นรา...ที่รัก

ลำดับตอนที่ #3 : เปลี่ยนแปลง

อัพแว้ว อยากเขียนถึงแม้ไม่มีใครอ่าน ซัมเมอร์ที่แล้วเจออาร์มทุกวันเลย ดีใจจังที่มันรอดมาได้ หลบระเบิดเก่งเหมือนกันนี่ หุหุ แต่ว่าได้ข่าวว่าตกวิชาอิสลามศึกษาไม่ใช่เหรอ เป็นอิสลามแค่ในบัตรประชาชนจริงๆเลยแกนี่
..................................................................................................................................................................................................................
                คุลิกาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย หลังจากที่นราธรเข้ามาปลุกหญิงสาวที่เผลอหลับไปบนเตียงนุ่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาปลุกเธอด้วยวิธีไหนนะ สาวเจ้าถึงได้ออกอาการหน้าแดงเรื่อแถมยังไม่ยอมสบตาชายหนุ่มด้วยซ้ำ เอ มันน่าสงสัยนะ

                คุลิกาที่สวมเสื้อยืดตัวโตและกางเกงเลของนราธรกำลังก้มหน้าก้มตาทานข้าวด้วยความหิว หญิงสาวไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอกำลังถูกแอบมองด้วยสายตาสามคู่และสามความรู้สึกกับเธอ สายตาของนราธรนั้นเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเธอ สายตาของปรานีที่มองคุลิกานั้นเป็นสายตาที่เอ็นดู อารีเธอเป็นอย่างยิ่ง ส่วนอธิศ เขามองหญิงสาวผู้ที่จะก้าวมาเป็นสะใภ้ของเขาโดยพิจารณาอย่างอ่อนโยน

                คุลิกาละสายตาจากจานข้าวของเธอและก็เจอกับสายตาทั้งสามคู่ “เอ่อ อาหารฝีมือมะอร่อยจังเลยคะ หนูไม่ได้ทานอะไรอร่อยๆแบบนี้มานานแล้วค่ะ” เธอกล่าวแก้เก้อ

                “อ้าว ทำไมล่ะ” นราธรถามพลางตักกับข้าวให้เธอเพิ่มอีก

                หญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นจิบ “ก็ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ส่วนมากจะทานอะไรง่ายๆมากกว่า อย่างเช่นไข่เจียว มาม่า แบบนี้ เพราะว่าไม่อยากออกไปไหน แล้วก็ไม่รู้จักใครด้วย” คุลิกาตอบเสร็จก็ลงมือทานต่อ

                “งั้นก็ทานเยอะๆนะจ๊ะ มะเตรียมไว้ให้หนูเยอะแยะเลย” ปรานีกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

                “แล้วอาร์มแน่ใจแล้วเหรอเรื่องที่บอกพ่อเมื่อตอนเย็นหนะ” อธิศถามลูกชาย

                “แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกครับ ถ้าแต่งพรุ่งแต่งนี้ได้อาร์มแต่งไปแล้ว แต่มันทำไม่ได้ วันนี้ขอแค่จองไว้ก่อนครับ” นราธรพูดได้อย่างทะเล้นแต่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขานี่สิเกือบจะทำช้อนร่วงหลุดจากมือ

                “ขนาดนั้นเลยเหรอเราหนะ” ปรานีแซวลูกชายตัวเองบ้าง

                “นี่ไงครับ หลักฐาน” นราธรชูมือซ้ายของหญิงสาวให้พ่อกับแม่เขาดู

                อธิศและปรานีมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย “แล้วนี่พ่อกับแม่หนูจิ๊บเขารู้รึยังล่ะ” ปรานีถามต่อ

                “ยังเลยครับ อาร์มว่าจะไปบอกเอง คงภายในสามเดือนนี้แหละครับ ก่อนที่อาร์มจะกลับเอราวัณ” นราธรดูจริงจังขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

                “งั้นเราสองคนก็คุยกันก่อนแล้วกัน แล้วบอกพ่อกับมะด้วยนะ จะไปสู่ขอให้เลย” คำพูดของอธิศทำให้คุลิกาหน้าแดงขึ้นมาทันที

                “ยกขบวนขันหมากไปเลยมั้ยพ่อ ไปหมั้นไว้ก่อนเลย” ปรานีเสนอความคิด เพราะเธออยากจะได้ลูกสาวจะแย่แล้ว เธอรู้สึกเอ็นดูและถูกชะตากับคุลิกาเป็นอย่างมาก

                “ก็ดีเหมือนกันนะ” อธิศเห็นด้วย แต่คุลิกายังไม่เห็นด้วย มันเร็วเกินไป แต่เธอก็ไม่ได้คัดค้านอะไรออกมา

                “แสดงว่าใจร้อนกันทั้งคู่เลยนี่ครับ พรุ่งนี้อาร์มจะไปช่วยขนของ จิ๊บจะย้ายมาอยู่ที่บ้านเราด้วย เห็นบ่นว่าอยู่คนเดียวเหงา แล้วมะก็บ่นเหงาอยากได้ลูกสาวมาอยู่เป็นเพื่อน พอดีเลยครับ จะไม่ต้องมีใครเหงา ดีมั๊ยครับ” นราธรกลับมาทะเล้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว

                “จริงเหรอจ๊ะ หนูจิ๊บจะมาอยู่กับมะจริงๆเหรอ” ปรานีถามย้ำอีกครั้งด้วยความดีใจ

                “ค่ะ หนูจะย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนมะแล้วก็จะได้ดูแลมะด้วยค่ะ” คุลิกายิ้มตอบ

                “คราวนี้สมใจมะเค้าเลย แต่ก็ดีเหมือนกันมีคุณหมอมาคุมมะถึงที่บ้านแบบนี้ มะจะได้เลิกแอบกินลองกองกับทุเรียนสักที” อธิศเย้าภรรยาเล่น

                “พ่อก็” ปรานีทำหน้าเหรอหราเมื่อโดนสามีแฉความลับเข้าให้

                อาหารเย็นมื้อนี้คงเป็นมื้อที่ครอบครัวนี้มีความสุขมากที่สุดเลยมื้อหนึ่งทีเดียวล่ะ คุลิการู้สึกอิ่มจนแน่นท้องไปหมด จะไม่ให้แน่นได้ไงล่ะ ก็เล่นกินเข้าไปตั้งเยอะ

                อธิศและปรานีเข้านอนไปตั้งแต่หัวค่ำ ทำให้ในห้องนั่งเล่นเหลือเพียงแค่คุลิกากับนราธรเท่านั้น หญิงสาวขยับตัวหนีเมื่อชายหนุ่มนั่งลงข้างๆเธอ

                “ทำไมต้องขยับหนีเค้าด้วย กลัวเค้าเหรอ” นราธรพูดพลางพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองไว้

                “เปล๊า” คุลิกาปฏิเสธเสียงสูง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอโกหก

                “จริงอ่ะ” นราธรยิ้มอย่างมีเลศนัย

                “ไม่รู้ ไปนอนแล้ว” คุลิกาลุกพรวดแล้วก็รีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง

                แต่นราธรไวกว่าเธอหลายเท่า เขามายืนขวางเธออยู่หน้าประตูห้อง “อะไรอีกอ่ะ” คุลิกาถามโดยที่เธอก็ไม่กล้าสบตาเขา

                ชายหนุ่มชี้นิ้วที่แก้มของตัวเอง “จุ๊บเค้าทีนึงก่อน แล้วค่อยเข้านอน”

                “ไม่เอา จะนอนแล้ว” หลังจากที่เหวอไปนาน เธอถึงจะตอบโต้เขาได้

                นราธรทำหน้างอ “ก็ได้” ชายหนุ่มหันหลังให้เธอ เหมือนจะเดินจากไป “ไปล่ะ” เขาหันกลับมาขโมยจุ๊บแก้มนิ่มก่อนที่เขาจะรีบชิ่งกลับห้องไป

                “อาร์ม” คุลิกาได้เต้นเร่าเหมือนเจ้าเข้าอยู่คนเดียวหน้าห้องก่อนที่เธอจะเข้าไปกรี๊ดต่อบนที่นอนนุ่ม

                เช้าวันนี้นราธรดี๊ด๊าเป็นพิเศษ เขาแอบย่องไปปลุกคุลิกาถึงในห้องตั้งแต่หกโมงเช้า  แล้วเขาก็ออกมาวิ่งไปวิ่งมาทั่วบ้าน ทำโน่นทำนี่ ร่าเริงซะ จนคนในบ้านชักจะหมั่นไส้รวมถึงคุลิกาด้วย

                “จะเดินตามมาทำไมล่ะ กลับบ้านได้แล้ว” คุลิกาเอ่ยปากไล่นราธรที่กำลังเดินตามเธอเข้ามาในโรงพยาบาลด้วย เพราะเขาอาสาจะมาส่งเธอเอง

                “ยังไม่หายโกรธเรื่องเมื่อคืนเหรอ เค้าขอโทษนะ อย่าโกรธเค้าเลยนะๆๆ” นราธรกุมมือเธอไว้แล้วก็เริ่มอ้อนเธอกลางโรงพยาบาล คุลิกามองซ้ายมองขวาแล้วเธอก็ต้องหน้าขึ้นสี ก็คนมองกันใหญ่แล้วนะสิ

                “หยุดเลยอาร์ม พอได้แล้ว จิ๊บไม่ได้โกรธ” คุลิกาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้นราธรหยุดชักดิ้นชักงอสักที อายคนจะแย่แล้ว

                นราธรนิ่งไป “จริงนะ แบบนี้งอนอีกแน่ๆเลย” เขามองเธออย่างไม่แน่ใจ

                “ไม่ได้โกรธแล้วก็ไม่ได้งอนด้วย ถ้าโกรธนะ จิ๊บไม่พูดด้วยหรอก” เธอมองเขาอย่างยิ้มๆก็เจอนราธรเวอร์ชั่นหน้าบูดเข้าไปนะสิถึงได้ยิ้มออกขนาดนั้น

                “ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอนแล้ว งั้นตอนเย็นเค้ามารับจิ๊บนะ จะได้ไปเก็บของกัน”

                “ได้ งั้นจิ๊บไปก่อนนะ” คุลิการีบเดินไปเร็วๆ เดี๋ยวเธอจะเข้างานสาย และก็อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีด้วย

                “วันนี้แฟนมาส่งเหรอคะหมอจิ๊บ หวานกันน่าดูเชียว” พยาบาลสาวหน้าห้องของคุลิกาเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเองพลางวางแฟ้มผู้ป่วยลงบนโต๊ะของหญิงสาว

                คุลิกาหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้นุ่มและถอนหายใจ “แหม พี่ส้มก็ หนูเขินนะเนี่ย” แก้มของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ “วันนี้คนไข้เยอะมั้ยคะ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องแก้เก้อ

                “ไม่เยอะหรอกค่ะ หมอจิ๊บจะไม่แนะนำพี่หน่อยเหรอคะว่าหนุ่มน้อยคนนั้นเป็นใคร” พยาบาลที่คุลิกาเรียกว่าพี่ส้มซึ่งเธอสนิทด้วยมากที่สุดถามด้วยความห่วงใย ไม่ใช่สนใจใคร่รู้ เพราะเธอเอ็นดูคุลิกาเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ยิ่งคุลิกามาอยู่ไกลบ้านคนเดียวซะด้วยก็ยิ่งน่าเป็นห่วงเข้าไปใหญ่

                คุลิกายิ้มก่อนตอบ “แนะนำสิคะ เขาชื่ออาร์มค่ะ เป็นเพื่อนจิ๊บสมัยมัธยมปลาย บ้านเขาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาตามจิ๊บแจเลยเพราะเขาว่างมากน่ะคะ เขาเป็นวิศวะกรที่ปตท. ต้องลงไปอยู่ที่แท่นขุดครั้งละสามเดือนแล้วก็ได้กลับบ้านสามเดือนสลับกันไป เขาก็เลยว่างมากๆมารับส่งหนูได้” หญิงสาวตอบด้วยท่าทีอายๆ

                “แหม แบบนี้พี่ก็ค่อยโล่งใจหน่อย คิดว่าน้องสาวพี่จะไปคบกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ งั้นพี่ไม่กวนแล้วนะคะ” พี่ส้มกำลังจะเดินออกไปเรียกผู้ป่วยรายแรกเข้ามา แต่ก็ถูกคุลิกาเรียกไว้เสียก่อน

                “เอ่อ พี่ส้มคะ คือหนูจะคืนบ้านพักอ่ะคะ ต้องทำยังไงบ้าง” คุลิกาถามพี่ส้มเพราะเธอเองก็ยังไม่รู้ระบบอะไรของที่นี่มากมายนัก

                พี่ส้มหันกลับมา “อ้าวแล้วหมอจิ๊บจะไปพักที่ไหนล่ะคะ” เธอเป็นห่วงน้องสาวจอมจุ้นคนนี้อีกแล้วสิ

                คุลิกาหัวเราะแหะๆ “ก็บ้านอาร์มค่ะ”

                “พี่ว่าแล้วเชียว แล้วจะไม่เป็นไรเหรอคะ” พี่ส้มต้องทำหน้าที่เป็นญาติผู้ใหญ่แทนพ่อกับแม่ของคุลิกา

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวจิ๊บจะโทรบอกแม่ แล้วก็ตอนนี้จิ๊บมีไอ้นี่แล้วด้วย” คุลิกาชู ‘ไอ้นี่’ ที่เธอบอกให้พี่ส้มดู พี่ส้มจะได้สบายใจ อย่างน้อยแหวนหมั้นนี้ก็เป็นเครื่องยืนยันว่านราธรจะให้เกียรติเธอ

                “จ้า งั้นพี่จัดการเรื่องคืนบ้านพักให้นะจ๊ะ” พี่ส้มกล่าวก่อนที่จะเดินออกไป และผู้ป่วยรายแรกของคุลิกาก็เดินเข้ามาในห้องตรวจ เป็นการเริ่มงานของคุลิกาในวันนี้