึก....สัญญานะครับ” ร่างบางผละออกมาจากอกของร่างสูงแต่ก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของคนเป็นพี่อยู่ มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้ามาร์คให้ร่างสูงได้ยิ้มกว้างอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 ร่างสูงยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวก้อยสัญญากับนิ้วเล็กทำให้หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“อื้ม....พี่สัญญาทั้งกาย วาจา และใจเลยครับ” ร่างสูอมยิ้มหวานมองแบมแบมที่มุดลงหน้าเข้ากับออกของตัวเองอีกครั้งด้วยท่าทางขวยเขิน เห็นแล้วก็อยากจะจับฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะนะ แก้มยุ้ยๆนั้นช้ำไปแล้ว

 

 

 

 

 

ก็น้องแบมของเขาน่ะน่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะ ^^

 

 

 

 

 

 

 

 

*****

(30%)
ไม่ม่าอย่างที่สปอยด์ไว้นะคะ

เเต่งยากนิดนึงนะคะขอเวลานานหน่อย 
อีก70%ที่เหลือจะม่าหรือเปล่า อันนี้ยังไม่รู้ ติดตามต่อไปนะคะ

ถ้าชอบก็ช่วยเเชร์นะคะเเต่ถ้าไม่ชอบก็แชร์ได้น้า^^

แล้วเจอกันค่ะ

Coming soon.