ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Gloomy Love] : Part 1
ผับที่เต็มไปด้วยผู้คน
ปรากฏร่างสวยบางระหงส์อยู่อยู่ตรงใจกลางผับเหมือนพยายามมองหาคนรู้จัก ร่างเล็กสวมเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำ ผมน้ำตาลยาวปล่อยลงมาถึงกลางหลัง ยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ให้กับตัวเธอ มือบางยกขึ้นมาถอดแว่นดำที่สวมออก ปรากฏใบหน้าสวยและเต็มไปด้วยความมั่นใจ คงเป็นเพราะอายไลน์เนอร์ที่กรีดอยู่บนดวงตาของเธอและลิปสติกสีแดงสด
"เฮ้! ทางนี่ดาร่า" หญิงสาวที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองจากบุคคลที่กำลังตามหายกยิ้มขึ้นและโบกมือให้เป็นสัญญาณ
"ทำไมมาช้าแบบนี้จ๊ะ วันนี้มาสุดท้ายเลี้ยงนะ" สาวสวยหน้าตุ๊กตาเอ่ยขึ้น
"โหยไรเนี่ย ถ้าจีไม่เบี้ยวมาส่งก็คงไม่ช้าอย่างนี้หรอก" ฉันหันไปพูดกับบอมอย่างไม่สบอารมณ์ พลางคว้าแก้ววิสกี้ของแชรินขึ้นดื่ม
"เฮ๊ยๆๆ!ดาร่าแกดื่มแรงๆไม่ได้นะเว๊ย เบาๆหน่อยๆเดี๋ยวจียงมาด่าพวกเราแย่เลยนะ" แชรินกับมินจีรีบแย่งแก้วออกจากมือฉัน แต่มันก็ช้าไปแล้วล่ะมันหมดแล้ว ฉันหันมองหาเพื่อนอีกสองคนที่ตั้งแต่มาถึงยังไม่เห็นเลย
"แล้วกิโกะกับอูบินล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นเลย" ฉันถามขึ้น
"อูบินอปป้าติดงานน่ะอนนี่วันนี้มีปาร์ตี้นายแบบถ้าไม่ไปก็ไม่ได้ก็เลยไม่ได้มา" มินจีพูดขึ้น
"กิโกะติดธุระน่ะ เลยมาไม่ได้" แชรินพูดขึ้นพลางยักไหล่
่"งั้นก็มาไม่ครบอ่าดิ เสียดายอ่ะนานๆทีฉันถึงออกมา" ฉันพูดนอยๆพลางยกพั้นซ์ขึ้นดื่ม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกเราสี่คนเหมือนจะเริ่มมึนกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จึกแยกย้ายกันกลับบ้าน เฮ้อแอลกอฮอล์นี่แย่จริงดื่มแล้วมึนหัวชะมัดทำไมคนเราถึงชอบดื่มมันกันนะ ฉันพยายามขับรถกลับเพนชั่นของจียงให้ถูกเพราะตอนนี้มันมึนๆที่หัวจริงๆนะ สงสัยเพราะวิสกี้แก้วนั้นแน่ๆ สาวร่างเล็กจอดรถเสร็จก็พยายามเดินลงจากรถและเดินไปยังห้องให้ตรงที่สุด 'ถ้าจีรู้ต้องโดนด่าแน่เลย' T^T
ติ๊งหน่องงงง ~
"ดาร่าเมารึเปล่า" พอจีเปิดประตูออกมาก็ว่าฉันลย เขารู้ได้ไงเนี่ย
">____<"ฉันที่ไม่รู้จะตอบอะไรจึงรีบยกมือขึ้นโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
"จริงเหรอ ไหนเดินเข้าห้องมาซิ ให้ตรงนะ" จีถอยให้ฉันเดินเข้าห้องพร้อมยิ้มมุมปาก แย่แล้วดาร่าเจอ ต.ม.ของตัวเองเข้าไป
"อ่าวรีบๆเดินเข้ามาสิ" จียังคงพยายามทำหน้าขรึมพร้อมน้ำเสียงกวนประสาทเรียกฉันเข้าห้อง
"จีเค้าไม่ได้เมาจริงๆนะ" ฉันยังคงปฏิเสธข้อกล่าวหาของจี
"ไม่เมาก็เดินเข้ามาเร็วๆยืนรอจนปวดขาแล้วเนี่ย" จีเริ่มทำหน้ายู่
"ยังพูดไม่จบน่ะ เค้าจะบอกต่อว่า" ฉันยังคงอ้ำอึ้ง
"ว่าาาาาาา...." ชายตรงหน้าฉันลากเสียงยาวเพื่อรอฟังคำตอบ
"ว่าเค้าแค่ มึนๆเอง แหะๆๆๆ" ฉันพูดจบก็ได้แต่ยิ้มแหยๆให้ผู้ชายตรงหน้า
"ยัยกระต่ายป่าาาาา" ผู้ชายตรงหน้าผละออกมาจากข้างประตูเพื่อมาขยี้หัวฉัน โอ๊ยเจ็บชะมัดดดด
"ไอ้เบจิต้าเค้าเจ็บหยุดๆ" ฉันตะโกนว่าจีออกไป ทำให้เขาหยุดการกระทำ แล้วก้มลงมาจ้องหน้าฉันแทน ตายแน่ดาร่าเอ๊ยปากพล่อยจริงๆ
"เมื่อกี้เรียกเค้าว่าอะไรนะ" จีหลี่ตาลงแล้วจ้องหน้าฉัน
"เปล่านะจีอ่ะหูฝาดรึเปล่า" ฉันทำหน้าเหลอหราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"งั้นแล้วไป" ถึงแม้เขาจะพูดจบแล้วแต่เขาก็ยังมองหน้าของฉันอยู่
"เอ่อจี เค้าว่าเค้าไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ" ฉันค่อยๆเถิบออกมาจากผู้ชายตรงหน้า เขาทำท่ายังไหล่แล้วเดินไปเปิดทีวีดู รอดแล้วดาร่ารอดแล้ว เฮ้ออออ.......
ฉันที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำกำลังมองหาชายหนุ่มร่างเล็กในห้องนอนแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ฉันจึงเดินไปยังประตูเพื่อที่จะออกไปหาเขา มือเล็กที่กำลังเอื้อมไปยังลูกบิดก็ต้องหยุดชะงังลง เมื่อได้ยินเสียงคนที่เธอกำลังตามหากำลังคุยอยู่กับเสียงผู้หญิงปริศนาด้านนอกห้องอย่างสนุกสนาน สายตาฉันเหลือบไปยังนาฬิกาดิจิตอลข้างเตียงเพื่อดูเวลา 00.26 น. ดึกขนาดนี้ใครมากันนะ ด้วยความสงสัยฉันจึงตัดสินใจ 'แอบฟัง'
"จีดาร่านอนแล้วจริงๆเหรอ" เสียงหวานใสสำเนียงเกาหลีแปล่งๆดังออกมาจากด้านนอก คุ้นๆแฮะ
"คงนอนแล้วล่ะ วันนี้ดาร่าดื่มไปน่ะ" เสียงจียงตอบสาวเสียงใสคนนั้น
"ถ้าเราสนุกกันตรงนี้ดาร่าจะตื่นมั้ยล่ะจี" สาวเสียงใสเริ่มทำเสียงออดอ้อนจียง
"ก็อย่าร้องดังสิ ดาร่าไม่ตื่นหรอกตื่นยากจะตาย" ฉันได้แต่ยืนกำมือแน่นอยู่หลังประตูห้องนอน นี่มันอะไรกันได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง
"ไม่เอาดีกว่าไม่อยากเสี่ยงตอนนี้ วันไหนดาร่าไม่อยู่เราค่อยนัดเจอกันใหม่ก็แล้วกัน" เสียงใสพูดขึ้นพร้อมกับเสียงประตูห้องที่ปิดลง
ฉันเดินกลับมานอนบนเตียง อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ฉันได้แต่คิดว่าคนๆนั้นเป็นใคร ทำไมถึงพูดเหมือนสนิทกับฉัน ทำไมถึงพูดเหมือนกับรู้จักกับจีมานาน ยิ่งคิดน้ำตาฉันยิ่งไหลออกมาไม่หยุด ไหนว่าจะหยุดนิสัยแบบนี้ ไหนตกลงกันแล้วว่าถึงมีก็จะไม่พามาที่ห้องหรือไม่ให้ฉันรู้ ทำไมล่ะจีทำไม ฉันที่มัวแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นได้แต่นอนร้องไห้จนเผลอหลับไป.....
แสงยามเช้าที่สาดส่องมาจากทางหน้าต่างปลุกให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้น ร่างเล็กเรือนผมสีน้ำตาลในชุดนอนกระโปรงยาวสีขาวกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงของเช้าวันใหม่ พลางควานมือหาคนข้างกายบนเตียงนอนแต่มันกับว่างเปล่า ทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าจังนะ ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนเพื่อมองหาร่างของใครบางคน ฉันลุกจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำก็ไม่พบกับคนที่ตามหาแต่พอหันหลังเดินกลับออกมาฉันก็ได้พบกับชายหนุ่มที่ฉันกำลังเดินตามหาให้วุ่น
'มายืนซ่อนอยู่ตรงระเบียงห้องนี่เอง'
อย่างนี้ต้องเข้าไปกอดจากด้านหลังซะหน่อยแล้ว ฉันจึงค่อยๆย่องไปยังด้านหลังจียงอย่างเงียบๆแต่ฉันก็ต้องหยุดลงเมื่อสังเกตุเห็นว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม กินอะไรรึยัง"
"อย่าลืมกินล่ะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำงานนะ"
"ยังไม่ตื่นเลย"
"ยอมตื่นเช้าเพื่อมาคุยเลยนะ ฮ่าๆๆๆ"
"คิดถึงเหมือนกัน บาย"
จียงที่พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จหันกลับมาพบว่าฉันยืนอยู่ข้างหลังเขาทำสีหน้าตกใจแว๊ปหนึ่งก่อนจะกลับมาทำสีหน้ายิ้มแย้ม
"ดาร่าพึ่งตื่นเหรอ" เขาพูดพลางรูปหัวฉัน
"ตื่นนานแล้ว แต่พึ่งหาจีเจอเมื่อกี้เอง" ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายตรงหน้า"เมื้อกี้จีคุยกับใครเหรอ"
"คุยกับเท็ดดี้ฮยองน่ะ บอกให้เข้าบริษัทด้วยถ้าว่าง,อ่อดาร่าไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน" ฉันพยักหน้าและเดินตามเค้าออกไปอย่างว่างาย ถ้าตุกติกตอนนี้จีก็คงรู้หมดว่าเราสงสัย ถ้างั้นดาร่าก็ต้องทำตัวดีๆไว้ก่อนสินะ
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็ออกจากบ้านมาเพื่อที่จะเข้าบริษัท การเดินทางไปยังบริษัทวันนี้ในหัวของฉันมันวุ่นวายไปหมดทั้งเรื่องเมื่อคืนและเรื่องเช้านี้ ฉันที่กำลังเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ที่หน้าตึกก็ต้องสะดุ้งกับเสียงอันทรงพลังที่ตะโกนเรียกฉันมาจากทางเดินข้างหน้า
"เฮ้!ยัยลูกเจี๊บบบบบ!!" บอมทำท่าป้องปากตะโกนเรียกฉันให้เดินไปหา
"อันยองฮะนูน่า" ดนนี่ก้มหัวทักทายฉัน
"อันยองจ๊ะ ดนนี่" ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มให้
"ดาร่าทำไมวันนี้หน้าเธอดูเครียดๆจัง เป็นอะไรรึเปล่า" บอมก้มลงมามองหน้าฉันพลางเอามือมาแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้
"มีเรื่องคิดมากนิดหน่อยน่ะ" ฉันตอบปัดๆไป
"ไปห้องซ้อมกันเถอะทุกคนรออยู่" บอมที่เห็นฉันทำท่าไม่ค่อยสบายใจพูดตัดบทชวนฉันไปยังห้องซ้อม
"เอาไว้ถึงห้องซ้อมแล้วจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองบอม บอมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เฮ้อเวลามีเรื่องแบบนี้ทีไรปิดยัยพวกนี้ไม่เคยอยู่เลยให้ตายสิ
-ห้องซ้อม-
ฉันที่เปิดประตูห้องซ้อมเข้าไปก็พบกับแรงล็อคเข้าที่คอจากทางด้านหลัง
"เฮ้ยปล่อยนะเว๊ยไอ้บ้ายักษ์เขียว" ฉันตะโกนด่าคนที่ล็อคคอฉันอยู่
"ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นนะเว๊ย งับ!" ฉันที่ไม่สามารถดิ้นจากพันธนาการของร่างสูงด้านหลังได้จึงตัดสินใจกัดเข้าที่แขนของร่างสูงนั้นอย่างแรง
"โอ๊ยยัยบ้านี่กัดเข้าซะเต็มแรง ถ้าแขนนายแบบรูปหล่ออย่างฉันเป็นลอยแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไงฮะยัยเตี้ย!" ร่างสูงที่ก้มหน้าพลางรูปแขนของตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นมาจิกตาใส่ฉัน
"อ่าวแล้วไงอ่ะ ก็นายมาล็อคคอฉันก่อนนี่ ถ้าคอฉันเป็นไรขึ้นมาจะทำไงฮะ ฉันก็ต้องร้องเพลงนะย๊ะ!" ฉันไม่ยอมแพ้ไอ้ยักษ์ตรงหน้าฉันหรอกนะ จะเถียงจนตายกันไปข้างเลยคอยดูเหอะ
"ยัยเตี้ย"
"ไอ้ยักษ์"
"ยัยเตี้ย"
"ไอ้ยักษ์"
"ยัยเตี้ย"
"ไอ้....." ฉันที่ยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา
"ดาร่า อูบิน พอได้แล้ว ให้ตายสิเจอกันทีไรเป็นอย่างนี้ทุกทีอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กทำไมถึงไม่รักกันเข้าไว้นะ" แชรินพูดพลางถอนหายใจกับนิสัยเด็กๆของสองคนนี้
คำพูดของแชรินจึงทำให้เราสองคนหยุดกัดกัน บอมที่เห็นเหตุการสงบลงแล้วจึงพูดขึ้น
"ว่าไงดาร่า เล่ามาสิเรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายใจน่ะ" พอทุกคนในห้องได้ยินสิ่งที่บอมพูด ก็เบนความสนใจมาที่ฉันทันที
"ดาร่าอนนี่มีอะไรไม่สบายใจเหรอคะ" มินจีที่อยู่ใกล้กับฉันที่สุดถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
"นั่นสิดาร่าไม่สบายใจอะไรเหรอ เล่ามาได้นะ" แชรินเดินเข้ามานั่งข้างๆฉันอีกคน เหลือแต่อูบินเท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่อีกฝั่งของห้อง
"เหอะ! จะมีเรื่องอะไรอีกล่ะ ก็คงเป็นเรื่องไอ้จีอีกล่ะสิ" อูบินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เรื่องจียงเหรอดาร่า" แชรินถามขึ้นมาแทบจะติดๆหลังจากอูบินพูดจบ
"อืมม...." ฉันได้แต่พยักหน้า
"เล่ามาดาร่าไอ้หัวเถิกนั้นมันทำอะไรเธอฉันจะได้ไปบอกท็อปให้จัดการมัน" บอมพูดออกมาทั้งๆที่ตอนนี้รู้สึกโมโหถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจียงผิดอะไร
"เมื่อคืนตอนเที่ยงคืนกว่าๆจีพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในห้องก็ไม่รู้ พูดเหมือนรู้จักฉันด้วยสำเนียงภาษาเกาหลีเธอก็แปล่งๆ ฉันได้แต่ยืนแอบฟังอยู่ในห้อง"ฉันพูดจบก็รู้สึกถึงดวงตาที่ร้อนผ่าว
" อย่าร้องไห้สิดาร่า มีอะไรอีกมั้ยเล่าต่อไหวรึเปล่า" แชรินที่เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้จึงพูดปลอบใจ ฉันพยักหน้าตอบแชรินและพูดต่อ
"เมื่อเช้าตอนฉันตื่นขึ้นฉันเดินหาจีทั่วห้องแต่กับเจอจีคุยกับใครไม่รู้อยู่ที่ระเบียง ดูเหมือนเค้าจะมีความสุขมากเลยนะ" ฉันที่ตอนนี้ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เหล่าเมมเบอร์ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้จึงเข้ามาพูดปลอบใจ
"อนนี่อย่าเสียใจไปเลยนะ อปป้ารักอนนี่จะตาย" มินจีพูดพร้อมทำหน้าตามั่นใจ
"พวกเราจะช่วยเป็นหูเป็นตาให้เธออีกแรงนะดาร่า" แชรินพูดและยิ้มบางๆเป็นกำลังใจให้ฉัน ต่างจากบอมที่ตอนนี้เหมือนจะมีประกายไฟรุกโชยอยู่ในดวงตาเธอ
"ถ้าฉันเป็นดาร่านะยัยผู้หญิงคนนั้นไม่เหลือแน่ แม่จะสับเป็นชิ้นๆเอาไปฝังแยกกันไว้ไม่ให้ไปแย่งของชาวบ้านได้อีกเลย!!" คำพูดติดตลกของบอมทำให้ฉันและเหล่าเมมเบอร์หัวเราะออกมา
"ไม่น่าละไอ้ท็อปมันถึงกราบไว้เจ้าแม่เข้าโพดแห้งทุกวัน เพราะเป็นอย่างนี้นี่เอง" อูบินที่นั่งเงียบมานานลูกขึ้นพูดจากัดบอมก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ไอ้ขี้เต๊ะนายก็ห่วงดาร่าเหมือนกันล่ะสิ ทำมาเป็นพูดดีคอยดูเถอะ" บอมตะโกนไล่หลังชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังจะเดินพ้นขอบประตู ชายหนุ่มแค่เพียงหันมายักไหล่แล้วเดินออกไป
หลังจากที่ฉันอาการดีขึ้น พวกเราทั้งสีคนก็ซ้อมเต้นกันทั้งวันทำให้ฉันหายเศร้าลงไปบ้าง พวกเราอยู่ซ้อมกันจนดึกดื่นจึกแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนี้ภายในห้องซ้อมเหลือฉันเพียงคนเดียว ฉันที่กำลังจะก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงข้อความที่เข้ามาพอดี โอ๊ยตายบั้งไฟแตก ! ตกใจหมด ฉันถอนหายใจคลายความตกใจเมื่อครู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ
-ยัยเตี้ยอย่าคิดมากเรื่องไอ้จีละ ฉันจะช่วยสืบเอง เธออย่ามัวแต่ร้องไห้ล่ะ ผู้ชายดีๆอย่างฉันยังมีอีกเยอะนะ ฮ่าๆๆๆ-
'อูบิน'
หมอนี่มันเทพแห่งการหลงตัวเองจริงๆ =_= ฉันได้แต่ยิ้มให้กับตัวอักษรบนหน้าจอโทรศัพท์
"ขอบใจนะ"
ฉันเอ่ยขึ้นก่อนจะกดปิดหน้าจอให้ดับลง ......
คนเรามักจะคิดอยู่สองสิ่ง ถ้าไม่มีคนทำให้คิด ก็คง 'คิดไปเอง'
-To be continued-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น