Dragon Slayer พลิกชีวิตล่ามังกร

ยามที่เมฆสีเทาดำปกคลุม​ไปทั่วท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ราวกับกับเพิ่งเกิดการปะทุของภูเขาไฟ พื้นดินโคลนเหนอะหน่ะที่เกิดจากการที่กองทัพมนุษย์หลายหมื่นคนเดินทางเพื่อจะไปกำจัดมังกร  เเถบนี้ไร้เสียงของสิ่งมีชีวิตต่างๆ ราวกับสุสานที่ไม่มีใครเยี่ยมเยือนมานาน ไร้เสียงของสัตว์เล็กสัตว์น้อยต่างๆ

ราวกับว่าบริเวณเเถบนี้มีอสูรกายอันร้ายกาจที่มันเเผ่รังสีของความตายออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันตัวใหญ่กว่า150เมตร ความกว้างที่ลำตัวมันกว้างกว่า80เมตร เกร็ดของมันเเข็งกว่าเหล็กที่มนุษย์ทำขึ้น ตาของมันเหมือนงูเเต่สง่างามเเละดูลึกลับน่าดึงดูดกว่ามาก

มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่าทุกสิ่งบนโลกใบนี้ เพราะไม่มีสิ่งมีชีวิตตัวใดในโลกที่จะน่ากลัวไปกว่าพวกมัน พวกมีเขาเหมือนควายหรือกระทิงที่ดูมันวาวเเละเเหลมคมมาก มันชอบกินมนุษย์เป็นอาหารโปรด วิธีที่มันชอบทำในการสวาปามมนุษย์ก็คือการตวัดลิ้นกวาดหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านเข้าปากไปในทีเดียว เนื่องจากถ้าเปรียบเทียบมังกรกับมนุษย์เเล้ว ก็เหมือนจะเปรียบเทียบมนุษย์กับมดตัวเล็กๆ

เกล็ดของมันเเข็งมากเเม้จะยิงธนูขนาดยักษ์ที่สรา้งขึ้นมาก็ไม่สามารถสร้างรอยขีดขวนให้มันได้ ขนาดธนูไฟก็ทำให้มันรู้สึกสักนิดไม้ได้ด้วยซ้ำ

ไม่เพียงเเค่นั้น พวกมันสามารถพูดได้เเละมีวัฒนธรรมมีความศิวิไลซ์มากกว่าพวกเราหลายเท่านัก มันมีสติสัมปชัญญะ ประสาทรับกลิ่นของมันดีมาก มันสามารถรู้ตำเเหน่งของสิ่งต่างๆที่ห่างจากตัวมันหลายร้อยเมตรอย่างเเม่นยำ เเม้กระทั่งหลับตา 

มันสามารถพ่นอัคคีที่มีความร้อนสูงออกจากปากได้ ที่สามารถจะเผาเเม้กระทั่งหินให้หายไปเป็นธุลีก็ยังได้ การที่มันพ่นอัคคีสีม่วงเข้มจากปากของมันได้นั้น เกิดจากการที่มันกินสัตว์ต่างๆมากมายเป็นจำนวนมาก เเละเกิดการหมักหมมของเเก็สบางชนิดทำให้ตอนที่มันเป่าลมออกจากปากที่ความเร็วสูงทำให้เกิดการเสียดสีกับอากาศจนเกิดเป็นไฟที่มีสีม่วง

พวกเราเรียกมันว่า..............

มังกร!!!

ศักราชมนุษย์ปี125

หลังจากที่มนุษย์ใกล้สูญพันธ์ุเเละมังกรเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย มนุษย์ได้หลบอาศัยอยู่ตามที่ต่างๆเเละพยายามจัดการพวกมัน พวกเราในตอนนั้นไม่เคยได้อยู่กับความสุข เราอยู่ภายใต้ความหวาดกลัวเเละระเเวงทุกอย่างเสมอมา พวกเราไม่รู้จักความอิสระของการอยู่อย่างสงบสุขด้วยซ้ำ

พวกเราบางกลุ่มหลบอยู่บางเเห่งได้ไม่นานก็โดนพวกมันพบเข้า เเละก็โดนสวาปามอย่างเอร็ดอร่อย ความเจ็บใจเเละความเเค้นที่เกิดกับพวกเรานั้นไม่เคยลืมเลื่อน 

เเน่นอนว่าพวกเราลุกขึ้นเตรียมกองทัพที่คิดว่าจะจัดการกับมันได้ หลายต่อหลายครั้ง พวกเราไม่เคยชนะมันเลยเเม้เเต่ครั้งเดียว มันราวกับมดเเดงที่ถูกคนเหยียบเเบบสู้อะไรเเทบไม่ได้ บางทีที่เทียบว่าตัวเรากับมังกรเป็นมดเเดงที่สู้กับคนยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เพราะพวกเราไม่เคยได้ลองใช้อาวุธได้เเทงหรือฟันมันสักครั้งด้วยซ้ำ ที่เคยทำได้มากที่สุดก็เเค่เข้าไปในระยะ15เมตรนั้นคือสิ่งที่เราทำได้มากที่สุดในตอนนี้ 

เเต่ว่าอยู่มาวันนึง...

ที่เขตทรอส...

มีอัศวินคนนึง...

ผมของเขาสีดำสนิท ตาของเขาของเขาสีน้ำตาลออกเเดง ท่ามกลางอัศวินที่ส่วนใหญ่ผมสีทองเเละตาสีฟ้าน้ำขาว วีรบุรุษย์ผู้นั้นนับว่ามีเอกลักษณ์อย่างมาก ภายใต้บรรยากาศที่สิ้นหวังของเหล่าอัศวินกว่าหมื่นคนที่กำลังถูกมังกรสวาปามอย่างเอร็ดอร่อย เมฆสีเทาทมิฬราวกับวันนี้เป้นวันพิพากษาเเห่งสวรรค์ปกคลุมไปทั่วนภา

หมวกเหล็กสีเทาเก่าๆของเขาไม่มีเเม้เเต่รอยไหม้ของของอัคคีมรณะที่มังกรมอบให้ ชุดเกราะของเขาไม่มีเเม้เเต่รอยขีดขวน เขายืนอยู่บนหัวของมังกรผู้ทรราชต่อชีวิตของพวกเราเหมือนเป็นของเล่น 

ขณะที่กองทัพของเขาอยู่ห่างจากเขาเป็นร้อยเมตรเเละกำลังถูกมังกรพ่นขี้ฟันใส่ ชุดเกราะของเขาเต็มไปด้วยอุจจระสีเขียวมรกต มันดูเหมือนชุดเกราะหยกที่มีระยิบระยับเหมือนเพรช วีรบุรษย์ผู้นั้นราวกับถูกสวรรค์ส่งลงมาเขาเอาดาบของเขาเเทงลึกลงไปบริเวณศรีษะของมังกร เเละปลิดชีพมังกรตัวนั้น

เขาเป็นมนุษย์คนเเรกที่ทำให้เรารู้จัก

คำว่าอิสระ... 

คำว่าลุกขึ้นสู้... 

คำว่าไม่รู้จักยอมเเพ้.....

คำว่ากำลังไม่ได้อยู่เหนือทุกสิ่ง.... 

เเต่เป็นพวกเราที่จะควบคุมทุกสิ่ง!

ไม่มีใครรู้ว่าเขาสามารถเข้าไปประชิดตัวมังกรยักษ์ใหญ่ได้อย่างไร?

ไม่มีใครรู้ว่าเขาสามารถปืนไปบนหัวของมังกรได้อย่างไร?

ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้ดาบเเทงไปในตัวมังกรได้อย่างไร?

เขาคืออัศวินขี้มังกร!!!