You Are My Vampire

ลำดับตอนที่ #1 : [You are my vampire] ; EP.0 Intro

 

 

 

 

 

 

 

สองขายาวเดินสลับกันไปมาบนฟุตบาธถนน ต้นไม้ทื่ตั้งอยู่บริเวณสองข้างทางเอนลู่ไปตามแรงลม แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องลงมากระทบเส้นผมสีดำที่ขยับไปมาเบาๆตามจังหวะของสายลมและการเดินของเด็กหนุ่ม ผู้คนตามข้างทางจ้องมองเด็กหนุ่มที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนเป็นสายตาเดียวกัน ตาคม จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากได้รูปและหุ่นที่ถอดแบบนายแบบออกมาเป๊ะๆ ตามด้วยเสียงกรีดร้องเบาๆตามภาษานักเรียนมัธยมเมื่อเห็นหนุ่มหล่อในโรงเรียน

 

 

 

 

"อ๊ะ ! ระวัง"

 

 

 

 

อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากกลุ่มเด็กสาวที่ยืนกรี๊ดกันอยู่เมื่อครู่ เมื่อเธอเห็นลูกบาสที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาทางเด็กหนุ่มผมสีดำคนนั้นอย่างแรง

 

 

 

 

ตุ๊บ....!

 

 

 

 

เด็กหนุ่มร่างสูงหันมารับลูกบาสได้อย่างพอดิบพอดี พร้อมกับหันหน้าไปทางสนามบาสด้วยสีหน้าเรียบเฉียบ เขาเลี้ยงลูกอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะเขย่งปลายเท้าขึ้นและชู๊ตบาสออกจากมือไป

 

 

 

 

ฟุ๊บบบ ......

 

 

 

 

เสียงลูกบาสที่ชู๊ตออกไปหล่นลงตรงกลางห่วงพอดี เด็กหนุ่มที่เห็นแบบนั้นจึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าชั้นเรียนไปโดยมีเสียงกรี๊ดไล่ตามหลังมาเป็นระยะๆ

 

 

 

 

"โชว์หล่อแต่เช้าเลยนะ" เสียงเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่นั่งเล่นเกมพีเอสวีต้ากับเพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้ามองจออยู

่"ก็แค่ชู๊ตลูกคืนเค้าครับ แต่มันดันลงเท่านั้นเอง" เด็กหนุ่มผมสีดำวางกระเป๋าลงบนโต๊ะของตัวเองก่อนจะหันไปมองโต๊ะที่ว่างข้างๆ

"เปิดเทอมนี้กูหวังว่าจะมีคนมานั่งข้างมึงนะครับคุณเพื่อน" เด็กหนุ่มหน้าทะเล้นผมสีน้ำตาลแดงเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ

"ไม่ได้หรอกว่ะจงฮยอน มึงก็รู้เจ้าของเขาแรง" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มหันไปตอบเพื่อนอีกคนอย่างขำๆก่อนจะโดนเขกหัวอย่างแรง

"ยองกวังครับ กูไม่ได้ชอบน้องเค้าครับ" เด็กหนุ่มผมสีดำพูดปฏิเสธพลางทำมือปัดไปมา

"อ่าวแล้วทำไมไม่ไปบอกน้องเค้าล่ะ ตามจีบแกมาสองปีแล้วนะเว๊ย น้องเค้าก็ออกจะน่ารัก" ยองกวังหันมามองหน้าเพื่อนของตนอย่างงงๆ

"บอกไปแล้วไม่เลิกตามว่ะ" เด็กหนุ่มผมสีดำเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายแบบขอไปที

"อูบิน น้องนานะมาหาแกอยู่หน้าห้องว่ะ" ซูฮยอกเด็กหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ทำท่าทางชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางนานะที่ยืนอยู่ข้างๆตน ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนที่ทำอยู่่ประจำ

 

 

 

 

- อาทิตย์ก่อนหน้าที่จะเปิดเรียน , อีกฟากหนึ่งของเมือง -

 

 

คฤหาสน์หลังสีดำที่โดนปกคลุมไปด้วยต้นไม้รกทึบเหมือนไม่ได้รับการดูแลมาหลายปี เศษใบไม้ตกเกลื่อนอยู่เต็มลานหน้าคฤหาสน์ ทำให้สภาพคฤหาสน์ภายนอกดูรกร้างจนหน้าสยอง แตกต่างจากในตัวบ้านที่ตรงข้ามกับสภาพภายนอก ฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นภายในบ้านถูกจัดให้อยู่ในมุมอย่างเป็นระเบียบ ข้าวของเครื่องใช้หลายชนิดวางไว้อย่างสวยงามตามจุดต่างๆของบ้าน ลงมายังชั้นใต้ดินปรากฏโลงศพสีขาวและดำตั้งอยู่ท่ามกลางรูปวงแหวนคล้ายพิธีบูชายัญกลางห้องใต้ดินขนาดใหญ่ แต่ที่หน้าแปลกคือโลงศพสีดำถูกเปิดออกแล้ว

 

 

 

 

โลงศพสีขาวที่ปิดอยู่กับมีเสียงเคลื่อนไหวไปมาอยู่ภายใน ฝาของโลงศพสีขาวค่อยๆแง้มออกมาอย่างช้าๆ จนมันเปิดกว้างออก ปรากฏร่างหญิงสาวผมสีน้ำตาลน่าตาน่ารักอยู่ในชุดเดรสสไตล์โกธิค เธอหันซ้ายทีขวาทีเหมือนกับว่ากำลังมองหาอะไรสักอย่าง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ขยับตัวไปมากกว่านี้ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

 

 

 

"ตื่นแล้วเหรอครับพี่สาว นอนมาสองร้อยกว่าปีคงปวดตัวแย่เลยนะครับ" ชายหนุ่มผมสีบรอนซ์ทองเอ่ยทักผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังก้าวลงจากโลงศพอย่างระมัดระวัง

"นี่นายตื่นก่อนนานแค่ไหนเนี่ย" พี่สาวร่างเล็กบิดตัวไปมาก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดน้องชายอย่างโหยหา

"สักพักเองครับ" เด็กหนุ่มยิ้มให้กับพี่สาวของตนก่อนที่แววตาของเขาจะเปลี่ยนไป

"พี่ดาร่าเรื่องในอดีต......" เด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์ทองเอ่ยขึ้นด้วยแววตาดุดัน ดวงตาสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงด้วยความคับแค้น เขี้ยวสองข้างค่อยๆงอกยาวออกมาอย่างช้าๆ

"เซฮุนที่พ่อกับแม่ทำแบบนั้นลงไปก็เพื่อที่จะปกป้องเรานะอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย นายก็รู้ว่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างเราเป็นที่ต้องการมากจากพวกเลือดผสม" พี่สาวตัวเล็กดึงน้องชายเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลมใจที่บอบช้ำของคนทั้งคู่เมื่อนึกถึงอดีตอันเลวร้าย

"แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องจากเราไป เพราะความอ่อนแอของผม" เซฮุนยังคงโทษตัวเองอย่างไม่ลดละเมื่อนึกถึงอดีตที่แสนขมขื่นของครอบครัว

"เซฮุนเลิกร้องไห้เถอะ ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหนเด็ดขาดเลิกโทษตัวเองได้แล้ว" ดาร่าหันไปขยี้หัวน้องชายของตนเบาๆก่อนจะชวนกันเดินออกไปจากห้องใต้ดินด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มของคนทั้งคู่

 

 

 

"พี่ดาร่าเราไปสมัครเรียนกันมั้ย" เซฮุนวิ่งเข้ามาถามฉันด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"อยากเรียนก็ไปสมัครสิ แต่ว่าเซฮุนน้องพี่ฉลาดอยู่แล้วนี่นา" ฉันหันไปยิ้มให้กับท่าทางกระตือลือล้นของน้องชาย

"จะได้มีเพื่อนไงเราไปเรียนด้วยกันนะ" เซฮุนเดินเข้ามานั่งข้างๆฉันพลางทำท่าออดอ้อนเหมือนลูกแมว

"ก็ได้ๆ" ให้ตายสิแพ้ลูกอ้อนน้องชายที่น่ารักคนนี้ตลอดเลย

 

 

 

- Now -

 

 

 

 

ห้องเรียนที่กำลังวุ่นวายในยามเช้าของวันเปิดเทอมใหม่ ไม่ว่าจะดังแค่ไหนก็ต้องเงียบลงเมื่อมีเพื่อนอีกคนวิ่งเข้ามาพร้อมกับคำพูดที่ได้ยินกันเป็นประจำ....

"ครูมาแล้ววว !" นักเรียนทั้งห้องพร้อมใจกันเงียบลง ก่อนที่ครูคนนั้นจะเดินเข้ามา

"สวัสดีทุกคน ครูชื่อครูควอนนะครับ สอนวิชาดนตรีจะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ และวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนที่ห้องของพวกเราด้วยสองคน" หลังจากที่ครูควอนพูดจบเสียงในห้องก็ดังขึ้นมาพูดถึงนักเรียนใหม่กันยกใหญ่รวมถึงเด็กหนุ่มหลังห้องที่กำลังแซวเพื่อนของตนอยู่

"จะมีคนมานั่งข้างแล้วนะไอ้อูบิน" เสียงจงฮยอนดังขึ้นเบาๆก่อนจะโดนเพื่อนรักตบเข้าที่หัว

"ไม่ใช่แค่กูคนเดียวครับ ไอ้ซูฮยอกด้วยอีกคน" ผมหันไปทางเพื่อนอีกคนที่ทำหน้านิ่งๆตลอดเวลา ใครได้นั่งข้างมันคงเฉาตายแน่ๆ ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะหันไปคุยกับจงฮยอนต่อ แต่ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรมากมายครูควอนก็พูดขึ้นเสียงดัง

"สองคนนั้นน่ะเข้ามาในห้องได้เลยนะ" พอครูควอนพูดจบทั้งห้องก็เงียบลงทันที ตอนนี้ทุกสายตากำลังมองตรงไปยังประตูห้องที่กำลังเปิดออกมาอย่างช้าๆ......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

intro มาล้าววว

เป็นยังไงบ้างคะ ? โอเคมั้ยยย ?

มัวแต่กังวลเลยไม่รู้ว่าแต่งออกมาดีรึเปล่าอ่าาา T^T

ถ้ามีคนอยากอ่านเยอะ//เดี๋ยวไรท์จะรีบกลับมาอัพต่อนะ ♥