คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Hubby .. 2 ..
" นายจะเอายังไงกับฉันอีก ขนาดเมื่อคืน นายทำอะไรฉันไปบ้าง นายยังไม่รู้ตัวเลย !! " ตัดสินใจเอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน
" ทำไมฉันจะจำไม่ได้ นายอยากให้ฉันทำอีกทีมั๊ยหล่ะ ? "
" ... "
" ..ที่ฉันทำไปอาจจะเป็นเพราะฉันเมา แต่ฉันก็รู้ตัวทุกอย่าง ที่ฉันทำ ถ้าไม่ใช่นาย... ฉันคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก " " แล้วทำไมนายจะต้องโกหกฉันด้วยหล่ะ ? "
" ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่านายคิดยังไงกับฉัน " เพียงแค่ประโยคนี้ทำให้จุนซูถึงกับอึ้ง นิ่งเงียบไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมา
" แล้วนายคิดยังไงกับฉันหล่ะ ? " ถามอีกครั้งเมื่อสังเกตเห็นท่าทางที่แปลกไปของคนตรงหน้า
" เอ่อ.. "
" ว่ายังไงหล่ะ ? "
" เอ่อ .. ฉะ .. ฉัน .. ถ้าไม่รักฉันคงไม่ยอมนายหรอก " อ้อมแอ้มตอบอย่างเขินอาย ตอนนี้ใบหน้าที่ขาวเนียนได้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ส่วนยูชอนน่ะหรอ ? โผลเข้ากอดจุนซูตั้งแต่พูดจบแล้ว !
" เรากลับไปนอนที่ห้องเรากันเถอะนะ ^^ " เอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ท่าทางแบบ นี้ถึงจะดูน่ารักแต่ก็น่ากลัวพิลึก
" ... " ไม่ตอบ ก็แหมท่าทางแบบนี้ไว้ใจได้ที่ไหนกันหล่ะ
" นะ..นะครับ "
" ก็ได้ๆ " เอ่ยตกลงเบาๆ ส่งผลให้คนตรงหน้าคิดจินตนาการไปถึงเรื่องคืนนี้ .. คิดผิดแล้วจุนซู .. ก่อนที่ร่างเล็กจะเปลี่ยนใจ ยูชอนรีบจูงมือจุนซูออกจากห้องของชางมิน แต่ก็ต้อง ชะงัก เพราะเจ้าของห้องนั้นยืนอยู่หน้าห้องแล้ว..
" ฉันขอเอาจุนซูไปนอนที่ห้องฉันเหมือนเดิมนะ ^^ "
" ตามสบายครับ ผมนอนคนเดียวก็ดีเหมือนกัน " น้องเล็กตอบกลับด้วยใบหน้าที่พยายาม ทำให้ร่าเริงเป็นปกติ
แต่ใครหล่ะจะรู้ว่าในใจของเค้านั้นคิดยังไง ..
แค่เห็นพี่ยิ้มผมก็มีความสุขแล้ว ถึงผมจะต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวก็ตาม
...ไม่เป็นไรผมจะรับมันไว้เอง...
.............................................................................
หลังจากที่ก้าวเข้ามาในห้อง ยูชอนไม่รอช้าผลักร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มก่อนจะลงไปนั่งคร่อม ริมฝีปากอุ่นกดทับลงบนรกลีบปากสวยอย่างนุ่มนวล
มือข้างหนึ่งลุกล้ำเข้าไปในสาบเสื้อก่อนจะหยอกล้อกับปุ่มนูนๆ ร่างเล็กแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่าน
" คืนนั้นฉันอาจจะทำไปเพราะเมา แต่ฉันอยากให้นายรู้ว่า คืนนี้ฉันจะทำด้วยความรัก" กระซิบเบาๆก่อนจะขบเม้มที่หูของร่างเล็ก
" อ่าส์ .. อื้อ ... " เผลอครางเสียงหวานๆออกมา
ร่างสูงค่อยๆ ไล่พรมจูบตั้งแต่ต้นคอทิ้งรอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของไว้ เรื่อยลงมาจนถึงหน้าท้องของร่างเล็ก
" อื้ม .. อ่าส์ ... " ร่างเล็กครางออกมาอย่างน่ารัก ส่งผลให้ร่างสูงแอบขำอยู่ในลำคอมือที่หยอกล้ออยู่กับปุ่มนูนตอนนี้ได้เปลี่ยนเป้าหมายคว้าจุดสำคัญของคนตัวเล็กมาไว้ในมือ ก่อนจะหยอกล้อกับสิ่งนั้นราวกับเด็กเจอของเล่นที่ถูกใจ
" อื้ม..อื้อ "ร่างเล็กครางออกมาอย่างน่ารัก เร้าอารมณ์ชองร่างสูงได้เป็นอย่างดีมากเกินกว่าจะทนต่อไปได้ ร่างสูงส่งนิ้วเรียวเข้าไปสำรวจช่องทางคับแน่น
" โอ๊ย !! " ร่างเล็กสะดุ้งกับสิ่งที่ลุกล้ำเข้ามาภายในอย่างไม่ทันตั้งตัว
ร่างสูงค่อยๆประทับจูบเบาๆที่หน้าผากของคนตรงหน้า ก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปภายใน
" อ่าส์..ยูชอน..เร็วอีก.. " ร่างสูงยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก ก่นอจะทำตามคำขอร้อง
" จะออก..ล..แล้วนะ " ร่างเล็กร้องเสียงหลงก่อนจะปลดปล่อยออกมา
ร่างสูงจัดการทำความสะอาดคราบน้ำขาวขุ่นที่เปื้อนอยู่ ลิ้นอุ่นลากไล้ไปทั่วบริเวณเรียกอารมณ์ของร่างเล็กให้กลับมาตื่นตัวอีกครั้ง
" ยูชอน อื้ม " ร่างเล็กร้องเรียกร่างสูงด้วยความต้องการที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
ร่างสูงค่อยๆถอนนิ้วออกก่อนจะกดสะโพกสวยให้กลืนกินแก่นกายของตนใว้ในคราวเดียวผนังบางอ่อนนุ่มตอดรัดแก่นกายของร่างสูงไว้เป็นอย่างดี
" ช่วยฉันหน่อยสิ " ร่างสูงกระซิบเบาๆ มือหยาบลูบไล้สะโพกสวยร่างเล็กค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลงตามจังหวะ
" อื้ม...ดีมาก...จุนซู " ร่างสูงครางออกมาอย่างพึงพอใจ
" เร็วอีกสิ...อื้ม " ร่างเล็กขยับสะโพกเร็วขึ้น
" อื้ม.. " ร่างสูงครางออกมาพร้อมกับปลดปล่อยของเหลวในร่างของคนรักเช่นเดียวกับร่างเล็กที่ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน
" แฮ่ก.. " เสียงหอบดังระงมไปทั่วห้อง นิ้วเรียวปัดผมของร่างเล็กเบาๆ
" ฉันรักนายนะจุนซู "พูดออกมาแผ่วเบาแฝงด้วยความอ่อนโยน
.............................................................................
โอ๊ย...อะไรกันนักหนาทำไมถึงต้องมีงานวันนี้ด้วยเนี่ย วันอื่นไม่ได้รึไง
" ให้ฉันไปด้วยได้มั้ย? " จุนซูเอ่ยถามเมื่อเห็นคนรักทำหน้าอารมณ์เสียตั้งแต่ตื่นนอนมาแล้ว
" ไม่ต้องหรอกนายอยู่พักผ่อนแหละดีแล้ว " ยูชอนพูดพร้อมกับประกบจูบที่หน้าผากมนของคนตัวเล็กแผ่วเบา
" ไปแล้วนะครับ ที่รัก " เอ่ยก่อนจะเดินจากไป จุนซูพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
แต่ก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์สีดำวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
..ของยูชอนหนิ ..
" ไหนๆก็ว่าง เอาไปให้ยูชอนดีกว่า " เอ่ยกับตัวเองก่อนจะรีบลุกขึ้นไปรีบอาบน้ำ และออกจากคอนโดตรงไปยังกองถ่ายที่ยูชอนไปถ่ายละคร
ร่างเล็กใช้เวลาไม่นานในการเดินทางไปยังกองถ่าย
ตื่นเต้นจัง .. ยูชอนจะทำหน้ายังไงน้า ?
ปึ๊ก!! เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูตกลงกับพื้นอย่างจัง แต่ก็เรียกความสนใจจากร่างเล็กไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
..เพราะภาพที่เห็นตรงหน้ามันเกินกว่าจะละสายตาได้ ..
น้ำใสๆเริ่มไหลคลอที่ดวงตาคู่สวย จุนซูรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปทันที
ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน?
ทำไมถึงจูบกับยูชอนอยู่หล่ะ?
แล้วทำไมยูชอนถึงต้องจูบกลับ?
ทำไมคนที่จูบกับยูชอนไม่ใช่ฉัน?
ทำไม ทำไม ทำไม!?
นายนอกใจฉันหรอ?
คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก
ส่วนยูชอนน่ะหรอ ?
อยากจะวิ่งตามแต่ก็ทำไม่ได้
ได้แต่รีบทำงานให้เสร็จๆ
หลังจากเสร็จงาน ยูชอนรีบคว้าโทรศัพท์โทรเข้าคอนโดทันทีพร้อมกับขับรถไปด้วย
จุนซูที่นั่งอยู่ใกล้โทรศัพท์ที่สุดกลับไม่ยอมเอื้อมมือไปรับส่งผลให้แจจุงต้องเป็นคนเดินมารับโทรศัพท์แทน
" ครับ..คิมแจจุงพูดครับ "
" อ้าวยูชอน มีอะไรหรอ "
" อื้ม ได้ เดี๋ยวจะบอกให้นะ "
แจจุงวางโทรศัพท์ไปก่อนจะหัวมาพูดกับจุนซูที่นั่งเหม่อตั้งแต่กลับมาถึง
" ยูชอน ฝากบอกว่าที่นายเห็นทั้งหมด เป็นเรื่องเข้าใจผิด "
" นายไม่รู้หรอว่าวันนี้ยูชอนมีถ่ายละคร " จุนซูหันมามองหน้าแจจุง สองตาเบิกกว้างแล้วรีบคว้าโทรศัพท์มาจากมือแจจุงทันทีนิ้วเรียวกดเบอร์คนรักอย่างรวดเร็ว แต่โทรเท่าไหร่ยูชอนก็ไม่รับซักที
" จุนซูพอเถอะ เดี๋ยวยูชอนคงกลับมาแล้วล่ะ นายโทรมานานแล้วนะ "
กริ๊งงงงงงงงงง
" ยูชอนหรอ ฉันขอโทษนะ... " จุนซูรีบคว้าโทรศัพท์มาแนบหูก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน
[ เอ่อขอโทษครับ คือผมโทรจากโรงพยาบาลGangseo Jeil ไม่ทราบว่าคุณคือญาติของคุณปาร์ค ยูชอนรึเปล่าครับ ]
" ใช่ฮะ ยูชอนเป็นอะไรหรอครับ "
[ คือคุณปาร์ค ยูชอนประสบอุบัติเหตุ นะครับ ]
" ครับ โรงพยาบาลGangseo Jeil ใช่มั้ยครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ "
" จุนซูเกิดอะไรขึ้น " แจจุงเอ่ยถามเมื่อเห็นน้ำตาไหลลงอาบแก้มจุนซูอย่างไม่หยุด
" ยูชอนเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล " จุนซูตอบเสียงสั่น
" ฉันจะไปด้วย " แจจุง ยุนโฮและชางมินพูดขึ้นพร้อมกัน
.............................................................................
" พวกนายขึ้นไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อดอกไม้ให้ยูชอนซักหน่อย ชางมินนายไปกับพี่นะ " ยุนโฮเอ่ยเมื่อมาถึงยังหน้าโรงพยาบาล
ไอ้หมีเอ้ย ! เวลาแบบนี้ยังจะมานั่งซื้อดอกไม้อีก
โง่หรือซื่อบื้อเนี่ย !
" ได้ครับ " สิ้นเสียงชางมิน จุนซูกับแจจุงก็เดินขึ้นไปที่ห้องพักผู้ป่วย ประตูบานหนาถูกเปิดออกช้าๆ สองขาเล็กพาร่างกายให้มาหยุดอยู่ตรงหน้าคนรัก
" ยูชอน " จุนซูเอ่ยอย่างหมดเรี่ยวแรง เบาจนแทบไม่ได้ยิน
ยูชอน...ทำไมนายถึงเป็นอย่างนี้?
ทำไมนายถึงหน้าซีดแบบนี้?
นายลุกขึ้นมาแกล้งฉันสิ...
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะฉัน
...เพราะฉันคนเดียว...
ยูชอน...ฉันขอโทษ
จุนซูได้แต่คิดโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น
"ยูชอนคงไม่เป็นอะไรมากหรอก" ร่างบางเอ่ยปลอบใจเพื่อน
ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ยุนโฮและชางมินถือดอกไม้มาวางที่โต๊ะ ยูชอนค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือแจจุงและจุนซูที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า
..เมื่อกี้ยังปลอบกันอยู่เลยนะ..
"อ้าว แจจุงแล้วยุนโฮกับน้องมินล่ะ" ยูชอนถามเสียงใส
" ... " ที่ไม่ตอบเพราะแปลกใจ ว่าทำไมยูชอนถึงมองข้ามจุนซู
"แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"นั่นไง.. ยุนโฮกับชางมิน ..นายน่ะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์"
ทำไมยูชอนถึงทักทุกคนยกเว้นฉัน? ร่างเล็กเริ่มเกิดอาการน้อยใจ
"แจจุง คนนี้คือใคร?" ยูชอนเอ่ยถามขึ้นก่อนจะหันหน้าไปทางจุนซู แต่สายตา กลัวเป็นสายตาที่ว่างเปล่า
..ราวกับคนละคน..
"ก็จุนซูไง นายจำไม่ได้หรอ" แจจุงตอบก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"จุนซูคือใคร?"
" ยูชอน ไม่ตลกเลยนะ แกพูดเล่นหรอวะ" ยุนโฮที่เฝ้ามองอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้
" ยุนโฮ ! ยูชอนกำลังป่วยนะ " ร่างบางห้ามปรามคนข้างๆขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังเสียมารยาท
" ก็มัน.."
" ไม่ต้องพูดแล้ว เงียบไปเลย " ไม่รอให้ยุนโฮพูดจบ แจจุงขัดขึ้นมาก่อนจะหันหน้ากลับไปทางยูชอน
ส่วนยุนโฮน่ะหรอ ?
ทำหน้าอย่างกับหมีเหงาเลยหล่ะ
"สมองเค้าได้รับการกระทบกระเทือนอาจจะจำอะไรบางอย่างไม่ได้สักระยะน่ะครับ" คุณหมอเอ่ยกับทุกคน
คำพูดของหมอเมื่อสักครู่ ส่งผลให้จุนซูที่ยืนอยู่แทบทรุดลงกับพื้น ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไป เมื่อประตูปิดลงคนข้างนอกก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากที่กลั้นมานาน ..
ยูชอน .. นายจำฉันไม่ได้
นายคงอยากจะลืมมันมากสินะ
ฉันขอโทษ ..
ขอโทษที่งี่เง่าไม่ยอมฟังเหตุผลของนาย
ฉันจะรอ .. รอวันที่นายกลับมาอธิบายให้ฉันฟังนะ
............................................................................
" พวกนายช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย? " ยูชอนพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์หลังจากที่คนตัวเล็กเดินออกไปได้ไม่นาน ยูชอนก็เอ่ยขึ้น
" อะไรหรอฮะ? "
" ทำไมแกถึงจำจุนซูไม่ได้วะ "
"ก็นี่ไงหล่ะ เรื่องที่อยากให้ช่วย "
" เรื่องอะไรวะ " ยุนโฮเอ่ยถามอย่างสงสัย
To Be Continue ..
............................................................
ความคิดเห็น