ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 Your heart
ตอนที่1 (Chapter One)...
"แบมแบมจำพี่มาร์คได้มั้ยลูกที่ตอนเด็กๆหนูชอบไปวิ่งตามตูดเค้าต้อยๆน่ะ"
"อ๋อลูกชายป้าแหม่มใช่ป่ะแม่เเต่เดี๋ยวก่อนแบม ไม่ได้ไปวิ่งตามตูดเค้าสักหน่อยแม่อ่ะ"ร่างบาง เบะปากคว่ำหลังจากถูกกล่าวหาว่าไปวิ่งตามตูดคนอื่น มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยเขาก็แค่ตัวเล็กกว่าแล้วไอพี่บ้านั่นก็เลยแสดงความเป็นผู้นำเดินอยู่ข้างหน้าตลอดก็เท่านั้นเองถ้ารู้ว่าโตมาแล้วจะ โดนล้ออย่างนี้นะเขาจะเป็นคนเดินนำหน้าเอง ชิส์
"โอ๋ๆจ่ะลูกแม่ไม่ได้วิ่งตามตูดเค้าเนอะ"หญิงสาวว่าแล้วอมยิ้มขำๆกับท่าทางเหมือนเด็กของลูกชายทั้งๆที่ก็โตเป็นหนุ่มแล้วแท้ๆแต่พอโดนล้อเรื่องนี้ทีไรก็กลายเป็นเด็กทุกทีสินะ
"ว่าเเต่เเม่ถามทำไมอ่ะ"หยุดทำหน้าบูดแล้ว เดินเข้ามาช่วยเเม่ที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ใน ครัวล้างผัก ขอบอกว่านี่งานถนัดเค้าเลยล่ะ
"คือพี่เค้ากลับมาไทยเเล้วนะเมื่อสองวันนี้เอง เเม่ก็เลยว่าจะทำอาหารไปเลี้ยงต้อนรับพี่เค้าสักหน่อยแบมจะไปกับเเม่มั้ยลูก?" หันมาถามลูกชายหัวแก้วหัวเเหวนที่กำลังหยิบ แครอทขึ้นมาล้างคนโดนถามก็พยักหน้าหงึกๆสองที
"ไปก็ได้ครับไม่ได้เจอป้าแหม่มตั้งนานคิดถึงเหมือนกัน"ว่าจบก็ลงมือล้างผักต่อ ในใจก็นึกขันอยู่ไม่น้อยเมื่อนึกถึงอดีตเมื่อ วัยเยาว์
ป่านนี้ไอพี่บ้านั่นจะโตเป็นหนุ่มแล้วหน้าตาเป็น ยังไงนะ
สองแม่ลูกช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ แบมแบมยืนมองผลงานตัวเองแล้วก็ยกยิ้มอย่างพอใจ ไม่อยากจะอวดว่าเขาทำเองทุกอย่างเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นแกงเขียวหวานไก่ กุ้งผัดน้ำพริกเผา คะน้าหมูกรอบ ต้มยำเห็ดสามอย่าง บล็อกโคลี่ผัดน้ำมันหอย แม้กระทั่งไข่เจียวหอมใหญ่ใส่ปู แบมแบมคนเนี้ยล้างผักคนเดียวเลยนะครับ ฮาา
ยืนมองผลงานตัวเองได้ไม่นานความภาคภูมิใจของแบมแบมก็ถูกบรรจุใส่กล่องเพื่อที่จะนำไป เลี้ยงต้อนรับลูกชายป้าเเหม่มที่บ้าน มื้อเช้านี้เลยกลายเป็นว่าแบมแบมและเเม่ไป ฝากท้องที่บ้านคุณป้าคนสวย
-----Your heart-----
ทันทีที่รถจอดเทียบท่าเเละเเบมแบมกับแม่ก้าวลงจากรถป้าเเหม่มที่ยังสาวก็เดินเข้ามาสวมกอดแม่ของเเบมแบมและไม่ลืมแผ่อานิสงค์มาเผื่อแบมแบมด้วย
"หูยย หลานป้าโตเป็นหนุ่มเเล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี้ย"
"เเต่ป้าแหม่มของผมก็ยังสาวเเล้วก็สวยปิ๊งอยู่เลยนะครับ"คำพูดหวานๆของชายหนุ่มเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่อีกสองคนได้เป็นอย่างดีก่อนที่ทั้งสามจะพากันเดินเข้ามาในบ้าน
บ้านของป้าเเหม่มเป็นบ้านสไตล์ยุโรปหลังคายกสูงพื้นก็ปูด้วยหินอ่อนรอบๆบ้านก็ดูร่มรื่นแถมยังมีสระว่ายน้ำอีก นี่เเหละสิ่งที่บ้านเเบมเเบมไม่มีสงสัยเขาต้องไปรบเร้าให้เเม่ซื้อบ้านใหม่เเล้วล่ะ เอาแบบที่มีสระว่ายน้ำด้วย พ่อจะว่ายให้ตัวเปื่อยไปเลย
อาหารที่แบมแบมทำมา(?)ถูกส่งต่อไปให้แม่บ้านจัดใส่จานก่อนที่เจ้าของบ้านจะนำพาทั้งสองคนมาที่โต๊ะอาหารที่มีอาหารวางไว้อยู่ก่อนเเล้วและกำลังจะมีเพิ่มในอีกไม่ช้า
"ไปตามคุณมาร์คมาซิ"ป้าเเหม่มหันไปสั่งแม่บ้านที่พยักหน้ารับเเละเดินออกไปทำตามคำสั่ง "นี่แบมแบมหนูรู้มั้ยว่าตามาร์คน่ะพอลงเครื่องมาได้ก็บ่นว่าคิดถึงหนูใหญ่เลยบอกว่าอยากเจอตัวเล็กจังป้านี่นะเเทบอยากจะไล่กลับอเมริกาไปซะเดี๋ยวนั้นเลยล่ะ"
"ฮ่าๆๆจริงหรอครับป้าเเหม่ม"ร่างบางหัวเราะน้อยๆให้กับท่าทางน้อยใจลูกชายของเจ้าของบ้านที่บังอาจไปบอกคิดถึงคนอื่นก่อนแม่ตัวเอง
จะว่าไปนี่ก็เกือบสิบปีเเล้วเหมือนกันนะที่ไม่ได้เจอกันตั้งเเต่ไอพี่บ้าถูกส่งไปเรียนต่อที่อเมริกาตั้งเเต่อายุสิบสี่ ตอนนั้นแบมแบมเองก็เพิ่งจะมอหนึ่งเองมั้ง คิดถึงเหมือนกันนะเนี้ย
"อ๊ะ!"แรงกอดจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง หน้านี่เกือบทิ่มลงไปในจานข้าวแน่ะ
"คิดถึงจังเลยยย ฟอดดดด" ไม่ใช่เเค่โดนขโมยกอดแต่แก้มขาวๆก็โดนขโมยหอมไปด้วยในเวลาติดๆกันแบมแบมที่โดนกระทำก็ถึงกับตัวเเข็งทื่อเป็นรูปปั้นโทมัสหน้ามิวเซียมสยาม(มีด้วย?)
อะไรกันเนี้ย ยังไม่ทันเห็นหน้าด้วยซ้ำก็โดนไปหลายดอกแล้วแบมเอ้ยยย
เพี้ยะ!
"โอ้ยเจ็บนะครับมัม ตีมาร์คทำไมอ่ะ" คนโดนตีรูปแขนตัวเองป้อยๆก่อนจะเดินไปทรุดนั่งที่เก้าอี้อีกฝั่งตรงข้ามกับแม่ของแบมแบม
"ยังมีหน้ามาถามอีก ไปแกล้งน้องอย่างนั้นได้ยังไงลูกเค้ามีพ่อมีเเม่นะ"แหวใส่ลูกชายแล้วก็หันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่นั่งยิ้มอยู่อีกฝั่งด้วยสายตาประมาณว่า 'อย่าไปถือสาอะไรเจ้าลูกชายตัวดีของเธอเลยนะ'
"ไม่เป็นไรหรอกจ่ะยังไงก็เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆอยู่เเล้วนี่เนอะ^^"คุณเเม่ผู้เสียหายเอ่ย พอจำเลยได้ยินอย่างนั้นก็หันมายักคิ้วให้เเม่ตัวเองสองทีอย่างกวนๆ
"เห็นมั้ยครับมัมน้าพิมยังเข้าใจเลยไม่เห็นหัวโบราณเหมือนมัมสักติ๊ดด"ทำท่าประกอบโดยการยกมือขึ้นมาหุบนิ้วหัวเเม่มือกับนิ้วชี้ให้เหลือความกว้างเเค่เล็กน้อย ไม่วายโดนฝ่ามือฟาดที่ไหล่อีกที "โหยมัมอ่ะ เอะอะใช้กำลังตลอดเลยเกิดวันนึงมาร์คช้ำในตายไปจะทำยังไงครับ"
"ทำศพสิจ๊ะลูกชาย"จบประโยคทั้งโต๊ะก็หัวเราะกันออกมาอย่างมิได้นัดหมาย จะมีก็เเต่แบมแบมที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่
"แบมแบม...แบมแบมลูก"
"อะ ฮะ คะ ครับแม่" ร่างเล็กที่ถูกสะกิดทำหน้าเหลอหลาหันไปหาแม่อย่างงงๆ
"จำได้มั้ยจ๊ะนี่ไงพี่มาร์ค"หันไปมองตามสายตาแม่ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งยิ้มแป้นแล้นมาให้
โอโหนี่มันใช่ไอพี่มาร์คคนเมื่อเก้าปีก่อนจริงๆเหรอวะ ทำไมออร่ามันเปล่งประกายขนาดนี้อ่ะ
"หวัดดีครับ"ยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทก่อนจะก้มหน้าก้มตามองจานข้าวตัวเอง
"สงสัยตัวเล็กจะหิวเเล้วอ่ะมัมจ้องจานข้าวใหญ่เลยฮ่าๆ"
แหนะ...มีเเซว ที่มองไม่ใช่เพราะหิวเว้ยเเต่อาย จ้องกันขนาดนี้ไม่เอาตามาเเปะไว้บนหน้ากูเลยล่ะ สาบานถ้าเมื่อกี้พี่เเบมตั้งตัวทันจะเสยหน้าหงายเลย
ฮือออ แก้มพี่เเบมยังไม่ได้ให้เเจ็คสันหอมเลยนะกล้าดียังไงมาขโมยฟร้ะ!!!
แล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็หมดไปโดยที่แบมแบมแทบจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ อย่างมากก็เเค่พยักหน้าครับๆแค่นั้น โดนหอมแก้มไปทีเดียวเล่นซะพูดไม่ออกเลยไง
"ตัวเล็ก"
"เลิกเรียกผมว่าตัวเล็กได้เเล้วพี่ ผมโตเเล้วนะครับ"หันไปบอกคนที่เดินอยู่ข้างๆ หลังจากที่บรรดาเเม่ๆขอนั่งเม้าท์กันก่อนแบมแบมเลยขอเดินสำรวจบ้านสักหน่อยโดยมีลูกชายเจ้าของบ้านทำหน้าที่เป็นไกด์ให้
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรอ่ะ"
"แบมแบมไงผมชื่อแบมแบมพี่ก็ต้องเรียกชื่อผมดิ"
"โอเคตัวเล็ก :)" โคตรฟังกูเลย
"เอาเถอะเอาที่พี่สบายใจละกัน"แบมแบมตอบอย่างเซ็งๆ คนอะไรพูดยากพูดเย็นชะมัด "แล้วนี่เรียกผมทำไมครับพี่มาร์ค"เน้นเสียงคำหลังแน่นๆต้องการสื่อให้รู้ว่าคนเรามีชื่อก็ต้องเรียกชื่อกันนะครับ แต่อีกคนก็ทำปากเบะเหมือนเด็กไม่พอใจ
เออเอาเข้าไปคิดว่าหล่อมากนักหรือไง
หึ!ไม่เลยสักนิด!!
ก็ได้หล่อก็ได้ แต่ยังไงก็น้อยกว่าพี่เเบมอยู่ดี
โอเคๆหล่อกว่าพี่เเบมก็ได้ แหมไม่ต้องมาทำปากเบะหมั่นไส้พี่เเบมเลยนะ
"ไม่เอาดิตัวเล็กทำไมเรียกงั้นอ่ะ"ไม่พูดเปล่ายังทำปากบึนหนักกว่าเก่าอีก
"เอ้าก็พี่ชื่อมาร์คอ่ะผมก็ต้องเรียกพี่มาร์คดิหรือจะให้ผมเรียกว่าณเดชน์? พี่อยากเป็นพระเอกหรอ?" ณ จุดนี้แบมแบมไม่ได้กวนตีนนะครับ แบมแบมใสใส
"ชิส์งอนแล้ว"อะไรคือกอดอกแล้วสะบัดหน้าหนี คือคุณพี่ครับมึงลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองยี่สิบสามแล้วนะเฮ้ย ทำไมท่าทางเหมือนเเบมแบมกำลังคุยกับเด็กสี่ขวบเลยอ่ะ
"เอาตามที่พี่สบายใจละกัน"คิดว่าแบมแบมจะง้อรึไง ไม่ใช่พ่อสักหน่อย!
"โหยไรอ่ะตัวเล็กไม่ง้อหน่อยหรอ"เอ้าพี่มึงงอนเองป่ะครับ?
"อ่ะๆแล้วจะให้ผมเรียกพี่ว่าอะไรอ่ะ"ร่างบางถามอย่างเซ็งจิต เหนื่อยชิบหายแค่คุยกันไม่กี่ประโยคพลังงานชีวิตลดไปเกือบครึ่ง เหมือนกูคุยกับเด็ก
"คุณเเฟน"
"ห๊ะ??"แบมแบมถามอย่างตกใจหันมองไอพี่เพี้ยนที่ยืนอยู่ข้างๆตาโต
"ก็ตอนเด็กๆตัวเล็กชอบเรียกคุณแฟนว่าคุณแฟนอ่ะตอนนี้ก็เรียกอีกนะคุณแฟนชอบบบบบ"พูดเเล้วก็ยิ้มตาหยี นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นความจริงนี่เสยร่วงไปแล้วนะ
นึกถึงอดีตแล้วก็อายตัวเอง นอกจากจะวิ่งตามเค้าต้อยๆแล้วยังไปโมเมเรียกเค้าว่าคุณแฟนอีกแบมแบมเอ้ยย
"หึๆโอเคครับพี่มาร์ค"ยิ้มโชว์ฟันขาวให้อีกทีแล้วก็เดินนำหน้าลูกลายเจ้าของบ้านไปที่ริมสระว่ายน้ำ...โหน้ำใสจังอยากว่ายอ่ะ
"ตัวเล็กทำไมเรียกคุณเเฟนว่าแบบนั้นอีกแล้วอ่ะ"
"ทีพี่ยังอยากเรียกผมว่าตัวเล็กเลยผมก็อยากเรียกพี่ว่าพี่มาร์คเหมือนกัน"
"งื้อออตัวเล็กอ่ะ..."
"หยุดเลย"ร่างบางเอ่ยขึ้นทันทีที่อีกคนทำท่าจะลงไปดิ้นที่พื้นเหมือนเด็กๆตอนร้องเอาของเล่นเเล้วพ่อเเม่ไม่ให้ "นี่พี่โตเเล้วนะพี่มาร์ค อายุยี่สิบสามเเล้วนะครับทำไมยังทำตัวเป็นเด็กอยู่อีกล่ะ ไปอยู่ถึงอเมริกาได้ไงเนี้ย"
มาร์คที่พอได้ยินเเบบนั้นก็รีบปรับลุคให้กลับมาเป็นพี่มาร์คคนเเมนตามเดิม
ก็แค่อยากอ้อนอ่ะทำไมตัวเล็กต้องว่าด้วยอ่ะ
"ถ้าตัวเล็กอึดอัดงั้น..."
"เปล่าครับผมไม่ได้อึดอัดแต่ที่ผมมาในวันนี้ก็เพราะหวังว่าจะได้มาเจอพี่มาร์คเวอร์ชั่นยี่สิบสาม ผมเข้าใจนะว่าพี่ไปอยู่ที่นู้นนาน พอกลับมาเจอผมก็นึกถึงตอนเด็กๆแต่พี่ก็ไม่เห็นต้องทำตัวเป็นเด็กเลยนี่ คุยกันแบบคนโตเเล้วไม่สนุกกว่าหรอครับ"
แบมแบมนี่เก่งจริงๆในการพูดชักนำคนอื่นเนี้ย ตอนเเรกก็เหมือนจะด่าเเต่สุดท้ายก็จบด้วยการสอนเเบบเนิบนาบเล่นเอามาร์คคล้อยตามเอาง่ายๆเลย
แบมแบมนี่เก่งจริงๆในการพูดชักนำคนอื่นเนี้ย ตอนเเรกก็เหมือนจะด่าเเต่สุดท้ายก็จบด้วยการสอนเเบบเนิบนาบเล่นเอามาร์คคล้อยตามเอาง่ายๆเลย
"โอเคครับนี่พี่เเพ้แบมอีกแล้วสินะครับเนี้ย"ร่างสูงยกมือสองข้างยอมเเพ้ให้กับคนตรงหน้าไม่ลืมยิ้มน้อยๆให้ไปด้วย คนฟังก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำๆกับท่าทางของคนเป็นพี่ที่เปลี่ยนไปได้อย่างใจสั่ง
และทั้งสองก็เริ่มบทสนทนากันอีกครั้งในฉบับเเบมแบมอายุยี่สิบเเละมาร์คอายุยี่สิบสาม มาร์คเล่าถึงชีวิตที่อเมริกาว่าลำบากและต้องดิ้นรนแค่ไหน ในที่นี่ไม่ได้แปลว่าอดอยากอะไรนะ เพราะใครๆก็รู้ว่าตระกูลต้วนรวยแค่ไหนแต่ที่ว่าลำบากก็เรื่องภาษานี่เเหละแม้ว่าจะมีพ่อเป็นลูกครึ่งและเเม้ว่าตัวเองจะถือสัญชาติอเมริกาก็เถอะเเต่ชีวิตตั้งเเต่สามเดือนยันอายุสิบสี่เขาก็อยู่เมืองไทยป่ะล่ะ วันๆก็เอาเเต่พูดภาษาไทยป่ะล่ะ ไม่อยากพูดเลยว่าภาษาอังกฤษตอนนั้นของมาร์คอ่อนด๋อยมากเลยครับ ไหนจะเรื่องคิดถึงบ้านอีกโดยเฉพาะคนตัวเล็กตรงหน้านี่แทบจะคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะ เเต่พอนานๆไปเริ่มปรับตัวได้จากที่เคยคิดถึงทุกเวลาก็เปลี่ยนมาคิดถึงเเค่ทุกๆเวลาหลังอาหารสามมื้อพอ
คิดถึงมากเดี๋ยวน้องเหนื่อย :)
-----Your heart-----
"มาร์คเมื่อกี้เอ็ดเวิร์ดโทรมาน่ะลูกบอกว่าอีกสองอาทิตย์จะแต่งงานเเล้วอยากให้ลูกไปร่วมงานด้วย แม่เลยบอกไปว่าจะบอกมาร์คให้ว่ายังไงก็โทรไปคุยกับเพื่อนด้วยนะลูก"ป้าแหม่มเอ่ยบอกลูกชายที่เดินเข้ามาพร้อมกับเเบมแบมแล้วต่างคนก็ต่างไปทรุดลงนั่งข้างๆแม่ตัวเอง
"ครับมัม ยังไงมาร์คก็ต้องไปอยู่เเล้วล่ะ ฟอดด" ฝังจมูกลงบนเเก้มของผู้เป็นเเม่ก่อนจะสูดดมความหอมอย่างหมันเขี้ยว
"ว่าเเต่เอ็ดเวิร์ดนี่ใช่คนที่เป็นรูมเมทลูกตอนเกรดสิบรึเปล่ามาร์ค"
"เยสเซอร์"
"โอ้วเเต่งงานเเล้วเนอะเเล้วเมื่อไหร่ลูกแม่จะเเต่งกับเขาบ้างฮึ"ไม่พูดเปล่ามือบางยังบีบจมูกโด่งๆของลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยวไม่ต่างกัน
"ยังหรอกเดี๋ยวมัมเหงาอยู่กับมัมแบบนี้ไปก่อนเนอะเรื่องเมียค่อยหาเอาเเถวๆนี้ก็ได้"ร่างสูงพูดกับคนเป็นเเม่แต่สายตาดันหันมามองร่างบางของคนที่เรียกเขาว่าคุณเเฟนเมื่อตอนเด็กๆเล่นเอาคนถูกมองถึงกับน้ำลายฝืดคอไปชั่วขณะ
"จ้า~ลูกชาย แหม...คำพูดคำจานี่นะ" หันไปส่งสายตาให้ลูกชายหนึ่งที่อย่างหมันไส้
"พูดแล้วก็เหนื่อยอีกแล้วอ่ะมัมต้องนั่งเครื่องไปคนเดียวเหง๊าเหงา มัมไปกับมาร์คป่ะ"
"ไม่เอาหรอกแม่ไปก็ไม่รู้จะทำอะไรเอางี้ถ้าลูกเหงาก็ชวนน้องไปด้วยกันสิ...แบมแบมอยากไปเที่ยวอเมริกากับพี่เค้ามั้ยลูก"ประโยคหลังหันมาพูดกับคนตัวเล็กที่หันไปมองเเม่ตัวเองอย่างขอความคิดเห็นซึ่งก็ได้รับคำตอบมาเป็นการพยักหน้ายิ้มๆจากคนเป็นเเม่
"เอ่อ..." แบมแบมตอบไม่ถูกไออยากก็อยากไปอยู่นะแต่ก็ไม่รู้ว่าพี่มาร์คจะอยากให้เขาไปด้วยรึเปล่าน่ะสิถ้าเกิดเขาตอบตกลงไปแล้วพี่มาร์คไม่อยากให้เขาไปด้วยก็อึดอัดกันเเย่สิงานนี้
"ไปด้วยกันนะเเบมเเบม"มาร์คที่พอเห็นว่าคนตัวเล็กอึกอักก็เอ่ยปากชวนอีกรอบและก็รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ บอกเลยมาร์คนั้นโคตรดีใจเลย ก็เขาน่ะรู้ดีว่ามัมของเขาน่ะไม่ชอบนั่งเครื่องบินเเค่ไหนพอๆกับที่มัมของเขาก็รู้ใจเขาดีว่าเขาต้องการอะไร
อยากพูดประโยคนี้มั้ย??
'สองเเม่ลูกนี่มันร้ายจริงๆ'
#คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้
-----Your heart-----
"เดินทางปลอดภัยกันนะจ๊ะเด็กๆ มาร์คดูเเลน้องด้วยนะ"
"อยู่เเล้วล่ะหน่า ถึงมัมไม่บอกมาร์คก็ต้องดูเเลเเบมเเบมอยู่เเล้วล่ะครับ"
"อย่าดื้อกับพี่เค้านะลูก"
"ครับแม่เดี๋ยวเเบมจะซื้อของมาฝากนะ"
ทั้งสองบอกลาแม่ๆอีกครั้งก่อนจะพากันเดินเข้าเกท พอขึ้นเครื่องปุ๊ปคนที่บอกว่าจะถ่ายรูปท้องฟ้าก็ชิงหลับตัดหน้ามาร์คที่บอกว่าง่วงซะอีก
มาร์คเเละเเบมเเบมเดินทางมาถึงอเมริกาโดยสวัสดิภาพ
ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นแบมแบมก็กระโดดเหยงๆเป็นเด็กๆเหมือนเพิ่งเคยออกจากบ้าน
"พี่มาร์คถ่ายรูปให้เเบมหน่อย"ส่งกล้องมือถือให้ร่างสูงก่อนจะเดินไปโพสท่าข้างป้ายแผนที่บ่งบอกให้รู้ว่า'ข้ามาถึงแอลเอแล้วนะเฟร้ย'
...รู้สึกถึงอะไรที่เปลี่ยนไปป่ะ
ใช่!
สรรพนามเรียกเเทนตัวเองไง
เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อน่ารักไม่หยอก^^
ก่อนหน้านี้ที่จะมาแอลเอถามว่ามาร์คทำอะไรในเวลาสองอาทิตย์?...ตอบคือเทียวไปเทียวมาหาแบมแบมทุกวันไงครับ ไม่ชวนน้องไปเที่ยวก็ไปนั่งเล่นที่บ้านน้องหรือไม่ก็รับน้องกับน้าพิมมาทานข้าวที่บ้าน ถามอีกว่าเพื่ออะไร?...ก็เพื่อกระชับความสัมพันธ์กับน้องไงเวลาเจอกันจะได้ไม่อึดอัด
แบมแบมก็เปรียบเสมือนแฟนในวัยเยาว์ของมาร์คเรียกง่ายๆก็คือรักแรก เมื่อก่อนบ้านเราก็ติดอยู่กันเนี้ยแหละแต่เพราะงานครอบครัวของมาร์คเลยต้องย้ายไปอยู่ไต้หวันช่วงหนึ่งตอนนั้นมาร์คแค่เก้าขวบเองมั้ง อยู่ไต้หวันได้ไม่ถึงปีแม่ของมาร์คก็คิดถึงเมืองไทยเลยคุยกับคุณต้วนว่าขอพามาร์คกลับมาอยู่เมืองไทยได้มั้ยตอนเเรกคุณต้วนก็ไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของภรรยาไม่ไหวแต่เพราะบ้านหลังเก่าขายไปแล้วคุณต้วนเลยต้องซื้อหลังใหม่ให้ภรรยากับลูกตัวเองอยู่ซึ่งก็คือหลังปัจจุบันนี้อยู่เเทนและนั่นก็ทำให้มาร์คได้กลับมาเล่นกับเเบมแบมอีกครั้งแม่ๆเราถึงสนิทกันอย่างนี้ไง
พอได้กลับมาอยู่ไทยและได้เจอแบมแบมอีกครั้งมาร์คก็ปฏิญาณกับตัวเองเลยว่าจะดูแลและปกป้องเด็กคนนี้อย่างดีที่สุด มาร์ครู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงแม้ว่าหลายคนจะมองว่ามันเป็นแค่ความรักใยวัยเด็กก็เถอะเเต่ตอนนั้นเขาก็อายุสิบขวบเเล้วนะรู้จักความเเล้วด้วย เขาเลยตัดสินใจขอแบมแบมเป็นเเฟนแต่เจ้าเด็กแก้มตุ่ยนั่นก็ดันซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่อย่างน้อยมาร์คก็มาร์คก็ดีใจที่แบมแบมเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเขาจากพี่ชายกลายเป็น'คุณเเฟน'น่ะ
ความผูกพันธ์ตั้งเเต่วัยเยาว์แบมแบมจะยังรู้สึกถึงมันเหมือนกับมาร์คมั้ยนะ
ถึงเเม้ตอนนี้แบมแบมเวอร์ชั่นยี่สิบจะไม่ยอมเรียกเขาเเบบนั้นแล้วก็เถอะแต่การที่แทนตัวเองว่าเเบมเเบบนั้นก็แปลว่ามาร์คก็เป็นคนสำคัญของแบมแบมไม่ใช่รึไง
"หิวยัง"เดินไปหาร่างบางที่พอได้โทรศัพท์คืนปุ๊บก็อัพรูปลงโซเชียลทันที
คือกลัวชาวบ้านเค้าไม่รู้ไงว่ามาแอลเอ==
"อืมก็นิดนึงอ่ะเเต่ง่วงมากกว่า แล้วพี่มาร์คอ่ะหิวยัง"เงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาตอบและก็ถามอีกคนกลับไป
"พี่ยังไม่หิวหรอกแต่ถ้าเเบมหิวแวะกินอะไรก่อนเข้าโรงเเรมก็ได้"มาร์คว่าพรางสายตาก็สอดส่ายหาคนจากโรงเเรมที่มารับตัวเองกับคนตัวเล็ก
"งั้นไปโรงเเรมเลยก็ได้ค่อยไปสั่งรูมเซอร์วิสเอา"ร่างบางตอบก่อนจะหันไปจูงมือร่างสูงให้เดินตามมาเพราะเห็นป้ายชื่อของตัวเองกับคุณพี่ก่อน มาร์คที่จู่ๆก็โดนทัชเเบบไม่ทันตั้งตัวก็เขินสิครับ .///.
โรงเเรมที่ทั้งสองพักเป็นโรงแรมห้าดาวติดอันดับสองของโรงเเรมที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเเอลเอเพราะฉะนั้นไม่ต้องถามถึงบริการและความหรูหราของห้องพักเลยว่ามันสุดยอดมากแค่ไหน
"โอโหวิวสวยชะมัดเลยอ่ะพี่มาร์ค"พอวางกระเป๋าเสร็จแบมแบมก็ถลาไปที่ระเบียงราวกับจะโบยบิน สีหน้าตื่นตาตื่นใจของคนตัวเล็กทำเอาพี่ชายร่างสูงอดยิ้มไม่ได้
ไหนบอกว่าง่วงไง?
"ชอบหรอ?"
"สุดๆอ่ะคิดไม่ผิดเลยที่มากับพี่มาร์คด้วยนี่ถ้าพลาดไปนะเสียดายเเย่เลย"หันมาตอบแป๊ปนึงแล้วหันมาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองอีกครั้ง
"ถ้าได้เป็นเจ้าของเอาป่ะ"
"พูดเป็นเล่นไปพี่มาร์คโรงเเรมระดับนี้เจ้าของโรงเเรมต้องโคตรรวยไม่ก็รวยโคตรอ่ะแบมนี่ไม่ได้ติ่งเค้าเลย"พูดพร้อมกับย้ายก้นตัวเองมาหย่อนลงบนโซฟาข้างๆร่างสูงที่นั่งอยู่ก่อนเเล้วมือก็กดอัพรูปลงไอจีอวดชาวบ้านให้อิจฉาเล่น
"ไม่ใช่เเค่โคตรรวยนะเเต่โคตรหล่อด้วย"
"หื้ม?รู้ได้ไงอ่ะพี่มาร์คเคยเจอเหรอ?"
"เคยสิ เจอทุกวันในกระจกเลยแหละ"
"เดี๋ยวๆๆนี่พี่มาร์คอย่าบอกนะว่าโรงเเรมนี้เป็นของ..." ไม่ได้เอ่ยคำสุดท้ายเเต่นิ้วเรียวก็ชี้มาที่ร่างสูงอย่างอึ้งๆ
"เยสเซอร์"
"ไอเข้!! จริงดิ??"
"นี่ก่อนเข้ามาไม่ได้อ่านชื่อโรงแรมเลยใช่มั้ยเนี้ย"และก็ได้คำตอบกลับมาเป็นการพยักหน้าหงึกๆสองทีให้ตายเถอะจริงๆเล้ยเด็กคนนี้
"แล้วชื่อโรงเเรมคืออะไรอ่ะ"
"BBM Hotel"
"บีบีเอ็ม? ถ้าให้เดาเอ็มนี่ย่อมาจากมาร์คใช่ป่ะแล้วบีอีกสองตัวอ่ะย่อมาจากอะไรหรอพี่มาร์ค"ถามตาใสจ้องไปที่ดวงหน้าพี่มาร์คอย่างรอคอยคำตอบ จะว่าเป็นนามสกุลก็ไม่ใช่เพราะพี่มาร์คนามสกุลต้วนถ้างั้นก็ต้องเป็นที(T)สิเเต่นี่กลับเป็นบีสองตัว
ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะตอบ และคำตอบที่ได้ก็เล่นเอาคนถามหน้าขึ้นสีกันไปเลยทีเดียว
"เอ็มย่อมาจากมาร์คอ่ะถูกแล้วส่วนบีอีกสองตัวก็ย่อมาจาก...'แบมแบม'ไง:)"
ไอพี่มาร์คบ้าบังอาจเอาชื่อเขาไปตั้งเป็นชื่อโรงเเรมแบบนี้ได้ไง คอยดูนะจะฟ้องเอาค่าลิขสิทธิ์ให้หมดหน้าตักเลย ./////.
Talk. เปิดตัวฟิคกัซเรื่องเเรกในนามปากกาใหม่ ก่อนหน้านี้เค้าเคยใช้นามปากกาว่าเอบีโปรเจ็คซ์จ้าซึ่งตอนนั้นเป็นที่โด่งดังมากในวงการนักเขียนกระโปก ฮา
ว่าด้วยเรื่องฟิคเปิดมาที่พี่มาร์คน้องเเบมเบาๆเนอะ ไม่มีอะไรมากเเต่คนอ่านก็พอจะดูรู้นะว่าพี่มาร์คนางรักน้องจริงๆค่ะ งานนี้น้องเเบมจะเล่นด้วยมั้ยน้า?? ไม่สปอยดีกว่าเนอะรออ่านกันนะคะ
อีกนิด ดีใจมากค่ะมีคอมเม้นด้วยไม่คิดว่าจะมาไว เปิดเรื่องเมื่อคืนเช้ามามีคนกดเฟปแล้วด้วยดีใจจัง><
#หัวใจพ่ายรัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น