คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Hubby .. 1 ..
Chapter .. 1 .. origin ..
มิตรภาพ .. เป็นความรักที่เพื่อนมอบให้เพื่อน
ให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ..
แต่หากมิตรภาพเปลี่ยนเป็นความรัก
ความรักที่มากกว่าเพื่อนหล่ะ ?
ก็คงเป็นได้แค่แอบรัก ..
การแอบรัก เป็นความรักที่ทรมาน
หากเป็นคุณแล้ว .. จะทำอย่างไร ?
เลือกที่จะตัดใจ หรือจะรักต่อไปทั้งที่เจ็บปวด ..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องของชอง ยุนโฮ ..
" เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อค " ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น
" เอ่อ..ยุนโฮ "
" อ้าว แจจุงมีอะไรหรอ " ว่าพลางวางหนังสือลง
" ฉันถามอะไรนายหน่อยสิ " เอ่ยก่อนจะนั่งลงข้างๆ
" ว่ามาสิ "
" นะ..นายคิดยังไงกับฉันหรอ ? " แจจุงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีถามร่างสูงตรงหน้า
" คิด..เรื่องอะไรล่ะ? " ยุนโฮตอบออกมาอย่างไม่สนใจ
" ฉันอยากรู้ว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน? " แจจุงยังคงถามต่อไป
" นะ..นายก็ถามอะไรแปลกๆ เอ่อ..เราเป็นเพือนกันไม่ใช่หรอ " เมื่อพบคำถาม ร่างสูงถึงกับชะงักจึงตอบออกมาด้วยท่าทีตะกุกตะกัก
" นายถามทำไมหรอ? " ว่าพลางหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
" เปล่าฉันก็ถามไปเรื่อยน่ะ ฉันไปละ " ร่างบางต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป..
ร่างบางออกมานั่งลงบนโซฟานุ่มบริเวณหน้าห้องรับแขก ก่อนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่..
นี่เค้าคิดถูกหรือคิดผิดกันนะ ที่เอ่ยถามออกไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบก็คงจะเป็นแบบนี้
เพื่อน ? แจจุงเป็นได้แค่เพื่อนของยุนโฮจริงหรอ ?
แค่นั้นจริงๆหรอ ? ..
ฉันเป็นมากกว่านั้นไม่ได้ใช่ไหม ?
" พี่แจจุงฮะ ผมหิวข้าวฮะ " เสียงของชางมินที่ร้องขึ้นทำให้ร่างบางหลุดจากความคิด
" น้องมินทำไมหิวเร็วจัง เพิ่งกินไปเองไม่ใช่หรอ "
" แต่ผมหิวนี่ฮะ "
" งั้นรอแปปนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปทำให้ " เอ่ยก่อนจะลุกขึ้นไปยังห้องครัว
" เย้ๆ ดีใจจังพี่แจจุงใจดีที่สุดเลย "
เห็นบุคลิกที่สดใสของชางมินแบบนี้
แต่ใครจะรู้บ้าง ว่าข้างในเป็นยังไง
แน่หล่ะ.. ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเค้าเอง..
....................................................................
" นี่ๆ จุนซู นายสั่งโซจูให้ฉันอีก 2 ขวดหน่อยสิ "
" พอได้แล้ว นายดื่มมากไปแล้วนะ "
" นายไม่สั่งฉันสั่งเองก็ได้...น้อง "
" ฉันว่าวันนี้เรากลับบ้านกันดีกว่า " พูดขึ้นก่อนที่ยูชอนจะสั่งโซจูเพิ่ม
" จะรีบกลับไปไหน บ้านไม่หนีนายไปหรอก ฉันยังดื่มไม่เต็มที่เลย "
" งั้นฉันให้นายดื่มอีก 2 ขวดเท่านั้นนะแล้วต้องกลับบ้าน โอเคมั๊ย ? "
" อือๆ ก็ได้ "
เมื่อพูดจบร่างเล็กจึงหันไปสั่งโซจูที่คนตรงหน้าต้องการและคอยเติมให้ยูชอนตลอด จนกระทั่งเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง และแล้วโซจูทั้ง 2 ขวดก็ได้ลงไปอยู่ในท้องของยูชอนเรียบร้อยแล้ว
"ยูชอน กลับบ้านกันได้แล้ว นี่ดึกมากแล้วกลับบ้านกันเถอะนะ " จุนซูกำลังพยายามเรียกยูชอนกลับบ้านด้วยความเป็นห่วง ไม่พูดเปล่าร่างเล็กพยายามพยุงยูชอนที่เมาจนไม่มีสติกลับคอนโดอย่างทุลักทุเล
" ยูชอน ค่อยๆนะ " จุนซูจัดการวางร่างสูงลงบนเตียง ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกะละมังใส่น้ำ และผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่ง
จุนซูค่อยๆ วางกะละมังกับผ้าชุบน้ำอย่างเบามือลงข้างเตียง นิ้วเรียวค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของยูชอนออกก่อนจะไล้ผ้าขนหนูไปตามผิวกายของคนตรงหน้า
" นายจะทำอะไรน่ะ!! " ร่างเล็กตะโกนขึ้น เมื่อยูชอนลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างกระทันหันก่อนผลักให้จุนซูนอนลงบนเตียงโดยที่เค้าคร่อมอยู่บนตัวจุนซู
" ยูชอน นายเป็นอะไร? " ร่างเล็กพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ริมฝีปากอุ่นค่อยๆประทับลงบนเรียวปากบางของร่างเล็ก จากจูบที่นุ่มนวลเริ่มร้อนแรงขึ้น
ร่างเล็กยังคงผลักไสรสจูบที่ร่างสูงหยิบยื่นให้ แต่อย่างไรก็ไม่เป็นผลจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของคนตรงหน้า
ทำไมถึงยอมหน่ะหรอ ?
เหตุผลเดียว ก็ความรักไง
ยอมให้ได้ทุกอย่าง ..
ฉันรักนายจริงๆ นะ.. ปาร์ค ยูชอน
แสงแดดยามรุ่งอรุณได้สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ผู้ที่นอนบนเตียงใหญ่ตื่นขึ้นมาและต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
เพราะ ภาพที่เห็น ทำให้เค้าเกือบช็อค...
ทำไมจุนซูถึงมานอนในห้องเราได้ ?
ทำไมเราถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ ?
ทำไม..ทำไม?
คำถามต่างๆพรั่งพรูเข้ามาในหัวของร่างสูงจนทำให้เค้าต้องนั่งลำดับความคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
" เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นหรอ? " ยูชอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าจุนซูตื่นแล้ว
" นายจำไม่ได้หรอ? "
" เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น ฉันจำไม่เห็นได้เลย รู้แต่ว่าตัวเองเมาจนหลับไป "ทันทีที่ได้ยินคำตอบยูชอน ร่างเล็กจีงรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย พร้อมกับปลดปล่อยน้ำตาให้กับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นอย่างนี้ก็ถูกแล้วนายมันไม่เคยอยู่ในสายตาของเค้าอยู่แล้วนี่
นายมันก็แค่คนใจง่ายยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รัก
แล้วเค้าเคยรับรู้มั้ย เค้าเคยรู้บ้างมั้ย?
แม้กระทั่งร่างกายที่ยอมให้ได้ ทั้งที่เค้าไม่เคยได้รับรู้เลย
" แกล้งแค่นี้ถึงกับซึมเลยหรอ " ร่างสูงเปรยกับตัวเองเบาๆ
นี่เราเล่นแรงไปรึเปล่า..แต่คงไม่เป็นไรหรอก
ก็ในเมื่อจุนซูไม่ได้คิดอะไรกับเรานี่นา
เช้าวันสดใสแต่รู้สึกว่าความรู้สึกของแจจุงจะไม่สดใสเหมือนบรรยากาศตอนเช้า มือเรียวยันตัวเองขึ้นมาจากที่นอน แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกันความหนักอึ้งของเปลือกตา
ก็เรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นมันทำให้คนๆนี้ต้องนอนร้องไห้ทั้งคืน แจจุงลุกขึ้นพาร่างกายบอบบางของตนเองเข้าไปในห้องน้ำ อย่างเงียบๆโดยไม่ให้น้องเล็กที่นอนอยู่ข้างๆรู้ตัวก่อนจะอาบน้ำเพื่อหวังว่าความเศร้าทั้งหมดที่เค้ามีจะไหลไปกับน้ำ จากนั้นจึงทำตัวให้เป็นปกติ เดินเข้าครัวไปทำอาหารเช้าให้ทุกคนทานอย่างที่เคยทำเป็นประจำและก็เป็นหน้าที่ของเขาอีกที่ต้องตามทุกคนลงมากินข้าว
" พวกนายตื่นกันแล้วก็ลงไปกินข้าวด้วยและกัน ฉันทำให้เรียบร้อยแล้ว " แจจุงเอ่ยขั้นเมื่อเปิดประตูห้องของตัวเองก็เห็นน้องเล็กตื่นแล้ว
สองขาจึงไปหยุดที่หน้าห้องของยุนโฮและยืนนิ่งคิดอยู่นานจนน้ำตาแจจุงกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อเค้าคิดถึงเรื่องเมื่อวาน แต่เค้าก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป
" ลงไปกินข้าวได้แล้ว " แจจุงเอ่ยกับร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียง แจจุงรีบหันหลังกลับไม่กล้าแม้แต่สบตา ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้น
" ฟึ่บ !! "
ร่างบางหันหลังกลับทันที เป็นห่วงว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไป
" ยุนโฮ !! " แจจุงตะโกนด้วยความตกใจ จากนั้นร่างบางก็พยุงร่างสูงที่กองไม่เป็นท่าอยู่กับพื้นไปนอนที่เตียง
" ยุนโฮ นายเป็นอะไรอ่ะ.. ไม่สบายตรงไหน ..ปวดหัวรึป่าว ? ...หรือว่านายเป็นไข้ ? นายหิวน้ำไหม.. เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ "
น้ำใสๆเริ่มไหลออกจากดวงตาเรียวสวยทั้งสองข้าง ร่างบางค่อยๆหันหลังก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงัก เพราะโดนสวมกอดจากด้านหลัง
" แจจุงนายเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรอ "
" ก็ใช่น่ะสิ ก็นายน่ะ..น..นายเป็นหัวหน้าวงนะ จะป่วยได้ยังไง "
" ฉันขอโทษ แต่ฉันมีบางอย่างจะบอกนาย "
" นายไม่ต้องพูดหรอก ไปนอนพักเถอะ "
" ไม่เอาฉันจะบอก ร้องไห้ตาบวมขนาดนี้ เพราะเรื่องที่นายถามฉันเมื่อคืนใช่มั้ย? " เอ่ยถามพลางส่งยิ้มบางๆให้คนในอ้อมกอด
" ไม่ใช่ซะหน่อย นายอย่ามามั่วสิ "
" งั้นแสดงว่านายไม่อยากรู้คำตอบแล้วล่ะสิ "
" คำตอบอะไร? "
" ก็เรื่องที่นายถามเมื่อคืนไง นายอยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันคิดยังไงกับนาย แต่ไม่เป็นไรถ้านายไม่อยากรู้ฉันก็ไม่อยากบอกแล้ว
" กะว่าจะเซอร์ไพรส์ซักหน่อย " ว่างพลางเดินกลับไปนอนที่เตียงแต่กลับถูกมือเล็กคว้าไว้ก่อน
" อยากรู้สิ "
" ที่ฉันบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ ฉันล้อเล่น ฉันไม่เคยคิดกับนายแค่เพื่อนเลยนะ " ว่าพลางฉีกยิ้มกว้าง
" ... " ร่างสูงค่อยๆสวมกอดร่างบางตรงหน้าเอาไว้
" แล้วนายล่ะ นายคิดกับฉันยังไง "
" ไม่รู้ "
" นายไม่ชอบฉันหรอ ฉันทำให้นายลำบากใจรึเปล่า "
" ไม่ใช่นะ ฉันชอบนาย..ชอบ..ชอบมาตลอด " ยุนโฮกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
" คบกับฉันนะ "
" อื้ม "
" หน้าแดงถึงหูแล้ว " สองมือหนาจับใบหย้าเข้าเข้ามาใกล้
ริมฝีปากอิ่มค่อยๆประทับลงบนกลีบปากบางช้าๆ อย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล ร่างบางเชิดหน้าขึ้นรับรสจูบที่ร่างสูงหยิบยื่นให้
...ความรู้สึกที่โหยหาและหวังจะได้รับจากร่างสูงตรงหน้ามาโดยตลอด...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทั้งคู่ผละออกจากกันก่อนที่ประตูไม้บานใหญ่จะค่อยๆเปิดออก
" ยุนโฮ นายลงไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวชางมินกินหมดนะ " ว่าก่อนจะเดินนำยุนโฮออกมาจากห้องผ่านหน้าน้องเล็กของวงไป
" พี่โบแจฮะ ทำไมหน้าแดงหล่ะ เมื่อเช้ายังเห็นซึมๆ อยู่เลย " หนุ่มน้อยช่างสังเกตถามขึ้นอย่างสงสัย ยุนโฮค่อยๆนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่หน้าแดงก่ำอยู่เงียบๆ
ปึ้ง!!
ยุนโฮวางมือลงบนโต๊ะพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
" อยู่กันพร้อมหน้าแล้วนะ ฉันขอประกาศเลยละกัน เอ่อ .. คือว่า .."ยุนโฮเอ่ยขึ้นท่ามกลางความอึ้งของทุกคนที่นั่งอยู่
" ... "
" ฉันกับโบแจตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ " พูดออกมาอย่างมั่นใจก่อนจะหันไปคว้ามือคนสวยที่ก้มหน้าแทบมุดดิน
กรี๊ง กริ๊ง กริ๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจนหน้าตกใจ ทำเอาสีหน้าที่แดงระเรื่อของแจจุงเปลี่ยนเป็นปกติทันที
" ครับ .. ยุนโฮพูดครับ "
" ตอนนี้เลยหรอครับ "
" ครับ เที่ยงเจอกันครับ "
ยุนโฮเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าที่ต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง
" มีอะไรหรอฮะ " ชางมินถามด้วยความอยากรู้
" ผู้จัดการบอกว่าให้เราไปถึงบริษัทตอนเที่ยง "
" แล้วทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยหล่ะ " แจจุงถามขึ้นด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน
" ก็ฉันคิดว่าวันนี้ฉันจะอยู่กับนายทั้งวันนี่นา "
" พี่ยูชอนกับพี่จุนซูเป็นอะไรรึปล่าวฮะ ? เห็นนั่งเงียบๆ ข้าวก็ไม่ยอมกิน "
จุนซูไม่ตอบกลับ ทั้งยังเดินจากไปทิ้งให้ยูชอนนั่งตอบคำถามน้องเล็ก
" ไม่เป็นไรหรอก นายกินเถอะ ฉันยังไม่ค่อยหิวน่ะ " ยูชอนตอบแบบปัดๆ
" พวกนายรีบๆ กินแล้วก็ไปแต่งตัวกันได้แล้ว " หัวหน้าวงออกคำสั่งก่อนจะลงมือกินต่อไป
......................................................................
รถตู้คันใหญ่ค่อยๆหยุดที่หน้าบริษัท ก่อนที่ทั้งห้าคนจะเข้าบริษัทไป
" มากันครบแล้วใช่มั้ย? " ลีซูมานเอ่ยถามทั้งที่รู้คำตอบดี
" ครับ "
" เรื่องที่ฉันจะพูดวันนี้คือ เราจะมาทำโปรเจคใหม่กัน "
" โปรเจคอะไรหรอฮะ " น้องเล็กของวงถามขึ้น
" เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกนายจะได้รู้ ไปเตรียมตัวมาให้ดีล่ะ ส่วนวันนี้พอแค่นี้แล้วกัน "
" เรื่องแค่นี้ ไม่เห็นจะต้องเรียกมาถึงที่นี่เลย " ยุนโฮบ่นอุบอิบ
" บ่นอะไรของนาย? " ลีซูมานถาม
" เปล่าครับ เปล่าครับ ที่รักกลับบ้านกันเถอะ "
ยุนโฮกับแจจุงเดินขึ้นรถไปโดยมีชางมินนอนอยู่ที่เบาะหลัง และจุนซูนั่งตรงเบาะกลางคนเดียว ซึ่งปกติจะมียูชอนนั่งเป็นเพื่อน
แต่วันนี้ยูชอนติดงานเลยต้องกลับบ้านทีหลัง ส่วนคู่ข้าวใหม่ปลามัน ก็นั่งซบกันจนคนข้างหลังอดอิจฉาพี่ๆไม่ได้
" ชางมินนายจะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะให้แจจุงมานอนห้องฉันน่ะ " ร่างสูงเอ่ยถามน้องชายด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ
" นอนคนเดียวก็ได้ฮะ ผมไม่เป็นไรหรอก " ชางมินพูดออกไปเหมือนไม่มีอะไรแต่ข้างในไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลยซักนิด
" งั้นฉันจะไปนอนกับนายแทนและกัน " จุนซูพูดกับชางมินด้วยเศร้าๆ
" ตามสบายฮะ "
แอ๊ด..
ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ร่างสูงตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปในห้องของตนอย่างเหนื่อยหน่าย ก็จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงหล่ะ นี่มันเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว เพิ่งจะได้กลับบ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่าห้องนั้นว่างเปล่า จุนซูที่เคยนอนกับเค้านั้นหายไป..
ไม่รอช้า ยูชอนวิ่งออกมาจากห้องอย่างร้อนลน ก่อนจะเอ่ยถามชางมินที่นั่งเล่นเกมส์อย่างสนุกสนานด้วยความสงสัย
" จุนซู !! หายไปไหนน่ะ ชางมินนายเห็นมั๊ย ? "
" สงสัยจะอยู่ในห้องผมมั๊งครับ เห็นพี่เค้าบอกว่าคืนนี้จะมานอนกับผมน่ะฮะ "
" นอนห้องนายหรอ ? "
" ใช่ฮะ เมื่อตอนเย็นพี่เค้าบอกอย่างนั้น "
" อ้อ ขอบใจมากนะ งั้นฉันขอไปตามจุนซูก่อน.. " เมื่อพูดจบก็ก้าวฉับๆไปหยุดยังหน้าประตูห้องของชางมินทันที..
ไม่รู้ทำไม .. แค่การที่จุนซูมานอนในห้องชางมิน
ทำไมจะต้องโกรธขนาดนี้ด้วย ..
หรือบางที อาจจะเป็นห่วงก็ได้
เป็นห่วง จนแทบบ้า ! เพราะนาย ..จุนซู
ยูชอนเปิดประตูห้องชางมินออกช้าๆก่อนจะปิดเข้าจังๆด้วยเสียงที่ดังสนั่น !
ปังงงงง !!!
" ชางมิน นายปิดประตูให้เบาๆ กว่านี้หน่อยไม่ได้หรอ ? " ร่างเล็กที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงัวเงีย
" ... " ไม่ตอบ แถมยังดึงข้อมือร่างเล็กให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
" มาพูดกันให้รู้เรื่อง "
" พูดอะไรอีกหล่ะ ? ฉันไม่มีเรื่องจะพูดกับนาย " เอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจก่อนจะลงไปนอนอีกครั้ง
" นายจะยั่วฉันใช่มั๊ย ? "
...............................................................
สวัสดีค่า ><" หลายๆคนอาจจะแปลกใจที่ว่าทำไมตอนเหลือลดลง คือกีวี่เริ่มทำการรีไรท์ใหม่ค่ะ เนื่องจากภาษาที่ใช้ในตอนแรกๆ ที่ใครได้อ่านก็คงจะรู้ว่าเป็นภาษาที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
ขอโทษด้วยนะคะที่รีไรท์โดยไม่ได้บอกล่วงหน้า เพราะกีวี่อยากจะเซอร์ไพร์สค่ะ ^^ และที่หายไปนานก็เพราะว่ามัวแต่รีไรท์อยู่เนี่ยแหละ เอ่อแล้วก็จำนวนตอนอาจจะน้อยลงนะคะ ยังไงก็ต้องดูกันอีกที หลังจากนี้กีวี่จะมาลงให้บ่อยๆนะคะ
อย่าเพิ่งเบื่อจนเลิกอ่านกันหล่ะ ส่วนตอนนี้กีวี่มีเรื่องจะมาโฆษณา อย่าที่เคยบอกไปแล้วนะคะ บางคนอาจจะได้อ่านหรือไม่ได้อ่าน คือว่าเพื่อนๆและกีวี่ช่วยกันเปิดบอร์ดแต่กีวี่ไม่ได้เป็นสตาฟหรอกนะคะ แค่เอาฟิคไปลงไว้เฉยๆ ^^
บอร์ดนี้เป็นบอร์ดเกี่ยวก่าทงบังค่ะ ทั่วๆไปเลยงิ มีหลายๆห้อง โหะๆ และเพิ่งเปิดใหม่ยังไม่ถึงอาทิตย์นึงเลยด้วยซ้ำ ใครที่สนใจจะเอาฟิคไปลงหรือสมัครเป็นสมาชิกตามไปได้ที่ www.tvfxqfiction.invisionplus.net นะคะ ฝากด้วยนะตัวเอง ~
ใครที่อ่านตอนนี้ช่วยกันคอมเมนท์ด้วยนะคะ ^^ ยินดีรับติชมทุกอย่างค่า
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์นะคะ ที่คอยทวง กีวี่มาลงให้แล้วค่ะ รักคนอ่านทุกคนน๊า ไปแล้วค่ะ บ๊ายบาย จุ๊บ ^3^
...พบกันในตอนหน้า เย้ เย้ ..
ความคิดเห็น