Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #6 : [Gloomy Love] : Part 6 Charin's former.

 

 

 

 

 

 

 

     ภายในห้องซ้อมเต้นอันร้อนระอุ ปรากฏเด็กชายสองคนซ้อมเต้นกันอย่างหนักอยู่หน้ากระจกเงา เม็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามใบหน้าและลำคอทำให้รู้ได้เลยว่าพวกเขาตั้งใจและมุ่งมั่นในการที่จะเป็นศิลปินขนาดไหน แต่ทว่าระหว่างการซ้อมที่เร่าร้อนนั้นกลับต้องหยุดชะงังลงเมื่อ..........

 

 

 

 

"เฮ้เต้นดีๆหน่อยสิ" เสียงผู้ชายตัวเล็กที่ยืนเต้นอยู่ข้างๆเพื่อนของตนเอ่ยขึ้น

"ก็ฉันหิวอ่ะจียง นายไปหาอะไรให้ฉันกินหน่อยสินะๆ" และเสียงของคนที่โดนเพื่อนของตนเองดุตอบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเหมือนคนจะหมดแรง

"อะไรกันวะไอ้เบ้ นี่แกหิวบ่อยเกินไปป่ะช่วงนี้" คนชื่อจียงดุเพื่อนตัวเองเสียงดัง

"คนมันกำลังจะโตเว๊ยยยย!" คนตัวหนากว่าหันไปตอบเพื่อนพลางสะบัดหน้าหนีไปทางประตูห้องซ้อมเป็นเชิงงอนๆ

"อ่าวแชริน มายืนทำอะไรตรงนี้" แทยังหรือไอ้เบ้ เอ่ยทักฉันที่ยืนหลบมุมอยู่ข้างประตูห้องซ้อมของพวกเขา

"เอ่ออออ... คือฉันเอาซูชิมาฝาก" ฉันที่มาใหม่ยังไม่ค่อยสนิทกับสองคนนี้เท่าไหร่จึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

"ฮ๊ะ! ซูชิเหรอ ?!?" สิ้นเสียงของจียง ทั้งสองคนก็วิ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว

"มันอาจจะไม่ค่อยอร่อยนะ เพราะฉันทำเองน่ะ" พอฉันพูดจบก็ยื่นกล่องใส่ซูชิให้กับทั้งสองคน พวกเขารีบเปิดกล่องอาหารแล้วหยิบซูชิที่ฉันทำมากินกันใหญ่

"โหอร่อยมากเลยอ่ะ" ยองเบเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉันทั้งๆที่ซูชิเต็มปาก ต่างจากจียงที่ไม่พูดอะไรเลย

"ไม่อร่อยเหรอ" ฉันถามเขา

"เปล่าๆ อร่อยมากเลย" เขาตอบพลางส่งยิ้มให้กับฉัน

"ถ้างั้นให้ฉันทำมาให้กินอีกนะ" พอฉันพูดจบก็วิ่งออกมาจากห้องซ้อมของพวกเขาทันที

 

 

 

 

     ฉันวิ่งเข้ามายืนหลบอยู่ด้านในห้องซ้อมของตัวเอง มือทั้งสองข้างยกขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายที่ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะรอยยิ้มของจียง เด็กเทรนนี่ที่ฉันตกหลุมรักตั้งแต่เข้ามาอยู่ในวายจี ฉันสืบทุกๆอย่างเกี่ยวกับตัวเขาแล้วซูชิก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่เขาชอบ ทุกๆวันฉันจะไปแอบดูจียงซ้อม ตลอดเวลาที่ฉันเฝ้าดูเขานั้นมันทำให้ฉันมีความสุขมากจนกระทั่งวันนี้ ฉันตัดสินใจเอาอาหารที่ฉันทำเองไปให้เขากินแล้วมันก็สำเร็จ

 

 

 

 

"ช่ะด๊าาาา ! สำเร็จมั้ยแชรินอ่าาา" คนสอนทำซูชิตัวเล็กของฉันโผล่เข้ามาในห้องพลางเอ่ยขึ้น

"สำเร็จสิดาร่า ขอบใจนะเพราะได้เธอสอนทำซูชิแท้ๆเลย" ฉันกระโดดเข้าไปกอดเพื่อนตัวเล็กตรงหน้า

"ยองเบคงยิ้มกว้างเลยสินะ หมอนั่นน่ะเวลาเห็นของกินคงยิ้มไม่หุบ ฮ่าๆๆๆ" พอดาร่าพูดจบฉันก็ได้แต่ส่งยิ้มตอบกลับไปให้เธอ แหงล่ะฉันโกหกเธอน่ะสิว่าฉันชอบยองเบ ฉันไม่กล้าบอกเธอไปตรงๆหรอกนะว่าจริงๆแล้วฉันชอบจียง

 

 

 

 

หลังจากวันนั้นฉันก็เอาอาหารที่ทำเองไปให้จียงและยองเบตลอดโดยมีดาร่าไปเป็นเพื่อนในบางวันรวมถึงวันนี้ด้วย

 

 

 

 

"วันนี้ก็ยังอร่อยเหมือนเดิมนะแชริน" ยองเบพูดขึ้นขณะที่ทานอยู่

"ใช่มั๊ยล่าา ~ แชรินอ่ะทำอาหารอร่อยสุดๆเลย" ดาร่าพูดกับยองเบโดยยงเบชูนิ้วโป้งขึ้นมาเป็นสัญลักษ์แทนการพูด

"อ่าแชรินมานี่หน่อยสิ" อยู่ๆจียงก็เรียกฉันไปที่มุมห้อง

"อะ อะไรเหรอจียง?" ฉันถามเขาด้วยท่าทีที่ประหม่าสุดๆ ใจเย็นแชรินใจเย็น

"เด็กเทรนที่มากับเธอน่ะใครเหรอ ทำไมฉันไม่ค่อยเห็นเธอเลย" เขาถามฉันขึ้นมาพลางขมวดคิ้ว

"อ่อ ดาร่าน่ะเหรอ เห็นท่านประธานจะให้มาเป็นนักแสดงในค่าย และเธอก็เป็นคนขี้อายมากๆด้วย" ฉันตอบจียงที่ตอนนี้เอาแต่จ้องมองไปที่ดาร่าและยองเบ

"นักแสดงเหรอ แล้วทำไมถึงได้มาสนิทกับเธอล่ะ" ผู้ชายตรงหน้าฉันยังเอาแต่ถามถึงผู้หญิงคนอื่นจนตอนนี้ฉันเริ่มจะอารมณ์เสีย

"ก็ท่านประธานบอกว่าอาจจะให้เดบิวต์เป็นศิลปินด้วยน่ะสิ" ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเผื่อเขาจะรู้ตัวและเลิกถามฉันสักที แต่ไม่เลยเขาแทบจะไม่สนใจน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของฉันด้วยซ้ำ

"แล้วดาร่า......."

"พอสักทีเถอะ ถ้าอยากรู้ก็ไปถามเอาเองแล้วกัน" พอฉันพูดจบฉันก็รีบวิ่งออกมาจากห้องซ้อมทันที โดยไม่หยุดตามเสียงเรียกของดาร่า

 

 

 

 

ฉันวิ่งขึ้นไปหยุดอยู่ทีิ่ระเบียงชั้นลอยของตึกพร้อมกับอารมณ์ที่ขุ่นมัว ทำไมต้องถามถึงแต่ดาร่า ทั้งๆที่ฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้นแท้ๆ

 

 

 

 

"แชรินนนน แชรินอ่า แช...แฮ่ก ๆ ๆ" ฉันหันหลังกลับไปยังต้นเสียง

"ดาร่านี่เธอวิ่งตามฉันขึ้นมาเหรอ" ฉันตกใจกับสภาพเหงื่อโทรกายของเพื่อนตรงหน้า

"แชรินโกรธที่เค้าคุยกับยองเบเหรอ เค้าขอโทษนะ" ดาร่าก้มหัวเป็นเชิงขอโทษฉัน

"ไม่เป็นไรดาร่า ฉันแค่หงุดหงิดตัวเองน่ะที่เขินยองเบจนไม่กล้าเข้าไปคุย" ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆเพื่อให้เธอหายสงสัย

 

 

 

 

     หลังจากวันนั้นมาดาร่าก็ไม่ไปหาจียงกับยองเบพร้อมฉัน สงสัยเธอจะรู้สึกผิดแต่ก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องโกหกเธออีก ตอนนี้ฉันได้เบอร์จียงมาแล้ว ฉันส่งข้อความคุยกับเขาทุกวันทั้งนัดกินข้าวและไปเที่ยวกันตลอดเวลาที่เราว่าง แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ดีล่ะนะ เฮ้ออออออ..... อยู่ๆท่านประธานก็เรียกประชุมด่วน โดยที่เด็กเทรนนี่ทุกคนจะต้องเข้าร่วมประชุม

 

 

 

 

"อ่ามากันครบแล้วสินะ" ท่านประธานยาง หรือยางฮยอนซอก เกริ่นขึ้นด้วยท่าทางสบายๆแต่เต็มไปด้วยความอึดอัด

"ทุกคนคงรู้แล้วว่าฉันกำลังจะเดบิวต์ศิลปินชาย ถ้างั้นทั้งห้าคนออกมายืนตรงนี้" พอท่านประธานพูดจบพวกเราทุกคนก็รีบหันไปมองกันใหญ่ว่าใครจะได้เดบิวต์บ้าง ซึ่งคนแรกที่ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาคือ ท็อปตามด้วย แดซอง ซึงรี แทยัง แล้วคนสุดท้าย จียง

"อ่าวๆ คราวนี้ฉันจะประกาศรายชื่อผู้หญิงที่จะได้เดบิวต์เป็นเกิร์ลกรุ๊ป มีทั้งหมดสี่คน ใครที่มีชื่อก็เดินออกมายืนตรงนี้" พอท่านประธานพูดจบพวกเราเด็กเทรนที่นั่งอยู่สิบกว่าชีวิต ก็มีสีหน้าตรึงเครียด ซึ่งทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าถ้าไม่โดนคัดเลือกก็ต้องได้ออกจากบริษัทไปโดยทันที

"คนแรก ปาร์บอม"

"กง มินจี"

"ลี แชริน" พอได้ยินชื่อตัวเองเท่านั้นแหละ ฉันก็แทบอยากกระโดดขึ้นมากรี๊ดแต่ก็ต้องรีกษาภาพพจน์เอาไว้ ฉันเดินมาหยุดอยู่ข้างๆมินจี พร้อมกลับมองไปรอบๆเพื่อจะมองหาอีกคนที่จะโดนเลือกมาเดบิวต์ในครั้งนี้ แต่ท่านประธานก็พูดอะไรแปลกๆขึ้นมา

"ครบแล้วล่ะ พวกเธอที่เหลือกลับบ้านไปได้" ทุกคนในห้องกลับมองหน้ากันเลิ่กลั่กรวมถึงฉัน ไหนว่าเดบิวต์สี่คนไหงมีแค่สามล่ะ ก่อนที่ฉันจะถามขึ้นอยู่ๆท่านประธานก็หันมาทางฉันเพื่อตอบคำถามที่ฉันยังไม่ทันได้ถามออกไป

"อีกคนจะตามไปทีหลัง ฉันอยากให้พวกเธอไปรอในห้องซ้อมก่อนและเธอแชริน ฉันให้เธอเป็นหัวหน้าวงนะ" พอท่านประธานพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที

 

 

 

 

     พวกเราสามคนนั่งทำความรู้จักกันอยู่กลางห้องซ้อม พร้อมกับคุยถึงผู้หญิงอีกคนที่จะมาเดบิวต์ เรานั่งเดานู่นนี้นั่นกันไปมาอย่างสนุกสนาน แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงประตูห้องซ้อมถูกเปิดออก

 

 

 

 

"จียงนายมาทำอะไรน่ะ เซเว่นด้วย" ปาร์คบอมทักจียงกับเซเว่นขึ้นอย่างสนิทสนม

"พวกเราพานักร้องอีกคนมาให้น่ะ" เซเว่นเอ่ยขึ้น

"คนนี้พวกเราหมายมั่นปั้นมือมาเอง ฮ่าๆๆๆ" จียงหัวเราะขึ้มมาอย่างอารมณ์ดี จนโดนเซเว่นที่ยืนอยู่ข้างๆตีเข้าที่ไหล่

"เอาเป็นว่าพวกเธอทำความรู้จักกันเองก็แล้วกันนะ อ๊ะนี่แนะนำตัวซะ" พอเซเว่นพูดจบเขากับจียงก็ถอยออกมาให้เห็นคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังพวกเขา

"ดาร่า" ฉันกับบอมพูดขึ้นมาพร้อมกัน พอดาร่าเดินเขามานั่ง เธอก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พวกเราฟัง แต่ในใจฉันกับสงสัยเรื่องที่เธอไปรู้จักกับจียงตั้งแต่ตอนไหนแทนน่ะสิ

 

 

 

 

     เวลาผ่านไปหลายอาทิตย์ ภายในบริษัทกำลังวุ่นวายมากเมื่อพวกเขาเดบิวต์ห้าหนุ่มนามว่า 'บิ๊กแบง' แล้วมีกระแสตอบรับดีสุดๆ ซึ่งตอนนี้ฉันกับจียงก็ยังคงติดต่อกันอยู่เหมือนเดิม ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งๆเพราะท่านประธานก็วางแผนจะเดบิวต์พวกเราต่อจากบิ๊กแบงเหมือนกันโดยให้ใช่ชื่อว่า '2NE1'

 

 

 

 

 ฉันและเพื่อนๆกำลังจะได้เดบิวต์เป็นศิลปินในไม่ช้า ถึงแม้ว่าฉันจะยุ่งมากๆจนไม่มีเวลา แต่ฉันก็ยังคุยกับจียงอยู่บ้าง ความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมจนฉันกลัวว่ามันจะไม่พัฒนา ซึ่งช่วงนี้เขาก็กำลังเตรียมทำอัลบัมเดี่ยวมันยิ่งทำให้ฉันกับเขาไม่ค่อยได้คุยกันเลย

 

 

 

 

"2NE1 ยินดีด้วยครับ" พวกเราสี่คนที่ได้ยินผลประกาศคะแนนบนเวที ก็กระโดดโลดเต้นกันใหญ่ เมื่อเพลงของพวกเราชนะการแข่งขัน พวกเราสี่คนกลับมาฉลองกันที่บริษัท แต่อยู่ๆพวกเราก็โดนเรียกให้ไปที่ห้องของอัดของเท็ดดี้ฮยอง

 

 

 

 

"ก่อนอื่นต้องยินดีด้วยนะ2NE1^^ ทุกคนคงเหนื่อยกันมาก แต่วันนี้ผมแค่อยากเลือกคนที่จะมาฟิตเจอริ่งให้ผมในเพลงที่ผมแต่งขึ้นมาพิเศษในอัลบัมเดี่ยว" พอจียงพูดจบความรู้สึกเหนื่อยในตัวฉันก็แทบจะหมดไป ซึ่งในใจฉันคิดว่าอาจเป็นฉันก็ได้ เพราะเพลงส่วนใหญ่ของเขามันเน้นแรปน่ะสิ

"งั้นดาร่าลองเข้าไปร้องดูก่อนก็แล้วกัน" พอฉันได้ยินจียงเรียกชื่อดาร่าออกมาคนแรกก็ต้องตกใจ ทำไมเป็นดาร่า ดาร่าร้องหนักๆได้ที่ไหน เสียงเธอใสจะตายไป ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยได้สักพักเขากับดาร่าก็เดินออกมาจากห้องอัด

"ผมเลือกดาร่ามาฟิตเจอริ่งในเพลงพิเศษแล้วนะ ยังไงก็ขอโทษและขอบคุณทุกคนที่มานะครับ" จียงพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปคุยอะไรกับดาร่าแล้วเดินกลับเข้าห้องอัดไป

 

 

 

 

ตั้งแต่วันนั้นจียงกับฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกัน จนผ่านมาหลายวันเข้า เขาก็ได้ปล่อยอัลบัมเดี่ยวของเขาออกมา ฉันนั่งรอดูการแสดงในเพลงพิเศษของเขากับดาร่า แต่อยู่ๆหัวใจฉันมันก็เต้นผิดจังหวะไป แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะจียง มันคือเนื้อหาของเพลงและการแสดงพวกเขาทั้งสองคนมันดูเหมือนคู่รักกันจริงๆ ขนาดฉันที่สนิทกับคนทั้งคู่ยังรู้สึกได้เลย ฉันจะทำยังไงดีนะ ฉันไม่อยากเสียจียงให้ใครเลยจริงๆ ผู้ชายคนแรกที่ฉันตกหลุมรักมาหลายปี ฉันจะไม่ยอมเสียให้ใครแน่ๆ

 

 

 

 

      ความคิดของฉันเริ่มโดนความรู้สึกหวงของรักเข้าครอบงำ จิตใจและความคิดของฉันคือจะต้องไปบอกรักเขา ให้เขารู้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะสายเกินไป...... ฉันเดินตามหาเขาทั่วทั้งตึกตั้งแต่เขากลับมาจากการแสดง ฉันยังไม่ได้พบเขาเลย ฉันถามคนนู้นคนนี้จนรู้ว่าเขาอยู่ที่ห้องอัด ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้ไปถึงห้องนั้นอย่างรวดเร็ว แต่พอฉันวิ่งมาถึงฉันกลับไม่กล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป

ฉันยืนทำใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเปิดประตู แต่แล้วฉันก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิด

 

 

 

 

'จียงยืนจูบดาร่า'

 

 

 

 

ฉันที่ทนยืนดูภาพตรงหน้าไม่ได้จึงรีบวิ่งออกมา น้ำตาที่รินไหลของฉัน ความรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรักไปรักคนอื่น ความรู้สึกแบบนี้ไม่ชอบเลย

 

 

 

 

     หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่คุยกับดาร่าและหยุดติดต่อกับจียงไปสักพัก เผื่อว่าตัวเองจะรู้สึกดีขึ้น แต่ไม่เลยฉันกลับรู้สึกรักผู้ชายที่ชื่อควอนจียงมากกว่าเดิม และเริ่มรู้สึกเกลียดดาร่าขึ้นทุกวัน นี่ฉันเกลียดคนที่ช่วยฉันมาตลอดได้ยังไงนะ ฉันนี่มันแย่จริงๆ แต่ฉันก็ไม่อยากเสียจียงไปให้ใครเลยจริงๆ พอคืดได้แบบนั้นฉันจึงตัดสินใจนัดเจอจียงเพื่อที่จะจัดการปัญหาที่เกิดจากความรู้สึกในตอนนี้

 

 

 

 

"ว่าไงแชรินมีอะไรเหรอ" จียงเดินเข้ามาภายในห้องซ้อมที่ฉันนัดเขาเอาไว้

"จียง ฉันรักนาย" ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่ละสายตาออกจากหน้าของเขา

"อย่าพูดเล่นสิแชริน เธอก็หน้าจะรู้ว่าผมกับดาร่าเรากำลังคบกันอยู่" จียงพูดออกมาด้วยท่าทางขำๆ แต่ฉันไม่ขำด้วยเลยเพราะฉันไม่รู้

"ฉันไม่ได้พูดเล่นจี....."

"แล้วเธอจะให้ผมทำยังไง จะบังคับให้ผมเลิกกับดาร่าอย่างนั้นเหรอ ดาร่าเป็นเพื่อนเธอนะแชริน"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะให้เลิกกับดาร่านี่ แค่อยากให้นายลองคบกับฉันดูก็แค่นั้น ช่วงเวลาที่ผ่านมาน่ะ นายไม่คิดบ้างเลยเหรอที่เราคุยกันทุกวัน ไปเที่ยวไปกินข้าวด้วยกันมันหมายความว่าอะไร"

"สำหรับผมมันหมายถึงเพื่อนที่ดี และผมไม่อยากจะทำให้ดาร่าต้องเสียใจรวมถึงเธอด้วยแชริน" เขาพูดคำว่าเพื่อนออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ แบบที่เราไม่สามารถเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

"แล้วนางแบบญี่ปุ่นคนนี้หล่ะ ? จะให้ฉันเอารูปพวกนี้ไปให้ดาร่าดูมั้ย ? ดาร่าคงต้องเกลียดนายแน่ๆเลย" ฉันหยิบรูปขึ้นมาจากกระเป๋า มันเป็นรูปที่เขากำลังมีความสัมพันธ์กับกิโกะนางแบบสาวชาวญี่ปุ่น ฉันเตรียมมาเพื่อที่จะเอามาต่อลองกับเขาโดยเฉพาะ

"เธอต้องการอะไรแชริน"

"แค่คบกับฉัน ให้โอกาสฉันแล้วก็รักฉันบ้างก็พอและถ้านายบอกดาร่าฉันจะเอารูปพวกนี้ไปให้ดาร่าดู" เขาทำท่าขัดใจเล็กๆก่อนจะตอบออกมา

"ได้ แต่มีข้อแม้... ถ้าดาร่ารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราเข้า ไม่ว่าจะเพราะอะไรหรือเพราะใคร ความสัมพันธ์ของเราถือเป็นอันยกเลิก ถึงแม้ว่าเราจะไปกันถึงขั้นไหนแล้วก็ตาม ถึงเธอจะบังคับให้ผมทำอะไรจงจำไว้ว่าในใจผมมีดาร่าแค่คนเดียว อย่าลืมล่ะว่าเธอมาเสนอตัวให้ผมเอง" เขาพูดจบก็เดินหุนหันออกจากห้องไป

 

 

 

     หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ฉันกับจียงก็แอบคบกันมาโดยตลอด แต่ฉันกับรู้สึกไม่พอใจในความสัมพันธ์แบบนี้สักเท่าไหร่ เขาแทบจะไม่เปิดโอกาสให้ฉันเลยด้วยซ้ำ แต่พอเริ่มนานเข้าเขาเริ่มดูเหมือนจะห่างๆกับดาร่า คราวนี้แหละฉันจะต้องทำให้นายรักฉันให้ได้จียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'รักก็คือรัก เกลียดก็คือเกลียด บังคับกันไม่ได้'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

@ixxwarichaxxi

ไปทวงฟิคได้ค่ะ แอคหลักไรท์เอง

เมนชั่นมาเมาท์มอยเล่นก็ได้นะ หวังว่าทุกคนจะไม่รังเกียจ T^T

แต่ช่วงนี้แอบยุ่งกับการเทรนบิ๊กแบงเบาๆ ว่าแล้วก็ไปรีทวิตกันเลยยยยย !!