[ All SF ]

ลำดับตอนที่ #5 : [Jiyong X Sandara] Only you , My dear.

“ในเมื่อมันมีคลิปพวกเธอหลุดออกมาขนาดนี้ ต่อให้ฉันจ่ายเงินปิดปากพวกนักข่าวไปแล้ว เชื่อเหรอว่าทุกคนเขาจะปักใจเชื่อกันว่าพวกเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน” เสียงทุ้มต่ำแต่เฉียบคมของท่านประธานเอ่ยขึ้น

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องปิดสิครับ ในเมื่อผมกับดาร่าเรากำลังคบกันจริงๆเราจะปิดข่าวไปทำไมกัน” ผมที่นั่งทนฟังท่านประธานพล่ามดุมานานกว่าสามชั่วโมงพูดขึ้นบ้างอย่างไม่สบอารมณ์

“แกก็น่าจะรู้นะว่าแฟนคลับเขารับได้หมดว่าพวกแกทั้งกินเหล้า สูบบุหรี่ ปาร์ตี้จัด แต่แกอย่าลืมมองรอบตัวนะว่าไอดอลคนไหนที่มีแฟนก็ล้วนแล้วแต่โดนแอนตี้โดยเฉพาะกับผู้หญิง แกอยากให้ดาร่าโดนแบบนี้รึไง” พอท่านประธานพูดจบผมก็หันไปมองหน้าดาร่าที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่ลอมล่อ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านประธาน ฉันคิดว่าทุกคนเค้าจะยอมรับในความสัมพันธ์ของฉันกับจียง” ผมตกใจกับคำพูดที่หลุดออกมาจากปากดาร่า จะบ้าเหรอถ้าเธอโดนแอนตี้แฟนผมจะทนอยู่เฉยๆได้ยังไงกัน มันจะต้องไม่เป็นแบบนี้สิ.......

“ไม่ครับท่านประธานผมกับดาร่าเราจะเลิกกันจนกว่าแฟนคลับของเราจะเข้าที่” คำพูดที่หลุดออกจากปากของผมทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆถึงกับมือไม้อ่อน ปล่อยมือของเธอที่จับกุมมือผมมาตั้งแต่ต้นชั่วโมงหลุดออกจากกัน

“เอาเป็นอย่างนี้ก็ได้ เพราะฉันไม่อยากให้ดาร่าต้องมาโดนแอนตี้แฟนเพราะนาย แต่ถ้าเรื่องมันเริ่มเข้าที่เมื่อไหร่พวกเธอก็ค่อยกลับมาคบกันก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก” หลังจากที่เราตกลงกันได้แล้ว ทั้งผมและดาร่าก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย เธอขอตัวแยกออกไปก่อนที่ผมจะได้รั้งตัวเธอไว้เสียอีก ผมคงทำให้เธอเสียใจมากที่บอกว่าจะเลิกกัน แต่ผมไม่ได้บอกว่าตลอดไปสักหน่อยในเมื่อคนที่ผมรักจริงๆก็มีแค่เธอเท่านั้น

.................................

“เป็นไงบ้างวะเรื่องที่ท่านประธานเรียกไปน่ะ” ยองเบที่กำลังนั่งเผามันเผาอยู่ที่ริมระเบียงหันมาถามผมด้วยความเป็นห่วง เหล่าเมมเบอร์ที่อยู่กันภายในห้องต่างมองมาที่ผมเป็นตาเดียว

“เลิกกันว่ะ” พอผมตอบไปเท่านั้นแหละทุกคนก็แทบจะวิ่งกรูเข้ามาหาผมทันที เว้นแต่ไอ้ยองเบที่ไม่สามารถทิ้งมันเผาของมันไปได้

“ตลกละฮยอง ฮยองกับนูน่ารักกันมากนี่จะเลิกกันได้ไง” >>> ซึงริ

“แกแน่ใจนะว่าตัดสินใจถูก” >>> ท็อป

“#$#!#^@&(&)%&” >>> แดซอง (ดูโดเรม่อนแต่อยากมีส่วนร่วม)

“คุยกับดาร่ารึยัง” >>> ยองเบ

“ยังไม่ได้คุยว่ะ คิดว่าน่าจะไปคุยพรุ่งนี้” ผมเลือกที่จะตอบคำถามยองเบก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องของตัวเองไป

...................................

                เช้าวันต่อมาผมต้องรีบเข้าบริษัทแต่เช้าเพราะอยู่ๆก็มีขอความเข้ามาจากท่านประธาน งานอะไรจะด่วนขนาดนั้นแล้ววันนี้ผมจะได้คุยกันกับดาร่ามั๊ยเนี่ย... แต่พอเปิดประตูเข้ามาผมก็ได้พบกับท่านประธานและดาร่านั่งอยู่ในห้อง ผมส่งยิ้มให้กับดาร่า เธอพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจที่ท่านประธานดังเดิม

“วันนี้ที่ฉันเรียกพวกเธอมาก็เพราะ มีรายการเรียลลิตี้ที่คล้ายๆกับวีก็อตมาติดต่อขอคนของเราไปถ่ายและเขาก็ขอทางเรามาหนึ่งคู่ ฉันเลยเลือกเธอกับดาร่าแต่ว่า.... ทั้งคู่จะไม่ได้คู่กัน” พอผมฟังที่ท่านประธานยางพูดผมก็เข้าใจในทันทีว่าท่านต้องการสื่อถึงอะไร

“ทางรายการเขาจัดคู่มาให้กับพวกเธอแล้วอะนี่” พอพูดจบท่านประธานก็ยื่นซองสีน้ำตาลสองซองที่ข้างในบรรจุรูปภาพของคนที่จะมาร่วมรายการคู่กับผมและดาร่าให้ดู

“ของจียงคู่ของเธอคือ มิซูฮาระ กิโกะ เธอรู้จักกันอยู่แล้วสินะ ถ้างั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไร” ผมขมวดคิ้วทันทีเมื่อรู้ว่ารายการนี้เริ่มทำผมปวดขมับ เหอะเล่นเอาคนที่เคยเป็นข่าวมาคู่กับผมนี่ตั้งใจจะเรียกเรตติ้งเลยสินะ แต่ที่ผมกังวลกว่านั้นคือดาร่าน่ะสิ เธอจะเข้าใจผิดไปใหญ่มั๊ยแล้วอีกอย่างใครกันที่จะได้คู่กับเธอ

“และของเธอดาร่าคนที่จะคู่กับเธอคือ ปาร์ค ชานยอล” พอได้ยินชื่อของคนที่ได้คู่กับดาร่ายิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ไอ้เด็กหูกางแฟนบอยดาร่าเนี่ยนะ แถมดูเหมือนช่วงนึงดาร่าจะเอ็นดูไอ้เด็กนี่ซะด้วยสิ เอาไงดีวะเนี่ยยยย ...

“อีกสองวันพวกเธอจะได้เข้าไปพักอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน เตรียมตัวให้เรียบร้อยซะล่ะ ฉันไปหล่ะต้องไปงานโรงเรียนลูก” พอท่านประธานลุกออกไป ผมก็หันไปคุยกับดาร่าที่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไร

“ดาร่าโกรธผมเหรอ” เธอหันหน้ามาทางผมพร้อมกับยิ้มบางๆ

“เปล่านี่ ฉันจะโกรธนายทำไมกันล่ะ” ผมขมวดคิ้วทันทีกับสรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเองและผม

“นี่เหรอไม่โกรธ ผมดูออกนะ” เวลาดาร่าโกรธหรืองอนผมนี่ไม่ชอบเลย มันดูเหมือนผมจะเสียเธอไปได้ตลอดเวลา

“ไม่ได้โกรธจริงๆ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันนายจะให้ฉันพูดจาอ้อนนายเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานะของเรา” พอเธอพูดจบเธอก็ยิ้มให้กับผมเหมือนมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรามาก่อน

“ดาร่าที่ผมบอกเลิกน่ะ เพื่อคุณนะ” ผมเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วสิกับท่าทีของดาร่าที่แสดงออกมาเหมือนผมไม่เคยสำคัญกับเธอ

“เพื่อฉัน... หรือเพื่อตัวเธอเอง” ดาร่าหุบยิ้มลงทันที บรรยากาศมาคุเริ่มเกิดขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ

“ดาร่าผมรักคุณคนเดียวนะ แล้วคุณจะได้รู้ว่าผมน่ะรักคุณมากแค่ไหน” ผมเดินเข้าไปหวังจะกอดดาร่า แต่เธอกลับเดินถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวจนทำเอาผมชะงักอยู่กับที่

“คุณไม่มีสิทธิ์มากอดฉันอีกแล้วนะ แต่ถ้าคุณทำให้ฉันเชื่อได้ว่าที่คุณบอกเลิกฉันไม่ใช่เพื่อตัวคุณเอง วันนั้นเราค่อยกลับมาคืนดีกันนะจี” เธอเรียกชื่อผมแบบที่เคยเรียกกัน แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป ดาร่าผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน

........................

                วันที่เราต้องย้ายเข้ามาถ่ายทำรายการเรียลลิตี้ ผมเห็นดาร่าที่มาถึงก่อนนั่งคุยอยู่กับไอ้เด็กหูกาง ปาร์คชานอะไรนั่นอย่างมีความสุข คงจะมีความสุขมากสินะที่ได้เจอไอ้เด็กบ้าแฟนบอยนั่นน่ะ เหอะ !! ผมเดินผ่านออกมาก่อนจะสั่งให้คนในกองมาเล่ารายละเอียดรายการให้ผมฟัง

                รายละเอียดรายการก็ทั่วๆไปมีไม่มากแค่ทำให้คู่ของตัวเองเรียลที่สุดและรอผมโหวตจากทางบ้าน แต่ที่ทำเอาผมรู้สึกแย่มากๆก็คือ เราจะต้องแสดงเป็นคนรักกัน นอนห้องเดียวกัน ทำนู่นนี่ด้วยกัน แล้วถ้าคู่ไหนชนะ ทั้งคู่จะได้จัดงานแต่งเทียมขึ้นและให้แฟนคลับของทั้งคู่มาร่วมพิธี ตายๆๆๆ ดาร่าของผมกับไอ้เด็กชานหูกลางนั้นถ้าเกิดคู่เขาชนะขึ้นมาล่ะก็ เรื่องนี้ทำเอาผมแทบคิดไม่ตกก็ในเมื่อแค่โมเมนต์ในงาน MAMA แฟนคลับก็หันมากรี๊ดคู่นี้กันแถมยังมีกลุ่มแฟน Chandara ขึ้นมาอีก จนช่วงนั้นผมงอนดาร่าไปหลายวัน แล้วถ้าเกิดแฟนคลับเขาเกิดโหวตให้คู่นี้ชนะล่ะ โอ๊ยยยยย.... ในขณะที่ผมกำลังคิดหาแผนการทำลายล้างความเรียลของคู่ดาร่าอยู่นั้น มือเรียวปริศนาของใครบางคนก็เข้ามาปิดตาผมจากทางด้านหลัง

“กิโกะ เล่นเป็นเด็กไปได้” ผมจับมือของเธอที่ปิดตาของผมออก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของเธอที่เอาแต่ยิ้มไม่หุบ

“เอ่อออ จียงฮยองครับคือขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับ แต่พีดีฮยองเรียกให้เราไปรวมกันที่ชั้นสองเพื่อเลือกห้องนะฮ๊ะ แล้วพรุ่งนี้เช้าก็เริ่มถ่ายทำได้เลยนะฮ๊ะ” ชานยอลที่เข้ามาเห็นผมกำลังจับมือกิโกะอยู่ก็มีสีหน้าเขินอายพูดติดๆขัดๆ ต่างจากดาร่าที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆไอ้เด็กนั่นก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่ชายตามองผมเลยสักนิด

......................

                เช้าวันรุ่งขึ้นรายการเรียลลิตี้ก็ได้ทำการถ่ายอย่างเป็นทางการ ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นของอาหารเช้าที่คุ้นเคย ผมเดินลงไปยังชั้นล่างและตรงเข้าไปที่ครัวอย่างรวดเร็ว ผมมองอาหารที่จัดเป็นชุดอยู่บนโต๊ะ สองชุดแรกเป็นข้าวต้มที่ดาร่าชอบทำให้ผมกินตอนเช้า และอีกสองชุดที่เหลือเป็นซูชิของโปรดผม ในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะที่มีข้าวต้มวางอยู่ก็ต้องหยุดลงทันทีเมื่อชานยอลเด็กผีหูกลางที่โผล่ออกมาจากมุมไหนไม่รู้เข้ามานั่งแทนที่

“อรุณสวัสดิ์ฮ๊ะฮยอง ของฮยองเป็นซูชินะฮะ แฟนฮยองเป็นคนทำให้ทาน ส่วนข้าวต้มเป็นของดาร่านูน่าแฟนผมฮ๊ะ” ผมมองบนทันทีเมื่อไอ้เด็กดอกนี่เรียกดาร่าว่าแฟนของมัน ผมจึงยิ้มแหยๆแล้วเดินไปนั่งรอทานซูชิอยู่เงียบๆ อย่าๆ อย่าให้ได้ประกาศว่าใครคือตัวจริงนะเว๊ยย ถึงวันนั้นพี่ไม่ได้มาเล่นๆนะฮ๊ะน้อง ..... ผมได้แต่นั่งคิดในใจอยู่อย่างนั้นด้วยความหมั่นไส้

“ข้าวต้มฝีมือดาร่านูน่านี่อร่อยมากเลยนะฮ๊ะ สมแล้วที่เป็นแฟนผมเมมเบอร์ในวงยังทำอร่อยไม่สู้เลย” ชมกันเข้าไปเช๊อะ! ผมรีบคีบซูชิเข้าปากอย่างรวดเร็วเพื่อให้ได้ออกไปจากโต๊ะอาหารนี้ไวๆ

“นี่จีรีบกินขนาดนี้เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” กิโกะที่นั่งข้างๆผมพูดขึ้นพลางยื่นน้ำให้ผมดื่ม

“มันอร่อยมากเลยน่ะ ก็เลยอยากรีบกินให้หมด” ผมหันไปยิ้มให้กิโกะก่อนจะรับแก้วน้ำมาดื่ม

“สู้ข้าวผมของแฟนผมได้รึเปล่าน๊าาาาาาาาาาา” ชานยอลยิ้มกว้างก่อนจะตักข้าวต้มในถ้วยกินต่อ

“ซูชิของแฟนฉันมันต้องอร่อยกว่าข้าวต้มจืดๆของแฟนนายอยู่แล้ว” ผมเผลอหลุดปากออกไปเพราะหมั่นไส้บวกกับอยากเอาชนะไอ้เด็กบ้านี่จนลืมไปว่าคนที่ทำข้าวต้มคือดาร่า

“คนที่จะกินข้าวต้มของฉันอร่อยก็ต่อเมื่อ คนนั้นรักฉันจริงๆเท่านั้นถึงจะรู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน” ดาร่าพูดขึ้นแต่ไม่มองหน้าผม ชานยอลที่ได้ยินดาร่าพูดแบบนั้นยิ่งยิ้มแก้มปริเข้าไปอีก เออดีเอาเข้าไป ใดๆล้วนเข้าข้างแต่ปาร์ค ชานยอล จียงมันคนอัปโชคเอง

                หลังจากมื้อเช้าที่แสนมาคุได้จบลงพวกเราก็หางานอดิเรกทำกันเหมือนกิจวัตรประจำวันอันแสนปกติ ผมนั่งเปิดทีวีเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ข้างๆกิโกะ จนนึกได้ว่าบ้านหลังนี้มีห้องซ้อมห้องอัดให้ด้วยผมจึงชวนกิโกะไปร้องเพลง แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปแค่นั้นแหละ ผมนี่อยากจะเดินเข้าไปกระชากหัวไอ้เด็กชานยอลนั้นให้ออกห่างจากดาร่ามากกกกกกกกกกก ภาพที่ผมเห็นคือชานยอลนั่งซ้อนหลังดาร่าอยู่และโอบเธอจากด้านหลังเพื่อที่จะสอนเธอเล่นกีตาร์

“อ้าวจียงฮยอง กิโกะออนนี่มาเล่นดนตรีด้วยกันสิฮะ” ชานยอลกับดาร่าหันขึ้นมามองทางผมและกิโกะ ผมเอาแต่จ้องหน้าดาร่าจนเธอต้องหลบสายตาผม อยู่ด้วยกันแตะนิดแต่หน่อยทำเป็นอาย คอยดูเถอะดาร่าจบรายการนี้เมื่อไหร่จะปล้ำให้หายคิดถึงเลยคอยดู

“ไม่ดีกว่า ฉันว่าจะสอนกิโกะเต้นน่ะ” กิโกะดึงแขนเสื่อผมอย่าง งงๆ เหมือนจะถามว่าไหนตอนแรกชวนมาร้องเพลงแต่สุดท้ายเธอก็ยอมเดินตามผมเข้ามา

                ผมที่รับหน้าที่สอนกิโกะเต้น เราทั้งคู่เต้นกันไปเรื่อยๆ ในวินาทีนั้นสายตาของผมเหลือบไปมองดาร่าที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขกับชานยอล รอยยิ้มน่ารักๆที่เธอยิ้มให้กับคนอื่นมันทำให้ผมดันเต้นพลาด จึงทำให้ตัวของผมที่ทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปทับร่างของกิโกะ

“นี่จีเต้นยังไงเนี่ย มันมีท่านี้ด้วยเหรอ” กิโกะร้องโอดโอยอยู่ใต้ร่างผม ผมรีบผละตัวขึ้นมาเพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บหนัก

“ฮยองฮ๊ะเป็นอะไรมั๊ย” ชานยอลกับดาร่าเดินเข้ามาดูผมกับกิโกะที่ล้มลงไปนอนกับพื้น

“ไม่เป็นไร” ผมตอบห้วนๆเพราะสายตาผมดันไปเห็นมือของดาร่าและชานยอนที่จับกันไว้อยู่ เจอกันไม่กี่วันสนิทกันจริงๆนะ ผมที่อารมณ์เสียกับภาพตรงหน้ารีบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องซ้อมไปทันที

                ตกเย็นพีดีของรายการก็เรียกเราไปรวมตัวกันและประกาศผลโหวตของวันนี้จากแฟนรายการของพวกเราว่าคู่ไหนเรียลกว่ากัน และผลปรากฏว่าวันนี้คู่ผมกับกิโกะเป็นฝ่ายชนะเพราะฉากที่เราล้มทับกันในห้องซ้อมนั่นเอง พอพีดีฮยองออกไปรายการก็กลับมาถ่ายทำเหมือนเดิม

“เราแพ้อ่าด่าร่าทำไงดี” ชานยานหันไปคุยกับดาร่าที่นั่งดูทีวีอยู่ แต่เอ๊ะเมื่อกี้มันเรียกดาร่าแบบไม่มีนูน่าตามหลังด้วยใช่มั๊ย??

“ดาร่าว่าเราคงต้องมาพยายามมากกว่านี้แล้วแหละเนอะยอล” ดาร่าส่งยิ้มสดใสให้ชานยอลและเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกกันใหม่ ผมที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่จึงขอตัวไปอาบน้ำนอนในขณะที่ท้องฟ้ายังสว่างอยู่

                ตกดึกกล้องภายนอกบ้านปิดหมด ผมที่นอนไม่หลับจึงเดินออกไปยังสวนข้างบ้าน ผมมองเห็นร่างบางคุ้นตายืนมองทะเลอยู่ที่ริมรั้ว ผมพยายามเดินเข้าไปหาเธอให้เงียบที่สุดแล้วโผลเข้ากอดเธอไว้จากด้านหลัง

“อ๊ะะะะ นั่นใครน...” เสียงดาร่าขาดหายไปเพราะผมเอามืออีกข้างปิดปากของเธอเอาไว้

“ผมเองจียง” เธอหยุดดิ้นพร้อมกับหันหน้าเข้ามาเผชิญหน้าทันทีที่รู้ว่าคนที่ทำเธอตกใจคือผม

“ปล่อยนะนาย เดี๋ยวคนอื่นเขามาเห็นเข้า” ผมขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดไม่ยอมเรียกชื่อผม

“ทำไมล่ะดาร่า ทำไมคุณถึงไม่เรียกชื่อผมล่ะ ทีไอ้เด็กหูกางเอ๊ย ชานยอลอะไรนั้นน่ะคุณยังเรียกแค่ ยอล ยอล ยอลลลลล เลยนี่ คุณสองมาตรฐานแบบนี้ผมน้อยใจนะครับ หืมมมมม” ผมแกล้งทำเป็นพูดออดอ้อนคนตรงหน้าเพื่อให้เธอยอมเห็นใจผมบ้าง

“นายทำตัวเองแท้ๆจียง แค่ถ่ายรายการนายจะคิดอะไรมาก” ดาร่าเริ่มมีเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ดาร่าชอบเมินผมเองนี่นา ผมเลยต้องเรียกร้องความสนใจไง” ผมพยายามทำตัวให้น่ารักขึ้น ถ้าอ้อนคนตรงหน้าเยอะๆมันอาจจะได้ผลก็ได้นะ

“ขอโทษนะจี” ดาร่าทำหน้าสำนึกผิดและเป็นฝ่ายโผลเข้ามากอดผมอย่างแรง

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วฉันก็มีสิทธิ์มีใหม่ด้วยนะ” ดาร่าคลายกอดออกจากผมที่ยืนตัวแข็งทื่องงอยู่กับสิ่งที่เธอทำกับผม ผมมองดาร่าส่งยิ้มให้ผมอย่างร่าเริงก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ดาร่านะดาร่าอย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน แล้ววันนั้นผมจะทำให้คุณลืมผู้ชายไปหมดทั้งโลกเลย

                จียงที่เอาแต่ยืนโมโหคิดแผนแก้แค้นคนตัวเล็กอยู่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าตัวเขานั้นกำลังถูกหัวเราะจากคนที่ยืนมองดูเขาจากหน้าจอมอนิเตอร์

“ถ่ายทำอีกเป็นอาทิตย์พวกเธอจะรับมือจียงไหวมั๊ย ชานยอล กิโกะ ซานดาร่า” ชายที่มองจอเปรยตาถามอีกสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ฉันไหวค่ะ เรื่องป่วนๆและทำให้จียงเสียเวลาฉันถนัดสุดๆ” กิโกะตอบชายคนนั้นอย่างอารมณ์ดี

“ผมไหวอยู่แล้วฮ๊ะ แต่ดาร่านูน่าสิคนนี้ถ้าจะเจอศึกหนัก ถ้าจียงฮยองเค้ารู้ความจริง” ชานยอลหันมามองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรนูน่าไหว เพราะรายการนี้มันจะเป็นตัวตัดสินว่านูน่ากับจียงจะได้คบกันต่อไปรึเปล่าน่ะสิ” ดาร่าพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจจนชายคนนั้นหลุดยิ้มออกมา

“นั่นสินะ ถ้าจียงดันมารู้ตอนนี้ว่ารายการนี้มันตรงข้ามกับสิ่งที่เขารู้ เขาคงจะโมโหเอามากๆเลยล่ะ ฉะนั้นแยก”ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันออกไป เพราะถ้าจียงจับได้ว่ารายการเรียลลิตี้นี้มันเป็นการถ่ายคู่ของฉันกับเขาขึ้นมาล่ะก็ทีมงานต้องโดนจียงอาละวาดยับแหงๆ

40%

(To be continued)

…………………………………………………………………………………………………