ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [JaeHyun x Sandara] Forget It
ปราสาทสีขาวสะอาดตาตั้งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกกุหลาบสีแดงสลับขาว ท่ามกลางความสงบด้านนอกของประสาทนั้นกับมีเสียงเด็กๆวิ่งหัวเราะเยาะกันไปมาอย่างไม่ขาดสายปนกับเสียงของเหล่าคนรับใช้
"องค์หญิงเพคะอย่าหัวเราเสียงดังสิเพคะ" สาวใช้คนหนึ่งวิ่งตามคอยเตือนองค์หญิงตัวเล็กของเธอ แต่ปฏิกิริยาขององค์หญิงนั้นกับทำตรงข้ามกับคำพูดของสาวใช้โดยสินเชิง
"นูน่ารอผมด้วยสิฮะ อ๊ะ!" อยู่ดีๆเสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งตามนูน่าของเขากับขาดหายไป
"เป็นอะไรมั้ยแจฮยอน เจ็บตรงไหนรึเปล่า" องค์หญิงตัวเล็กเมื่อเห็นคนที่วิ่งตามตนหกล้มจึงรีบเข้ามาดู
"ไม่เป็นไรฮะ" เด็กผู้ชายตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด
"องค์ชายเป็นอะไรมากมั้ยเพคะ" เหล่าสาวใช้ประจำตัวองค์ชายรีบวิ่งเข้ามาดูองค์ชายของตนเป็นการใหญ่
"ไม่เป็นไรฮะ" องค์ชายตัวเล็กรีบยันตัวเองลุกขึ้นมาพร้อมกับปาดน้ำตาออก
"ดิฉันว่าเรากลับเข้าไปด้านในกันดีกว่านะเพคะ" เด็กสองคนหันมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงตกลงให้กับสาวใช้
ด้านในท้องพระโรงตกแต่งด้วยฟอร์นิเจอร์สีดำทอง ตัดกับปราสาทสีขาวที่มีกลิ่นกุหลาบหอมจางๆทั่วทุกบริเวณจึงทำให้ปราสาทแห่งนี้หน้าอยู่ยิ่งขึ้น
ส่วนของด้านในสุดปรากฎชายสองคนนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน ชายร่างเล็กหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกับคำพูดของชายตัวใหญ่กว่าตรงหน้าด้วยท่าทีสบายๆ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาทั้งสองคนนั้นเป็นพระราชา
"นี่นายอยากให้ลูกสาวสุดที่รักของฉันแต่งงานกับลูกนายเหรอ" ราชาร่างเล็กขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
"เออดิ จียงลูกชายฉันยังเด็กแต่โตไปต้องดูแลลูกสาวแกได้แน่ๆ" ราชาร่างสูงตอบพลางตบบ่าเพื่อนสนิท
"ท็อปคงไม่ได้ว่ะ ฉันหวงดาร่ามากนะ องค์หญิงตัวน้อยๆของป๊ะป๋า" จียงทำท่าทางน่าขนลุกเมื่อพูดถึงลูกสาวตัวน้อยของตนเอง
"เสด็จพี่จะหวงดาร่าของเราเกินไปแล้วนะคะ" อยู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวแทรกเข้ามาในบทสนทนาของราชาทั้งสอง ชายทั้งสองหันไปยังทางต้นเสียงก็พบกับสองสาวที่มีศักดิ์เป็นถึงราชินี
"โถ่รินก็ผมหวงดาร่านี่นา" ผู้เป็นสามีพูดขึ้นมาพลางทำหน้าบูดบึ้ง
"ถ้าดาร่าโตไปแล้วไม่มีแฟนจะทำยังไงล่ะคะ ก็ดูเหมือนเด็กทั้งสองจะชอบคอกันอยู่เนอะบอม" แชรินรีบหันไปหาคนอีกคนให้ช่วยพูด
"อ่าวแล้วเด็กทั้งสองคนล่ะ" อยู่ดีๆท็อปก็พูดโพล่งขึ้นมาพร้อมกับชะเง้อหาเด็กๆ
"รินกับฉันพาไปนอนแล้วค่ะเสด็จพี่" พอบอมพูดแก้ข้อสงสัยสามีของตนไปทั้งสามก็หันมาคุยเรื่องแต่งงานกันต่อ
มายังทางด้านของเด็กทั้งสองคนที่ตอนนี้อยู่ในห้องนอนรับรอง เด็กสาวหลับตาพริ้มบนเตียงแตกต่างกับเด็กชายที่มีท่าทีกระสับกระส่าย
"นูน่าฮะ" ผมเรียกนูน่าของผมที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว
"อะไรเหรอ?" อยู่ๆคนข้างๆผมก็พลิกตัวมาทางผม
"คือผมกลัวความมืดด" ยังไม่ทันได้พูดจบ นูน่าข้างๆผมก็ลุกขึ้นไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง
"เปิดแบบนี้คงไม่กลัวแล้วสินะ" นูน่าคนสวยตรงหน้าพูดพลางเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
"ฮะ ^^"
"นี่แจฮยอนพรุ่งนี้นายก็กลับแล้วนี่ แล้วนายจะมาอีกเมื่อไหร่" นูน่าคนสวยกระพริบตาปริบๆถามผม
"เห็นท่านพ่อบอกว่าถ้าเจรจากันสำเร็จจะพามาอีกทีก็ตอนที่นูน่าอายุครบ 25" ผมตอบกลับไปแต่นูน่าตรงหน้าผมกับขมวดคิ้ว
"ตอน 25 ฉันก็ต้องแต่งงานน่ะสิ มันเป็นธรรมเนียมของที่นี่" ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับใจหาย นี่นูน่าของผมจะแต่งงานกับใครนะ
"นูน่าอยากแต่งงานกับใครเหรอ" ผมถามขึ้นมาอย่างสงสัยใคร่รู้
"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่เคยเจอใครเลยนี่นา นอกจากนาย" นูน่าด้านหน้าผมพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้
"ถ้างั้นโตขึ้นเรามาแต่งงานกันนะ" อยู่ๆผมก็พูดออกไปจนทำให้นูน่าข้างหน้าผมอึ้งไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา
"ได้สิ ถ้านายยังไม่มีแฟนนะ"ผมยิ้มก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับคนตรงหน้า
กลางทุ่งสวนดอกกุหลาบยามเช้าปรากฏร่างของเด็กชายตัวเล็กผิวขาวเรือนผมสีดำนั่งตัดหนามกุหลาบอย่างจริงจัง แตกต่างจากเด็กสาวอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งร้องเพลงพลางจัดช่อดอกไม้อยู่อย่างสบายๆ เรือนผมสีน้ำตาลบวกกับผิวขาวอมชมพูทำให้เธอดูเหมือนกับตุ๊กตามีชีวิต
"นูน่าฮะเสร็จแล้วฮะ" ผมยื่นดอกกุหลาบดอกสุดท้ายให้กับคนตรงหน้า
"ขอบใจจ่ะ" เธอหยิบกุหลาบออกจากมือผม ผมนั่งมองดูคนตรงหน้าก่อนจะอมยิ้มออกมา คนอะไรเนี่ยเดี๋ยวยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง ขมวดคิ้วบ้าง ก่อนทีผมจะคิดต่อไปนั้นเสียงใสๆก็ทำผมหลุดออกจากภวัง
"เสร็จแล้ว" นูน่าตรงหน้าผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน เธอยื่นอีกมือหนึ่งส่งมาให้ผมลุกขึ้นตามไป ผมจับมือของเธอก้อนจะจูงมือกันเดินออกจากสวนดอกกุหลาบ
ผมมองหน้าคนข้างๆที่ตอนนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับช่อดอกไม้แสนสวยที่ทำเองกับมือ คนอะไรทำไมน่ารักอย่างนี้นะ ผมมองนูน่าข้างๆผมก่อนจะหยุดเดิน
"แจฮยอนเป็นอะไรรึเปล่า" ดาร่านูน่าที่อยู่ๆเห็นผมหยุดเดินหันมาถามด้วยความเป็นห่วง
"คือ...." ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะตัดสินใจเขย่งขาขึ้นไปจุ๊บที่ปากคนตรงหน้า ผมถอนจูบออกมาช้าๆก่อนที่จะเห็นนูน่าที่เริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
ผมไม่พูดอะไรพลางจูงมือดาร่านูน่าของผมเข้าไปในวัง
ด้านในวังดูชุลมุนกันใหญ่เมื่อตื่นขึ้นมาไม่พบเจ้าหญิงกับเจ้าชาย แต่พอร่างทั้งสองที่ทุกคนตามหาปรากฎขึ้น ราชาและราชินีก็ต่างวิ่งเข้ามากอดลูกของตนพลางสำรวจตามร่างกายเป็นการใหญ่
"นี่ไปไหนมาคะ ป๊ะป๋ะเป็นห่วงมากนะ" ราชาจียงที่ตอนนี้ห่วงลูกสาวออกนอกหน้ารีบหมุนตัวลูกสาวสุดที่รักซ้ายทีขวาทีเพื่อตรวจดูบาดแผล
"หยุดก่อนค่ะป๊ะป๋า ดาร่าเวียนหัว" เด็กสาวตัวเล็กพูดพลางเซไปมา
"จีคะ ดาร่าจะตายก็เพราะคุณนั่นแหละ" ราชินีแชรินพูดก่อนจะดึงตัวลูกสาวออกมา
"ว่าไงค่ะ เมื่อเช้าดาร่าไปไหนมาคะ" ทันทีที่ท่านแม่พูดจบฉันก็เดินตรงไปหาลุงท็อปทันที
"นี่ค่ะ หนูให้" ฉันยื่นช่อดอกไม้ส่งไปให้คนตรงหน้า
"ให้ลุงเหรอคะ ดาร่าน่ารักจักเลย" ลุงท็อปอุ้มฉันขึ้นไปกอดก่อนจะวางฉันลงกับพื้น
"ดาร่าจ๊ะ ชอบน้องแจรึเปล่าจ๊ะ?" อยู่ๆป้าบอมก็พูดขึ้นมา จนทำให้ผู้ใหญ่อีกสามคนที่คุยกันอยู่เงียบลง
"ค่ะ ชอบมากเลย ^^" ฉันพูดตอบป้าบอมก่อนจะหันไปยิ้มให้แจฮยอนที่ตอนนี้หน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ
"เห้ยๆ ถือว่าเป็นอันตกลงข้อตกลงของเรานะ" อยู่ๆลุงท็อปก็พูดขึ้นพลางหัวเราะเสียงดังพร้อมกับราชินีทั้งสอง
หลายปีผ่านไปในพระราชวังก็ยังคงดูสงบและหน้าอยู่เหมือนเดิม แต่ก่อนที่นกพิราบส่งสารริริจะมาอ่านะ
"พระราชาเพคะ มีนกพิราบส่งสารมาจากพระราชาท็อปเพคะ" สาวใช้ส่งนกพิราบให้ผม ผมแกะดูข้อความข้างใน
'นี่ไอ้จี ใกล้ถึงวันแต่งงานแล้วนะเตรียมลูกสาวแกไว้ละห้ามพาหนีไปไหน ฉันจะไปหาแกก่อนวันงานสักอาทิตย์ ไว้เจอกัน'
-ราชาทาบิ-
ผมหัวเราะกับข้อความในจดหมายก่อนจะไปหยิบนกพิราบตัวโปรดของผมออกมา บรรจงเขียนข้อความและผูกจดหมายไว้ที่ข้อเท้าของนกพิราบ
"รีบๆบินนะ แทยังกี้" ผมพูดกับนกพิราบตัวโปรดก่อนจะปล่อยมันออกไป
อีกด้านหนึ่ง พระราชาร่างสูงก็ได้รับจดหมายจากพิราบคู่ใจของเพื่อนสนิทตนจึงรีบแกะจดหมายด้านในออกมาดู
'มันไม่ง่ายหรอก ฉันจะทดสอบลูกชายแก ถ้าผ่านฉันจะให้แต่งงานด้วยแล้วกัน เชอะ!' -ราชาจีดี-
ผมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะชะเง้อออกมาดูลูกชายของผมที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปพบนูน่ามี่เขาหลงรักมาหลายปี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้อ ! ไอ้จีคิดแผนคงเป็นเรื่องแน่ๆ"
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้าประกาสคู่มั่นของเจ้าหญิง เหล่าข้ารับใช้ในวังพากันวิ่งวุ่นอลม่านกับการจัดงานเลี้ยงต้อนรับพระราชาผู้มาเยือน แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นปรากฎร่างสวยบางระหงส์
ยืนจัดแจกันดอกไม้อยู่หน้าบริเวณเข้าวัง
"นี่เดซี่ช่วยเอากรรไกรมาให้หน่อยสิ" คนร่างเล็กพูดแต่สายตาและมือยังวุ่นอยู่กับดอกไม้ตรงหน้า
"ว่าไงดาร่าทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ" เมื่อมีเสียงพูดขึ้นเหล่าสาวใช้ส่วนพระองค์ทั้งหลายที่ยืนช่วยงานเจ้าหญิงอยู่จึงก้มลงคำนับราชินี
"จัดแจกันดอกไม้คะ ท่านแม่มาทำอะไรเหรอคะ" ฉันหยุดมือจากการจัดดอกไม้แล้วหันไปหาผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพระมารดา
"แม่อยากให้ลูกพักผ่อนมากๆน่ะจะ ไม่อยากให้โชว์ตัวมากเดี๋ยวก็ใกล้วันแต่งงานแล้วด้วยนะ" ผู้เป็นมารดาส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน
"แต่ดาร่ายังไม่รู้เลยนี่คะว่าจะแต่งงานกับใคร" ฉันหันไปทำหน้าบึ้งส่งให้กับเสด็จแม่
"นี่ดาร่าไม่รู้จริงๆเหรอ"ผู้เป็นแม่ทำหน้าตางงๆก่อนจะฉุดคิดถึงแผนการของสามีตนได้ 'สามีฉันนี่แสบจริงๆ'
"ก็ป๊ะป๋าบอกว่าแจฮยอนมีพระคู่มั่นไปแล้วนี่คะ ดาร่าก็เลยไม่รู้ว่าจะได้แต่งกับใคร" แต่ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้โวยวายไปมากกว่านี้ พระราชาก็เดินมาพร้อมกับผู้ชายน่าตาน่ารักคนหนึ่ง
"ว่าไงดาร่า นี่คนนี้คือคู่มันลูก มันอาจจะดูง่ายไปหน่อยแต่พ่ออยากให้ลูกทำความรู้จักกับเขาเอาไว้" ผู้เป็นพ่อดันคนตัวสูงให้มาเผชิญหน้ากับฉัน
"สวัสดีครับ ผมชื่อจุนฮงครับ"
"สวัสดี เราดาร่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^" ฉันส่งยิ้มให้เขาที่ยืนทำท่าประหม่าอยู่ตรงหน้าฉัน
"ไปอยู่กับลูกฉันแล้วอย่าแตะต้องจนเกินงามล่ะ ไม่งั้นแกตายแน่" นี่คือเสียงของพระราชาที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร กระซิบกระซาบบอกชายที่จะมาทำหน้าที่แสดงเป็นคู่มั่นของลูกสาวตนเอง
"ดาร่าไปเดินเล่นกับจุนฮงเถอะจ่ะ แม่ขอคุยกับพ่อหน่อย" พอหญิงสาวตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ก็ชวนคนตัวสูงเดินออกไป
"นี่จีคะ ทำอะไรอยู่แล้วไหนจะให้ดาร่าลูกเราแต่งกับน้องแจไง" แชรินราชานีสาวสุดชิคหันไปดุสามีตัวเองเสียงดัง
"โอ๊ยที่รัก เรื่องนี้ท็อปก็รู้เราวางแผนดูใจเด็กสองคนเฉยๆ" เมื่อแชรินได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจใส่ผู้เป็นสามี
เช้าวันรุ่งขึ้นราชาท็อปก็เสด็จมาถึง เหล่าข้ารับใช้ออกมาต้อนรับแขกผู้มาเยือนกันเป็นอย่างดี โดยมีเสียงซุบซิบหัวเราะคิกคักกันไปตลอดทางเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา เดินอยู่เยื้องๆกับพระราชา
"อ่าวๆเชิญๆ มาที่ห้องอาหารกันก่อนเถอะข้าหิวแล้ว" ราชาจียงพูดเสียงดังต้อนรับแขกผู้มาเยือน
"นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ" ท็อปพูดขึ้นหลังจากที่มานั่งในห้องอาหาร
"ก็อย่างนี้แหละหน่า ไหนๆเจ้าชายไปไหนแล้วเนี่ย"
จนยงถามหาว่าที่ลูกเขยเป็นการใหญ่
"เห็นบอกว่าอยากออกไปเดินเล่นในสวนสักหน่อยน่ะคะ" บอมเอ่ยขึ้น
"แล้งเรื่องที่เราวางแผนกันไว้จะยังต่อมั้ย" แชรินเอ่ยขึ้นมาอย่างหน่ายๆถึงแผนการที่สามีและเพื่อนสามีของตนได้วางแผนเอาไว้
"ฉันพาคู่มั่นตัวปลอมของลูกชายชั้นมาด้วยล่ะแต่คงเดินออกไปด้วยกัน เธอชื่อยุนอา" ท็อปพูดก่อนจะแสดงท่าทีไม่สบายใจ
"เป็นอะไรเหรอ" จียงพูดขึ้นเมื่อเดาสีน่าของเพื่อนออก
"ฉันคิดว่า ดูเหมือนยุนอาจะรักแจฮยอนจริงๆน่ะสิ"
"อ๊ะ นี่ฮงเลือกเอาดอกสวยๆนะ" ฉันตะโกนบอกจุนฮงที่วิ่งเข้าไปตัดดอกกุหลาบด้านในสวน
"นี่แจคะที่นี่ร้อนจัง เข้าไปข้างในเถอะค่ะ" ฉันหันขึ้นไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้เดินมาหยุดอยู่ตรงทางเดินเข้าสวนกุหลาบกับชายร่างสูงคนหนึ่ง
"นี่ยุนอาแล้วใครให้คุณตามผมมาล่ะ" ชายร่างสูงดูเหมือนจะหงุดหงิดที่หญิงสาวข้างๆมัวแต่บ่นมาตามทาง ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะสะบัดหน้าเป็นเชิงงอนๆและหันมาเห็นฉันเข้าพอดี
"นี่เธอนังคนรับใช้ไม่มีมารยาท ถือวิสาสะอะไรมานั่งมองคนรักเค้าคุยกัน" ฉันที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้ว นังคนใช้เลยเหรอย๊ะ
"ก็ไม่ได้อยากมองให้เสียลูกกระตาหรอกนะ แล้วมาเดินอะไรในสวนบ้านคนอื่นล่ะ" ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับยัยผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ
"นี่เธอน่ะใช่ ..." เสียงของผู้ชายร่างสูงคนนั้นขาดหายไปเมื่อโดนเสียงอื่นแทรกขึ้นมา
"ดาร่านี่ฮงเลือกมา สวยมั้ยๆ" จุนฮงวิ่งถือดอกกุหลาบขาวมาให้ฉันเต็มมือ
"ป๊ะเราไปกันเถอะ อยู่ที่นี่อารมณ์เสีย" ฉันพูดพลางหันไปเบะปากใส่ยัยผู้หญิงไร้มารยาท ก่อนจะลากจุนฮงที่ไม่รู้ภาษีภาษาเดินตามออกไป
"ดาร่าเป็นไรเหรอ" จุนฮงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเดินถามฉันมาตลอดทาง
"แค่คนไร้มารยาทน่ะฮงช่างเถอะ เรารีบไปล้างตัวกันดีกว่าจะได้ไปทานอาหารเช้ากัน" จุนฮงพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะแยกย้ายออกไป
ห้องอาหารที่แสนวุ่นวายก็ต้องสงบลงเมื่อคนที่พระราชาและพระราชินีกำลังพูดถึงเปิดประตูเข้ามาพอดี
"อ่าวมาแล้วเหรอมาๆ มานั่งทานข้าวกัน" ราชาจียงกวักมือเรียกคนสองคนที่ปรากฎตัวขึ้นอย่างเป็นกันเอง เขาทั้งสองที่ได้ยินดังนั้นจึงโค้งให้ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
"ไม่เจอกันนานเลยนะแจฮยอน" ราชาจียงทักทายชายหนุ่มร่างสูง
"ท่านยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะครับ" แจฮยอนหันไปทักทายราชาจียง
"ท่านเทิ่นอะไรกัน เรียกลุงเหมือนเดิมเถอะแล้วคนนั้นใครเหรอ" ราชาจียงหันไปให้ความสนใจกับหญิงสาวข้างๆแจฮยอน
"คนนี้ชื่อยุนอาครับ เขาเป็น...คู่มั่นของผมครับ" แจฮยอนหยุดพูดไปพักหนึ่งเหมือนไม่อยากจะพูดมันออกมาแต่ก็ต้องพูด
"นี่อย่าสิ หัวฉันยุ่งหมดแล้วนะนี่แน่ะๆ" ฉันเอาตุ๊กตาทัมๆที่ท่านแม่ให้ฟาดใส่จุนฮงอย่างไม่ยั้ง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อสังเกตุถึงสายตาของคนรอบข้าง
"เอ่ออออ ... สวัสดีค่ะ ท่านลุงท่านป้า" ฉันกับจุนฮงก้มลงทำความเคารพคนในห้องอาหาร
"รีบมาทานอาหารแล้วก็นั่งคุยกันมะ" ท่านแม่พูดขึ้นพลางกวักมือเรียกเราทั้งคู่
ตอนนี้ฉันกับจุนฮงนั่งตรงข้ามกันกับแจฮยอนและคู่มั่นของเขา เธอส่งสายตามาจิกฉันเป็นระยะๆก่อนที่จะหยุดลงเมื่อราชินีบอมเอ่ยขึ้น
"ว่าไงจ๊ะดาร่าน้อยของราชาจียง โตเป็นสาวแล้วนะ แล้วคนนั้นใครเหรอจ๊ะ" เธอถามฉันขึ้นมาเพื่อลดบรรยากาศตรึงเครียด
"ผมชื่อชเวจุนฮงครับเป็นคู่มั่นของดาร่า" จุนฮงตอบพร้อมกับลุกขึ้นโค้งคับนับให้กับราชินีบอม
"โอ๊ นี้เธออายุเท่าดาร่าเหรอ" ราชาท็อปถามขึ้น
"เปล่าหรอกครับ ดาร่าบอกให้ผมเรียกชื่อเธอเฉยๆเราจะได้สนิทกันน่ะครับ" จุนฮงตอบพร้อมกับหันมายิ้มอ่อนให้กับฉัน
พวกเราทุกคนพูดคุยกันได้สักพัก ฉันที่รู้สึกอึดอัดกับสายตาของแจฮยอนจึงขอตัวเดินออกมาด้านนอก ก่อนจะเดินตรงเข้ามาในห้องนอน แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ก็มาคนดันเอาไว้และแทรกตัวเข้ามาก่อนจะกดล็อคบานประตูนั้น
"เฮ๊ยนายเข้ามาได้ไงน่ะ" ฉันหันไปโวยวายใส่ผู้ชายตรงหน้า
"ก็เดินเข้ามาไงถามอะไรแปลกๆ" เขาตอบฉันแบบกวนประสาทแต่หน้าตาเขานิ่งมากจนฉันอ่านความรู้สึกเขาไม่ออก
"นี่แล้วนายล็อคห้องทำไม ออกไปเลยนะ" ฉันโวยวายใส่ผู้ชายตรงหน้า
"แค่อยากคุยด้วย ทำไมดาร่่าใจร้ายจัง" ผู้ชายตรงหน้าฉันพูดเชิงงอนๆ
"ดาร่านูน่าสิ ทำไมเรียกดาร่าเฉยๆล่ะ" ฉันดุเขาขึ้นมาเบาๆ
"แล้วทำไมไอ้นั่นถึงเรียกดาร่านูน่าว่าดาร่าได้ล่ะ ทั้งๆที่มันก็เป็นน้องผมแท้ๆ" แจฮยอนขมวดคิ้วพลางกดเสียงเพื่อข่มอารมณ์เอาไว้
"ก็เขาเป็นคู่มั่นฉัน แล้วเขาก็ชื่อจุนฮงด้วย ไม่ได้ชื่อไอ้นั่น แจฮยอนนายนายไปเดินชนรังแตนในสวนฉันมาเหรอไง"
ฉันขึ้นเสียงใส่แจฮยอนอีกรอบ ตอนนี้ฉันเริ่มโมโหเขาแล้วนะ แต่ก่อนยังน่ารักกว่านี้อีกนายไม่น่าโตขึ้นมาเลย ฉันคิดในใจพลางยืนกอดอกมองคนตรงหน้า
"อ่อแสดงว่าจะต้องเป็นคู่มั่นก่อนสินะถึงจะเรียกดาร่านูน่าว่า 'ดาร่า' เฉยๆได้" เขาเน้นคำว่าดาร่าขึ้นมาก่อนจะเดินตรงมาทางฉัน
"นี่นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ ช่วย..." ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ผู้ชายตรงหน้าก็เข้ามาจูบฉันอย่ารุนแรง ฉันพยายามขัดขืนแต่แรงคนตัวเล็กอย่างฉันก็ไม่สามารถฝืนแรงของคนตัวโตกว่าได้ เขากดจูบฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากและเริ่มหายใจไม่ออก
"พอๆ พอก่อนแจฮยอน ฉันหายใจไม่ออก" ฉันผละปากเขาออกจากปากฉันได้ แต่หน้าเขาก็เริ่มมาซุกไซร้อยู่แถวลำคอของฉันต่อ
ฉันรู้สึกเจ็บเป็นระยะๆเมื่อเขาฝากร่องลอยเอาไว้ที่ต้นคอของฉัน ฉันพยายามผลักเขาออกไปแต่เขาก็ไม่ยอมออกไปสักที
"นี่แจฮยอนเราสองคนมีคู่มั่นกันแล้วนะ พอเถอะนะ" เมื่อเขารู้สึกถึงหยุดน้ำที่ไหลหยดลงบนหน้าของ เขาก็หยุดการกระทำหยาบๆกับฉันทันที
ที่หน้าประตูภายนอกห้องมีพระราชากับพระราชินีรวมถึงจุนฮง กำลังเอาหูแนบประตูอยู่เพื่อรอฟังเสียงจากคนข้างใน ขาดแต่ยุนอาที่ตอนนี้ทำสีหน้าไม่พอใจกับเหตุการที่เกิดขึ้น
"อ่าวเงียบไปซะแล้ว" แชรินราชินีที่เป็นคนไม่ชอบแผนการนี้กับทำหน้าไม่พอใจเมื่อในห้องเงียบลง
"รึว่าจะทะเลาะกันจนพลัดตกระเบียงไปแล้ว" ราชินีบอมพูดขึ้นพลางทำท่าจะพลักประตูเข้าไปดู แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อประตูกับเปิดออกมาแทน
"ยังไม่ตกลงไปหรอกครับท่านแม่" เป็นแจฮยอนที่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับดาร่าที่ยืนกอดอกทำหน้าตาซีเรียสอยู่ข้างๆ
"ว่าไงคะ มันคือแผนใช่มั้ย?" ฉันขึ้นเสียงพลางมองหน้าหาคำตอบกับผู้ใหญ่นิสัยเด็กทั้งสี่คนจนมาเจอกับจุนฮงที่ยิ้มหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ
"ว่าไงจุนฮง ไม่คิดจะบอกนูน่าคนนี้เลยเหรอ" จุนฮงได้ยินแบบนั้นจึงชี้ไปทางราชาจียง
"อ่อ ที่แท้ก็แผนของท่านพ่อเองเหรอ" ฉันหันไปมองค้อนท่านพ่อที่ตอนนี้เริ่มทำหน้าไม่ถูก
"ก็พ่ออยากรู้ว่าลูกกับแจฮยอนรักกันจริงๆรึเปล่า ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานเห็นส่งแต่ริๆกับยองเบบินไปมาหากันอยู่ได้ พ่อแค่อยากช่วยลูกนะ" ราชาจียงรีบแก้ตัวกับลูกสาวเป็นการใหญ่
"
"หนูจะไม่มั่นและไม่แต่งงานกับใครเลย เชิญท่านพ่อหาลูกใหม่เถอะ" ฉันขึ้นเสียงใส่ท่านพอก่อนจะปิดประตูและล็อคห้อง
ทางด้านของพระราชา ทุกคนต่างนั่งคิดวิธีที่จะง้อดาร่า เว้นแต่ยุนอาที่เอาแต่นั่งยิ้มกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"นี่ทุกคนคะ ยุนอาแต่งแทนก็ได้นะคะ ถ้าดาร่าเขาไม่เต็มใจจริงๆ" ยุนอาทำหน้าตาเคร่งเครียดพลางเสนอแนวทางแก้ปัญหา
"ยุนอาถ้าเธอไม่มีความคิดที่ดีกว่านี้ก็กลับไปเถอะ ฉันจะบอกให้รถไปรอ" เธอที่ได้ยินแบบนั้นจากปากของแจฮยอนจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
"รินเค้าจะทำยังไงดี ลูกไม่เคยโกรธเค้าขนาดนี้เลย" ราชาจียงผู้ที่ดูจะเป็นทุกข์ที่สุดเอ่ยขึ้น
"ใจเย็นๆสิคะที่รัก คุณก็รู้ว่าดาร่ารักคุณแค่ไหน เธอแค่อาจจะน้อยใจ" แชรินผู้เป็นภรรยากอดปลอบสามีที่มีความเศร้าระดับสิบ
"เอ่อท่านลุงครับ ผมมีแผนง้อดาร่าแล้วครับ" พอทุกคนได้ยินอย่างนั้นจึงเข้ามาฟังแผนของแจฮยอน
คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงกลางดึกต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อมีมือปริศนามาโอบกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง
"ใครน่ะ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงพลางถอยหลังเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง
"นี่นายเข้ามาได้ไง" คนตรงหน้าได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกตนพลางยิ้มมุมปาก
"ผมมาเพื่อคุยกับนูน่าไง" ผู้ชายตรงหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย ฉันที่เห็นแบบนั้นจึงวิ่งไปที่ประตูห้องเพื่อนที่จะเปิดออกและวิ่งหนีออกไป แต่... ประตูถูกล็อกจากด้านนอก
"นายเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ แจฮยอน" ฉันหันไปขึ้นเสียงกับผู้ชายที่กำลังเดิมเข้ามาประชิดตัวฉัน ฉันที่กำลังจะหนีกับถูกเขาเอาแขนทั้งสองข้างของเขากั้นเอาไว้
"นูน่าใจเย็นก่อนสิ ผมรู้ว่านูน่าโกรธแต่นูน่าช่วยฟังที่ผมจะพูดหน่อยได้รึเปล่า" ฉันเงียบพร้อมจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
"นูน่าควรจะไปขอโทษท่านลุงนะ ท่านลุงรักและห่วงนูน่ามาก ถ้านูน่าอยากโกรธหรือเกลียดก็มาลงกับผมเถอะนะ" แจฮยอนพูดกับฉันพลางทำหน้าเครียด
"ฉันไม่โกรธท่านพ่อหรอก แต่ฉันแค่น้อยใจเฉยๆ แล้วเรื่องที่นายจะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? ถ้าใช่ก็ออกไปเถอะ" ฉันรู้สึกน้อยใจเขาเล็กๆที่การมาครั้งนี้ของเขาไม่ใช่การมาบอกรักฉัน
"ยังครับยังไม่หมด นูน่ารู้มั้ย......... นูน่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมหลงรักมาตลอด และตอนนี้ก็ยังรักอยู่แต่ถ้านูน่าไม่ต้องการผมก็ไม่เป็นไร" เขาฝืนยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะถอยห่างฉันออกไป
"ใช่ฉันไม่ต้องการ" แจฮยอนที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้นกลับหุบยิ้มลงทันที
"ไม่ต้องการให้นายจากฉันไปไหนอีก" พอฉันพูดจบสีหน้าที่ดูเจื่อนของเขากลับยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"จริงเหรอฮะนูน่า" เขากระโดดเข้ามากอดฉันเต็มแรง
"ถ้านายยังไม่เลิกเรียกฉันว่าดาร่านูน่า ฉันจะจัดการนาย" เขาผละออกจากฉันพร้อมกับหน้าตาสงสัยกับคำพูดของฉัน
"จัดการอะไรเหรอ ดาร่า'นูน่า'" เขาจงใจเน้นคำว่านูน่าให้ชันเจนก่อนจะชะงังไป
ฉันเอาแขนทั้งสองข้างโอบรัดคอของเขาก่อนจะดึงเขาลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเขา และถอนจูบออกอย่างช้าๆ สีหน้าตอนนี้ของเขาตลกมากเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ
"ดาร่าทำแบบนี้กับจุนฮงด้วยรึเปล่า" อยู่ๆเขาก็ถามฉันขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้
"อืมทำสิ แต่กว่าจุนฮงจะยอมเรียกดาร่าเฉยๆนะก็นานหลายวันเลยล่ะ" ฉันโกหกเขาออกไป
"งั้นเหรอ...? แล้วแบบนี้ล่ะเขาทำมั้ย?" แจฮยอนยกตัวฉันขึ้นมาอุ้ม ตอนนี้หน้าฉันอยู่เหนือกว่าหน้าเขา ฉันเอามือดันหน้าอกของเขาไว้ ตอนนี้เราสองคนอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมาก
"นี่จะทำอะไรน่ะ" หน้าฉันตอนนี้คงแดงมากแน่ๆ
"ทำแบบนี้ไง" เขาลดตัวฉันลงมาทำให้ทั้งขาและแขนของฉันต้องเกาะเขาเอาไว้กันตก เขาประทับริมฝีบางบางๆของเขาที่ปากของฉัน เราสองคนจูบกันเนิ่นนาน ก่อนที่เราจะผละออกจากกันเพื่อสูดอากาศหายใจและจูบกันต่อแบบนี้สักพัก เขาค่อยๆอุ้มฉันเดินไปที่เตียงและวางฉันลงอย่างแผวเบา เขาค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอของฉันพลางทำคิสมาร์คเอาไว้หลายแห่ง
"ดาร่าเธอเป็นของฉันนะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไร ริมฝีปากบางๆเขาก็ก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉัน
แสงยามเช้าสาดส่องเขามาจากทางหน้าต่าง ปลุกให้คนตัวสูงตื่นขึ้น เขาเอามือควานหาคนตัวเล็กข้างๆที่หลับสนิทเพราะเหนื่อยกับกิจกรรมยามค่ำคืนที่ผ่านมา
"อืมม...." คนตัวเล็กข้างๆเขาครางขึ้นมาก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น
"ว่าไงดาร่าเหนื่อยมั้ย" ผมถามเธอที่กำลังงัวเงียอยู่ข้างๆผม เธอที่ได้ยินผมถามแบบนั้นถึงกับหน้าแดงรีบซุกหน้าหลบเข้าไปในผ้าห่ม
"นี่ดาร่าอยากดูดีๆก็บอก ไม่ต้องก้มลงไปมองหรอก" ผมพูดแหย่เธอเล่นๆ แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ใบหน้าขาวอมชมพูที่ตอนนี้มันเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเขินอาย
"นายพูดบ้าอะไรน่ะ ฉันอายนะ" ผมหัวเราะออกมา ท่าทางของผู้หญิงตรงหน้า ผมขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างๆหูเธอก่อนที่เธอจะหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม
"ดาร่าของแจฮยอนรักที่สุดเลย"
-END-
หัดแต่งครั้งแรกค่ะกับฟิคสั้นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่า
ถ้าชอบคู่ไหนก็ขอเข้ามาได้นะคะ แต่บอกไว้ก่อนว่า
คู่ชิปที่ไรท์ชอบที่สุดคือ 'DARAGON' ♥
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น