Reality Diary ชีวิตจริงของฉันเน่ากว่านิยาย

ลำดับตอนที่ #3 : คนที่เรารักไม่ใช่คนที่รักเรา

วันหนึ่งอ.ทีมาบอกว่ามีการคัดเลือกตัวแทนนักเรียนไปแข่งขันทักษะภาษาอังกฤษที่อุบลราชธานี แบ่งเป็น3ประเภท คือ ร้องเพลง กล่าวสุนทรพจน์และก็ตอบคำถามความรู้รอบตัว เจอยากไปมากๆ ก็เลยไปลงร้องเพลง โดยไม่รู้มาก่อนว่านายเอ็มจะมาเป็นกรรมการแล้วก็นายนั่นดันเคยเป็นนักร้องมาก่อนด้วย
 
นายนั่นเข้ามาในห้องแล้วก็ล็อกห้องเลยแบบคนในไม่ให้ออกคนนอกไม่ให้เข้า เจก็เลยถอยหลังไม่ได้ ก็ต้องเดินหน้าต่อไป เจลงชื่อเป็นคนสุดท้าย เจก็เลยได้ร้องเป็นคนสุดท้าย

เจร้องเพลงThere you'll be เจร้องได้แค่สองประโยคนายนั่นก็ขีดชื่อเจทิ้งทันที แล้วก้นั่งแคะเล็บ เจเข้าใจนะว่าเจเสียงไม่ดี แต่ก็ไม่น่าจะทำกริยาแบบนั้นนี่ มันเจ็บปวดมากนะ น้ำตาเจไหลออกมาทันที แต่เจก็ยังร้องต่อ พอร้องจบ เพื่อนถามว่าเจเป็นไร เจก็ตอบว่าเพลงมันซึ้ง เจก็เลยร้องไห้ แต่เพื่อนมันก็เชื่อนะ

วันรุ่งขึ้นเจกับเพื่อนกำลังแก้วิชาคณิตอาจารย์เออยู่ นายเอ็มก็เดินเข้ามาแล้วก็มองมาที่เจ แล้วก็ถามว่าไหนเพี่อนของเจสมมติว่าชื่อปิงละกัน นายเอ็มก็ไปบอกว่าปิงได้ไปนะ ให้ไปซ้อมร้องเพลงทุกวัน ตอนนั้นน้ำตาเจไหลออกมา เจร้องไห้เพราะนายเอ็มเป็นครั้งที่2แล้ว เจโกหกเพื่อนว่าเจปวดหัวมากเลยร้องไห้ แล้วเจก็ทำข้อสอบไปเงียบๆจนเสร็จ

วันรุ่งขึ้นปิงก็เอาเนื้อเพลงที่นายเอ็มให้ปิงไปจำมาให้เจช่วยดูให้ แล้วปิงก็ท่องให้เจฟังเจร้องไห้อีกแล้ว เป็นครั้งที่3แล้ว เจไม่ได้เป็นคนขี้แงนะ ปิงยังตกใจเลยที่เจร้องไห้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา9ปี เจไม่เคยร้องไห้เลย เจเลยบอกไปตรงๆว่าเจอยากไปมากแล้วเจก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย ปิงเขาบอกว่าเขาไม่ไปแล้ว จะให้เจไปแทน เจบอกว่ามันไม่ได้หรอกอาจารย์ไม่ยอมแน่ๆ แต่ปิงแอบไปบอกอาจารย์ แต่อาจารย์ก็ให้ปิงไปเหมือนเดิม
 
หลังจากนั้นปิงก็ชวนเจไปดูเขาซ้อมร้องเพลง แต่เจไม่ไป เจก็อยากจะไปให้กำลังใจนะแต่เจกลัวเจอนายเอ็มแล้วเจจะร้องไห้อีก

พอถึงวันที่เขาต้องออกเดินทาง ปิงขอให้เจมาส่งปิงขึ้นรถที่โรงเรียนตอนเจ็ดโมงเช้า(คนที่ไปด้วยก็มีอ.พีแอล อ.เอสบี อ.เอ็ม เขาไปกับรถตู้ของโรงเรียน) เจก็ไปส่งนะ ลืมบอกไปว่าคนที่ได้ไปมีเพื่อนห้องเดียวกับเจ3คน
 เจได้พับนกแล้วติดเข็มกลัดใส่กล่องไปให้ เจบอกปิงว่าให้ไปเปิดบนรถ เจเขียนการ์ดไปว่า"ปิงมีโอกาสแล้วบินให้สูงนะ ช่วยพานกปีกหักตัวนี้ไปด้วย ทำเต็มที่นะ ทำเผื่อนกปีกหักตัวนี้ด้วยนะ สู้เขานะ จากนกพิการทั้งกายและใจ" แล้วปิงก็แจกนกให้เพื่อนคนละตัว

เจก็ยังโทรไปรายงานเหตุการณ์ที่โรงเรียนให้ปิงฟังแล้วก็คุยกันเรื่องต่างๆ ตลอดเวลาที่คุยโทรศัพท์มีเสียงนายเอ็มร้องเพลงตลอดเวลา

พอปิงกลับมาเจก็ยังไม่เลิกเสียใจ ปิงซื้อของมาฝากด้วย
 
สองสัปดาห์ผ่านไปเจก็ทำการแสดงหนึ่งชุดในงานคืนสู่เหย้าของโรงเรียนให้ศิษย์เก่ารุ่นของป้าของเจ เจจะแสดงละครเพลงเป็นภาษาอังกฤษ เจให้ปิงเป็นนางเอก แล้วเจก็ไปหานายบีพี เจขอให้เขาไปช่วยเล่นดนตรีให้หน่อย เขาก็ตกลง แต่เขาบอกว่าจะขอให้เพื่อนในวงมาเล่นด้วย เจก็ไม่ได้ว่าอะไร

แล้วเราก็นัดวันซ้อมกันแต่พอวันซ้อมเจก็มารอที่ห้องซ้อมดนตรีที่โรงเรียน เจมานั่งรออยู่นานมาก นายบีพีมาเป็นคนแรก เขาก็ชี้แจงรายละเอียดให้ฟัง สักพักนายเอ็มก็เดินเข้ามาเอากีต้าร์ประจำตัวมาด้วย อ.เอ็มมองเจแป๊บนึงแล้วเขาก็ไปลากเก้าอี้มานั่งซ้อมดนตรีกับนายบีพี แต่อ.เอ็มทำเหมือนเจไม่มีตัวตนอยู่ เขาไม่ได้สนใจเจเลย แม้เจจะทักทายเขาหรือว่ายิ้มให้เขา เจก็นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น โทรศัพท์เจดังขึ้น อ.เอ็มมองหน้าเจแบบเสียอารมณ์ เจก็รีบออกมานอกห้องเพื่อรับโทรศัพท์

ปิงโทรมาหาเจบอกว่าปิงลาออก ปิงจะไปเรียนที่อื่น ปิงคงจะไม่ได้แสดงละครให้เจแล้ว เจร้องไห้เพราะว่ามันกระทันหันมากเจยังไม่ได้บอกลาปิงเลย ปิงเขาขอโทษเจเรื่องละคร เจบอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็ขอให้ปิงโชคดี เจดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนของปิง แล้วก็วางสายไป

แล้วเจก็วิ่งเข้าไปในห้องทั้งน้ำตาแล้วก็ลากนายบีพีออกมา อ.เอ็มก็มองแบบรำคาญๆ เจก็เลยบอกเรื่องปิงให้นายบีพีรู้
 
แล้วเจก็รีบไปหาพวกที่ซ้อมละครอยู่แล้วก็บอกเรื่องปิง พวกนั้นบอกว่ามันจะไม่เล่นแล้วเพราะปิงไปแล้ว เจก็เสียความรู้สึกมาก ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก (เจเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมเจกลายเป็นคนขี้แยตั้งแต่รู้จักกับอ.เอ็ม เมื่อก่อนเจออกจะห้าวๆ จนดูเหมือนทอม แต่เจไม่ใช่ทอมนะ แต่หลังจากเจอกับอ.เอ็ม เจก็เริ่มอ่อนไหวเป็นผู้หญิงมากขึ้น เริ่มรักสวยรักงามและสนใจตัวเองมากขึ้น)

เจก็กลับไปหานายบีพีแล้วเจก็นั่งลงกับพื้นหน้าห้องซ้อมดนตรีแบบหมดอาลัยตายอยาก บีพีตกใจมากเขาวิ่งออกมาดูว่าเจเป็นไร แล้วก็นั่งลงข้างๆเจ เจก็บอกเขาว่าไม่มีละครแล้ว พวกนั้นไม่เล่นแล้ว เจจะทำไงดี นายบีพีบอกว่าไม่เป็นไรเขาจะช่วยเจเอง เขาไม่ทิ้งเจหรอก เขาเสนอว่าเจน่าจะร้องเพลงด้วยนะ เจบอกเขาว่าจะบ้าเหรอ        เจเนี่ยนะจะร้องเพลงได้ คนที่ได้ที่สุดท้ายตอนที่คัดตัวนักร้องคือเจ แล้วอีกอย่างอ.เอ็มไม่ยอมแน่ๆ บีพีบอกว่างั้นก็ค่อยๆคิดนะ แล้วก็อย่าเครียดนะเขาเป็นห่วง แล้วเขาก็ลูบหัวเจเฉยเลย เจบอกขอบใจเขาทั้งน้ำตาแล้วเราทั้งสองคนก็หันไปเห็นอ.เอ็มกำลังเกาะประตูเป็นจิ้งจก แอบดูพวกเราอยู่(ประตูเป็นกระจกสีขุ่น มันต้องมองใกล้ๆจึงจะเห็นข้างนอก)

แล้วบีพีก็ยืนขึ้นแล้วยื่นมือมาพร้อมกับบอกเจว่าเข้าไปได้แล้วเดี๋ยวอ.เอ็มจะรอ เจก็จับมือเขาแล้วก็ลุกขึ้น พอเข้าไปในห้อง อ.เอ็มแกล้งทำเป็นซ้อมเพลงอยู่ (คิดว่าเจไม่รู้เหรอว่ามาแอบดูเมื่อกี้) เจก็เก็บของอย่างช้าๆเพราะสมองมันมึนตึงไปหมด บีพีก็กลับไปซ้อมต่อ เจเก็บของเสร็จก็เข้าไปกระซิบที่หูนายบีพี(ไม่อยากรบกวนอ.เอ็ม)ว่าเจต้องไปเรียนแล้ว เขาก็หยุดเล่นกีต้าร์แล้วก็มองหน้าเจที่มีน้ำตาอยู่เต็มหน้า แล้วนายบีพีก็ทำสิ่งที่เจไม่คิดว่าเขาจะทำ เขาเช็ดน้ำตาให้เจต่อหน้าอ.เอ็ม แล้วก็บอกเจว่าอย่าเครียดนะ เขาเป็นห่วงเจ เดี๋ยวไมเกรนจะขึ้นแล้วก็ไม่สบายอีก เจก็บอกว่าขอบใจมาก เจยังคงทำอะไรเหมือนคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บีพีเป็นห่วงกลัวว่าเจจะไปไม่ถึงห้องเรียน เขาก็เลยเอากระเป๋าที่เจสะพายหลังอยู่ไปถือ แล้วก็ถุงที่ใส่ชุดสำหรับละครอีกหลายถุง เขาก็ขออนุญาติอ.เอ็มออกมาส่งเจ อ.เอ็มก็ไม่ได้ว่าอะไร
 
เจเดินไปเรื่อยๆไม่รู้ว่าเดินไปถึงไหนแล้ว อยู่ดีๆนายบีพีก็เขย่าตัวเจพร้อมกับบอกว่าถึงห้องเรียนแล้ว เจเดินเข้าไปในห้องเรียน เขาก็เดินตามเจมาแล้วก็มาส่งเจถึงโต๊ะ เขาวางกระเป๋าแล้วก็หยิบหนังสือ สมุดแล้วก็กล่องดินสอออกมาให้ แล้วเขาก็บอกเจว่าอย่าเครียดนะ เขาจะไปแล้ว เดี๋ยวเขาจะโทรมาหาเจ 

เพื่อนๆในห้องต่างแปลกใจในท่าทีที่เลื่อนลอยของเจ และทำไมนายบีพีต้องมาส่งเจด้วยเพราะเราอยู่คนละห้องกัน แล้ววันนั้นเจก็เรียนไม่รู้เรื่องเลย

แล้วตอนกลางคืนเขาก็โทรมา เจก็บอกว่าจะเลือกเพลงที่คิดท่าประกอบได้แล้วก็หาคนมาเต้น ถ้าไม่มีใครเต้น เจก็จะเต้นเอง แล้วเขาก็ถามว่าเจเป็นไงบ้าง แล้วเราก็คุยกันจนเจหลับไปไม่รู้ว่านานเท่าไร

ตอนเช้าพอเจมาถึงโรงเรียนบีพีก็มาถามเจว่าปวดหัวไหม เขาเป็นห่วง เจก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาพยายามทำให้เจยิ้มแต่เจยิ้มไม่ออก แต่เขาก็ทำให้ทำให้เจยิ้มโดยการเอานิ้วมาจี้เอวเจ หลังจากนั้นเราก็ต้องแยกกันเพราะเรียนกันคนละห้อง

วันที่แสดงเป็นวันเสาร์เจนัดบีพีแปดโมงเช้า แต่เขาไปนัดอ.เอ็มบ่ายโมง เราเล่นดนตรีสากลกันแต่เจดันไปโดนอ.ที่เคยสอนดนตรีไทยให้เจ ใช้ให้ช่วยซ้อมเพลงให้น้องๆหน่อย น้องๆเขาจะแสดงงานนี้เหมือนกัน เพราะอ.ติดธุระด่วน เจเลยโทรตามบีพีให้เอากีตาร์มาซ้อมที่ห้องดนตรีไทย น้องเขาก็มองแบบว่าพี่สองคนนี้มันออกจะต๊องๆ

พอเที่ยงเราก็ออกไปหาอะไรกินกันสองคนเพราะยังไม่มีใครมาเลย แล้วเราก็ซื้อขนมไปเผื่อเพื่อนๆที่จะมาด้วย เราไปนั่งรอคนอื่นกันที่ใต้ต้นไม้หน้าอาคารเรียนด้วยกัน สักพักเพื่อนๆก็มากัน

แล้วอ.เอ็มก็มาเป็นคนสุดท้าย แล้วเราก็ย้ายไปซ้อมที่ห้องซ้อมดนตรี เรานัดกันว่าเราจะใส่ชุดนักเรียนกัน เจมีหน้าที่หาชุดให้อ.เอ็ม โชคดีที่น้องของเจอ้วน อ.เอ็มก็เลยใส่ชุดน้องของเจได้ ตอนที่ซ้อมอยู่อ.เอ็มก็ไม่ได้คุยอะไรกับเจเลย ประมาณ6โมงเย็นป้าของเจก็เอาชุดมาให้ เจก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนเรียบร้อย แล้วก็มาซ้อมเต้นต่อ อยู่ดีๆอ.เอ็มก็ลุกขึ้มมาเต้นกับเจเฉยเลย เจก็อายเลยหยุดเต้นอ.เอ็มก็คิดว่าเจไม่พอใจที่อ.เขามาล้อเลียนเจ เขาก็เลยหยุดเต้น ที่จริงเจไม่ได้โกรธนะ หลังจากนั้นพวกผู้ชายรวมทั้งอ.เอ็มด้วย เขาจะเปลี่ยนชุดกัน เจเลยโดนไล่ให้ไปรอนอกห้อง

สักพักเจก็มาเคาะประตูแล้วก็ถามเพื่อนเจว่าเสร็จกันหรือยัง แต่อ.เอ็มยืนอยู่ตรงประตูกำลังถอดกางเกงนักเรียนออก เจก็เลยเห็นเต็มๆเลย(เห็นunder wear ด้วย ขอบอกขาขาวมาก,ไม่รู้จะเป็นตากุ้งยิงหรือเปล่า) เจก็ถามเพื่อนเจว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนเจไม่ทันได้ตอบ อ.เอ็มก็ผลักหน้าอกเจออกมา แล้วปิดประตูใส่หน้าเจดังมากเลย(ขอย้ำนะว่าอ.เอ็มโดนหน้าอกเจจริงๆ สงสัยคงลืมไปว่าเจเป็นผู้หญิงหรือว่าตั้งใจก็ไม่แน่)

สักพักเพื่อนเจก็มาเปิดประตูให้เข้าไป เพื่อนเจก็บอกว่าอ.เอ็มเขาว่าเขาเป็นอาจารย์แล้วมาใส่ชุดนักเรัยนแบบนี้มันน่าเกลียด แต่อ.เอ็มดันคว้าเสื้อสีเหลืองซึ่งเป็นเสื้อกีฬาสีของเจไปใส่เฉยเลย

สักพักป้าเจก็เอาอาหารมาให้ พวกผู้ชายกินกันคนละสองกล่อง เจกินกล่องเดียว อ.เอ็มไม่กิน แต่ดันจิ๊กขนมปังของเจไปกินหมดเลย
 
ถึงเวลาแสดงแล้ว 4 ทุ่ม ก็ยังไม่มีใครมาตาม 4ทุ่มครึ่งเจจึงโทรไปหาป้า ป้าบอกว่ารายการช้ามากๆ เขาขอให้ตัดเพลงออกให้เหลือแค่สองเพลง เจจึงประชุมกับเพื่อนๆโดยด่วน แล้วก้ซ้อมกันรอบสุดท้าย จากนั้นก็เตรียมตัวย้ายของกัน อ.เอ็มเอากีต้าร์ตัวโปรดมาคล้องไหล่เจไว้ แล้วก็สั่งว่าให้ถือให้ดีแล้วเราทั้งเจ็ดคนก็เดินลงกันมาจากห้องซ้อมถึงหลังเวทีก็ประมาณ300เมตรได้ เจกอดกีต้าร์ตัวนั้นไว้แน่นมากและอยากกอดมันไว้ตลอดไป เพราะมันเป็นของอ.เอ็ม ถึงแม้จะไม่ได้กอดตัวอ.เอ็มแต่ได้กอดกีต้าร์ก็ยังดี

แล้วเราก็เดินแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งเลย อ.เอ็มอยู่ตรงกลางแล้วเจอยู่ปลายแถว ทุกคนเท่ห์มาก มีเครื่องดนตรีประจำตัวกันทุกคนเลย มีกีตาร์สามตัว เล่นจริงสองตัว แต่เจต้องเอาของอ.เอ็มมาด้วย เบสสองตัว กลองหนึ่งแล้วก็หิ้วหม้อแปลงอีกหนี่งคน ทุกคนเท่ห์มาก เท่ห์สุดๆเลย

พวกวงโยธวาทิตของโรงเรียนที่มาตั้งแถวเตรียมเข้างาน ยังต้องแหวกแถวหลบให้เลย แล้วแถมทุกคนก็ยังมองเจกับอ.เอ็มอย่างเหลียวหลังเลย เพราะอ.เอ็มหล่อมากๆแล้วก็สูงมากๆก็เลยเด่น ส่วนเจนั้นเป็นผู้หญิงคนเดียวแล้วแถมสะพายกีต้าร์ไปด้วย คนก็เลยมองกันใหญ่

แล้วเราก็เดินอ้อมหลังเวที แล้วก้เดินไปหาป้าที่โต๊ะ ป้าบอกว่าคงอีกนานกว่าจะได้ขึ้นเวที ก็เลยให้เจกับเพื่อนนั่งกินอะไรเล่นกันไปก่อน แล้วป้าก็มาถามเจว่าอ.เอ็มเขาชอบดื่มอะไร เจจำได้ว่าบีพีเขาเคยเล่าให้เจฟังว่าตอนที่ไปที่อุบลราชธานีอ.เอ็มเขาพาบีพีแล้วก็นักเรียนชายไปนั่งที่บาร์กันทุกคืนเลย อ.เอ็มชอบดื่มเบียร์ ส่วนบีพีก็น้ำส้มสถานเดียว ป้าก็เลยให้เจเอาเบียร์ไปให้อ.เอ็ม เขาก็มองหน้าเจแบบแปลกๆแต่ก็รับไป แล้วก็ถึงเวลาแสดง เจก็โดนเปลี่ยนไปร้องคอรัสโดยที่อ.เอ็มไม่โวยวาย

การแสดงก็ผ่านไปได้ด้วยดี โดยไม่มีใครสักคนรู้เลยว่าอ.วีมาดูนายบีพีด้วย พอลงจากเวทีอ.เอ็มก็หันหลังกลับบ้านทันที บีพีกับเจก็ช่วยกันเก็บของแล้วป้าก็ให้เจเอาเงินไปให้บีพี แต่เขาไม่รับเจเลยต้องยัดใส่กระเป๋าเสื้อเขาแล้วก็วิ่งหนีมาเลย

แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เจถึงบ้านก็เที่ยงคืนพอดี เจหมดแรงก็เลยจะหลับ แต่ต้องอาบน้ำใหม่ แล้วบีพีก็โทรมา ก็เลยนอนคุยกันจนเจหลับไปอีก  

มาถึงตอนนี้เจไม่รู้จะทำไงดี เจควรจะรักอ.เอ็มต่อไป หรือควรตัดใจจากเขา แล้วที่บีพีทำมันแปลว่าเขารักเจหรือเปล่า หรือว่าแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน เจสับสนมาก เจควรทำไงดี ช่วยบอกเจหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะที่มาอ่านเรื่องของเจแต่มันยังมีอะไรมากกว่านี้อีกค่ะต้องคอยติดตามกันนะค่ะ