ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ในเมื่อปี1959
หิร่าผอมผู้อ่อนแอป่วยเป็นโรหัวอนนี้อาารรื้อรัรัษาี่หมอ็ไม่หายเธอเป็นุหนูระูลเลี่ยมีานะร่ำรวยและไ้แ่านับุายน้อยระูลฮ้ายสามีอเธอเ้าู้เสเพลมีภรรยานับสิบเธอเป็นฮูหยินให่มีบริวารมามายแ่วามเป็นฮูหยินอเธอลับไม่มีผู้ใเารพเรลัวแม้แ่ประารใ
เพราะเธอนิสัยอ่อนโยนมาเินไปแล้วี้ลาาาวถูบ้านเล็เมียรอลั่นแล้อย่าสารพัไม่ว่าภรรยารอภรรยาสามอสามีิว่าฮูหยินเป็นบ่าวรับใ้ในสุลฮ้าหน้าระรื่นั้แ่สามีอเธอแ่อนุรอ เ้ามาในสุลฮ้ายเธอ็ล้มป่วยลนถึป่านนี้
่วเวลานี้เธอล้มป่วยอย่าหนัะมีีวิรออยู่หรือวันนี้ไม่มีผู้ใอบไ้
ยิ่สะใอพวภรรยาอสามีอเธอมานั่าาหวัถ้าเธอายึ้นมาพวเธอ้อไ้ึ้นเป็นฮูหยินแทนเลี่ยเฟิ่
แอ๊ แอ๊
"ฮูหยินเฟิ่ท่านเป็นอย่าไรบ้าอยาทำให้บ่าวใสิะ"หิสาวร่าอ้วนนั่ลุเ่า้าเียหิสาวสาวำลัะปิวาลเธอใยิ่นัฮูหยินอาเียนออมาเป็นสีาทาปาแววาสะลึมสะลือแววาเลือนรานอนหายใิ ๆ ั ๆ
"อาอินันไม่รอแล้ว อาอินะ ัน"หิสาวร่าอ้วนถึลับรีเสียร้ออย่าื่นระหนะาใามหิร่าผอมแห้เฟิ่พลิ้วนวาามในเวลานั้น็ถูปิลในเวลานั้นมีน้ำใส ๆ ไหลลสู่หาาเลื่อนมือยึ้นเรียหาสามี็ไ้ลวหล่นลบนที่นอนนอนหายใรวยรินแล้วสบแนบนิ่
"ฮูหยิน"
ฮือ!!!! ฮูหยินเฟิ่ินสิ้นแล้ว"เสียร้อไห้ระมออาอิน่าเมียอสามีทั้หลายไ้ยืนะเ้อยืนแอบฟัว่าฮูหยินไ้สิ้นลมถึับีใยิ่นัพวเาไม่เยเสียแม้แ่น้อยลับรีร้อเฮฮาอย่าีใ
"ในที่สุมัน็าย ายไ้็ีอยู่ไป็มีแ่เผาผลาสมบัิ"ฮูหยินสามุี่เพ้าสีเียวยืนยิ้มน้อยยิ้มแววาเ้าเล่ห์เพทุบายวันนี้เป็นที่พวเาไ้ยิน่าวียิ่นั
"ฮูหยินรอ เสียเบา ๆ หน่อยอย่าเอะอะออนอหน้านัมันไม่าม"
"มัน็ริฮูหยินสาม"ฮูหยินรอี่เพ้าสีแยืนบีบน้ำาอย่าเ้าเล่ห์พลาเบ้ปาบีบน้ำเพื่อารเสแสร้ร้อเรียวามสนใาสามีายหนุ่ม้าวเินเ้ามาอย่ารีบร้อนใเ้ามาในบ้านเห็นภรรยานั่หน้าสลอนร้อไห้แทบะาใสายาอฮ้ายเิที่มอภรรยาสอภรรยาสาม ภรรยาสี่ ภรรยาห้าและภรรยาหนึส่สารับใพวเธอะรัและเารพฮูหยินเออย่าริใ
เาไ้ยิน่าวว่าฮูหยินเอสิ้นลมหายใสีหน้าเศร้าสร้อยเสียใยิ่นัถึเาะมีภรรยามามายแ่วใอเามีฮูหยินเฟิ่ินที่เารัมาที่สุ
"โธ่!!!!ฮูหยินไม่น่าาพวันไปเร็วเ่นนี้พวันเสียใยิ่นั"
"ุท่านลับมาแล้วหรือะฮูหยินเสียแล้วันใยิ่นั่ะุพี่"
"หลบไปันะึ้นไปูเธอ"ฮูหยินสามเินแทร้อนอออ้อนสามีบีบน้ำาหยไหลย้อยลมาอาบแ้มเสแสร้แล้แสละราหนึ่่าฮูหยินเล็เินามสามีึ้นไปบนบ้านเ้าห้อฮูหยินเฟิ่ินฮ้ายเิถึลับน้ำาไหลรินพลา่อย ๆ ยับัวเ้าใล้ร่าไร้วิาเลื่อนมือลูบใบหน้าีเียวอย่าแผ่วเบาน้ำใส ๆ หยลแ้มอฮูหยินมันน่าเศร้าใยิ่นั
"ฮูหยินันอโทษที่มาไม่ไ้ทันเห็นใเธอ"ายหนุ่มร้อไห้สะอื้นแทบาใ ภรรยามั้ห้าเ้ามาูร่าไร้วิาว่าเธอายริหนือเปล่าหรือเสแสร้ายพอเลื่อนมือับไปที่มืออเฟิ่ิน่าอนุหันหน้ายิ้วยิ้มออมานิแล้วแล้บีบน้ำาให้สามีทำใเธอไปบนสวรร์ั้นเ้านามีเมาัเทพธิาะไ้เป็นเทพเียน่าเป็นารที่เสแสร้แล้เล่นละรียิ่นัอาอินเหลือบมอฮูหยินรอและฮูหยินสามทำสีหน้าอย่าีใ
"ท่านพี่ฮูหยินเธอไปีแล้ว่ะหัห้ามใเสียเถอะนะะพวเราลไปันเถอะะไ้ัานไว้อาลัยให้ฮูหยินเฟิ่ิน"ฮูยินรอยิบาให้พวฮูหยินทั้หลายให้ลาห้อเพื่อรีบนำโลศพมาบรรุร่าอฮูหยินลไป
ถ้าเิยัไม่ายอนนี้ไม่แน่ใส่ร่าหิสาวลในโลศพะไ้ายสมใพวเาอนุทั้หลายลัวเฟิ่ินะฟื้นึ้นมาเหมือนรั้่อนึรีบออเินไปเรียมารสั่บ่าวบุรุษยโลศพที่พวเาเรียมารไว้่อนหน้านั้นรีบมาใส่ร่าฮูหยินโยเร็วอย่าั้าโยเ็า
่าภรรยาทั้ห้าียิ้มถึหูีใยิ่นัสมบัิทุิ้นอเฟื่อไหลพราน้อเป็นอพวนาไม่ว่าิารร้านอาหารทั้หม ฮูหยินรอยืนยิ้มหน้าระรื่นใื้นเบิบานยิ่นั
"ไ้ถ้าอย่านั้นันฝาพวเธอ่วยัานไว้อาลัยเธอ้วย"สอภรรยา่ายิ้วให้ันแล้วยิ้มนิยิ้มหน่อยพยัหน้าให้ับฮ้ายเิ
ในะโลู่นานหิสาวร่าเล็ับรถสปอร์ู่ใมา้วยวามเร็วสูสุเธอเสียใและโมโหบิาที่บหน้าเธอ่อหน้าแม่เลี้ยเธอร้อไห้เสียใแทบาใยมือเล็ ๆ ทุบีไปที่เบาะรถเท้าเหยียบันเร่แทบมิปลายเท้าแววาเอ้อล้นน้ำใส ๆ ไหลหลาลมาอาบแ้มทั้ับแ้นใและเ็บปวใในเวลานั้นเธออยาะนให้ายทั้โลแววาอย่าุร้ายถึับัริมฝีปามีเลือไหลหยออาปาเล็ ๆ
แ่ว่าเธอับมา้วยวามเร็วเิมีลมฝนพายุแทร้อนึ้นมาฝนฟ้าไม่เป็นใไ้ลมาอย่าหนัหน่ว
ฝนเม็หนาปิถนนหนทา้าหน้าแทบะมอไม่เห็นรถวิ่สวนผ่านมาเลยสัันทันใรถสปอร์ันหรูเสียหลัล้อไถลไปับสายน้ำแล้วฟุ้ล้าทารถไ้นเ้าับ้นไม้ให่อย่าเสียัึ้อแ่ับเสียฟ้าฝนำราม
เปี๊ย
เลีย!!!!!
โรม!!!!!!
รถสปอร์ันหรูพลิว่ำหลายลบนทำให้ห้อเรื่อท่อไอเสียมีวันโมออมาน้ำาไหลพราเลือไหลนอปะปนับสายฝนแววาเริ่มะริบหรี่ รี ลย่า้า ๆ ำสุท้าย่อนะสิ้นใอแพรวาวาู่ามอย่าหส์็ถูปิลในะนั้น
"หนูเลียุพ่อ!!!!"ในะวิาไ้ออาร่านอนมอเลือในรถไ้ล่อลอยไปามสายหมอปลุมเรือเธอไ้ยินเสียหิสาวร้อไห้สะอื้นมาแ่ไลแพรวเินามสายหมอไปามเสียอหิสาวเธอยัไม่รู้ว่าัวเอเสียีวิเธอิว่าเธอฝันไปนระทั่เธอมาเอหิสาวสวมใสุ่ี่เพ้าสีาวนั่ย่อัวบเ่าร้อไห้แววาเศร้าสร้อยเหมือนสิ้นหวัเธอหันหน้าเยึ้นมาทาเธอแพรวา
"น้อสาวเธอเป็นอะไรมานั่ร้อไห้รนี่เธอมาาที่ไหนเหรอน้อสาว"หิสาวในุี่เพ้าสีาวลุึ้นยืนเลื่อนมือถอแหวนส่ให้แพรวาพลาแววาเศร้าสร้อยเศร้าโศเสียใเธอเอาแ่ร้อไห้อย่าหนัหน่ว
แพรวาเินเ้าโอบอยมือลูบหลัปลอบใเฟิ่ินหิสาวหยิบแหวนส่ให้แพรวาเธอบออฝาให้แ้แ้นแทนเธอ้วยเธอมีบุวาสนาอันน้อยนิ้ออำลาาไปสู่ยมโลเวลาเธอมีไม่มาล่าวอันไม่ไ้มานัเธอรีบส่แหวนให้หิสาวแปลหน้าเสร็สิ้นร่าเล็ ๆ เหมือนมีพลัานอะไรึูเธอไ้เอามือเล็ ๆ เาะแนเหนียวรัหิสาวุำ
"ันอฝาเธอ่วยัน้วย"หิสาวุี่เพ้าสีาวหยิบแหวนส่ให้แพรวาร่าวิาไ้ล่อลอยามสายหมอเรียบอแพรวาฝาแ้แ้นให้เธอ้วยถ้าเธอลับไป็ะรู้เรื่ออเธอทั้หมว่าเิเรื่ออะไรึ้นับเธอ
แพรวาเลื่อนึรัแนเล็ ๆ อเฟิ่ินแ่ไม่สามารถุรั้เธอไว้ไ้เลยันั้นมีห้าเมม้วนินอาาศแปรปรวนเหมือนมีพลัานบาอย่าไู้ลืนินร่าอแพรวาาหายไปในเวลานั้น
"เียวแล้วันะ่วยเธอไ้อย่าไรเียวอย่าพึ่ไป"
ว๊าย ๆ รี ๆ
พรึ่บ
ในะบ้านสุลอ้ายำลับแ่บ้าน้วยผ้าสีำและสีาวไว้อาลัยแ่ฮูหยินเฟิ่ิน ่าผู้นในานสีหน้าเศร้าสร้อยยิ่นัมาราอฮูหยินเฟิ่ถึลับเป็นล้มแล้วเป็นลมอีเธอเสียใมาไม่ทันูใบุรสาว
"เฟิ่ินแม่อโทษอให้เ้าไปสู่สวรร์นะลูรั"หิรานั่มอร่าไร้วิาอบุรสาวในห้อมีสามีและภรรยารอและบ่าวรับใ้ายหนุ่มำลัเรียมร่าไร้วิาบรรุไปในโลศพสีำ่าบ่าวไพร่ร้อไห้ระมพวเธอมาเสียฮูหยินที่มีิใีมีเมา
ยิ่ายหนุ่มอมเสเพลเายิ่เสียใหนัเพราะเหุไม่เยูและเธอแม้แ่นิ ั้แ่แ่านับเเฟิ่ินมาหเือนไม่เยหลับนอนับเธอแม้แ่น้อยเหุเพราะายหนุ่มออไปหาินแ่นอบ้านมีผู้หิมามายรอยืนเรียแถวเ้ามาเสนอัวให้เาถึไม่ออยาปาแห้อนนี้ถ้านับมีภรรยามีนับสิบอยู่ในบ้านหนและอยู่นอบ้านอีห้าน
อ้ายเิเา็อยาะหลับนอนับเฟิ่ิน อยู่เหมือนันเวลาเาะหลับนอนับเธอทีไรเธออบบ่ายเบี่ยบอไม่สบายเลยทำให้เาเสียอารม์ทาเพศับพลิ้วิน
ในเวลานั้นสภาพอาาศาที่ปลอโปร่เิฟ้ามืมัวินเิอาเพศฝนลมาอย่าน่าแปลใยิ่นัมีพายุระหน่ำในเพาะในบ้านสุลฮ้ายผ้าม่านสีาวำลมพัพลิ้วล่อลอยไปับสายลมอย่าสนั่นหวั่นไหวฝนฟ้าำรามเป็นสายแสสีาวระยะยาวไ้ฝ่าลในโลศพอเฟิ่ิน อย่าเสียันทำให้ผู้นในบริเวนั้นแื่นใ
หิร่าผอมผู้อ่อนแอป่วยเป็นโรหัวอนนี้อาารรื้อรัรัษาี่หมอ็ไม่หายเธอเป็นุหนูระูลเลี่ยมีานะร่ำรวยและไ้แ่านับุายน้อยระูลฮ้ายสามีอเธอเ้าู้เสเพลมีภรรยานับสิบเธอเป็นฮูหยินให่มีบริวารมามายแ่วามเป็นฮูหยินอเธอลับไม่มีผู้ใเารพเรลัวแม้แ่ประารใ
เพราะเธอนิสัยอ่อนโยนมาเินไปแล้วี้ลาาาวถูบ้านเล็เมียรอลั่นแล้อย่าสารพัไม่ว่าภรรยารอภรรยาสามอสามีิว่าฮูหยินเป็นบ่าวรับใ้ในสุลฮ้าหน้าระรื่นั้แ่สามีอเธอแ่อนุรอ เ้ามาในสุลฮ้ายเธอ็ล้มป่วยลนถึป่านนี้
่วเวลานี้เธอล้มป่วยอย่าหนัะมีีวิรออยู่หรือวันนี้ไม่มีผู้ใอบไ้
ยิ่สะใอพวภรรยาอสามีอเธอมานั่าาหวัถ้าเธอายึ้นมาพวเธอ้อไ้ึ้นเป็นฮูหยินแทนเลี่ยเฟิ่
แอ๊ แอ๊
"ฮูหยินเฟิ่ท่านเป็นอย่าไรบ้าอยาทำให้บ่าวใสิะ"หิสาวร่าอ้วนนั่ลุเ่า้าเียหิสาวสาวำลัะปิวาลเธอใยิ่นัฮูหยินอาเียนออมาเป็นสีาทาปาแววาสะลึมสะลือแววาเลือนรานอนหายใิ ๆ ั ๆ
"อาอินันไม่รอแล้ว อาอินะ ัน"หิสาวร่าอ้วนถึลับรีเสียร้ออย่าื่นระหนะาใามหิร่าผอมแห้เฟิ่พลิ้วนวาามในเวลานั้น็ถูปิลในเวลานั้นมีน้ำใส ๆ ไหลลสู่หาาเลื่อนมือยึ้นเรียหาสามี็ไ้ลวหล่นลบนที่นอนนอนหายใรวยรินแล้วสบแนบนิ่
"ฮูหยิน"
ฮือ!!!! ฮูหยินเฟิ่ินสิ้นแล้ว"เสียร้อไห้ระมออาอิน่าเมียอสามีทั้หลายไ้ยืนะเ้อยืนแอบฟัว่าฮูหยินไ้สิ้นลมถึับีใยิ่นัพวเาไม่เยเสียแม้แ่น้อยลับรีร้อเฮฮาอย่าีใ
"ในที่สุมัน็าย ายไ้็ีอยู่ไป็มีแ่เผาผลาสมบัิ"ฮูหยินสามุี่เพ้าสีเียวยืนยิ้มน้อยยิ้มแววาเ้าเล่ห์เพทุบายวันนี้เป็นที่พวเาไ้ยิน่าวียิ่นั
"ฮูหยินรอ เสียเบา ๆ หน่อยอย่าเอะอะออนอหน้านัมันไม่าม"
"มัน็ริฮูหยินสาม"ฮูหยินรอี่เพ้าสีแยืนบีบน้ำาอย่าเ้าเล่ห์พลาเบ้ปาบีบน้ำเพื่อารเสแสร้ร้อเรียวามสนใาสามีายหนุ่ม้าวเินเ้ามาอย่ารีบร้อนใเ้ามาในบ้านเห็นภรรยานั่หน้าสลอนร้อไห้แทบะาใสายาอฮ้ายเิที่มอภรรยาสอภรรยาสาม ภรรยาสี่ ภรรยาห้าและภรรยาหนึส่สารับใพวเธอะรัและเารพฮูหยินเออย่าริใ
เาไ้ยิน่าวว่าฮูหยินเอสิ้นลมหายใสีหน้าเศร้าสร้อยเสียใยิ่นัถึเาะมีภรรยามามายแ่วใอเามีฮูหยินเฟิ่ินที่เารัมาที่สุ
"โธ่!!!!ฮูหยินไม่น่าาพวันไปเร็วเ่นนี้พวันเสียใยิ่นั"
"ุท่านลับมาแล้วหรือะฮูหยินเสียแล้วันใยิ่นั่ะุพี่"
"หลบไปันะึ้นไปูเธอ"ฮูหยินสามเินแทร้อนอออ้อนสามีบีบน้ำาหยไหลย้อยลมาอาบแ้มเสแสร้แล้แสละราหนึ่่าฮูหยินเล็เินามสามีึ้นไปบนบ้านเ้าห้อฮูหยินเฟิ่ินฮ้ายเิถึลับน้ำาไหลรินพลา่อย ๆ ยับัวเ้าใล้ร่าไร้วิาเลื่อนมือลูบใบหน้าีเียวอย่าแผ่วเบาน้ำใส ๆ หยลแ้มอฮูหยินมันน่าเศร้าใยิ่นั
"ฮูหยินันอโทษที่มาไม่ไ้ทันเห็นใเธอ"ายหนุ่มร้อไห้สะอื้นแทบาใ ภรรยามั้ห้าเ้ามาูร่าไร้วิาว่าเธอายริหนือเปล่าหรือเสแสร้ายพอเลื่อนมือับไปที่มืออเฟิ่ิน่าอนุหันหน้ายิ้วยิ้มออมานิแล้วแล้บีบน้ำาให้สามีทำใเธอไปบนสวรร์ั้นเ้านามีเมาัเทพธิาะไ้เป็นเทพเียน่าเป็นารที่เสแสร้แล้เล่นละรียิ่นัอาอินเหลือบมอฮูหยินรอและฮูหยินสามทำสีหน้าอย่าีใ
"ท่านพี่ฮูหยินเธอไปีแล้ว่ะหัห้ามใเสียเถอะนะะพวเราลไปันเถอะะไ้ัานไว้อาลัยให้ฮูหยินเฟิ่ิน"ฮูยินรอยิบาให้พวฮูหยินทั้หลายให้ลาห้อเพื่อรีบนำโลศพมาบรรุร่าอฮูหยินลไป
ถ้าเิยัไม่ายอนนี้ไม่แน่ใส่ร่าหิสาวลในโลศพะไ้ายสมใพวเาอนุทั้หลายลัวเฟิ่ินะฟื้นึ้นมาเหมือนรั้่อนึรีบออเินไปเรียมารสั่บ่าวบุรุษยโลศพที่พวเาเรียมารไว้่อนหน้านั้นรีบมาใส่ร่าฮูหยินโยเร็วอย่าั้าโยเ็า
่าภรรยาทั้ห้าียิ้มถึหูีใยิ่นัสมบัิทุิ้นอเฟื่อไหลพราน้อเป็นอพวนาไม่ว่าิารร้านอาหารทั้หม ฮูหยินรอยืนยิ้มหน้าระรื่นใื้นเบิบานยิ่นั
"ไ้ถ้าอย่านั้นันฝาพวเธอ่วยัานไว้อาลัยเธอ้วย"สอภรรยา่ายิ้วให้ันแล้วยิ้มนิยิ้มหน่อยพยัหน้าให้ับฮ้ายเิ
ในะโลู่นานหิสาวร่าเล็ับรถสปอร์ู่ใมา้วยวามเร็วสูสุเธอเสียใและโมโหบิาที่บหน้าเธอ่อหน้าแม่เลี้ยเธอร้อไห้เสียใแทบาใยมือเล็ ๆ ทุบีไปที่เบาะรถเท้าเหยียบันเร่แทบมิปลายเท้าแววาเอ้อล้นน้ำใส ๆ ไหลหลาลมาอาบแ้มทั้ับแ้นใและเ็บปวใในเวลานั้นเธออยาะนให้ายทั้โลแววาอย่าุร้ายถึับัริมฝีปามีเลือไหลหยออาปาเล็ ๆ
แ่ว่าเธอับมา้วยวามเร็วเิมีลมฝนพายุแทร้อนึ้นมาฝนฟ้าไม่เป็นใไ้ลมาอย่าหนัหน่ว
ฝนเม็หนาปิถนนหนทา้าหน้าแทบะมอไม่เห็นรถวิ่สวนผ่านมาเลยสัันทันใรถสปอร์ันหรูเสียหลัล้อไถลไปับสายน้ำแล้วฟุ้ล้าทารถไ้นเ้าับ้นไม้ให่อย่าเสียัึ้อแ่ับเสียฟ้าฝนำราม
เปี๊ย
เลีย!!!!!
โรม!!!!!!
รถสปอร์ันหรูพลิว่ำหลายลบนทำให้ห้อเรื่อท่อไอเสียมีวันโมออมาน้ำาไหลพราเลือไหลนอปะปนับสายฝนแววาเริ่มะริบหรี่ รี ลย่า้า ๆ ำสุท้าย่อนะสิ้นใอแพรวาวาู่ามอย่าหส์็ถูปิลในะนั้น
"หนูเลียุพ่อ!!!!"ในะวิาไ้ออาร่านอนมอเลือในรถไ้ล่อลอยไปามสายหมอปลุมเรือเธอไ้ยินเสียหิสาวร้อไห้สะอื้นมาแ่ไลแพรวเินามสายหมอไปามเสียอหิสาวเธอยัไม่รู้ว่าัวเอเสียีวิเธอิว่าเธอฝันไปนระทั่เธอมาเอหิสาวสวมใสุ่ี่เพ้าสีาวนั่ย่อัวบเ่าร้อไห้แววาเศร้าสร้อยเหมือนสิ้นหวัเธอหันหน้าเยึ้นมาทาเธอแพรวา
"น้อสาวเธอเป็นอะไรมานั่ร้อไห้รนี่เธอมาาที่ไหนเหรอน้อสาว"หิสาวในุี่เพ้าสีาวลุึ้นยืนเลื่อนมือถอแหวนส่ให้แพรวาพลาแววาเศร้าสร้อยเศร้าโศเสียใเธอเอาแ่ร้อไห้อย่าหนัหน่ว
แพรวาเินเ้าโอบอยมือลูบหลัปลอบใเฟิ่ินหิสาวหยิบแหวนส่ให้แพรวาเธอบออฝาให้แ้แ้นแทนเธอ้วยเธอมีบุวาสนาอันน้อยนิ้ออำลาาไปสู่ยมโลเวลาเธอมีไม่มาล่าวอันไม่ไ้มานัเธอรีบส่แหวนให้หิสาวแปลหน้าเสร็สิ้นร่าเล็ ๆ เหมือนมีพลัานอะไรึูเธอไ้เอามือเล็ ๆ เาะแนเหนียวรัหิสาวุำ
"ันอฝาเธอ่วยัน้วย"หิสาวุี่เพ้าสีาวหยิบแหวนส่ให้แพรวาร่าวิาไ้ล่อลอยามสายหมอเรียบอแพรวาฝาแ้แ้นให้เธอ้วยถ้าเธอลับไป็ะรู้เรื่ออเธอทั้หมว่าเิเรื่ออะไรึ้นับเธอ
แพรวาเลื่อนึรัแนเล็ ๆ อเฟิ่ินแ่ไม่สามารถุรั้เธอไว้ไ้เลยันั้นมีห้าเมม้วนินอาาศแปรปรวนเหมือนมีพลัานบาอย่าไู้ลืนินร่าอแพรวาาหายไปในเวลานั้น
"เียวแล้วันะ่วยเธอไ้อย่าไรเียวอย่าพึ่ไป"
ว๊าย ๆ รี ๆ
พรึ่บ
ในะบ้านสุลอ้ายำลับแ่บ้าน้วยผ้าสีำและสีาวไว้อาลัยแ่ฮูหยินเฟิ่ิน ่าผู้นในานสีหน้าเศร้าสร้อยยิ่นัมาราอฮูหยินเฟิ่ถึลับเป็นล้มแล้วเป็นลมอีเธอเสียใมาไม่ทันูใบุรสาว
"เฟิ่ินแม่อโทษอให้เ้าไปสู่สวรร์นะลูรั"หิรานั่มอร่าไร้วิาอบุรสาวในห้อมีสามีและภรรยารอและบ่าวรับใ้ายหนุ่มำลัเรียมร่าไร้วิาบรรุไปในโลศพสีำ่าบ่าวไพร่ร้อไห้ระมพวเธอมาเสียฮูหยินที่มีิใีมีเมา
ยิ่ายหนุ่มอมเสเพลเายิ่เสียใหนัเพราะเหุไม่เยูและเธอแม้แ่นิ ั้แ่แ่านับเเฟิ่ินมาหเือนไม่เยหลับนอนับเธอแม้แ่น้อยเหุเพราะายหนุ่มออไปหาินแ่นอบ้านมีผู้หิมามายรอยืนเรียแถวเ้ามาเสนอัวให้เาถึไม่ออยาปาแห้อนนี้ถ้านับมีภรรยามีนับสิบอยู่ในบ้านหนและอยู่นอบ้านอีห้าน
อ้ายเิเา็อยาะหลับนอนับเฟิ่ิน อยู่เหมือนันเวลาเาะหลับนอนับเธอทีไรเธออบบ่ายเบี่ยบอไม่สบายเลยทำให้เาเสียอารม์ทาเพศับพลิ้วิน
ในเวลานั้นสภาพอาาศาที่ปลอโปร่เิฟ้ามืมัวินเิอาเพศฝนลมาอย่าน่าแปลใยิ่นัมีพายุระหน่ำในเพาะในบ้านสุลฮ้ายผ้าม่านสีาวำลมพัพลิ้วล่อลอยไปับสายลมอย่าสนั่นหวั่นไหวฝนฟ้าำรามเป็นสายแสสีาวระยะยาวไ้ฝ่าลในโลศพอเฟิ่ิน อย่าเสียันทำให้ผู้นในบริเวนั้นแื่นใ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น