Harry 's diary

ลำดับตอนที่ #2 : เฮ้ย! อย่า.....

เอ่อ...เจ้าไดอารี่ ฉันขอตั้งชื่อนายก่อนแล้วกันนะ เอาเป็นว่า นับแต่นี้ เรารู้กันว่า นายชื่อ “ ดับบ์ “ อืมม์...นายกระเพื่อมตัวเบา ๆ แบบนี้คืออะไร ฉันขอเดาว่า นายทำเพราะชอบชื่อนี้ เอาล่ะ...ฉันขอบอกนายบางสิ่ง ก่อนที่จะออกไปซ้อมควิชดิช ค่าที่ลูกบลัดเจอร์อาจเล่นฉัน จนหลงลืมไปซะก่อน

อย่างที่นายก็เห็นนะ ที่โต๊ะอาหารวันนี้ ตอนที่ปาราวตีเล่นกับลาเวนเดอร์กันน่ะ พวกเขาเอาแต่ผลักและยื้อยุดอะไรบางอย่างกัน จนกระทั่งปาราวตีเซมานั่งตักฉัน โอยยยยย...ให้โทรลภูเขาทุบซะยังดีกว่า นายคิดว่าฉันควรจะทำยังไง ผลักเขาออกไป มันก็ดูไม่สุภาพว่ามั๊ย สุดท้าย ฉันก็ได้แต่นั่งนิ่ง แถมไม่รู้จะเอามือไปไว้ไหน ( จะวางบนโต๊ะ ก็ดูเหมือนโอบไว้ จะวางข้างตัว ก็อาจจะดูเหมือนทำอะไรอยู่ ฉันลองหมดแล้วล่ะ นายก็รู้ )

สุดท้าย ฉันก็ได้แต่ยกมือไว้ แสดงเจตนาบริสุทธิ์ เหมือนเกมส์บาสเก็ตบอลของมักเกิ้ล จะได้ไม่ถูกปรับฟาวล์ และก็นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันทำ

และเมื่อปาราวตีหยุกหยิก เอี้ยวตัวหลบลาเวนเดอร์ จนแผ่นหลังเธอมาชิดฉัน ตอนนั้น ฉันก็ได้แต่ร้องเสียงหลงว่า “เฮ้ย! อย่า.....” นั่นแหละ เธอถึงหยุด ก่อนขอโทษเสียงอ่อนหวาน ลุกออกจากตัก พลางหัวเราะคิกคักกับลาเวนเดอร์

ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็นั่งหน้าแดงหูแดงตัวเกร็ง เหมือนโดนคำสาปจับแข็งเข้าไปน่ะสิ...

จริง ๆ แล้ว หลังงานเต้นรำตอนปีสี่ ระหว่างฉันกับปาราวตี ดูไม่เลวร้ายนัก ฝาแฝดยังคงยิ้มหวานและทักทายฉันเสมอ ตอนงานเลี้ยงของสลักฮอร์น ฉันก็เกือบใจอ่อนชวนเธอไป แต่พอนึกขึ้นมาได้ ว่าฉันเป็นคนเทคแคร์สาวไม่เก่ง แถมไม่ชอบให้ใครมาผูกติด ลูน่าจึงเป็นคำตอบที่เหมาะสม

มีอีกนะที่นายไม่รู้ ( ตอนนั้นฉันเอานายไปเก็บไว้ในหีบแล้ว ) เชมัสเข้ามาบอกฉันว่า ลับหลังเฮอร์ไมโอนี่และฉัน รอนไปแอบคุยกับลาเวนเดอร์เสมอ อืมม์...ถ้ารอนคิดจะรีเทิร์น ฉันก็พอทนไหว ( ถึงใจจริงจะรับไม่ได้มากถึงมากที่สุด อันนี้...รู้เฉพาะนายกับฉันนะ ) บางที ฉันอาจต้องแอบกระซิบบอกรอน ถึงวิธีรับมือกับฝูงนกเนรมิตของเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าเขาแน่ใจจริง ๆ เรื่องลาเวนเดอร์

ฉันได้ยินเสียงเท้าของรอนขึ้นบันไดมาแล้ว เขาคงมาตามไปซ้อมควิชดิช งั้น...แค่นี้ก่อน
บาย...แฮร์รี่