ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : YB :06 - A man who know the secret
6
A man who know the secret
“คือแบมแบมวันนี้ฉันได้ยินมาว่านายเป็น...”
“ฮะ?......เฮ้ย!!!”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร อยู่ดีๆก็มีวัตถุขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาใส่แบมแบม จนร่างเล็กหงายหลังหล่นเก้าอี้ไปนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่พื้น โดนมีตัวการเลียหน้าเลียตาอยู่ไม่ห่าง
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวก่อนสิ โอ้ย..ฉันจักจี้นะฮ่าๆๆ”
แบมแบมหัวเราะร่วน มือก็ควานกอดรัดรอบตัวเจ้าตูบให้อยู่นิ่งๆ ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะหัวเราะจนหายใจไม่ทันตายดับอย่างอนาถ
ไม่นานเจ้าตูบยักษ์ก็หยุดเลียคนตัวเล็กและหันมายืนจ้องหน้ามองคนหัวเหลืองตรงหน้านิ่งๆ กระดิกหางยิกๆอย่างกระดี๊กระด๊าเมื่อมือบางยื่นมาลูบหัว โดยไม่เห่าสักแอะ
“มาจากไหนเนี้ย.....อ่าเป็นผู้ชาย นายอยู่บ้านหลังนี้งั้นหรอ?”
“โฮ่ง!”
เจ้าตูบเห่ารับราวกับฟังเข้าใจ แบมแบมยิ้มเเล้วก็ถามต่อ
“ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายเลยล่ะ ฮึ?”
แบมแบมถามพร้อมกับจับหน้าเจ้าตูบหันไปหันมาอย่างคอยคำตอบ ทำอย่างกับว่ามันจะตอบได้อย่างนั้นแหละ
มาร์คที่ถูกลืมไปชั่วขณะนั่งมองหนึ่งคนกับอีกหนึ่งหมาคุยกันก็อดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ นึกว่าจะมีแต่เจ้าน้องเล็กตัวยักษ์ซะอีกที่นั่งคุยกับหมาเป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้ แบมแบมก็อีกคนหรอเนี้ย
“เอ.....นายเป็นหมาฝรั่งนี่ พูดภาษาอังกฤษได้รึเปล่า?......What is your name?”
“โฮ่ง!”
“อ่าชื่อโฮ่งหรอ ฮ่าๆๆ”
ร่างเล็กหัวเราะร่วนอีกครั้งก่อนจะดึงตัวเจ้าหมายักษ์เข้ามากอดอย่างหมั่นเขี้ยว
มาร์คยังคงมองตามโดยมีรอยยิ้มอ่อนๆแต้มอยู่บนใบหน้า ไม่รู้ทำไมมาร์คถึงรู้สึกอิจฉาหมาขึ้นมาซะเฉยๆ
คงไม่ใช่หรอกมั้ง.....
มาร์คสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไปก่อนจะกลับมาเพ่งสมาธิให้กับเรื่องที่ตั้งใจจะถาม อุตส่าห์อดทนเก็บความสงสัยมาเกือบห้าชั่วโมง ถ้าคืนนี้ไม่รู้เรื่อง มาร์คต้วนนอนไม่หลับครับ!
“แบมแบม ช่วงนี้คุณปาร์คจินยองเป็นยังไงบ้างอ่ะ”
“อ๋อ คุณลุงน่ะฮะ ท่านสบายดีฮะแค่พวกคุณไม่ก่อความวุ่นวายท่านก็แฮปปี้..ละ แล้ว”
เสียงใสสะดุดในตอนท้ายอย่างเห็นได้ชัด จนคนที่ฟังอยู่แอบยกยิ้มอย่างพอใจ แบมแบมที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนจับไต๋ได้ก้ถึงกับเป็นใบ้ไปต่อไม่ถูกเลยล่ะงานนี้
“นายเป็นหลานบอสหรอ”
เสียงทุ้มถามเรียบแต่โคตรเยือกเย็น ได้ยินแล้วขนลุกซู่เลย
“เอ่อ...คุณมาร์คฮะ คือ...ผม เอ่อ...”
“เล่นเป็นสปายอยู่หรอ.....ฉันไม่บอกใครหรอกนะ แต่มีข้อแม้”
ยังไม่ทันที่แบมแบมจะพูดจบมาร์คก็เอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน ร่างเล็กได้แต่นั่งกอดหมาอ้าปากพะงาบๆรอโดนลงทัณฑ์
คุณมาร์คน่ะดูใจดีจะตาย คงไม่เฉดหัวเขาออกจากบ้านไปหรอก
มั้ง?
“ยะ ยังไงฮะ?”
แบมแบมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ไอเรื่องกลัวคุณมาร์คก็ส่วนหนึ่งแต่ที่กลัวมากกว่าคือคุณมาร์คจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณลุงของเขาน่ะสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นแบมแบมซวยแน่!
“เรียกฉันว่าฮยองสิ....มาร์คฮยองงง แบบที่จูเนียร์กับยูคยอมเรียกน่ะ”
มาร์คพูดพรางทำท่าอ้อนๆเหมือนเด็กๆ นี่ถ้าแบมแบมไม่ได้ตาฝาด คุณมาร์คก็คงโดนคุณจูเนียร์เข้าสิงแน่ๆ มุ้งมิ้งสัส!
“เอ่อ....”
“หื้ม?.....ไม่เรียกเหรอ?”
มาร์คเอียงคอถาม พออีกคนเงียบเลยทำท่าป้องปากจะตะโกนอะไรสักอย่าง ทำเอาแบมแบมรีบตะครุบปากไว้ไม่ทัน
“ระ เรียกฮะ...มาร์คฮยองงง”
“ฮ่าๆๆ ดีมาก”
มือหนาถูกส่งไปยีหัวแบมแบมเบาๆ มาร์คหัวเราะชอบใจที่เห็นแบมแบมทำหน้าเหลอหลาแบบนั้น ยิ่งตอนที่เขาทำท่าจะตะโกนนะ หน้านี่เหวอสุดๆไปเลย
“อย่าเพิ่งหัวเราะสิฮะ เราต้องมาตกลงกันก่อนนะฮะคุณมาร์ค”
มือบางปล่อยจากการกอดเจ้าตูบเปลี่ยนไปเขย่าแขนของคนเป็นพี่อย่างอ้อนวอน
“หืม?”
“เอ่อ มาร์คฮยอง เราต้องตกลงกันก่อนนะฮะ ฮยองสัญญากับผมได้มั้ยว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
แบมแบมทำหน้าตาออดอ้อนสุดฤทธิ์ นี่เขามาอยู่ที่นี่ยังไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำ แค่สองวันเองนะ จะไม่โดนจับได้เร็วไปหน่อยเหรอ ฮรือๆ น้องแบมจิคราย T^T
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น?”
มาร์คกอดอกถามกวนๆ นานๆทีจะมีคนมาให้แกล้งขอแกล้งสักหน่อยละกันนะ
“เอ้า ก็ฮยองบอกเองนี่ฮะว่าถ้าผมเรียกฮยองว่ามาร์คฮยอง ฮยองจะไม่บอกใครอ่ะ!”
“เล่ามาสิ”
“….”
“เรื่องของนายน่ะ.....ฉันอยากรู้”
มาร์คยื่นหน้าหล่อๆเขามาใกล้แบมแบมจะคนตัวเล็กเผลอถอยหลัง เสียหลักก้นจ้ำเบ้ากับพื้นไปอีกรอบ(รอบแรกตอนหมากระโจนใส่)
มาร์คที่เห็นท่าทางเจ็บปวดของคนตัวเล็กก็ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง......โรคจิตรึไง เห็นคนอื่นเจ็บปวดแล้วมีความสุขน่ะ ฮึ่ย!
#ยี่สิบนาทีผ่านไป
“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะฮะ”
แบมแบมเล่าจบก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หันไปมองหน้ามาร์คที่ทำท่าครุ่นคิดจนคิ้วแทบจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว
“นายกำลังจะบอกฉันว่า ที่นายมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่จะมาเก็บข้อมูลไปทำโปรเจคชิงทุนไปปารีสอย่างนั้นหรอ”
มาร์คเอ่ยถามหลังสรุปใจความสำคัญถึงที่มาของแบมแบมได้แล้ว
“ใช่ฮะ....ผมอยากไปหอไอเฟลสักครั้ง.....ไปเดินอธิฐานใต้หอไอเฟล เป็นไอเดียที่เจ๋งสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ”
แบมแบมพูด รอยยิ้มถูกประดับที่ใบหน้าอีกครั้งเมื่อถึงสิ่งที่ใฝ่ฝันอยากจะทำ
“ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมนายจะต้องบิดบังทุกคนเรื่องนายเป็นหลานบอสด้วย”
มาร์คถามอีกครั้ง นี่สงสัยจริงๆ คือมันไม่มีเหตุผลที่แบมแบมจะต้องปิดเลยนี่
“มันเป็นเงื่อนไขน่ะฮะ...คุณลุงรู้ว่าผมเป็นคนยังไง ท่านไม่อยากให้ชีวิตผมวุ่นวายก็เลยสั่งให้ผมปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ.......ฮยองคงจะเคยได้ยินนะครับเรื่องหลานชายปริศนาของปาร์คจินยองน่ะ นักข่าวน่ะอยากรู้จักอยากเห็นหน้าผมกันแทบตาย แต่ผมก็ไม่เคยออกสื่อเลย ผมยังอยากมีชีวิตที่สงบสุขนี่ฮะ.....คุณลุงเลยบอกว่าถ้าเกิดมีคนรู้ว่าผมเป็นใครวันนั้นท่านจะส่งตัวผมไปที่อื่นทันที”
แบมแบมอธิบาย มาร์ครับฟัง พยักหน้าอย่างเข้าใจเเต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ยังสงสัย
“แต่ฉันก็ยังสงสัย ในเมื่อนายเป็นหลานปาร์คจินยอง ทำไมถึงไม่ขอเงินเขาไปล่ะ แค่ปารีสขนหน้าแข้งบอสไม่ร่วงหรอก”
“ฮยองพูดแบบเนี้ยคงไม่เคยมีความฝันสินะฮะ.....ผมน่ะก็แค่อยากทำความฝันให้สำเร็จด้วยมือตัวเอง มันน่าภูมิใจกว่าไปแบมือขอเงินจากคุณลุงอีกนะฮะ”
แบมแบมพูดออกมายิ้มๆ ดวงหน้าหวานแหงนมองท้องฟ้าอย่างภาคภูมิในตัวเอง นี่ถ้าพ่อกับแม่ของเขามาได้ยินประโยคนี้เข้าคงจะปลื้มใจหน้าดูที่มีลูกชายที่มีความคิดดีแบบนี้
“สู้ๆนะ ฉันจะอยู่ข้างนายเอง”
มาร์คเอ่ยออกมายิ้มๆ มองดวงหวานที่หันหน้ากลับมามองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง
รอยยิ้มที่มาร์คชอบ :)
“ฮยองสัญญาแล้วนะฮะ”
“เช้าวันหนึ่งวันนั้น วันหนึ่งวันนั้น เจ็ดนาฬิกา เฮ้ย!!!”
ร่างเล็กที่เดินฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดีสะดุ้งโหยงเมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วพบเข้ากับคนตัวใหญ่ที่ยืนกัดแอปเปิ้ลอยู่ เหมือนวันแรกที่เขาเจอเลย
ไม่คิดจะปอกเปลือกก่อนรึไง
“ไปไหนมา”
ประโยคคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินถูกถามขึ้น แบมแบมมองหน้าอีกคนอีกนิดก่อนจะชูถุงที่อยู่ในมือขึ้น
“ไปซูปเปอร์มาฮะ”
“หรอ”
พูดจบก็เดินผ่านแบมแบมออกไปนั่งหน้าบ้านโดยที่ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์ม ในขณะที่แบมแบมใส่โค้ทอย่างหนา ก็ข้างนอกนั่นหิมะกำลังตกนี่ ร่างเล็กก็ทำได้แค่มองตามอย่างงงๆ
พ่อคุณจะอินดี้ไปไหนเนี่ย!
วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ ทั้งสี่หนุ่มไม่มีงานที่ไหนเพราะเป็นวันหยุดของพวกเขา แต่ละคนเลยยังไม่ตื่น ยิ่งอากาศเย็นแบบนี้คงหลับสบาย จะมีก็แต่คนแปลกยูคยอมที่ออกไปนั่งตากหิมะทำมิวสิควิดีโออยู่ข้างนอกนั่นแหละ
พิลึกคน!
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีงาน ไม่ต้องเร่งรีบ แบมแบมที่ตื่นเช้าเป็นปกติเลยตัดสินใจออกไปเที่ยวซุปเปอร์ใกล้ๆ หาซื้อของสดเข้ามาตุนไว้ในตู้เย็น เผื่อเวลาฉุกเฉินจะได้ไม่ต้องโซ้ยแต่รามยอน เดี๋ยวสุขภาพเสียกันแล้วหวยจะมาออกที่แบมแบมที่เป็นคนทำอาหาร
มือบางจัดของเขาตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ เอาของใหม่ไว้ด้านใน ของเก่าไว้ด้านนอก ของเสียก็ทิ้งไป พอจัดเสร็จก็มองไปที่วัตถุดิบในตู้อย่างครุ่นคิด
มาร์คฮยองบอกอยากทานผัดไท แต่มื้อเช้ามันคงจะหนักไป เอาไว้ทำตอนเย็นดีกว่า ส่วนตอนเช้าก็ทำ......ทำอะไรดีนะ
เป๊าะ!
“ทำไอนั่นดีกว่า”
เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึงเมนูอาหารที่เขาเพิ่งไปอ่านเจอจากในอินเตอร์เน็ตเมื่อคืนนี้ เป็นเมนูที่ธรรมดามากแต่ดีไซด์การออกแบบการจัดวางอาหารของคนที่ทำแล้วเอามาโพสต์ลงอินเตอร์เน็ตเนี่ยถือว่าเก๋เลยทีเดียว
แบมแบมหยิบเอาไส้กรอกที่ซื้อมาออกมาหนึ่งแพ็ค และก็หยิบไข่ไก่ออกมาอีกห้าฟอง จากนั้นก็เอาไส้กรอกออมาบั้งเป็นขีดเล็กๆตรงๆจากหัวถึงหางให้ครบทุกอันตามจำนวนที่กำหนด เอาไส้กรอกสองอันที่บั้งแล้วมาเชื่อมติดกันด้วยไม้จิ้มฟันให้เป็นโดนัท หยิบกระทะขึ้นมาตั้งบนเตาจากนั้นก็ใส่เนยลงไปแล้วก็ตามด้วยไส้กรอกที่ทำการบั้งแล้วเชื่อมต่อกันเสร็จแล้ว
ทอดแค่พอให้ได้สีเหลืองอ่อน จากนั้นก็ตอกไข่ไก่ลงไปตรงกลาง ไม่ต้องให้ไข่สุกมากพอให้ไข่แดงข้างในเยิ้มๆเวลาโดนเจาะ เสร็จแล้วก็ตักใส่จาน โรยผงออริกาโน่ลงไปนิดหน่อย ทำแบบนี้อีกสี่ครั้งเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
ง่ายใช่ป่ะล่ะ ^^
แบมแบมยกจานมื้อเช้าที่ทำเสร็จแล้วออกมาวางบนโต๊ะกินข้าว รินน้ำให้ครบทุกแก้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาที่ติดไว้ตรงเสากลางบ้าน
#9.25น.
เก้าโมงจะครึ่งแล้วต้องขึ้นไปปลุกซะหน่อย
แบมแบมคิดได้ดังนั้นก็ทำท่าจะเดินขึ้นไปปลุกสมาชิกที่ยังนอนอยู่ข้างบนให้ลงมาทานมื้อเช้า แต่ยังไม่ทันเดินพ้นครัว มาร์ค จูเนียร์ เจบี ก็เดินลงมา เข้ามาในครัวปุ๊ป ก็พุ่งเข้าใส่เก้าอี้ของตัวเองแทบจะพร้อมกัน
“โหว น่ากินจัง.....งั้นทานแล้วนะคร้าบบ”
และก็เป็นเจบีคนเดิมที่เริ่มกินก่อนคนแรก
แบมแบมมองภาพนั้นยิ้มๆก่อนจะหันไปมองนอกบ้าน(บ้านเป็นกระจก) ก็เห็นยูคยอมยังเดินวนอยู่ในสนาม แม้หิมะจะหยุดตกแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมเข้ามา
ยังไม่เลิกอินดี้อีกรึไง
ขาเรียวก้าวออกมาจากครัวเดินตรงไปหาอีกคนที่ยังอยู่ข้างนอกทันที ไม่รู้ทำไมต้องทำตัวแปลกแยกจากคนอื่นด้วยก็ไม่รู้ แต่พอเปิดประตูออกมาคนที่ควรจะอยู่ก็หายไปซะแล้ว
“คุณ....คิมยูคยอม คุณ..เฮ้ย!!”
แบมแบมสะดุ้งอีกครั้งเป็นรอบที่สองของวันเมื่ออยู่ๆคนที่กำลังเรียกหาก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ เล่นเอาหัวใจแทบวาย
“คุณเข้าไปทำอะไรในนั่น”
“ออกมาทำไมเข้าบ้านไป”
นอกจากจะไม่สนใจจะตอบคำถามแล้วยังปัดมืดไล่แบมแบมให้เข้าบ้านไปอีก
แต่มีรึแบมแบมจะเชื่อ
“ทำอะไรอ่ะคุณ เข้าไปทานอาหารได้แล้ว”
“......”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่คุณเรียกกรุณาเรียกดังๆอีกครั้งค่ะ
“คุณ! หาอะไร!!”
“เดินตามมาทำไมเนี่ยบอกให้เข้าบ้านไปไง”
ยังคงไม่ตอบและยังคงยืนยันประโยคเดิมที่จะให้แบมแบมเข้าบ้าน
“ไม่ คุณหาอะไรอ่ะ”
แบมแบมถามพรางชะโงกหน้าไปข้างหน้ายูคยอมที่หยุดเดินและเหมือนจะกันเข้าไม่ให้เข้าไปตรงนั้นด้วย แต่ยิ่งกันแบมแบมก็ยิ่งอยากเข้า
เคยได้ยินป่ะ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุอ่ะ!
“เข้าบ้าน!!”
ยูคยอมเอ่ยประโยคเดิมอีกครั้งอย่างเหลืออด จะมีใครดื้อเท่าแบมแบมบ้างมั้ยเนี้ย! คิมยูคยอมล่ะปวดหัว!!
“ไม่เข้า จนกว่าคุณจะเข้าไปกับผม”
“ดื้อด้าน!!”
“เอ้า!!”
“ไม่เข้าก็ไม่ต้องเข้า ระวังน่องเอาไว้ให้ดีละกัน”
พูดจบก็หันไปหาสิ่งนั้นต่อ ซึ่งสิ่งนั้นที่ว่าก็คือ...
“หาอะไรอยู่อ่ะ เดี๋ยวผมช่วย”
นอกจากจะดื้อเป็นงานหลักแล้วแบมแบมยังรับงานรองเป็นชอบเผือกด้วยนะ รู้ยัง?
“แจ็คสัน”
“ห๊ะ?”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
ถ้าเข้าจำไม่ผิดนี่ คนในเกาหลีที่ชื่อแจ็คสันที่แบมแบมพอจะรู้จักคือผู้ชายขาสั้นๆที่ชอบใส่กางเกงเป้าต่ำๆ ทำตัวSWANG และคิดว่าตัวเองเซ็กซี่กว่าชเวซีวอนคนนั้นป่ะ
ถามว่าทำไมแบมแบมรู้จัก?
ก็แจ็คสันคนนั้นหรือที่เขาชอบเรียกว่ามิสเตอร์หวังน่ะ นางเป็นศิลปินในค่ายของคุณลุงปาร์คที่เคารพยังไงล่ะ แต่เรื่องนี้มีคนรู้ไม่กี่คนหรอก เพราะทางบริษัทยังไม่ได้เปิดตัวศิลปินอย่างเป็นทางการ จะแค่มีทีเซอร์แนะนำตัวออกมาก็เท่านั้นแหละ อีกอย่างบริษัทที่แจ็คสันอยู่ก็แยกไปอยู่อีกตึกหนึ่งไม่ได้อยู่ตึกเดียวกับจีโอทีด้วย
เลยกลายเป็นว่าทุกคนที่ไม่รู้ความจริงในข้อนี้เข้าใจว่าแจ็คสันและดูโอซึ่งก็คือชเวยองแจ ถูกส่งให้มาเป็นคู่แข็งกับจีโอทีที่กำลังเป็นดาวรุ่งในขณะนี้
แบมแบมละอยากจะเอาไม้เบสบอลไล่ตีหัวไอคนที่ปล่อยข่าวพวกนี้ซะจริงๆ คิดมาได้จะให้ดูโอ้มาแข่งกะบอยแบรด์ ประสาท!
“คู่หูฉันเอง ชื่อแจ็คสัน ไม่รู้ว่าหายไหนเรียกตั้งนานแล้วไม่ออกมาสักที”
ยูคยอมตอบ ตาก็มองหาเพื่อนคู่ใจไปด้วย
“เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้นะคุณ แล้วเขามาเมื่อไหร่อ่ะผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“กลับไปไหน แจ็คสันอยู่ที่นี่”
“ที่นี่?”
คิ้วเรียวขมวดเค้าหากันอีกครั้ง
แจ็คสันอยู่ที่นี่งั้นหรอ? ทำไมคุณลุงไม่เห็นบอกเขาเลยล่ะ?
“ใช่ แต่นายไม่เคยเจอหรอกเพราะถ้ามันเจอนายนะ น่องนายไม่รอดแน่”
“นี่คุณอย่าบอกนะว่าแจ็คสันที่คุณว่านี่คือ.....”
แบมแบมเริ่มเก็ตละว่าแจ็คสันที่ยูคยอมว่าคืออะไร ถ้าเขาเดาไม่ผิดก็คงจะเป็น
“โฮ่งง!”
หมาสินะ -_-
“แจ็คสันนน”
ยูคยอมร้องเรียกสุนัขคู่ใจเสียงดังลั่นอย่างดีใจ หามาเกือบชั่วโมงเจอสักที
แต่เหมือนยูคยอมจะลืมอะไรไปบ้างอย่าง ตาคมหันไปมองร่างเล็กๆหัวเหลืองๆที่ยืนอยู่ข้างมองหมาสลับกับเขาอยู่ยิ้มๆ และเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเคยสั่งอะไรไว้กับแจ็คสัน ไม่ได้การละ!
“อย่านะแจ็คสัน!”
ร่างสูงรีบเข้าไปบังร่างเล็กไว้ไม่ให้เพื่อนคู่ใจตัวยักษ์กระโจนเข้าใส่ ก่อนจะใช้ไหล่สะกิดแบมแบมให้เดินเข้าบ้านไป ขืนอยู่นานอีกนิดน่องกระจุยแน่!
ถึงเขาจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอเตี้ยนี่สักเท่าไหร่แต่มันก็ลดลงจากเมื่อวานไปนิดนึงแล้ว หลังจากที่เขาโดนคนตัวเล็กจับมานั่งทำแผลน่ะนะ และมันก็มากพอที่จะทำให้เขาเปลี่ยนใจเรื่องที่เคยสั่งแจ็คสันเอาไว้.....ถ้าขืนเจ้าหมานี่กัดเข้าที่น่องเล็กๆเหมือนคนเป็นง่อยนั่นเข้าไปนะ มีหวังเดินไม่ได้ไปเป็นเดือนอ่ะ
แจ็คสันโคตรโหด ยูคยอมบอกเลย!
แต่เหมือนแจ็คสันจะไม่ได้สนใจสิ่งที่ยูคยอมบอกเลยสักนิด ร่างหมาเดินก้าวย่างเข้ามาหาเขาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และ......
“แจ็คสันนนนน!!!”
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
JACKSON WANG
อายุ 23 ปี
:: หนุ่มชาวฮ่องกงที่คิดว่าตัวเองหล่อกว่าชเวซีวอน ชอบทำตัวSWANG และเป็นหนึ่งในโปรเจคเจเจ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.คิดว่าไง?
พาร์ทนี้ยังไม่จบหรอกนะ แต่เดี๋ยวเอาไปต่อไว้ตอนหน้าละกันมันยาวเกิน
เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของพี่ยูคแล้วนะคะ เริ่มเกลียดน้องน้อยของเราน้อยลง แต่ไม่ใช่นางจะไม่ตีกันนะ
งานนี้ไม่มีวางมวยก็ไม่หนุกดิ ใช่ป่ะ? เจอกันตอนหน้าค่ะ ใครสงสัยไรเม้นถามได้นะเดี๋ยวมาตอบ บุยๆ
#ฟิคปมเด็กโข่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น