[Fic all] ขอคำแนะนำหน่อยครับทุกท่าน แอพสะกดจิตเนี่ยควรนำไปใช้แบบใดดี?

ลำดับตอนที่ #3 : เนโทราเระ

โชคดีที่ผมไม่ใช่พระเอกที่ต้องนั่งข้างหน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าระหว่างเรียนไม่ก็นั่งติดกับสาวสวยซึ่งนั่นค่อนข้างน่าเสียดาย ที่นั่งของผมอยู่ติดกับประตูหลังของห้องที่สะดวกในการลอบหนีง่ายๆ ระหว่างเรียนเพราะงั้นในขณะที่สองคนนั้นยังเหวออยู่ผมก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่รีรอ

"เดี๋ยวก่อน! นักเรียน!"

ฝ่ายชายที่ผมจำได้ว่าเป็นครูพละอายุ 35 มีลูกมีเมียแล้วรีบถกกางเกงออกมาจากห้องด้วยสีหน้าซีดเผือด ด้านหลังผมเห็นหัวหน้าห้องสาวที่หน้าซีดไม่ต่างกันมองออกมาจากห้อง รู้สึกว่าเธอจะมีแฟนแล้วและหนุ่มคนนั้นก็อยู่ชมรมเบสบอลที่อาจารย์พละคนนี้ดูแล

"นี่เธอเดี๋ยว! หยุดก่อน!"

ผมหยุดเดินซึ่งดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นก็ไม่คิดเหมือนกันว่าผมจะหยุดจริงๆ เอาจริงนะผมไม่อยากไปยุ่งกับความสัมพันธ์ฉันท์ NTR ของใครซะด้วยไง ที่ผมต้องทำตอนนี้คือรีบกลับบ้านไปจองคิวหาหมอที่คลินิกแถวบ้านให้เช็คดูว่าโทรศัพท์ในตัวผมสามารถเอาออกทางตูดได้ไหมแล้วก็ทำอะไรซักอย่างกับเจ้าภาพหลอนที่มันอยู่ในการมองเห็นของผมด้วย เอ๊ะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้บอกว่าทางตูดใช่ไหมขอแก้เป็นจะออกมาทางลำไส้ใหญ่ได้ไหมแทนนะ แบบนี้มันฟังดูดีกว่าแหละนะแต่ถ้าโชคร้ายจริงๆ คงต้องผ่าออก แต่จะบอกหมอว่าไงดีล่ะ นอนอยู่แล้วจู่ๆ ก็มีโทรศัพท์ลอยมายัดเข้าปากงี้เหรอ ใครจะไปเชื่อใช่ไหมล่ะ เหมือนข่าวที่มีปลาไหลไชตูดนั่นแหละ ถ้าไม่ยัดเข้าไปเองแล้วปลาไหลมันจะไปอยู่ในนั้นได้ไง โชคดีที่ของผมมันไม่ได้ยัดทางตูดไม่งั้นได้ออกข่าวอับอายประชาชีแหง

"ดาไซ มินามิคุงใช่ไหม เธอคงเข้าใจสินะว่าถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครจะเป็นยังไง?"

อาจารย์พละพุงพลุ้ยนี่เอามือมาจะจับไหล่ผม นี่ไม่คิดจะล้างมือก่อนรึไง ผมถอยออกไปหนึ่งก้าว แล้วเมื่อกี้นี้ขู่กันเหรอ? หา? นี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยเหรอว่าฝ่ายไหนเป็นต่อน่ะ ถ้าเรื่องแดงยังไงคนที่ซวยที่สุดมันเอ็งนะ มีทั้งลูกทั้งเมียอยู่แล้วแต่มาเด้านักเรียนหญิงของตัวเองในห้องเรียนเนี่ยจบสิ้นทั้งชีวิตครอบครัวหรือชีวิตทางสังคมเลยนะเฟ้ย หรือเพราะวันๆ คิดแต่เรื่องใคร่เด็กข้าวที่กินเลยไม่ไปสมองแต่ไปลงพุงหมด ถามจริง?

ครูพละแสยะยิ้มน่าเกลียดบนหน้าน่าเกลียดพร้อมกับแสดงท่าทางน่าเกลียดของมัน โทษทีที่ย้ำว่าน่าเกลียดแต่ผมไม่ได้อยากมีปฎิสัมพันธ์ใดๆ ก็แล้วแต่กับคนตรงหน้าเลยซักกะติ๊ด มันทำให้ผมต่ำลงน่ะเข้าใจใช่ไหมเพราะงั้นเอาหน้าไปไกลๆ ผมคลื่นไส้

"อะไรน่ะ มองแบบนั้นหมายความว่ายังไง...อ๋อ! อยากลองเหมือนกันสินะ"

เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย นอกจากน่าเกลียดแล้วยังโง่อีกเหรอ? ผมมองด้วยความสมเพชโว้ยไม่ได้เงี่ยน พูดให้ชัดเลยนะ หัวหน้าห้องเป็นสาวสวยที่เป็นที่นิยมก็จริงแต่ไม่ใช่สเป็คผมเลย แบบที่ผมชอบต้องเป็นสาวสวยสุดคูลผมยาวตรงสีดำที่มักจะอ่านหนังสือเข้าใจยาก เป็นคนที่เว้นระยะห่างและเย็นชากับคนอื่นตลอดแต่พออยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้วอ่อนโยนกับคนที่ชอบ(ในที่นี้คือผม)ต่างหาก! อีกอย่างหัวหน้าห้องมีทั้งแฟน มีทั้งเอ็ง คิดว่าผมซื้อได้ง่ายๆ ด้วยของมือสองมือสามเหรอห๊ะ!?

โอ๊ะ มันอาจจะดูแย่เหมือนผมโทษหัวหน้าห้องที่ไปมีเพศสัมพันธ์กับตาลุงรุ่นพ่อในขณะที่มีแฟนหนุ่มที่รักอยู่แล้วเพราะถูกแบล็คเมลล์แล้วถลำลึกติดใจกระดอลุงที่ใหญ่กว่าแฟนตัวเองเป็นของมือสองมือสามก็เถอะ แต่จะไปเรียกว่าของมือสองมือสามก็ออกจะแรงไปหน่อยสำหรับผมที่ไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด แล้วก็คงไม่อยากรู้ด้วย เรื่องที่เสียมารยาทในใจไปก็ต้องขอโทษในใจละนะ เอาเป็นว่าเจ๊ากันได้ไหม? ไม่สิ ถามในใจไปใครเขาจะมาตอบได้เล่า เว้นแต่ว่าจะมีคนอ่านใจได้ หัวหน้าห้องอ่านใจผมได้รึเปล่านะ ลองคิดอะไรที่ทำให้คนอ่านใจแสดงสีหน้าดีกว่า เอ แต่บอกอย่างนี้อีกฝ่ายก็รู้ตัวสิ งั้นลองตะโกนในหัวดีไหม แบบว่าทำให้ตกใจไรงี้ไง

"ว่าไง สนใจใช่ไหมล่ะ ยัยนี่น่ะถูกฝึกมาอย่างดีเลยล่ะ ชั้นก็สนใจจะเปิดธุรกิจอยู่นะ ให้เธอมาเป็นลูกค้ารายแรกก็ได้เดี๋ยวให้ฟรีไม่คิดเงินเลย"

"ดะ...เดี๋ยวสิคะ เรื่องแบบนั้น...!"

หัวหน้าห้องที่สวมเสื้อผ้าแล้วมีสีหน้าหวาดกลัวแล้วรีบจับไอ้อ้วน เอ้ย ครูพละไว้ ถึงสีหน้าจะไม่ยินยอมแต่ง่ามขาเปียกโชก

"ขอตัว"

ผมสุดจะทนเลยหันหลังแล้วเดินกลับบ้าน ไม่ว่าไอ้หมูตอนนั้นจะกำชับอะไรอีกผมก็ไม่ได้สนใจจะฟังแล้ว ผมเดินผ่านสนามหน้าโรงเรียน ชมรมเบสบอลกำลังซ้อมกันอย่างขยันขันแข็ง ผมเห็นรุ่นพี่ที่เป็นแฟนของหัวหน้าห้องด้วย

ช่างโชคร้าย ผมส่ายหน้าให้กับความอาภัพที่เขาอาจจะต้องเจอในอนาคตเมื่อเรื่องที่แฟนรุ่นพี่แกแอบไปเอากับไอ้อ้วนครูพละแดงขึ้นมา เบ้าหน้ารุ่นพี่ไม่เลวเลยเพราะงั้นเลิกกับหัวหน้าห้องแล้วไปหาแฟนใหม่เถอะนะ แต่ระวังลุงอ้วน จิ๊กโก๋ผมทอง แล้วก็เด็กหัวเกรียนรอบตัวไว้ให้ดีด้วย ถ้าไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ผมได้แต่เตือนในใจ หวังว่ารุ่นพี่คนนั้นจะได้รับคำเตือนที่ส่งไปด้วยความปรารถนาดี

ผมหันหลังกลับไปเห็นใครบางคนอยู่ใต้ต้นไม้ เป็นนักเรียนหญิงตัวสูงที่ค่อนข้างดูมืดมนและดูเหมือนจะมาแอบดูชมรมเบสบอลทำกิจกรรมอยู่ น่าแปลกที่เธอมองมาที่ผมด้วยสีหน้าประหลาดใจแบบเว่อร์ๆ

อืม...ไม่มีทางที่คนแบบนั้นจะเป็นเอสเปอร์หรอกมั้ง? ผมยักไหล่แล้วเดินออกมานอกโรงเรียน

ตอนนี้แสงจากดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว คงต้องรีบกลับบ้านให้ไวที่สุดจะได้ไปทันเตรียมอาหารเย็น ถ้าไปทางลัดก็น่าจะทันแต่ผมไม่ได้ไปนานแล้วไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ หรือไม่อีกทางก็คือกลับทางปกติที่ผ่านย่านการค้า เผื่อว่าจะซื้อพวกของกินด้วย ถ้าจำไม่ผิดวันนี้เป็นวันเปิดร้านหนังสือใหม่อาจจะได้แวะไปดูบ้าง

เอาไงดีนะ?

================================

ดาไซ มินามิจะทำอย่างไร:

A. ไปทางลัด(ถึงบ้านเร็ว,อีเว้นท์สุ่ม,ความเป็นไปได้ใหม่)

B. ไปทางปกติ(ถึงบ้านช้า,อีเว้นท์น้องสาว,เพิ่มตัวเลือกใหม่)