Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #2 : [Gloomy Love] : Part 2

 

 

 

 

 

 

 

     หญิงสาวร่างเล็กกลับมาถึงเพนชั่นของแฟนหนุ่ม เธอเปิดห้องพักเข้ามาแต่ก็ไม่พบใคร เธอจึงเดินไปวางกระเป๋าและเดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียงด้านนอก

 

 

 

 

     เฮ้อออ... ฉันถอนหายใจออกมาพร้อมกับคิดถึงเรื่องที่พูดกับเพื่อนในวันนี้ มันทำให้ฉันนึกย้อนถึงวันเก่าๆและการพบกันของพวกเรา ทุกคนคงสงสัยล่ะสิว่าฉันมาพบกับคนนอกโลกพวกนี้ได้อย่างไร ถ้างั้นเริ่มจากเพื่อนคนแรกของฉัน 'คิมอูบิน'

 

 

 

 

     ฉันกับอูบินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก หมอนี่เป็นหนุ่มฮอทหน้าตาดีแต่จะบอกอะไรให้นะ หมอนี่ไม่ยอมมีแฟนเลยพอฉันถามทีไรก็เอาแต่บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว พวกหลงตัวเองก็อย่างนี้แหละ ต่อมาเป็นบอมเพื่อนสาวคนสนิทของฉัน เพราะเรามีนามสกุลที่เหมือนกันจึงทำให้เราได้รับภารกิจคู่กันบ่อยๆ ทั้งบอมแชรินและมินจี สามคนนี้ฉันได้มารู้จักก็ตอนที่โดนรับเลือกมาเป็นหนึ่งใน 2NE1 ถึงจะพูดไปแบบนั้นก็เถอะแต่จริงๆแล้วฉันสนิทกับทุกคนในวงเลยนะ พวกเค้าดูแลฉันดีมากเลยล่ะ

 

 

 

 

แกร๊กกกก ...

 

 

"จีกลับมาแล้วเหรอ" ฉันที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดจึงหันไปมอง แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นกำลังแบกใครอยู่??

"เอ่อดาร่า พอดีกิโกะเมาน่ะ เธอช่วยเปิดประตูห้องนอนให้หน่อยได้มั้ย" ชายหนุ่มตรงหน้าฉันเอ่ยขึ้น

"ทำไมวันนี้กิโกะเมาหนักขนาดนี้ล่ะ" ฉันถามขณะเดินมาที่เตียงนอน

"วันนี้มาปาร์ตี้น่ะ เพื่อนที่ญี่ปุ่นมากันเยอะคงเพลินไปหน่อย" จีตอบพลางจัดถ้านอนให้กิโกะ

"แล้วทำไมถึงได้กลับมากับจีล่ะ" ฉันยังคงถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ แหม่แฟนแบกผู้หญิงมาบ้านอย่างนี้ใครๆก็คงอยากรู้ทั้งนั้น

"จีอาสามาส่งเองแหละ" เขาตอบคำถามฉันแต่ก็ยัง

ไม่เงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉันอยู่ดี

"แล้วทำไมไม่ไปส่งที่หอล่ะ แล้วหอเพื่อนกิโกะไม่มีสักคนเลยเหรอไหนว่ามากันเยอะไงล่ะ" ฉันที่กำลังงอนพูดแดกดันจีที่ตอนนี้แทบจะไม่สนใจฉันเลย จีที่ได้ยินน้ำเสียงฉันเปลี่ยนไปเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"ดาร่าที่นี่บ้านฉันนะ แล้วนี้ก็เป็นทั้งเพื่อนฉันทั้งเพื่อนเธอด้วยทำไมใจดำอย่างนี้ฮะดาร่า อย่ามาหึงอะไรงี่เง่าหน่า ไปอาบน้ำได้แล้วไปดึกแล้ว" ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

     ฉันที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าร้องไห้เงียบๆอยู่ในห้องน้ำพยายามกลั้นเสียงเพื่อนไม่ให้คนด้านนอกได้ยิน พลางนึกถึงคำพูดของจีที่วนเวียนอยู่ในหัว

.

.

.

.

.

.

.

ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่คนใจแคบแท้ๆ ทุกๆครั้งที่เหล่าเมมเบอร์ฉันป่วยฉันแทบจะสั่งให้จีดูแลยิ่งกว่าที่ดูแลฉัน แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป มันไม่เหมือนกัน มันทำให้รู้สึกเจ็บหนืดๆที่หน้าอกข้างซ้าย เวลามองเห็นเพื่อนอย่างเขาสองคนอยู่ด้วยกัน....

 

 

 

 

     ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบกับจีนอนอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆเตียงฝั่งกิโกะ

 

 

'ฉันสินะที่ควรออกไปนอนนอกห้อง'

 

 

ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะเดินออกไป เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ฉันที่นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาบนโซฟาด้านนอก บวกกับอากาศที่เย็นเฉียบจึงทำให้ฉันไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย

 

 

 

 

ติ๊ง ~

 

 

เสียงข้อความเข้านี่นา ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพลางหรี่ตาลงเล็กน้อย เพราะแสงไฟของหน้าจอ นาฬิกาบนหน้าปัดบอกเวลา 01.34 น. ตีหนึ่งครึ่งใครส่งอะไรมาเนี่ย

 

 

 

 

'ไอ้จีมันถึงบ้านรึยัง' -อูบิน-

 

 

'ถึงแล้ว ทำไมเหรอ' ฉันกดส่งข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว

 

 

'แล้วมันกลับคนเดียวรึเปล่า' -อูบิน-

 

 

ฉันลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับไป

'อืม กลับคนเดียวสิ หรือจะให้กลับกับใครฮ๊าาา !!'

 

 

'ไม่มีอะไรหรอกสงสัยเพื่อนมันคงสับสน ดึกแล้วนะยัยเตี๊ยรีบๆนอนล่ะจะได้สูงและหน้าตาดีเท่าฉันสักที ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฝันดี' -อูบิน-

 

 

หลังจากอ่านข้อความจบ ฉันก็แลบลิ้นใส่ข้อความนั้นทันที

'ถ้าหลงตัวเองแบบนายฉันยอมเตี้ยแบบนี้ดีกว่าย่ะไอ้ยักษ์ ฝันดี'

 

 

 

 

     ร่างเล็กพลิกไปมาบนโซฟาแสดงถึงความไม่สบายตัว เธอลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอบอกเวา 05.50 น. คนตัวเล็กหาวนอกฟอดใหญ่ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากโซฟา เธอนั่งคิดอะไรอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋าและเสื้อผ้าข้าวของของตัวเองในห้องอย่างเบามือ ก่อนที่จะค่อยๆเดินออกจากห้องเพราะกลัวคนด้านในจะตื่น

 

 

 

 

-หอพัก 21-

 

 

"อ่าวดาร่าอนนี่ลมอะไรหอบมาคะ" ฉันที่ยังเดินไม่พ้นธรณีประตูห้องก็โดนทักขึ้น

"มินจีตื่นเช้าจังนะ อนนี่คิดถึงทุกคนไงเลยกลับมา" ฉันตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้กับมินจี

"ถ้างั้นอนนี่เอาของไปเก็บก่อนนะ" ฉันพูดตัดบทก่อนจะเดินเข้าห้องไป

 

   

 

 

 คนตัวเล็กที่พึ่งจัดของในห้องพักเสร็จ เดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะหาอะไรในครัวกิน

 

"อ๊ะ ! อนนี่ออกมาพอดีกำลังจะไปเรียกให้มากินข้าว มาเร็วอนนี่เดี๋ยวไม่ทันบอมอนนี่นะ" มินจีกวักมือเรียกฉันพลางยกจานข้าวของฉันให้ห่างจากบอม

 ฉันเดินตรงไปนั่งลงกินข้าวข้างๆมินจี แต่พอกินข้าวไปสักพักก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ ก็พบกับสายตาดุๆของแชรินและสายตาจับผิดของบอม

 

 

 

 

"ว่าไงดาร่าเกิดอะไรขึ้นที่เพนชั่น" แชรินเป็นคนพูดเปิดประเด็น

"ใช่ๆจีมันทำอะไรให้อีกถึงได้ย้ายกลับมาเนี่ยฮะ" บอมพูดออกมาด้วยความสงสัยทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

่"เอ่ออออ ... ฉันคิดว่ากินข้าวให้เสร็จก่อนดีกว่ามั้ย เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง" ฉันตอบพลางยิ้มแหยๆให้กับเพื่อนขี้สงสัยทั้งสองคน

 

 

 

 

     อาหารเช้ามื้อนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกเช้าในหอที่แสนจะวุ่นวายแต่วันนี้กลับกลายเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนที่วันนี้รีบทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จอย่างรวดเร็วก็เพื่อที่จะ...อ่านะ มาฟังเรื่องของฉันยังไงล่ะ T^T

 

 

 

 

"ว่าไงดาร่าเล่ามาเกิดอะไรขึ้น" แชรินที่มักจะดูแลฉันอยู่เสมอเอ่ยขึ้น

"เมื่อคืนจีกลับมาที่เพนชั่นพร้อมกิโกะ"ฉันพูกเกริ่นขึ้น

"ก็ไม่มีอะไรแปลกนี่อนนี่ จียงอปป้าก็พาเพื่อนไปเล่นที่เพนชั่นบ่อยๆ" มินจีพูดขึ้นพลางทำหน้างงๆปนสงสัย

"มันจะไม่แปลกเลยถ้าเมื่อคืนจีไม่แบกกิโกะที่กำลังเมามานอนในห้องแล้วก็......."

 

 

 

 

      ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดให้เหล่าเมมเบอร์ฟัง พอฟังจบทุกคนก็เอาแต่นั่งเงียบ ก็มีแต่บอมเท่านั้นที่ยังคงมองหน้าฉันอยู่พร้อมกับทำหน้าสงสัยอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

"หรือว่าผู้หญิงคนนั้นคนที่เธอได้ยินเสียงคนที่จีคุยโทรศัพท์ด้วย จะเป็นกิโกะ" บอมพูดขึ้นพลางดีดนิ้วเสียงดังเป็นเชิงแก้ปริศนาได้

"ฉันไม่แน่ใจหรอกบอม ฉันไม่ค่อยสนิทกับกิโกะน่ะได้ยินเสียงน้อยครั้งมาก" ฉันส่ายหน้าตอบเบาๆ

"แชรินอนนี่สนิทกับกิโกะนี่นา" มินจีพูดขึ้นจึงทำให้เราสามคนหันไปมองหน้าแชรินแทบจะพร้อมกัน

"เฮ๊ยๆ ฉันไม่ได้สนิทกับกิโกะสักหน่อย คนที่สนิทกับกิโกะน่ะคือ ..จ..." เสียงของซีแอลขาดหายไปเพราะโดนเสียงใหญ่ๆของใครบางคนพูดแทรกขึ้น

"ไอ้จี!!!"

 

 

 

 

 

 

     อูบินที่อยู่ๆมาปรากฏตัวในห้อง ทำเอาพวกเราสี่คนตกอกตกใจแทบจะเตรียมขึ้นยานกลับบ้านเก่าที่ดาวอังคาร แต่ก็ไม่ทันที่ฉันจะได้ลงเหยียบพื้นโลกอีกครั้งอูบินก็ตะคอกขึ้นมาจนทำให้ฉันแทบอยากจะหนีออกนอกโลกไปจริงๆ

 

 

 

 

"ดาร่าเธอโกหกฉัน!!!!" ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าฉันยืนจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

"ฉันขอโทษอูบิน ฉันไม่อยากให้นายต้องมาทะเลาะกับจีเ

เพราะเรื่องของฉันอีก" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าอูบิน แต่ก็แทบจะก้มลงหลบสายตาแทบไม่ทัน

"นี่ฉันยังเป็นเพื่อนเธออยู่มั้ยฮะดาร่า หรือแฟนที่ตอนนี้มันทำเธอเสียใจเนี่ยมันดีกว่าฉันนักเหรอ เห๊อะ!ถ้างั้นเราก็อย่าเป็นเพื่อนกันเลยเถอะ" อูบินพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่ฉันที่ตอนนี้หน้าชาเพราะคำพูดของเขา

 

 

 

'เลิกเป็นเพื่อนเหรอ'

 

 

 

"ดาร่าใจเย็นนะ" บอมเข้ามากอดฉันที่ตอนนี้กำลังร้องไห้อย่างหนักเพราะคำพูดของอูบิน

"ดาร่าเธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้อูบินฟังเหรอ" แชรินที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น ฉันที่ตอนนี้ร้องไห้อย่างหนักได้แต่สายหน้าอยู่ในอ้อมกอดของบอม

"อูบินที่มันพูดไปก็คงเพราะห่วงเธอมากนะดาร่า เธอเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของมันเลยนะ อย่าคิดมากเดี๋ยวพอมันคิดได้มันก็กลับมาง้อเธอเอง" บอมพูดพลางรูปหัวฉันเบาๆ

"เฮ้อออ รู้ยังงี้ไม่ให้พาสเวิร์ดห้องพักอูบินไปก็ดีหรอก" แชรินถอนหายใจพร้อมกับเดินมากอดฉันอีกคน

"ใช่ๆอนนี่อูบินอปป้าเป็นคนดี ดูแลอนนี่มาตลอดเชื่อสิว่าอปป้าต้องหายโกรธอนนี่แน่ๆ" มินจีพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดฉันอีกคน

"ขอบคุณนะทุกคน ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนกับฉันทั้งๆที่ฉันอ่อนแอขนาดนี้ ขอบคุณที่ปกป้องฉันมาโดยตลอดนะ ทั้งเรื่องจีและอูบินขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนลำบากใจ ขอโทษนะ" ฉันได้แต่พูดขอบคุณและขอโทษเหล่าเมมเบอร์ที่นำพาเรื่องวุ่นวายนี้มาให้ ฉันนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ แม้กระทั่งเรื่องของตัวเองก็ยังแก้ไขด้วยตัวเองไม่ได้

"เลิกโทษตัวเองได้แล้วดาร่า" แชรินพูดขึ้นพลางผละออกจากตัวฉัน ก่อนที่จะมองหน้าฉันแล้วพูดต่อ

 

"พวกเราคือเพื่อน พวกเราคือ2NE1 พวกเราคือผู้หญิงที่แข็งแกร่ง พวกเราจะไม่ยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ เธอก็เช่นกันดาร่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่เหลือใคร แต่จงจำไว้พวกเราทั้งสามคนจะคอยยืนอยู่ข้างๆเธอเสมอ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คำโกหกกับความจริง ไม่ว่าจะรับรู้มาแบบไหนผลที่ได้... 'ก็คือเจ็บพอๆกัน'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^^ ก้มขอบคุณงามๆหนึ่งที(_ _)

เนื้อหาตอนนี้อาจดูแปลกๆหน่อยเพราะพิมพ์ไปเปลี่ยไปเรื่อยๆ

ถ้าดีไม่ดียังไง 'คอมเมนต์ติได้เลยนะคะ'

ถ้าบทมันเข้าใจยากหรือยืดเยื้อไปยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ

#GrimNight