ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : YB :05 - Danger is coming
5
Danger is coming
“เมื่อยจังเลย”
เจบีบ่นขึ้นทันทีที่ถึงบ้าน มือหนาทุบไปที่ไหล่เบาๆประกอบคำพูด คนเป็นแฟนอย่างจูเนียร์เลยอดไม่ได้ต้องเดินไปนวดไหล่ให้กับคุณลีดเดอร์ที่หน้าชื่นตาบานเพราะได้แฟนรู้ใจ
“หิวกันมั้ยฮะ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทานดีมั้ย”
“ให้ไวเลยแบมแบมไส้ฉันจะขาดละ”
เจบีตอบเสร็จก็หันไปออเซาะแฟนตัวเองต่อ
มาร์คเองก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับภาพตรงหน้าอย่างเอือมๆก่อนจะเดินเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง ส่วนยูคยอม...รายนั้นพอถึงบ้านปุ๊ปก็จับจองโซฟาและก็จมสู่ในห้วงนิทราไปแล้ว
แบมแบมเดินเข้ามาในครัวมองวัตุดิบที่มีในตู้เย็น ในหัวก็คิดว่าจะทำอะไรดีที่เสร็จเร็วแล้วก็อยู่ท้อง เพราะกว่าจะถ่ายแบบกันเสร็จก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้วกว่าจะถึงบ้านก็สี่ทุ่มพอดี ไม่หิวก็ไม่รู้จะว่ายังไงกันแล้วล่ะ
“จะทำอะไรหรอ?”
มาร์คที่เก็บของเสร็จแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเอาเเต่มองวัตถุดิบในตู้เย็นอยู่นานสองนาน
“ยังไม่รู้เหมือนเลยฮะ ถ้าจะหุงข้าวก็คงอีกยี่สิบนาทีกว่าจะสุก”
เสียงหวานเอ่ย เผลอยกมือขึ้นมากัดเล็บอย่างเคยชินเวลาที่ต้องใช้ความคิด
“ทำไอนั่นสิแบบเมื่อวานที่นายทำไง เส้นรามยอนยังมีอีกเยอะเลยนะ”
มาร์คเอ่ยเสนอความคิด ซึ่งแบมแบมก็รีบส่ายหัวพรืดอย่างไม่เห็นด้วยแทบจะทันทีที่คนพี่พูดจบ
“ผมกลัวว่าพวกคุณจะเอียนกันน่ะสิฮะ....เอางี้พวกคุณมีใครทานเผ็ดไม่ได้บ้างรึเปล่า”
“ไม่มีนะ กินได้ทุกคน” มาร์คตอบ
จริงๆถ้าแบมแบมจะถามให้ถูกต้องถามว่าใครที่ไม่กินอะไรจะดีกว่า ซึ่งมันจะตอบได้ง่ายมากว่าไม่มี เห็นเจบีเรื่องมากๆอย่างนั้นแต่เรื่องกินนี่โคตรจะอะราวเดอะเวิลด์เลยล่ะ ส่วนยูคยอมนั่นไม่ต้องพูดถึง รายนั้นกินง่ายกว่าหมาแจ็คสันซะอีก
“งั้นคุณมาร์คหยิบเส้นรามยอมออกมาลวกให้ผมหน่อย ฮะแต่คราวนี้เพิ่มเป็นเจ็ดซองนะ”
แบมแบมเอ่ยขอ จากที่เห็นท่าทางการกินของสี่หนุ่มมาเป็นเวลาหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวัน ก็ทำให้แบมแบมรู้ว่า รามยอนห่อเดียวไม่พอสำหรับผู้ชายหนึ่งคน
“โอเค....แล้วตกลงจะทำอะไรหรอ”
มาร์คถามพร้อมกับหันไปหยิบของตามที่น้องขอ
จริงๆแบมแบมก็ไม่ได้อยากจะใช้คุณมาร์คเท่าไหร่หรอกนะ แต่ด้วยความสูงอันพอดีมาตรฐานของแบมแบมนั้นไม่สามารถที่จะเอื้อมมือขึ้นไปหยิบรามยอนที่เก็บไว้บนตู้สูงๆที่มีไว้สำหรับให้หนุ่มๆเคโมเดลหยิบเท่านั้นได้ แบมแบมเลยต้องขอให้คุณมาร์คที่มีความสูงมากกว่าตัวเองหยิบให้แทน
“รามยอนผัดขี้เมาฮะ”
แบมแบมตอบแล้วยิ้มตาหยีส่งไปให้
มันกลายเป็นเอกลักษณ์ของแบมแบมเลยก็ว่าได้ที่มักจะทำอะไรไปพร้อมกับรอยยิ้มเสมอๆ ซึ่งมาร์คเองก็มองว่ามันน่ารักนะ..........น่ารักจนบางทีใจเขาก็แอบสั่นให้กับรอยยิ้มของคนตัวเล็กอยู่บ่อยครั้งเลยล่ะ
“โห น่ากินอ่ะ”
“รามยอนอีกแล้วหรอ?”
เสียงแรกเป็นของจูเนียร์ ส่วนเสียงที่สองเป็นของเจบีที่ยืนมองจานรามยอนตรงหน้าที่แปลกตาไปจากที่เคยเห็นอยู่มากเลยที่เดียว เมื่อวานที่ว่าแปลกแล้วแต่วันนี้กลับยิ่งแปลกกว่าเมื่อวานเสียอีก
“ใช่ฮะ แต่วันนี้ผมเอามาผัดขี้เมาฮะแตกต่างจากเมื่อวานแน่นอน”
คนทำพูดอย่างภูมิใจนำเสนอ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากให้สี่หนุ่มกินรามยอมสักเท่าไหร่เพราะมันเป็นอาหารที่โคตรจะสิ้นคิดและก็ไร้ซึ่งสารอาหาร แต่ด้วยเวลาและความหิวมันไม่เคยคอยใคร...รามยอนจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้
“นายนี่เป็นเซียนเมนูรามยอนรึเปล่าเนี่ย ฉันนึกว่ามันเอามาต้มได้อย่างเดียงซะอีก”
ร่างสูงของคุณลีดเดอร์เอ่ยก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลงเป็นคนแรก(อีกแล้ว)
“แล้วคุณยูคยอมไม่มาทานด้วยกันหรอฮะ”
แบมแบมเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นบุคคลที่ควรจะมาอยู่ในนี้
ถึงจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแบมแบมจะรังเกลียดรังงอนอะไรยูคยอมมากมายหรอกนะ อีกอย่างหลังจากที่โดนแบมแบมฟาดด้วยไม้กวาดไปแล้วยูคยอมก็ดูเหมือนจะหายซ่าส์ไปแล้วด้วย อาจจะมีบ้างที่ชักสีหน้าหรือพูดจาถากถางใส่ แต่นั่นก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดที่แบมแบมจะรับไม่ได้
ก็นะคนมันปากหมาอ่ะ จะให้แก้ยังไงล่ะ
“อ้อ หลับเป็นตายอยู่ที่โซฟาน่ะ”
เจบีตอบก่อนจะหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาตั้งท่าก่อนใครเพื่อน
“งั้นเดี๋ยวผมไปปลุกเขาเองครับ พวกคุณทานไปก่อนเลย”
“อ่า ฝากด้วยนะ”
เป็นจูเนียร์ที่เอ่ยออกมาแทนเพราะตอนนี้เหมือนเจบีจะไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากอาหารตรงหน้า
ก็เข้าใจนะว่าหิว แต่แบบ......เอิ่ม ไม่ต้องกินเผื่อคิ้วก็ได้
มุมมามจริงๆ
แบมแบมได้แต่ส่ายหน้าระอาใจก่อนจะเดินออกมาปลุกคนตัวยักษ์ที่คาดว่าน่าจะกำลังนอนหลับอุตุอยู่ที่แห่งใดแห่งหนึ่งในห้องนั่งเล่นนี่ และมันก็เป็นจริงอย่างที่เจบีบอกที่ว่ายูคยอมหลับเป็นตายอยู่ที่โซฟา
ร่างเล็กเดินเข้าไปใกล้ยูคยอมที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนโซฟาเงียบๆ ขาเล็กย่อลงให้ใบหน้าตัวเองเสมอกับอีกคนก่อนจะส่งมือบางออกไปแตะที่ไหล่หนาเบาๆ ลมหายใจที่ถูกผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าอีกคนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา เห็นแบบนั้นแล้วคนที่ตั้งใจจะมาปลุกก็ทำไม่ลง รู้สึกเห็นใจเล็กๆที่คนตัวใหญ่ต้องอดหลับอดนอนเเล้วต้องทำงานติดต่อกันเป็นเวลาหลายชั่วโมงอีก ถึงแม้ว่าสาเหตุจากการอดนอนจะมาจากการที่อีกคนตั้งใจจะแกล้งเขาก็เถอะ
แม้จะสงสารแต่ถ้าเกิดจะปล่อยให้นอนจนไม่ได้กินข้าวแบบนี้แบมแบมก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน เดี๋ยวเกิดเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะแย่ไปกันใหญ่ คราวนี้ล่ะคุณเอ้ย หาเรื่องมาอาละวาดเขาอีกเป็นแน่
พอคิดได้ดังนั้นมือบางที่แตะไหล่หนาของคนหลับอยู่ก็ออกแรงเขย่าแรงๆสองสามทีให้อีกคนรู้สึกตัว แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผลเพราะร่างยักษ์ยังคงนอนนิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวรู้ดาวรู้เดือน
สรุปนี่หลับหรือซ้อมตายแบบที่คุณเจบีว่าเนี่ย
“คุณ....คุณยูคยอม”
แบมแบมเปลี่ยนจากเขย่าอย่าเดียวมาเป็นกรอกเสียงลงไปในหูของคนหลับด้วยแต่ไม่ได้ดังมากถึงขนาดที่ข้างบ้านเควี้ยงจานมาหรอกนะ เอาเเค่เบาๆพอได้ยินกันสองคนก็พอ และก็เหมือนจะได้ผลเมื่อคนที่นอนอยู่เริ่มเบ้หน้าอย่างรำคาญที่มีคนมากวน
“อือ”
“ไปทานข้าวก่อนฮะค่อยมานอน”
“อือ”
เสียงทุ้มเพียงเเค่ครางในลำคอเบาๆกับทำหน้าเบ้อย่างขัดใจเท่านั้นเเต่ก็ยังไม่ยอมลุกอยู่ดี
“คุณลุกสิ คุณ....เหวอ”
แบมแบมที่เห็นแบบนั้นก็เลยเปลี่ยนจากที่จะปลุกโหมดนุ่มนวลเป็นโหมดรุนแรงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง โดยการฉุดกระชากลากถู.....แต่ยังไม่ทันจะได้กระชากเลย เเค่เเบมเเบมเริ่มออกแรงฉุด ก็ถูกคนที่นอนอยู่ที่อยู่ดีๆก็พลิกตัวขึ้นมานอนหงายดึงไปกอดเฉยเลย
“งืมๆ”
“คุณตื่นก่อน ปล่อยผมด้วย ผมไม่ใช่หมอนข้างนะ คุณ!!”
ร่างที่เล็กกว่าพยายามสะบัดตัวออกจากการถูกใช้เป็นหมอนข้างเเต่ยิ่งพยายามก็เหมือนยิ่งสูญเปล่าเพราะดูเหมือนอีกคนจะเรี่ยวแรงมหาศาลเหลือเกิน....นี่ขนาดหลับอยู่นะเนี่ย
ไม่ใช่ว่าแบมแบมอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอะไรหรอกนะ แต่นึกภาพออกป่ะเวลาที่หมาโกเด้นกระโดดทับชิวาวาอ่ะมันให้อารมณ์ประมาณนั้นแหละ
แต่ใช่ว่าตัวเล็กกว่าแล้วจะสู้ไม่ได้นี่
“โอ้ย!!! อะไรเนี่ย”
ยูคยอมที่กำลังหลับฝันร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที หลังจากที่โดนปากเล็กๆงับเข้ามาที่แขน
กัดแบบไม่กลัวกูเจ็บอ่ะ!
“ก็คุณไม่ตื่นนี่แถมยังมากอดผมไว้อีก”
แบมแบมที่เป็นอิสระก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าว่าคนที่บังอาจกอดตัวเองทันที
นี่คุณลุงปาร์คยังไม่เคยกอดขนาดนี้เลยนะ!
“มีอะร่ะ ฉันจะนอน!”
ยูคยอมถามหน้ายุ่งน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะถูกกวนเวลาหลับเเถมยังโดนกัดเป็นรอยที่เเขนอีก ไอคนกัดก็กัดเข้ามาได้ คิดว่าตัวเองเป็นแมวเหมียวเขี้ยวเพชรรึไงวะ!
“ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยมานอน”
“ไม่เอา ง่วง จะนอน”
ไม่พูดเปล่าร่างยักษ์ยังล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมหยิบหมอนอิงมากอดเอาไว้แทนหมอนข้างด้วย
“ไปทานก่อนเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะผมขี้เกียจมานั่งรับผิดชอบนะ!”
แบมแบมยังไม่ละความพยายาม มือบางถูกส่งไปฉุดเเขนอีกคนอีกครั้ง
“นายจะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาตีกับนายหรอกนะ!”
ยูคยอมเอ่ยอย่างหงุดหงิดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเพราะถูกดึง
จะอะไรกันนักหนาวะ คนง่วงเนี่ย จะนอนนะเว้ย กวนอยู่ได้ ฮึ่ย!!!
“ก็ไม่ได้จะตีด้วย แต่คุณต้องไปกินข้าว”
เอ่ยเสียงหนักแน่น โดยที่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากแขนใหญ่ เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วอีกคนจะนอนลงไปอีกน่ะสิ
“แค่กินข้าวใช่ป้ะ?”
“ฮะ!”
“วุ่นวายจริงๆ”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะสะบัดเเขนตัวเองออกจากการถูกจับโดยไม่วายบ่นกระปอดกระแปดให้อีกคนได้ยิน เเล้วเดินเข้าไปทางห้องอาหาร
รีบๆกินให้เสร็จจะได้รีบไปนอนสักที!
“มาแล้วหรอ ฉันนึกว่าฆ่ากันตายไปแล้วซะอีก ฮ่าๆ”
ลีดเดอร์จอมมุมมามเอ่ยแซวเมื่อเห็นน้องเล็กตัวยักษ์เดินเข้ามาด้วยหน้าตาบูดบึ้ง
นี่เขากะว่าถ้าอีกสองนาทีไม่เข้ามาเขาจะออกไปตามเองละนะ และมันอาจรุนแรงและติดเรท นิดหน่อย.....แบบเยาวชนควรได้รับคำแนะนำน่ะ ไม่ใช่อะไรใต้สะดือหรอกนะอย่าคิดไกล
“ก็เกือบเเล้วล่ะ คนอะไรไม่รู้จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง”
คนโดนแซวไม่วายบ่นให้คนเป็นพี่ฟังถึงความน่ารำคาญของสไตล์ลิสคนใหม่ ณ จุดนี้ไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะถูกแซะอยู่
“ผมก็แค่เป็นห่วงกลัวว่าคุณจะเป็นโรคกระเพราะ เเต่คุณดันมาหาว่าผมจุ้นจ้าน......ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ”
แบมแบมเถียงขึ้นมาทันควันที่โดนหาว่าจุ้นจ้าน
“ฉันขอให้นายทำรึไง”
“ผมก็ไม่ได้อยากทำนักหรอก ก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นแหละ!”
แบมแบมกระแทกเสียงหนักตอกกลับยูคยอมไปอีกรอบ จนยูคยอมนี่มองตาถลึงแทบจะกินหัวเล็กๆนั่นไปอยู่แล้วถ้ามาร์คไม่เอ่ยห้ามขึ้นมาซะก่อน
“เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งตีกัน รีบกินก่อนดีกว่าเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”
“เหอะ!/ชิส์!”
เมื่อทำอะไรไม่ได้สองน้องเสียงก็กอดอกเชิดหน้าใส่กัน ก่อนจะลงมือทานอาหารใส่ส่วนของตัวเองไปเงียบๆ
ก็แค่เกรงใจมาร์คฮยองเท่านั้นแหละ!
ก็แค่คุณมาร์คเวลาโหโมแล้วหน้ากลัวเท่านั้นเอง!
หลังจากพ้นมื้อดึกต่างคนก็ต่างแยกย้ายสลายตัวไปในที่ของตัวเอง เจบีกับจูเนียร์ก็เข้าห้องไปสวีทกันต่อ(มั้ง) มาร์คขึ้นไปพักบนห้องเหมือนกัน แบมแบมเองก็จัดการทำความสะอาดครัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องไปพักบ้าง
จริงๆวันนี้เวรล้างจานเป็นของไอคุณยูคยอมนั้นด้วย (ถึงแม้ว่าแต่ละคนจะมีหน้าที่กันอย่างชัดเจน มาร์ค:ทำอาหาร ที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นแบมแบม จูเนียร์:ทำงานบ้าน ยูคยอม:ทำงานสวน เจบี:อยู่เฉยๆ แต่งานเล็กๆน้อยอย่างล้างจานกับซักผ้าจะถูกแบ่งเวรเป็นหน้าที่ของทุกคนสลับวันกันไป) แต่เพราะแบมแบมคนนี้ใจดีหรอกนะ เห็นว่าเหนื่อยว่าง่วง เลยล้างให้แทนวันนึงละกัน
ก๊อกๆๆ
เข้าห้องมายังไม่ทันให้ก้นได้สัมผัสเตียง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นให้แบมแบมต้องลุกไปเปิด
“อ่าว ว่าไงฮะคุณมาร์ค”
“อ่อ พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อยน่ะ ว่างรึเปล่า”
“ฮะ มีอะไรหรอฮะ?”
ร่างเล็กเอียงคอถามพี่รองที่ยืนทำท่าอ้ำอึ้งอย่างสงสัย
“ไปคุยกันข้างล่างมั้ย?”
“อ่าฮะ”
แบมแบมตอบรับก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาสวม ปิดประตูห้องและเดินตามมาร์คลงมาที่สวน
ชวนกูมาคุยซะไกลเลย ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระนะจะแพ่นกระบาลให้!
ไม่กล้าหรอก พูดไปงั้นแหละ
“คุณมาร์คมีอะไรจะคุยกับผมหรอฮะ”
เสียงเล็กเอ่ยถามหลังจากที่เดินมาทรุดนั่งลงที่ม้านั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้านตามคนพี่ที่นั่งลงไปก่อนแล้ว
มาร์คหันมามองหน้าคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ แอบสูดลมเรียกพลังตัวเองด้วย ก่อนจะหันมาอ้าปากถามคำถามที่เขาทนเก็บสงสัยมาตลอดทั้งวันกับแบมแบม
“เอ่อ.... คือวันนี้ฉันได้ยิน..”
เสียงทุ้มเว้นช่วงนิดๆ พรางสมองก็คิดไปถึงเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มาวันนี้
#สี่ชั่วโมงก่อนหน้า
'โอเคตกลงตามนี้ละกัน'
'ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยพูดให้'
ร่างเล็กก้มโค้งให้กับคนตัวสูงกว่าอย่างขอบคุณที่ช่วยพูดให้อะไรๆมันง่ายขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นผลมาจากการข่มขู่ของเขาด้วยก็ตาม
'ไม่เป็นไร แต่พี่ตกใจนะเนี่ยที่ได้มาเจอน้องใกล้ๆแบบเนี่ย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาทำงานร่วมกัน แม้แต่บอสพี่ที่พอได้ยินชื่อน้องก็ยอมง่ายๆซะอย่างนั้น สงสัยว่าพี่จะต้องไปอวดเพื่อนสักหน่อยแล้วล่ะว่าได้เจอคนดัง'
คนอายุมากกว่าพูดอย่างโอ่ ทำท่าจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปคู่กับคนตัวเล็กแต่ก็โดนอีกคนขอร้องไว้ซะก่อน
'เอ่อ อย่าบอกใครได้มั้ยครับว่าพี่เจอผม....หมายถึงอย่าบอกใครว่าผมเป็นอะไร ผมไม่อยากให้กระทบกระเทือนต่อหน้าที่การงานน่ะครับ'
'อ้อ กำลังเล่นเป็นสปายอยู่ล่ะสินะ...โอเค แต่น้องต้องเซ็นต์ลายเซ็นต์ให้พี่ด้วยนะ'
ร่างสูงของช่างภาพหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วก็เก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองเข้ากระเป๋าตามเดิม แม้จะรู้สึกเสียดายก็เถอะ
'ยินดีครับ ยังไงก็ขอบคุณอีกทีนะครับ (:'
ร่างเล็กส่งยิ้มขอบคุณให้อีกคนอีกครั้ง และทั้งคู่ก็แยกย้ายกลับไปทำงาน
มาร์คมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กไปแล้วก็นึกถึงรอยยิ้มกับท่าทางเมื่อกี้ของแบมแบมที่ดูแปลกตาไปจากปกติที่เขารู้จัก ดูเป็นการเป็นงานไม่เหมือนมือใหม่ที่เพิ่งทำงานเป็นแรกเลยสักนิด
และไอชื่อปาร์คแบมแบมนั่นอีก......เด็กคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
และมาร์คเองก็ไม่ชอบเก็บเรื่องที่ค้างคาใจเอาไว้กับตัวนานๆ ในเมื่ออยากรู้ก็ต้องสืบ สงสัยก็ต้องถาม และในเมื่อคนที่น่าจะให้คำตอบได้ดีที่สุดยืนอยู่ตรงนี้มาร์คก็ไม่รีรอที่จะถามคำถามออกไปทันที แต่อะไรคือการที่แบมแบมเอียงคอถามอย่างสงสัยแบบนั้นล่ะ เมื่อกี้บนห้องก็ทีนึงแล้วนะ
“ได้ยิน?”
“เอ่อ ฉันได้ยินมาว่าคืนนี้จะมีฝนดาวตกน่ะ เลยอยากให้นายได้เห็น นายเคยเห็นรึเปล่า?”
อยู่ๆคำถามที่ตั้งใจจะถามก็เป็นอันต้องพับเก็บไว้ก่อนและแถออกไปอย่างเนียนๆ
“ก็เคยเห็นครั้งหนึ่งฮะ...ตอนอยู่ที่เมืองไทย แต่ว่าผมได้ยินข่าวว่ามันจะมีเดือนหน้าไม่ใช่หรอฮะ?”
“อ่าว งั้นหรอ สงสัยฉันจำผิด แหะๆ”
ร่างสูงหัวเราะแห้งๆ อยากจะยกมือขึ้นมาทุบกะโหลกตัวเองเสียจริงๆ ที่แถไม่ดูวันดูคืน พูดมาได้จะมีฝนดาวตก ไอหอกหัก!
“แต่จะว่าไปคืนนี้ก็ดาวสวยเหมือนกันนะฮะ”
แบมแบมพูด หันมายิ้มตาหยีให้อีกคนด้วยท่าทีสบายๆ
ตอนแรกเขาก็คิดว่าคุณมาร์คจะมีเรื่องอะไรซะอีกเห็นท่าทางทีดูเครียดๆแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ นี่ถ้าเกิดคุณมาร์ครู้ความจริงขึ้นมาจะทำไงเนี่ย.....มีหวังโดนเฉดหัวออกจากบ้านเหมือนแดจังกึมแน่ๆ (เกี่ยว?)
“คือแบมแบมวันนี้ฉันได้ยินมาว่านายเป็น...”
“ฮะ?......เฮ้ย!!!”
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
JB LIM
อายุ 24 ปี
:: ลีดเดอร์วงจีโอที เคยเป็นคนที่โหด เย็นชา จนคนอื่นต่างขยาด จนมาเจอแบมแบมความมุ้งมิ้งก็บังเกิด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.ช่วงเม้ามอย
เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น! บอกฉันหน่อยสิ (คือแกต้องเป็นคนบอกมั้ย?)
ชื่อตอนสัมพันธ์กับเนื้อหามากบอกเลย55555
พาร์ทนี้เป็นพาร์ทเฉลยว่าพี่มาร์ครู้ความจริงแล้วนะเว้นนุ้งแบมแบมว่าแกเป็นใคร
เรามาคอยดูกันว่าแดจังกึมจะโดนเฉดหัวออกจากเกาะเชจูรึเปล่า เอ้ย! ไม่ใช่!
ต้องคอยดูว่าน้องแบมแบมจะเอาตัวรอดจากการสอบสวนครั้งนี้ได้รึไม่
พาร์ทยูคแบมมีเล็กๆให้พอกระชุ่มกระชวย ให้รู้ว่าพระนายคือคู่นี้นะเฟร้ยย อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เป็นบีเนียร์
แบบหวานออกนอกหน้าตัลหลอดดด
เอ้อ..คงจะมีคนสงสัยว่าพี่บีกะพี่มาร์คเค้าดีกันแล้วหรอ(ใครสงสัย?)
แต่ถึงไม่มีใครสงสัยเค้าก็อยากบอก คือครอบครัวเนี้ย เป็นคนแปลกๆกันไง โกรธกันแป็ปเดียวพอเป็นพิธีพอ
อย่ามากเดี๋ยววงแตก เข้าใจกันมั้ยเคอะ.....เคอะพ่องงง เอาล่ะอาจไปส่อง
#ฟิคปมเด็กโข่ง
ปล.เค้าไม่ค่อยเล่นทวิตนะเอาแท็กไปเล่นในเฟสหรือในไอจีละกันเนอะ ^^
ปล2.รูปน่ารักเนอะ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น