[ All SF ]

ลำดับตอนที่ #2 : [Jiyong x Sandara] I hate what you did to me.

 

 

 

 

 

 

 

     วันนี้ฉันมางานเสื้อผ้าแฟชั่นของ BOON THE SHOP จะว่าไปซีแอลหายไปไหนเนี่ยชวนฉันมาแท้ๆเลย ฉันเดินหาซีแอลกับเมเนเจอร์ด้วยควาทเพียรพยายามอย่างหนักจนเจอเธอ แต่พอฉันจะเดินเข้าไปหาซีแอลนั้นหางตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยกับซีแอลอยู

 

 

 

 

"ดาร่าอนนี่หายไปไหนมา" ซีแอลหยุดคุยกับเพื่อนแล้วทักฉันขึ้น

"แค่เดินดูนู้นนี่ไปเรื่อยๆกับเมเนน่ะ" ฉันตอบกลับแชรินไปโดยพยายามที่จะไม่สนใจผู้หญิงข้างๆฉัน

"อ่า ดาร่าอนนี่นี่กิโกะ เคยเจอกันมาก่อนแล้วนิ" ซีแอลหันไปแนะนำกิโกะให้ฉันรู้จัก เอาตรงๆนะ นี่ถ้าไม่ใช่ซีแอลชวนคงไม่มาหรอก มาร่วมงานกับแฟนเก่าและแฟนใหม่ของแฟนเก่าคงหรรษาน่าดูชม

"สวัสดีกิโกะฉันดาร่า" ฉันหันไปกเมทักทายให้เธอคนนั้นก่อนที่จะรีบหันกลับมาขอถ่ายรูปคู่กับซีแอล พอฉันถ่ายรูปคู่กับซีแอลเสร็จฉันก็รีบขอตัวออกมาจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆจนหาที่ยืนเหมาะๆกับเมเนได้ ฉันที่ยืนนิ่งๆไม่มีอะไรทำจึงถ่ายรูปเล่นกับเมเนไปเรื่อยๆ แต่พอพวกเขาเรียกเข้าไปรวมตัวกันฉันจึงชวนเมเนให้กลับกันก่อนเพราะมีขึ้นเวทีกับจีนูชอนอปป้า

 

 

 

 

หลังจากขึ้นแสดงโชว์เสร็จฉันก็กลับมานอนเล่นที่ห้อง ว่างๆแบบนี้ฉันควรจะทำอะไรดีนะ ... อ๊ะเช็คทวิตดีกว่า ดาดุงงงง

 

 

 

 

'ดาร่าเธอหายไปไหนกัน'

 

 

'นี่รูปดาร่ามีแค่รูปเดียวเองเหรอในงาน'

 

 

'วันนี้ดาร่านูน่าสดใสมาก'

 

 

'วีแกมีสติป่ะ ใกล้ดาร่าเกินไปแล้ว'

 

 

'เฮ้ยแก ดาร่า กิโกะ จียง จ๊าาาาา'

 

 

ฉันนั่งอ่านทวิตทั้งของเกาและของต่างประเทศ หลังจากอ่านได้สักพักฉันจึงกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงพร้อมกับวางมันไว้ข้างตัว ดาร่า กิโกะ จียงเหรอ ?

 

 

 

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่มีชื่อกิโกะปรากฏขึ้นมากับชื่อเราและจีตลอด ก็รู้ทั้งรู้ว่าจีทำแบบนี้เพื่อปกปิดเรื่องของเรา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันกับเขาจะห่างกันจริงๆซะแล้วสิ ความสัมพันธ์ของเรามันเปลี่ยนไปตั้งแต่จีมีข่าวกับผู้หญิงคนนี้ทั้งความใกล้ชิดความสนิทมันเปลี่ยนไป จะมีก็แต่สิ่งของที่เรายังใช้ร่วมกันอยู่เหมือนเดิม เฮ้อ.... นี่ฉันควรทำยังไงดีนะ

 

 

 

 

"ดาร่าฉันกลับมาแล้ววว" เสียงบอมที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่นก็ทำเอาฉันสะดุ้ง

"บอมกลับมาแล้ว อ๊ายยย!~" ฉันกระโดดโลดเต้นไปมาข้างๆบอม ที่เธอหายไปไม่ใช่อะไรหรอกนะ เธอบินไปอยู่ที่เมกาสักพักเพื่อรอให้ข่าวมันซาลงและก็พักรักษาจิตใจเท่านั้นแหละ

"ว่าไงดาร่าในไอจีนี่มีคนแท็กน้องวีนี้มาเต็มเลยนะ แย่งแฟนบอยฉันเหรอนี่แน่ะๆ ฉันจะฟ้องจียงเรื่องที่เธอไปหว่านเสน่ห์" บอมใช้สองมือเขย่าตัวฉันอย่างแรง ก็แน่สิวีเลือกบอมเป็นเมน ส่วนคนที่เลือกฉันคือจินกับเจโฮป

"นี่ๆแค่บนเสตจเฉยๆหน่า ฉันฟ้องท็อปนะบอมมี่" พอฉันพูดชื่อท็อปออกมาเท่่าแหละ ปล่อยมือเลยค่ะ เธอปล่อยมือออกจากฉันอย่างรวดเร็ว

"ฉันก็จะฟ้องจียง เธอเสร็จแน่ๆดัลลอง รายนั้นขี้หึงยิ่งกว่าท็อปอีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" บอมหัวเราะหยั่งผู้มีชัย แต่ผิดแล้วล่ะบอมมี่ หมอนั่นไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ เหอะๆๆๆๆๆ

"ฉันว่าเธอแพ้ล่ะบอม ฉันกับจีเราเลิกกันไปแล้วนะ และคิดว่าคงจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ" ฉันเซ็งทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โถ่ฉันซานดาร่าปาร์ค สาวสูงวัย... อุ๊ยไม่สิ ! ผู้หญิงที่ใครๆเห็นก็อยากเข้าใกล้กันทั้งนั้น นี่ถ้าไม่ติดว่ารักจีมากนะ เหอะป่านนี้ฉันคงแต่งงานมีลูกสองพาขึ้นคอนกับสามีแล้วล่ะ

"เอ่อออ ดาร่าเธอคิดอะไรอยู่น่ะ ทำหน้าตาซะน่ากลัว" บอมมี่ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเริ่มเอานิ้วมาจิ้มๆที่แขนฉันเบาๆ

"แค่คิดถึงต้นเหตุของทุกอย่างน่ะ เราต้องบอกเลิกกันเพื่อให้นักข่าวเลิกตามทั้งเงินที่กว้าซื้อเพื่อปิดข่าว เพราะงานปาร์ตี้ครั้งนั้นแท้ๆ ถ้าหมอนั้นไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อนะ เราคงไม่ต้องมาห่างกันแบบนี้หรอก" ฉันพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมาให้เพื่อนรักฟังอย่างหงุดหงิด

"อ่อ ไอ้งานที่จียงกินน้ำจากแก้วเธอแล้วก็อยู่ใกล้ชิดกันตลอดน่ะเหรอ มันก็สมควรอ่านะ ใครที่ดูไม่ออกสมควรไปเปลี่ยนลูกกระตาและ" บอมพูดพลางยักไหล่ แต่อยู่ๆเหมือนเธอจะคิดอะไรออกจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเป็นการใหญ่ ก่อนจะชูหน้าจอมันมาตรงหน้าฉัน

"อ่ะนี้ ฉันคิดว่าเธอคงพร้อมที่จะเปิดใจใหม่แล้วล่ะ" ฉันมองหน้าบอมมี่ที่ยักคิ้วให้ฉันก่อนที่จะเลื่อนสายตางไปดูที่หน้าจอ

 

 

 

 

'ปาร์ค ชานยอล xxx-xxx-xxx'

 

 

 

 

"เธอเอาเบอร์เด็กนี่มาให้ฉันทำไมอ่ะ" ฉันขมวดคิ้วสงสัยบอมมี่ที่เอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม

"อันที่จริงฉันได้มาตั้งแต่ไปออกรายการรูมเมทแล้ว หมอนั้นน่ะหลังไมค์เอาแต่ถามเรื่องเธอตลอดเลย ตอนแรกฉันก็กะจะติดต่อให้เธอนะ แต่ฉันเห็นเธอคบกับจียงอยู่ก็เลยไม่ให้อ่ะ แต่ตอนนี้เธอโสดแล้วนิ" บอมพูดจบพลางทำตาโต

"อ่ออย่างนี้นี่เอง" ฉันยิ้มให้กับบอมก่อนจะเมมเบอร์ตรงหน้าเก็บไว

 

 

 

 

     เพลียดชะมัดเลย ก็จู่ๆบอมมาลากฉันไปให้กำลังใจท็อปแฟนเธอในรายการอินกิเป็นเพื่อนน่ะสิ ไม่อยากไปเลยไม่อยากเจอจอนจียงง่ะ

"นี่ๆดาร่าทำหน้าตาดีๆหน่อย ตั้งใจดูท็อปสิย๊ะ!" บอมเขย่าตัวฉันที่นั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นดูการแสดงผ่านจอมอนิเตอร์อยู่ด้านหลังเวที

"โหบอมทำไมท็อปตาเหลือกขนาดนั้นอ่ะ แหกตาจนหนังตาจะไม่มีที่อยู่แล้วนะ" พอพูดจบเท่านั้นแหละ โดนยัยบอมที่ตีรัวเลยค่ะ

"โอ๊ย เจ็บๆฉันล้อเล่น อ๊ะดูฉากนี้ๆ" ฉันรีบชี้ฉากที่บิ๊กแบงต้องเต้นคู่กับแดนเซอร์ให้บอมดูเท่านั้นแหละ พอท็อปลวจากเวทีก็โดนบอมดึงหูยกใหญ่ร้องโอดโอยจนพี่ๆทีมงานหลุดขำออกมา

"ดาร่าผมมีอะไรจะพูดด้วย วันนี้กลับด้วยกันนะ" จียงที่เดินตรงเข้ามาหาฉันพูดออกมาสั้นๆ ก่อนที่ฉะนจะพยักหน้าตอบกลับไป

 

 

 

 

     ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของจียง บรรยากาศบนรถตอนนี้บอกเลยว่าหน้าอึดอัดมาก ตั้งแต่ขึ้นรถมาไม่มีใครพูดออกมาด้วยซ้ำ จะมีก็เสียงแอร์และเสียงรถรอบข้าง แต่อยู่จียงก็หักเลี้ยวไปจอดข้างทาง

"ดาร่าตอนนี้เรายังคบกันอยู่มั้ย?" จู่ๆเขาก็พูดโพล่งขึ้นมาจนฉันแทบจะตั้งหลักไม่ทัน

"แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะจี ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราตอนนี้มันไม่ใช่นะ" ฉันพูดออกตามสิ่งที่ฉันคิด

"ที่เราเลิกกันมันแค่หลอกสื่อไม่ใช่เหรอ หรือเธออยากเลิกกับฉันจริงๆ" จียงเริ่มชักสีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจใส่ฉัน

"คำถามนี้ฉันควรถามนายมากกว่านะจี ไอ้เรื่องที่นายขยันมีข่าวกับนางแบบคนนั้นตลอดน่ะ นายไม่คิดถึงใจฉันบ้างเหรอนายไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันจะรู้สึกยังไงเสียใจรึเปล่า" ตอนนี้ทั้งฉันและเขาก็ต่างหงุดหงิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน ช่วงเวลานี้ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ

"แล้วไอ้เด็กชานยอลนั่นหล่ะ เห็นว่านัดเจอกันนี่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะดาร่าฉันรู้เรื่องของเธอดีที่สุด" พอจียงเริ่มยกประเด็นที่ฉันไปเจอชานยอลกับบอมเมื่อวันก่อนขึ้นมาก็เล่นทำเอาฉันหงุดหงิด

"แต่ที่ผ่านมาฉันก็รักนายคนเดียวนะ" ฉันพูดขึ้นมาแค่สั้นๆโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองสีหน้าของเขาตอนนี้ ฉันกลัวฉันใจอ่อนกับผู้ชายคนนี้เหลือเกินที่ผ่านมาฉันแพ้ทางเขาตลอดเลย

"ฉันว่าเรามาพูดพร้อมกันเลยดีกว่าว่าเราควรเอายังไงกับความสัมพันธ์ของเราดี" เขาพูดตัดบทขึ้นมาซะดื้อ จึงทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาสบกับเขา เราทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่สัพัก ริมฝีปากของเราทั้งสองก็ขยับขึ้นมาแทบจะพร้อมพร้อมกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"เรามาเริ่มกันใหม่นะ/มาจบเรื่องของเราเถอะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued (60%)-





 

 

 

 

 

 

     หลักจากที่พวกเราทั้งคู่พูดจบก็เกิดเหตุการณ์เดทแอร์ขึ้นทันที น่าขำชะมัดเมื่อคนนึงบอกเริ่มคนนึงบอกจบ ตอนนี้ฉันแทบจะไม่กล้ามองหน้าเขาเลยล่ะ

 

 

 

 

"อ๊ะ !" ฉันร้องออกมาเมื่อคนข้างๆจับปลายคางฉันเชิดขึ้น

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" เขาเค้นเสียงถามฉันออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำแต่...

"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ" พอฉันพูดแบบนี้ออกมาเท่านั้นแหละ

"ดาร่าฉันถามเธอว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร" คราวนี้มือของเขาที่บีบคางฉันไว้มันบีบแรงขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ

"ฉันเจ็บนะจียง ฉันบอกนายว่าเรามาจบเรื่องของเราเถอะนายได้ยินชัดมั้ยจี" พอฉันพูดจบเขาก็ปล่อยมือออกจากหน้าฉันทันที

"เริ่มใหม่กันนะ ดาร่า" เขาพูดมันออกมาอีกครั้งทั้งๆที่เขากำลังก้มหน้าอยู่

"จีที่นายขอฉันเริ่มใหม่มันเพราะอะไรกัน" คำถามที่คาใจฉันมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาว่าเขาต้องการคบฉันไปเพื่ออะไร ถ้าในเมื่อตอนนี้เขามีนางแบบคนนั้นไปแล้ว

"ฉันรักเธอดาร่า เธอเป็นคนที่ทำดีกับฉันมาโดยตลอดแม้แต่ในตอนที่ฉันทำให้เธอเจ็บปวด" เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน มือสองข้างของเขากำมือของฉันแน่นราวกับว่าฉันจะหนีจากเขาไปถ้าเขาไม่จับเอาไว้ ฉันจึงค่อยๆส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้กับเขา ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

"นายฟังฉันนะจี นายไม่จำเป็นที่จะต้องมาทำแบบนี้เพียงเพราะฉันทำดีด้วย ฉันทั้งโกรธและเกลียดนายทุกครั้งที่นายไปมีคนอื่นและในขณะเดียวกันฉันก็รักนายมากด้วย แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปนายควรถามใจนายดูนะจี การที่คบกับคนเพราะเขาทำดีด้วยมันก็ไม่ถูกนะ คนเรามันไม่สามารถรักกันเพราะความดีเพียงอย่างเดียวได้หรอก ลองกลับไปคิดดูก่อนเถอะจี จริงๆแล้วนายแค่อาจรู้สึกผูกพันธ์กับฉันเฉยๆก็ได้...." พอฉันพูดจบเขาก็ทำท่าจะพูดแทรกขึ้นมาแต่ก็โดนฉันห้ามปรามไว้ก่อน เขาจึงถอดใจและขับรถมาส่งฉันถึงบ้าน

 

 

 

 

ผ่านไปหลายสัปดาห์เชื่อมั้ยฉันไม่เห็นหัวเขาเลย ไอ้บ้าจียงนั่นปากก็บอกว่ารักแต่ดูมันทำ คือดีงาม ! ฉันนั่งคิดเรื่องไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยจนถึงเวลานัดไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารแห่งหนึ่ง แต่พอมาถึงฉันก็แทบจะอยากเดินกลับออกไปเมื่อหันไปเจอกับกิโกะยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ ให้ตายสิถ้าครั้งนี้ไม่โดนป๋าสั่งมาล่ะก็... อย่าได้หวังว่าฉันจะโผล่มาเลยล่ะ สักนิดก็จะไม่มาเหยียบ

 

 

 

 

"ดาร่านูน่า นูน่าาาาาาา !!" เสียงสดใสที่แสนคุ้นหูดังมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน ใครฟะ? มาตะโกนเรียกคนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ ฉันทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ก่อนจะชะเง้อหาต้นเสียง

"ชานยอล" ฉันเบิกตากว้างไม่คิดว่าจะได้เจอกับเขาที่นี่ ก็เพราะตั้งแต่เราไปทานข้าวด้วยกันครั้งนั้นก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลยคงเพราะคิวงานของเรามันยุ่งมากๆน่ะสิ เปรียบได้กับสายหูฟังที่โดนยัดไว้ในกระเป๋า

"นูน่ามาถ่ายแบบเหรอครับ?" สดใสเหลือเกินเด็กสมัยนี้

"ใช่จ๊ะ แล้วเธอล่ะ?" ฉันถามเขากลับไป แต่เอาจริงๆนะนายนี่ยังปกติอยู่ใช่มั้ยยืนบิดไปมาจนจะเป็นปม ฉันเห็นแล้วอยากจะเข้าไปแก้ให้

"เหมือนกันครับแต่เสร็จแล้วล่ะ ^^" เขาตอบแล้วส่งยิ้มให้ฉัน โห! เกิดเป็นดาร่ามันดีอย่างนี้ ได้เห็นรอยยิ้มแฟนบอยที่แสนสดใสสว่างวาบๆยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ยามเช้าซะอีก

"ถ้างั้นนูน่าไปถ่ายแบบก่อนนะ" ฉันพูดตัดบทพร้อมกับโบกมือลาเขาแล้วเดินหันหลังออกไป แต่ก็ได้เพียงไม่กี่ก้าวเมื่อโดนเสียงของเขาเรียกเอาไว้ก่อน

"นูน่าเย็นนี้ว่างมั้ยครับ คือ...ผมอยากเลี้ยงมื้อค่ำน่ะ" ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาพลางส่งยิ้มน้อยๆไปให้

"ได้สิ... แต่นูน่าขอเป็นฝ่ายเลี้ยงเองนะ"

 

 

 

 

     หลังจากคุยกับชานยอลเสร็จฉันก็เข้ามาแต่งตัวและเริ่มต้นงานถ่ายแบบ ถึงแม้ว่าฉันจะถ่ายกันคนละสตูดิโอกับกิโกะ แต่ทุกคนคงรู้นะว่าการเจอหน้าเธอมันก็ไม่ได้ทำให้ดาร่าที่แสนจะใจดีคนนี้สบอารมณ์นัก กว่าจะถ่ายเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมานาน ฉันจ้องดูนาฬิกาข้อมือ ใกล้ถึงเวลานัดของชานยอลแล้วสิ พอเห็นแบบนั้นฉันจึงรีบเก็บของและเดินลงไปที่ลานจอดรถอย่างรวดเร็ว แต่เพราะการที่ฉันรีบจึงทำให้ฉันลืมสังเกตุใครบางคนที่ยืนกอดอกพิงเสาอยู่

 

 

 

 

"รีบซะจนมองไม่เห็นผมเลยเหรอ" มือที่กำลังจะไขกุญแจรถหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร

"นายมายืนรอใครที่นี่จี รอรับกิโกะเหรอเสียใจด้วยนะเธอกลับไปตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้วแล้วล่ะ" ฉันหันไปยักไหล่ใส่เขาก่อนที่จะรีบยัดของใส่รถอย่างรวดเร็วเพราะใกล้ถึงเวลานัดแล้ว

"นี่เธอนัดไอ้เด็กหูกางนั้นไว้เหรอ" เขาทำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่เมื่อพูดถึงชานยอล

"ใช่ แล้วนายก็ทำฉันเสียเวลาจียง" แต่พอเขาจะทำท่าจะเถียงฉันขึ้นมาเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นเสียก่อน

"อ่า ชานยอลรอนูน่าแปปนะ" ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นว่าอยู่ไหน

"ช้านิดหน่อยนะ มีลานจอดจานบินมาก่อสร้างแถวนี้รถมันเลยติด" ฉันจงใจพูดด่าจียงที่ยืนเก๊กอยู่

"เดี๋ยวนูน่าจะรีบไป บายยย" พอฉันกดตัดสายลงเขาก็พูดขึ้นมาทันที

"ดาร่ายัยกระต่ายป่าอมหิต เธอว่าใครเป็นที่จอดจานบิน เค้าเรียกว่าเหม่งเรียกทรัพย์ต่างหาก" เขารีบเถียงเกี่ยวกับหน้าผากของเขาเป็นการใหญ่

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย มันดูดีเหมาะกับนายดีนะ" ฉันหัวเราะน้อยๆก่อนจะขึ้นรถไป

"เธอคงไม่ได้หลอกด่าฉันแล้วมาปลอบกันทางอ้อมหรอกนะ" เขาทำเสียงเหมือนเด็กๆขี้สงสัย

"เปล่า ฉันด่านายทางอ้อมแล้วค่อยมาปลอบนายต่างหาก" ฉันส่งยิ้มให้เขาก่อนจะปิดประตูรถลงและขับออกไปทันที ให้ตายสิเสียเวลาชะมัดมายืนเถียงกันแบบนี้ สรุปชีวิตรักฉันมันจะเศร้าหรือจะฮากันแน่นะ คนสวยเซ็ง

 

 

 

 

การนัดกินข้าวของฉันกับชานยอลจบลง หลังจากวันนั้นเขาก็ส่งข้อความมาคุยกับฉันบ่อยขึ้น ต่างกับจียงที่คอยสรรหาแต่เวลามาแกล้งฉันทุกวัน

 

 

 

 

"ป้านี่ดีเนอะ เลิกกับผมไปก็ได้แฟนใหม่เลย แถมยังเด็กกว่าผมซะด้วย" จียงเดินเข้ามานั่งในห้องซ้อมพลางพูดแขวะฉันขึ้น

"แล้วทีนายล่ะ ยังชอบคนนมเล็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ" นี่ฉันพูดทำร้ายตัวเองทำม๊ายยยย ดาร่าเธอมันบ้าจริงๆ

"555555 ป้านี่ก็ตลกด่าตัวเองทำไมกัน" เขาหัวเราะก๊ากหลังจากพูดจบ แต่พอฉันทำท่าจะลุกขึ้นไปตีเขา เขาก็ทำท่าป้องกันตัวแบบเด็กๆและตะโกนขึ้นเสียงดัง

"อย่านะมนุษย์ป้า อย่าปล่อยลำแสงตีนกาออกมา" พอฉันได้ยินแค่นั่นแหละ

.

.

.

.

.

.

.

.

ผลั่กกกกก !!!

 

 

 

 

ยันมันตกเก้าอี้นี่แหละ หมั่นไส้ ลำแสงตีนกาโถ่ไอ้หัวลานจอดรถบรรทุก คนสวยไม่อยากหยาบคาย

 

 

 

 

"ป้าถีบผมทำไม" นายนั่นลุกขึ้นมาลูบลำตัวตรงที่โดนฉันถีบป้อยๆ

"นายต้องการอะไรจี ทำไมอยู่ๆถึงทำตัวแบบนี้" พอเขาได้ยินคำถาม สีหน้าของเขาก็กลับมาจริงจังมากขึ้น

"ที่ผมหายไปผมไปใช้เวลาคิดว่าที่อยู่กับป้า ผมรักหรือแค่ผูกพันธ์ ผมใช้เวลาคิดเป็นวันเป็นอาทิตย์ ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อนมันถึงใช้เวลานานไปหน่อยจนวันหนึ่งผมคิดได้ และที่ผมกลับมาเป็นแบบนี้เพราะผมจะทำตามคำพูดที่เคยให้ไว้ว่าจะขอเริ่มใหม่ แม้จะต้องเริ่มจีบใหม่ตั้งแต่ต้นผมก็ยอม"

 

 

 

 

 

     หลังจากวันนั้นโลกแห่งแฟนบอยที่แสนสนใสของฉันก็ดำมืดลง เมื่อจอมมารจียงไปเป่าหูขู่เหล่าแฟนบอยตัวเล็กตัวน้อยของฉันว่าจะให้ท็อปไปจะขโมยฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดภายในบ้านถ้าพวกเขาเข้ามาจีบฉัน โอ๊ยให้ตายสิดาร่าเธอไปทำกรรมอะไรเอาไว้เมื่อชาติที่แล้ว ปาดคอหมูป่าเหรอย๊ะ ?

 

 

 

 

 

"ป้าเมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีอ่ะ" จียงเดินเข้ามาทำหน้าตาบูดเบี้ยวใส่ฉันเหมือนกับเด็กๆที่ปวดท้องแล้วเข้าห้องน้ำแต่ดันขี้ไม่ออก

"เหนื่อยแล้วก็หยุดสิจี" ฉันหันไปหรี่ตาใส่นายนั้นเป็นเชิงยุแหย่

"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมไม่หยุดหรอกจนกว่าป้าจะยอมตกลงคบกับผม" อีต้าบ้าเอ๊ย ตอนนี้ฉันโกรธนายอยู่นะ แต่เอาเข้าจริงแล้วในใจฉันกลับรู้สึกอยากเข้าไปกอดผู้ชายคนนี้แน่นๆ

แล้วให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง แต่อีกใจหนึ่งก็กลับกลัว กลัวว่าสักวันความเจ้าชู้ของเขาจะทำให้ฉันเสียใจอีกครั้ง

"จีนายลองบอกเหตุผลที่นายเลือกฉันมาหน่อยสิ เหตุผลที่ว่านายเลือกฉันเพราะอะไร ฐานะ รูปร่าง หน้าตา หรือความดี" ฉันตัดสินใจถามผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่ยืนทำหน้าซื่อบื้อต่างจากรูปลักษณ์ที่ดูบ้าบอและเย่อหยิ่ง

 

 

 

 

เขาที่ได้ยินคำถามแบบนั้นกับยกยิ้มมุมปากขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้ามายืนตรงหน้าฉันกลางห้องซ้อม สีหน้าแบบนี้นายพอจะมีคำตอบที่ทำให้ฉันพึงพอใจอยู่รึเปล่านะ หรือฉันจะหวังมากไปล่ะ

 

 

 

 

"ผมไม่ได้เลือกป้า" เขาตอบกลับมาทั้งๆที่สีหน้ายังยิ้มแย้ม แต่คำตอบของเขากลับทำฉันชาวูบไปทั้งตัว ไม่ได้เลือกอย่างนั้นเหรอ.... แล้วนายมาทำแบบนี้มาให้ความหวังฉันอีกรอบทำไมกัน

"ฉันคิดว่า..... ความรักของเรามันคงต้องจบลงจริงๆแล้วล่ะ" หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันก็วิ่งออกมาจากห้องซ้อมทันทีโดยที่ไม่คิดจะหันไปสนใจเสียงเรียกของเขาแม้แต่นิด

 

 

 

 

หลังจากวันนั้นฉันกับเขาก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีก เวลาผ่านไปหลายวันฉันได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่กับบอมมี่ที่หอ แต่ในใจกลับคิดถึงแต่คำพูดสุดท้ายของจีที่พูดไว้กับฉัน 'ผมไม่ได้เลือกป้า'

แค่คำพูดเพียงคำเดียวก็ทำให้ชีวิตของฉันกลับมาดร่าม่าอีกครั้ง 'ไอ้คนเฮงซวย' !

 

 

 

 

"ดาร่าาาาาา วันนี้ไปดูคอนบิ๊กแบงกัน" บอมวิ่งกระโดดเข้ามาในห้องนอนฉันพลางทำเสียงดี๊ด๊าอย่างอารมณ์ดี

"ไม่เอาอ่ะไม่ไป เธอไปเถอะ" ฉันตอบปัดยัยบอมไป ในเวลาแบบนี้ฉันไม่พร้อมไปเจอหน้าหมอนั่นหรอกนะ

"ดาร่า ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้หรือว่าจะให้ฉันแต่งให้" หลังจากคำพูดนี้ไปฉันก็ปฏิเสธยัยนี่ไปสารพัดจนสุดท้าย.... ก็ไปโพล่ในคอนจนได้

 

 

 

 

     ฉันยืนถือแท่งไฟโบกไปมาคนเดียวเพราะบอมมี่ยัยเพื่อนแปดมิติต้องพรางตัวเพื่อไม่ให้ใครเห็น แต่เอาจริงๆก็น่าสงสารยัยนี่อยู่หรอกคงอึดอัดมากที่ต้องทำแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนชอบเปิดเผยแท้ๆ แต่ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรไร้สาระไปมากกว่านี้ จู่ๆไฟทั้งหมดในคอนก็ดับลงปรากฏเพียงแค่ไฟสปอร์ตไรท์ดวงหนึ่งที่ส่องไปยังผู้ชายร่างบางที่ยืนถือไมอยู่ท่ามกลางแสงไฟนั้น จียงนายจะทำอะไรของนายน่ะ....

 

 

 

 

"วันนี้ผมมีอะไรจะบอกกับเหล่าวีไอพีที่น่ารักของผม เกี่ยวกับความรักของผมที่มีให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอกำลังจะเดินจากผมไป" เขาหยุดพูดชั่วครู่ เหล่าแฟนๆทั้งฮอลล์ก็ส่งเสียงให้กำลังใจเขาพูดต่อ บ้างก็ซับน้ำตาเป็นการใหญ่

ฉันได้แต่ส่ายหน้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วกำลังจะก้าวออกไป แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่เขาพูดที่ทำให้ฉันหยุดเดิน

"เธอถามผมว่าผมเลือกเธอเพราะอะไร และเธอก็ยังถามผมต่ออีกว่าที่รักเธอเพราะอะไร ฐานะ รูปร่าง หน้าตา หรือความดี ... มันน่าตลกนะที่ผมตอบเธอไปว่าผมไม่ได้เลือกเธอ" ตอนนี้เหล่าวีไอพีอุทานกันออกมาด้วยความงุงงงกับคำพูดแปลกๆของจีดราก้อนผู้ชายที่ชะนีตนไหนก็อยากเข้าใกล้

"ที่ผมตอบว่าไม่ได้เลือกเธอ เพราะเธอไม่เคยเป็นตัวเลือกของผม เธอเป็นคนที่ผมรักด้วยใจจริงเสมอมา" ตอนนี้ทั้งฮอลล์เงียบกริบเพื่อที่จะตั้งใจฟังสิ่งที่จียงพูดถึงเรื่องความรักของเขาที่ไม่เคยเปิดเผยมาก่อน

"และก็อีกคำถามที่เธอถามผมว่าผมรักเธอเพราะอะไร..." เขาตั้งใจเว้นช่วงไว้ก่อนจะพูดต่อ

" ความรักของผมมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งเร้าพวกนั้น ถึงแม้มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คนมากมายให้เข้าหากัน แต่สำหรับผมแล้ว ความรักมันก็คือความรักอยู่ดี ผมไม่สามารถที่จะอธิบายออกมาเป็นความรู้สึกได้แต่ที่ผมรู้คือทุกอย่างของผม มันรวมอยู่ที่เธอ" เขายิ้มอย่างอ่อนโยนหลังจากที่พูดจบ ก่อนที่เสียงดนตรีจะดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง...

 

 

 

 

     ฉันที่พึ่งตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปยังเวที ตอนนี้เท่าที่รู้คือฉันจะต้องวิ่งไปให้ถึงตัวจีที่อยู่บนเวทีให้เร็วที่สุดท่ามกลางเหล่าวีไอพีมากมาย ฉันสะดุดล้มอยู่หลายครั้งแต่สุดท้ายฉันก็วิ่งขึ้นมาถึงบนเวทีจนได้

"จี... จียง แฮกๆๆ" ฉันก้มลงหอบหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่วิ่งขึ้นมาหาเขาบนเวที

"ดาร่า!" เขาทำท่าทางตกใจก่อนที่จะตกใจไปมากกว่านี้จากการกระทำของฉัน

 

 

 

 

ฉันวิ่งเข้าไปจูบเขา ..... อ่านไม่ผิดหรอก ฉันจูบเขาจริงๆท่ามกลางสายตานับหมื่นคู่บนเวที

 

 

 

 

"ดาร่าเธอให้อภัยฉันแล้วเหรอ" เขาพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเด็กๆที่ได้ของเล่นคืน

"ใช่จี ฉันให้อภัยนาย เมื่อกี้นายพูดได้ดีมากๆเลยนะ" ฉันส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนที่เหล่าวีไอพีนับร้อยนับพันจะส่งเสียงกรี๊ดออกมาอีกรอบเมื่อจียงเป็นฝ่ายเข้ามาจูบฉันอย่างหน้าตาเฉยกลางเวทีคอนเสิร์ตเขาโถมจูบมาที่ฉันอย่างโหยหาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล กว่าที่เขาจะยอมถอนจูบออกจากฉันได้ ก็ทำเอาเหล่าวีไอพีหมดเสียงหมดน้ำตากันไปหลายคนเลยล่ะ ...... ^^

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-END-

 

 

 

 

 

ว๊าาา ... จบแล้วๆ ><

เป็นไงบ้างคะ ดาราก้อนคู่ชิปที่มีอุปสรรค์มากมายในโลกจริง T^T

ไรท์อยากจะเขียนอะไรแล้วให้เป็นจริงจัง

จะเขียนให้ได้กันเลยล่ะคู่นี้ 5555555555

ขอโทษค่ะ ความดิบของไรท์มันมีมากเกินไป ถ้าแต่ง nc ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว อ่ะๆ

โอ๊ย! ไรท์ควรลาได้แล้ว คนอื่นรู้หมดแล้วว่าหื่น 5555

หวังว่าทุกคนจะไม่กลัวนะคะ ความดิบความจิตนี่ไรท์ถนัดมากค่ะ ^^ คิๆๆๆๆ