ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : YB :13 - Follow Your Heart
13
Follow Your Heart
“ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ”
“แล้วบอสไปไหน?”
“ท่านมีนัดทานข้าวกันแขกคนพิเศษค่ะ”
“ใคร?”
“คือ...ดิฉันบอกไม่ได้ค่ะ”
“ผมถามว่าใคร!!”
“พอเถอะยูคยอม”
มาร์คเดินเขามาห้ามยูคยอมที่ทำท่าจะกระโจนใส่คุณเลขาของบอสได้ทันเวลา ซึ่งตอนนี้เธอกำลังส่งสายตาขอบคุณมาที่เขาเป็นการใหญ่
โชคดีที่ตอนนี้บอสไม่อยู่ที่บริษัท ไม่อย่างนั้นเรื่องของแบมแบมอาจจะถึงหูบอสไปแล้ว
“ในเมื่อคุณไม่บอกผม ผมโทรหาบอสเองก็ได้”
ร่างสูงไม่สนใจเสียงห้ามของพี่รองหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดโทรหาท่านประธานเจวายพีทันที มาร์คที่ทนไม่ไหวในความดื้อรั้นของน้องเล็กเลยกระชากโทรศัพท์ของยูคยอมมาแล้วกดปิดเครื่องก่อนจะหย่อนมันลงกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“เอาคืนมา”
ยูคยอมเอ่ยเสียงแข็ง ไร้ซึ่งความเคารพใดๆทั้งสิ้น มาร์คเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เบี่ยงตัวหลบยูคยอมที่พยายามจะมาแย่งโทรศัพท์คืนได้ทันท่วงที
“ไม่! ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้นายทำแบบนี้แน่”
“ฮยองจะประกาศศึกกับผมหรอ”
“ถ้ามันจะทำให้แบมแบมอยู่กับฉัน ฉันก็จะทำ”
พี่รองเอ่ยเสียงหนักแน่น ยิ่งทำให้ยูคยอมมั่นใจว่าไม่ได้มีแค่เขาที่คิดเกินเลยกับแบมเบม รวมถึงพี่ชายคนนี้ด้วยที่รักแบมแบมไม่ต่างจากเขา
ใช่! คิมยูคยอมคนนี้เนี่ยแหละที่หลงรักแบมแบมคนขี้โกหกนั่นจนสุดหัวใจ ทั้งๆที่เคยคิดว่าจะเกลียดแต่สุดท้ายหัวใจเจ้ากรรมก็ทรยศเขาไปรักคนตัวเล็กนั่นเสียแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าเกมนี้มาร์คฮยองจะเป็นคนชนะซะแล้วสิเพราะมาร์คฮยองเป็นคนที่ถูกเลือกตั้งแต่แรกแล้วไงล่ะ ซึ่งยูคยอมทนไม่ได้ถ้าจะเห็นคนที่ตัวเองรักต้องไปรักกับคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไปรักกันไกลๆเถอะ!
“เอาโทรศัพท์ผมคืนมา”
“ไม่ให้!”
“ผมบอกให้เอามา!!!”
ยูคยอมโมโหจนแทบจะกระชากคอเสื้อพี่รองมาต่อยซะแล้ว ถ้าไม่ติดว่าพี่ใหญ่ที่มาด้วยกันยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาให้ซะก่อน
“อ่ะ เอาไป”
“เจบี!!!”
มาร์คตาโต จะเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือเจบีแต่เจ้าตัวก็เบี่ยงหนีซะก่อน จะพูดประโยคหนึ่งที่เป็นเหมือนประโยคหยุดเวลาของทุกคน
“โทรไปเลย.....ถ้าเกิดนายอยากให้แบมแบมออกนอกประเทศไป ก็โทรไปบอกบอสเลย”
เจบีพูดหน้านิ่งไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้บนรถมาร์คได้เล่าเรื่องข้อตกลงโง่ๆระหว่างเจ้าตัวเล็กกับบอสให้เขาฟังแล้ว แต่มีเหรอที่เจบีจะยอมเสียพ่อครัวประจำบ้านไปง่ายๆ
มือหนายัดโทรศัพท์มือถือใส่มือของน้องเล็กก่อนจะหันมาดึงมาร์คให้กลับบ้าน
“กลับกันเถอะมาร์ค”
มาร์คทำท่าจะไม่ยอมแต่ก็ถูกสายตาของเจบีมองมาเลยต้องยอมกลับแต่โดยดี.....ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่สายตาของหมอนั่นน่ะกำลังบอกเขาอย่างมั่นใจว่ายูคยอมไม่มีทางโทรแน่
ยูคยอมยืนมองพี่ใหญ่กับพี่รองเดินจากไปนิ่ง มือหนาก็กำโทรศัพท์ของพี่ใหญ่ไว้แน่น
ออกนอกประเทศไปเลยอย่างนั้นหรอ?
“ก็ดี...ไปไกลๆเลย จะได้ไม่ต้องมาพบมาเจอกันอีก”
แปล๊บ!!
“อ๊ะ!”
มือหนายกขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างซ้าย รู้สึกแปล๊บๆในอกขึ้นมาเสียดื้อๆ ใจมันก็เอาแต่พร่ำถามตัวเองว่า.....ยอมได้เหรอที่จะปล่อยให้แบมแบมจากไป
และคำตอบที่ได้มันก็ชัดเจนพอที่จะทำให้ยูคยอมวิ่งตามสองพี่ใหญ่ออกไปด้วยความเร็ว
“ฉันจะไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้นแบมแบม”
#2PM Restaurant
“เรื่องทางนั้นโอเคแล้วใช่มั้ย?”
ท่านประธานเจวายพีเอ่ยถามชายหนุ่มรูปงามที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง แต่หน้าเสียดายในความหล่อเหลาเพราะเขาเป็นเพียงแค่ผู้ดูแลศิลปินเท่านั้น ครั้นจะให้ไปเดบิวต์เป็นศิลปินในค่ายเจวายพีความสามารถก็ยังไม่ถึง ร้องเพลงก็เสียงเหมือนวัวคลอดลูก เต้นก็เหมือนกบโดนรถเหยียบ เลยทำได้เพียงเดินหล่อตามศิลปินในสังกัดเท่านั้น
“ครับบอส....ตอนนี้เด็กคนนั้นถูกเทรนจนพร้อมที่จะเดบิวต์แล้วครับ”
ชายหนุ่มตอบ เขาได้รับภารกิจใหญ่จากบอสให้ไปดูแลเด็กเทรนคนหนึ่งที่กำลังจะมาเดบิวต์สมทบกับดูโอ้ในอีกไม่ช้านี้
“ก็ดี....ฉันอยากจะเปลี่ยนดูโอ้ให้เป็นทรีโอ้เต็มทีละ”
“ถ้าบอสอยากให้เขามาเกาหลีเมื่อไหร่ก็บอกนะครับ”
“อืม.....บอกให้เขาเตรียมตัวไว้ล่ะ อีกสองเดือนฉันจะเปิดตัวเขา คราวนี้ล่ะมันต้องปังยิ่งกว่าตอนที่มีแค่แจ็คสันกับยองแจแน่”
ประธานปาร์คเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ในหัวก็คิดภาพรายการเรียลลิตี้ที่ตัวเองคิดเอาไว้อย่างมีความสุข
“ครับบอส”
ชายหนุ่มตอบรับและเขาทั้งสองก็ลงมือทานอาหารกันโดยมีเรื่องของเด็กเทรนคนนั้นอยู่ในบทสนทนาตลอดมื้อนี้
“อื้อ...”
แบมแบมลืมตาตื่นท่ามกลางความมืด มือบางควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูเวลา หลังจากที่มาร์คฮยองกับคุณเจบีออกไปเขาก็เอาแต่ร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไปคาอ้อมกอดของคุณจูเนียร์ นี่แทคยอนเมเนเจอร์คงจะเป็นคนอุ้มเขาขึ้นมานอนข้างบนห้องไม่งั้นแบมแบมได้นอนหลับอยู่ที่พื้นข้างล่างนั่นแหละ คุณจูเนียร์คงไม่มีปัญญาอุ้มเขาขึ้นมาหรอก ตัวบางขนาดนั้นจะให้มาอุ้มเขาก็คงจะไม่ไหว
#22.45น.
แบมแบมวางโทรศัพท์ลงก่อนจะค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เขาปวดหัวเหลือเกิน นี่ขนาดนอนหลับไปหลายชั่วโมงแล้วนะเนี่ย
ขาเล็กก้าวลงจากเตียงหมายจะเดินไปกินน้ำ แต่ขวดน้ำที่เคยเอาขึ้นมาก็ว่างเปล่าไม่เหลือน้ำสักหยด แบมแบมเลยจำใจต้องลากสังขารลงไปกินน้ำข้างล่างแทน
ร่างเล็กค่อยเดินลงบันไดไปอย่างยากลำบาก ไม่ต้องเดาเสียให้ยาก เขาก็รู้เลยว่าหวัดที่เขาเป็นในตอนแรกบัดนี้ได้แปลเปลี่ยนเป็นไข้หวัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แบมแบมเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกินทันทีที่เดินมาถึงห้องครัว ไม่มีแก่ใจจะเปิดไฟแล้ววินาทีนี้ เขารู้สึกว่าถ้าไม่ได้กินน้ำคอเขาต้องแหลกสลายกลายเป็นผงแน่ๆ
“แค่กๆๆ”
สำลักน้ำที่กินเข้าไปอย่างรวดเร็วจนไอตัวโยน ใบหน้าหวานแดงจัดเพราะพิษไข้บวกกับที่ไออย่างหนักเมื่อครู่ มือบางทุบที่หน้าอกตัวเองแรงๆหวังให้ช่วยบรรเทาอาการไอแต่เปล่าเลย มันยิ่งทำให้เขาไอมากขึ้นไปอีก
“แค่กๆๆๆ”
หือ?
จู่ๆแบมแบมก็รู้สึกถึงแรงลูบเบาๆที่หลังของตัวเองเลยหันหลังกลับไปมอง ด้วยความมืดเลยทำให้เขามองเห็นใบหน้าของคนๆนั้นไม่ชัด แต่ดูจากส่วนสูงแบบนี้แล้วแบมแบมก็รู้ทันทีว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
“ยูคย…. แค่กๆๆ”
“ถ้าพูดไม่ไหวก็ไม่ต้องพูด”
ยูคยอมเอ่ยตาก็มองใบหน้าหวานที่กำลังไออย่างน่าสงสาร
“ขอโทษ”
“ก็บอกว่าไม่ต้องพูดไง แล้วลงมาทำไมเนี่ย”
“…..”
แบมแบมไม่ตอบแต่มือก็ชี้ไปที่แก้วน้ำที่เพิ่งกินไปให้อีกคนดู
“กินเสร็จแล้วใช่มั้ย”
แบมแบมพยักหน้าเป็นคำตอบ ยูคยอมเลยหยิบแก้วที่แบมแบมกินแล้วไปล้างที่ซิ้ง แต่เดี๋ยวสิแบมแบมยังอธิบายให้ยูคยอมฟังไม่หมดเลย ยูคยอมจะมาโกรธเขาและเข้าใจเขาผิดแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ ยังไงแบมแบมก็ต้องบอกยูคยอมให้หมดก่อนแล้วถึงตอนนั้นยูคยอมจะโกรธแบมแบมก็ว่าไม่ได้
“เดี๋ยว”
มือบางดึงชายเสื้อร่างสูงเอาไว้แน่นเท่าที่จะทำได้
“หิวหรอ”
ยูคยอมถาม แบมแบมส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเองอยากพูดออกไป
“ฟังผมก่อนนะ....”
“ฉันไม่อยากฟัง”
ยังไม่ทันที่แบมแบมจะพูดไปถึงไหนยูคยอมก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน แบมแบมกำชายเสื้อของร่างสูงแน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด
“ผม....”
“เสียงแหบๆของนายน่ะฉันไม่อยากฟัง รอให้หายดีก่อนแล้วค่อยบอกฉันก็ได้ แต่ตอนนี้ไปนอนก่อนเถอะร่างกายนายไม่ไหวแล้ว”
“อ๊ะ!”
แบมแบมร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนตัวสูงอุ้มท่าเจ้าสาวโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ยูคยอมอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและออกมาพร้อมกะลังใบเล็ก ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กหมด แบมแบมมองหน้าร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ
ไม่ใช่ว่ายูคยอมกำลังโกรธเขาอยู่หรอกเหรอ?
ยูคยอมเองก็เหมือนจะมองเห็นเครื่องหมายคำถามในดวงตาแบมแบมเต็มไปหมด เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดในสิ่งที่คนตัวเล็กสงสัย
“เพราะว่านายป่วย…..ฉันไม่อยากเป็นคนใจร้ายที่โกรธคนป่วยหรอกนะ”
มุมปากบางยกยิ้มขึ้นมาทันทีที่ยูคยอมพูดจบ มันดีใจจนน้ำตาแทบไหลแต่ก็ต้องกลั้นไว้เพราะถูกคนตัวสูงชี้หน้าดุว่า
‘อย่าร้องออกมานะ’
ถึงจะแสดงออกมาแบบนั้นก็เถอะแต่แบมแบมรู้ดีว่ายูคยอมน่ะ หายโกรธเขาแล้ว มันรู้สึกดีเป็นบ้าเลย
“ขอบคุณนะฮะ”
“อืม”
ยูคยอมครางรับในลำคอเบาๆด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ มือก็จับผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดไปตามแขน ลำคอและใบหน้าของแบมแบมให้อย่างอ่อนโยน
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าตอนนี้หัวใจของยูคยอมนั้นเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว บอกตามตรงว่าเขารู้สึกดีกว่าตอนเห็นคนตัวเล็กน้ำตาคลอเพราะโดนเขาโกรธเป็นไหนๆ ถ้ามีคนรู้คงจะหาว่าคิมยูคยอมบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่รักแบมแบมมากเกินกว่าที่จะโกรธคนตัวเล็กได้
“นอนได้แล้ว”
ยูคยอมพูด มือหนาหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเล็กก่อนจะเดินเอากะละมังเข้าไปเก็บในห้องน้ำ แต่พออกมาแบมแบมก็ยังคงนอนลืมตาแป๋วมองเขาอยู่
“ทำไมไม่หลับล่ะ นอนจ้องฉันทำไม”
“ก็ผมเพิ่งตื่นนี่ฮะ”
แบมแบมบอก ก็เขาเพิ่งตื่นจากการนอนไปร่วมสิบชั่วโมงแล้วจะให้หลับลงได้ยังไงกัน อีกอย่างเขายังไม่อยากหลับตอนนี้หรอก อยากนอนมองหน้าของร่างสูงไปเรื่อยๆแบบนี้ก่อน เผื่ออนาคตไม่มีโอกาสแบบนี้อีกจะได้ไม่มานั่งเสียดายทีหลัง
“เฮ้อ จริงๆเลย”
ยูคยอมส่ายหน้าเบา ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วเดินกลับมาทรุดตัวลงนอนบนเตียงของแบมแบม
“ทำอะไรน่ะ”
แบมแบมถามอย่างตกใจที่จู่ๆร่างสูงก็ขึ้นมานอนบนเตียงเขาอย่างหน้าตาเฉยแถมหลับตาพริ้มอีก ทำอย่างกับว่าเป็นห้องของตัวเองอย่างไงอย่างงั้น
“ฉันง่วง นายก็หลับได้แล้ว”
ไม่พูดเปล่าแต่แขนแกรงยังดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบอกราวกับว่าเห็นแบมแบมเป็นหมอนข้าง ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ซุกอยู่ที่อกแกร่งร้อนฉ่า นี่ถ้ามีใครส่องไฟมาคงจะเห็นว่ามันแดงแจ๋แน่ๆ
“นี่.....”
เงียบ
“ยูคยอม....”
เสียงหวานเอ่ยเรียกเจ้าของแขนแกร่งที่กำลังถือวิสาสะกอดตัวเองอยู่อย่างเอาแต่ใจแต่ก็ไร้ซึ่งสัญญาณตอบรับ แต่แบมแบมรู้หรอกหน่าว่ายูคยอมยังไม่หลับ ฟังจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงแข่งกับของแบมแบมแล้ว คงจะกำลังข่มตาให้หลับอยู่มากกว่า
“คิมยูคยอม.....”
“ขอแค่คืนนี้นะ.....ฉันไม่รู้ว่าจะได้กอดนายแบบนี้อีกรึเปล่า เพราะฉะนั้นให้ฉันกอดเถอะนะ”
ยูคยอมพูดทั้งที่ยังคงหลับตา แบมแบมไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยอมนอนนิ่งให้อีกคนกอดอยู่แบบนั้น ใจดวงน้อยสั่นไหวอีกครั้ง
ยูคยอมก็รู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย.....
แบมแบมคนนี้ก็มีอิทธิพลต่อหัวใจของคิมยูคยอมเหมือนกัน ใช่รึเปล่า
แขนเล็กยกขึ้นมากอดตอบร่างสูงกลับไป ยูคคยอมเองก็กระชับอ้อมกอดไว้แน่นราวกลับกลัวว่าอีกคนจะหายไปก่อนรุ่งเช้า เลยกลายเป็นว่าทั้งสองร่างนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงนอนนุ่มโดยไม่มีการลุกล้ำใดๆมากไปกว่านี้
เพียงแค่นอนกอดกันจนหลับไปทั้งคู่เท่านั้น
#6.30น.
แบมแบมลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้าเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านม่านเข้ามาแยงตา รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกแต่ยังไม่ทันมองหาสาเหตุ สายตาก็ไปปะทะเข้ากับใบหน้าคมที่กำลังหลับและหายใจรดหน้าเขาอยู่
มุมปากบางอดที่จะยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้.....ขอใช้โอกาสนี้สำรวจใบหน้าหน่อยละกัน
ตากลมมองไล่ตั้งแต่คิ้วเข้มลงมาที่เปลือกตา ผ่านจมูกโด่งและมาหยุดที่ริมฝีปากนุ่ม ร่างเล็กกัดริมฝีปากตัวเองอย่างข่มอารมณ์ อยู่ๆก็รู้สึกอยากสัมผัสริมฝีปากของร่างสูงซะอย่างนั้น
แบมแบมคนทุเรศ!!
คิดอกุศลแบบนั้นได้ยังไงกัน น่าอายชะมัด!!
“งืมม”
เสียงครางในลำคอของร่างสูงพร้อมกับแรงขยับตัวของอีกคนทำให้แบมแบมตัวแข็งทื่อ
บ้าเอ้ย! แล้วแบมแบมจะกล้าเผชิญหน้ากับยูคคยอมตอนนี้ได้ยังไง ก็เพิ่งคิดลามกกับอีกคนไปอยู่เนี่ย!
แกล้งหลับดีกว่า
คร่อกก zzzZZZZ~~
“อื้อ..”
ร่างสูงยกมือขึ้นมาขยี้ตาสองสามที รู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด แถมรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังนอนหายใจรดแก้มด้วย
ไม่ต้องคิดไกลเลย ก็เมื่อคืนเขามานอนห้องใครล่ะ.....ก็คนนั้นแหละ (:
ยูคยอมค่อยๆขยับตัว ไม่อยากให้คนตัวเล็ก(ที่แกล้งหลับ)ตื่น มือหนาสัมผัสแก้มใสเบาๆอย่างอ่อนโยน ตาคมมองไปที่ริมฝีปากรูปเชอรี่นั่นแล้วก็ยกยิ้มขึ้นมา
คราวที่แล้วพลาดไป แต่คราวนี้ไม่มีจูเนียร์มาขวางแล้ว
ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนริมฝีปากของตัวเองสัมผัสกับริมฝีปากของแบมแบม ไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงแค่ปากแตะปากเท่านั้น
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมาแล้วก็ย้ายตำแหน่งไปประทับจูบที่หน้าผากมนอีกครั้ง
“ทำไมกันนะ.....นายทำสเน่ห์ใส่ฉันใช่มั้ยแบมแบม”
แบมแบมอยากจะตะโกนออกไปดังๆเลยว่าเขาไม่ได้ทำสเน่ห์อะไรทั้งนั้นแหละ แต่ก็กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าแกล้งหลับเลยได้แต่นอนนิ่งๆให้โดนลวนลามอยู่แบบนี้ มือก็จิกผ้าปูที่นอนจนมันจะขาดติดมือมาอยู่แล้ว เมื่อไหร่ยูคยอมจะลุกออกไปสักทีนะ หรือว่าเขาต้องแกล้งตื่น?
“ฉันรักนาย”
ยังไม่ทันได้ทำอะไรตามที่คิด แบมแบมก็ต้องหยุดชะงักพับความคิดนั้นลงกระเป๋าไปทันที ยูคยอมเกลี่ยปอยผมที่ลงมาปรกหน้าหวานออก ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วกลับห้องตัวเองไป
หลังจากที่ยูคยอมออกไปแล้ว ดวงตากลมที่เคยปิดสนิทก็ลืมตาขึ้น ร่างบางยันตัวขึ้นนั่ง กุมหน้าอกข้างซ้ายที่ตอนนี้ก้อนเนื้อในนั้นเต้นแรงอย่างบ้าระห่ำ ทำอย่างกับว่าเกิดมาไม่เคยเต้นงั้นแหละ รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว ไม่ต้องสืบเลยว่ามันจะแดงขนาดไหน
“งื้อออ คนบ้า!! ><”
To be continued...
#แนะนำตัวละครตอนละคน
NICKHUN H.
อายุ 28 ปี
:: ชายผู้ลึกลับที่มาพร้อมกับศิลปินคนใหม่
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.
แบมแบมครับ.....ยินดีด้วยครับ คุณได้ไปต่อ 55555
เห็นมั้ยบอกแล้วว่าเดี๋ยวก็ใจอ่อน....อ่อนยวบเลยเนี่ย
กรี๊ดดดด!!! ฟินกับฟิคตัวเอง555555 ยูคยอมคนบ้าลักหลับน้องได้ไง งื้ออออ
สงสัย? ท่านประธานกินข้าวกับใคร แล้วใครจะมาเป็นคนที่สามในวงของแจ็คสันกับยองแจ
คู่ของพี่มาร์ครึเปล่าเอ่ย อุ๊บ!! ไม่ได้สปอยเลยนะ จริงจริ๊งงง 55555
#ฟิคปมเด็กโข่ง
ชอบก็แชร์ต่อนะคะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น